Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Μέσα στα Χριστούγεννα έγραψα αυτή την ιστορία. Enjoy...







Το χιόνι έπεφτε απαλό, να σκεπάσει το γκρίζο της κρύας πόλης.
Έλαμπαν οι νιφάδες του στο φως των φανοστατών, και η νύχτα δεν ήταν τόσο σκοτεινή χάρη στο φως που αντανακλούσε το λευκό πέπλο της γης.
Οι άνθρωποι της πόλης, από ώρα είχαν μαζευτεί γύρω από το τζάκι, ζεσταίνοντας τα πόδια τους. Στα χέρια τους κρατούσαν κούπες με καυτά ροφήματα και στο τραπεζάκι μπροστά τους χειστουγεννιάτικα γλυκά τους περίμεναν.
Έλατα στολισμένα με εκατοντάδες μικρές λάμπες, έριχναν το τρεμάμενο φως τους στις γωνιές των σπιτιών.
Τα παιδιά στα σπίτια έπαιζαν με παιχνίδια που δεν θα έπρεπε ακόμη να ανοίξουν, κακομαθημένα παλιόπαιδα, έτοιμα να χαλάσουν τον κόσμο με τις τσιρίδες τους στην παραμικρή άρνηση των γονιών τους για περισσότερο παιχνίδι.
Οι μεγάλοι δεν κοιτούσαν το χιόνι που έπεφτε. Το είχαν συνηθίσει, λέγανε μεταξύ τους. Περυσινά ξινά σταφύλια. Τα παιδιά πολύ απορροφημένα από τα καινούργια τους παιχνίδια για να τους νοιάζουν οι παγωμένες νιφάδες που στολιζαν τα πεζοδρόμια.

Αχ... ο μικρός σταμάτησε να κοιτάζει από τα παράθυρα των σπιτιών και γύρισε να συνεχίσει το δρόμο του.
Τις τελευταίες μέρες, είχε βρεί ένα πολύ πιο όμορφο καταφύγιο για τις νύχτες απ'ότι συνήθως.
Είχε και ημερολόγιο εκεί, ξεχασμένο από τους φευγάτους ιδιοκτήτες, κι έτσι ήξερε τι μέρα ήταν σήμερα. Προπαραμονή Χριστουγέννων! Δύο μέρες μέχρι να μάθει αν έκανε κάποιο λάθος ο μικρός, και κακοκάρδισε τον άγιο με τα δώρα.
Είχε ακούσει παιδιά να συζητάνε στους δρόμους και ήταν σίγουρος πια, πως αν δεν έκανε τίποτα αλητείες όλη τη χρονιά, αυτός ο κοκκινοντυμένος παππούς θα του έκανε κι αυτουνού ένα δώρο. Δεν είχε προτιμήσεις ο μικρός ούτως ή άλλως.
Αρκεί να ήταν ολοδικό του!
Συνέχισε το δρόμο του μέσα στα στενά μέχρι που βρέθηκε σε έναν πλακόστρωτο δρομάκι με πεζοδρόμια δεξιά κι αριστερά.
Οι πλάκες του δρόμου είχαν φθαρεί από τα πήγαινε-έλα των αυτοκινήτων, μα δεν είχε σημασία για τον μικρό. Δεν θυμόταν να είχε μπει ποτέ του σε αυτοκίνητο, και ούτε και ήθελε. Για τους "αλήτες" σαν κι αυτον, το να μπει σε αυτοκίνητο σήμαινε ότι κάτι κακό θα είχε κάνει και οι άνδρες με τις γαλάζιες στολές θα του έβαζαν κάποια τρομερή τιμωρία για να πληρώσει για τις ζαβολιές του.
Ο μικρός τίναξε το κεφάλι του για να διώξει τέτοιες σκέψεις, και έσφιξε γύρω απ'το κορμί του το μπαλωμένο του παλτό.
Στο πεζοδρόμιο, μπροστά από μία ψηλή καγκελόπορτα, συνάντησε το δέντρο.
Τις μέρες που πέρασαν ο μικρός είχε συνηθίσει να καλημερίζει το γέρικο δέντρο. Συχνά, του φαινόταν πως το δέντρο του απαντούσε, πως είχε μάτια και τον έβλεπε και στόμα να του χαμογελά, μα σαν κοίταζε καλύτερα, απογοητευμένος χαμήλωνε το κεφάλι. Τα μάτια του θόλωναν και δεν έβλεπε καλά.
Ο μικρός έβγαλε από την τσέπη του ένα ταλαιπωρημένο παγούρι και έριξε λίγο νερό στις ρίζες του δέντρου.
"Ίσως αυτό να σε βοηθήσει να βγάλεις φύλλα και να γίνεις όμορφο και πάλι" είπε στο δέντρο και χαμογέλασε.
Ανασήκωσε τους ώμους, σαν δεν πήρε απόκριση, και άνοιξε την καγκελόπορτα που έτριξε.
Πίσω της μία αυλή, ξερή και απεριποίητη τον οδήγησε στο άδειο σπίτι. Μπήκε από ένα ξεχαρβαλωμένο παράθυρο και σύρθηκε ως τη γωνιά που είχε για κρεβάτι.
Ο μικρός με τον καιρό, είχε βρει κάποιες πεταμένες κουβέρτες και τις είχε στιβάξει εκεί. Χώθηκε μέσα τους και με μία τελευταία σκέψη στο δώρο που ήλπιζε να πάρει, αποκοιμήθηκε.

