"Σκότωσα τον εαυτό μου σε πολύ μικρή ηλικία. Δε μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο εκείνη την εποχή. Δε μπορούσα να αγγίξω την ψυχή μου.
Αυτό με έκανε να έχω κάποιες τάσεις άσχημου κυνισμού οι οποίες έφευγαν αμέσως μόλις ένα αγαπημένο που πρόσωπο πονούσε.
Ένιωθα τόσο μόνος, που ακόμα και όταν κατάλαβα ότι με αγαπούσαν τόσα άτομα τριγύρω μου δεν ένιωσα καμία παρηγοριά. Δεν είχα το κουράγιο για κάτι τέτοιο.
Απλά πίστεψα ότι όπως και όλοι οι άλλοι γύρω μου θα με παρατήσουν μόλις δουν τα δύσκολα μαζί μου, μόλις πάψω να είμαι ο χαμογελαστός, ευχάριστος και έξυπνος άνθρωπος που αγάπησαν.
Έπεσα εντελώς έξω. Τόσο έξω που δε μπορούσα να κάνω κάτι για να επανέλθω.
Ένιωσα εκτεθειμένος τόσο άσχημα που απλώς δε γινόταν να καλυφθώ.
Δεν είχα καμία ασπίδα, και συνειδητοποίησα ότι δε χρειαζόμουν κανένα όπλο.
Ο μόνος που θα μπορούσα να πληγώσω ήταν ο εαυτός μου, κανένας άλλος.
Και πάλι όμως, πως μπορείς να πληγώσεις κάποιον νεκρό;
Δε γινόταν τίποτα λοιπόν. Έπρεπε να πέσω στην άβυσσο της αγάπης, και της φιλευσπλαχνίας και να αρχίσω να ελπίζω ότι δε θα ήταν υπερβολικά επώδυνο για εμένα κάτι τέτοιο.
Ανακάλυψα πικραμένος ότι ακόμα και όταν έλεγα «Αγαπώ τον/την τάδε» ήταν μία ψεύτικη σκέψη που απλά την έλεγα για να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είναι ένα ψέμα.
Νόμιζα σαν απλός άνθρωπος ότι είμαι διαφορετικός, και πράγματι αποδείχτηκε ότι είμαι, είμαι ένας ψεύτης και τίποτα περισσότερο, μόνο που χρησιμοποιώ την αλήθεια για να ‘δώσω’ ένα ψέμα. Δε μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω. Αλλά αν μπορούσα θα το έκανα;
Δεν το νομίζω.
Μου αρέσω έτσι όπως είμαι. Είμαι αρκετά αξιαγάπητος άνθρωπος χωρίς καμία τύψη, μόνο γεμάτο φοβίες για το τι θα γίνει έτσι και μαθευτούν κάποια πράγματα.
Το εγώ μου νεκρό, η ψυχή μου σε θυρίδα και εγώ ο ίδιος απλά μηδενιστής συναισθημάτων.
Μου αρέσει να ξιφομαχώ χωρίς να υπάρχει νικητής. Σίγουρα υπάρχει νικημένος όμως.
Βλέπω τους άλλους να πονάνε, να νιώθουν, να δακρύζουν για απλά καθημερινά πράγματα τα οποία εγώ δεν είμαι άξιος να νιώσω, δεν είμαι ικανός να δεχτώ.
Είμαι τόσο άδειος όσο ένα πεταμένο προφυλακτικό μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια χρήσης του.
Και το ίδιο βρόμικος σχεδόν.
Αλλά και πάλι δε βρίσκω κάποιο κακό σε αυτό. Ίσως και να μου αρέσει στην τελική.
Είσαι τόσο ξένοιαστος όταν δε νιώθεις, τόσο ελεύθερος να κάνεις οτιδήποτε.
Γράφεις πέντε αράδες, που μέχρι χθες θεωρούσες γελοίες, και άνθρωποι γοητεύονται από αυτό που κάνεις. Σε λένε ταλαντούχο γιατί νομίζουν ότι μπορείς να εκφραστείς μέσα από απλά πράγματα όπως η μουσική και εθελοτυφλούν στην αλήθεια: Τους εαυτούς τους βλέπουν.
Δε μπορούν να δουν την αλήθεια.
Έχεις κερδίσει έμπιστους ανθρώπους, σε έχουν εμπιστευτεί και ακόμα και όταν τους έχεις πληγώσει το μόνο που σου κάνουν είναι να λένε, ευχαριστώ.
Γελοία πλάσματα, κορόιδα, ανίκανοι εραστές της παράνοιας που λέγεται ανθρώπινη ψυχοσύνθεση!
