Η ιστορία μου για το διαγωνισμό. Ελπίζω να σας αρέσει (*τρώει νύχια και δεν μπορεί να κάτσει ακίνητη σε ένα σημείο*).
Βγήκε λίιιιγο μεγάλο, αλλά αφού το όριο ήταν 10 σελίδες word με 12άρια, νομίζω είναι οκ.
Sing Me To Sleep
Τα χέρια του σφίγγουν τα δικά μου. Το βλέπω πως δε θέλει να με αφήσει αλλά πρέπει να φύγουμε και οι δυο μας.
«Αύριο το βράδυ, κάτω από το Χρυσό Δέντρο», λέει και με αφήνει. Αρχίζω να προχωρώ μέσα στο σκοτεινό δάσος, προς το χωριό μου. Έχω μάθει πλέον τόσο καλά το δρόμο που δε χρειάζομαι κανένα φως. Ξεγλιστρώ εύκολα από τους νυχτερινούς φρουρούς, χωρίς μαγεία πλέον, και μπαίνω νυχοπατώντας στο δωμάτιό μου.
“Άλλη μια μέρα και θα είμαι και πάλι κοντά του…” σκέφτομαι ξαπλώνοντας στο κρεβάτι μου. Αφήνω αυτή τη σκέψη να με γεμίσει και να με νανουρίσει, ελπίζοντας πως θα κυριέψει και τα όνειρά μου. Τα όνειρά μου όμως είναι σκοτεινά, γεμάτα καταστροφή και θάνατο. Κι εμένα να τραγουδάω στον πατέρα μου.
Σηκώνομαι πριν ακόμα χαράξει ο ήλιος και προσπαθώ να ξεχάσω τις εικόνες αυτές με τις δουλειές που μου αναθέτουν. Δεν έχει σημασία που είμαι η κόρη του αρχηγού της φυλής μας, πρέπει κι εγώ να συμμετέχω στις καθημερινές εργασίες που δεν μπορούν να γίνουν μονάχα με τη χρήση μαγείας, όπως και όλοι οι άλλοι. Οι εικόνες όμως μένουν εκεί, καρφωμένες και η μόνη σκέψη που με καθησυχάζει είναι αυτή του Σύριαν να με περιμένει στο Χρυσό Δέντρο, όπως κάθε βράδυ.
Τα μεσάνυχτα φτάνουν κι εγώ βγαίνω διακριτικά από το σπίτι μου. Σκαρφαλώνω το δέντρο και από κλαδί σε κλαδί, φτάνω έξω από τα τείχη του χωριού και κατεβαίνω πάλι κάτω. Τώρα πια αυτό έχει γίνει παιχνιδάκι για μένα. Τρέχω ως το Χρυσό Δέντρο και βλέπω τον Σύριαν.
«Βανόρα! Ήρθες!» με χαιρετάει κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο, σαν να εκπλήσσεται με την παρουσία μου.
«Μπορούσα να κάνω αλλιώς;» Τον αγκαλιάζω και αφήνω την παρουσία του να με γεμίσει. Για πρώτη φορά δε σκέφτομαι εκείνες τις τρομερές εικόνες.
Οι στιγμές πετούν τόσο γρήγορα όταν είμαι κοντά του που ούτε που καταλαβαίνω για πότε πρέπει να φύγω πάλι.
«Πρέπει να σου πω κάτι», λέει αντί να με αποχαιρετήσει. Περιμένω. «Δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα αυτό». Τον κοιτάζω με κομμένη την ανάσα. Ξέρω για ποιο πράγμα μιλάει. Ήξερα απ’ την αρχή ότι κάποια στιγμή θα γινόταν αυτό, αλλά δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι. «Νιώθω εδώ και μέρες πως κάποιος μας παρακολουθεί και γνωρίζει».
Για να λέει κάτι τέτοιο ο Σύριαν, πρέπει να είναι αλήθεια. Οι εικόνες επιστρέφουν στο μυαλό μου: πόλεμος, καταστροφή, θάνατος…
«Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, Σύριαν».
