Λουλούδια μέσα στη λάσπη.

ΛΟΙΠΌΝ! Αυτό το "έργο" το έφτιαξα για έναν διαγωνισμό! Αααααααν μπορούσατε να μου πείτε την γνώμη σας, κάτι που δεν σαν αρέσει και πρέπει να το αλλάξω, θα το εκτιμούσα πάρα πολύ

Κάποιοι άνθρωποι έχουν δύο εαυτούς. Ο ένας είναι καλά κρυμμένος πίσω από γερά προστατευτικά τείχη. Περικλείεται από αυθεντικότητα και διαφορετικότητα. Λίγοι άνθρωποι μπαίνουν μέσα στα τείχη. Τις περισσότερες φορές μένουν γιατί τους αρέσει αυτό που βλέπουν.
Ο άλλος εαυτός, είναι αυτός που βλέπουν σχεδόν όλοι. Έχει διαμορφωθεί έτσι, ώστε να εμποδίζει τους κακοθελητές να τον βλάψουν, λόγω της διαφορετικότητας. Δεν δείχνει όλα του τα χαρακτηριστικά. Φτιάχνει αμυντικούς μηχανισμούς. Η διαφορετικότητα παραμένει έντονο στοιχείο.
Πολλοί άνθρωποι κρίνουν τον εξωτερικό μας εαυτό, χωρίς να γνωρίζουν την ομορφιά του εσωτερικού μας κόσμου. Μας κακομεταχειρίζονται, μας βάζουν στο περιθώριο, αισχρολογούν ενάντιον μας, μας μειώνουν μπροστά στα μάτια των συνανθρώπων μας. Μισούν την διαφορετικότητά μας.
Εμείς, σαν το σαλιγκάρι, κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Προσπαθούμε να βρούμε τι είναι λάθος. Προσπαθούμε να βρούμε τι κακό έχουμε, που προκαλεί αυτό το μίσος στα μάτια των μισητών μας. Όταν τελικά, νομίζουμε πως έχουμε βρει την αιτία των προβλημάτων αυτών, προσπαθούμε να γίνουμε αποδεκτοί, Αλλά τίποτα. Καμία αλλαγή. Θέλουν να κρατάνε σταθερές τις ισορροπίες. Δεν θέλουν ‘’μαύρα πρόβατα’’ στο ‘’κοπάδι. Πρέπει να είναι όλοι ίδιοι. Όλοι φυσιολογικοί. Ίδια μαλλιά, ίδιο χρώμα, ίδια γλώσσα, ίδια θρησκεία, ίδιες ιδεολογίες. Όταν τηρούμαι αυτές τις προϋποθέσεις αυτές, τότε θα μπορέσουμε να γίνουμε αποδεκτοί. Να ενταχθούμε στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Να χαρούμε τα δικαιώματα που έχουν οι ‘’κανονικοί’’ άνθρωποι.
Αλλά όχι. Δεν είναι έτσι. Δεν θα αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να μας στερήσουν το δικαίωμα στην ζωή, επειδή δεν είμαστε σαν και αυτούς ή επειδή δεν δείχνουμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Τον εσωτερικό μας εαυτό τον δείχνουμε στους ανθρώπους που είναι δίπλα μας και μας στηρίζουν στις δύσκολες στιγμές, που χαίρονται με την χαρά μας. Στους ανθρώπους που πάλεψαν για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας. Στους ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε ξεχωριστοί.
Είναι δικαίωμα μας λοιπόν, να δείχνουμε την ομορφιά που κρύβουμε μέσα μας, όπου θέλουμε, όποτε θέλουμε. Αυτό δεν σημαίνει πως θα αφήσουμε όλους τους άλλους ανθρώπους να μας φέρονται υποτιμητικά. Είμαστε εσωστρεφείς. Δεν έχουμε τα ίδια μαλλιά με τους υπόλοιπους, ούτε τις ίδιες ιδεολογίες, ούτε τις ίδιες θρησκείες. Δεν εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας εύκολα, παρά μόνο σε λίγα άτομα. Ε και λοιπόν; Θα σταθούμε στα πόδια μας, και θα διεκδικήσουμε τη θέση που μας αξίζει, χωρίς να ντρεπόμαστε για το ποιοί είμαστε.
Γ’ αυτό λοιπό, θα πρέπει να καταλάβουμε πως δεν έχουμε κανέναν πρόβλημα. Δεν πρέπει να αλλάξουμε κάτι. Δεν πρέπει να αλλάξουμε για κανέναν. Απλά, να βρούμε αποδοχή από τον εαυτό μας, να κοιτάζουμε στον καθρέφτη και να χαμογελάμε με αυτό που βλέπουμε.
Να προσπαθήσουμε να βρούμε αποδοχή, εμείς, από εμάς.