Δεν αντέχετε καμία πίεση, τρέχετε αμέσως στους φίλους σας.
Δεν έχετε δώσει υπόσχεση που να έχετε κρατήσει.
Δεν είστε άξιοι εμπιστοσύνης.
Απλά μπορούν να σας χρησιμοποιήσουν για να περάσουν την ώρα τους μαζί σας κάποια άλλα άτομα, κάποιοι ξύπνιοι που απλά σας εκμεταλλεύονται.
Ζητάτε συγνώμη για το παραμικρό, νιώθετε ασφάλεια όταν περπατάτε μαζί με κάποιον άλλο στο δρόμο, δεν είστε άξιοι να προστατεύσετε τους εαυτούς σας από τους γύρω σας.
Κάθε απόπειρα διαφυγής σας είναι ένα κοίταγμα σε έναν καθρέπτη και ένα αντίκρισμα της αλήθειας που κρύβετε τόσο σφιχτά μέσα σας.
Ρωτάτε τον άνθρωπο που νοιάζεστε για αυτόν: Έχεις κάτι;
Και παρακαλείτε μέσα σας κάτι τέτοιο να είναι αλήθεια για να σας δοθεί η ευκαιρία να του συμπαρασταθείτε. Να νιώσετε χρήσιμοι, να ζήσετε ένα ψέμα με λίγα λόγια.
Λέτε και κάνετε μόνο πράγματα τα οποία πιστεύετε και όταν κάνετε το αντίθετο δεν είστε ικανοί να υποστηρίξετε τις επιλογές σας με επιχειρήματα.
Δε μπορείτε να κάνετε τίποτα για να μη σας ταπώσει ο άλλος, να μη σας χώσει σε ένα γυάλινο μπουκάλι κόκα-κόλα και να βουλώσει το στόμιο με μία τάπα από φελλό.
Επιπλέετε στην αλήθεια τη δική σας, προσπαθώντας τα βουτήξετε σε εκείνη των άλλων για να δείτε αν η δική σας ή των άλλων είναι η χειρότερη.
Δε μπορείτε να δείτε πέρα από τη μύτη σας τυφλοί σε ένα κόσμο μυωπικών.
Αυτή η ιστορία είναι για εσάς."
** ** ** **
Ο τοξότης περπάτησε προς την άκρη του γκρεμού και κοίταξε κάτω προσπαθώντας να δει στο τέρμα εκείνης της αβύσσου.
Έφερε το χέρι του πάνω από τα μάτια του για να μην τον πανιάζει ο ήλιος και κοίταξε ξανά.
Βαθύ σκοτάδι, αφύσικο και κρύο και τίποτα άλλο πέρα από μία αίσθηση, άσχημη και σκοτεινή περισσότερο από το ίδιο το σκοτάδι, μία αίσθηση που δεν του τύχαινε να νιώθει συχνά.
Φόβος.
Όρθωσε το κορμί του και κοίταξε πίσω του στην τριάδα που τον περίμενε.
Αυτοί οι άνθρωποι περιμένουν να τους πω πόσο εύκολα να περάσουμε στην απέναντι μεριά του γκρεμού, είπε στον εαυτό του προσπαθώντας να νιώσει κάτι άλλο εκτός του φόβου. Πολλές ιστορίες έλεγαν ότι στον πάτο αυτού του γκρεμού υπήρχε ένα αρχαίο τέρας. Ένας τέρας που δεν ένιωθε τίποτα για κανέναν.
‘«Ενδιαφέρον» είχε πει την πρώτη φορά που το άκουσε.
«Να δεις πόσο ενδιαφέρον θα είναι αν σε πέσεις στα χέρια του» του είχε απαντήσει ο μπάρμαν ενός κακόφημου μπαρ σε ένα σκοτεινό δρομάκι της κοντινής πόλης.’
Τώρα φαινόταν τόσο μα τόσο εύκολο το να βρεθεί σε αυτή την όχι και τόσο ευχάριστη θέση και δεν του άρεσε.
Γύρισε στους συντρόφους του απελπισμένος.
«Θα πρέπει να κατεβούμε τον γκρεμό να περάσουμε το ποτάμι και να βρεθούμε στην άλλη πλευρά όπου ελπίζω να βρούμε κάποιο μονοπάτι που να οδηγεί και πάλι στην κορυφή του, διαφορετικά απλά θα πρέπει να σκαρφαλώσουμε στην άλλη πλευρά» είπε σχετικά ήρεμα.