«Κι όμως, μπορούμε. Αν μάθω να ανοίγω την πύλη…»
«Ακόμα κι αν μάθεις να ανοίγεις την πύλη, πράγμα σχεδόν αδύνατον, ξέρεις πως δεν μπορώ να ζήσω στον έξω κόσμο. Δεν έχω μάθει να επιβιώνω χωρίς τη βοήθεια της μαγείας. Αν πάμε έξω, θα χάσουμε τα πάντα».
«Τότε πρέπει είτε να σταματήσουμε να βλεπόμαστε, είτε να προσπαθήσουμε να πείσουμε τις φυλές μας να συμφιλιωθούν! Και αυτό είναι σίγουρα αδύνατον».
«Δεν είναι!» λέω απελπισμένα. «Αν το σκεφτούμε, κάτι θα βρούμε να κάνουμε».
Αναστενάζει και αγγίζει το μάγουλό μου με το χέρι του. «Το ξέρεις ότι σε αγαπώ, έτσι;»
«Το ξέρω. Θα δεις, θα βρεθεί κάποιος τρόπος». Γυρίζω και απομακρύνομαι.
«Καληνύχτα», φωνάξει. «Και όνειρα γλυκά». Αυτό είναι! Πώς δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν;! Η απάντηση ήταν ακριβώς, στα όνειρα.
«Αυτό είναι, Σύριαν!» ξεφωνίζω ενθουσιασμένη. «Οι δυνάμεις μας! Αν χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας, ίσως να μπορέσουμε να τους κάνουμε να αλλάξουν γνώμη».
«Μα, αν δεν τα υπολογίσουμε καλά και χρησιμοποιήσουμε όλη τη δύναμη που μας επιτρέπεται, θα πεθάνουμε». Αυτός είναι ο παράξενος κανόνας της Ιριστέλ. Ο καθένας έχει μια ξεχωριστή μαγική δύναμη, την οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει ως κάποιο όριο. Αν το φτάσει αυτό το όριο, πεθαίνει, ενώ δεν υπάρχει όριο για την πιο απλή μαγεία που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Αυτό έχει καταλήξει στο να μην χρησιμοποιούνται οι δυνάμεις εκτός κι αν είναι απολύτως απαραίτητο. Κάποια άτομα δεν τις χρησιμοποιούν καθόλου για όλη τους τη ζωή.
«Ξέρω τον κανόνα», λέω κοφτά. «Αλλά δεν πιστεύεις πως αξίζει να προσπαθήσουμε;»
Αναστενάζει. «Ναι, το πιστεύω. Αλλά φοβάμαι για σένα».
«Αν δω ότι δεν μπορώ, θα σταματήσω», υπόσχομαι. «Αλλά τουλάχιστον, ας προσπαθήσουμε».
«Εντάξει», συμφωνεί. «Αλλά πώς;»
«Είσαι εξαναγκαστής. Αν “πείσεις” το μάντη να ερμηνεύει ό,τι βλέπει σαν καταστροφή εκτός κι αν ο αρχηγός σας κάνει ειρήνη με μας…»
«Κι εσύ με το τραγούδι σου;»
«Θα φτιάξω ένα τραγούδι που θα λέει περίπου τα ίδια πράγματα και θα το τραγουδήσω στον πατέρα έτσι ώστε να αλλάξει γνώμη και να δει την προσφορά σας πιο θετικά».
Ο Σύριαν με αγκαλιάζει και με στριφογυρνά στον αέρα. Όταν με αφήνει κάτω, είναι σαν η λάμψη από τα μάτια του να είναι πιο δυνατή από αυτή του Χρυσού Δέντρου. Με καληνυχτίζει ξανά και ανανεώνει το ραντεβού μας για το επόμενο βράδυ.
Καθώς γυρίζω πίσω, σχηματίζω στο μυαλό μου τους στίχους του τραγουδιού που θα τραγουδήσω αύριο το βράδυ στον πατέρα μου. Η ικανότητα μου να επηρεάζω τους άλλους με το τραγούδι μου δε θεωρείται καμία ιδιαίτερη δύναμη αλλά πιστεύω πως μπορεί να κάνει κάτι. Δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ τόση πολλή από τη δύναμή μου μαζεμένη μα πιστεύω πως μπορώ.
