Το όνειρο της καρδιάς σου

Λοιπόν να η πρώτη μου ιστορία......... παρακαλώ να
είστε επιεικεις

ΠΡΟΛΟΓΟΣ


Αυτή η πλευρά της γειτονιάς, είναι πολύ σκοτεινή.
Συγκεκριμένα το μέρος στο οποίο βρίσκομαι. Ένα στενό
που όταν το διασχιζεις, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια
σκοτεινή άβυσσο, χωρίς καμια εικόνα, καμία ελπίδα...
Το τοπίο είναι τόσο θλιβερό και απόμακρο, που μου
έρχεται να βάλω τα κλάματα.....
Αρχίζω να θυμάμαι την περίεργη εξαφάνιση του πατέρα
μου, περσι το καλοκαίρι στην Λευκάδα .
Τις σκέψεις μου διακόπτει απότομα, μια παγωμένη ριπή
αέρα, σαν ανάσα .
Νιώθω ένα ριγος και με λούζει κρύος ιδρώτας, ενώ παράλληλα
ακούω μουρμουρητα.
Δεν είμαι μόνη, αυτό είναι σίγουρο. Η καρδιά μου κοντεύει
να βγει από το στήθος μου. Δεν ξέρω από που, αλλά
βρίσκω το θάρρος να δω τι είναι αυτό.
Γυρναω το κεφάλι μου προς τα πίσω
και..................

Ελπίζω να σας αρέσει
αν ναι τότε θα βάλω συνέχεια αλλιώς.........

εμενα παντως μου αρεσει!
γραψε συνεχεια!

αφου σου αρεσε θα βαλω αυριο!

γιατι οχι σημερα

εχω διαβασμα

Ααααα! οκ

Τι; Όλα τα κεφάλαια έτσι θα είναι; Με το τσιγκέλι θα μας τα βγάζεις; Τελείωσε, δεν θα έχεις φαν στο τέλος. Θα πεθάνουν όλοι απ' την αγωνία τους. Κακούργα! :P

ΟΧΙ καλε......

τα κεφάλαια δεν θα ειναι μικρα, ουτε θα εχουν τοση αγωνια ωστε να σας πεθανω!

παντος δεν μου ειπες, σου αρεσε;;;;;;

Μου άρεσε, αλλά εμένα δεν μου αρέσουν τα γκουρμέ πιάτα (που είναι μια σταλιά) Θέλω ποσότητα. Γι' αυτό ΓΡΆΦΕ, αλλιώς σ' έσφαξα σαν αρνί

Σπόιλερ:

το 1ο κεφαλαιο παντος ειναι ετοιμο και εχει φτιαχτει για καλοφαγαδες

καθολου πιεστηκη...

Ιδού και το 1ο κεφάλαιο!!!
Απολαύστε το!


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

1 χρόνο πριν…
Καλοκαίρι στην Λευκάδα.


Η Λευκάδα είναι μαγευτική! Δεν υπάρχουν λόγια
να την περιγράψω.
Τα τιρκουάζ νερά, ο καταγάλανος ουρανός και
η άσπρη άμμος, με έκαναν να πιστεύω, πως ήμουν
στον παράδεισο! Καθόμουν σε μία πέτρα, πάνω σ’ ένα
λόφο γεμάτο δέντρα, θάμνους και λουλούδια.
Ένιωθα δέος, καθώς παρακολουθούσα το τοπίο
γύρω μου. Ήταν όλα τόσο τέλεια, τόσο ήσυχα…