«Ίσως να είναι και έτσι όπως τα λες, Νουάλμε» είπε ο ψηλός άντρας ήρεμα. Ήταν πιο ψηλός από τον Νουάλμε, και στην πλάτη του είχε περασμένο σε μία δερμάτινη θήκη ένα μεγάλο σπαθί, σαν εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι των βορείων περιοχών. Η λάμα του ήταν δύο φορές ιο πλατιά από το μπράτσο του τοξότη, με μήκος μεγαλύτερο από ενάμισι μέτρο και η λαβή του τουλάχιστον μισό.
«Λοιπόν; Πάμε;» ρώτησε η μισθοφόρος. «Ότι και να είναι εκεί κάτω μικρέ μου Έλνεορ δε θα μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε αν μείνουμε εδώ πάνω» η πολεμίστρια κοίταξε τον πολύ ψηλότερό της άντρα γνωρίζοντας ότι δεν του άρεσε να τον αποκαλούν με το μικρό του όνομα.
«Μα είναι τόσο θηλυκό!» είχε πει στην ίδια πριν της το αποκαλύψει. Αμέσως μετά κατάλαβε το λάθος του.
Η Ασρέιαθ δεν τον άφησε σε χλωρό κλαρί από τότε.
Πόσες φορές είχε σκεφτεί να τη δολοφονήσει… αλλά πάντα σταματούσε. Ήξερε ότι το έκανε για να τον πειράξει και όχι για να τον προσβάλει.
«Ας δούμε τι θα πει και ο Άρχοντας, μεγάλη μου Ασρέιαθ» είπε ο Έλνεορ αναφερόμενος στον τρίτο άντρα.
Ήταν ντυμένος με ένα μακρύ μανδύα που έκρυβε το δερμάτινο φαρδύ παντελόνι, το λευκό πουκάμισο και τις μαύρες δερμάτινες μπότες του.
Και ο τοξότης, αλλά και ο Έλνεορ ήταν πανύψηλοι και τρομεροί μέσα στις επιβλητικές πανοπλίες τους αλλά εκείνος, απλά ντυμένος με ρούχα και χωρίς κανένα άλλο όπλο εκτός από το παγερό του βλέμμα και τα έξυπνα χαρακτηριστικά – ξέρετε∙ εκείνα που δείχνουν πότε ένας άνθρωπος σηκώνει πολλά από τον τρόπο που κινείται – ήταν ακόμα πιο τρομακτικός και πολύ πιο σεβάσμιος.
Ακόμα και οι πιο ηλίθιοι της αυτοκρατορίας μπορούσαν να καταλάβουν ότι ήταν ένας από τους Αφέντες.
Μπορούσε να κάνει τα πάντα – ό,τι δηλαδή οι πολεμιστές μπορούσαν να κάνουν με τα χέρια του – με το μυαλό του.
Ο Νουάλμε γύρισε προς εκείνον.
«Άρχοντά μου;» είπε με σεβασμό.
Εκείνος έστρεψε το σώμα του με ένα ανέμισμα του βαθυγάλανου μανδύα του.
«Νουάλμε είσαι σίγουρος ότι μπορείς να πάρεις αυτό το ρίσκο;» ρώτησε με τη βαθιά φωνή του τον τοξότη.
«Πιο ρίσκο κύριε; Πιστεύω ότι όλοι μας μπορούμε να σκαρφαλώσουμε έναν γκρεμό, και μάλιστα αρκετά εύκολα. Εκτός αυτού δε βλέπω κάποιον άλλο πιο ασφαλή δρόμο αρκετά κοντά μας, έτσι ώστε να μη χάσουμε τη μέρα μας», απάντησε ο Νουάλμε.
«Τότε πάμε» είπε ο Άρχοντας λακωνικά και προχώρησε προς το χείλος του γκρεμού.
Οι υπόλοιποι τον ακολούθησαν και σύντομα η τετράδα άρχισε να κατεβαίνει τον γκρεμό.
Κανένας τους δεν είχε ξανανιώσει έτσι.
Τα μάτια του Άρχοντα λαμπύριζαν μέσα κάθε φορά που περνούσε το κεφάλι του πίσω από μία σκιά.
Ο Νουάλμε ένιωθε παράξενα. Δε μπορούσε να προσδιορίσει το γιατί, αλλά ένιωθε σαν εκατοντάδες τοξότες να τον σημάδευαν με μυτερά βέλη που από στιγμή σε στιγμή θα τα ελευθέρωναν και θα διαπερνούσαν τη σάρκα του βυθίζοντάς τον σε ένα ακόμα πιο πυκνό σκοτάδι από εκείνο στο τέλος της κατάβασής τους.
Όσο περισσότερο κατέβαιναν τόσο περισσότερο ήθελαν να επιστρέψουν στην επιφάνεια, μέχρι που κάποια στιγμή και προς μεγάλη έκπληξη όλων ο ουρανός εξαφανίστηκε από τα μάτια τους.
