Το δαχτυλιδι

17 Δεκεμβριου 2011
''Σημερα ειναι τα γενεθλια μου!!!'' ηταν το πρωτο πραγμα που σκεφτηκε η Εμμα μολις ανοιξε τα ματια της το πρωι.
Ο ηλιος εξω ηταν κρυμενος πισω απο ενα συννεφο γεματο νερο,αλλα δεν την ενοιαζε τιποτα.Ειχε πολλα σχεδια για εκεινη την μερα και τιποτα δεν θα την σταματουσε.
Σηκωθηκε,ντυθηκε και ετρεξε να αγορασει το δωρο της οπως εκανε καθε χρονο,απο τοτε που επιασε δουλεια στο βιβλιοπωλειο της γειτονιας της.Σιγουρα δεν περιμενε απο κανεναν να της κανει δωρο,ετσι θα αγοραζε η ιδια για τον εαυτο της το ωραιοτερο δαχτυλιδι ολου του κοσμου.Το ειχε δει σε ενα μικρο μαγαζακι με αντικες δυο τετραγωνα πιο κατω απο το σπιτι της και το ειχε ερωτευτει αμεσως.
''Καλημερα σας'' ειπε χαμογελωντας στην ηλικιωμενη γυναικα που ηταν πισω απο το παγκο.
-'Ηρθα για το δαχτυλιδι'' συνεχισε και πηγε προς τη μικρη βιτρινα με κοσμηματα που ηταν διπλα σε ενα μεγαλο σεντουκι δεξια του παγκου.
''Α,ναι θυμαμαι''ειπε η ηλικιωμενη γυναικα και σαν να αστραψαν τα ματια της για το πιο συντομο δευτερολεπτο φανηκε στην Εμμα.
-''Ξερετε''...συνεχισε η γυναικα''εχει ιστορια αυτο το δαχτυλιδι''΄
''Ιστορια;''ρωτησε η Εμμα.
''Μαλιστα δεσποινις και μαλιστα λιγο περιεργη ιστορια!''
''Δηλαδη, τι λεει αυτη η ιστορια;Δεν πιστευω να ειναι καταραμενο ε;''ειπε γεματη αγωνια η Εμμα.
''Καταραμενο, οχι δεν ειναι, αλλα μαγεμενο ισως.Αφηστε ομως να σας πω την ιστορια απο την αρχη.Στις αρχες του 18ου αιωνα ενας ιπποτης εδωσε αυτο το δαχτυλιδι στην αγαπημενη του η οποια ηταν αριστοκρατικης καταγωγης,με την υποσχεση οτι μολις γυρισει απο τον πολεμο θα την ζητησει απο τον πατερα της.''
''Λοιπον;Δεν γυρισε;''
''Γυρισε, ενα βραδυ μετα τα μεσανυχτα και πηγε στο μπαλκονι της κοπελας η οποια με λαχταρα τον περιμενε.Ομως αγνωστο γιατι,η κοπελα μολις ξημερωσε αυτοκτονησε,επεσε απο το μπαλκονι κρατωντας σφιχτα στο χερι της αυτο το δαχτυλιδι.Λενε οτι ο ιπποτης ακομα τριγυριζει τα βραδια ψαχνοντας την αγαπημενη του και το δαχτυλιδι...''
''Μμμ..ενδιαφερον!!''ειπε σκεπτικη η Εμμα ''Αν θελει να ερθει ο ιπποτης να με βρει,καλοδεχουμενος θα ειναι, οποτε θα το παρω.''
''Προσεχε!''ειπε η γυναικα αλλα η Εμμα ειχε ηδη φυγει φορωντας το δαχτυλιδι.

