Μορμώ-Καρκώ Ενα Τερας Που αναφερεται σαν Βαμπιρ στην Ελληνικη Μυθολογια - και Οι 12 Θεοι Του ολυμπου!

Μυθικα τερατα Καρκώ-Μορμώ, ένα πλασμα βαμπίρ που δάγκωνε τα παιδιά

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Καρκώ ήταν γνωστή μία μορφή-φόβητρο για τα μικρά παιδιά που χρησιμοποιούσαν στην αρχαία Ελλάδα. Δύο άλλα τέτοια φόβητρα ήταν η Μορμώ και η Γελλώ. Για την Καρκώ έλεγαν ότι είχε σκληρά και μυτερά δόντια, τα οποία εξείχαν προς τα έξω και έδιναν στο πρόσωπό της μια τρομακτική όψη.

12 Θεοι του Ολυμπου :

Οι δώδεκα Θεοί του Ολύμπου είναι οι κύριοι θεοί της Ελληνικής μυθολογίας που κατοικούσαν στην κορυφή του Ολύμπου. Οι Ολύμπιοι θεοί κέρδισαν την εξουσία νικώντας τους Τιτάνες στην Τιτανομαχία. Στην πραγματικότητα οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν κάποιο συγκεκριμένο δωδεκάθεο, αλλά υπήρχαν μεγάλοι και μικρότεροι θεοί και άλλοι που λατρεύονταν τοπικά π.χ. ο Δίας, ο Ποσειδώνας και ο Άδης ήταν οι μεγαλύτεροι θεοί, ενώ ο Διόνυσος ήταν μικρότερος θεός. Το δωδεκάθεο είναι έννοια που σχηματίστηκε από δυτικούς λόγιους τον 16ο-17ο αιώνα και έχει εμφανιστεί με διάφορες συνθέσεις ανάμεσα σε 14 θεούς.
Οι θεότητες που, κατά παράδοση, αποτελούσαν το δωδεκάθεο είναι:

Ζευς ή Δίας:Ο πατέρας των Θεών και ο σπουδαιότερος από αυτούς. Θεός των καιρικών φαινομένων, προστάτης των ξένων, της οικογένειας και της γονιμότητας. Λατρευόταν ως ο σοφός θεός που καθόριζε τις τύχες των ανθρώπων και ρύθμιζε την ηθική τάξη του κόσμου.

Ήρα:Αδελφή και σύζυγος του Δία. Ήταν προστάτιδα του γάμου και της συζυγικής πίστης

Ποσειδώνας:Θεός της θάλασσας, των ποταμών, των πηγών των πόσιμων νερών και γενικά του υγρού στοιχείου.

Δήμητρα:Θεά της γης, της γεωργίας , της χλωρίδας, της τροφής, του γάμου και προστάτιδα των γεωργών.

Εστία:Θεά της οικογένειας, της οικίας, της φωτιάς και των υφαντικών τεχνών.

Αφροδίτη:Θεά της ομορφιάς και του έρωτα.

Απόλλων:Θεός της μαντικής τέχνης, της μουσικής και του χορού, της ηθικής τάξης και της λογικής. Ήταν ακόμα θεραπευτής θεός.

Άρης:Θεός της μάχης και του πολέμου

Άρτεμις:Θεά της άγριας φύσης, του κυνηγιού, των ζώων και της γονιμότητας.

Αθηνά:Θεά της Σοφίας, των τεχνών και του σώφρονος πολέμου

Ήφαιστος:Θεός της φωτιάς, των ηφαιστείων, της μεταλλουργίας και προστάτης των τεχνιτών. Ήταν ακόμα ο κατασκευαστής των όπλων των θεών.

