Τρομακτικές Ιστορίες

Κατερίνα και Σπυριδούλα γειά σας.↲
Σπυριδούλα έχεις δίκιο ότι μάλλον είναι το άγχος γιατι φέτος δίνω πανελλήνιες και εχω μπόλικο. Όντως ο καθένας πιστεύει ότι θέλει αλλα όπως εχω αναφέρει είμαι της λογικής και της απόδειξης. Εγώ μπορώ να εξηγήσω επιστημονικα γιατι πιστεύω ότι δεν υπάρχουν τέτοια όντα όπως φαντάσματα. Δεν μπορεί να δημιουργηθεί από το πουθενά ύλη. Δεν το λέω επειδή θέλω να κάνω τον έξυπνο απλός είμαι ρεαλιστής.

εχεις δικιο.αν θες μπορεις να διαβασεις στις πιο παλιες σελιδες και το βιωμα της σπυριδουλας..

Καλημέρα σε όλους.
Γιώργο μου μπράβο σου που είσαι ρεαλιστής και θέλεις να αποδεικνύεις την ύπαρξη ή όχι των πραγμάτων.
Εγώ το μόνο που μπορώ να σου πώ σαν μεγαλύτερη σου προφανώς είναι στη ζωή σου να μην σου τύχουνε περίεργα πράγματα όπως στη μικρή ιστοριούλα που θα γράψω παρακάτω και είναι αληθινή γιατί εκτός του οτι έγινε σε χωριό της πόλης μου, ένα απο αυτά τα παιδιά ήταν γνωστός μου, και μετά απο αυτό φοβάται και την σκιά του.
Η ιστοριούλα είναι μικρή και δεν είναι αυτή που θέλω στην πραγματικότητα να ανεβάσω, θέλω να έχω πάρα πολύ χρόνο για την άλλη.

Ο χειμώνας στα μέροι μου είναι αρκετά βαρύς και πόσο μάλλον στα χωριουδάκια πιο έξω που πιάνει χιόνι για το τίποτα και το κρατάει μέχρι την άνοιξη.

Μια παρέα παιδιών (5 άτομα) αποφάσισε για το σαββατοκύριακο να ανέβει σε ένα απο αυτά τα χωριά μιας και το ένα απο τα παιδιά καταγόταν απο εκεί.

Ολα μια χαρά ανεβήκανε στο σπίτι του παιδιού και η όμορφη βραδιά επιτέλους άρχιζε, παίζανε επιτραπέζια, πίνανε κρασάκι και η ώρα περνούσε, ο ένας απο τα παιδιά κάποια στιγμή έριξε την ιδέα να φύγουνε και να πάνε στο διπλανό χωριό που είχε κλαμπάκι να διασκεδάσουνε και να γυρίσουνε πάλι πιο μετά. Κανένας δεν έφερε αντίρρηση και έτσι έγινε.

Πηγαίνοντας στο διπλανό χωριό είδανε ένα μικρό εκκλησάκι που απο τις κακουχίες του καιρού το μισό είχε πέσει και κανένας προφανώς δεν ενδιαφερότανε να το φτιάξει απο το χωριό, και όλα τα παιδιά μέσα στο αμάξι συμφωνήσανε οτι είναι πολύ κρίμα που είναι σε αυτή την κατάσταση το εκκλησάκι και οτι θα μπορούσαν να έχουν κάνει κάτι.

Τα παιδιά πήγανε στο κλάμπ του διπλανού χωριού, διασκεδάσανε και ήρθε η ώρα της επιστροφής. Ο δρόμος όμως είχε παγώσει και ο οδηγός προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να κρατήσει το αμάξι στο δρόμο, την ώρα που φτάνανε στο εκκλησάκι πάλι το αμάξι γλυστρισε και κατευθυνότανε προς το γκρεμό, όμως κάτι κράτησε το αυτονίκητο πριν πέσει και σκοτωθούν όλα τα παιδιά.

Βγαίνοντας απο το αμάξι τα παιδιά κοιτάξανε πίσω και είδανε ένα ένα γεράκο με μπαστούνι να κάθεται στη μέση του δρόμου.
Τα παιδιά απορήσανε βέβαια απο που εμφανίστηκε ο παππούλης μέσα στη νύχτα και το κρύο αλλά απο το φόβο τους ξαναμπήκανε στο αμάξι και φύγανε.
Την άλλη μέρα ξαναπήγανε στο εκκλησάκι και μπήκανε μέσα, προς έκπληξη όλων σε μια εικόνα είδανε τον ίδιο γεράκο με το μπαστούνι, δυστυχώς δεν θυμάμαι τον άγιο αυτή τη στιγμή.

Ολα τα παιδιά σκεφτήκανε το ίδιο δλδ το οτι δεν πέσανε στο γκρεμό ήταν θαύμα και τους είχε βοηθήσει ο άγιος.

Γυρνώντας στο σπίτι τους στην πόλη συμφωνήσανε να βάλουνε λεφτά και και να φτιάξουνε το εκκλησάκι του αγίου.

Ο φίλος μου και τα άλλα παιδιά φτιάξανε το εκκλησάκι και μετέπειτα μου είπε και την ιστορία.

Καλημέρα σας↲
Σπυριδούλα ωραία η ιστορία σου. Αλλα δεν μπορώ να πιστέψω κάτι που δεν μου έχει συμβεί. Και μέχρι να μου συμβεί αλλα και την ώρα που θα μου συμβαίνει κάτι περίεργο και αφύσικο πάντα θα σκέφτομαι λογικα. Έτσι είμαι εγω.