έγραψα άλλο ένα, πείτε μου ποιο σας αρέσει ποιο πολύ!


Η ομορφιά της πλατείας

Κοίταζα τις γρατζουνιές και τους μώλωπες στα χέρια μου. Προσπαθούσα να χαϊδέψω τις πληγές μου . Γιατί το έκαναν αυτό σε εμένα; Ήμουν από την Αμερική, είχα ροζ και καστανά μαλλιά, ντυνόμουν διαφορετικά από τους συμμαθητές μου, ήμουν καθολική χριστιανή, άκουγα διαφορετική μουσική από ότι άκουγαν εκείνοι. Είχα έναν μικροσκοπικό κεραυνό-τατουάζ στο λαιμό και σκουλαρίκι στην μύτη και το φρύδι μου. Ήμουν διαφορετική, Αλλά ποτέ δεν έβλαψα κανέναν. Ήμουν πάντα φιλική με όλους. Διάβαζα και προσπαθούσα να μάθω καλύτερα την νέα γλώσσα. Ήξερα την Ιστορία της χώρας απ’ έξω. Ποτέ δεν τεμπέλιαζα και ήμουν συνεργάσιμη. Ποτέ δεν είχα βλάψει κανέναν.
Αγαπούσα τα ζώα, τάιζα τα αδέσποτα της γειτονιάς, φρόντιζα της γάτες της ηλικιωμένης κυρίας που έμενε δίπλα από το σπίτι μου. Βοηθούσα την μητέρα μου στις εργασίες του σπιτιού, σιδέρωμα, σφουγγάρισμα, μαγείρεμα, τα πάντα. Ήμουν καλή κόρη και δεν στεναχωρούσα ποτέ τους γονείς μου. Τα Σάββατα πήγαινα στο μικρό μαγαζάκι που είχε ο πατέρας, και βοηθούσα όσο μπορούσα. Τις Κυριακές, πήγαινα στην πλατεία της πόλης, εκεί που οι συμμαθητές μου σύχναζαν. Ήταν πολύ ωραία. Υπήρχαν παντού μεγάλα δέντρα, κάθε λογής! Και ένα σιντριβάνι που έδινε την αίσθηση δάσους. Τα αρώματα των δέντρων πλανιόνταν στον αέρα, και τα φύλλα που έπεφταν δημιουργούσαν ένα πολύχρωμο χαλί. Δεν ήθελες να φύγεις από αυτή την πλατεία. Ήταν λες και μόλις την αντίκριζες, μια αλυσίδα κράταγε το σώμα σου εκεί, αφουγκράζονταν τους ήχους της, νιώθοντας το απαλό φθινοπωρινό αεράκι στο δέρμα σου. Ήταν πραγματικά μαγευτικά. Κάθε Κυριακή, προσπαθούσα να ενταχθώ στην παρέα των συμμαθητών μου, χωρίς αποτελέσματα. Όταν έφτανα εκεί, τα αγόρια με φώναζαν φρικιό, και τα κορίτσια κρυφογέλαγαν μαζί μου. Δεν με πείραζε τόσο αυτό, όσο η εξέλιξη των γεγονότων. Δεν είχα βλάψει ποτέ κανέναν.
Με τον καιρό, η παραμονή μου στην νέα χώρα γινόταν όλο και ποιο δύσκολη. Τα απλά πειράγματα από τους συμμαθητές μου, μετατράπηκαν σε σπρωξίματα και απειλητικά μηνύματα καρφιτσωμένα στο ντουλαπάκι μου. Είχα αναφέρει τις ενέργειες των συμμαθητών μου στην διευθύντρια και τους είχε επιπλήξει αρκετές φορές. Τότε ήταν που τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Όλοι άρχισαν να με απειλούν, αυτή την φορά οι ίδιοι προσωπικά, χωρίς μηνύματα, πως θα μου κάνουν τρομερά πράγματα αν δεν σωπάσω. Δεν ήταν από το φυσικό μου να κάθομαι άπραγη και ανίκανη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Έτσι, μίλησα στους γονείς μου. Δεν είχα βλάψει ποτέ κανέναν.
Οι τιμωρίες έρχονταν η μια μετά την άλλη για τους συμμαθητές μου, μετά από τηλεφώνημα των γονιών μου στην διεύθυνση του σχολείου. Ένιωθα δικαίωση, αλλά ήξερα βαθιά μέσα μου, και αυτό επιβεβαιωνόταν από τα βλέμματα που αντάλλαζα με τους συμμαθητές μου, πως δεν θα είχα καλά ξεμπερδέματα. Δεν είχα βλάψει ποτέ κανέναν.