Ερμής:Ήταν ο αγγελιαφόρος των θεών, κήρυκας και ψυχοπομπός, προστάτης του εμπορίου, των ταξιδιωτών αλλά και των ληστών


Άλλες θεότητες της ελληνικής μυθολογίας:

Πλούτωνας ή Άδης : Θεός του Κάτω και του Αόρατου Κόσμου.
Γαία : Θεά της Γης.
Διόνυσος : Θεός του κρασιού και των σαρκικών απολαύσεων.
Εκάτη : Θεά της μαγείας.
Έρως : Θεός του έρωτα.
Ήβη : Θεά της νεότητας.
Ιασώ : Θεά της ίασης.
Παν : Θεός της πανίδας και των ποιμένων.
Περσεφόνη : Θεά του Κάτω Κόσμου.
Κατά τόπους το Δωδεκάθεο άλλαζε: Στην θέση της Εστίας τοποθετούνταν ο Πλούτωνας, στην θέση της Δήμητρας ο Διόνυσος, ενώ σε κάποιες περιοχές στο Δωδεκάθεο έμπαιναν και τοπικές θεότητες, κυρίως ποταμών, επειδή διαδραμάτιζαν ουσιαστικό ρόλο στην επιβίωση των ανθρώπων

Μεταφέρεται στην Κρύπτη

Πολύ ωραία τοποθέτηση Βαγγέλη μου μπράβο σου.
Η αλήθεια είναι οτι την Μορμώ και την Καρκώ δεν την είχα ξανακούσει.
Πολύ καλό

ουτε εγω!!!!

Καρκώ...Ό, τι πρέπει για το νηπιαγωγείο που θα εργαστώ αύριο μεθαύριο xD Άντε, παιδάκια, σας έφεξε :P

Και όσο γι' αυτό που λες για τους θεούς του Ολύμπου...Να 'ταν μόνο αυτοί; :P Πόσα μυθικά πλάσματα έχει η ελληνική μυθολογία; xD

Τα μυθικα πλασματα ειναι απεριοριστα στην ελληνικη Μυθολογια ! Χωρις Μυθικα πλασματα.. δεν εχεις και μυθολογιαα!

We love μυθολογία! Μυθολογία RULEZZZ xD

AЯianЯhod.ЬЩ.22 έγραψε:

Καρκώ...Ό, τι πρέπει για το νηπιαγωγείο που θα εργαστώ αύριο μεθαύριο xD Άντε, παιδάκια, σας έφεξε :P

Ωχ, τα καημένα τα παιδάκια... Τι έχουν να τραβήξουν!
για τη μυθολογία. Έχει όμως τόσο πολλά πράγματα... Ας πούμε για την Μορμώ και την Καρκώ δεν είχα ξανακούσει.

Τα παιδάκια καλό θα ήταν να μην λένε πολλά πολλά γιατί θα τα κάνω ψητά στην σχάρα να συνηθίσουν στην ιδέα, αλλιώς θα ισχύσει αυτό που μόλις διέγραψα (μουχαχααα, evil laughter xD)

Όντως, ούτε κι εγώ το είχα ξανακούσει Γενικότερα, πιστεύω ότι τα δευτερεύοντα μυθικά πλάσματα (νηρηίδες, νύμφες κ.α. ) έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα πρωτεύοντα, δεν ξέρω γιατί :P

Άλλοτο να συνηθίσουν στην ιδέα ότι υπάρχει κακία στον κόσμο (γιατί και συνέχεια το happily ever after δεν είναι καλό) και άλλο να τη ζήσουν με το να γίνουν ψητά στη σχάρα από μια σατανική νηπιαγωγό που τα τρομοκρατεί

Ναι, όντως. Πιστεύω πως αυτά είναι πιο ενδιαφέροντα γιατί για τα άλλα ακούμε συνέχεια. Στα δευτερεύοντα υπάρχει ακόμα και το μυστήριο και η φαντασία.