Μεσανυχτα 19 Δεκεμβριου 2011
Τα ματια της ετσουζαν.Τα πνευμονια της εκαιγαν.Το δαχτυλιδι στο χερι της ειχε αρχισει να τσουρουφλιζεται. Προσπαθουσε να αναπνευσει αλλα το μονο που εμπαινε στα πνευμονια της ηταν καυτος καπνος.’’Φωτια,εχει αρπαξει το σπιτι φωτια!’’σκεφτηκε και προσπαθησε να σηκωθει απο το κρεβατι της.Επεσε στα γονατα,ανημπορη να κανει άλλο βημα.Ανασηκωσε το κεφαλι της,ανοιγοκλεισε τα ματια της για να ξεθολωσουν και ειδε ένα ζευγαρι ματια να την κοιτουν.
Ο ανεμος της επαιρνε τα μαλλια και η Εμμα λιποθυμησε σ την αγκαλια του αγνωστου ανδρα που της εσωσε τη ζωη..
Συνηλθε αργοτερα ξαπλωμενη πανω σε ένα ανετο καναπε μεσα σε ένα μεγαλο δωματιο.Σηκωθηκε και περιεργαστηκε το χωρο γυρω της.Η αιθουσα ηταν σαν μουσειο,διακοσμημενη με υπεροχα γλυπτα και εξαισιους πινακες.Ενα περιτεχνα σκαλισμενο γραφειο ηταν στο βαθος της αιθουσας διπλα σε ένα τεραστιο παραθυρο.Τελικα τον ειδε.Στεκοταν μπροστα στο παραθυρο με γυρισμενη την πλατη του προς σ’αυτην.Τον πλησιασε παρατηρωντας τον.Ηταν ψηλος,ξανθος και επιβλητικος.Ο μαυρος χιτωνας που επεφτε ως τους αστραγαλους του του εδινε μια σκοτεινη αυρα.Οταν γυρισε να την κοιταξει η καρδια της εχασε ένα χτυπο.Το προσωπο του ηταν πιο ομορφο και από αρχαιο Ελληνα θεο αλλα τα ματια του ηταν σκοτεινα…αδεια.
‘’Με εσωσες από τη φωτια;’’ρωτησε διστακτικα.
‘’Ναι’’ αποκριθηκε.
‘’Που ειμαστε;’’ψιθυρισε απορημενη.
‘’Στο σπιτι μου’’απαντησε εκεινος σχεδον απροθυμα.
‘’Το σπιτι μου;καηκε;’’ τον ρωτησε με αγωνια
‘’Ναι,το σπιτι σου καηκε ολοσχερως.Παραλιγο να μη σε προλαβω ζωντανη.’’μουρμουρισε κατσουφιαζοντας.
‘’Ειμαι η Εμμα Ροουζ’’ειπε και απλωσε το χερι της αποφασιστικα.
‘’Σε ξερω’’ειπε εκεινος και τα ματια του ελαμψαν.Το χερι του σαν πετρινο την ακουμπισε και αμεσως όλα αλλαξαν.
Βρεθηκε σε ένα μπαλκονι με την νυχτικια της, αγκαλια με αυτόν τον πανεμορφο αγνωστο.Δεν ηταν αγνωστος όμως ηταν ο Λουσιαν, ο αγαπημενος της.Ειχε γυρισει επιτελους.Τωρα θα ηταν για παντα μαζι.Ηταν ευτυχισμενη οσο ποτε αλλοτε.Το δαχτυλιδι που της ειχε δωσει δεν το εβγαλε από το δαχτυλο της ολο τον καιρο που εκεινος ελειπε μακρια της.
Της αφησε το χερι και η Εμμα βρεθηκε και παλι στην αιθουσα με τον σωτηρα της.Το δαχτυλιδι εκαιγε στο δαχτυλο της και εκανε να το βγαλει σαστισμενη.Το βλεμμα του σκοτεινιασε και παλι.
‘’Μη…μην το βγαζεις,μην με αφησεις παλι’’της ειπε αναστεναζοντας.
Η Εμμα ενιωσε το στομαχι της να σφιγγεται.
’’Λουσιαν;’’ειπε ενώ το σωμα της αρχισε να τρεμει.
‘’Ναι,εγω ειμαι αγαπη μου’’της ειπε και εσκυψε να την φιλησει.Πριν προλαβει να αντιδρασει τα χειλη του ακουμπησαν τα δικα της και τοτε τα θυμηθηκε όλα.
Ηταν η κοπελα του σε εκεινη την προηγουμενη ζωη,και εκεινος ο αγαπημενος της.Ειχε γυρισει για κεινη αλλα όχι όπως ηταν πριν.Τωρα ηταν σκληρος σαν πετρα και δεν μπορουσε να βγει στο φως του ηλιου.Της ειπε να την κανει όπως εκεινον για να είναι για παντα μαζι,αλλα εκεινη ειχε αρνηθει.Τον ειχε διωξει δινοντας του το δαχτυλιδι που της ειχε χαρισει.Το πρωι την ειχε βρει κλαιγοντας στο μπαλκονι.Απελπισμενη,μονη,ανημπορη να καταλαβει γιατι ο ιπποτης της αλλαξε.Δεν μπορουσε να ζησει χωρις αυτόν.Δεν μπορουσε όμως να ζησει μαζι του.Οχι ετσι,όπως ηθελε εκεινος.Ενα τερας,ένα παρασιτο που τρεφεται με αιμα .Μια λυση υπηρχε.Θα αυτοκτονουσε.Δεν υπηρχε λογος να ζει.Δεν υπηρχε τιποτα πια να περιμενει.Οταν ειδε το δαχτυλιδι διπλα στα ποδια της το αρπαξε και πηδηξε στο κενο.
Τη διαπερασε ένα ριγος και τραβηχτηκε μακρια του.Ολα ξαναγιναν όπως πριν.Ηταν ζωντανη,στο σπιτι του αντρα που την εσωσε από σιγουρο θανατο.
‘’Ω Θεε μου!’’ψιθυρισε.’’Είναι αληθεια;όλα αυτά εχουν πραγματι συμβει;’’τον ρωτησε σαν υπνωτισμενη.
‘’Ναι.Με αρνηθηκες τοτε.Με αφησες δυο ολοκληρους αιωνες να περιμενω ποτε θα βρεις το δαχτυλιδι που θα σε φερει κοντα μου και παλι.’’της ειπε χαμογελωντας μελαγχολικα.
‘’Πρεπει να φυγω,εχω πολλα να σκεφτω.’’Η φωνη της ετρεμε.Εβαλε το δαχτυλιδι και του το εδωσε.Στα μαγουλα της κυλουσαν δακρυα.Περασε μια στιγμη χωρις να μιλουν κι επειτα η Εμμα εφυγε χωρις να κοιταξει πισω της.

