'Ιρις, νύχια βαμμένα μαύρα μα απο κάτω ροζ....

παιδια είπα να ανεβασω και εγω την σύντομη ιστορια μου.....ομως σας προειδοποιω δεν περιέχεται το υπερφυσικο στοιχείο!!!

«Τακ, τακ, τακ» ο ήχος των νυχιών μου που χτυπούσαν νευρικά πάνω στην πλαστική καρέκλα ήταν το μόνο που ακουγόταν στην αίθουσα.
«Λοιπόν παιδιά σήμερα έχουμε μαζί μας ένα καινούριο μέλος»
Είπε η υπεύθυνη της ομάδας, γνέφοντας ενθαρρυντικά προς το μέρος μου. Μάζεψα όλο μου το κουράγιο και σηκώθηκα, ξερόβηξα και είπα «Το όνομα μου είναι Ίρις, είμαι 15 χρονών, και είμαι… ήμουν εθισμένη σε ουσίες». Σταμάτησα, ειλικρινά δεν ήξερα πώς να συνεχίσω, προσπάθησα να συγκεντρωθώ. Κοίταξα το μαύρο ξεφτισμένο βερνίκι στα νύχια μου, πήρα μια ανάσα και συνέχισα.
«Όλα άρχισαν πριν ένα μήνα, όταν μια Πέμπτη σχόλασα από το σχολείο αναστατωμένη. Ήταν μια απαίσια μέρα. Οι βαθμοί του τριμήνου είχαν βγει και εγώ είχα πατώσει. Τα πράγματα στη ζωή μου δεν πήγαιναν γενικά καλά. Πώς στο καλό περίμεναν όλοι από εμένα να ανταπεξέλθω, όταν κάθε βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τις φωνές των τσακωμών των γονιών μου; Πώς υποτίθεται ότι θα τα κατάφερνα γενικά στη ζωή μου χωρίς κανένα στήριγμα; Με τους γονείς μου να είναι απόντες συναισθηματικά και με μια μόνο υποτιθέμενη φίλη, η όποια μιλάει μόνο για τον εαυτό της, δεν έβλεπα πως θα τα βγάλω πέρα.»
Κόμπιασα, αισθάνθηκα ότι είχα πει περισσότερα από αυτά που έπρεπε να πω. Όμως αυτό ήταν το νόημα της ομαδικής θεραπείας, να τα «βγάλουμε» όλα από μέσα μας. Μόλις που πρόλαβα να δω την υπεύθυνη να χαμογελά σοβαρά και να μου γνέφει να συνεχίσω. Είχα ήδη ξαναπιάσει τον ειρμό μου.
«Εκείνη τη μέρα δεν γύρισα σπίτι με το μετρό ως συνήθως. Αντί για αυτό, είπα να περπατήσω, να καθαρίσω το κεφάλι μου και να σκεφτώ. Απελπισία με γέμιζε σιγά σιγά, τα προβλήματα μου, μου φαίνονταν τεράστια, ο πόνος μέσα μου συσσωρευόταν. Οι καταθλιπτικές ροκ μπαλάντες που άκουγα εκείνη τη στιγμή χειροτέρεψαν τα πράγματα. Χωρίς να το καταλάβω, δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου και μόνο τότε συνειδητοποίησα που βρισκόμουν. Σε μία από τις πιο κακόφημες περιοχές της πόλης, περιφερόμενη σε ένα σοκάκι στο μισοσκόταδο. Δεν άντεχα άλλο, ένιωθα τόσο χάλια. Στο πρώτο περίπτερο που βρήκα, αγόρασα ένα κουτάκι μπύρα. Ο περιπτεράς μου το δώσε χωρίς καμιά ερώτηση. Το κατέβασα με τη μία, πάντα μου άρεσε η μπύρα, έπινα λίγη στις γιορτές. Ποτέ όμως τόσο πολύ. Ξαφνικά ζαλίστηκα, στηρίχτηκα στον τοίχο του σοκακιού και κάθισα στο ερημωμένο πεζοδρόμιο.»
