Bittersweet [by Amaranth]

Bittersweet
(από την Amaranth)

Ένιωθα το κρύο να διαπερνά το σκισμένο πουλόβερ μου. Το κορμί μου είχε πια χάσει την θέρμη του και έτρεμα. Πονούσα πολύ επίσης. Δεν ήθελα να πεθάνω σε αυτό το βρόμικο και εγκαταλελειμμένο σοκάκι. Όχι μόνη μου τουλάχιστον. Αλλά από την άλλη δεν ήθελα να πεθάνω τόσο νωρίς.

Η τελευταία ανάμνηση ήμουν εγώ και το αγόρι μου να τσακωνόμαστε. Είχε θυμώσει επειδή είχε προβλήματα με τους γονείς του και ξεσπούσε πάνω μου.
“Ξέρεις τι μου λένε που έχω φύγει και ζω μαζί σου;” αναφώνησε, κάποια στιγμή, εξοργισμένος.
“Δεν ήξερα ότι εγώ σε έφερα εδώ με το ζόρι” του είπα εξίσου θυμωμένη.
“Δεν τους αρέσεις. Λένε ότι μένεις μαζί μου για όφελός σου” μου πέταξε κατάμουτρα και αισθάνθηκα σαν παρείσακτη.
“Εσύ; Αυτό πιστεύεις και εσύ; Μετά από τόσο καιρό που είμαστε μαζί ,αυτήν την εικόνα έχεις για μένα;”του είπα με τρεμάμενη φωνή και δάκρυα απειλούσαν να κάνουν την εμφάνιση τους. Ένα αναθεματισμένο κατάφερε και ξέφυγε όμως το σκούπισα γρήγορα με την αναστροφή του χεριού μου.
“Όχι.” ήταν το μόνο που είπε.
“Κοίτα με στα μάτια και πες το μου!” φώναξα τότε εξοργισμένη. Ποτέ δεν είχαμε τσακωθεί έτσι. Μισούσα αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή.
“Όχι, σου είπα! Δεν το πιστεύω αυτό για σένα.” είπε και κάθισε εξαντλημένος στον καναπέ.
“Τότε; Ξέρεις θα μπορούσες να με υπερασπιστείς και λίγο στους γονείς σου! Σε λίγο καιρό παντρευόμαστε!!!” είπα και τον έκανα να με κοιτάξει. Όμως αμέσως μετά αποτράβηξε το βλέμμα του.
“Πάω να πάρω αέρα. Όταν γυρίσω, ελπίζω να έχεις σκεφτεί ό,τι έγινε αυτή τη στιγμή και να μου πεις αν είσαι έτοιμος για αυτό τον γάμο”. Του γύρισα την πλάτη, πήρα το παλτό μου και βγήκα από το σπίτι που φάνταζε αποπνιχτικό.

Οι άδειοι δρόμοι με παρηγορούσαν και το χιόνι, που έπεφτε απαλά και αργά, με έκανε να ηρεμήσω. Περπάτησα ένα τέταρτο μέχρι που έφτασα σε ένα πάρκο. Πήγα και έκατσα σε ένα παγκάκι στη πιο σκοτεινή πλευρά, μακριά από τα φώτα του δρόμου που φώτιζαν εκείνη τη κρύα νύχτα. Δεν ήθελα να φαίνομαι. Δεν ήθελα να με δει κάποιος τυχαίος περαστικός να κλαίω. Ήθελα απλά να ησυχάσω.

Όταν δεν ένιωθα πια τα πόδια μου από το κρύο, σηκώθηκα. Ξεκίνησα για το δρόμο της επιστροφής όταν εκτός από τα δικά μου βήματα άκουγα και κάποιου άλλου. Επιτάχυνα, αλλά το ίδιο και τα βήματα πίσω μου. Προσπάθησα να γυρίσω διακριτικά το κεφάλι μου στο πλάι. Με την άκρη του ματιού μου το μόνο που μπόρεσα να διακρίνω ήταν πως με ακολουθούσε ένας άντρας, αρκετά ψηλός και που φαινόταν γεροδεμένος. Πρώτη φορά τον έβλεπα, ωστόσο.

Άρχισα να πηγαίνω ακόμα πιο γρήγορα και η ανάσα μου έβγαινε κοφτή. Όμως άκουσα τον άντρα πίσω μου να τρέχει πιο γρήγορα από εμένα. Την επόμενη στιγμή με είχε πιάσει από το μπράτσο και με τραβούσε σε ένα σοκάκι. Η λαβή του, σαν μέγγενη γύρω από το μπράτσο μου, με πονούσε και ήμουν σίγουρη πως μώλωπες είχαν κάνει την εμφάνιση τους. Η αναπνοή του που έπεφτε βαριά πάνω μου, βρομούσε αλκοόλ.

