Μέσα στην χώρα της σκιάς

Επιτελους τελιωσα την συνεχεια στο "Η μαγεια παραμενει" και περιμενω τα σχολια σας.....^^

Η Μπρίτζεντ κάθισε στις όχθες του ρυακιού, κουνώντας τα πόδια της μέσα στο δροσερό νερό, περιμένοντας. Ο ήλιος έδυε πίσω από τα χαμηλά βουνά στη δύση και το σούρουπο, ο πρόδρομος της νύκτας γλιστρούσε γρήγορα κατά μήκος των λιβαδιών. Αλλά η ζέστη της μέρας παρέμενε ακόμη και το νεαρό κορίτσι ήταν ευχαριστημένο που καθόταν και δρόσιζε τα ποδιά της μέσα στο ρυάκι και αφουγκράζονταν.
Και τότε, καθώς οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου εξασθένησαν και τα κελαηδίσματα των πουλιών έσβησαν, ακούστηκε η μουσική. Ήταν αμυδρή και ψιλή και συχνά χανόταν σαν να περνούσε πέρα από την εμβέλεια της ανθρώπινης ακοής, και ήταν απίστευτα όμορφη. Η Μπρίτζεντ αφουγκράστηκε μαγεμένη όπως είχε κάνει και τις τρεις τελευταίες νύκτες. Δεν μπορούσε να αποφασίσει τι όργανο ήταν αυτό που ακούγονταν να παίζει, αν ήταν πίπιζες η άρπα. Η μουσική είχε όλη την χάρη της άρπας, αλλά έρεε με εκείνη την ιδιαίτερη ποιότητα της πίπιζας, που σου κόβει την ανάσα. Και μετά η Μπρίτζεντ συνειδητοποίησε πως απόψε η μουσική ήταν πιο καθαρή πιο οξεία….και πιο κοντινή. Απότομα σηκώθηκε όρθια και έτρεξε ανάλαφρα κατά μήκος των σκιερών λιβαδιών προς το δασός και τη παράξενη αλλόκοσμη μουσική.
Ύφαινε έναν λεπτεπίλεπτο ιστό στη νυκτερινή ατμόσφαιρα, καλώντας, επιμένοντας, παρασύροντας την όλο και πιο βαθιά μέσα στο δάσος που συνόρευε με τα λιβάδια. Σταμάτησε στο σημείο που αρχίζανε τα δέντρα και κοντοστάθηκε, αναποφάσιστη – οι ντόπιοι έλεγαν διάφορες ιστορίες σχετικά με εκείνο το μέρος, και το συνέδεαν με τον γήλοφο των ξωτικών που υψωνόταν πέρα από το χωριό.
Αλλά η μουσική την είχε μαγέψει για τα καλά και χωρίς καμία προφύλαξη συνέχισε να προχωρά. Καθώς έμπαινε και όλο πιο βαθιά μέσα στο δάσος, η μουσική ακουγόταν όλο και πιο δυνατά όλο και πιο καθαρά, μέχρι που την περικύκλωσε…..κρατώντας την…..τραβώντας την……σπρώχνοντας….περιστρέφοντας την γύρω – γύρω…..γύρω…γύρω……Ένιωσε το δασος να γυρίζει…..να γυρίζει να γυρίζει…..και έπεσε.
Όταν ξύπνησε βρέθηκε ξαπλωμένη δίπλα στην μικρή λίμνη που βρισκόταν σχεδόν στην καρδιά του δάσους. Η νύκτα είχε πέσει για τα καλά και ο ουρανός λαμπίριζε γεμάτος αστέρια.
Η Μπρίτζεντ ανακάθισε απότομα. Η ώρα - τι ώρα ήταν; - πόση ώρα ήταν ξαπλωμένη εκεί, και πως βρέθηκε εκεί; Ξαφνικά, κάτι κουνήθηκε στην άκρη του ματιού της και έπνιξε μια κραυγή.
« Δεν υπάρχει λόγος να με φοβάσαι ». Η φωνή ήταν ενός άντρα, λεπτού και ψηλού σαν την μουσική και φάνηκε να αντηχεί μέσα στο κεφάλι της.
«Ποιος…..ποιος είσαι;» ψιθύρισε και η φωνή της έσπασε από την προσπάθεια.