Φωνές και ήχοι απο μηχανήματα τον ξύπνησαν νωρίς το άλλο πρωι.
Στην αρχή ο μικρός δεν κατάλαβε τι συνεβαινε αλλά ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και ένας τεράστιος άντρας μπήκε μέσα στο δωμάτιο.
Ο άντρας τον είδε και έμπηξε τις φωνές.
Ο μικρός σηκώθηκε και άρχισε να τρέχει, το μικρό του ανάστημα τον βοήθησε να ξεφύγει από τα χέρια του άντρα - βγήκε από το σπίτι στον κήπο και απο εκεί στο δρόμο. Πίσω του βρισιές, "Αλήτη". "Παλιόπαιδο" και άλλα τέτοια τον ξεπροβόδιζαν.
Κι αν ήταν αλήθεια; Αν ήταν πράγματι παλιόπαιδο κι αλήτης και έφταιγε εκείνος που ο άγιος δεν του έφερνε ποτέ δώρο; Αν έφταιγε που δεν είχε γονείς και ο άγιος τον τιμωρούσε για αυτό;
Μα αυτό σήμαινε ότι ποτέ του δεν θα έπαιρνε δώρο.
Ανασήκωσε τους ώμους μόλις βρήκε την ανάσα του.
"Τι είχα και τι έχασα" σκέφτηκε και άρχισε να περπατά σκυφτός απέναντι στο κρύο.



Νύχτωνε...
Ο μικρός δεν είχε βρει καταφύγιο για τη νύχτα, μα σκέφτηκε ότι οι άντρες θα είχαν φύγει από το σπίτι που τον είχε φιλοξενήσει τόσο ωραία τις τελευταίες μέρες.
Σύντομα ο ήλιος είχε χαθεί στη δύση, μα τα πόδια του μικρού τον είχαν οδηγήσει ήδη μέσα από τους δρόμους της πόλης μπροστά από το δέντρο και την καγκελόπορτα.
Ο μικρός κοίταξε κλεφτά μέσα στην αυλή.
Κανένα ίχνος των αντρών.
Παίρνοντας κουράγιο από αυτο, πήγε να ανοίξει την πόρτα, μα εκείνη δεν κουνήθηκε καθόλου.
Ο μικρός είδε αλυσίδες να κρατούν σφραγισμένη την είσοδο, μα δεν το έβαλε κάτω.
Κοίταξε ψηλά. Η καγκελόπορτα δε θα μπορούσε να είναι πάνω από δύο μέτρα ψηλή.
Άρχισε να σκαρφαλώνει, μα τα δάχτυλά του ήταν παγωμένα, και το σίδερο ακόμη πιο κρύο από τα χέρια του.
Ευτυχώς έπεσε στο χιόνι και γλίτωσε τα χειρότερα.
Απογοητευμένος κοίταξε γύρω του. Ερημιά.
Ήταν παραμονή των χριστουγέννων κι ο κόσμος είχε μαζευτεί σπίτια του για να φάει να πιει και να διασκεδάσει.
Ο μικρός κοίταξε το δέντρο. Μερικά κλαδιά ήταν σκεπασμένα με χιόνι από χθες, αλλά αυτό μόνο βελτίωση θα μπορούσε να είναι σε ένα γυμνό άσχημο δέντρο όπως αυτό.
"Μείναμε οι δυο μας" είπε ο μικρός και πλησίασε το δέντρο.
Κάθισε δίπλα από τη βάση του κορμού και έφερε τα γόνατα στο στήθος του.
Ακούμπησε την πλάτη του στον κορμό του δέντρου και σήκωσε το βλέμμα του ψηλά, στα κλαδιά που τον σκέπαζαν.
"Λες να με βρει εδώ ο Άι-Βασίλης;" ρώτησε και τα μάτια του γέμισαν αγωνία.
"Τα παιδιά στο δρόμο είπαν ότι για να έρθει πρέπει να κοιμάσαι" συνέχισε και χασμουρήθηκε.
Ο μικρός ακούμπησε το κεφάλι του στο δέντρο και άρχισε να ανασαίνει βαθιά, όλο και πιο βαθιά. Η τελευταία εικόνα του πριν κοιμηθεί, ήταν δισεκατομμύρια νιφάδες να πέφτουν απο τον σκοτεινό ουρανό.