Ήταν μια μουντή Κυριακή. Όλα τα φύλλα των δέντρων στην πλατεία είχαν σχεδόν πέσει, σημάδι πως ο χειμώνας δεν ήταν μακριά. Καθόμουν στην άκρη του σιντριβανιού ακούγοντας μουσική και γράφοντας στοίχους σε ένα παλιό τετράδιο. Μπορεί να ένιωθα μοναξιά, αλλά η σκέψη πως το καλοκαίρι θα γύριζα στην πατρίδα μου με χαροποιούσε. Η πλατεία ήταν σχεδόν έρημη, και καθώς η ώρα περνούσε ο κόσμος έμπαινε στην ασφάλεια του σπιτιού του. Η ώρα ήταν περασμένες δέκα και είχε αρχίσει να ψιχαλίζει. Αποφάσισα να πάρω το ποδήλατό μου και να ξεκινήσω για το σπίτι μου, όταν μια περά παιδιών φάνηκε από την άκρη της πλατείας. Η καρδιά έπαιζε σε ξέφρενους ρυθμούς και το σώμα μου έτρεμε ολόκληρο. Πανικοβλήθηκα, άρχισα να τρέχω προς το ποδήλατό μου, αλλά αποδεικτικέ πως οι διώκτες μου έτρεχαν γρηγορότερα από εμένα. Πριν προλάβω να φτάσω στο ποδήλατο, ένα αγόρι με έπιασε από τα μαλλιά και με έσυρε προς το σιντριβάνι. Προσπαθούσα μανιωδώς να ξεφύγω από την λαβή του, χωρίς αποτελέσματα. Παράτησα την προσπάθεια, και άρχισα να ουρλιάζω. Φώναζα βοήθεια τόσο δυνατά, που ξαφνιάστηκα και η ίδια με τον εαυτό μου. Μετά από δύο προσπάθειες, ένα αγόρι άγνωστο σε εμένα, με φίμωσε με κολλητική ταινία. Κλοτσούσα όποιον έβρισκα, στην προσπάθειά μου να αποδράσω. Τελικά μετά από πολύ προσπάθεια δύο αγόρια με έβαλαν να καθίσω στο σιντριβάνι. Με κρατούσαν από τα μπράτσα και φώναζαν στους υπόλοιπους πως δεν μπορούσαν να με κρατήσουν για πολύ. Αυτό μου έδωσε ελπίδες και προσπάθησα ξανά να ξεφύγω, και πάλι χωρίς αποτελέσματα. Τελικά, έβαλα το κλάματα. Η αδρεναλίνη μου είχε φτάσει στα ύψη, το κεφάλι μου κόντεψε να σπάσει. Δεν ήθελα να πάθω κακό. Δεν ήθελα να πονέσω. Φοβόμουν. Πολύ. Προσευχόμουν στον Θεό να το κάνει όσο ποιο ανώδυνο γινόταν.
Οι πρώτες γροθιές στο στομάχι δεν άρχισαν να έρθουν. Πονούσα αφόρητα, όλο μου το είναι ήθελα να φύγει από εκεί, να τελειώσει το μαρτύριο. Μετά από δέκα λεπτά, ο ένας από τους μισητές μου, σταμάτησε να με βαράει λαχανιασμένος. Τότε, βρήκα ευκαιρία να ξεφύγω από αυτούς που με κρατούσαν και να τρέξω προς το ποδήλατό μου, βγάζοντας στην κολλητική ταινία. Πριν προλάβω να κάνω το μέσο της διαδρομής, το αγόρι μου με χτυπούσε στην κοιλιά, με άρπαξε από το χέρι, στρίβοντας με προς το σιντριβάνι. Εγώ, κλαίγοντας γύρισα προς το μέρος του παρακαλώντας τον να με αφήσει. Αυτός αντίθετος με έσπρωξε προς το σιντριβάνι με αποτέλεσα να παραπατήσω και να πέσω με την μέση στο μάρμαρο του σιντριβανιού. Είχα σπάσει την σπονδυλική μου στήλη. Ο πόνος θόλωσε τα μάτια μου. Δεν μπορούσα να βγάλω τον παραμικρό ήχο. Απλά παρακολουθούσα την ομάδα των παιδιών να με κλοτσάει σε όλα τα σημεία του σώματός μου. Ανυπομονούσα να τελειώσουν, και να φύγουν. Τελικά, έφυγαν. Με άφησαν μόνη μου, να αργοπεθαίνω δίπλα στο αγαπημένο που σιντριβάνι, στην αγαπημένη μου πλατεία. Τώρα ποια, περιφέρομαι την νύχτα στην πλατεία, κοιτώντας το ποια στεγνό σιντριβάνι, κοιτώντας τα νεκρά και άχαρα δέντρα. Θέλω να γυρίσω σπίτι, στην μαμά και τον μπαμπά. Αλλά δεν μπορώ. Η διαφορετικότητα μου με σκότωσε.

