Ιστορίες της νύχτας

Ο ήλιος έβαψε τα σύννεφα της δύσης νωρίς εκείνο το δειλινό του χειμώνα.

Η αρχαία πόλη ετοιμαζόταν να πέσει για ύπνο μα οι άνθρωποί της παρέμεναν βιαστικοί όσο ποτέ. Το κρύο διαπερνούσε τις μάλλινες πανοπλίες και έφτανε μέχρι το κόκκαλο, κάνοντας τους ανθρώπους να τυλίγουν τα παλτά γύρω τους πιο σφιχτά, σαν να φοβόντουσαν μην τους εγκαταλείψει η θέρμη του κορμιού τους.
Ψηλά, στην κορυφή του λόφου, απέναντι από το λιμάνι, τα καλντερίμια αντηχούσαν από τα τακούνια των περαστικών.
Σπίτια από πέτρα, αιωνόβια σπίτια, αναστηλωμένα ώστε να ταιριάζουν στον μοντέρνο τρόπο ζωής των ανθρώπων δέσποζαν πάνω από την υπόλοιπη πόλη, τις ψηλές πολυκατοικίες από σίδερο και μπετόν.
Ο ήλιος σιγά σιγά έδινε όλο και πιο βαθιές αποχρώσεις στον δυτικό ορίζοντα ώσπου χάθηκε εντελώς στη θάλασσα.


Σύρσιμο πέτρας σε πέτρα, ένας απαλός γδούπος στο παχύ στρώμα σκόνης που κάλυπτε τα πάντα στο δωμάτιο και ο ήχος μιας ανάσας.
Ο άνδρας σηκώθηκε από το ησυχαστήριό του, μια ψηλή, λεπτή φιγούρα και έστρωσε τα ρούχα του.
Τα άγρια ανοιχτόχρωμα μάτια του αντανακλούσαν τα χρώματα του λυκόφωτος μέσα από τα ανοιχτό παράθυρα, τα μακριά μαύρα μαλλιά του έπεφταν με χάρη στους ώμους του και στεφάνωναν το χλωμό αλαβάστρινο πρόσωπο του. Λεπτά κόκκινα χείλη, ψηλά ζυγωματικά και δυνατό πηγούνι, η επιδερμίδα του προσώπου του απαλή και αψεγάδιαστη. Τα δάχτυλα των χεριών του μακριά και λευκά, χέρια που είχαν συνηθίσει να αγγίζουν μουσικά όργανα και βιβλία.
Πήγε μέχρι το παράθυρο και ανέπνευσε όλο τον κόσμο. Έπειτα γύρισε και πλησίασε την ντουλάπα του. Άλλαξε ρούχα, κοιτάχτηκε στον ολόσωμο καθρέφτη και χαμογέλασε στον εαυτό του.
Τον διασκέδαζε η εποχή αυτή. Η εποχή του μοντερνισμού. Η εποχή της δύσης κάθε τι ρομαντικού, κάθε τι όμορφου.
Κάποιος σαν αυτόν, μπορούσε να θυμηθεί τον καιρό που ένα τραγούδι μπορούσε να φέρει δάκρυα στα μάτια του κόσμου απλά και μόνο για την ομορφιά της μελωδίας του. Κάποιος σαν κι αυτόν μπορούσε να θυμηθεί τις γλυκιές μελωδίες του Μότσαρτ, την ματαιοδοξία του Σοπέν, τον έρωτα του Βέρντι, την παραμυθένια αγάπη του Τσαϊκόφσκι.
Η σκέψη του συγκεντρώθηκε πάλι στα ρούχα του. Το απαλό μαύρο βελούδινο κουστούμι που αγκάλιαζε το σώμα του σαν χάδι γυναίκας, το μεταξωτό πουκάμισο και το βαθυκόκκινο φουλάρι στο λαιμό του. Πήρε ένα μαύρο μακρύ παλτό από την ντουλάπα και το φόρεσε χωρίς να το κουμπώσει.
Λίγες στιγμές αργότερα έβγαινε από το πέτρινο σπίτι και κατηφόριζε προς το κομμάτι της πόλης που θύμιζε ελάχιστα παλιότερες αγαπημένες εποχές.