πολυ ωραιες οι ιστοριες ολων σας παιδια... και καποιες απο αυτες πολυ συγκινητικες....

γιωργο, καλως ηρθες! εμενα με λενε ευα...
να σου πω την αληθεια και εγω πιστευω πως τα ονειρα οφειλονται ειτε στο στρες εξαιτιας των πανελληνιων, οπως ειπες (ειμαι και εγω βλεπεις στην ιδια ακριβως κατασταση και καταλαβαινω), ειτε σε καποιο βιωμα σου...
ουτε εγω πιστευω σε φαντασματα και βρικολακες... αλλα [ιστευω οτι θαυματα μπορουν να γινουν... αν και συνηθως θελω αποδειξεις για κατι...

σπυριδουλα, πολυ ωραια η ιστορια σου... αλλα οπως θα ξερεις, ειναι δυσκολο να πιστεψουμε κατι που δεν εχουμε βιωσει οι ιδιοι... αν και δεν ξερω... αυτη την ιστορια καπως την πιστευω

Αγάπες μου σίγουρα δεν μπορείς να πιστέψεις κάτι που δεν έχεις δεί με τα μάτια σου και συμφωνώ απόλυτα μαζί σας, γιατί μπορεί κάλιστα κάποιος να πεί κάτι απο το κεφάλι του και να περιμένει να τον πιστέψεις κιόλας, συμφωνώ δεν το συζητώ και είναι πολύ καλό το να είσαι ρεαλιστής εννοείται.

Τον Castiel έχουμε χάσει.

Γειά σου 'Ευα.
Παιδιά σας παρουσιάζω την αγαπημένη μου τρομακτική ιστορία-μύθο!!!

Ποτέ να μην μπείτε στα Scotter Woods στις αποκριές.

Σε μια μικρή πόλη στην Αγγλία υπάρχει μια μικρή περιοχή που ονομάζεται Scunthorpe και σε αυτήν την πόλη είναι ένα δέντρο που ονομάζεται Scotter Wood. Αυτό το δέντρο φημολογείται για να είναι η αιτία πολλών εξαφανίσεων, αλλά στις Απόκριες είναι η πιο θανατηφόρα περίοδος να εξερευνήσετε την πόλη ή να ρίξετε μια ματιά γύρω. Πολύ καιρό πριν στις Απόκριες, ένας γεωργός τάιζε τα άλογά του, το καθένα από το όνομα για μια ημέρα της εβδομάδας: Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή. Μετά το γεύμα, ο αγρότης πήρε το αγαπημένο άλογό του, τη Δευτέρα, για μια βόλτα στο δάσος. Είχαν μόλις ξεκινήσει όταν ένα δυνατό θόρυβο τρόμαξε το άλογο του τόσο άσχημα, που τον έριξε στο έδαφος και έτρεξε στα δέντρα και μόνο. Ο αγρότης έτρεξε πίσω στο στάβλο για να για να δει αν το άλογο του είχε επιστρέψει, αλλά δεν υπήρχε σημάδι της. Αυτός ετοιμάζεται την Τρίτη το άλλο του άλογο για να ξεκινήσει την αναζήτηση για το χαμένο άλογό του και άρχισε να ακολουθήσουν στην ίδια κατεύθυνση που είχε παρακολουθήσει το τρέξιμο της.

Μετά από μια κουραστική αναζήτηση, τελικά εγκατέλειψε την ελπίδα να φέρει τη Δευτέρα στο σπίτι. Αυτός και η Τρίτη πήραν το δρομο της επιστροφης , μέσα από το δάσος, αλλά και πάλι άκουσαν ένα δυνατό θόρυβο, παρόμοιο με αυτό που είχε τρομάξει τους τη Δευτέρα. Το άλογο έκανε σαν τρελό και αντί να ρίξει τον γεωργό προς το έδαφος, άρχισαν να καλπάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα από τα πυκνά δέντρα. Στη σύγχυση του, ο γεωργός δεν είδε το κλαδί το μυτερό που έκοψε το το κεφάλι του από τους ώμους του και το έστειλε το κατά μήκος του δάσους .

Από εκείνη την ημέρα, επιστρέφει την ημέρα των αποκριών να στοιχειώνει αυτό το ξύλο=δέντρο για να ψάξει για το κεφάλι του. Ο ακέφαλος καβαλάρης ο ίδιος βγαίνει περίπου στις 22:00 το βράδυ στις Απόκριες στους ατυχείς και περίεργους περιηγητές που λένε το όνομά του 3 φορές. ... .. ακέφαλος καβαλάρης ... .. Ακέφαλο Καβαλάρη .... Ακέφαλο Καβαλάρη ...

Αν τον δεις, η μοίρα σου είναι σφραγισμένη και θα πάρει το κεφάλι σας . Αν ακούσετε τα άλογα οπλή του χτυπάει, , έχετε ακόμη καιρό. Τρέξτε για τη ζωή σας, εάν θέλετε να κρατήσετε το κεφάλι σας!

Είναι αρκετά γνωστή ιστορία!!!