Άμα θέλεις να τρομοκρατήσεις, έχεις τον τρόπο (και δεν χρειάζεσαι απαραίτητα τα νύχια και τα δόντια Μουχαχα )

Το κακό είναι, βέβαια, ότι οι πηγές δεν είναι μαζεμένες σε ένα ελληνικό site, πχ, και θα πρέπει μετά να ψάχνεις αλλού για να βρεις αυτό που θες -.-'

Κατά την Ελληνική μυθολογία οι αναφερόμενες νύμφες ήταν γυναικίες ιδεατές μορφές θεεικής καταγωγής, νεαρές στη ηλικία, που ζούσαν μέσα στην άγρια φύση,τριγύριζαν στα βουνά, συνοδεύοντας την Αρτεμη και παίζοντας μαζί της.
Ηταν όλες τους πανέμορφες, η Αρτεμη όμως ξεχώριζε με τη θωριά της ανάμεσα τους. Τραγουδούσαν και χόρευαν μέσα στα λειβάδια μαζί με τον Πάνα, συνήθως κοντά στις πηγές των οποίων αποτελούσαν στην πραγματικότητατην αλληγορική εκπροσώπισή τους.
Υμνούσαν με τις γλυκές φωνές τους, τους Ολύμπιους Θεούς και ιδιαίτερα τον πατέρα του Πάνα, τον Ερμή.
Μαζί τους χόρευε και η Αφροδίτη, μαζί με τις Χάριτες, όπως λέει ο Ομηρος, στο βουνό Ιδα,στην Τροία. Αλλοτε τον χορό τους τον οδηγεί ο ίδιος ο Θεός Απόλλωνας.
Οι νύμφες κατατάσσονταν γενικά μεταξύ θεών και θνητών, ως ημίθεες.
Δεν ήταν αθάνατες, όμως ζούσαν πάρα πολύ και τρέφονταν με αμβροσία.

Συγγένευαν με μεγάλους θεούς, ενώ ο Ερμής θεωρούταν γιός Νύμφης της Μαίας. Γενικά, επικρατούσε η αντίληψη πώς ήταν κόρες του Δία. Αλλοι πάλι, τις θεωρούσαν κόρες ποταμών, είτε του μεγαλύτερου ποταμού που υπήρχε, του Ωκεανού, είτε του Αχέλωου, είτε κόρες των τοπικών ποταμών ενός τόπου.
Ετσι, κάθε περιοχή έιχε τα ποτάμια της και καθένα απο αυτα είχε γεννήσει τις Νύμφες (πηγές) της περιοχής αυτής' λ.χ ο παταμός Πηνιός ήταν ο πατέρας των Νυμφών (των πηγών) της Θεσσαλίας και ο ποταμός Ξάνθος ήταν ο γεννήτορας των Νυμφών αντίστοιχα της Τροίας.
Πολύ συχνά εκείνες έδιναν τα ονόματά τους στις κοντινές πολέις, όπως έγινε με τη Νύμφη Σπάρτη, που ήταν κόρη του ποταμού Ευρώτα.
Υπήρχαν όμως και κάποιιες Νυμφες, οι οποίες λέγονταν Μελίες, και είχαν γενηθεί απο τις σταγόνες του αίματος του Ουρανού, που έπεσαν στη γη, όταν ο Κρόνος, ο γιός του, του έκοψε τα γεννητικά όργανα.

Ηταν κατεξοχήν πνεύματα του γλυκού νερού και βρίσκονταν στα ποτάμια, στις πηγές και και μέσα στα βουνά απο τα οποία πήγαζαν τα ποτάμια. Συνόδευαν πάντα το νερό, τονίζοντας έτσι τη μεγάλη του σημασία για την ύπαρξη ζωής. Χωρίς αυτό ούτε βλάστηση, ούτε γονιμότητα υπάρχει.
Μέσω λοιπόν της ζωογόνας δύναμης του νερού οι Νύμφες εξαπλώθηκαν στα βουνά και στα δάσοι και συνδέθηκαν με τη βλάστηση.
Αυτός είναι και ο λόγος που θεωρούνται κόρες του Ωκεανού ή άλλων ποταμών.