Η νύχτα προχώρησε γοργά. Από τα σπίτια των ανθρώπων, φωνές χαράς ακούγονταν να μοιράζουν ευχές για καλά χριστούγεννα και καλή πρωτοχρονιά.
Τα παιδιά όλου του κόσμου, περίμεναν ανυπόμονα τον γεράκο με τα δώρα.

ειναι πολυ ωραια!! για αλλη μια φορα εγραψες κατι πολυυυυ ωραιοοο...μπραβο

τελικα ομως τι εγινε με το παιδακι;

και και και τι εγινει στην συνεχεια??? μν μ πεις οτιι πεθανε ο μικρος θα μεινω...:Ο

συνεχεια παρακαλωωω αμα μπορεις....

παντως παρα πλ ωραιοοοοοοοο....!!!!

Τι φαντάζεστε οτι θα μπορούσε να πάθει κάποιος αν κοιμηθεί στο δρόμο και τον σκεπάσει το χιόνι;

να πεθανει μηπως απο το κρυο να ερθουν παλιιιι οι αντρεσ και να τον αρχιζαν παλι στις ξυλιες..;ρ

πεθανε απο το κρυο...

οχιιιιιιιιιιιιιιιιιιι αυτο μ θυμιζει καπως σαν το κοριτσακι με τα σπιρτα.... οχι τοσο λυπητερη ιστοορια παλιιιι..
σε παρακαλουμε Nethaniel!

Καλό μου κορίτσι, δεν ειναι για εμένα οι ιστορίες με ευτυχισμένο τέλος... 1-2 έχω γράψει με ευτυχισμένο τέλος, και ακόμα κι εκεί δεν ειναι απόλυτα ευτυχισμένο...

μιζερε..και εισαι μονο 23 ετων..τσ τσ τσ τσ...χαχαχαχχαχαχαχχα

χαχαχαχαχα! Ομως δεν ειναι θεμα ηλικιας :P Είναι θέμα διάθεσης :Ρ

ελα τοτε!! cheer up φιλαρακο!!

Οχι τετοιας διαθεσης βρε
Απλά, δεν πιστεύω ότι οι ιστορίες θα έπρεπε να έχουν καλό τέλος ειδικά όταν είναι πολύ υπερβολικό.
Ας πουμε... σιγά μην βοηθούσε κάποιος ένα χαμίνι του δρόμου... θα ήταν σαν απο μηχανής θεός, και δεν το πολυγουστάρω αυτο

ναι εχεις δικιο...

και παλι σκεψου θετικα...:Ρ

Παραμυθένια, το να βαλω ενα αληταμπουρα να επιζησει σε μια τετοια κρυα νυχτα, ναι μεν, ειναι ωραιο και καλο και τετοια, αλλα δεν ειμαι πολιτικος για να πω τέτοια ψεματα...

πρεπει να ειμαστε ρεαλιστες...δυσκολα θα επιβιωνε καποιος

ο θανατος ειναι μερος της ζωης... καιρος να το αποδεχτουμε...

αλλα μερικες φορε αδικος κανενας δεν μπορει να μν αρνηθει σε αυτο!

Αδικος ή δικαιος... ο θάνατος είναι θάνατος.

κ πλ μοιραιος...-.-

και μερος της ζωης.

και αλλα πολλα...:Ρ

Ναθανιηλ εχω να πω οτι η ιστορια σου μου θυμισε το κοριτσακι με τα σπιρτα και εχω να σου πω οτι ειμαι ρεαλιστρια αλλα προσπαθω να τα βλεπω ολα απο μια πιο θετικη πλευρα για να μην γινομαι μιζερη... ο ρεαλισμος φερνει μιζερια. η λογικη, φερνει ισορροπια (χωρις να θελω να θελω να θιξω την ιδεολογια σου).

Δεν ανεφερα ιδεολογία Μορενα
Απλά πιστεύω ότι στη συγκεκριμένη ιστορία, αν το παιδάκι δεν πέθαινε και ερχόταν η καλή νεράιδα να το κανει βασιλιά, το όλο νόημα της ιστορίας θα χανόταν...

φυσικα... οπως και το κοριτσακι με τα σπιρτα ετσι και το αγορακι στην ιστορια μας δειχνει την απανθρωπια των ανθρωπων