Να σαι καλωσορίσω κι εγώ Γιώργο!!!!!! Με λένε Κασσιανή!!!! Πολύ ωραίες οι ιστορίες σου και θέλω να πω ότι πιστεύω μόνο στα πνεύματα και σε τίποτα άλλο επειδή δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς με την λογική αλλά με την διαίσθηση... όπως και να χει χάρηκα!!!!


( Μεσα στην ιστορια δεν εχω βαλει πραγματικα ονοματα , η ιστορια ειναι αληθινη )
Ολα αρχισαν οταν κανονισα ενα βραδυ(τωρα θα μου πειτε γιατι ολα γινονται βραδυ) με τον κολλητο μου να παμε και να αραξουμε σπιτι του.Οι γονεις του λυπανε εκεινο το βραδυ και θα κοιμασταν εκει.Οταν πηγα σπιτι του χτυπησα το κουδουνι και ανεβηκα πανω.Καθως ανεβαινα ο μεγαλος του αδερφος μου ανοιξε την πορτα ,τον χαιρετησα και πηγα στο δωματιο του κολλητου μου. Αρχικα μιλησαμε για κατι κοπελες υστερα βαλαμε μια ταινια και κλασικα παραγγειλαμε σουβλακια. Οταν τελειωσε η ταινια και η ωρα ειχε παει 2 πηγαμε και καθησαμε στο σαλονι.Πιασαμε εκει μια συζητηση και μετα απο λιγο ηρθε και καθησε μαζι μας ο αδερφος του. Καθως ο αδερφος του μας επιασε μια συζητηση για τον διαβολο και αλλα σχετικα με αυτον.Ενω μας ελεγε αυτα εγυρα το κεφαλι μου για λιγο και εκλεισα τα ματια μου για μια στιγμη.Οταν τα ανοιξα ελειπαν και οι δυο και ειχα ενα ανατριχιαστικο βουητο στα αυτια μου.Στην αρχη νομιζα οτι μου εκαναν πλακα και τους ελεγα να εμφανιστουν.Μετα απο ενα λεπτο καθισμενος στον καναπε ακουσα απο το δωματιο του κολλητου μια καρεκλα να σερνεται.Ανακουφισμενος που καταλαβα που ειναι ετρεξα στο δωματιο του για να τον βρω.Ανοιξα το φως και εντρομος ειδα τον φιλο μου ακινητο πανω στην καρεκλα και να με κοιταει επιμονα στα ματια.Διστακτικα πηγα προς το μερος του και τον σκουντηξα.Μολις τον αγγιξα το δερμα του αρχισε να λιωνει.Η καρεκλα πηρε φωτια και μαζι με την καρεκλα ο φιλος μου.Καθως εγω πηγα να φυγω μου αρπαξε το χερι.Εκεινη την στιγμη ενιωσα κατι να με καιει.Με τραβηξε κοντα του και μου ψιθυρισε στο αυτι “Ξυπνα,καιγεσαι”.Ξυπνησα.Το σπιτι ειχε παρει φωτια και στην κουζινα ειδα τα πτωματα του κολλητου μου και του αδερφου του να εχουν παρει φωτια.Σηκωθηκα και ετρεξα στο μπαλκονι.Η πυροσβεστικη ειχε φτασει,Ανοιξαν τη σκαλα για να κατεβω,πριν κατεβω εριξα μια τελευταια ματια στο πτωμα του κολλητου μου καθωσ ειδα και τον αδερφο του να
καιγετε σηκοθηκε για μια στιγμη νομιζα οτι δεν ειχε πεθανει αλλα οταν σηκοθικε μου ειπε θα επρεπε να εισουνα νεκρο τοτε καταλαβα οτι δεν ητανε ο Σταυρος κατευηκα και το επομενο που θυμαμε ειναι οτι ημουνα στο κρεβατι του νοσοκομειου με ενα εγκαυμα σε σχημα παλαμης


Το κορίτσι με το πιάνο
Κάποτε σε μια γειτονιά της Αθήνας υπήρχε ένα αρχοντόσπιτο, αυτά τα παλιά με τους διώροφα κτίσματα με εσωτερικές σκάλες και με κήπο. Σε αυτό το σπίτι έμενε μια τριμελής οικογένεια. Ο άντρας δούλευε σε κάποια μικρή επιχείρηση, η γυναίκα του σπιτιού ασχολιόταν με τις δουλειές του σπιτιού ενώ το παιδί τους, ένα μικρό κοριτσάκι πήγαινε σχολείο. Το κοριτσάκι αυτό είχε σαν χόμπι τη μουσική και του άρεσε πολύ το πιάνο.

Έτσι λοιπόν οι γονείς του το έγραψαν σε ένα ωδείο και λίγο καιρό αργότερα του αγόρασαν και ένα πιάνο για να μπορεί να κάνει πρακτική εξάσκηση. Το μικρό κορίτσι καθόταν λοιπόν κάθε απόγευμα, αφού τελείωνε όλες τις άλλες του δουλειές, και έπαιζε πιάνο για αρκετές ώρες.

Αυτό επαναλαμβανόταν συνέχεια κάθε μέρα σχεδόν πάντα μια συγκεκριμένη ώρα (ας πούμε ότι η ώρα αυτή ήταν 6 το απόγευμα). Μια μέρα όμως η μητέρα του της είπε να κάνει κάποιες δουλειές γιατί εκείνη θα έφευγε. Το κοριτσάκι δεν έκανε τις δουλειές που του είχε πει η μητέρα του και άρχισε να παίζει πιάνο. Όταν γύρισε η μητέρα του το βρήκε να παίζει πιάνο και υπέθεσε ότι οι δουλειές που τις είχε αναθέσει είχαν γίνει.