«Για πολλή ώρα καθόμουν εκεί μισοκοιμισμένη ακόμη πονούσα όμως, ήταν μουδιασμένος ο πόνος αλλά υπήρχε, τον ένιωθα. Σχεδόν δεν το παρατήρησα όταν ένας τύπος έκατσε λίγα μέτρα πιο δίπλα. Δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπό του, γιατί ήταν τυλιγμένο σε ένα σύννεφο καπνού. Βέβαια δεν ήξερα τότε ότι κοιτούσα τον «ντίλερ» μου» είπα καγχάζοντας. Στην αρχή δεν είχα αντιληφθεί τον κίνδυνο. Αλλά σιγά σιγά συνειδητοποίησα την κατάσταση. Πριν προλάβω να αντιδράσω εκείνος ήρθε προς το μέρος μου. Εγώ πάγωσα, δεν μπορούσα να αντιδράσω, τότε μόνο αντιλήφηκα το κρύο να με περονιάζει. Εκείνος δεν σταμάτησε ώσπου να φτάσει μπροστά μου, κάθισε στις φτέρνες του και με κοίταξε. Ξαφνιάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν γύρω στα δεκαοκτώ. Εκείνος έβγαλε το τσιγάρο από το στόμα και μου το πρόσφερε. Δεν είχα ποτέ πολύ σκεφτεί για το τσιγάρο. Δεν ανήκα σε καμία παρέα και έτσι δεν είχα δοκιμάσει παρά μόνο μια φορά πριν δυο-τρία χρόνια. Αλλά αυτό ήταν διαφορετικό, πρώτον ήμουν σίγουρη ότι αυτό δεν ήταν απλό τσιγάρο και δεύτερον, δεν υπήρχε περίπτωση να κάπνιζα από ένα χρησιμοποιημένο . Ο τύπος πρέπει να κατάλαβε την αηδία που ένιωθα με τη σκέψη, γι’ αυτό έβγαλε από την τσέπη του ένα έτοιμο, στριμμένο και μου το έτεινε. Το πήρα. Και εκεί νομίζω ήταν που άλλαξαν όλα. Βλέπετε, το να πιω μια μπύρα δεν ήταν τόσο «κακό» κατά τη γνώμη μου όσο το να κάνω μαριχουάνα.» Σταμάτησα. Δεν ήξερα αν περίμεναν από εμένα να συνεχίσω για αυτό και κοίταξα την υπεύθυνη ερωτηματικά. «Συνέχισε Ίρις» μου αποκρίθηκε.
Ξερόβηξα και συνέχισα. «Έβγαλε έναν αναπτήρα, και μου το άναψε. Μετά από λίγο άρχισα να αισθάνομαι διαφορετικά. Εισέπνεα και εξέπνεα με ευχαρίστηση. Ένα αίσθημα χαράς και ελευθερίας με πλημμύρησε , ένιωθα ότι θα μπορούσα να κάνω τα πάντα» είπα περιφρονητικά. Τώρα αυτοσαρκαζόμουν! Πρόσθεσα από μέσα μου. «Κοίταξα τον τύπο, του οποίου το όνομα έμαθα αμέσως μετά. Με λένε Γιάννη» μου είπε. «Εσένα;»
«Άννα» αποκρίθηκα. Εκείνος γέλασε, χωρίς κέφι. «Δεν είναι αυτό το όνομά σου. Η λέξη Ίρις είναι γραμμένη παντού πάνω στην τσάντα σου». « Είχε δίκιο, κοίταξα την τσάντα μου πάνω στην οποία είχα γράψει με μπλάνκο το όνομά μου, και χαμογέλασα». «Εντάξει με έπιασες» του είπα χαμογελαστά. «Με λένε Ίρις».
«Η επίδραση του τσιγάρου με είχε επηρεάσει για τα καλά. Οι αναμνήσεις μου από τα μετέπειτα είναι όλες θολές. Θυμάμαι ότι για τουλάχιστον δυο ώρες περιφερόμουν με τον καινούργιο μου «φίλο» στη γειτονιά. Συμπεριφερόμουν χαζοχαρούμενα, πηδούσα από παγκάκια και έλεγα ένα σωρό κουταμάρες. Η προηγούμενη στεναχώρια και απελπισία μου, είχαν πάει περίπατο. Μετά από περίπου δύο ώρες, η επίδρασή του είχε σχεδόν εξασθενίσει. Θυμήθηκα ότι έπρεπε να γυρίσω σπίτι. Αν και δεν υπήρχε κανένας λόγος για μένα να το κάνω αυτό. Εφόσον δεν υπήρχε τίποτα που να με ενδιέφερε από τι ζωή μου, ποιος το νόημα στο να γυρίσω πίσω;» είπα ειρωνικά. «Το ξέρω ότι ακούγεται μακάβριο και θλιβερό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια» πρόσθεσα αποφεύγοντας το βλέμμα των υπολοίπων.