«Άρχοντα;» έκαναν και οι τρεις με μία φωνή.
«Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει. Ίσως τελικά ο θρύλος να είναι αληθινός. Ίσως πάλι όχι. Ας είμαστε προσεκτικοί όμως» είπε ήρεμα εκείνος.
Έτσι όλοι τώρα πιο προσεκτικοί από πριν συνέχισαν την κάθοδό τους περιμένοντας, ανυπομονώντας να πατήσουν το πόδι τους σε σταθερό έδαφος.
Το παράξενο είναι ότι αν και είχαν σταματήσει να ακούνε τους ήχους του δάσους από πάνω τους, το κελάρυσμα από το ρυάκι που έτρεχε σε αρκετά μεγάλο ύψος κάτω από τα πόδια τους έφτανε καθαρά στα αυτιά τους.
Σε κάθε τους βήμα προς το έδαφος, η καρδιά τους κρύωνε και περισσότερο.
Τι θα έχουμε πάθει μέχρι να τελειώσει αυτή η κατάβαση; σκέφτηκε ο Νουάλμε. Θα έχει μείνει κάτι που να θυμίζει εμάς; Πόσο θα μας αλλάξει όλους, ακόμα και τον σοφό Άρχοντα αυτό το ταξίδι; Και όλα αυτά θα έχουν γίνει από δικό μου λάθος.
Δικό μου και κανενός άλλου. Θα πρέπει να κάνω κάτι.
Ξαφνικά, οι σκέψεις του Νουάλμε διακόπηκαν από ένα σιγανό θόρυβο.
Κοίταξε χαμηλά στο μαύρο σαν πίσσα σκοτάδι, και περίμενε κάτι να πεταχτεί και να τον αρπάξει με τα μακριά του πλοκάμια, τραβώντας τον στον βυθό του ποταμιού και αφήνοντας τον εκεί για την αιωνιότητα, απέθαντο, να βλέπει τις ζωές των υπολοίπων ανθρώπων που είχε γνωρίσει να περνάνε μπροστά από τα μάτια του σαν σε όραμα.
«Βοήθεια!» ακούστηκε από χαμηλά.
Οι τέσσερις σύντροφοι συνέχισαν την κατάβασή τους πιο γρήγορα ανυπομονώντας να φτάσουν στην πηγή των θορύβων, κοντά στο πλάσμα που ικέτευε για βοήθεια.
Απότομα, χωρίς καμία προειδοποίηση, ο Έλνεορ που προπορευόταν πάτησε το πόδι του σε στέρεο έδαφος.
«Φτάσαμε το τέλος!» φώναξε σιγανά. «Πρόσεχε μην κάνεις καμία απότομη κίνηση και γενικότερα μην κουνηθείς από εκεί που είσαι, γιατί μπορεί να έπεσες σε μία προεξοχή του βράχου και να πέσεις στην άβυσσο» είπε ο Άρχοντας.
Σιγά-σιγά οι υπόλοιποι της ομάδας, έφτασαν δίπλα στον μεγαλόσωμο άντρα και τεντώθηκαν για να ξεπιαστούν τα κουρασμένα κόκαλά τους.
«Λοιπόν;» ρώτησε η Ασρέιαθ. «Άρχοντα μήπως θα μπορούσες να μας δώσεις τα φώτα σου;» είπε η πολεμίστρια με ένα παιχνίδισμα των ματιών της που οι υπόλοιποι τρεις μόνο με τα μάτια της φαντασίας τους μπορούσαν να δουν.
«Μα και βέβαια καλή μου» απάντησε σοβαρά εκείνος.
Έκλεισε τα μάτια του και ψιθύρισε κάποιες παράξενες λέξεις.
Σχεδόν άμεσα, μόνο με μία μικρή καθυστέρηση σε κάποιες γωνίες – που φαίνονταν να είναι πιο σκοτεινές από το υπόλοιπο μέρος – ο τόπος κατακλείστηκε από φως.
Γκρίζοι βράχοι υπήρχαν παντού γύρω τους ενώ φυλλωσιές από ένα παράξενο, πρασινόγκριζο φυτό απλώνονταν στους βράχους.
Μπροστά τους σε απόσταση μικρότερη των δέκα μέτρων, το ποτάμι συνέχιζε την πορεία του λιγότερο ορμητικό από κάθε άλλο του σημείο στη μεγάλη του πορεία.
Στην άλλη του όχθη υπήρχε ένας σκοτεινός όγκος που φαινόταν να ρουφά το φως.
«Ποιος είναι ‘κει;» ρώτησε ο Νουάλμε.