Η σκιά ήρθε πιο κοντά, μέχρι που μπόρεσε να διακρίνει το περίγραμμα ενός ψηλού και αδύνατου άντρα. Χαμογέλασε και τα κοφτερά του δόντια φάνηκαν εκπληκτικά λευκά μέσα στις σκιές, και τράβηξε πίσω την κουκούλα μιας μακριάς κάπας. Το πρόσωπο του ήταν υπέροχο και μελαψό, είχε ωραία ζυγωματικά και ένα θεληματικό πιγούνι, τα μάτια του ήταν θεϊκά αμυγδαλωτά και μεγάλα…με ένα μοβ χρώμα….που σε έκανε να χαθείς σε κάθε μάτια του, σε κάθε βλέμμα του. Τα μαλλια του ήταν μέχρι τους ώμους χλομό μαύρο και φαίνονταν και αφάνταστα απαλά.
Μπορούσες να τον πεις όμορφο…..ναι ήταν όμορφος……Σαν τους σκοτεινούς άντρες των παραμυθιών των γιαγιάδων μας που ξεπετάγονταν την νύκτα και ότι ήθελαν το έκαναν δικό τους.
«Είμαι ο Έλφραν» είπε ξαφνικά. Και πάλι η φωνή του φάνηκε να αντηχεί μέσα στο κεφάλι της και προσπάθησε να καταλάβει την προφορά. Δεν έμοιαζε να μοιάζει με την δική της ούτε και με εκείνη του δάσκαλου που ήταν τραχιά και επίπεδη, ούτε και με του κύριου Κάνινχαμ, που είχε το μεγάλο σπίτι πάνω στον λόφο, αλλά ζούσε πέρα από την θάλασσα τον περισσότερο καιρό. Και παρ’ όλα αυτά ήταν οικεία, βασανιστικά οικεία. Ήταν απαλή, αβίαστη και ρευστή σαν……σαν την μουσική που είχε ακούσει.
Η μουσική.
«Άκουσα μουσική», μουρμούρισε, «ακολούθησα…»
Ο ξένος της έδειξε μια άρπα χειρός. «Συχνά παίζω καθώς περνά η νύκτα» της είπε χαμογελώντας.
Η Μπρίτζεντ κοίταξε την άρπα με θαυμασμό. Ήταν σκαλισμένη από ένα λαμπερό λευκό ξύλο που φαινόταν να φλέγεται μέσα στο νυκτερινό αέρα και κατά μήκος της ήταν χαραγμένες μακριές κυματιστές γραμμές σαν μια γραφή. Οι χορδές της λαμπύριζαν σαν ασημένιο σύρμα και αναστέναξαν ελαφρά καθώς ο Έλφραν μετακίνησε την άρπα μπρος πίσω.
«Δεν έχω δει ποτέ κάτι τέτοιο», ψιθύρισε η κοπέλα και άπλωσε το χέρι της να την αγγίξει. Αλλά ο Έλφραν απομάκρυνε την άρπα
«Δεν μπορείς», είπε μαλακά, «θα σε….θα σε κάψει» εξήγησε. Και μετά πρόσθεσε « Ανήκει στην οικογένεια μου εδώ και εκατοντάδες χρόνια, είναι πολύ παλιά». Έριξε μια ματιά στον ουρανό και τα μάτια του για μια στιγμή έλαμψαν με ένα κεχριμπαρένιο μοβέ χρώμα όπως τα μάτια ενός φανταστικού ζώου.
«Πρέπει να πηγαίνω», είπε και η φωνή του είχε ένα ίχνος λύπης «Θα σε δω ξανά;»
Η Μπρίτζεντ του έγνεψε σιωπηλά.
Ο Έλφραν σηκώθηκε και τύλιξε την κάπα του γύρω του.
«Μα δεν ξέρω ούτε καν το όνομα σου, όμορφη κόρη».
«Μπρίτζεντ», μουρμούρισε η κοπέλα.
«Μπρίτζεντ», επανέλαβε ο Έλφραν, και η παράξενη προφορά του το έκανε να ακούγεται ξενικό και εξωτικό.
Καθώς γύρισε να φύγει, την κοίταξε καλά στο πρόσωπο και τα παράξενα όμορφα μάτια του παγίδεψαν και αιχμαλώτισαν τα δικά της. «Αλλά μην πεις κουβέντα για αυτό στον πατέρα σου η την αδερφή σου, μην τους πεις για μένα».
Και μετά γύρισε και εξαφανίστηκε, προτού η κοπέλα προλάβει να καταλάβει πως δεν του είχε πει για τον πατέρα η την αδερφή της.