«Όταν γύρισα σπίτι, κλείστηκα αμέσως στο δωμάτιό μου, κλείδωσα, κάθισα και αναλογίστηκα αυτά που είχαν συμβεί. Η μητέρα μου κοπανούσε την πόρτα μου, φωνάζοντας μου απειλές, άμα δεν έβγαινα έξω. Αντέδρασα άρχισα να την προκαλώ και να την ειρωνεύομαι. Μετά από λίγο κατάλαβε πως ήταν μάταιο να περιμένει απ’ έξω. Αμέσως μετά έπεσα για ύπνο. Θυμάμαι πως η τελευταία μου σκέψη ήταν το πόσο ανυπομονούσα να έρθει το αύριο ώστε να μπορέσω να ξανά γευτώ την απόλυτη ξεγνοιασιά και χαρά»
«Το πρωί τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου καλά. Στην ουσία έβρισα τη μητέρα μου κι εκείνη μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι. Σκούπισα τα δάκρυα μου και έφυγα τρέχοντας από το σπίτι με μόνη μου παρηγοριά, ότι σε λιγότερο από οκτώ ώρες θα συναντούσα το Γιάννη. Και έτσι και έγινε. Οι επόμενες ώρες κύλησαν βασανιστικά αργά. Άντεξα όμως. Συνάντησα το Γιάννη λίγα λεπτά μετά το σχόλασμα. Αυτή τη φορά είχα φέρει και χρήματα. Εκείνος μου πρότεινε να πάμε σπίτι του, αλλά εγώ προτιμούσα το χτεσινό σοκάκι. Δεν υπήρχε περίπτωση να διακινδύνευα τόσο. Αφού καπνίσαμε και είπαμε διάφορα, άρχισα να του μιλάω για τα προβλήματά μου, για το πώς αισθανόμουν όταν οι πόρτες σπίτι μου έκλειναν βίαια λόγω του οικονομικού προβλήματος που έσπερνε τους καβγάδες ανάμεσα στου γονείς μου.»
«Όταν η επίδραση της μαριχουάνας εξασθένισε, πήρα το μετρό και γύρισα σπίτι. Η μητέρα μου , μου ανακοίνωσε ότι ο μπαμπάς έφυγε από το σπίτι. Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα για μένα. Τον αγαπούσα τον πατέρα μου. Αμέσως έτρεξα και κλείστηκα στο δωμάτιό μου, άνοιξα το παράθυρο, και άναψα ένα τσιγάρο, αισθάνθηκα πολύ καλύτερα. Αργότερα, η μητέρα μου, μου χτύπησε την πόρτα και με ρώτησε αν ήθελα να το συζητήσω. Της απάντησα κοφτά, όχι. Εκείνη έφυγε πικραμένη.»
«Την επόμενη εβδομάδα τα πράγματα ήταν ακριβώς τα ίδια. Περνούσα τα απογεύματά μου μαζί με το Γιάννη στο σοκάκι, φουμάροντας και πίνοντας μπύρες. Την παρεπόμενη βδομάδα το ίδιο.»
«Την τρίτη όμως εβδομάδα όλα άλλαξαν». Κόμπιασα και επανήλθα πίσω στην αίθουσα. Η υπόλοιπη ομάδα με παρότρυνε να συνεχίσω, όλοι ήθελαν να ακούσουν το τέλος αυτής της συνηθισμένης, θλιβερής ιστορίας, παρ’ ότι εκείνο βρισκόταν ακριβώς μπροστά στα μάτια τους. Έτσι συνέχισα.
«Η μητέρα μου, μου ανακοίνωσε ότι εκείνη και ο μπαμπάς έπαιρναν διαζύγιο. Δεν είναι ότι δεν το περίμενα, παρ’ όλα αυτά, με συγκλόνισε. Πάντα διατηρούσα μια κρυφή ελπίδα μέσα μου, όμως τώρα μέχρι και αυτή, είχε πια χαθεί».