«Ναι περίμενε να σου απαντήσει ο βράχος, γελοίε» ακούστηκε η φωνή της Ασρέιαθ πίσω του.
«Μα δεν είμαι βράχος, κυρία μου…» ακούστηκε μία σιγανή φωνή. «Όχι ακόμα τουλάχιστον» συνέχισε.
«Τι είσαι!;» βροντοφώναξε ο Έλνεορ κάνοντας τον Άρχοντα να σηκώσει το χέρι του συγκρατώντας τον.
«Το ερώτημα, φίλε μου, είναι ποιος είναι, ότι τι είναι…» απάντησε αντί για τη φιγούρα, ο Άρχοντας. «Ποιος είσαι, λοιπόν;» ρώτησε, γυρίζοντας προς το πλάσμα.
«Είσαι αγενής Άρχοντα Αφέντη. Έρχεσαι απρόσκλητος στο σπίτι μου και χωρίς να μου συστηθείς ρωτάς το δικό μου όνομα! Ναι, ναι, αυτό κι αν είναι αγένεια…» απάντησε.
«Καιρό έχω που απαρνήθηκα το όνομά μου» είπε σιγανά ο Άρχοντας. «Όλοι οι γνωστοί μου, Άρχοντα με φωνάζουν»
«Και οι αστείοι, δίπλα σου; Εκείνοι έχουν φαντάζομαι ονόματα για να μου παρουσιάσουν»
«Έλνεορ, Ασρέιαθ και ο Νουάλμε, οι τρεις τους με βοηθούν στην αναζήτησή μου.»
«Μόνο ένας από εσάς θα φύγει από εδώ!» είπε σιγανά αλλά καθαρά το πλάσμα. «Ο ένας που θα έχει την καρδιά να χάσει τους φίλους του, να χάσει την καρδιά του για να το κάνει. Άρχοντα, εσύ δεν είσαι αυτός. Εσύ δίνεις έναν όρκο και τον κρατάς. Η γυναίκα που έχετε μαζί σας όμως, ή κάποιος από τους πολεμιστές να το κάνει»
«Έχουμε μία αποστολή αχρείε!» φώναξε ο Νουάλμε στον σκοτεινό όγκο. «Δε θα μας εμποδίσεις από το να την τελειώσουμε»
«Μάντεψε ξανά…»
Ένα ψυχρό κύμα ανέμου πέρασε ανάμεσά τους.
Τρεις βολές έφυγαν από τον σκοτεινό όγκο, τρεις μαύρες σφαίρες που έκαναν το προηγούμενο σκοτάδι του δωματίου να μοιάζει λουσμένο στο φως από τον ήλιο του καταμεσήμερου.
Ο Νουάλμε έσκυψε και γλύτωσε τη μία χάρη στα ακονισμένα του ανακλαστικά αλλά οι σφαίρα που προοριζόταν για εκείνον πέρασε πάνω από το κεφάλι του και χτύπησε τον ψηλό Έλνεορ στέλνοντας τον να χτυπήσει στον βράχο και σωριάζοντας τον στην πέτρα.
Η επόμενη χτύπησε την Ασρέιαθ κάνοντάς την να παραπατήσει και να σκοντάψει πέφτοντας και εκείνη στο πάτωμα ενώ η τρίτη αστόχησε τον Άρχοντα και έγδαρε τον βράχο σε ένα μεγάλο του μέρος.
Ο Νουάλμε έτρεξε κοντά στους λαβωμένους του συντρόφους.
Ο Έλνεορ, είχε χτυπήσει το κεφάλι του και είχε χάσει τις αισθήσεις του, αλλά η πιο ανθεκτική σε μαγείες Ασρέιαθ απλά είχε γδάρει τον αγκώνα της στην πέτρα.
Ο Άρχοντας απάντησε στις βολές του πλάσματος με μερικές δικές του καλοζυγιασμένες σφαίρες φωτιάς τις οποίες κατάπιε το σκοτάδι που τύλιγε το ον.
«Δεν μπορούμε να το πειράξουμε! Δεν έχουμε τον τρόπο!» φώναξε έντρομος.
«Επιτέλους το καταλάβατε» ακούστηκε μία χαιρέκακη φωνή.
«Τι θέλεις να κάνουμε για να μας αφήσεις να περάσουμε;» ρώτησε ο Νουάλμε.
«Σας έχω πει ήδη. Μόνο ένας από εσάς θα καταφέρει να περάσει»
«Και ποιος θα είναι αυτός;»
«Αυτός που θα προδώσει τους φίλους του. Αυτός που θα αρνηθεί τις αρχές του. Αυτός που θα διαλέξει τη ζωή του και θα την αγοράσει με το θάνατο των συντρόφων του»
Ο Νουάλμε πέρασε στο τόξο του ένα βέλος και το άφησε να πετάξει προς τη σκοτεινή μορφή. Πριν ακόμα φτάσει το βέλος στο στόχο του είχε αφήσει ένα δεύτερο να το ακολουθήσει.