Ετσι οι Νύμφες κατέληξαν να είναι τριών ειδών'' 1) Ναιάδες, δηλαδή Νύμφες των ποταμών, των πηγών και των κρηνών και είναι και οι πιο γνωστές.
2) Ορεστιάδες, που κατοικούσαν στα βουνά οπου υπήρχαν πηγές και 3) Δρυάδες ή Αμαδρυάδες, δηλαδή Νύμφες των μοναχικών δέντρων και των λειβαδιών και ταυτίζονταν με τις Μελιές. Οι Ναιάδες μέσα σε σπηλιές, που βρίσκονταν κοντά σε νερό ή μέσα σ'αυτό κάτω απο την επιφάνεια των ποταμών.
Μέσα στις σπηλιές απολάμβαναν τις χαρέ του έρωτα με τον Ερμή ή τουε Σιληνούς. Ζούσαν όσο και οι πηγές, κοντά στις οποίες κατοικούσαν, όταν στέρευαν ακείνες οι Ναιάδες έσβηναν. Το ίδιο συνέβαινε και με τις Αμαδρυάδες που το όνομα τους σήμαινε ''δέντρο και γυαίκα ταυτόχρονα'' τα πεύκα, τα έλατα και οι δρύς άρχιζαν να μεγαλώνουν με το που άρχιζε η ζωή μιας Νύμφης. Ηταν δέντρα δυνατά και ζούσαν για πολλά χρόνια, ενώ οι θνητοί απαγορευόταν να τα αγγίξουν με τσεκούρι.

Ο λόγος ήταν οτι θεωρούταν δέντρα ιερά και τα ιερά άλση που σχημάτιζαν ήταν χώροι αφιερωμένοι στους θεούς. Οταν ερχόταν η ώρα της Νύμφης να πεθάνει, μαραινόταν πρώτα το δέντρο της μέσα στη γή. Κάποτε μια Νύμφη, εκεί που χόρευε με τις όμοιές της, χλόμιασε παρατηρώντας την βελανιδιά της να κουνιέται πέρα δώθε. Αφησε το χορό γεμάτη ανησυχία-πολύ γρήγορα χάλασε η φλούδα, έπεσαν τα κλαδιά και ταυτόχρονα η ψυχή της Νύμφης πέταξε, αποχαιρετώντας το φώς του Ηλιου. Οι Νύμφες όταν βρέχει, χαίρονται, γιατί τρέφονται τα δέντρα και κλαίνε όταν, όταν οι βελανιδιές χάνουν τα φύλλα τους.

Ο όμηρος τα γραφει αυτα? δεν γνωριζα πραγματικα καθολου πως ξεκινησαν οι Νυμφες...

Μου αρεσε στο τελος η περιγραφε που λεει οτι μια νυμφη χλομιασε οταν παρατηρησε την Βελανιδια της ..!

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Ευρώπη είναι γνωστή κυρίως η κόρη του Φοίνικα και της Τηλέφασσας. Από μερικούς θεωρείται κόρη του Αγήνορα (ο Φοίνιξ ήταν γιος του Αγήνορα). Ο Δίας απήγαγε την Ευρώπη και μαζί απέκτησαν τρία τουλάχιστον παιδιά: τον βασιλιά Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα.
Η Ευρώπη ήταν πολύ όμορφη. Μια μέρα που μάζευε με τις φίλες της άνθη σε ένα αγρό στην ακρογιαλιά της Τύρου ή της Σιδώνας, την είδε ο Δίας και θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Για να την πλησιάσει μεταμορφώθηκε σε κάτασπρο ταύρο. Βλέποντας η Ευρώπη τον ήσυχο ταύρο, πήγε κοντά του, τον χάιδεψε λίγο και, αφού βεβαιώθηκε ότι δεν αγριεύει, κάθισε πάνω στη ράχη του. Αυτό περίμενε και ο Δίας, οπότε αμέσως, γρήγορος σαν αστραπή, έπεσε στη θάλασσα ώστε να μην προλάβει η Ευρώπη να κατεβεί. Από τη Φοινίκη ο ταύρος-Δίας κολύμπησε ως την Κρήτη, όπου βγήκε στην Γόρτυνα. Εκεί, αφού φανέρωσε στην Ευρώπη ποιος ήταν, την έκανε μητέρα των τριών αγοριών που προαναφέρθηκαν. Στο σημείο αυτό οι κάτοικοι της Γόρτυνας λάτρευαν έναν ιερό πλάτανο, όπου και έκαναν θυσία. Αντιστοίχως, ο Δίας χάρισε στην Ευρώπη τρία δώρα: τον Τάλω (έναν άγρυπνο μεταλλικό γίγαντα-φύλακα που αργότερα προστάτευε την Κρήτη από κάθε επιδρομή), ένα κυνηγόσκυλο που δεν έχανε ποτέ το θήραμά του και ένα όπλο που δεν αστοχούσε ποτέ.
Μετά από αυτά, ο Δίας αποκατέστησε την Ευρώπη παντρεύοντάς τη με τον βασιλιά της Κρήτης Αστερίωνα, γιο του Τεκτάμου. Ο Αστερίων δεν απέκτησε παιδιά με την Ευρώπη, αλλά υιοθέτησε τα τέκνα του Δία. Μετά τον θάνατό της, η Ευρώπη τιμήθηκε ως θεά με το όνομα Ελλωτίς και ο ταύρος απαθανατίστηκε ως ο ομώνυμος αστερισμός. Υπήρχε και γιορτή, τα «Ελλώτια», κατά την οποία περιέφεραν τα οστά της στολισμένα με μύρτους. Η εκδοχή αυτή του μύθου αναφέρεται από τους Ησίοδο, Αισχύλο, Σιμωνίδη, Βακχυλίδη, Μόσχο, Οβίδιο, Νόννο και άλλους ποιητές.