Όταν όμως συνειδητοποίησε ότι το κοριτσάκι δεν είχε κάνει τίποτα απολύτως έγινε έξω φρενών. Τότε άρχισε να μαλώνει το κορίτσι και ξέσπασε ένας μεγάλος καβγάς. Η μικρή έφυγε κλαίγοντας και άρχισε να ανεβαίνει την μεγάλη ξύλινη σκάλα μέχρι που την τράβηξε η μητέρα της.

Τότε το κοριτσάκι παραπάτησε και έπεσε από την σκάλα, χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού της και πέθανε. Μετά από το συμβάν οι γονείς της άφησαν το σπίτι αυτό και μετακόμισαν σε άλλη περιοχή της Ελλάδας. Το σπίτι αυτό ερήμωσε καθώς δεν είχε απομείνει τίποτα εκεί μέσα. Όμως όποιος περάσει έξω από αυτό το σπίτι αυτό μια συγκεκριμένη ώρα θα ακούσει το μικρό κορίτσι να παίζει πιάνο.

Καλοο!!! ↲
Τρομερές ιστορίες Κασσιανη και χάρηκα για την γνωριμία.

Πολύ καλές και οι τρείς ιστοριούλες παιδιά μπράβο!!!!!!

Καλώς ήρθες Γιωργο! Εμένα με λένε Χρύσα. Ούτε εγώ πιστεύω στους βρικόλακες αλλα όπως και η Κασσιανή πιστεύω στα πνεύματα. Βέβαια αν δεν έχω ζήσει κτ που φαίνεται περίεργο σπάνια μπορώ να το πιστέψω! Έχω ακούσει για το μύθο του ακέφαλου καβαλάρη αλλα δεν ήξερα όλες αυτές τις λεπτομέρειες! Ήταν πλ ωραία ιστορία!

b.w. Δεν πειράζει που δεν έχεις ανεβάσει ακόμα την ιστορία σου! Κι εγώ δεν έχω πλ χρόνο και σε καταλαβαίνω που δεν προλαβαίνεις! Πάντως η ιστορία του φίλου σου ήταν πλ ωραία! Και δεν ξέρω γτ αλλα την πίστεψα.

Μορένα ήταν πλ ωραίες οι ιστορίες που ανέβασες!

Καλωσήρθες Γιώργο , εγώ είμαι η Ειρήνη.
Εγώ δεν αποκλείω τίποτα, αλλά ούτε και επιβεβαιώνω μέχρι να δω. Είμαι σίγουρη για φαντάσματα από συγγενικό μου πρόσωπο, αλλά μέχρι εκεί.


Τον Αύγουστο του 1971 η Maria Gomez Pereira ανακάλυψε ότι στο πάτωμα της κουζίνας της εμφανιζόταν, σχηματιζόταν σιγά-σιγά μια παράξενη προσωπογραφία όταν τελικά σχηματίστηκε, έγινε η εικόνα ενός άντρα με ταλαιπωρημένη έκφραση... Η Μαρία, αφού το έσβησε αυτό μετά ξαναεμφανίστηκε. Τελικά, φώναξε εργάτες να ξηλώσουν το συγκεκριμένο τμήμα του πέτρινου δαπέδου... όμως... το ίδιο πρόσωπο εμφανίστηκε και στο καινούριο τμήμα τους επόμενους μήνες και μάλιστα εμφανίστηκαν και άλλα τέσσερα πρόσωπα με την ίδια έκφραση... Μυστηριώδεις ήχοι άρχισαν να ακούγονται στο σπίτι καθώς και η φωνή ενός μικρού παιδιού. Αργότερα, σε κάτι επισκευές, ανακαλύφτηκε ότι το σπίτι είχε χτιστεί πάνω στα ερείπια ενός νεκροταφείου όπου ήρθαν στο φως πέντε ανθρώπινοι σκελετοί, οι οποίοι είχαν δολοφονηθεί τον 17ο αιώνα, ανάμεσά τους κι ένα παιδί.

Εγώ για βρικόλακες είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχουν! Και λυκάνθρωποι νομίζω! Βέβαια στα θαύματα και στα πνεύματα πιστεύω!

Ειρήνη πλ ωραία και ενδιαφέρουσα ιστορία...άρα είχαν αυτό το ταλαιπωρημένο ύφος επειδή είχαν δολοφονηθεί και τα πρόσωπα τους εμφανίζονταν και οι ήχοι ακούγονταν επειδή το σπίτι ήταν χτισμένο πάνω στους τάφους τους. Αυτά ειναι!

Ούτε μετά θάνατον, δεν ηρέμησαν

Ήταν ένα ζευγάρι στο χωριό που μετά από αρραβώνα αποφάσισαν να παντρευτούν. Την ημέρα του γάμου ο γαμπρός σκοτώθηκε και η κοπέλα έπεσε σε μεγάλη κατάθλιψη. Περνώντας ο καιρός εκείνη τον είδε στον ύπνο της να της λέει ότι σε 1 έτος ακριβώς από την ημερομηνία θανάτου του, θα την έπαιρνε μαζί του και θα ήταν για πάντα μαζί.

