Το Φάντασμα της Αγάπης-Ένα δραματικό διήγημα

Ι
Κατάρα

Δεν ήθελε να ακούει άλλο αυτόν τον μισητό ήχο. Ήθελε να σφαλίσει τα αυτιά της και να μην ακούει να σημαίνουν χαρμόσυνα οι καμπάνες, δεν ήθελε να βλέπει την ευτυχία της να γλιστράει μέσα από τα χέρια της. Πονούσε η ψυχή της και μαύριζε, πίσσα σκοτάδι γινόταν, πιότερο από οτιδήποτε είχε νιώσει στην ζωή της. Πόσο ισχυρό το μίσος της για εκείνους. Για τον άντρα που αγάπησε πιο πολύ σε ολάκερο τον κόσμο και για την καλύτερή της φίλη που την πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο. Ήξερε όμως καλά τι έπρεπε να κάνει.

Πετάχτηκε πίσω από τους θάμνους όπου κρυβόταν σαν το φίδι, τρομάζοντας και τους δυο. Η Τζούντιθ ήταν τόσο αρχοντική με το πάλλευκο νυφικό της και ο Αρούζ τόσο γεμάτος από ευτυχία. Τους άξιζε το καλύτερο δώρο, φτιαγμένο από τα δικά της χέρια. Τους κοίταξε με μοχθηρία και άρχισε να εξαπολύει κατάρες που έμελλε να ακούγονται για πολλούς αιώνες αργότερα:

‘’Πόσο ταιριαστή η εικόνα και των δυο σας. Σχεδόν ιδανική! Και στους δυο τρίτος δεν χωρεί, ειδικά αν έχει μαύρη ψυχή σαν την δική μου. Προτού όμως τραπώ σε φυγή, θα ήθελα να σας δώσω κάτι για να σας συντροφεύει μια ζωή:
Η ευτυχία σας θα κρατήσει μέχρι την γέννηση των τέκνων σας. Από εκεί και έπειτα θα αρχίσει το μαρτύριό σας: οι γιοι σας θα είναι σπέρματα του διαβόλου, επαίσχυντοι και με παγωμένες καρδιές και οι κόρες σας θα είναι τυφλές ακόμα και στην καλύτερη τύχη και θα πέφτουν πάντοτε σε σφάλμα βαρύ. Το δίδαγμα του τι είναι η αγάπη δεν πρόκειται ποτέ τους να το μάθουν και η ευτυχία ποτέ δεν θα φωλιάσει στην καρδιά τους.
Αν κάποιο από τα τέκνα σας μπορέσει να συνειδητοποιήσει το νόημα της αληθινής αγάπης, μόνο τότε η κατάρα αυτή θα λυθεί. Ειδάλλως… σαν τα αερικά να σέρνονται ανάμεσα στον θάνατο και την ζωή’’

Και, με τα λόγια αυτά, η κατάρα έμελλε να σφραγιστεί.

ΙΙ
Ελπίς

Δεν υπάρχει πλέον τίποτα για μένα. Δεν υπάρχει ζωή. Θέλω πλέον να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Δεν αντέχω άλλο την ανυπαρξία, να ζω σε έναν κόσμο που δεν σημαίνει τίποτα για μένα.

Έρχεται το τέλος. Το νιώθω. Το νερό γεμίζει τους πνεύμονές μου, στερεύει το οξυγόνο μου. Βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο και δεν θέλω να βγω ποτέ από αυτήν. Πονάω, όμως ο πόνος είναι πλέον το μόνο αληθινό συναίσθημα, το μόνο που μπορώ να νιώσω. Και ύστερα τίποτα. Σκοτάδι. Ο κόσμος χάνεται… ή χάνομαι από αυτόν τον κόσμο;

Λίγο πριν σφαλίσω τα μάτια μου για στερνή φορά, ένα χέρι με επαναφέρει και πάλι στην επιφάνεια…

Η ζωή περνάει όμορφα ανάμεσα στην αφέλειά της. Η κόρη αυτή έχει όσα αγαθά θα μπορούσε να ζητήσει, ποτέ ωστόσο δεν αισθανόταν ικανοποίηση. Πάντα κάτι της έλειπε, πάντα ένιωθε να χάνει κάτι, δεν ήξερε όμως τι. Για τα δέκατα όγδοα γενέθλιά της, είχε οργανωθεί μια μεγάλη δεξίωση όπου θα παρευρίσκονταν όλοι οι φίλοι της, θα υπήρχε χώρος για χορό, τραγούδι, κέφι, εκείνη όμως δεν την ένοιαζε τίποτα. Δεν ήταν αυτό που ζητούσε. Ήταν κάτι άλλο που δεν μπορούσε να προσδιορίσει.

