Η συνέχεια
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟΟ Τρέηβ περπατούσε στα καλντερίμια της Σέρντομ στο φως του φεγγαριού. Οι εορτασμοί για τη στέψη του Ταρίντχ, του νέου βασιλιά των Ανθρώπων, είχαν τελειώσει και γύριζε σπίτι του λιγάκι ζαλισμένος από το ποτό.
Ολόκληρος ο κάμπος είχε παραστεί στη στέψη, άρχοντες από κάθε περιοχή του βασιλείου είχαν την τιμή να δώσουν ακριβά δώρα στον μονάρχη τους και απλοί χωρικοί σαν τον ίδιο είχαν την ευκαιρία να ξεφύγουν από τη ρουτίνα τους και να διασκεδάσουν.
Δεν τον ενδιέφερε η πολιτική τον Τρέηβ. Η διαδοχή του θρόνου δεν τον επηρέαζε. Ένας φτωχός αγρότης ήταν, που ένιωθε τυχερός αν είχε τη δυνατότητα να προσφέρει στα παιδιά του ένα ζεστό πιάτο φαΐ και ρούχα για να μην κρυώνουν το χειμώνα.
Δόξα τους Θεούς, είχε το χωραφάκι του, μία αγελάδα, μερικές κότες και ένα ζεύγος άλογα για να τραβούν το αλέτρι του.
Η γυναίκα και τα τρία του παιδιά, ήταν ικανοποιημένοι από τη ζωή τους.
Ίσως να μην κατάφερνε ποτέ να τους προσφέρει μία καλύτερη ζωή, μα τα χαμόγελα στα πρόσωπά τους όταν γύριζε το βράδυ από τα χωράφια ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή που θα μπορούσε να ζητήσει.
Ο μεγάλος του ο γιος, Νεντ τον έλεγαν, ο μεγαλύτερος από τα τρία, φέτος θα ερχόταν μαζί του στη δουλειά. Τι θα μπορούσε να προσφέρει ένα εννιάχρονο παιδάκι, ένας θεός το γνώριζε, μα ήταν ψηλός και δυνατός για την ηλικία του και μάθαινε γρήγορα.
Η κόρη του, η γλυκιά του Άναμπελ, ήταν μόλις δύο ετών. Της άρεσε να του τραβάει τα γένια και να τρέχει από ‘δω κι από ‘κει συνέχεια. Ήταν όμορφη και δροσερή σαν τις δροσοσταλίδες στην αρχή του φθινόπωρου.
Ο Ρόβιν ήταν εφτά, ο μόνος ξανθός στην οικογένεια. Η γυναίκα του, έλεγε ότι έμοιασε στον παππού της, που ήταν από το βορρά. Λιγομίλητο παιδί, με σοβαρό βλέμμα και πολλές ερωτήσεις. Ερωτήσεις που συχνά το απαίδευτο μυαλό του Τρέηβ αδυνατούσε να βρει ικανοποιητικές απαντήσεις.
Τον παραξένευε ο Ρόβιν. Δεν έκλαιγε όταν έπεφτε, δεν έψαχνε για σκαντζόχοιρους και χελώνες στα χωράφια. Όταν τα έβρισκε σκούρα, έσφιγγε τα δόντια αμίλητος, προσπαθούσε ξανά και ξανά μέχρι να καταφέρει ότι είχε βάλει στο μυαλό του.
Συχνά τον έβρισκε να παρακολουθεί τα άστρα τη νύχτα. Σιωπηλός και ακίνητος σαν άγαλμα, θα κοιτούσε τον ουρανό και θα έμενε στην ίδια στάση για ώρες. Αν δεν τον φώναζε στο σπίτι η μάνα του θα έμενε να χαζεύει τις λαμπερές κουκίδες του ουρανού όλη τη νύχτα.
Ο Τρέηβ βγήκε από τα στενά της Σέρντομ στον μεγάλο κεντρικό δρόμο που οδηγούσε από την κεντρική πλατεία στη νότια πύλη.
Βιαζόταν να βγει από τα τείχη πριν σφραγιστούν οι πύλες για τη νύχτα.
Το σπίτι τους, με το μικρό στάβλο και το μποστάνι, ήταν λίγο έξω από τα νότια τείχη. Πολλά σπίτια αγροτών ήταν έξω από την πόλη, οι ώρες που απαιτούσε το επάγγελμά τους ήταν δύσκολες και πολλές, και η Φρουρά στα τείχη της Σέρντομ δεν άνοιγε τις πύλες πάρα μόνον όταν ο ήλιος είχε φανεί στην ανατολή. Δηλαδή πολύ αργά.