Εκείνη όλο χαρά ανέφερε το όνειρο στους δικούς της, οι δικοί της άνθρωποι σοκαρίστηκαν και προσπαθούσαν να την καθησυχάσουν και ότι πρέπει να συνεχίσει την ζωή της. Κάποια στιγμή εκείνη άρχισε να τους λέει ότι ο αγαπημένος της έρχεται κάθε βράδυ στο σπίτι της και περνούν ώρες μαζί..

Η ανησυχία τον δικών της στο ότι τρελάθηκε η κοπελιά τους ανάγκασε να επισκεφτούν γιατρούς αλά και να προσπαθούν να την κάνουν να ξεχαστεί. Εκείνη επέμενε ότι κάθε βράδυ είναι μαζί και πέρναγαν καλά. Με την επιμονή της ανάγκασε των 1 από τους 2 αδελφούς της να στήσει καρτέρι με όπλο, γιατί υπέθεσαν ότι κάποιος εκμεταλλεύεται την ευαισθησία της και επισκέπτεται τα βράδια κρυφά.

Το βράδυ ο αδελφός είδε έναν νεαρό που έμοιαζε με των νεκρό να προσπαθεί να μπει στο σπίτι αλλά από την οργή του ότι κάποιος εκμεταλλεύεται την αδελφή του, έριξε μια προς το μέρος του. Την άλλη μέρα το πρωί η κοπέλα υπερβολικά θυμωμένη τα έβαλε με την οικογένεια ότι προσπαθούν να την χωρίσουν από τον αγαπημένο της και ότι δεν θα τα καταφέρουν, καθώς ανέφερε ότι τον πλήγωσαν με το όπλο την προηγούμενη νύχτα...

Έντρομοι η οικογένεια με άδεια του παπά άνοιξαν τον τάφο να κάνουν έλεγχο και βρήκαν το κουστούμι του κόσκινο από τα σκάγια!. Όπως υποστηρίζουν, ξέχασαν να του βάλουν κεραμίδι στο στόμα και από τότε δεν ενόχλησε... Αλλά η κοπέλα πέθανε ακριβώς 1 χρόνο μετά.

Ωραία ιστορία! Αγάπη και μετά το θάνατο! Αλλα αφού ήταν φάντασμα πως πληγώθηκε???

Το πλήγωσαν έχει και άλλες ερμηνείες. όχι πως τον πόνεσαν αλλά επειδή τον μαχαίρωσαν,έσταξε αίμα (?) , ή πήγαν να τον βλάψουν. Έτσι το φαντάστηκα εγώ :P

Ααααα καλά δεν ξέρω! Μπορεί

Ίσως να ήταν βουρβουκόλακας... μουαχαχαχα

καλα...απο χθες το βραδυ ποτε προλαβατε και ανεβασατε τοσες ιστοριες;;



περιττο να πω πως ηταν ολες τελεις,καποιες λιγο ανατριχιαστηκες και παει λεγοντας

επισης ο castiel ειναι διακοπες στο χωριο του..

εε..κανεις αλλος ιστορια; εχω ορεξη να τρομαξω σημερα...:P

Θες και άλλες;;;;

Τον 18ο αι. μ.Χ. έζησε στη Μύκονο ένας πολύ άγριος πειρατής, ο διάσημος Κασιλυβας. Κάποια μέρα λοιπόν, βρέθηκε σκοτωμένος σε ένα χωράφι και οι κάτοικοι του νησιού πήραν το πτώμα του και το έθαψαν. Μετά την κηδεία του όμως, άρχισε να εμφανίζεται σε διάφορα σημεία του νησιού, να προκαλεί ζημιές και να τρομάζει τον κόσμο. Είχε γίνει Βουρβουλακας, όπως αποκαλούν οι Μυκονιάτες τους Βρικόλακες.

Οι Μυκονιάτες άρχισαν να κάνουν λιτανείες και εξορκισμούς και κάποια στιγμή αποφάσισαν να τον ξεθάψουν και να ξεριζώσουν την καρδιά του. Έτσι και έγινε και την καρδιά του την πετάξαν σε μια περιοχή στον Ορνο που ακόμα και σήμερα αποκαλείται Καρδιοκαυτης. Ξανάβαψαν το πτώμα του στο νεκροταφείο, αλλά ο Βουρβουλακας δεν εξοντώθηκε. Αντίθετα αγρίεψε περισσότερο. Έσκιζε τα ρούχα στις μπουγάδες, πετούσε ξερολιθιές στις πόρτες έβαζε φωτιά στα σπίτια και έσπερνε τον πανικό στο νησί. Τελικά οι νησιώτες πήραν την πληροφορία ότι για να πεθάνει ο Βουρβουλακας έπρεπε να τρυπηθεί από Τουρκικό σπαθί και αφού έκαναν την πληροφορία πράξη, ησύχασαν από το μαρτύριο.

Στη Μύκονο γίνονται από τότε πολλά αστεία στο όνομα του τρομερού Βουρβουλακα, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι τον έχουν δει να τριγυρνάει στη Σαπιονερα.


Η ιστορία αυτή αφορά κάποια χωριά της Ηπείρου χρονολογείτε πολύ πριν τον 1ο Παγκόσμιο πόλεμο.