Συνάντησε τον Έλφραν την επόμενη νύκτα στο ίδιο μέρος ακριβώς μετά το σούρουπο. Όταν τον βρήκε έπαιζε την άρπα του και οι λεπτεπίλεπτες νότες αιωρούνταν δονούμενες στον ακίνητο νυκτερινό αέρα. Και ακόμη και όταν τοποθέτησε την άρπα δίπλα του, η μουσική φάνηκε να παραμένει. Τη φίλησε απαλά καθώς την χαιρέτησε, και η κοπέλα ένιωσε το αίμα να μαζεύεται στο πρόσωπο της, αλλά το άγγιγμα των χειλιών του άφησε μια όμορφη περίεργη αίσθηση στα δικά της και αισθάνθηκε ζαλισμένη.
Ο Έλφραν περπάτησε μαζί της μες τα φεγγαρόφωτα δάση, και μονολοτι μιλούσε ελάχιστα για τον εαυτό του, αισθάνθηκε πως τον ήξερε.
Και για ακόμη μια φορά έφυγε πριν την ανατολή του ήλιου, αλλά όχι πριν την κάνει να υποσχεθεί πως δεν θα μιλούσε στον πατέρα η την αδελφή της.
Από τότε συναντιόταν κάθε νύκτα και οι μακριές ζεστές μέρες του καλοκαιριού πέρασαν αργά στο φθινόπωρο και αν και η Μπρίτζεντ περνούσε το περισσότερο μέρος ης νύκτας μαζί με τον Έλφραν, ποτέ δεν ένιωσε κουρασμένη η εξαντλημένη το επόμενο πρωί, ήταν σαν να τα είχε ονειρευτεί όλα αυτά.
Οι παρατεταμένες χρυσές μέρες του Σεπτεμβρίου σταδιακά έδωσαν την θέση τους στον κρύο, πιο βροχερό καιρό του Οκτώβρη, αλλά η Μπρίτζεντ δεν είχε σχεδόν καταλάβει την αλλαγή των ημερών , ζούσε μόνο για τις νύκτες και τον εραστή της, τον Έλφραν. Έγινε αδύνατη και χλωμή και τα ματιά της σκοτείνιασαν και φάνηκαν σαν να βλέπουν σε ένα άλλο μέρος σε έναν άλλο κόσμο.
Βαθιά μέσα της ήξερε πως ο Έλφραν δεν ήταν άνθρωπος, αλλά ούτε ήταν δαίμονας ούτε διάβολος και υποψιαζόταν πως άνηκε στον Παλιό Λαό τα ξωτικά.
Ο Οκτώβριος πέρασε.
Και τότε, την τελευταία νύκτα του μήνα, ο Έλφραν πήγε την Μπρίτζεντ στο κάστρο των ξωτικών, το γήλοφο που στεκόταν πέρα από το χωριό, και μαζί ανέβηκαν στην κορυφή και στάθηκαν ατενίζοντας την Ανατολή, όπου ο ουρανός είχε αρχίσει να φωτίζεται περιμένοντας την ανατολή να έρθει. Ο Έλφραν πήρε το χέρι της Μπρίτζεντ μέσα στο δικό του έσκυψε και κοίταξε μέσα στα όμορφα σκοτεινά ευγενικά της μάτια.
«Απόψε», ψιθύρισε, «είναι ίσως η τελευταία νύκτα που σε βλέπω» σήκωσε το χέρι του και πίεσε με το δάκτυλο του στα χείλη του, αποσιωπώντας την απάντηση της.
«Όχι, ρέπει να με ακούσεις. Απόψε είναι η παραμονής του Σάμειν, η τελευταία μου φορά στον κόσμο σου. Πρέπει να επιστρέψω.»
«Να επιστρέψεις;» Η Μπρίτζεντ σκυθρώπιασε και μετά τα Κάτια ης άνοιξαν διάπλατο όταν κατάλαβε. «Είσαι από τους Σιντ!!.»
Ο Έλφραν υποκλίθηκε. «Είμαι ο Έλφραν, άρχοντας του λαού των ξωτικών.»
Σταμάτησε και κοίταξε τον γήλοφο κάτω από τα πόδια του.