Ο Τρέηβ δεν είχε δουλειά στα χωράφια εκείνη την εποχή. Μέρα με τη μέρα, το στάρι που είχε σπείρει το φθινόπωρο θα μεγάλωνε ώσπου στα μέσα του καλοκαιριού, θα ήταν έτοιμο για συγκομιδή.
Η σοδειά φέτος θα ήταν καλή, οι συχνές βροχές είχαν φροντίσει για αυτό. Ένα ζεστό καλοκαίρι και όλα θα πήγαιναν κατ’ ευχή. Το χειμώνα τα παιδιά του θα είχαν ζεστά ρούχα, και η αγαπημένη του Σήλ θα έπαιρνε καινούργια παπούτσια.
Όταν ο Τρέηβ δεν δούλευε στα χωράφια, έψαχνε για ένα μεροκάματο χτίστη στην πόλη. Όλο και κάποιος έμπορος θα είχε ανάγκη από έναν καλό μάστορα, κι ένας αγρότης σαν κι εκείνον, ήταν αναγκασμένος να μάθει να κάνει πολλά πράγματα μόνος του.
Έβγαζε κάποια επιπλέον χρήματα με αυτόν τον τρόπο, χρήματα που μπορούσε να ξοδέψει για να καλυτερέψει τη ζωή τους με όποιον τρόπο έβλεπε καλύτερο.
Αχ και να είχε μια χούφτα από όλο το χρυσάφι που είχαν προσφέρει στον βασιλιά εκείνη τη μέρα. Θα μπορούσε να αγοράσει ένα-δύο χωραφάκια ακόμα και να μεγαλώσει τη σοδειά του.
Χαμένος στις σκέψεις του, δεν πρόσεξε πόσο γρήγορα είχε φτάσει στην πύλη του τείχους.
Ένας σκοπός τον σταμάτησε, τον ρώτησε που πήγαινε και από πού ερχόταν κι έπειτα τον άφησε να βγει από μία μικρή ξύλινη πόρτα δίπλα από την κύρια πύλη. Τις τελευταίες μέρες οι ώρες που παρέμενε ανοιχτή ήταν περισσότερες από το συνηθισμένο, ο Άρχοντας Κρεβν είχε φροντίσει για αυτό.
Χαιρέτησε τη νυχτερινή βάρδια και βγήκε από την Σέρντομ.
Τη σιγαλιά της νύχτας δεν αναστάτωνε το παραμικρό.
Τα αστέρια πάνω από το κεφάλι του έλαμπαν περισσότερο απόψε, η υγρασία των τελευταίων ημερών στην ατμόσφαιρα είχε χαθεί με τον άνεμο.
Πήρε το δρόμο για το σπίτι του. Δεν ήταν πολύ μακριά.
Πάγωσε πριν προλάβει να κάνει δέκα βήματα.
Φωτιά!
Άρχισε να τρέχει ουρλιάζοντας μέσα στο σκοτάδι, σκόνταψε σε μία πέτρα και σηκώθηκε σχεδόν αμέσως. Συνέχισε να τρέχει. Με τις φωνές του, οι σκοποί στην πύλη σήμαναν συναγερμό.
Σε λίγο η μισή φρουρά της πόλης ήταν στο πόδι. Ένας αξιωματικός είδε τη φωτιά και διέταξε τους στρατιώτες του να επιστρέψουν στην ανάπαυσή τους.
Μία οικογένεια αγροτών περισσότερη ή λιγότερη δεν είχε σημασία.
Όχι όταν οι ίδιοι είχαν επιφορτιστεί με το καθήκον να προστατεύσουν το νέο βασιλιά.
********************************************
Το πρωί τον βρήκε σε ένα αχυρόστρωμα. Τον είχαν μεταφέρει εκεί μερικοί αγρότες γείτονές του που είχαν δει τη φωτιά και έτρεξαν να βοηθήσουν, μα είχαν φτάσει και οι ίδιοι πολύ αργά.
Πετάχτηκε όρθιος αμέσως μόλις άνοιξε τα μάτια του.
«Ήρεμα, Τρέηβ» ακούστηκε μια βαθιά φωνή.
Κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν σε ένα στάβλο. Ο άντρας που του είχε μιλήσει πρέπει να ήταν πάνω από εξήντα χρονών. Πρώτη φορά έβλεπε ο Τρέηβ τόσο γερασμένο πρόσωπο, σκαμμένο από τον ήλιο και τις κακουχίες.
«Η γυναίκα μου, τα παιδιά μου» είπε τρέμοντας μα ο άντρας τον κοίταξε χωρίς να απαντήσει.
«Πατέρα;»
Ο Τρέηβ πέταξε από πάνω του τον γέροντα και κοίταξε τον Ρόβιν που μόλις είχε εμφανιστεί πίσω από ένα στύλο κοντά στο πατάρι του στάβλου.
Ο μικρός τον κοιτούσε στα μάτια. Ήταν γεμάτος κάπνα και τα μάτια του κοκκινισμένα από την αϋπνία, μα το βλέμμα του έμοιαζε να τον διαπερνά και να φτάνει στην ψυχή του.
Έτρεξε και πήρε τον γιο του στα χέρια, τον κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά του και έχωσε το πρόσωπό του στους λεπτούς του ώμους.
«Πατέρα, με πονάς» ψιθύρισε ο μικρός.
Ο Τρέηβ άφησε το γιο του και κοίταξε τον γέροντα που είχε σηκωθεί και τους παρατηρούσε με τα χέρια να αναπάυονται στο ραβδί του.
Η θλίψη στο βλέμμα του ήταν η μόνη απάντηση που χρειαζόταν ο Τρέηβ.
Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του. Η Σήλ, ο Νεντ, η αθώα του Άναμπελ. Όλοι νεκροί.
Μία κραυγή έφτασε στα χείλη του, μα δεν την άφησε να βγει για χάρη του Ρόβιν.
Μικρά χέρια τον αγκάλιασαν από τη μέση. Ένιωσε τα δάκρυά του να στάζουν και τα χέρια του να αγγίζουν τα ξανθά μαλλιά του ορφανού.
Η κηδεία έγινε την ίδια μέρα. Ένας από τους ιερείς της Σέρντομ είχε έρθει να οδηγήσει τα πνεύματα της χαμένης του οικογένειας στην αγκαλιά του Ροθ, του Κυρίου των Νεκρών.
Ο Ρόβιν έμεινε δίπλα του. Δεν έκλαψε όταν σκέπασαν τις σορούς με χώμα. Μονάχα παρακολούθησε την τελετή, κι όταν οι λίγοι φίλοι τούς άφησαν μόνους, άκούμπησε λίγα αγριολούλουδα στους μικρούς λοφίσκους από πέτρα που μαρτυρούσαν τους τάφους.
Έπειτα, γύρισε στο πλευρό του Τρέηβ και έμεινε εκεί μέχρι που ο πατέρας του τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε στα ερείπια του σπιτιού τους.
Ο στάβλος είχε μείνει ανέπαφος από τη φωτιά. Τα ζώα ήταν ξεκούραστα και ζωηρά, η αγελάδα έτοιμη για άρμεγμα.
Άνθρωποι από τα γειτονικά αγροκτήματα τα είχαν φροντίσει. Τους είχαν βοηθήσει πολύ, αυτόν και τον γιο του.
Ο Τρέηβ βγήκε από τον στάβλο και κοίταξε τον σορό από αποκαΐδια που κάποτε ήταν το σπίτι του.
Οι αναμνήσεις τον πλημμύρισαν, μα τίναξε το κεφάλι του και έδιωξε τα δάκρυα. Η ώρα του θρήνου είχε περάσει.
Ο Ρόβιν τον ακολουθούσε κοιτάζοντας γύρω του σιωπηλός. Δάκρυ δεν είχε χύσει αυτό το παιδί για τα αδέρφια και τη μάνα του.
Τα δάκρυα που δεν φεύγουν από τα μάτια πέφτουν στην καρδιά και την σκληραίνουν, είχε ακούσει τις γυναίκες να λένε ο Τρέηβ.
Καλύτερα, σκέφτηκε. Δεν θα είναι εύκολη η ζωή του, τώρα που μείναμε οι δυο μας.
Ένα μισοκαμένο δοκάρι έπεσε σε μια γωνιά των χαλασμάτων επαναφέροντάς τον στην πραγματικότητα.
Αν ήθελε κάποτε να ξαναχτίσει το σπίτι του, θα έπρεπε να προμηθευτεί νέα ξυλεία.
Κοίταξε γύρω του και η απόγνωση τον έκανε να πέσει στα γόνατα.