Μένω ξύπνια σχεδόν όλο το βράδυ και το επόμενο πρωί το τραγούδι μου είναι έτοιμο. Όταν θα έρθει το βράδυ, ο πατέρας μου θα μου ζητήσει να παίξω την άρπα και να τραγουδήσω κάτι. Το κάνει κάθε βράδυ αυτό, κυρίως για να ξεφεύγει από τα καθημερινά προβλήματα και κοιμάται ήρεμα. Από τότε που η μητέρα πέθανε, τρία χρόνια πριν, έχει χάσει την παλιά του ηρεμία.
Η μέρα περνάει γρήγορα. Είμαι νευρική. Αν καταλάβει τι κάνω, δε θέλω ούτε να σκέφτομαι τι μπορεί να μου συμβεί. Μπορεί ακόμα να με στείλει και στον έξω κόσμο, τον κόσμο των απλών ανθρώπων χωρίς μαγικές δυνάμεις. Στα όσα χρόνια ζω, τον έχω δει να το κάνει μονάχα μια φορά, αλλά αυτό δε με καθησυχάζει και πολύ.
Η νύχτα πέφτει κι εγώ πάω στο δωμάτιο του πατέρα μου με την άρπα.
Βλέπω πως είναι ήδη αρκετά ήρεμος και δε θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να κοιμηθεί. Κάθομαι απέναντί του και αρχίζω να παίζω. Ξεκινώ με μερικά παλιά ήρεμα και καθόλου μαγικά τραγούδια. Που και που αλλάζω κάποιο στίχο για να προετοιμάσω το έδαφος για το δικό μου τραγούδι.
Μέσα στο πρώτα τρία τραγούδια έχει αποκοιμηθεί. Λέω άλλο ένα για να είμαι σίγουρη και μετά αρχίζω το δικό μου. Ο ρυθμός του είναι ήρεμος. Οι στίχοι του μιλούν για μια επιλογή: πόλεμος, σκοτάδι και θα θάνατος από τη μία, φως και ειρήνη από την άλλη. Από την αρχή κιόλας του τραγουδιού, τον βλέπω να στριφογυρίζει σαν να βλέπει εφιάλτη.
Τον αφήνω. Αύριο θα τραγουδήσω την επόμενη στροφή. Πρέπει πρώτα να απορροφήσει αυτά που άκουσε σήμερα. Μόλις η φωνή μου σβήνει, νιώθω τόσο κουρασμένη. Το θεωρώ φυσιολογικό και δεν του δίνω σημασία. Ο Σύριαν με περιμένει.
Με περισσότερη προσοχή απ’ ό,τι συνήθως, πηγαίνω ως το Χρυσό Δέντρο. Όπως πάντα, εκείνος είναι εκεί και με περιμένει, με τη λάμψη του μαγικού δέντρου να πέφτει πάνω του. Κι εκείνος δείχνει κουρασμένος αλλά όχι τόσο όσο εγώ.
Με χαιρετά με τον ίδιο πάντα τρόπο, αλλά δείχνει πιο ανήσυχος από κάθε άλλη φορά. Σκέφτομαι πως είναι για την ασφάλεια και το μέλλον μας.
«Έγινε τίποτα;» ρωτάω θέλοντας να μάθω αν έκανε καθόλου πρόοδο.