20 Μαρτιου 2012
Ξαπλωσε να κοιμηθει.Ομως για άλλο ένα βραδυ δεν τα καταφερνε.Τα ονειρα δεν την αφηναν τα βραδια να ησυχασει.Τρεις μηνες.Επι τρεις μηνες η Εμμα ματαια προσπαθουσε να ξεχασει τι ειχε συμβει.Ανακαινισε το σχεδον κατεστραμμενο από τη φωτια σπιτι της.Ο κος Νιουτον-ο ιδιοκτητης του βιβλιοπωλειου που εργαζοταν-δεν διστασε να εγγυηθει στη τραπεζα για το δανειο που χρειαστηκε.Ομως η σκεψη της ηταν συνεχεια στον Λουσιαν.Ηταν η πρωτη φορα στη ζωη της που ενοιωθε τοσο κουρασμενη.Η ζωη της δεν ηταν ποτε ηρεμη.Τα παιδικα της χρονια στο ορφανοτροφειο κάθε άλλο παρα ομορφα ηταν,αλλα αυτό ξεπερνουσε κάθε φαντασια.Στα 23 της χρονια δεν ειχε ερωτευθει κανεναν.Κανεις δεν ειχε αγγιξει την πονεμενη της ψυχη και παντα ηταν μονη της.Δεν την ενοιαζε όμως ειχε συνηθισει.Τωρα όμως όλα αλλαξαν.Η καρδια της χτυπουσε δυνατα κάθε φορα που τον θυμοταν.Της ελειπε. Aυτος ο αγνωστος,γοητευτικος αντρας που της εσωσε τη ζωη, της ελειπε.Επρεπε να τον ξαναδει.Ηθελε να τον ρωτησει τοσα πολλα .Ηταν ανθρωπος;Ηταν τερας;Δεν ηξερε τι να σκεφτει.Θα πηγαινε να τον βρει,να παρει τις απαντησεις που χρειαζοταν.Βυθισμενη στις σκεψεις της δεν προσεξε τη σκια που ειχε γλιστρησει μεσα από το ανοιχτο παραθυρο.
‘’Καλησπερα Εμμα’’
Εβγαλε μια κραυγη και ανακαθισε στο κρεβατι της.
‘’Εσυ;τι κανεις εδώ;’’ειπε η Εμμα με κομμενη την ανασα.
‘’Ηρθα να σε παρακαλεσω να με ακουσεις’’αποκριθηκε μαλακα ο Λουσιαν.’’Ηρθα να σου πω ότι δυο αιωνες μακρια σου ηταν η χειροτερη κολαση.Ειμαι διατεθειμενος να κανω τα παντα για να ειμαστε μαζι.Δεν χρειαζεται να αλλαξεις αν δεν θες.’’Γονατισε μπροστα της.’’Σ’αγαπω,παντα σ’αγαπουσα Εμμα Ροουζ’’
Η Εμμα εμβροντητη από τα λογια του συνειδητοποιησε πως αν επρεπε να διαλεξει αναμεσα σε μια μοναχικη ζωη και τον τροπο ζωης του, θα διαλεγε εκεινον.Μετα από δυο ολοκληρους αιωνες ειχε ερθει η ωρα να το αποδειξει.Γονατισε μπροστα του και τυλιξε τα χερια της στο λαιμο του.
‘’Ειμαι ετοιμη τωρα Λουσιαν.Ειμαι ετοιμη να δεχτω την αγαπη σου και να σου δωσω τη ζωη μου αν χρειαστει.Ναι κι εγω σ’αγαπω.’’του ειπε και τον φιλησε απαλα στα χειλη.’’Υπο ένα υπο όμως…να μου δωσεις το δαχτυλιδι μου’’
‘’Με μεγαλη μου χαρα’’απαντησε ο Λουσιαν και την σηκωσε στη αγκαλια του.
Ο ανεμος της επαιρνε τα μαλλια και η Εμμα ηξερε ότι ο Λουσιαν τη μετεφερε πετωντας καπου.Δεν ειχε σημασια.Συντομα θα μπορουσε να πεταξει μονη της.Θα πετουσαν χερι-χερι, για παντα μαζι.