Ο Ρόβιν, τον πλησίασε και ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του.
Η έπαυλη του Άρχοντα Κρεβν ήταν χωρίς καμιά αμφιβολία ένα από τα ομορφότερα κτήρια που είχαν κατασκευάσει ποτέ χέρια Ανθρώπου.
Διώροφη, με βεράντα από λευκό μάρμαρο, στηρίζονταν σε κίονες από το ίδιο υλικό και αναπαραστάσεις της μακράς ιστορίας της οικογένειας που έμενε εκεί από καθαρό χρυσάφι.
Ο κήπος της ήταν καταπράσινος, και στα πολλά παρτέρια του, κάθε λογής λουλούδια άνθιζαν. Μουριές χάριζαν τη σκιά τους στον επισκέπτη και το γρασίδι ήταν απαλό κάτω από τα πόδια των Ανθρώπων.
Είχε μία ήρεμη ατμόσφαιρα αυτό το σπίτι.
Το σπίτι της πρώτης οικογένειας σε όλη τη Σέρντομ.
Τον Κρεβν δεν τον ενδιέφερε ούτε η ιστορία της οικογένειάς του εκείνη τη στιγμή, ούτε η ήρεμη ατμόσφαιρα της έπαυλης.
Τα νέα για τη φωτιά στο αγρόκτημα του Τρέηβ τον έφτασαν εκείνο το πρωί. Ο Τρέηβ δούλευε συχνά στην έπαυλη. Ήταν καλός άνθρωπος, απλοϊκός. Ο Κρεβν τον συμπαθούσε για την τιμιότητα που είχε δείξει.
Είχε μόλις υποβιβάσει τον αξιωματικό της χθεσινοβραδινής βάρδιας μα δεν είχε ηρεμήσει ακόμα.
Η στέψη του Ταρίντχ είχε απαιτήσει ένα αρκετά μεγάλο ποσό από τους άρχοντες του κάμπου, ο Κρεβν ήταν υπεύθυνος για την τελετή, το συμπόσιο που την ακολούθησε, την ασφάλεια της πόλης για να αποφευχθεί ένα φιάσκο παρόμοιο με αυτό της γιορτής της σποράς, και τώρα οι φρουροί της πόλης αποφάσισαν να αφήσουν μία οικογένεια τίμιων αγροτών στη μοίρα της όταν θα μπορούσαν να την έχουν σώσει από τον φρικτό αυτό θάνατο.
Ήπιε λίγο κρασί από το κύπελλο πάνω στο γραφείο του και έτριψε τα κουρασμένα μάτια του.
Σήμερα ο Ταρίντχ θα έφευγε από τη Σέρντομ και ο Κρεβν θα μπορούσε να ασχοληθεί με τα καθήκοντά του ως Πρώτου Άρχοντα.
Σηκώθηκε και βγήκε από το γραφείο του φωνάζοντας εντολές στους υπηρέτες.
Έπρεπε να ξεπροβοδίσει τον Βασιλιά.
********************************************
Ο Σέλινιρ παρακολουθούσε τον νεαρό μαθητή του να μελετά έναν ιδιαίτερα βαρύ τόμο που ο ίδιος του είχε δώσει την προηγούμενη ημέρα.
Οι Ναρέιθ μπορούσαν να διαβάζουν γρήγορα, αλλά η ταχύτητα του Αρατάριαν εξέπληττε τον Γηραιό κάθε φορά που τον παρακολουθούσε να μελετά. Οι σελίδες έφευγαν σε ελάχιστο χρόνο χωρίς προσπάθεια.
Η χρήση της κατασκοπικής μαγείας ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη, αλλά ο Σέλινιρ είχε αιώνες εμπειρίας σε αυτόν τον τομέα.
Ο Αρατάριαν είχε ικανότητες και είχε δείξει ότι μπορεί να τις δαμάσει. Στο μέλλον οι δυνάμεις του θα ξεπερνούσαν αυτές του δασκάλου του. Ήταν απείθαρχος και υπερβολικά περίεργος για το καλό του, μα έδινε όλο του το είναι στην απόκτηση περισσότερης γνώσης και ο Σέλινιρ ήταν αισιόδοξος ότι θα γινόταν ένας ικανότατος μάγος.
Κρίμα που η έλλειψη πειθαρχίας τον αποσπούσε από συγκεκριμένα είδη μαγείας. Θα περνούσαν χρόνια μέχρι να μάθει ο Αρατάριαν τις βασικές αρχές μιας μάχης συνειδήσεων.