’’ Ιωάννα, Ιωάννα! ’’ η φωνή της αδελφής μου, της
Χριστίνας, διακόπτει τη ροή των σκέψεών μου.
’’ Μμ! Έγινε κάτι Χριστίνα; ’’ απάντησα σαν ναρκωμένη
’’ Καλέ εσύ δεν ακούς όταν σε φωνάζουνε; Τέλος πάντων
πρέπει να πάμε, στο ξενοδοχείο, να ετοιμαστούμε
για το πάρτι ’’ μου είπε.
’’Α, ναι καλέ το πάρτι, το είχα ξεχάσει εντελώς!’’
είπα, κάπως αδιάφορα.
’’ Άνθρωπο που να ξεχνάει τα γενέθλιά του, δεν
παίζει να έχω ξαναδεί…’’ είπε και με κοίταζε σαν
ούφο που το είχα ξεχάσει.
’’ Καλά οκ, πάμε τώρα να ετοιμαστούμε’’ είπα και
το πρόσωπό της έλαμψε από χαρά, τόσο που έγινε
ακόμα πιο ωραία. Η Χριστίνα είναι πολύ όμορφη!
Έχει σγουρά ξανθά μαλλιά, μάτια πράσινα
σαν σμαράγδια, ροζ χείλη και ανοιχτόχρωμη
επιδερμίδα. Είναι 15 χρονών, δηλαδή ένα
χρόνο μικρότερή μου. Μπορεί να διαφωνούμε
συχνά, αλλά σε γενικές γραμμές τα πάμε πολύ
καλά.

Μέναμε με την οικογένειά μου, σ’ ένα απλό
Ξενοδοχείο, με θέα τη θάλασσα, και συγκεκριμένα
την παραλία ’Κάθισμα’ .

Το δωμάτιο, που μέναμε, είναι λιτά διακοσμημένο,
με μονάχα 3 κάδρα που απεικονίζουν μία γυναίκα σε
τρεις φάσεις. Παιδική ηλικία, εφηβεία και ενηλικίωση….
Στην έκφρασή της υπάρχει μόνο θλίψη… όταν την
κοίταζα πολύ ώρα, ένιωθα τα μάτια μου να καίγονται!
Ένιωθα λίγο φόβο αλλά το άντεχα.

Το δωμάτιο ήταν αρκετά ευρύχωρο. Υπήρχε ένα
Μεγάλο μπάνιο, ένα μίνι σαλόνι και δύο υπνοδωμάτια,
Ένα των γονιών μου κι ένα δικό μου και της Χριστίνας.

Μπήκαμε στο δωμάτιο με την Χριστίνα και ανοίξαμε
τις βαλίτσες , για να δούμε τι θα φορέσουμε στο πάρτι.
Θα κάναμε μπάνιο και στη θάλασσα, οπότε πρώτα τα
μαγιό μας. Η Χριστίνα έβαλε το ροζ , στράπλες μαγιό
της με ένα άσπρο φόρεμα που τόνιζε τα χαρακτηριστικά
της. Εγώ έβαλα το μαύρο μαγιό μου, με ένα κοντό
τζιν σορτσάκι και ένα μαύρο πουκάμισο, ψηλά
δεμένο αφήνοντας ακάλυπτη την (γυμνασμένη) κοιλιά
μου. Μία διαφορά που έχω με την αδελφή μου είναι
ότι εγώ λατρεύω το μαύρο και μισώ το ροζ, ενώ εκείνη
το ακριβώς αντίθετο!!!
’’Είσαι πανέμορφη! ’’είπε με θαυμασμό.
’’Υπερβολές…’’ είπα χαμογελαστά, και μετά συνέχισα ,
’’ …κι εσύ, όμως, δεν πας πίσω!’’ την κολάκευσα.
’’Καλά, ασ’ τα αυτά τώρα και πάμε γιατί θ’ αργήσουμε!’’
είπε κι έσκυψε το κεφάλι της για να μην δω ότι
κοκκίνισε…

Κατεβήκαμε στο beach bar της παραλίας και βρήκαμε
Τους γονείς μας και τον κολλητό μου τον Αλέξη ( ο οποίος
έτυχε να είναι Λευκάδα με τους γονείς του, επειδή
εκείνοι είχαν εξοχικό εκεί)να έχουν μαζέψει όλους τους
πελάτες του μπαρ σ’ ένα μεγάλο ημικύκλιο.
Μόλις με είδαν άρχισαν να τραγουδάνε το
Happy Birthday! Ήταν τόσο ωραία!

Ο Αλέξης είναι φίλος μου από το γυμνάσιο. Είναι ψηλός,
με κόκκινα σγουρά μαλλιά, πράσινα μάτια και ηλιοκαμένο
δέρμα. Δουλεύει (προσωρινά ) στο μπαρ ως DJ, οπότε
συνεννοήθηκε με τον ιδιοκτήτη και μας παραχώρησε το
μπαρ για όλη την μέρα, δωρεάν!