«Προσπαθώ, αλλά ο μάντης έχει μεγάλες αντιστάσεις στις πνευματικές επιθέσεις», απαντά. «Έχω κάνει τα πρώτα βήματα και από αύριο ίσως να κάνω και μερικές δοκιμές. Εσύ;»
«Το τραγούδι είναι έτοιμο και έχω ήδη τραγουδήσει την πρώτη στροφή στον αρχηγό. Φαίνεται να πιάνει. Θα τα καταφέρουμε», λέω με σιγουριά. «Φαντάσου πόσο υπέροχα θα είναι…»
Γελάει και με αγκαλιάζει. «Ειρήνη… Πόσον καιρό έχει άραγε να συμβεί αυτό;»
«Πολλές γενιές», λέω ασυναίσθητα κοιτώντας ψηλά, ανάμεσα από τα κλαδιά του Δέντρου. «Για πολύ καιρό, κανένας δεν ξέρει καν το λόγο της έχθρας. Δεν είναι τρελό;»
«Είναι. Αλλά πολλοί βλέπεις ότι δέχονται την ιδέα ακόμα κι αν δεν ξέρουν το λόγο. Και είναι αυτοί που τελικά δημιουργούν το λόγο. Όλες αυτές οι μυστηριώδεις εξαφανίσεις και οι θάνατοι…»
«Εμείς ίσως να τους λογικέψουμε». Είναι η μόνη ελπίδα που έχουμε για να είμαστε μαζί, εγώ και ο Σύριαν. Αν δεν πιάσει αυτό τότε δεν ξέρω τι θα κάνουμε. Ίσως να χρειαστεί να φύγουμε από το Δάσος του Ήλιου και να κρυφτούμε κάπου στην Ιριστέλ, το μικρό μαγικό μας κόσμο. Όμως θα μπορούσαν εύκολα να μας βρουν. Η άλλη επιλογή είναι η πύλη στον έξω κόσμο, αλλά δεν ξέρω καν αν ο Σύριαν μπορεί να μάθει να την ανοίγει.
«Τι σκέφτεσαι, Βανόρα;» με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
«Τις επιλογές μας», κάνω αόριστα. Το αφήνει εκεί και δε με ρωτάει άλλα.
Και όπως πάντα, η ώρα πετάει κοντά του και πρέπει ξανά να γυρίσουμε πίσω. Αποφασίζουμε να μη βρεθούμε το επόμενο βράδυ για να προχωρήσουμε με το σχέδιό μας.
Γυρνάω πίσω και μπαίνω κρυφά στην κάμαρα του πατέρα μου. Ο ύπνος του απ’ ό,τι βλέπω είναι ακόμα σχετικά ανήσυχος, αλλά όχι τόσο όσο όταν τον άφησα.
Το βράδυ έρχεται ξανά και πάω πάλι στο δωμάτιο του πατέρα μου με την άρπα για να τραγουδήσω.
«Χτες το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καλά», λέει. «Τα όνειρά μου ήταν γεμάτα πόλεμο».
Αυτό το ήξερα καλύτερα απ’ ό,τι εκείνος. «Ίσως να είναι τυχαίο», λέω. «Αλλά μπορεί να είναι και σημάδι για το μέλλον». Ανασηκώνω αδιάφορα τους ώμους μου και ξεκινώ. Όπως και χτες, στην αρχή είναι τα κανονικά τραγούδια και μετά, μόλις κοιμάται, το δικό μου. Τώρα είναι και η πρώτη και η δεύτερη στροφή. Και πάλι, ο ύπνος του φαίνεται να γίνεται όλο και πιο ανήσυχος. Τραγούδι μου έχει τρεις στροφές ακόμα. Τρεις νύχτες ακόμα για να αλλάξουν τα πράγματα.
Τον αφήνω υπερβολικά κουρασμένη. Όταν τραγουδάω δεν το παρατηρώ, αλλά μόλις σταματήσω, η κούραση γίνεται έντονη. Σήμερα είμαι χειρότερα από χτες, αλλά αυτό είναι αναμενόμενο.
Ο ύπνος μου είναι επίσης ταραγμένος. Αυτή τη φορά όμως, δεν είναι η καταστροφή ης φυλής που ονειρεύομαι, αλλά η δική μου. Σαν μάγισσα, έχω μάθει να δίνω μεγάλη σημασία στα όνειρα και ξέρω πως σχεδόν πάντα βγαίνουν αληθινά τα σημάδια τους. Αυτοί οι εφιάλτες με ανησυχούν αλλά τους απωθώ. Δεν πρέπει αν τους αφήσω να με καταλάβουν! Έχω ένα σχέδιο να ολοκληρώσω!
Όλοι παρατηρούν πως δείχνω κουρασμένη την επόμενη μέρα και ανησυχούν. Νομίζουν πως αρρωσταίνω. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι και αλήθεια. Εγώ προσπαθώ να συμπεριφερθώ όπως συνήθως.