Σώζετε με την προφορική μετάδοση. Ήταν κάποτε μια κοπέλα η οποία σε κάποιο πανηγύρι γνώρισε έναν νέο. Ερωτευτήκαν και παντρευτήκαν. Υπήρχε όμως το εξής παράδοξο. Ο νέος βλεπότανε με τη νύφη μόνο μετά τη δύση του ηλίου. Όταν τον ΄ρώτησαν είπε ότι δούλευε οπότε όλη τη μέρα ταξίδευε (με τα πόδια άντε κάνα γαϊδουράκι στη καλύτερη) και γιαυτό γύριζε βράδυ και έφευγε πριν χαράξει. Ακόμα αιτιολόγησε το γεγονός ότι δεν τον ξέρουν επειδή ήταν από ένα χωριό αρκετά μακριά από το δικό τους.

Κάποια στιγμή η κοπέλα έμεινε έγκυος. Όμως όταν έφτασε η ώρα να γεννήσει αυτό που αντίκρισαν ήταν μια άμορφη μάζα από σάρκα και καθόλου κόκαλα. Σοκαρίστηκαν όλοι. Και είπαν να εντείνουν τις έρευνες έτσι και έγινε. Ώσπου να ανακάλυψαν σε ένα διπλανό χωρίο το τάφο του νέου κ στο σημείο του κεφαλιού μια μεγάλη τρύπα στο χώμα. (Πιστεύεται ότι είναι σημάδι βρικολακιάσματος) Τα ρούχα του νεκρού ήταν τα ρούχα με τα οποία τον έβλεπαν.Έτσι πήρανε παπά τον ψάλανε κανονικά κ ρίξανε ζεματιστό νερό στη τρύπα. Από τότε δεν ξαναεμφανίστηκε.


Εγκαινιάζοντας μια νέα σελίδα στους αστικούς μύθους με τρομακτικά φαντάσματα, η πανεπιστημιούπολη της συμπρωτεύουσας κρύβει άλλο ένα ένοχο μυστικό στους κόλπους της τα τελευταία χρόνια.

Λέγεται ότι μια πολύ καλή φοιτήτρια της Νομικής –τόσο καλή που πολλοί συμφοιτητές της ενοχλούνταν, βρήκε τραγικό τέλος όταν φοιτητές από το έτος της σχεδίασαν εις βάρος της μια πλάκα. Στην εξεταστική περίοδο, έσκισαν κάποιες σελίδες από το βιβλίο της. Η άτυχη φοιτήτρια είδε στην εξέταση να πέφτουν τα θέματα από την «σκισμένη» ύλη και, παίρνοντας κατάκαρδα την αποτυχία της, αυτοκτόνησε.

Από τότε, σε κάθε «επέτειο» της εξέτασης , οι «ένοχοι» φοιτητές αναφέρουν ο ένας μετά τον άλλον πως το φάντασμα της κοπέλας τούς επισκέπτεται, ζητώντας κλαίγοντας τις σελίδες που της στέρησαν το πτυχίο και την ζωή. Τι μπορεί να πάθει κανείς από το πολύ διάβασμα…


Δύο μαθήτριες δημοτικού από το Hong Kong μεταφέρθηκαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο μετά τους ισχυρισμούς τους ότι είδαν φαντάσματα γιαπωνέζων στρατιωτών από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!

Τα κορίτσια, μαζί με συνομήλικούς τους, εξερευνούσαν ένα εγκαταλελειμμένο σχολείο στην περιοχή New Territories, το οποίο εικάζεται ότι είναι στοιχειωμένο, όταν ξαφνικά -όπως ισχυρίστηκαν- αντίκρισαν τις μορφές στρατιωτών.

Τα κορίτσια τρόμαξαν τόσο πολύ που λιποθύμησαν από το φόβο τους, και αμέσως μεταφέρθηκαν στη συνέχεια στο πλησιέστερο νοσοκομείο για να τους δοθούν οι πρώτες βοήθειες.

Το σχολείο, το οποίο έκλεισε το 1998, πιστεύεται ότι είχε χρησιμοποιηθεί από τον ιαπωνικό στρατό κατά τη διάρκεια της επιδρομής και κατοχής του Hong Kong στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πωπω! Υπάρχουν τόσοι μυθοι στη χώρα μας και εγώ τους ακούω πρώτη φορά! Και η καημένη η κοπέλα ήταν παντρεμένη με έναν πεθαμένο? Και κοιμόταν και μαζί του? Εγώ θα πέθαινα από το φόβο μου αν μου συνέβαινε κτ τέτοιο...όσο για την κοπέλα της τρίτης ιστορίας το πλ διάβασμα δεν κάνει καλο! Έλεος δλδ! Και τα κοριτσάκια στην τετάρτη ιστορία λγκ είχαν ακούσει τπτ μύθους για το σχολείο αυτό και γι'αυτό είδαν ό,τι είδαν...πάντως η Κατερίνα δεν θα έχει παράπονο τώρα!

Καλησπέρα Κορίτσια!!!!!!

Αλήθεια υπάρχει άλλο αγόρι εδώ?

Πάρτε μια ιστορία για καληνύχτα!!!!!!!!!!