Με κόλλησε στο τοίχο. Προσπαθούσα μανιασμένα να φύγω από εκεί αλλά τότε με χαστούκισε γερά στο πρόσωπο και για μία στιγμή ένιωσα να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο αυτή μου την αδυναμία και έβγαλε με την βία από πάνω μου το παλτό μου. Εξαιτίας της αδρεναλίνης όμως δεν ένιωθα το κρύο εκείνη την στιγμή.

Μετά από λίγο αισθανόμουν και πάλι καλύτερα και έτσι άρχισα να προβάλω αντίσταση. Φαινόταν όμως ότι δεν το διευκόλυνα και τόσο και έτσι δεν το επέτρεψε για πολύ αυτό. Μου έριξε μια μπουνιά στα πλευρά και κοπάνησε το κεφάλι μου με δύναμη στο τοίχο, με αποτέλεσμα να βρεθώ κουλουριασμένη στο έδαφος. Ήμουν σίγουρη πως μερικά πλευρά είχαν σπάσει. Ίσως να είχα πάθει και διάσειση. Πονούσα σε κάθε μου ανάσα και οι τοίχοι γύρω μου χόρευαν μπροστά στα μάτια μου.

Τον άκουσα να ξεκουμπώνει το παντελόνι του και την επόμενη στιγμή βρέθηκα κολλημένη με το πρόσωπό μου στο τοίχο. Έβγαλε με το ζόρι το παντελόνι μου και το εσώρουχο μου και το μόνο που θυμάμαι μετά είναι ότι πονούσα. Πονούσαν τα πλευρά μου, το κεφάλι μου. Όλο μου το σώμα. Κρύωνα... Ήμουν στο έλεος του.

Η ανάσα του ανάμεσα στα μαλλιά μου, πάνω στο λαιμό μου, με αηδίαζε. Όμως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Καυτά δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπο μου και ευχόμουν ο αγαπημένος μου να ήταν εδώ και να με έπαιρνε στην αγκαλιά του. Να ένιωθα το τόσο γνώριμο άρωμά του. Να αισθανόμουν τα χείλη του...

Όταν τελείωσε, ο βιαστής μου, πριν με πέταξε στο δρόμο σαν σκουπίδι και φύγει, σαν να μην του έφταναν όσα έκανε, άρχισε να με κλωτσάει με όλη του την δύναμη. Όταν και τα επίπεδα αδρεναλίνης μου πέσαν, μετά από λίγο, άρχισα να αισθάνομαι τον πόνο σε κάθε μέρος του κορμιού μου. Ήμουν ανίκανη να σηκώσω ακόμα και το δάχτυλο μου από το κρύο έδαφος στο οποίο ήμουν ξαπλωμένη. Τα μάτια μου βάραιναν και ήθελα απλά να αφεθώ και να κοιμηθώ.

Ένιωθα το κρύο να διαπερνά το σκισμένο πουλόβερ μου. Το κορμί μου είχε πια χάσει την θέρμη του και έτρεμα. Δεν ήθελα να πεθάνω σε αυτό το βρόμικο και εγκαταλελειμμένο σοκάκι. Όχι μόνη μου τουλάχιστον. Αλλά από την άλλη δεν ήθελα να πεθάνω τόσο νωρίς.
“Ξύπνα! Ξύπνα!” άκουσα την τρομαγμένη φωνή κάποιου πάνω από το κεφάλι μου και το τράνταγμα έκανε όλο μου το σώμα να πονέσει. Ως αντίδραση έβγαλα μια κραυγή πόνου και έπειτα χάθηκα στην αγκαλιά κάποιου. Δεν ήμουν μόνη!
“Σε παρακαλώ, ξύπνα..”ακούστηκε και πάλι η φωνή που μιλούσε μέσα από αναφιλητά. Και τότε μια γνώριμη μυρωδιά σαν μέντα όρμισε στα ρουθούνια μου. Ο καλός μου! Με είχε βρει..
Αχ... πόσο ευτυχισμένη ήμουν εκείνη τη στιγμή. Μπροστά σε όλη αυτή την χαρά που αισθανόμουν, ο πόνος απλά εξατμίστηκε.
“Φίλα με...”απαίτησα ξέπνοα. Στην αρχή φάνηκε να σαστίζει.
“Φίλα με!”είπα και προσπάθησα να τον κοιτάξω. Συνάντησα τα μάτια του, αυτά τα μάτια που είχα ερωτευτεί από την πρώτη στιγμή, και τότε με φίλησε. Τα χείλη του, τόσο ζεστά σε αντίθεση με τα δικά μου, έστελναν κύματα θερμότητας στο σώμα μου. Απαίτησα με την γλώσσα μου να ανοίξει το στόμα του ώστε να μπορέσω να συναντήσω την δική του. Υπάκουσε. Μπορούσε να κάνει διαφορετικά; Χαμογέλασα με αυτή την ιδέα.