Θελω να ζητησω συγνωμη που καθηστερησα να βαλω την ιστορια μου.Αν κρινετε οτι δεν πρεπει να συμμετασχει στο διαγωνισμο θα το δεχτω χωρις κανενα προβλημα.Ευχαριστω πολυ και παλι συγνωμη.

Nice! Μου άρεσε η ιστορία σου. Ελπίζω να μπορέσει να συμμετέχει στον διαγωνισμό τελικά.

Σημείωση: Οι τόνοι σε αυτό το κείμενο που πήγανε; Γιατί δεν είδα ούτε έναν :P

Πολύ καλή καλά εγώ έχω πιο σοβαρό πρόβλημα με τα ορθογραφικά.....

Ορθογραφικά λάθη μπορεί να μην είχε, αλλά και το ότι δεν είχε καθόλου τόνους ήταν λάθος. Αυτό, εμένα προσωπικά, μου ''χτυπάει'' άσχημα στο μάτι.

( Got to be honest)

Χιχιχιχιχιιχ οκ καλέ δεν πειράζει ο καθένας την γνώμη του εγώ πιστεύω οτι πρεπει να πάρει μέρος στο διαγωνισμό!!

Αυτό θα το κρίνει η Χριστίνα

Εεεεε βασικά και εμείς διότι αν μας αρέσει γιατί να μην πάρει μέρος!!

Σπόιλερ:

Επειδή ανέβηκε ΑΦΟΎ είχε κάνει την ανακοίνωση για την υποβολή της ψηφοφορίας, μπορεί να την κρίνει άκυρη :/

Σπόιλερ:

Φυσικα και θα το κρινει η Χριστινα και πιστεψτε με δεν θα εχω κανενα προβλημα αν την βγαλει ακυρη!!Την τελειωσα στης 12:20 και μεχρι να την βαλω στο φλασακι(εγραφα σε αλλο κομπιουτερ) και να την βαλω εδω....δεν ειμαι και πολυ εξπερ με την τεχνολογια!!!Τι να πω και παλι συγνωμη!!!!
Ακομα και αν το κανει,θα ηθελα να μου πειτε τη γνωμη σας,αν σας αρεσε.
Ναι, εχω ενα θεμα με τους τονους!!!Στην ορθογραφια ειμαι καλη αλλα σταματησα να τονιζω τις λεξεις απο το δημοτικο!!!!!!!!!Θα προσπαθησω να το διορθωσω ομως!!
Ευχαριστω πολυ!!!

Εμένα και πάλι μου αρέσει.......

BloodFalcon έγραψε:

Εμένα και πάλι μου αρέσει.......

Σ'ευχαριστώ πολύ!!!

Τίποτα εγώ την γνώμη μου λέω!!!