Ιανουάριος 1949. Στην περιοχή του Mont Rainier, στο Mairyland, ζεί μια οικογένεια που απαρτίζεται από τον πατέρα, την μητέρα, τη γιαγιά, το νεαρό γιο τους, και μια θεία, η οποία, αν και δε μένει ακριβώς εκεί, περνά πολύ καιρό από τη ζωή της στο σπίτι αυτό, μιας και διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με όλους και κυρίως με τον ανιψιό της. Η θεία αυτοαποκαλείται μέντιουμ και περνά την ώρα της "παίζοντας" Ουίζα, και μυώντας και τον ανιψιό της σ' αυτήν την πρακτική. Η Ουίζα είναι μια θεωρητικά απλή αλλά ουσιαστικά πολύ επικίνδυνη πρακτική που επιτρέπει μέσω ενός πλακέ χαρτονιού ή ξύλου, όπου βρίσκονται τα γράμματα της αλφαβήτου καθώς και κάποια άλλα σύμβολα, να έρθεις σε επαφή με τον άυλο κόσμο των νεκρών. Στην Παλαιά μάλιστα Διαθήκη, η πρακτική αυτή τιμωρούνταν με θάνατο διότι επέτρεπε την επίκληση και τον ερχομό ενός δαίμονα στον κόσμο μας.
Κατά τη διάρκεια αυτών των "παιχνιδιών", παράξενα πράγματα άρχισαν να εκδηλώνονται στο σπίτι, όπως θόρυβοι που δεν υπήρχε λόγος να υπάρχουν, γδαρσίματα στους τοίχους... Έπειτα, οι θόρυβοι έγιναν πιο έντονοι κι' επίμονοι, συνεχίζονταν μάλιστα και κατά τη διάρκεια ατέλειωτων βραδιών. Αντικείμενα άρχισαν να μετακινούνται μόνα τους, φρούτα εκσφενδονίζονταν από τη μια άκρη του δωματίου στην άλλη, το τραπέζι στριφογύριζε... Στο δωμάτιο του παιδιού τα πρωινά διαπίστωναν έντρομοι ίχνη άγριων γραντζουνιών στο στρώμα του.
Στις 26 Ιανουαρίου, η θεία πεθαίνει. Ο νεαρός που ήταν δεμένος μαζί της δεν μπορεί να το ξεπεράσει και ψάχνοντας για κάποια διέξοδο, στρέφεται προς την Ουίζα, με την ελπίδα να έρθει σε επαφή μαζί της.

Αρχίζει να αλλάζει. Κλείνεται στον εαυτό του, ενώ οι νύχτες του στοιχειώνονται από εφιάλτες. Η οικογένεια δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει, η κατάσταση έχει ξεφύγει από οποιοδήποτε όριο. Θα στραφούν προς την Εκκλησία ελπίζοντας να βρουν εκεί μια απάντηση. Εκεί θα τους υποδεχθεί ο πάτερ Schuss.
Ο ιερέας γνωρίζει πολύ καλά τον δόκτωρα Rhein, γιατρό παραψυχολόγο. Σε μια αλληλογραφία που αντάλλαξαν διαβάζουμε: " Τη νύχτα της 17ης προς 18ης Φεβρουαρίου, πήρα το παιδί μαζί μου για τη νύχτα, για να διαπιστώσω από μόνος μου τα φαινόμενα που μου είχαν αναφέρει. Το παιδί αποκοιμήθηκε σε μια πολυθρόνα, κι 'έπειτα από λίγο γλίστρησε σιγά-σιγά κι' ακούμπησε στο πάτωμα. Το πήρα και το έβαλα στο κρεβάτι, το οποίο άρχισε να δονείται, το στρώμα βρέθηκε στο πάτωμα, και γλίστρησε κυριολεκτικά κάτω από το κρεβάτι..."

Πήγαν το παιδί σε ψυχιατρική κλινική υπό την επίβλεψη του δόκτωρα Mablerose, έκλεισαν τρία ραντεβού για να το εξετάσουν, πήγαν στα δύο, όχι όμως και στο τρίτο, από φόβο μην το κλείσουν μέσα, μιας και την εποχή εκείνη, το να σε κλείσουν σε ψυχιατρικό άσυλο ήταν αντίστοιχο με το να σε κλείσουν σε φυλακή καταδίκων.

Ο ιερέας θα τους προτείνει τη δική του εξήγηση: το παιδί πρέπει να είναι δαιμονισμένο. Θα πάρει την οικογένεια και θα πάνε στην εκκλησία Saint James, όπου τους περιμένει ο νεαρός πάτερ A. Hugues. Όταν ο ιερέας συναντάται με το παιδί, το παιδί εκστομίζει ακατονόμαστες βρισιές, το τηλέφωνο του ιερέα στο γραφείο του αρχίζει να κινείται από μόνο του, στο δωμάτιο πέφτει απότομα η θερμοκρασία σε σημείο ψύχους. Τρομοκρατημένος, ο ιερέας συμπεραίνει πως πρόκειται πράγματι περί δαιμονισμού που επιβάλει εξορκισμό. Όμως δεν τηρούνται όλες οι προϋποθέσεις που έχει θεσπίσει η Εκκλησία για να πραγματοποιηθεί ο εξορκισμός, και πέρα απ' αυτό, ο ιερέας είναι νέος, χωρίς πείρα στους εξορκισμούς...
Ωστόσο, ο πάτερ Hugues θα κάνει όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες για τον εξορκισμό ενώ θα οδηγήσει το παιδί στο νοσοκομείο της Georgetown όπου θα λάβει χώρα ο εξορκισμός. Όλα είναι έτοιμα.
Το παιδί, δεμένο σφιχτά στο κρεβάτι με δερμάτινα λουριά, χτυπιέται ξέφρενο προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο πάτερ Hugues ξεκινά τον εξορκισμό... Όσο η διαδικασία προχωρά, τόσο πιο βίαιο γίνεται το παιδί, εκστομίζοντας ακατάπαυστα αισχρολογίες και βλασφημίες. Ο ιερέας δεν αφήνει τον εαυτό του να παρασυρθεί από αυτά που ακούει και συνεχίζει τον εξορκισμό, αλλά σε κάποια στιγμή χαλάρωσης, το παιδί καταφέρνει να βγάλει ένα από τα λουριά, βγάζει από το κρεβάτι μια σούστα και σκίζει μ' αυτή το χέρι του ιερέα, από τον ώμο ως τον καρπό. Μετά από αυτή την πρώτη προσπάθεια εξορκισμού, ο ιερέας καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με τον ίδιο το Διάβολο. Παραδέχεται ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και σταματά. Μόλις περνά η κρίση, το παιδί επιστρέφει με τους γονείς του στο σπίτι.