Αφέθηκα στην αίσθηση των χειλιών του και στη ζέστη που υπήρχε. Αυτή τη φορά τα μάτια μου βάραιναν πιο πολύ. Ξέπνοη τελείως πια, αποτραβήχτηκα. Τα χείλη του άγγιξαν το κούτελο μου.
“Σ' αγαπώ. Με συγχωρείς που σου φώναξα” ψιθύρισε ανάμεσα στα μαλλιά μου και η φωνή του, έτοιμη να σπάσει, ακουγόταν γεμάτη πικρία. Αισθάνθηκα ακόμα και ένα δάκρυ να κυλά κατά μήκος του μάγουλου μου. Κατέληξε στην άκρη των χειλιών μου και με την άκρη της γλώσσας μου αισθάνθηκα την αλμύρα του. Δεν ήξερα αν ήταν δικό μου δάκρυ ή δικό του. Εκείνη την στιγμή κλαίγαμε και οι δύο.
“Σ' αγαπώ. Και εγώ συγνώμη”του είπα, χαρίζοντας του την τελευταία μου πνοή και βυθίζοντας τον νου μου στο σκοτάδι.

Ωωωω πολύ συγκινητικό το τέλος...:') Μου άρεσε η ιστορία σου Κατερίνα, ήτανε πολύ γλυκιά... Μάλλον από εκεί πήρε κ τν τίτλο...
Συγχαρητήρια για την όμορφη και συγκινητική ιστορία σου! Σου εύχομαι να έχεις καλή επιτυχία!

Θα συμφωνήσω απόλυτα με την Μαρία!
Πολύυυ ωραίαα και καλή επυτχία στον διαγωνισμό Κατερίνα.

Είναι πολύ ωραία! Απλά, είναι τέλεια, και ωραίο τέλος! Καλή επιτυχία!

Γλυκιάααα;;;;;;;; Όπα! Είναι ΔΡΑΜΑ! :Ρ Πεθαίνει στο τέλος!! :Ρ

Πάντως ευχαριστώ.

Κατερίνα μου, πολύ μου άρεσε η ιστορία σου Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό

Γλυκιά αλλά δράμα...:Ρ

Τυχαίνει να είναι αυτό το είδος του διαγωνισμού. She can't help it

Το ξέρω Αργυρώ...:Ρ Αμέσως, εσύ...!:Ρ χαχα:Ρ

Σε ευχαριστώ Αργυρώ μου!!! :*

Μαρία, τι να πω; Γλυκιά αλλά δράμα; Εμμμ... οκ :Ρ

Με ξέρεις...Δεν μπορούσα να μην το σχολιάσω

Μην την ακούς, Κατερίνα μου! Η ιστορία σου είναι τέλεια

Δεν είπα το αντίθετο... Απλά ήτανε γλυκιά προς το τέλος εκεί με το αγόρι της!

Αμέσως εσείς οι σουσουράδες να πείτε ότι λέω το αντίθετο!

Καλή επιτυχία Κατερίνα!

Ωραία ιστορία, Κάθριν! Και επειδή είμαι και λίγο παράξενη... πολύ μου άρεσε το τέλος!
Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

Μην ανησυχείς Μαρία, δεν θα σε φάμε.. (Αλλά μην το σιγουρεύεις και πολύ xD)

Ναι.. δεν ξέρω αλλά και εμένα μου αρέσει που πεθαίνει

Χαχα τότε θα προσέχω τα νώτα μου!

Καλή σου επιτυχία πάντως!

Ευχαριστώ

Μου αρεσει παρα πολυ και εισαι φοβερη

Σαν άτομο; Το ξέρω! Είμαι και γαμώ τα παιδιά!! Χαχαχαχαχαχα..
Σε ευχαριστώ πάντως