Το μπαρ ήταν κατάμεστο κι ας ήταν μόλις οκτώ το απόγευμα.
Ήταν η ώρα που κουρασμένοι από μία μέρα σκληρής δουλειάς, κάθε είδους γυναίκες και άντρες, πήγαιναν να πιουν λίγο αλκοόλ, να χαλαρώσουν και να ξεχάσουν την καθημερινότητά τους.
Τι ειρωνεία… οι επισκέψεις στο μπαρ, είχαν από καιρό καταντήσει ρουτίνα για όλους τους, κι όμως όλοι τους τις έβλεπαν σαν υπέρβαση.
Μπορούσε να χαθεί μέσα σε όλο αυτό το πλήθος στα τραπεζάκια, αλλά εκείνος πάντα επέλεγε τη μπάρα. Παραδόξως ήταν πιο ήσυχα εκεί, πιο γαλήνια.
Καθόταν στην πίσω πλευρά του μπαρ, δίπλα στην ταμειακή μηχανή και συχνά, όταν ο μπάρμαν έβρισκε την ευκαιρία για μια μικρή ανάπαυλα, του έπιανε κουβέντα ρωτώντας τον διάφορα για τους πελάτες, για την πολιτική ακόμα και για αθλητικά. Σε εκείνες τις μικρές τους συζητήσεις, τα μάτια του παρέμεναν αεικίνητα, εξετάζοντας τον κόσμο που έβλεπε να μπαινοβγαίνει στο μπαρ.
Ζητούσε πάντα να του σερβίρουν μία μεγάλη κούπα με καυτό τσάι. Του άρεσε η αίσθηση της ζεστής πορσελάνης στις παλάμες του, όσο και το εξωτικό άρωμα του αφεψήματος.
Το χλωμό του δέρμα έδινε την εντύπωση σε όσους του έριχναν μια βιαστική ματιά ότι κρύωνε, αν και η ζωντάνια των ματιών του έκανε ακόμα και τους πιο φιλύποπτους να πιστέψουν ότι ήταν ένας άνδρας υγιέστατος.
Χαμογελούσε παράξενα, αφήνοντας εκτεθειμένα μόνο ένα ελάχιστο μέρος της οδοντοστοιχίας του, αλλά αυτό δεν ήταν μεγάλο πρόβλημα για εκείνον μιας και χαμογελούσε σπάνια.
Αυτή τη βραδιά όμως είχε έναν καλό λόγο να χαμογελάσει.
Μία μελαχρινή, λυγερόκορμη αιτία στα πρώτα χρόνια της τρίτης δεκαετίας της ζωής της, με όμορφες καμπύλες και λαμπερά γκρίζα μάτια.
Πάντα του άρεσαν οι κοπέλες που φορούσαν ελάχιστο ή και καθόλου μέικ απ, και η συγκεκριμένη δεν το χρειαζόταν καν. Το κόκκινο των χειλιών της ήταν σίγουρα φυσικό, οι μακριές βλεφαρίδες που πλαισίωναν την άβυσσο των ματιών της δεν θα μπορούσαν παρά να είναι δικές της και η επιδερμίδα της ήταν τονισμένη από το ελαφρύ κοκκίνισμα της έξαψης που προκαλεί μία ευχάριστη συζήτηση. Μία ευχάριστη συζήτηση και ένα-δύο ποτήρια δυνατό κόκκινο κρασί, σκέφτηκε και χαμογέλασε στον εαυτό του.
Πλησίασε το τραπέζι της κοπέλας κοιτάζοντάς την στα μάτια. Εκείνη δεν τον είχε προσέξει ακόμα, το χαμόγελο δεν έλεγε να αφήσει τα μεστά της χείλη.
Ξαφνικά σήκωσε το βλέμμα της και συνάντησε το δικό του. Χαμογελούσε ακόμη αχνά, αν και τα μάτια της ήταν σοβαρά. Είχε χαθεί στο γαλάζιο του βλέμμα, στην ένταση των ματιών που την κοιτούσαν σαν να μπορούσαν να δουν βαθιά στην ψυχή της.
Την πλησίασε κι άλλο και άπλωσε το χέρι του σε πρόσκληση προς το μέρος της.
Εκείνη άφησε τα δάχτυλά της να φωλιάσουν στα δικά του και σηκώθηκε καθώς τα δυνατά του μπράτσα την παρέσερναν σε έναν χορό ανάμεσα στο πλήθος, έναν χορό που οδήγησε στην έξοδο και μετά στους δρόμους της πόλης που οδηγούσαν ψηλά όλο και πιο ψηλά, ώσπου έφτασαν στο σπίτι του.
Στο μικρό μπαρ ο κόσμος συνέχισε να συζητά πίνοντας και γελώντας και κανείς δεν αναρωτήθηκε για πιο λόγο άφησε μία κοπέλα το παλτό της στην πλάτη της θέσης της και έφυγε μια τόσο κρύα νύχτα.