Απόψε θα ξαναδώ τον Σύριαν. Μου έλειψε δύο ολόκληρες μέρες. Απόψε είναι επίσης που θα τραγουδήσω την τρίτη στροφή του τραγουδιού στον πατέρα. Έχει αρχίσει να παίρνει στα σοβαρά τα “προαισθήματά” του και το πρωί ζήτησε τη συμβουλή του μάντη για αυτά. Δεν ξέρω τι έγινε, αλλά πιστεύω πως μόλις τελειώσω θα αποφασίσει να συνθηκολογήσει, όπως θα έπρεπε να είχε κάνει πολύ καιρό πριν.
Ξανά, όταν σταματώ να τραγουδώ, είμαι πολύ κουρασμένη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αλλά ο Σύριαν με περιμένει. Είμαι πολύ αδέξια απόψε και μου παίρνει περισσότερη ώρα να φτάσω απ’ ό,τι συνήθως.
«Βανόρα, είσαι καλά;» ρωτάει μόλις με βλέπει αντί να με χαιρετήσει. Ακουμπάει το χέρι του στο μέτωπό μου για να δει αν είμαι άρρωστη.
«Καλά είμαι», λέω. «Απλά δεν έχω κοιμηθεί καλά αυτές τις μέρες». Δεν θέλω να του πω ότι ευθύνεται το μαγικό τραγούδι γιατί θα μου πει να σταματήσω και να εγκαταλείψω τη μόνη ελπίδα που έχουμε. Φαίνεται να τον ικανοποιεί η απάντησή μου.
«Κάνεις καθόλου πρόοδο;» ρωτάω λίγες στιγμές αργότερα. Δείχνει κουρασμένος, οπότε μάλλον ναι.
«Ναι», απαντά. «Ο μάντης έχει ήδη αρχίσει να συμβουλεύει τον αρχηγό να κάνει ειρήνη μαζί σας. Έπρεπε απλώς να βρω τον τρόπο να ξεπεράσω την άμυνά του. Τώρα που τον βρήκα είναι εύκολο».
Χαμογελώ. «Ο πατέρας σκέφτεται κι εκείνος το ίδιο».
Χαμογελά κι εκείνος και με βάζει να κάτσω κάτω, ανάμεσα τις τεράστιες ρίζες. Με παίρνει αγκαλιά και μου μιλάει ώσπου δεν μπορώ να αντέξω άλλο και αποκοιμιέμαι. Λίγες ώρες αργότερα με ξυπνάει. Για πρώτη φορά εδώ και μερικές μέρες νιώθω πραγματικά ξεκούραστη και καταλαβαίνω ότι χρησιμοποίησε τη δύναμή του για να με αναγκάσει να κοιμηθώ.
Του είμαι ευγνώμων, φυσικά. Δεν είμαι σίγουρη αν θα μπορούσα να βγάλω τη μέρα αλλιώς.
Ευτυχώς, αυτή η μέρα είναι καλύτερη από τη χτεσινή, λίγο πιο ξεκούραστη, όμως και πάλι, υπάρχει ένα άτομο που δεν μπορώ να ξεγελάσω: η Κέινλυς. Είναι μία από τις μεγαλύτερες γυναίκες της φυλής μας και είναι πρακτικά αυτή που με μεγάλωσε και με έμαθε να χρησιμοποιώ τη μαγεία. Με πιάνει και με πηγαίνει κάπου απόμερα.
«Βανόρα, τραγουδάς πολύ τώρα τελευταία;» ρωτάει. Ξέρω πως γνωρίζει ήδη την απάντηση.
«Ναι. Είναι για…»
«Ξέρω. Θέλεις να είσαι με τον Σύριαν της Έιραλ και προσπαθείς μέσα από το τραγούδι σου να πείσεις τον αρχηγό να σε αφήσει». Δε με εκπλήσσει που το ξέρει και αυτό. Παρά την προχωρημένη της ηλικία, είναι πολύ πιο έξυπνη και ικανή από τους περισσότερους. Πριν προλάβω να μιλήσω, συνεχίζει: «Όταν ήμουν νέα, ήθελα να είμαι με κάποιον από την Έιραλ. Τον έλεγαν Κόελ και ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπόρεσα να αγαπήσω πραγματικά. Αλλά δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί και δεν είχαμε το θάρρος να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή μας με αυτόν τον τρόπο».