«Και απόψε ρέπει να επιστρέψω στο Βασίλειο μου.»
«Πάρε μαζί σου» είπε η κοπέλα βιαστικά
Ο Έλφραν δίστασε.
. «Σε παρακαλώ», ψιθύρισε «σε αγαπώ».
Ο Έλφραν την κράτησε σφικτά, χαϊδεύοντας τα μακριά κόκκινα μαλλιά της.
«Αλήθεια; Μ’ αγαπάς στ’ αλήθεια;»
Κούνησε καταφατικά σιωπηλά το κεφαλή της.
«Μα, ξέρεις τι είμαι. Είμαι ένας από τον λαό των ξωτικών….., δεν είναι άνθρωπος , τουλάχιστον όχι με τα δικά σου κριτήρια»
«Σε αγαπώ», επανέλαβε αυτή.
Τον ένιωσε να τρέμει και όταν κοίταξε προς τα πάνω, στον άρχοντα των ξωτικών, ένιωσε κατάπληξη που ανακάλυψε δάκρυα στο πρόσωπο του.
Απαλά τα σκούπισε. «Γιατί κλαις, αγάπη μου»
«Κλαίω γιατί κάποτε πίστευα πως η αγάπη ήταν ακόμα ένα όνομα για τον πόθο. Κλαίω γιατί κάποτε, είδα αρπάξει μια γυναίκα του κόσμου σου. Νόμιζα πως την αγαπούσα, αλλά ο άντρας της μου έμαθε τι πραγματικά ήταν αγάπη όταν αψήφησε για χάρη της την στρατιά των δυνατών ξωτικών….και νίκησε. Μου έδωσε ένα γερο μάθημα…». Και τότε ο Έλφραν την φίλησε. «Μου έμαθε πως η αγάπη πρέπει να αναπτυχθεί από μονή της, δεν μπορείς να την αρπάξεις ή να την δημιουργήσεις.»
«Με αγαπάς;», ρώτησε απότομα η κοπέλα.
«Σε αγαπώ», της απάντησε απαλά και όμορφα.
Μαζί κατέβηκαν από τον γήλοφο και στάθηκαν στην βάση του. Η Μπρίτζεντ μπορούσε να νιώσει τον αέρα να τρέμει με μια καταπιεσμένη δύναμη. Απότομα ο Έλφραν γέλασε.
«Τι συμβαίνει, άρχοντα μου;»
«Εκείνος ο άντρας από τον κόσμο σου μου είπε πως κάποια μέρα θα έβρισκα μια γυναίκα πρόθυμη να με παντρευτεί, πρόθυμη να περάσει πέρα από το πέπλο μέσα στην Χώρα της σκιάς , στα βασιλεία των ξωτικών.»
Η αίσθηση της καταπιεσμένης δύναμης μεγάλωσε και έγινε πιο έντονη, μέχρι που η νεαρή κοπέλα μπορούσε σχεδόν να την γευτεί. Μια αστραπή έλαμψε κατά μήκος του καθαρού πρωινού αέρα και τα μαλλιά της σηκώθηκαν σε μακριές στατικές ακτίνες. Η μια πλευρά του φρουρίου ρίγησε και έλαμψε και μετά ξαφνικά χάθηκε και μια πελώρια πόρτα στεκόταν στην θέση της. Αθόρυβα άνοιξε τελείως, αποκαλύπτοντας ένα μακρύ πέρασμα που οδηγούσε προς τα Λατώ , μακριά μέσα στα βάθη της Χώρας της σκιάς. Μικροσκοπικά φώτα τρεμόπαιζαν και αναβόσβηναν και στον αέρα απλώθηκε η δυσκολοξέχαστη μελωδία των ξωτικών , μια μαγική μελωδία παρόμοια με εκείνη που είχε παρασύρει την Μπρίτζεντ στον Έλφραν.
«Ξέρεις πως αν έρθεις μαζί μου δεν θα υπάρχει επιστροφή;»
Κράτησε σφικτά ο χέρι του. «Δεν θα ήθελα να επιστρέψω χωρίς εσένα.»
Την κοίταξε και της χαμογέλασε όμορφα και γλυκά.
Και μπήκαν μέσα από την πύλη στο Βασίλειο των ξωτικών.


Ο χλωμός ήλιος του Νοέμβριου έκαιγε μέσα από τα λεπτά γκρίζα σύννεφα, δίνοντας στο γήλοφο μια ξεπλυμένη σκοτεινή και μαγική ταυτόχρονα εμφάνιση. Το φρούριο σίγα-σιγά σύρθηκε προς τα κάτω, μέχρι που άγγιξε το άκαμπτο σώμα ενός νεαρού κοριτσιού που παρασυρόταν μέσα στην Χώρα της σκιάς.

Ήταν πολύ ωραίοοο!!! Μπράβο!!!
Δε θα έχει άλλη συνέχεια, έτσι;

σε ευχαριστωωωω.....<33333

εχει αλλο ενα κεφαλαιο.....πολυ πιο μεγαλο.....:P

Tέλεια! Τότε περιμένω να το δω!

Θα παρει καιροοο μεχρι να την γραψω γιατι μονο ην εχω σκεφτειιι.....αρα θα περιμενετε :P

Καλά, τι να κάνουμε. Αρκεί να τη δούμε κάποια στιγμή

χαχα ναι ΚΑΑΑΑΠΙΑ στιγμηη στο ΜΕΛΛΟΝ.....

Θα ζούμε ή θα τη διαβάσουν τα εγγόνια μας; :Ρ

χμμμ ισουν την διαβασουν τα δισεγγονα σας....:P καλα τστα μεσα σεπεμβριου - οκτομβριου ισως την εχετε

Απλά υπέροχοοο!!! Περιμένουμεεεεε για την συνέχειαααααααα!!!

Με συγκίνησε!

Σε ευχαριστω Μαρια μμ.....

η συνεχεια θα αργησει λιγο αλλα οκ....

εμενα απο ολο αυτο ποθυ εγραψα που αρεσε μονο η τελευτεα παραγραφος

Η τελευταία ήταν η πιο ωραία αλλά και το υπόλοιπο ήταν καλό.

χαχα ευχαριστω και να φανταστεις οτι ολοι η ιστορια με το η μαγεια παραμενει και μεσα στην χωρα της σκιας αρχισε,,,απο αυτην την τελευτεα παραγραφο με τον ηλιου του Νοεμβρη

Χαχα εμένα το λίγο πιο πάνω!

Τίποτα καλέ!

χαχα μου φενεται σαν σαπουνοπερα με υπερφυσικα οντα

ΧΑχαχαχαχα όντως!:Ρ

ειναι μην παρει το μυαλο μπρος

τι ωραιοοο! η περιγραφη ηταν ζωντανη και ηταν σαν να τα εβλεπες μπροστα σου. Πολυ ομορφο πραγματικα

σε ευχαριστω παρα πολυ για τα καλα σου λογιαααα.....<3

αντε γραψε και την συνεχεια (που απο οτι διαβασα υπαρχει, ετσι; ) για να μαθουμε τι γινεται παρα κατω!!

χαχα ναι εχει συνεχεια και σωστα διαβασες....αλλα θα αργησει να ερθει.......:P

Ποποποπο τι να σου πω είσαι ΑΠΛΑ Τ-Ρ-Ο-Μ-Ε-Ρ-Η τέλεια ιστορία. Αλίθεια η στιγμή που ο Έλφραν έπρεπε να φύγει εκεί ανατρήχιασα ηταν τρομερη απλα τρομερη!!!!

σε ευχαριστωω ^_^

Φανταστικό

Στο πρώτο μου σχόλιο δεν μπορούσα να πω κάτι απλά δεν είμασταν μαζί...αλλά αγάπη μου είσαι ταλεντάρα πιο καλή απο μένα....