Την έβαλε να καθίσει στον καναπέ και κάθισε δίπλα της.
-Σε περίμενα όλη τη βραδιά, ψιθύρισε και η φωνή του έμοιαζε να γεμίζει το δωμάτιο. Άγγιξε με τα χείλη του το εσωτερικό της παλάμης της σαν πνοή αέρα κοιτώντας την συνέχεια στα μάτια.
Έσκυψε προς το μέρος της και τη φίλησε στα χείλη, οι κινήσεις του αβίαστες, σαν το νερό που κυλά στο βράχο για να φτάσει στη θάλασσα.
Τα χέρια της χάιδεψαν τα μαλλιά του, οι κινήσεις τους αργές σαν σε όνειρο.
Τα μάγουλα της κοπέλας κοκκίνισαν καθώς εκείνος την φιλούσε στο λαιμό, κι όταν τα δόντια του τρύπησαν την απαλή σάρκα και έσκισαν την αρτηρία του λαιμού της, το μόνο που πρόδωσε την έκπληξη της ήταν ένα σιγανό βογκητό που γρήγορα έσβησε.

Κάτω από το φως του φεγγαριού η φιγούρα του άντρα παρέμενε γονατιστή στην κορυφή του λόφου της πόλης, αγναντεύοντας μακριά τον ωκεανό. Δίπλα του το άψυχο σώμα της κοπέλας ήταν ακουμπισμένο ανάσκελα στα βράχια, το κενό της βλέμμα συναντούσε τα λαμπερά αστέρια του ουρανού.
Η πόλη από κάτω τους ησύχαζε, λίγες εστίες ανθρώπων πια παρέμεναν ζωντανές κι ακόμα λιγότερες τολμούσαν να προκαλέσουν την οργή της νύχτας με γέλια και φωνές.
Ο άνδρας σηκώθηκε ψηλός και όρμησε στην πόλη κάτω του, ένα αρπακτικό στον απόηχο της νύχτας, της ώρας που δημιουργήθηκε για αυτόν.







Σημείωση: Αυτές οι ιστορίες είναι fan fiction πάνω στον κόσμο της Anne Rice. Συγχωρήστε την αδέξια προσπάθειά μου να ξαναζωντανέψω λίγη από τη μαγεία του γκοθ στοιχείου που χαρακτηρίζει την γνωστή σειρά βιβλίων.

Πολύ ωραίο, μου άρεσε πάρα πολύ. Σίγουρα μας ταξίδεψες στον κόσμο της Rice Θέλουμε κι άλλο, θέλουμε κι άλλο!

Είχε πολύ ωραία ατμόσφαιρα και τέλειο λόγο!

ηταν πολυ ωραιο!!! η σκοτιενη ατμοσφαιρα ταιριαζε απολυτα με το σκηνικο του ''φονου'' που περιγραφεται...
αν και λυπηθηκα την κοπελα. να πεθανει τοσο νεα
και οι περιγραφες ηατν απιθανες!!! εχεις πολυ καλο λογο, που βοηθαει τον αναγνωστη να ζωντανεψει τις εικονες...

και εγω πολυ ωραια η περιγραφη! και θα ηθελα να διαβασω και αλλο!

Εύα, την κοπέλα πάντως δεν την είδα να αντιστέκεται ιδιαίτερα...

Και επιτέλους, ένας πραγματικός βρικόλακας βρε παιδί μου! Έχουμε πήξει στους ''χορτοφάγους'' τώρα τελευταία -.-

Ευχαριστώ παιδιά. Δεν είναι το τέλος όμως της ιστορίας.

αυτο ελειπε!

Θα είναι κάθε φορά ο ίδιος πρωταγωνιστής ή θα είναι διαφορετικός; (σε ρωτάω λόγο του τίτλου, κυρίως)

σου ειχαν ληψει οι πραγματικοι, αιμοβοροι, και δολοφονικοι βρικολακες argy???
αφου εχει η δικη σου ιστορια ενα σωρο απο δαυτους...

Παράληψη: που ΔΕΝ έχω γράψει εγώ :P

τωρα μιλας σωστα

Δεν ξέρω πως θα συνεχιστεί η ιστορία. Τώρα τις γράφω :Ρ

Αν θες καμιά ιδέα πάντως, εδώ είμαι εγώ

παντα προθυμη...

Πάντα, πάντα :P

καλα η περιγραφη με εκανε να βρεθω στο μερος..μπραβο!
και ο τυπος αυτο θα πει βρικολακας!
και ολο αυτο το μυστηριο και η σκοτεινη πλευρα..τρελενομαι!
συνεχεια...παρακαλω!!

AЯianЯhod.ЬЩ.22 έγραψε:

Πολύ ωραίο, μου άρεσε πάρα πολύ. Σίγουρα μας ταξίδεψες στον κόσμο της Rice Θέλουμε κι άλλο, θέλουμε κι άλλο!

Συμφωνώ