«Την επόμενη μέρα δεν πήγα σχολείο, προσποιήθηκα ότι είχα κοιλόπονο. Η μητέρα μου, έδειξε κατανόηση και με άφησε να μείνω σπίτι. Μόλις έφυγε για την δουλειά, τηλεφώνησα στο Γιάννη και του είπα να με συναντήσει στο γνωστό μέρος. Πρέπει να ακουγόμουν πολύ χάλια, γιατί αντί για μπύρες, έφερε ένα μπουκάλι βότκα το κατεβάσαμε μονοκοπανιά. Έφτασα σπίτι με δυσκολία, και μόλις μπήκα έπεσα στο κρεβάτι και αποκοιμήθηκα με τα ρούχα. Μετά από μερικές ώρες, ο ήχος των κλειδιών στην πόρτα με ξύπνησε. Η μητέρα μου είχε γυρίσει, ήρθε να με τσεκάρει, εγω προσποιήθηκα ότι κοιμόμουν. Εκείνη έμεινε να με χαζεύει για λίγο και έπειτα έφυγε, κλείνοντας μαλακά την πόρτα πίσω της.
«Μετά από λίγο σηκώθηκα να πιω λίγο νερό, περνώντας έξω από την κλειστή πόρτα του δωματίου της την άκουσα να μιλά με μια φίλη της στο τηλέφωνο κλαίγοντας και λέγοντας τα εξής : « Δεν αντέχω Κωνσταντίνα, το μόνο που θέλω είναι το καλύτερο για εκείνη, αλλά δεν βλέπω πως θα τα καταφέρω. Έχει μπλέξει κάπου είμαι σίγουρη. Οι βαθμοί της πέφτουν και η συμπεριφορά της γίνεται όλο και πιο επιθετική. Τη βλέπω να καταστρέφεται και δεν κάνω, δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τη βοηθήσω. Δεν ήθελα και δεν περίμενα τα πράγματα να καταλήξουν έτσι….» ακουγόταν συντετριμμένη. « Μπορεί να ακούγεται «κλισέ» αλλά εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα το κακό που έκανα στον εαυτό μου κάνοντας ναρκωτικά και πίνοντας αλκοόλ. Τότε και μόνο τότε θυμήθηκα τα βίντεο που μας έδειχναν στο γυμνάσιο με θέμα «ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ». Θυμήθηκα επίσης εμένα και τους γονείς μου να το συζητάμε αυτό το θέμα. Σκέτη ειρωνεία έτσι;»
«Άνοιξα την πόρτα της κρεβατοκάμαρας της, δίστασα λίγο αλλά της τα διηγήθηκα όλα. Στο τέλος καταλήξαμε να κλαίμε αγκαλιασμένες, γεγονός επίσης «κλισέ» είπα μισοχαμογελώντας. Σκούπισα βιαστικά τα μάτια μου που βούρκωναν επικίνδυνα και συνέχισα.
«Το ξέραμε και οι δυο ότι θα ήταν δύσκολο και στην αρχή αντιστάθηκα όταν η μητέρα μου, μου ζήτησε να έρθω εδώ, στο κέντρο απεξάρτησης. Γιατί σκεφτόμουν : Πώς μπορούσε να μου ζητάει να αρνηθώ την απόλυτη ευτυχία, τη στιγμή που η ζωή μου ήταν τόσο χάλια; Να μου ζητάει να ξεχάσω αυτό το υπέροχο μούδιασμα και την απόλυτη ελευθερία και ξεγνοιασιά; Τελικά όμως τα κατάφερα και ναι, είμαι εδώ. Είναι δύσκολο, εσείς το ξέρετε καλύτερα από τον καθένα. Αλλά τώρα πια έχω κάποιον να με στηρίζει, να με προσέχει και να ενδιαφέρεται. Και είμαι αισιόδοξη για το μέλλον, παρ’ ότι δεν ξέρω τι θα μου προκύψει, θα τα καταφέρω» είπα με μια σιγουριά που με εξέπληξε.
Όλοι με χειροκρότησαν και πιο πολύ από όλους η υπεύθυνη, η οποία με κοίταγε σαν να ήταν περήφανη για μένα.
Γιατί όταν η ζωή σου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία, οφείλεις να τα καταφέρεις.