Κατά τη διάρκεια του πάρτι, ο Αλέξης μου γνώρισε δύο
φίλους του ( οι οποίοι είχαν κι εκείνοι εξοχικό στην Λευκάδα).
Τον Στέφανο και την Νικολέτα. Ο Στέφανος είναι ψηλός,
με καστανά μαλλιά και μάτια, ενώ η Νικολέτα είναι λίγο πιο
κοντή, με σκούρα, ίσια, καφέ μαλλιά και μελί ματιά.

Βάλαμε μουσική και χορεύαμε από τις 6:00 το απόγευμα
μέχρι τις 9:00 το βράδυ. Μετά κάναμε μπάνιο στην θάλασσα,
με τη συνοδεία μουσικής πάντα. Κατά τις 10:00μμ. βγήκαμε,
πήγαμε στο μπαρ, κάτσαμε σ’ ένα από τα τραπέζια και μιλάγαμε
γι α άσχετα θέματα. Τη συζήτηση διέκοψε ξαφνικά ο Στέφανος.

’’Να σου πω Ιωάννα, μπορώ να φέρω και τον αδελφό μου, τώρα,
γιατί τέτοια ώρα θα είναι μόνος του, στο ξενοδοχείο; ’’ρώτησε.
’’Και βέβαια!’’ του απάντησα κάπως σαστισμένη. Δεν
ήξερα ότι είχε αδελφό.
’’Πώς τον λένε;’’
’’Εμ… Άγγελο’’ τραύλισε
’’ Οκ. Πήγαινε!’’ του είπα ενθαρρυντικά.
Η απάντησή μου σαν να του έδωσε θάρρος, κι άρχισε να
περπατάει γρήγορα προς το ξενοδοχείο. Έμεινα με το στόμα
ανοιχτό όταν τον είδα να μπαίνει στο ξενοδοχείο που
έμενα κι εγώ! Αυτό δεν το ήξερα.

Μετά από 5-10 λεπτά ο Στέφανος γύρισε, και πίσω
Του ήταν ο αδελφός του, ένα αγόρι στην ηλικία μου.
Μόλις ήρθαν πιο κοντά, και μπόρεσα να τον δω
καθαρά, δεν πίστευα στα μάτια μου! Έχετε ακούσει
αυτό που λένε, όνομα και πράγμα; Αυτό είναι κι
εκείνος. Ένα αγόρι ψηλό, γεροδεμένο, με γκριζοπράσινα
μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Τα κόκκινα χείλη
του, έκαναν αντίθεση με το κάτασπρο δέρμα του.
Ήταν πανέμορφος! Η ομορφιά του ήταν εξωπραγματική!
Το βλέμμα του σε μαγνήτιζε και χανόσουν μέσα σ’ αυτά,
τα τέλεια μάτια…

Ο Στέφανος έσπασε τη σιωπή λέγοντας:
’’Λοιπόν Άγγελε… να σε συστήσω. Πρώτα απ’ όλα η
εορτάζουσα. Από ‘δω η Ιωάννα’’ είπε και με έδειξε με
μία κίνηση, του χεριού του.
Τότε ο Άγγελος, γύρισε απότομα, το κεφάλι του και με
κοίταξε κατευθείαν μεσ’ τα μάτια. Ο κόσμος γύρω μου
έσβησε. Έβλεπα μόνο τα τέλεια μάτια του.

Ξαφνικά η έκφρασή του σκλήρυνε, και με κοίταζε περίεργα
λες και του είχα κάνει κάτι!