Την άλλη μέρα το πρωί, η λέξη "Louis" εμφανίστηκε στο στήθος του, χαραγμένη στο δέρμα με νύχια ή κάποιο άλλο αιχμηρό αντικείμενο. Οι γονείς κοντεύουν να τρελαθούν και, καθώς οι ίδιοι κατάγονται από την πόλη Saint Louis, πηγαίνουν στο σπίτι του θείου του παιδιού, ο οποίος μένει σ' αυτήν την πόλη. Παρά αυτή τους τη μετακίνηση, τίποτα δεν αλλάζει. Τα φαινόμενα εξακολουθούν να επιμένουν. Η κόρη αυτού του θείου, πηγαίνει στην εκκλησία του Αγίου Francois Xavier για να μιλήσει στους ιερείς για εκείνα που είδε να συμβαίνουν στο σπίτι της. Εκεί θα μιλήσει στον πατέρα Bishop, ο οποίος, συνοδευόμενος από το πατέρα Bowdern πηγαίνουν στο σπίτι να συναντήσουν τους δυστυχείς γονείς. Μόλις το παιδί τους βλέπει αρχίζει να κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις, βρίζει και δείχνει να αηδιάζει στην όψη και μόνο των ιερέων αλλά και κάθε θρησκευτικού συμβόλου που φέρουν πάνω τους.

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!!!!!!

Καλημέρα σε όλους
Πραγματικά δεν ήξερα αυτούς τους μύθους και μπορώ να πώ οτι εξεπλάγην στη Μύκονο κιόλας μένουν και τα ξαδέρφια μου και είμαι σίγουρη ότι ούτε αυτοί θα το ξέρουν αυτό για το πειρατή.

Wolfman πολύ μου άρεσε η ιστορία σου και επειδή τον δαιμονισμό τον δέχεται και η εκκλησία ούτε να φανταστώ δεν θέλω το τι μπορεί να παθαίνεις όταν είσαι σε αυτή την κατάσταση, το τι μπορεί να βλέπεις και να αισθάνεσαι. μπρρρρρρ ανατρίχιασσα!

Να ένας μύθος του νησιού που μένω εδώ και 5 χρόνια και παρόλο που ξέρω οτι είναι μούφες κάθε φορά που θα τύχει να περάσω απο εκεί με το αυτοκίνητο θα μου σηκωθεί η τρίχα κάγκελο.

Πρόκειται για ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο που έχει χτιστεί 20 μέτρα απο τη θάλασσα και το μοναδικό του μειονέκτημα είναι οτι περνάει ο κεντρικός δρόμος απο μπροστά του αλλά πολλούς δεν τους χαλάει καθόλου.
Σύμφωνα με το μύθο το ξενοδοχείο έχει χτιστεί πάνω σε νεκροταφείο, εκεί έθαβαν τους νεκρούς του πολέμου και μετά απο οτι είπανε τους μεταφέρανε αλλά πολύς κόσμος λέει οτι δεν έγινε καμία μεταφορά και οι κάτοικοι της αβύσσου βγαίνουν πότε πότε και βολτάρουνε στο ξενοδοχείο τρομάζοντας τους παραθεριστές.

Επίσης είχα μάθει απο μια γιαγιά οτι τη δεκαετία του 80 κάποιο απο τα καλοκαίρια εκείνης της δεκαετίας ένα ζευγάρι Ολλανδοί έκαναν παράπονα οτι ο διπλανός ένοικος ήταν πολύ φασαριόζος και είχαν ζητήσει να τους πάνε σε άλλο δωμάτιο.
Παρόλο που η επιθυμία τους πραγματοποιήθηκε και πάλι άκουγαν φασαρίες απο τους διπλανούς σαν κάτι να γρατσουνούσε τον τοίχο, περιεργες φωνές και τέτοια μέχρι που η γυναίκα ένα βράδυ μετφέρθηκε στο νοσοκομείο του νησιού με καρδιακή προσβολή.

Οταν συνήλθε η γυναίκα δεν ήθελε να ξαναγυρίσει σε εκείνο το ξενοδοχείο και φύγανε αμέσως για Ολλανδία.

Ρε Σπυριδούλα, από ποιο νησί είσαι?

Παιδιά όλες τις ιστορίες τις έχω διαβάσει και τις έχω ακούσει και άμα έχω θα σας ανεβάσω μία που έγραψα...!

Ζουζούνα μου εγώ είμαι απο τη Λαμία αλλά τα τελευταία 5 και κάτι χρόνια μένω στη Σάμο.