Για να μην έχετε την απορία, την ιστορία τη δέχομαι και μπορεί να συμμετάσχει στον διαγωνισμό. Βλέπω ότι κι εσείς δεν έχετε πρόβλημα, οπότε είμαστε εντάξει
(Είμαι καλός άνθρωπος τελικά )

Την ιστορία δεν προλαβαίνω να τη διαβάσω τώρα. Θα τη διαβάσω και θα σχολιάσω είτε σήμερα το βράδυ είτε αύριο.

Χαχαχαχαχ το ήξερα οτι είσαι οτι είσαι καλός άνθρωπος 3 ΖΗΤΩ για την Χριστίνα
ΖΗΤΩ
ΖΗΤΩ
ΖΗΤΩ!!

Raven έγραψε:

Για να μην έχετε την απορία, την ιστορία τη δέχομαι και μπορεί να συμμετάσχει στον διαγωνισμό. Βλέπω ότι κι εσείς δεν έχετε πρόβλημα, οπότε είμαστε εντάξει
(Είμαι καλός άνθρωπος τελικά )

Την ιστορία δεν προλαβαίνω να τη διαβάσω τώρα. Θα τη διαβάσω και θα σχολιάσω είτε σήμερα το βράδυ είτε αύριο.

Ευχαριστώ ολα τα παιδια και φυσικα την Χριστινα!!!!!!!!!!!!!
Ήθελα να συμμετάσχω στο διαγωνισμό γιατί μου αρέσει πολύ το συγκεκριμένο θέμα!!!!
Περιμένω με αγωνία τα σχόλια σας!!!!!!!!!!!!!

Σου εύχομαι καλή επιτυχία....
Πάνος

Όπως είχα πει και στην Μάνια, να τονίζετε τις λέξεις. Καλώς ή κακώς, η γλώσσα μας είναι πολυτονική. Μας άφησαν μια ριμάδα οξεία. Πόσο πιο βατό να μας το κάνουν πια; -.-

Και ειδικά όσον αφορά την λογοτεχνία, δεν το δέχομαι να τα έχετε όλα τέλεια και να μην βάζετε τόνους -.- Σας αδικεί πολύ αυτό και υποβαθμίζει το γραπτό σας.

Χαίρομαι που η συμμετοχή σου έγινε δεκτή. Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό

'Εχεις απόλυτο δίκιο!!!!
Είναι κρίμα να μην χρησιμοποιούμε σωστά την ωραία γλώσσα μας!!!
Ευχαριστώ για τις ευχές!!!!!!!!!!

Τίποτα Και πάλι σου εύχομαι καλή επιτυχία

Πάρα πολύ δραματική, ρομαντική και πολύ ωραία η ιστορία σου Σοφία!

Σου εύχομαι καλή επιτυχία και σε σένα!

Και μπράβο στην Χριστίνα!

Εντάξει, είμαι θεά το ξέρω!

Ωραία ιστορία! Μου άρεσε η σύνδεση με το δαχτυλίδι. Αλλά γιατί κάηκε το σπίτι της; Ο Λούσιαν το έκανε ή ήταν ατύχημα;
Αλλά γιατί δεν είχερ ούτε έναν τόνο;

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!!!

Ευχαριστώ πολύ!!Χαίρομαι που σας αρέσει η ιστορία!!!
Η φωτιά ήταν ατύχημα.Απο το δαχτυλίδι.Το δαχτυλίδι κάθε φορά που ο Λούσιαν ήταν σε ακτίνα κοντινή έκαιγε.Επειδή η Έμμα κοιμόταν δεν το κατάλαβε και ευτυχώς την έσωσε ο ιππότης της!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Όσο για τους τόνους είμαι σε καλό δρόμο,αν σκεφτείς οτι έχω να τονίσω λέξεις απο το δημοτικό!!!Και είναι πολλαααααα χρόνια απο τότε!!!!!!!
Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά στο διαγωνισμό!!!!

Ναι, βλέπω τώρα με τους τόνους, κάνεις προσπάθεια. Μην ανησυχείς, συνήθεια είναι όλα.

Αν ήταν το δαχτυλίδι που προκάλεσε τη φωτιά, τότε δε θα έπρεπε να καεί η Έμμα που το φορούσε κιόλας;

Την έκαψε σε κάποιο σημείο της ιστορίας και το έβγαλε κιόλας.