Έσπασα τη σιωπή.
’’ Γεια σου… Άγγελε ’’ κατάφερα ν’ αρθρώσω
Εκείνος όμως αρκέστηκε σ’ ένα γρήγορο νεύμα. Ο Στέφανος
παρατήρησε ότι τα πράγματα είναι αμήχανα κι έτσι, άρχισε
, βιαστικά, να συστήνει και τους υπόλοιπους. Σ’ όλη τη
διάρκεια της κουβέντας που κάναμε μετά ο Άγγελος δεν μίλαγε,
ήταν χαμένος στις σκέψεις του…

Κατά τις 11:00 το βράδυ η Νικολέτα έφυγε, το ίδιο
και ο Αλέξης γιατί ήταν κουρασμένοι. Μετά από
αρκετή ώρα ο Στέφανος ξαφνικά είπε:
’’Πρέπει να πάρω ένα τηλέφωνο. Άγγελε είναι αργά,
πήγαινε την Ιωάννα στο ξενοδοχείο ’’ είπε επιτακτικά
κι έφυγε. Ο Άγγελος θύμωσε πολύ! Με άρπαξε
από τον καρπό κι άρχισε να με τραβάει με πολύ
δύναμη προς το ξενοδοχείο.

’’Σταμάτα!’’ φωνάζω αλλά τίποτα. Προσπαθώ ν’
απελευθερωθώ. Είναι πολύ δυνατός!
’’Σταμάτα τω…’’ και μετά σκοτάδι

πολυ ωραιο! μπραβο!

να σου πω οπινακας με την κοπελα εχει καποια σχεση με την εξαφανηση του
πατερα της;;;
(Λεω εγω τωρα )

Ω ωραία συνέχεια...! Γενικά όμορφη ιστορία.

Αλλά να σου πω αυτός ο Άγγελος δεν είναι κακομαθημένος; και γενικά μου φαίνεται περίεργο που βγήκε το βραδάκι...

Αιωνια: Iσως και ευχαριστω!

paramu8enia: μπορει να μην ειναι κακομαθημενος στ' αληθεια. Απλως με αυτον τον τροπο
να θελει να κρυψει κατι και ναι ειναι περίεργο που βγήκε βραδυ
Παντως χαιρομαι που σου αρεσε, ελπιζω να σου αρεσουν και τα αλλα κεφαλαια!!!
(πως σε λενε;;; Εμενα Τζενη )

Ωραία ιστορία μ'άρεσε πολύ, ειδικά οι περιγραφές!

Ευχαριστωώ πολύ Allison Argent !!!!!

Nα και το 2ο κεφάλαιο


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Βρισκόμουν σε μία πανέμορφη παραλία.
Η άμμος είχε το χρώμα του σταριού και
η θάλασσα είχε βαθυγάλανα νερά.
Η βλάστηση ήταν πυκνή και θύμιζε τα, τροπικά
νησιά (που βλέπουμε στις ταινίες) που είναι
σκορπισμένα στον ωκεανό.
Τα νερά ήταν τόσο καθαρά και διάφανα
που έβλεπες τα πάντα! Ήταν σαν ν’ ανοίγεται
ένα παράθυρο, και να μεταφέρεσαι ξαφνικά
σ’ έναν άλλο κόσμο. Ένα κόσμο αλλιώτικο…
γεμάτο χρώματα και χαρά. Κάτω από την
επιφάνεια του νερού, μπορούσα να διακρίνω
και την παραμικρή λεπτομέρεια… κάθε βράχο,
κάθε ψάρι… Ήταν τέλεια…!

Παρόλο που λατρεύω το μαύρο, για κάποιο
ανεξήγητο λόγο, φορούσα ένα μακρύ, λευκό
φόρεμα και μαύρα πέδιλα. Φορούσα
μακριά, πράσινα σκουλαρίκια, που τόνιζαν
τα γαλαζοπράσινα μάτια μου και τα
μακριά, ίσια, κατάμαυρα μαλλιά μου έπεφταν
απαλά στην πλάτη μου.

Πρέπει να ήταν απόγευμα γιατί το χρυσαφένιο
φως του ήλιου έλουζε τα πάντα γύρω μου.
Έμεινα να κοιτάζω τα υπέροχα χρώματα του
ουρανού και την καταγάλανα νερά της
θάλασσας, καθώς φυσούσε ένα απαλό
αεράκι, το οποίο έφτανε για να είναι
όλα μαγευτικά!