«Γιατί;»
«Είχαμε χρησιμοποιήσει και οι δύο μεγάλο μέρος και αποφασίσαμε πως οι ζωή του άλλου ήταν αυτό που μας ένοιαζε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. Έτσι χωριστήκαμε. Αυτό που κάνετε εσείς είναι πολύ γενναίο, αλλά πρέπει να σου πω ότι αν συνεχίσεις έτσι θα στερέψει όλη σου η δύναμη και ξέρεις τι θα σου συμβεί».
«Με συμβουλεύεις λοιπόν να σταματήσω;» ρωτάω κάπως ανήσυχα. Το ήξερα πως αυτό το εγχείρημα θα ξόδευε μεγάλο μέρος από την επιτρεπόμενη δύναμή μου, αλλά όχι και όλη.
Η Κέινλυς έκλεισε τα μάτια της. «Κάνε αυτό που θεωρείς εσύ σωστό. Αλλά σκέψου το καλά πριν μετανιώσεις για την επιλογή σου». Κάνει μεταβολή και απομακρύνεται. Μένω εκεί για αρκετή ώρα. Σκέφτομαι την Κέινλυς νέα, να συναντά τον Κόελ, όπως εγώ τον Σύριαν, να είναι μαζί ευτυχισμένοι, αλλά μετά να αποφασίζουν πως δε γίνεται να είναι μαζί και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Η Κέινλυς επιστρέφει εδώ, αλλά δεν μπορεί να ξαναγίνει ευτυχισμένη ούτε να αγαπήσει κάποιον άλλο. Κάθε στιγμή μετανιώνει που δεν έκανε κάτι τότε που μπορούσε και βυθίζεται όλο και περισσότερο στη δυστυχία της, η οποία δεν την εγκαταλείπει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Σκέφτομαι τον εαυτό μου στη θέση της και ξέρω τι πρέπει να κάνω. Δε θέλω να καταλήξω έτσι και δε θέλω κι άλλοι να υποφέρουν σαν κι εκείνη. Υπάρχει λοιπόν μόνο ένας τρόπος, ακόμα κι αν κοστίσει τη ζωή μου. Πρέπει να συνεχίσω!
Καθώς τελειώνω την προτελευταία στροφή, είμαι τόσο κουρασμένη όσο και χτες. Αν ο Σύριαν δε με είχε βάλει να κοιμηθώ, ίσως να μην μπορούσα να τα καταφέρω σήμερα. Και τώρα ξέρω πως όταν αύριο θα τραγουδήσω την τελευταία λέξη, όλα θα τελειώσουν. Ο πατέρας όμως έχει σχεδόν πειστεί και δεν γίνεται να κάνω πίσω τώρα.
Φτάνω στο Δέντρο και τον συναντώ. Είναι η τελευταία φορά που τον βλέπω.
«Πρέπει να σταματήσεις να προσπαθείς άλλο», λέει. «Δε θα αντέξεις αν το κάνεις και αύριο το βράδυ αυτό».
«Το ξέρω. Αλλά αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι πιο σημαντικό και από τους δυο μας. Σκέψου πόσοι θα έχουν την ευκαιρία να είναι ευτυχισμένοι όπως εμείς!»
«Αυτό που θέλω πιο πολύ απ’ όλα είναι να είσαι εσύ καλά», ψιθυρίζει. «Αλλά καταλαβαίνω γιατί θες να συνεχίσεις».
«Θα με αφήσεις λοιπόν;» Μέσα μου, θέλω να πει όχι και να με αναγκάσει να μη συνεχίσω αλλά εκείνος κουνάει καταφατικά το κεφάλι του μια φορά και χαμηλώνει το βλέμμα.
Μένουμε σιωπηλοί για όλη σχεδόν την ώρα που είμαστε μαζί, ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του. Όταν αρχίζει να χαράζει σηκωνόμαστε από το έδαφος.