Αυτό είναι όλο; Έχει περιορισμό στις λέξεις; Πρέπει να χρησιμοποιήσεις συγκεκριμένο αριθμό λέξεων;

Το δεύτερο μου αρέσει πιο πολύ. Μοιάζει περισσότερο με διήγημα. Το πρώτο μοιάζει με πρόλογο που θα έκανες για ένα κανονικό βιβλίο.

είναι μέχρι 1000 λέξεις. Μου το είπε και η μαμά μ αυτό, πως δεν μοιάζει για διήγημα το πρώτο. Αλλά έχω ενδοιασμούς για το λεξιλόγιο του δεύτερου :/

Μπορείς να κάνεις μερικές τροποποιήσεις, αφήνοντας την ιστορία ως έχει Ναι, είναι πιο απλό και το λεξιλόγιο και η έκφραση, αλλά αυτό δικαιολογείται, μιας και η αφηγήτρια είναι έφηβη. Αν έχεις ενδοιασμούς για το λεξιλόγιο του δευτέρου, δούλεψέ το λιγάκι περισσότερο

το κακό είναι πως αύριο πρέπει να τα στείλουμε γιατί λήγει η προθεσμία 31/3.

Ωχ! Ουλπ! -.-

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

:<3: ηλικρινά μου έφτιαξες την μέρα!

Χαίρομαι

Κι εμένα μου άρεσε το δεύτερο πιο πολύ.
Ειλικρινά, δεν πρέπει να ανησυχείς με το λεξιλόγιο. Εμένα μια χαρά μου φάνηκε!
Είμαι σίγουρη ότι θα σκίσεις!!!

Αχ σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

Αααα τι κρίμαα η κοπελίτσααα... πέθανε...!Μες συγκίνησες στο δεύτεροο.... Πανάθεμα σε

Και εγώ είμαι σίγουρη ο,τι θα σκίσεις!

Όσο για το πρώτοοοο πολύ μα πάρα πολύ ωραίοοο....

βρε να σε καλά )))))) Μου δίνεται πολύ κουράγιο

Έμαθες πώς πήγες με το διήγημα;

Όχι, ούτε στο ιντερνετ το έχουν βγάλει ούτε έστειλαν κάτι ή πήραν τηλέφωνο οπότε δεν βγήκα τίποτα :/

Κρίμα μωρέ... Έπρεπε να βγει πιστεύω.

:/ δεν ξέρεις και οι άλλοι τι είχαν στίλει... μπορεί να υπήρχαν μακράν καλύτερα :/

Μπορεί, δε λέω. Αλλά κι αυτό ήταν καλό
Ίσως να πας καλύτερα σε επόμενο διαγωνισμό.

Το σίγουρο είναι πως θα ξαναδηλώσω σημετοχή..

Τι διαγωνισμος ηταν αυτος;

4ος πανελλίνιος λογοτεχνικός διαγωνησμός google it