‘’Που τρέχει ο λογισμός σου;’’
‘’Κάπου μακριά από εδώ’’
‘’Δεν είσαι ευχαριστημένη με όλα αυτά που έκαναν οι γονείς σου για τα γενέθλιά σου;’’
‘’Είμαι Φελίσια, είμαι. Όμως δεν μπορώ να εξηγήσω το κενό που νιώθω συνεχώς μέσα μου’’
‘’Ιδέα σου είναι. Θα σου περάσει’’

Δεν τόλμησε να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί της. Πόσο ανώφελο θα ήταν κάτι τέτοιο. Όλα αυτά τα έλεγε για το καλό της. Και είχε δίκιο, δεν θα έπρεπε να είναι αγνώμων. Οι γονείς της πάντοτε της έδιναν τα πάντα, όμως της στερούσαν κάτι σημαντικό: την ελευθερία της. Και όσο ένα πουλί βρίσκεται σε ένα κλουβί, είναι όσο ελεύθερο του επιτρέπουν τα δεσμά του.
Εκείνη την μαγική νύχτα ανακάλυψε τι της έλειπε γιατί πολύ απλά δεν ήξερε ότι υπήρχε: εκείνος. Μάτια κατάμαυρα σαν της νύχτας, σκούρα, καστανά μαλλιά, μειλίχια φωνή και σαρδόνια χείλη ικανά να ανοίξουν κρυφές πόρτες της καρδιάς της. Το μαντήλι που κρατά σφιχτά στα χέρια της πέφτει στο πάτωμα. Εκείνος πλησιάζει, το σηκώνει και μαζί με αυτό της δίνει μια υπόσχεση: ότι θα της γράφει πάντοτε, αν και μόνο εκείνη το επιθυμεί. Δέχεται αμέσως. Πως η καρδιά της να αρνηθεί ένα τέτοιο δώρο;
Τα γράμματά του είναι η αρχή του πόθου της και το τέλος κάθε σκέψης της προτού πέσει να κοιμηθεί. Με τον καιρό οι λέξεις του γεμίζουν την μονοτονία της ζωής της, της δίνουν χρώμα και πνοή, την συντροφεύουν.

‘’Δεν χρειάζεται να μου ζητάς συγνώμη. Η λογική δεν έχει λόγο στην καρδιά και είναι μάταιο να προσπαθείς να ορίσεις το για ποιον θα χτυπά. Γνωρίζω καλά πάντως που έχω δώσει την δική μου…’’

‘’ Αν ήσουν κοντά μου… ω, πόσο θα’ θελα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, να νιώσω το σώμα σου πάνω στο δικό μου και να γευτώ τα γλυκά σου χείλη’’

‘’Σε ποθώ, σε θέλω και ανυπομονώ για την μέρα που θα γίνεις δική μου’’

Και έτσι περνούσε ο καιρός και ας ήταν χώρια, με εκείνον να της δίνει αυτό που αναζητούσε και εκείνη να ρουφά αχόρταγα τα ψέματά του.

ΙΙΙ
Όλεθρος

Τίποτα για πάντα δεν διαρκεί. Το όνειρο η αλήθεια με βαναυσότητα διέλυσε. Κάποια στιγμή, ο καλός της, όπως έμαθε, την καρδιά του αλλού την έδωσε. Ένα αποκούμπι ήταν μόνο η αγάπη του, ένα φτερό που το παίρνει ο άνεμος. Δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια της σαν διαβάζει το τελευταίο του γράμμα. Έχει δώσει την καρδιά του στον έρωτα της ζωής του από καιρό και δεν είναι εκείνη. Παρόλα αυτά, της ζητά να μείνουν φίλοι. Πόσο πιο σκληρή θα μπορούσε να είναι η τιμωρία της;

Του είπε ότι ήταν χαρούμενη που μπόρεσε και βρήκε την ευτυχία, όμως δεν μπορούσε τίποτα να είναι όπως πρώτα. Δεν είχε αγαπήσει τον ίδιο. Είχε αγαπήσει μια σκιά και κάποια σκιά της έκλεψε την ευτυχία της. Δεν μπορούσε να μισήσει τις σκιές.

Ο κόσμος δεν είχε πλέον κανένα νόημα ξανά. Αυτή την φορά ένιωθε την αλήθεια αυτή να την πονά και να μπήγεται δίκοπο μαχαίρι στο στήθος της. Κλείστηκε στην κάμαρά της και δεν έλεγε να βγει από εκεί. Αυτό που πρότερα ήταν η φυλακή της έγινε η σωτηρία της. Πάλεψαν οι γονείς της να την πείσουν να δει λίγο ήλιο.
‘’Για μένα χάθηκε πια ο ήλιος. Μόνο σκοτάδι υπάρχει πια. Μόνο σκοτάδι’’ έλεγε και ξανάλεγε. Δεν είχε άλλα δάκρυα να χύσει. Έκαψε τα γράμματά του, κομμάτιασε τα έργα της, στέρεψε η ψυχή της, στέρεψαν και τα δάκρυά της.
Ατελέσφοροι οι λόγοι της μοίρας, οπότε έπρεπε να παρέμβει. Εν ριπή οφθαλμού, το δωμάτιο της πάγωσε, τα λουλούδια μαράθηκαν και η πλάση όλη ζάρωσε από φόβο. Μπροστά της εμφανίστηκε η Πρώτη της Κατάρας, πανύψηλη φιγούρα, με ατ ασημένια της μαλλιά να φεγγοβολούν κάτω από το φως του φεγγαριού.
‘’Χώμα είσαι και στο χώμα καταλήγεις. Αν δεν δώσεις προσοχή, θα είναι σαν την τύχη σου για πάντα να εγκαταλείπεις’’
‘’Ποια είσαι εσύ και τι ζητάς;’’
‘’Είμαι η Πρώτη της Κατάρας, καταδικασμένη να τριγυρίζω σαν αερικό σε αυτή την γη μέχρι να βρω γαλήνη’’
‘’Υπάρχουν και άλλοι σαν και εσένα;’’
‘’Μύριοι όσοι. Η κατάρα αυτή κρατά αιώνες πολλούς. Μόνη δεν πορεύομαι. Όλοι οι καταραμένοι υποφέραμε από ένα άδικο μερτικό’’
‘’Τι θα έδινε γαλήνη στην ψυχή σου;’’
‘’Η εκδίκηση. Αυτό μόνο δίνει τροφή και υπόσταση στην ψυχή μου. Και σύντομα, θα δώσει και στην δική σου’’
‘’Τι θες να πεις;’’
‘’Με μια σου λέξη μόνο και ο αγαπημένος σου έχει πεθάνει. Έτσι δεν θα τον έχει εκείνη και εσένα θα ησυχάσει η ψυχούλα σου. Τι λες; Δέχεσαι;’’
‘’Ποτέ. Ποτέ δεν θα δεχόμουν κάτι τέτοιο’’ είπε με θάρρος εκείνη. Το πνεύμα προσπάθησε πιο σκληρά να την πείσει.
‘’Σε εξαπάτησε, σου έδωσε ψεύτικες ελπίδες και μετά σε παράτησε. Ποτέ δεν νοιάστηκε για την αγάπη σου, ποτέ δεν ήσουν τίποτα για εκείνον’’
‘’Και πάλι δεν θα διάλεγα αυτή την φορτική μοίρα και για εκείνον. Δεν θέλω να έχω στα χέρια μου τον θάνατό του. Δεν ξέρω τι έπαθες εσύ στην ζωή σου, αλλά δεν ευθύνεται εκείνος για όσα έπαθες εσύ’’
‘’Ανάθεμα!’’ ούρλιαξε το πνεύμα ‘’Δεν καταλαβαίνεις; Δεν έχεις άλλη επιλογή. Πρέπει να διαλέξεις. Η κατάρα μας δένει όλους, και εσένα ακόμα μαζί’’
‘’Θες να πεις ότι πρέπει να διαλέξω να πεθάνει; Και αν δεν το κάνω;’’ Είπε σαστισμένη εκείνη
‘’Θα χάσεις την ζωή σου εσύ’’ είπε το πνεύμα με στωικότητα ‘’Όμως δεν θα είναι γρήγορος ο θάνατός σου. Θα είναι αργός, να πίνεις σιγά-σιγά το πικρό του ποτήρι. Μέρα με την μέρα, θα οδηγείσαι σε αυτόν ώσπου μια μέρα θα τον συναντήσεις’’
Η επιλογή ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή ήταν δύσκολη για την νέα, όμως τελικά το αποφάσισε να θυσιάσει την ζωή της και να τον αφήσει να ζήσει.

Και από εκείνη την ημέρα έπεφτε όλο και πιο βαθιά στην λήθη. Σε τίποτα δεν θύμιζε τον εαυτό της: σαν ξεκούρδιστη μηχανή κινούνταν από ‘δω και από ‘κει, σε έναν ταραγμένο νου όπου πλέον δεν υπήρχε λογική. Οι φωνές την συντρόφευαν, την στήριζαν.
‘’Ήσουν καλό κορίτσι. Δεν άξιζες όμως την αγάπη’’
‘’Μίασμα! Τι ξέρεις εσύ από πόνο; Πότε πόνεσες στην ζωή σου; Έπρεπε να τον αφήσεις να πεθάνει! Δεν άξιζε τέτοια θυσία’’
‘’Δυο φορές παιδάκια μου ξένα και βγήκαν όλα καταραμένα’’

Και εκείνες συνέχιζαν να μιλούν, ασταμάτητα, μέχρι που κάποια μέρα δεν άντεξε άλλο. Έπρεπε να απαλλαγεί από αυτές. Έπρεπε να λυτρωθεί από αυτό το βασανιστήριο.

IV
Επικήδειος

Δεν υπάρχει πλέον τίποτα για μένα. Δεν υπάρχει ζωή. Θέλω πλέον να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Δεν αντέχω άλλο την ανυπαρξία, να ζω σε έναν κόσμο που δεν σημαίνει τίποτα για μένα.

Έρχεται το τέλος. Το νιώθω. Το νερό γεμίζει τους πνεύμονές μου, στερεύει το οξυγόνο μου. Βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο και δεν θέλω να βγω ποτέ από αυτήν. Πονάω, όμως ο πόνος είναι πλέον το μόνο αληθινό συναίσθημα, το μόνο που μπορώ να νιώσω. Και ύστερα τίποτα. Σκοτάδι. Ο κόσμος χάνεται… ή χάνομαι από αυτόν τον κόσμο;

Λίγο πριν σφαλίσω τα μάτια μου για στερνή φορά, πικρά δάκρυα ανακατεύονται με την αλμύρα της θάλασσας.

Μονάχα ένα όνειρο ήτανε. Κανένα χέρι δεν πρόκειται να με σώσει τώρα πια.

Έτσι έφυγε από αυτόν τον κόσμο. Χωρίς να γνωρίζει το τι είναι ο έρωτας, μονάχα μια αχνή εικόνα στο πίσω μέρος του μυαλού της. Η κατάρα εκεί έμελε να σταματήσει: σε ένα και μόνο ρουμπίνι. Οι γονείς της μετά από τον χαμό της έκαναν και άλλα παιδιά όπου ήταν ελεύθερα να ζήσουν σε αυτό τον κόσμο μακριά από τις κατάρες μιας δαιμονικής μάγισσας.

Η μάγισσα πλέον μπορεί και να χαμογελά από τον τάφο της. Το χαμόγελό της όμως πάντα μένει μισό, όπως μισή ήταν και η ψυχή της.

wow...τι ωραιο!!!!αν και ζαλιστηκα απο τα χρωματα :P

Τα χρησιμοποίησα για να φαίνεται η διαφορά ως προς το ποιος μιλάει Σε ευχαριστώ πολύ πάντως!!!

κι εμένα μ' αρεσε πολυ! μονο που δεν κατάλαβα πως λύθηκε η κατάρα...

Η απόφασή της ήταν: ή να ζήσει εκείνη και να εκδικηθεί τον Βαλεντάιν που την πρόδωσε ή να ζούσε εκείνος, αλλά να πέθαινε εκείνη στην θέση του...Εκείνη διάλεξε το δεύτερο...Δεν είπε ότι θα είναι ένας αργός θάνατος; Ε, πρώτα τρελάθηκε και, στο τέλος και στα όρια της τρέλας όπως ήταν, πήδηξε από έναν βράχο και πνίγηκε

ααααα, εγω νόμιζα οτι η κατάρα θα συνεχιζόταν και στα επόμενα παιδιά

θα συνεχιζόταν μέχρι ένα παιδί να καταλάβαινε το νόημα της πραγματικής αγάπης

Συμφωνώ με την προλαλήσασα :P

ααααα κατάλαβα, ευτιχώς που δεν πέρασε και στα υπόλοιπα παιδιά

Καλέ, συνεχίστηκε για τόσες και τόσες γενιές, μέχρι που η κατάρα ''σταμάτησε'' στην Ρούμπι...

πωπω....συγκλονιστηκα....τελειο..... εχεις πολυ καλη εκφραση... μακαρι να χα και εγω..... θελω και αλλο......

πρωτοτυπη ιστορια.....

Αλήθεια σου άρεσε τόσο; Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια! Και εσύ γράφεις πολύ ωραία Βασικά, αυτή είναι όλη και όλη η ιστορία. Δεν είχα σκεφτεί να γράψω παραπάνω...

κακως..... τωρα ομως.... θα το σκεφτεις??


δεν νομιζω οτι γραφω σαν και εσενα.... τσου τσου......

Μπορεί...Έχω πολλές ιστορίες στο μυαλό μου! Ποια να πρωτογράψω; Έλα, μην το λες αυτό! Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο έκφρασης Και το λέω αλήθεια όταν λέω ότι και εσύ γράφεις πάρα πολύ ωραία...

σε ευχαριστω τοτε...

ναι σε νιωθω και εγω εχω καποιες ιδεες.... αρκετες. ποια να πρωτογραψεις.... παρτες με την σειρα.... ετσι κανω εγω....

Συνήθως, δεν γράφω με την σειρά, αυτό είναι το κακό...Γράφω ανάλογα με την όρεξη που έχω να γράψω την τάδε ιστορία (και, όπως φαντάζεσαι, δεν έχεις πάντα την ίδια όρεξη για τις ίδιες ιστορίες...)

οντως....

Τώρα τελευταία, μου είχε έρθει και μια άλλη (μίνι ιστορία πάλι) μυστηρίου και τρόμου...

γιατι μινι?? χμμ... ε γραψτη..... θα την διαβασω μερα..για να μη με φανε τα τερατα..

Έλεγα μπας και γράψω καμία άλλη από τις ''μεγάλες'' αλλά θα δούμε πως θα εξελιχθεί (ναι, και εγώ μέρα θα σε συμβούλευα να την διαβάσεις )

wow!!! ηταν πολυ ωραια! καταπληκτικη!
αλλα για να καταλαβω. η ρουμπι ηταν κατι σαν απογονος της αουρελια?
το τελευταιο λιθαρακι της καταρας πριν σπασει? και η αουρέλια δεν ηθελε να σπασει η καταρα που στοιχειωνε επι αιωνες την οικογενεια της? ηθελε να την συνεχισει?

ανυπομονω να δω την νεα σου ιστορια μυστηριου και τρομου, οπως και την συνεχεια απο το vampirisious!

Εύα!!!! Χαίρομαι που σου άρεσε

Ναι, είναι κάτι σαν απόγονός της. Επειδή ήταν η απόγονος της Τζούντιθ (η πρώτη της κόρη, για την ακρίβεια) Η κατάρα, για την ακρίβεια, τελειώνει στην Ρούμπι, μιας και εκείνη αγάπησε ειλικρινά τον Βαλεντάιν. Θα μπορούσε κάλλιστα να τον εκδικηθεί, εκείνη όμως επέλεξε να μην το κάνει και να θυσιαστεί για χάρη της αληθινής αγάπης. Ναι, η Αουρέλια είχε πολύ μίσος και θυμό στην καρδιά της (επειδή, στην ουσία, δεν ήταν εκείνη υπεύθυνη για αυτή την κατάρα, αλλά η μητέρα της) ήθελε να τους εκδικηθεί ΟΛΟΥΣ (και μετά λέτε εμένα κακιά )

Όσο για τις ιστορίες, τώρα που έχω και ελεύθερο χρόνο, θα τις δουλέψω περισσότερο

Ήταν πάρα πολύ ωραίο άλλα ζαλίστηκα λίγο...
Ήταν πάρα πάρα πάρα πολύ ωραία!!!!
Ανυπομονώ να δω τη μυστηρίου και τη συνέχεια στο Vampirisious (μην ξεχνιόμαστε!)
Και φυσικά εννοείται ότι ανυπομονώ για οτιδήποτε δικό σου!!!
(Γιατί τα καλύτερα γίνονται ΠΑΝΤΑ όταν λείπω?)

γιατι δεν εισαι εσυ εδω γιαυτο.... τωρα που μπηκες θα κανουμε να δουμε καλο... και εγω δεν ξερω ποσο

Ειρήνη?! Θα έλεγα ότι θα σε έκανα λούτσα αλλά δεν είναι το κατάλληλο τοπικ για να αλλησκοτώνομαστε και επίσης είναι καλοκαίρι άρα δε θα σε πειράξει πολύ!
Αλλά όλο και κάτι θα βρω να σου κάνω αν συνεχίσεις να λες τέτοια! Και ξέρεις πόσα ωραία πράγματα έγιναν όταν έλειπες? Ε, ξέρεις? Πάρα πολλά! Άρα εσύ φταις που δε θα ξανδούμε καλό!!!