«Όταν αύριο θα έρθει η ομάδα του αρχηγού για να διαπραγματευτεί την ειρήνη, δε θα σε δω, έτσι;» ρωτάει προσπαθώντας μάταια να μου χαμογελάσει.
«Όχι, υποθέτω πως όχι», απαντώ. Τα δάκρυα στάζουν από τα μάτια μου και προσπαθώ να δω το πρόσωπό του καθαρά για μια τελευταία φορά. Με σφίγγει πάνω του.
«Οι στιγμές μαζί σου θα είναι πάντα το φως στο σκοτάδι μου», μουρμουρίζει τα τυπικά λόγια του τελευταίου αποχαιρετισμού. Ποτέ δεν τους είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία ως τώρα και για πρώτη φορά καταλαβαίνω ακριβώς το νόημά του.
Επαναλαμβάνω τη φράση και λέω ένα σιγανό “αντίο”. Δε με αφήνει να φύγω όμως. Πλησιάζει ακόμα πιο κοντά και μου δίνει ένα τελευταίο φιλί.
«Αντίο, Βανόρα», λέει καθώς χωριζόμαστε με τη φωνή του αλλαγμένη από το συναίσθημα.
«Αντίο, Σύριαν. Εύχομαι εσύ να δεις ένα καλύτερο αύριο». Απομακρύνομαι και δεν κοιτάζω ξανά πίσω γιατί φοβάμαι πως αν τον ξαναδώ θα γυρίσω κοντά του και θα του πω πως δεν μπορώ να συνεχίσω.
Περνάω όλη τη μέρα κλεισμένη στο δωμάτιό μου, προσπαθώντας να ξεκουραστώ λίγο. Δεν έχει πολύ επιτυχία, αλλά τουλάχιστον με κάνει να φαίνομαι άρρωστη ώστε αυτό που θα ακολουθήσει να μην προκαλέσει έκπληξη.
Ο ήλιος δύει και ανατέλλει η πανσέληνος. Αφιερώνω λίγη ώρα για να κάνω μια τελευταία προσευχή για ένα καλύτερο μέλλον στη Θεά του Φεγγαριού και πάω στο δωμάτιο του πατέρα μου.
«Αν δεν νιώθεις καλά, δε χρειάζεται να μείνεις απόψε», κάνει αυστηρά.
«Όχι, καλά είμαι», απαντώ χωρίς να δείχνω ίχνος από τα συναισθήματά μου και ξεκινώ. Το πρωί έκανα μια αλλαγή στην τελευταία στροφή έτσι ώστε να μην τον επηρεάσει η κατάσταση που θα με βρει όταν ξυπνήσει στην απόφαση που θα πάρει. Στην απόφαση που εγώ θα τον έχω επηρεάσει να πάρει.
Το τραγούδι μου τώρα είναι ολοκληρωμένο: μια παράκληση να ξεχάσει αυτή την έχθρα χωρίς αιτία και να συμφωνήσει στην ένωση των φυλών. Παρουσιάζω από την καταστροφή του πολέμου και από την άλλη το πόσο όμορφη θα είναι η ζωή χωρίς αυτόν τον συνεχή φόβο.
Καθώς σβήνει και η τελευταία νότα, βυθίζομαι σε έναν ύπνο που ξέρω ότι θα είναι ο τελευταίος μου. Το πρόσωπο του Σύριαν είναι αυτό που βλέπω μόλις τα μάτια μου κλείνουν για πάντα. Δεν έχει σημασία που τελικά καταλήξαμε να παλεύουμε για κάτι πιο σημαντικό από τη δική μας ευτυχία. Σημασία έχει ότι αρχικά, ό,τι κάναμε, το κάναμε για μας. Επειδή θέλαμε να είμαστε μαζί. Επειδή πιστέψαμε στην αγάπη μας. Και ίσως τώρα να μπορέσουμε να περάσουμε αυτή την αγάπη και στους άλλους.
Τέλος
Τρι Ιουλ 10, 2012 3:08 am
Είδες;;; Κάτι ήξερα και σε πίεζα -.- Θα ήταν έγκλημα να μην συμμετέχεις 
Ευχαριστώ!!!