Ξαφνικά γύρισα το κεφάλι μου είδα τον
Άγγελο, να κοιτάζει ανέμελος και ήρεμος
την θάλασσα!
Τι δουλειά έχει εδώ ο Άγγελος;!
Πώς δεν τον είδα νωρίτερα;
Εκείνος με έχει αντιληφθεί;

Ενώ με κατέτρωγαν αυτές οι απορίες ,άθελά
μου, τον κοίταζα ανέκφραστα (έτσι φαινόμουν
τουλάχιστον ) και πολύ έντονα. Αντίθετα με εμένα,
ήταν ντυμένος με ένα μαύρο τζιν και ένα μαύρο
πουκάμισο, με τα δύο πρώτα κουμπιά ξεκούμπωτα.
Φορούσε ,επίσης, μαύρα παπούτσια και τα μαλλιά
του τα είχε ανακατέψει ο αέρας.

Τότε, σαν να ένιωσε το βλέμμα μου, γύρισε και
κάρφωσε τα μάτια του στα δικά μου.
’’ Είναι όμορφα εδώ, ε; ’’ είπε ψιθυριστά αλά εγώ
τον άκουσα καθαρά.
’’Μου μίλησε;! Δεν μπορεί !’’ σκέφτηκα.
’’Δεν είναι όμορφα εδώ;’’ επανέλαβε την ερώτηση
και μου χάρισε ένα φιλικό χαμόγελο
’’Δεν καταλαβαίνω ’’ είπα κάπως άτολμα, ’’ στο πάρτι
μου φερόσουν σαν να με μισείς, ενώ τώρα….’’
άφησα την φράση μετέωρη. Ακόμα με κοίταζε στα
μάτια, έντονα.
’’Δεν μου απάντησες όμως… σ’ αρέσει εδώ; ’’
με ρώτησε, ενώ τα μάτια του γυάλιζαν.
’’ Ούτε εσύ, όμως , μου εξήγησες γιατί μου
φερόσουν έτσι! ’’του είπα εκνευρισμένα και
σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου.

Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του.
Ήταν φανερό ότι το διασκέδαζε. Εγώ τον
κοίταζα στα μάτια, με σοβαρό βλέμμα.
Ο εκνευρισμός, είχε αρχίσει να υποχωρεί αλλά,
ακόμα διατηρούσα επιφυλάξεις, απέναντί του.
Με ευχαρίστηση είδα το χαμόγελό του να
εξαφανίζεται.

Μείναμε εκεί, να κοιταζόμαστε…
Πέρασε πολύ ώρα, γιατί ο ήλιος άρχισε να
δύει, και ο χρόνος να έχει χαθεί…

’’Γιατί είσαι εδώ; ’’ εξέφρασα την απορία που
με κατέτρωγε τόση ώρα, μην μπορώντας άλλο
την σιωπή.
’’Εσύ με έχεις φέρει εδώ…’’ απάντησε επιτέλους
σε μία ερώτησή μου.
’’Τι εννοείς… εγώ σε έφερα εδώ;! ’’ αυτό μας
έλειπε τώρα!
’’Και βέβαια εσύ…’’ είπε και μου φάνηκε πως δεν
το πολυπίστευε ούτε ο ίδιος, κι έπειτα συνέχισε:
’’… κι εξάλλου στα όνειρα βλέπουμε οποιοδήποτε.’’
’’ Όνειρα!’’ μονολόγησα θυμωμένα. ’’ Θες να πες ότι…
βλέπω όνειρο;!’’ τον ρώτησα σαστισμένη.
’’Ναι… ’’ είπε ήρεμα

Τότε άρχισε να έρχεται προς το μέρος μου!
Εγώ έκανα ένα βήμα πίσω, κι άλλο ένα, κι άλλο,
κι άλλο… μέχρι που ο Άγγελος άρχισε σχεδόν
να τρέχει για να με φτάσει. Το ίδιο έκανα κι εγώ για
να του ξεφύγω. Το αερινό μου φόρεμα και τα
πέδιλα που φορούσα, δεν βοηθούσαν και πολύ την
κατάσταση. Έτρεχα όμως, γιατί δεν τον ήθελα κοντά
μου! Εξάλλου ήταν ψεύτικος… Σωστά;;;