Ίρις

Και που δεν είναι υπερφυσικό δεν πειράζει. Και λίγη πραγματικότητα δε βλάπτει που και που.
Είναι πολύ καλό και ρεαλιστικό. Μοιάζει με αληθινή ιστορία.
Αλλά δεν κατάλαβα ο τίτλος ακριβώς που κολλάει. Στην αρχή βέβαια λέει πως τα νύχια της είναι μαύρα, αλλά δε βλέπω εκτός από τα ναρκωτικά να υπήρχε κάποια αλλάγη στο στιλ. Γι αυτό περίμενα εντελώς διαφορετική ιστορία απ΄αυτόν.
Αλλά και πάλι, πολύ καλή ιστορία και καλός τρόπος γραφής.
Έχεις γράψεο άλλες?

Σ'ευχαριστω πολύ Raven για τα καλα σου λόγια! ! Όσο για τον τίτλο, θέλει να πει, οτι ενώ στην αρχη η Ίρις, φαινεται "σληρη", "επιθετική" και έχει υψώσει ενα τείχος γύρω της, τελεικα καταλαβαίνουμε οτι δεν είναι παρα μια έφηβη με άστατη ζωή, που δεν έχει κανέναν να τη στηρίξει συναισθηματικά, και στην ουσία ειναι ευαισθητη (εξου και το ροζ)

α, ξεχασα να σου πω, εχω γράψει και αλλη μια, και τωρα θα ξεκίνησω και την τριτη

Α ωραία! Περιμένω να τη δω!!!
Τώρα κατάλαβα αυτό για τον τίτλο... Δίκιο έχεις απλά εγώ περίμενα να είναι κάτι άλλο. Αλλά κι αυτό έχει νόημα.

χαχαχαχαχ!! θα ανεβασω και την αλλη, την οποια ομως την εχω γραψει σε μικροτερη ηλικια, και δεν νομιζω οτι ειναι το ιδιο καλη :/

Μπορείς πάντα να κάνεις διορθώσεις και να γίνει καλύτερη!

δίκιο έχεις! παω να την ανεβάσω

πωπω... ηταν πολυ ωραια!!! και οντως μας χρειαζεται πολλες φορες και μια δοση πραγματικοτητας! και γραφεις και πολυ καλα!

εγω για να σου πω την αληθεια, στο τελος της ιστοριας αρχισα να κλαιω! μαλλον ειμαι ευαισθητη! τι να κανουμε?

και εγω συγκινηθηκα...ειναι τοσο ρεαλιστικη...και απευθυνεται στους νεους τηςεποχης μας γιατι οντως λογω της οικονομικης κρισης πολλοι γονεις τσακωνονται και τα παιδια τους ψαχνουν τροπους διαφυγης απο την πραγματικοτητα...γραφεις πολυ ωραια παντως....

σας ευχαρίστω πάρα πολύ

Την αλήθεια λέμε! Και περιμένουμε κι άλλες ιστορίες σου!

δεν εχω γράψει άλλη προς το παρόν, τωρα σκέφτομαι ν ' αρχίσω να γράφω μια...

Να αρχίσεις!!!!

οκ!

ναι να αρχισεις γιατι γραφεις πολυ ωραια....εχεις πολυ ταλεντο...

ευχαριστω! αν και αυτή τη φορά δεν θα είναι μικρή ιστορία, το προορίζω για νουβέλα!χαχαχα!!

φυσικα και να γραψεις... και οσο μεγαλυτερη τοσο το καλυτερο! θα εχουμε να διαβαζουμε μπολικο...

όπως διατάξετε!!! btw είμαι στη 8 σελίδα, νομίζω καλά παω!!!

Καλά πας!
Εμείς περιμένουμε και όσο μεγαλύτερο τόσο το καλύτερο!!!

οκ!!

Raven έγραψε:

Καλά πας!
Εμείς περιμένουμε και όσο μεγαλύτερο τόσο το καλύτερο!!!

ετσι!!γραφε γραφε!