«Υπάρχει παρομοίως στη Φοινίκη μέγας ναός των Σιδωνίων. Τον αποκαλούν ναό της Αστάρτης. Πιστεύω ότι αυτή η Αστάρτη είναι η σεληνιακή θεότητα. Αλλά σύμφωνα με ένα εκ των ιερέων, αυτός ο ναός είναι αφιερωμένος στην πραγματικότητα στην Ευρώπη, την αδελφή του Κάδμου. ..., όταν έφυγε από τη Γη οι Φοίνικες την τίμησαν με ναό και διηγούνταν ένα ιερό θρύλο γι' αυτή, πώς ο Δίας την ερωτεύθηκε για την ομορφιά της και μεταμορφωμένος σε ταύρο την μετέφερε στην Κρήτη. Αυτό τον μύθο τον άκουσα και από άλλους Φοίνικες. Και το νόμισμα των Σιδωνίων φέρει επάνω του την Ευρώπη καθήμενη επί ταύρου...»
Πραγματικά, «ευρ-ώπη» σημαίνει αυτή που έχει πλατύ, στρογγυλό πρόσωπο, πράγμα που ταιριάζει στην πανσέληνο

κοιτα τι μπορει να μαθει κανεις!

Πλακα πλακα !!

πολύ καλό!

Οι Μοίρες

Οντότητες της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας, παριστάνονταν συνήθως ως τρείς γυναικίες μορφές που κλώθουν. Η κλωστή που κρατούν στα χέρια τους, συμβολίζει την ανθρώπινη ζωή, δεικνύοντας έτσι το πόσο μικρή και αδύναμη μπορεί να είναι.

Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ (συμβολίζει και το παρόν), γνέθει το νόημα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεσης ( το μέλλον) μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα <<λάχει>> στον καθένα, (εξού και λαχείο). Η τρίτη Μοίρα τέλος, η Ατροπος (το παρελθόν), κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων.

Οι Μοίρες είναι επομένως είναι οι δυνάμεις που ευθύνονται για τα καλά και τα κακά της ζωής του κάθε θνητού,απο τη γέννηση μέχρι το θάνατό του. Παίρνουν τη δύναμή τους απο το Δία, ο οποίος για το λόγο αυτό καλείται και <<Μοιραγέτης>>. Στις Μοίρες υπακούν μέχρι και οι θεοί, οι οποίοι όμως έχουν τη δύναμη να την αλλάζουν. Μια αλλαγή τέτοια όμως θα διατάρρασε την αρμονία του σύμπαντος κόσμου.

Στον Ισίοδο οι Μοίρες είναι κόρες του της Νύχτας ή του Διά και της Θέμιδας. Στα Ομηρικά έποι παρουσιάζονται ως μια και μόνη, η <<Αίσα ή Μοίρα>> η οποία είναι σύνθρονη του Δία και δίνει σε κάθε θνητό το μερίδιό του απο τις χαρές και τις λύπες, ορίζοντας έτσι το πεπρωμένο του. Συχνά οι αρχαίοι Ελληνες την Μοίρα, την Αίσα, την Ειμαρμένη ή την Ανάγκη, την έβαζαν πάνω απο τους θεούς. Ο Πίνδαρος πρόσθεσε στις τρείς Μοίρες την Τύχη, που θεωρεί μάλιστα οτι έχει μεγαλύτερο κύρος απο τις άλλες αδελφές της. Αλλά την αρχική τριάδα συναντάμε και αργότερα στον Πλάτωνα που στο έργο του Πολιτεία τις ονομάζει κόρες της Ανάγκης και τις παρουσιάζει καθισμένες σε ένα θρόνο, η καθεμιά τους με χιτώνες λευκούς και στεφάνια στο κεφάλι τους να συνοδεύουν με τη φωνή τους την αρμονία που βασιλεύει στις ουράνιες σφαίρες.

Η λέξη <<Μοίρα>> βγαίνει απο το αρχαίο ρήμα μείρομαι<μοιράζω, είναι δηλαδή το <<μερίδιο>> το κομμάτι που παίρνει ο καθένας απο τη μοιρασιά ενός όλου.

Οι ερινύες στην Ελληνική μυθολογία ήταν μυθικές χθόνιες θεότητες που κυνηγούσαν όσους είχαν διαπράξει εγκλήματα, κατά τηες φυσικής και ηθικής τάξης των πραγμάτων. Επίσης είναι γνωστές και ως Ευμενίδες, δίνοντας έτσι το όνομά τους στην τρίτη τραγωδία της τριλογίας Ορέστειας του Αισχύλου. Στη συγκεκριμένη τραγωδία, κατατρέχουν τον Ορέστη, γιο του Αγαμέμνωνα και της Κλυταιμνήστρας, για το φόνο της μητέρας του.

Λέγεται κατά τον Ισίοδο, οτι οι Ερυνίες γεννήθηκαν απο το αίμα του Ουρανού, προκειμένου να εκδικηθεί ο ίδιος τον ευνουχισμό του, απο τον ίδιο του το γιό Κρόνο. Κατα τον Αισχύλο ήταν κόρες της Νύκτας και κατά τον Σοφοκλή κόρες της Γης και του Σκότους, ενω ακολουθούν και άλλες γνώμες. Ο αροθμός τους δεν ήταν ακριβής, ο Ευριπίδης αναφέρει μόνο τρείς, την Αληκτώ (οργής και μανίας) Μέγαιρα (μίσος και φθόνου) Τισιφόνου (της εκδίκησης φόνου).

Τα κεφάλια των Ερινύων ήταν τυλιγμένα με φίδια, εικόνα που θυμίζει την Μέδουσα Γοργώ, και γενικότερα όλη η εμφάνισή του ήταν τρομακτική και απωθητική. Συνήθως απεικονίζονται με αστραφτερό βλέμμα και μαύρη όψη, αποπνέουσες καταστεπτικό πυρ και φτερά. Κατοικία τους είχαν τον κάτω κόσμο Αδη, απο όπου και αναλάμβαναν την εκτέλεση των ποινών που έθεταν οι κριτές του Αδη και της Δίκης για τους ανθρώπους. Στα χέρια τους έφεραν συνήθως αναμμένες δάδες για να διαλύουν τα σκότοι που ευνοούσαν ή κάλυπταν τα διαπραχθέντα εγκλήματα καθώς και μαστίγιο φιδοφόρο ως όπλο κατά των δραστών. Στη μέση έφεραν ζώνη δίνοντας την όψη Μαινάδων, και για αυτό ονομάζονταν και <<Βάκχες του Αδη>>

Υπεροχη Ιστορια.. Δεν το ειχα ακουστα αυτο..! ! ! και πρωτη φορα ακους την ονομασια Βακχες του Αδη !

black widow έγραψε:

Πολύ ωραία τοποθέτηση Βαγγέλη μου μπράβο σου.
Η αλήθεια είναι οτι την Μορμώ και την Καρκώ δεν την είχα ξανακούσει.
Πολύ καλό

Ναι ουτε εγω!!!

Αφροδίτη:Θεά της ομορφιάς και του έρωτα.(Ακους aphroditenight19)?

Μιας και είπες Αφροδίτη.
Σύμφωνα με τον Ομηρικό μύθο γεννήθηκε στην Πέτρα του Ρωμιού, μια ακτή της Πάφου στην Κύπρο. Σπρωγμένη απο το Ζέφυρο στη θάλασσα, η θεά καλλωπίστηκε απο τις θεραπαινίδες τις Ωρες και μεταφέρθηκε στον Ολυμπο, όπου παρουσιάστηκε στον Δία και τους υπόλοιπους Ολύμπιους θεούς. Σύμφωνα με την εκδοχή του Ισιόδου, η Αφροδίτη γεννήθηκε στα ανοιχτά των Κυθήρων απο τον αφρό που δημιούργησαν τα γεννητικά όργανα του Ουρανού πέφτοντας στη θάλασσα μετά τον ακρωτηριασμό του απο τον Κρόνο. Πάλι με τη βοήθεια του Ζέφυρου ταξίδεψε μέχχρι την Πάφο. Πέρασε απο τα Κύθηρα και κατόπιν κατευθύνθηκε στην Κύπρο. Τα Κύθηρα θεωρούνται το νησί τς ουράνιας Αφροδίτης, όπου και υπήρχε το πρώτο ιερό της στον Ελλαδικό χώρο. Ηταν γνωστή ως η Αφροδίτη η <<Πάφια>> ενώ ο Ομηρος στην Ιλιάδα την αναφέρει ως ((Κυθέρεια θεά του έρωτα τροφός)).

Ηταν σύζυγος του Ηφαίστου, αλλά περιγράφεται ως ερωμένη του Αρη, με τον οποίο φέρεται οτι απέκτησε τον Ερωτα, τον Δήμειο και τον Φόβο. Με τον Ποσειδώνα έφερε στη ζωή τον Ερυκα, που έδωσε το όνομά του στο ομόνυμο βουνό της Σικελίας και της Ρόδου, ενω με τον Διόνυσο, χάρη στη μαγική μεσολάβηση της Ηρας, γέννησε τον Πρίαπο. Γιός της επίσης θεωρείτε ο Ερμαφρόδιτος τον οποίο έφερε στη ζωή η θεά μαζί με τον Ερμή.

Η Αφροδίτη είναι ένα θηλυκό μυθολογικό αρχέτυπο. Σε όλο τον αρχαίο κόσμο έρχεται κανείς αντιμέτωπος με το αρχέτυπο της μητέρας-θεάς. Οντας συνδεδεμένη με μια φαινομενικά ατελείωτη σειρά φαινομένων--αγάπη, γέννηση, θάνατο, γονιμότητα, πόλεμο, ύφανση, μαγεία, συγγένεια, γάμο, παρθενία, πένθος-- στη θεά απευθυνόταν το μεγαλύτερο κομμάτι της τελετουργικής δράσης που χαρακτηρίζει ένα σημαντικό κομμάτι του ανθρώπινου πολιτισμού. Οι τιτλοι της που αποδίδουν τους τομείς επιρροής της είναι αναρίθμητοι. ''Βασίλισσα του ουρανού , Πολεμίστρια , Πόρνη, Κόρη, Μητέρα γή, Βασίλισσα του κάτω κόσμου'' Παρόλο που η λατρεία της δεν διαπερνα τον κόσμο πλέον όπως στα αρχαία χρόνια είναι ακόμα πολύ ζωντανή, μετουσιωμένη βαθμιαία, και αφομειωμένη στα αρχέτυπα της σύγχρονης θρησκευτικής εμπειρίας. Είναι γνωστό, για παράδειγμα, οτι διάφορες πτυχές της λατρείας της θεάς-μητέρας απορροφήθηκαν απο τη λατρεία της Παρθένου Μαρίας. Ο Ρόμπερτ Γκρέιβς ήταν σίγουρα σωστός, όταν έγραφε για τη μητέρα-θεά οτι ''είναι βαθειά στερεωμένη στη φυλετική μνήμη των Ευρωπαίων και είναι αδύνατον να την εξορίσει κανείς''.

Ανάμεσα στους αρχαίους πολιτισμούς, οι Ελληνες είναι εκείνοι που περισσότερο απο τους άλλους λαούς διατήρησαν τα πολύμορφα χαρακτηριστικά της μητέρας-θεάς στη λατρεία τους. Μια απλή αναφορά των ονομάτων Αφροδίτη, Μήδεια, Σκύλλα, Εκάτη, Αριάδνη, Αθηνά είναι αρκετή για να διεγείρει σημαντικές αρχετυπικές εικόνες. Κάθε μια απο αυτές τις μορφές αντιπροσωπευει κι ένα πρόσωπο της μητέρας-θεάς. Σε μια πρώτη ματιά πιθανως οι διαφορετικές μορφές δείχνει να έχουν κάποια κοινά. Πράγματι είναι η εξαιρετική ποικιλομορφία της λατρείας της μητέρας-θεάς γεγονός που αντιστρατεύει την προοπτική να βρεθεί ένας κοινός παρονομαστής στις πολύμορφες εκδηλώσεις της θεάς. Με τέτοια ποικιλομορφία είναι φυσικό το γεγονός οτι έγιναν διάφορες προσπάθεις να εξηγηθεί η λατρεία της θεάς μέσου ενός κοινού παρονομαστή.

Εγιναν διάφορες υποθέσεις για τη θεά ως προσωποποίηση της Σελήνης, της Γής, μιας προιστορικής φυλής των Αμαζόνων, του ασυνήδειτου... Ομως καμιά απο αυτές τις θεωρείες δεν κέρδισε την γενική αποδοχή, κυρίως επειδή καμία δεν μπορεί να ερμηνεύσει παρα μόνον λιγοστές ιδιότητες της θεάς και πολύ λιγότερο τις αναρίθμητες λεπτομέρειες του μύθου και της λατρείας της.

Ακόμα και σήμερα, το όνομα Αφροδίτη προκαλεί εικόνες δελεαστικής ομορφιάς, αισθησιασμού και πάθους. Ηθεά είναι καλύτερα γνωστή ως προξενήτρια, ή ως παράγων διέγερσης της αισθησιακής επιθυμίας. Στην Ιλιάδα, για παράδειγμα, η ζώνη της Αφροδίτης παρουσιάζεται ως ικανή για να ξυπνήσει την άμεση επιθυμία στα μάτια του κατόχου της. Οπως επισυμαίνει ο Μπάρκερτ, τα ρήματα που διαμορφώνονται απο το όνομα της θεάς δείχνουν την πράξη της αγάπης, μια τάση ήδη ορατή στον Ομηρο.

Υπέροχα!τα πιο πολλά από όσα γράφετε δεν τα ήξερα.

και εγω, ιδεα δεν ειχα...
ειναι ωραιο να μαθαινεις νεα πραγματα.
και πραγματι η ελληνικη μυθολογια ειναι πολυ εμπλουτισμενη... ποτε δεν θα την ξερεις ολοκληρη

AЯianЯhod.ЬЩ.22 έγραψε:

Τα παιδάκια καλό θα ήταν να μην λένε πολλά πολλά γιατί θα τα κάνω ψητά στην σχάρα να συνηθίσουν στην ιδέα, αλλιώς θα ισχύσει αυτό που μόλις διέγραψα (μουχαχααα, evil laughter xD)

Όντως, ούτε κι εγώ το είχα ξανακούσει Γενικότερα, πιστεύω ότι τα δευτερεύοντα μυθικά πλάσματα (νηρηίδες, νύμφες κ.α. ) έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα πρωτεύοντα, δεν ξέρω γιατί :P

Χαχαχ δεν είσαι η μόνη που το πιστεύεις αυτό και εγώ θεωρώ τα δευτερεύοντα πιο ενδιαφέροντα