Σχεδόν αμέσως έκανε ένα άλμα προς τα δεξιά και αυτό ήταν που του έσωσε τη ζωή μιας και τον μεγάλο βράχο πίσω του διέλυαν δύο βολές σταλμένες από το πλάσμα.
«Δε μπορείτε να με σκοτώσετε, θνητοί!» φώναξε εξαγριωμένο το πλάσμα.
«Μπορούμε να προσπαθήσουμε όμως» είπε ο Άρχοντας και έριξε μία δική του σφαίρα που δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.
Εκείνη τη στιγμή ένας κεραυνός από μαύρο φως έφυγε από τη σκοτεινή φιγούρα και πέτυχε τον Άρχοντα στο στήθος, ανοίγοντας μία μεγάλη τρύπα εκεί που κανονικά έπρεπε να βρίσκεται η καρδιά του, στέλνοντας τον πάνω στον αναίσθητο Έλνεορ.
«ΟΧΙΙΙΙ!!!» φώναξε η Ασρέιαθ και έτρεξε προς την όχθη.
Τη σταμάτησε το δυνατό χέρι του Νουάλμε.
«Περίμενε. Δεν έχει κουνηθεί ακόμα από τη θέση του. Αυτό σημαίνει ότι δε μπορεί να το κάνει, ή ότι φοβάται να το κάνει για κάποιο λόγο» είπε σοβαρά ο τοξότης.
«Δε μπορώ να το αφήνω να μας εξοντώνει τον ένα μετά τον άλλο» τα μάτια της Ασρέιαθ, εκείνα τα γελαστά πράσινα μάτια είχαν γεμίσει δάκρυα πόνου.
Ξαφνικά πίσω της μία σκοτεινή μορφή ξεδιπλώθηκε.
Ο Νουάλμε κοίταξε στην αντίπερα όχθη. Το πλάσμα με κάποιο τρόπο είχε περάσει το ποτάμι και είχε εμφανιστεί από το πουθενά δίπλα τους.
«Μα και βέβαια μπορώ να μετακινηθώ!» γέλασε το πλάσμα, και το γέλιο του γέμισε την ‘αίθουσα’. Ένα ψυχρό, και χωρίς συναίσθημα γέλιο που πάγωσε τις καρδιές των δύο ανθρώπων.
«Μα, πώς;» έκανε η Ασρέιαθ πριν την πιάσει από το λαιμό και τη σηκώσει στον αέρα ενώ ο Νουάλμε έπεφτε αρκετά μέτρα μακριά τους ως δια μαγείας.
«Λοιπόν, τοξότη. Έχεις αυτή την επιλογή: Η ζωή σου ή η ζωή της. Ή μένεις και εσύ και εκείνη – αν εκείνη το επιλέξει – και πεθαίνετε και οι δύο αυτή τη στιγμή! Έχεις στη διάθεσή σου αρκετή ώρα. Θα ήθελα να συνέλθει ο άλλος κύριος για να δείτε τη ζωή να φεύγει από τα μάτια του» είπε μοχθηρά το πλάσμα.
Ακόμα και από αυτή την απόσταση ο Νουάλμε δε μπορούσε να δει το πρόσωπό του, ούτε καν το σώμα του.
Ήταν τόσο σκοτεινό…
Μα κάποιος τρόπος θα υπάρχει, σκέφτηκε ο τοξότης.
Δε μπορεί να είναι άτρωτο. Κάτι θα πρέπει να μπορεί να το νικήσει.
Έβλεπε το πρόσωπο της πολεμίστριας να συσφίγγεται από τον πόνο. Είδε τις υποψίες δακρύων στα συνήθως ρόδινα μάγουλά της – τώρα πιο λευκά και από το πουκάμισό της – να δημιουργούν αυλάκια μέχρι το λαιμό της και σκέφτηκε ότι αν κάποιος πραγματικά αξίζει να ζήσει ήταν εκείνη. Ποτέ της δεν είχε αδικήσει κανένα. Ποτέ της δεν είχε κάνει το παραμικρό λάθος, δεν είχε πληγώσει κάποιον σύντροφό της, ο Νουάλμε θα ορκιζόταν ότι ποτέ της δεν είχε σκεφτεί καν να το κάνει.
«Σκότωσε με, γελοίε» είπε με πνιχτή φωνή η πολεμίστρια.