Έτρεχα αρκετή ώρα. Κάποια στιγμή όμως, που
επιβράδυνα, λίγο, γιατί κουράστηκα, εκείνος
βρήκε την ευκαιρία να με πιάσει από τον καρπό.
Αγνοώντας πόσο ζεστό ήταν το χέρι του, καθώς
και την καρδιά μου που χτύπαγε σαν τρελή, σταμάτησα
να τρέχω κι άρχισα να τραβάω το χέρι μου, για να
φύγω μακριά του. Ήταν μάταιο όμως, το χέρι του
ήταν σαν σίδερο. Προσπάθησα να τον σπρώξω
αλλά τζίφος. Δεν μπορούσα να φύγω!!!
’’Άσε με…’’ είπα παραιτημένη πλέον. Δεν υπήρχε λόγος
να αντιστέκομαι.
’’Γιατί τρέχεις μακριά μου; ’’ ρώτησε λυπημένα
’’ Επειδή αυτό είναι όνειρο! Είναι ψέμα! Όταν θα
ξυπνήσω θα μου φέρεσαι πάλι σαν να με μισείς!
Εσύ είσαι μόνο…’’ σταμάτησα την πρόταση για να
καταπιώ τα δάκρυά, που απειλούσαν να ξεχυθούν
από στιγμή σε στιγμή. Κι ύστερα συνέχισα:
’’….ένα ΨΕΜΑ !!!’’ ούρλιαξα την τελευταία λέξη.
Ήθελα να ξέρει πως νιώθω γι’ αυτόν.

Όσο του μίλαγα, τον κοίταζα στα μάτια, όπως κι
εκείνος άλλωστε. Μόλις του είπα την τελευταία
πρόταση, φάνηκε πως λυπήθηκε. Σταμάτησε να
με κοιτάει (χωρίς όμως να σταματήσει να με κρατάει)
και κοίταξε, σκεπτικός προς τη θάλασσα.

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, ξαναγύρισε προς
το μέρος μου. Το βλέμμα του ήταν ανεξιχνίαστο
και τα μάτια του περίεργα .

Εντελώς ξαφνικά, με τράβηξε προς το μέρος του
και με αγκάλιασε! Με είχε γυρίσει με τέτοιο τρόπο,
ώστε να μην μπορώ να δω το πρόσωπό του, δηλαδή
με την πλάτη προς αυτόν.
’’Το αν είμαι ψεύτικος ή όχι…’’ είπε κι ένιωθα την
ζεστή του ανάσα στο αυτί μου ’’…δεν μπορείς να
το ξέρεις…’’ είπε με γεμάτο ένταση τόνο.
Πήγα να μιλήσω αλλά με σταμάτησε.
Με έσφιξε ακόμα πιο πολύ πάνω του.
’’Ξύπνα…’’ είπε μαλακά.
Μόλις το είπε αυτό ένιωσα έναν αέρα να φυσάει.
Στην αρχή σιγά, αλλά μετά πιο έντονα. Στο τέλος
έγινε σαν ένας μικρός ανεμοστρόβιλος, ο οποίος
με παρέσυρε στο κέντρο του κι άρχισε να με
πηγαίνει προς τον ουρανό. Οτιδήποτε όμορφο
γύρω μου χανόταν.

Γι’ άλλη μία φορά μ’ έλουζε το σκοτάδι, όταν ξαφνικά
άκουσα τις φωνές της , Χριστίνας…

Kεφαλαιο!!!
Ωραια συνεχεια! Ωστε ονειρο αυτο ε;
Τι γλυκια σκηνη αυτη με τον Αγγελο...
Κριμα που ηταν ονειρο

πραγματι, ειναι γλυκια σκηνη
Τι; Δεν πιστευεις οτι ειναι ονειρο;;;;;;

Σπόιλερ:

Τέλειοοοοοοοο!!!!!
Άτε να βλέπω κίνηση στο γράψιμο.. :P

Πωωω! Αντε να αναψω μηχανη, τωρα......

Σπόιλερ:

Αντε, ΓΡΑΦΕ!!!!!

Σπόιλερ:

To εχω ηδη γραψει το 3ο κεφαλαιο απλος το διορθωνω!

Σπόιλερ: