"Ανάσα"-Ophelia

ΠΡΟΣΟΧΗ: Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ. ΔΕΝ ΤΗΝ ΨΗΦΙΖΕΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ.

Αριθμός Λέξεων: 554
Παρακαλώ η παρακάτω ιστορία να μην δημοσιευτεί πουθενά χωρίς να ερωτηθώ...

"ΑνάσΑ"

Κάθε σπίτι, λένε, κρύβει το δικό του πνεύμα. Τους δικούς του θορύβους, τις δικές του ιδιοτροπίες. Είτε μαθαίνεις να τους αγνοείς είτε αφήνεσαι και σε στοιχειώνουν μέχρι τρέλας. Κανείς δεν με πιστεύει. Ας μην γελιόμαστε. Ούτε εγώ θα πίστευα κάποια που ύστερα από ιατρική γνωμάτευση πάσχει από παράνοια. Ακόμα και εδώ, στην απομόνωση δεν είμαι ασφαλής. Μπορεί να χαλαρώσω, να νομίσω ότι έφυγε μα όχι... είναι ακόμα εδώ. Τη νιώθω...

Όλα ξεκίνησαν όταν μετακόμισα. Η πολυκατοικία ήταν αποπνικτικά κοινή και το διαμέρισμα αρκετά συμπαθητικό. Πρώτη φορά θα έμενα μόνη και ο ενθουσιασμός μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Ξεκίνησα να βάφω, να διακοσμώ και να περιποιούμαι κάθε γωνιά του νέου μου σπιτιού. Χρειαζόταν δουλειά. Ήταν παλιά κατασκευή και είχε φθαρεί με τα χρόνια. Το μόνο έπιπλο που έφερε πάνω του ήταν ένας μπρούτζινος καθρέφτης στο χώρο που αργότερα θα γινόταν σαλόνι. Προσπάθησα μια, δυο φορές να τον απομακρύνω μα κάθε φορά που έπαιρνα την απόφαση να το κάνω κάτι συνέβαινε. Το τηλέφωνο. Έτρεχα να το σηκώσω για να συνειδητοποιήσω ότι ήταν ιδέα μου. Η πόρτα. Το ίδιο. Τελικά, ξεχάστηκα με τις υπόλοιπες δουλειές και ο καθρέφτης έμεινε εκεί.

Το σπίτι μου τις πρώτες μέρες ήταν ο ορισμός του καταφύγιου. Δεν είχα καμία διάθεση να βγω, ούτε να προσκαλέσω κόσμο. Απλά απολάμβανα την ησυχία του. Σιγά σιγά όμως, τα βράδια σταμάτησα να κοιμάμαι ήρεμα, όπως παλαιότερα. Ξυπνούσα απότομα. Ήταν μιαν ανάσα που τρύπαγε το αυτί μου σα βελόνα. Όλο μου το κορμί ανατρίχιαζε και πεταγόμουν μούσκεμα στον ιδρώτα για να αντικρίσω τους φρεσκοβαμμένους τοίχους να με κυκλώνουν, σκοτώνοντας κάθε γωνία στο δωμάτιό μου. Ανάσα. Και ξανά για ύπνο.

Ένα κακό όνειρο ήταν σου λέω. Τίποτα παραπάνω. Λίγο μπάζει νομίζω. Ναι, βλέπω τον καθρέφτη να κουνιέται. Μα γιατί οι κουρτίνες μένουν ακίνητες; Ιδέα μου. Όλα είναι στο μυαλό μου. Ε γιατρέ; Η ανάσα συνεχίζει. Κάτι μου ψιθύρισε χθες. Δεν θυμάμαι....'Η μάλλον θυμάμαι τι είπα εγώ...

“Άσε με... Άσε με...”.Ο πόνος αφόρητος. Ένιωθα τα μάτια μου να δακρύζουν ενώ ένα ακατάπαυστο βουητό κυρίευσε τον εγκέφαλό μου. Πετάχτηκα. Το βουητό δε σταματούσε. Τσίριζα μα δε με άκουγα. Αίμα... Έτρεχε σε όλο μου το πρόσωπο αίμα!

Δε θέλω να ξανακοιμηθώ εκεί μέσα. Δε θέλω σου λέω! Άφησα όλα τα φώτα αναμμένα και ξάπλωσα στον καναπέ. Με τόσο φως να με συντροφεύει είχα μια ψευδαίσθηση ασφάλειας.

“Ξύπνα!” Ανάσα. Όχι δική μου. Όρθια! Ούτε πόνος ούτε αίμα. Τα μάτια μου περιηγήθηκαν στο χώρο. Τίποτα ασυνήθιστο. Κανένας δαίμονας δε βγαίνει στο σκοτάδι λένε. Τι να φοβόμουν;

“Πίσω σου!” Εγώ αντιμέτωπη με τον καθρέφτη. Έβλεπα τα ρούχα μου, το περίγραμμα του σώματός μου, μα στη θέση του προσώπου μου μια σκιά.

“Φύγε. Φύγε” τσίριξα. Γονάτισα και κοιτιόμουν στον ολόσωμο καθρέφτη. Έκλεινα με δύναμη τα μάτια μου μα τίποτα δεν άλλαζε. Ανάσα. Δική μου. Μια, δυο, τρεις. Όρθια. Τρεκλίζοντας. Τα γόνατά μου δε με κρατούσαν.

“Όχι.” Απάντησε ήρεμα. Η φωνή ακουγόταν σαν από χαλασμένο τηλέφωνο. Λεπτή, φοβισμένη, γυναικεία. Η δική μου φωνή. Η καρδιά μου μάζεψε όσο αίμα έκλεινε ο θώρακάς μου και το απελευθέρωσε με δύναμη.

“Πίσω σου!” Το ολόγραμμα μου. Εγώ μια σκιά, αυτή με σώμα. Τσιρίζω,τσιρίζει. Δε βγάζω φωνή. Τα μάτια μου έκλεισαν. Ξύπνησα εδώ. Ένα θλιβερό δωμάτιο φρενοκομείου. Δε ξέρω τι ώρα είναι, δε ξέρω τι μέρα είναι, ποιός μήνας,ποια χρονιά. Ξέρω ότι είναι πίσω μου η ανάσα. Τη νιώθω. Όχι για πολύ ακόμα.

φοβερό μόνο αυτό μπορώ να πώ.

Άι λάικ!!! Και...κάτι μου θυμίζει το θέμα..... :P Τα μεγάλα πνεύματα μάλλον.... Θα έπρεπε να συμμετέχεις πάντως , είναι πολύ καλή...

Εδώ κάναμε αμάν να διασφαλίσουμε την αντικειμενικότητα του διαγωνισμού :P Ευχαριστώ αλλά υπερβάλετε λίγο... Είναι παλιά ιστορία. Έχει πάνω από χρόνο που την έχω γράψει.

Ε! και τι με αυτό εμένα μου αρέσει πολύ, εχει κι άλλο?

Όχι. :P

Να αποκτήσει πλιζ...

Όχι αυτό ήταν... Αφού λέει όχι για πολύ ακόμα... Δεν καταλάβατε τι έγινε; :P

Μόνο καλή;;;;
Ήτανε σαν να έβλεπα, ταινία θρίλερ

Όντως έπρεπε να συμμετάσχεις!

Είπαμεεεεεεεεεεεεεε.... Την επόμενη φορά. :P

Θα έχει;;:Ρ

Γιατί μαρή να μην έχει; :P

Που ξέρω εγώ;; Ποιος θα ζει ή όχι;;;( Τρόπος του λέγειν:Ρ)

Ωραία να έχει!:Ρ

Ας μην σπαμάρουμε στην ιστορία μου... Θα σε κανονίσω αργότερα...

Οκ... Ωχ....:/

υπεροχηηηηηη!!!!!!!!!!!!!!!!

Ήταν απίστευτη!!! Πάρα πολύ ζωντανή και με πολύ αληθινές περιγραφές!
Στον επόμενο διαγωνισμό να συμμετάσχεις κι εσύ.

Μάλιστα...
Ωραία ιστορία. Σου μεταφέρει τον τρόμο που ένιωθε αυτή η γυναίκα. Καλή χρήση σημείων στίξης και καλή επιλογή λέξεων.
Δυστυχώς έχω διάφορες θεωρίες για το τι μπορεί να έγινε στο τέλος, αλλά καμία σίγουρη :Ρ

Πολυ καλη ιστορια!!! Ηταν πραγματικα σαν να εβλεπα ταινια θριλερ και μου μετεφερε το συναισθημα του φοβου της ηρωιδας της ιστοριας!Πολυ μου αρεσε μπραβο!!!Θα ηταν οντως πολυ καλη για το διαγωνισμο φαντασου την επομενη φορα που θα ετοιμασεις για το διαγωνισμο θα μεινουμε με ανοιχτο το στομα...!!!

Ναι αν δεχθεί ο νικητής μας να αναλάβει τη διοργάνωση :P Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους που μπήκατε στον κόπο να τη διαβάσετε. Είναι από τις πρώτες ιστορίες τρόμου που έχω γράψει και σίγουρα έχω αρκετά καλύτερα δείγματα από αυτό... Απλά μιας και ήταν σύντομη και είχε να κάνει με στοίχειωμα είπα να την ανεβάσω... Ευχαριστώ πολύ και πάλι

Μετριόφρων όπως πάντα... Στον επόμενο διαγωνισμό θα συμμετέχεις σίγουρα! Ακόμα κ αν ο νικητής δε μπορεί να το αναλάβει , θα το κάνω εγώ. Τώρα που το αρχίσαμε.....

Αγαπώ ιστορία.

Christian Ozera έγραψε:

Αγαπώ ιστορία.

Θα κοκκινίσω....