«Απέδειξε ότι είσαι αρκετά άντρας και σκότωσε με! Τι άλλο θα μπορούσες να μου κάνεις; Φαντάζομαι ότι το σκοτάδι που σε κρύβει το κάνει για να μη φαίνεται η ασχημόφατσα σου έτσι ώστε να προλαβαίνεις να σκοτώνεις τα ανήμπορα θύματά σου πριν προλάβουν να δουν το πρόσωπό σου και σταματήσει η καρδιά τους από την αηδία!»
«Ναι δίκιο έχεις μικρή μου» είπε σιγανά το πλάσμα. «Αλλά η δική σου φάτσα θα έχει γίνει ακόμα πιο άσχημη όταν τελειώσω μαζί σου.»
«Άσε την ελεύθερη, τιποτένιε!» φώναξε ο Νουάλμε. «Εγώ είμαι αυτός που θες!»
«Σκέφτομαι…» είπε το πλάσμα, «νομίζω ότι θα έπρεπε να σε αφήσω να διαλέξεις ανάμεσα στον εαυτό σου και το άλλο κάθαρμα που εισέβαλε στην περιοχή μου. Είναι κρίμα ένα τόσο όμορφο προσωπάκι σαν της δεσποινίδος να κυκλοφορεί. Μπορεί να προκαλέσει ατυχήματα.»
Με αυτά τα λόγια το πλάσμα έσυρε κάτι που έμοιαζε με χέρι με γαμψά νύχια πάνω στο πρόσωπο της Ασρέιαθ χαράζοντας της βαθιές πληγές, κάνοντας την να ουρλιάξει από πόνο.
Αίμα έτρεχε τώρα από το πρόσωπό της.
«Πες αντίο μικρούλα μου» είπε το πλάσμα και την άφησε να πέσει στα γόνατα μπροστά του, με την πλάτη γυρισμένη στον ίδιο.
Έκανε μία κίνηση με το χέρι και ένας λευκός αχνός φάνηκε να βγαίνει από κάθε αμυχή, κάθε οπή του σώματός της και να χάνετε μέσα στο σκοτάδι που τύλιγε το πλάσμα.
«Πες αντίο στην ψυχή σου, άθλια πόρνη*!»
«ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ» φώναξε ο Νουάλμε αλλά κάτι τον εμπόδιζε να τρέξει και να σώσει την Ασρέιαθ.
Και δεν ήταν μάγια. Το θέαμα τον είχε συνεπάρει. Η ψυχή της πολεμίστριας, που ο ίδιος της χρωστούσε πολλές φορές τη ζωή του, εγκατέλειπε το σώμα της. Το κορίτσι που έκρυβε μέσα της τόση ενέργεια, θα ήταν πια μία πάνινη κούκλα. Το χαμόγελό της θα είχε σβήσει. Πραγματικά τρομερό.
Ο τοξότης φοβήθηκε. Πανικός κυρίεψε όλο του το είναι και άρχισε να τρέμει στην ιδέα και μόνο ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει συμβεί στον ίδιο. Δεν ήθελε να χάσει την ψυχή του. Δεν τον ένοιαζε να πεθάνει για τους φίλους του, αλλά ποιος άξιζε κάτι τόσο σημαντικό όσο η ψυχή του;
Κανένας. Κοίταξε στα μάτια της κοπέλας, τα μάτια που καθρέπτιζαν την τόσο αγνή ψυχή της και τα είδε να σβήνουν, να χάνονται. Σήκωσε τις παλάμες του μπροστά στα μάτια του και είδε τον εαυτό του στη δική της θέση. Πραγματικά δεν ήθελε, δεν του άξιζε τέτοιο τέλος.
Έπρεπε να ζήσει. Έπρεπε να ξαναδεί το φως του ήλιου, να νιώσει το απαλό αεράκι που ερχόταν από τη θάλασσα κουβαλώντας μυρωδιές από μακρινούς τόπους στο πρόσωπό του, να του χαϊδεύει τα μαλλιά.
Σηκώθηκε με αργές κινήσεις την ώρα που το πλάσμα άφηνε το άψυχο πια σώμα της Ασρέιαθ να πέσει στο χώμα μπροστά στα πόδια του. Έβγαλε το μακρύ του μαχαίρι από τη ζώνη του και προχώρησε με αργά βήματα προς τη σκοτεινή φιγούρα μπροστά του.
«Θα με σκοτώσεις Νουάλμε;» ρώτησε παιχνιδιάρικα το πλάσμα.
«Φύγε από τη μέση, αχρείε!» το διέταξε και εκείνο με ένα σιγανό γέλιο μάζεψε το σκοτεινό του πέπλο από το δρόμο του αποφασισμένου τοξότη.
Ο Νουάλμε πλησίασε τον Έλνεορ.
Γρήγορος και καθαρός θάνατος, σκέφτηκε και με μία απότομη κίνηση κάρφωσε το εγχειρίδιο στην καρδιά του συμπολεμιστή του.
Ο Έλνεορ άφησε μία τελευταία ανάσα να βγει από τα πνευμόνια του και δεν προσπάθησε καν να τα ξαναγεμίσει με ζωτικό αέρα.
«Θα το πάρω αυτό ως απόφαση» είπε το πλάσμα και με μία κίνηση του ‘χεριού’ του το ποτάμι χώρισε στη μέσα ανοίγοντας ένα μονοπάτι που οδηγούσε στην απέναντι πλευρά του.
Ο τοξότης χωρίς να μιλήσει προχώρησε μπροστά και πέρασε το ποτάμι.
Πριν αρχίσει να σκαρφαλώνει γύρισε προς το πλάσμα.
«Θα πάρω εκδίκηση»
«Όχι, δε θα το κάνεις. Θα φτάσεις στην κορυφή και θα τρέξεις μέχρι την κοντινότερη πόλη, θα μπεις στο πανδοχείο και θα γελάσεις και θα πιεις με τους άλλους δειλούς, σαν εσένα. Θα ξεχάσεις τα πάντα, δε θα θυμάσαι πια τους τρεις ανθρώπους που πέθαναν για να ζήσεις εσύ. Θα έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου έτσι όπως είναι, δε θα ξαναπεράσεις καν αυτό το ποτάμι, ακόμα και από άλλο σημείο. Είσαι ένας δειλός Νουάλμε» απάντησε το πλάσμα.
Ο τοξότης σίγουρος για την εκδίκησή του άρχισε την ανάβαση. Μετά από αρκετή ώρα έφτασε στην κορυφή.
Κοίταξε ξανά κάτω στο πυκνό σκοτάδι.
Ένα γέλιο ακούστηκε από την καρδιά του.
Ο τοξότης γύρισε την πλάτη του στο παρελθόν του, ξέχασε ότι μόλις είχε σκοτώσει έναν πιστό σύντροφο, την Ασρέιαθ και τον Άρχοντα που έδωσαν τις ζωές τους για να ζήσει εκείνος και άρχισε να τρέχει μέχρι που δεν άντεχαν τα πόδια του το βάρος του…
** ** ** **
"Πραγματικά πως θα νιώθατε εσείς στη θέση του;
Θα ήσαστε αρκετά άξιοι, αρκετά αλτρουιστές ώστε να σώσετε τη ζωή κάποιου άλλου με κίνδυνο να χάσετε την ψυχή σας;
Η δειλία στις μέρες μας είναι σαν τη γρίπη.
Έρχεται για λίγο, μόλις για τέσσερις-πέντε μέρες, αλλά πολύ συχνά και πολλές φορές.
Όσο ζούμε είναι αναπόφευκτό να δειλιάζουμε σε καταστάσεις που ξεπερνούν τον εαυτό μας.
Ποιος από εμάς μπορεί να είναι ο Άρχοντας, ένας άνθρωπος που δε δέχεται την ήττα σαν επιλογή, που πάντα δοκιμάζει τις δυνάμεις του ακόμα και αν αυτό τον καταστρέψει;
Ποιος είναι ο Έλνεορ, που δεν έχει επιλογή, αλλά άλλοι αποφασίζουν για εκείνον; Ενώ εκείνος δεν ήταν άξιος, ικανός να πάρει κάποια επιλογή άλλος τον εκμεταλλεύτηκε και του στέρησε ό,τι ίσως εκείνος να ήθελε να διεκδικήσει.
Ποιος είναι η Ασρέιαθ, ο πιστός γελαστός άνθρωπος που θα έδινε και τη ζωή του για τους γύρω του, για άτομα που θα τον πρόδιδαν για να σώσουν το τομάρι τους, χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα;
Και τέλος ποιος από εσάς μπορεί να αρνηθεί ότι μέσα του ζει ένας Νουάλμε, άξιος να δώσει τα πάντα για να κερδίσει κάτι τόσο τιποτένιο όσο η άχαρη και άθλια ζωή του;
Ίσως είναι υπερβολικό να ζητάω από άλλα άτομα να απαντήσουν εκεί που εγώ δε μπορώ να το κάνω.
Είναι όμως;"
Δευ Σεπ 27, 2010 12:56 am
την αληθεια λεω!
απίστευτο... όση ώρα το διάβαζα έβαζα τον εαυτό μου σε αυτή την θέση.... πραγματικά είναι καταπληκτικό! Μπράβο σου Βασίλη!! 