Το μέτωπο του μαθητή του συσπάστηκε και ο ρυθμός ανάγνωσής του χαμήλωσε. Ο νεαρός σήκωσε το βλέμμα του από το βιβλίο μπροστά του και κοίταξε τον Σέλινιρ ίσα στα μάτια, με ένα μειδίαμα να χαράζει τη λεπτή γραμμή των χειλιών του.
Ο Σέλινιρ παραλίγο να πέσει από την πολυθρόνα του.
“Πως το ήξερες;”
“Μαγεία είναι η επιβολή της θέλησης κάποιου στο φυσικό κόσμο, Δάσκαλε. Κι αν εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος που έχει το χάρισμα της μαγείας, θελήσει να δει τις σκέψεις σου, μπορεί να το κάνει, γιατί εσύ, Δάσκαλε, δεν έχεις τη θέληση να κρατήσεις για τον εαυτό σου, τα μυστικά του μυαλού σου” απήγγειλε ο Αρατάριαν χρησιμοποιώντας κατα λέξη τη διδαχή του Σέλινιρ.
“Χαίρομαι που με ακούς όταν σου μιλάω” είπε ο Σέλινιρ κρύβοντας ένα χαμόγελο ικανοποίησης.
Ο Αρατάριαν στεκόταν απέναντί του, ψηλός και ευθυτενής χαμογελώντας πλατιά.
Ο Σέλινιρ τον κοίταξε στα μάτια σοβαρός αυτή τη φορά.
“Από σήμερα δεν θα χρησιμοποιούμε συμβατικούς τρόπους επικοινωνίας ανάμεσά μας. Θα μάθεις να ακούς χωρίς να ακούς, να μιλάς χωρίς να μιλάς, να παρατηρείς χωρίς να παρατηρείς. Οποιαδήποτε παραβίαση αυτού του κανόνα θα τιμωρείται. Και δεν θέλεις να με κάνεις να σε τιμωρήσω, νεαρέ”
-Μάλιστα Δάσκαλε, άκουσε τη φωνή του Αρατάριαν μέσα στο κεφάλι του.
-Τι έχεις διαβάσει για αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας;
-Λίγα, Δάσκαλε.
-Κάθισε και δώσε προσοχή. Αν ένας μάγος καταφέρει να νιώσει τον φυσικό κόσμο γύρω του χρησιμοποιώντας το χάρισμα της μαγείας,θα μπορέσει να νιώσει, να δει και να ακούσει πράγματα που πριν του ήταν αδύνατον να αισθανθεί. Οι φυσικές αισθήσεις του σώματός μας, Αρατάριαν, είναι περιορισμένες από τις συνθήκες. Μέσα σε μία καταιγίδα, για παράδειγμα, λίγα είναι αυτά που θα μπορούσε κανείς να ακούσει. Σε μία αφέγγαρη νύχτα είμαστε σχεδόν τυφλοί.
Το χάρισμα, ωστόσο, μας επιτρέπει να αισθανθούμε το φυσικό κόσμο γύρω μας με έναν μοναδικό τρόπο.
Αυτήν την αρχή χρησιμοποιούμε για να “δούμε” τι συμβαίνει σε ένα δωμάτιο μακριά από το δικό μας. Τι ένιωσες όταν σε κατασκόπευα;
-Μία παρουσία, Δάσκαλε. Είχα απορροφηθεί από τη μελέτη και δεν σκεφτόμουν συνειδητά. Ένιωσα ότι κάποιος με παρακολουθούσε και χρησιμοποίησα τη μαγεία για να δώσω μορφή στο ένστικτό μου. Ο Σέλινιρ κοίταξε έκπληκτος τον μαθητή του. Ήταν σπάνιο κάποιος Ναρέιθ να χρησιμοποιεί το χάρισμά του με αυτόν τον τρόπο χωρίς καθοδήγηση. Ο Αρατάριαν ήταν εύστροφος.
-Αυτό που έκανες ήταν μία ασυνείδητη σάρωση του κόσμου που σε περιέβαλλε εκείνη τη στιγμή. Έχεις ξανανιώσει κάτι ανάλογο;
-Μάλιστα, Δάσκαλε. Μερικές φορές κατα τη διάρκεια των... διαλογισμών μου. Χαμογέλασε απολογητικά. Ο Σέλινιρ γνώριζε ότι οι “διαλογισμοί” που ανέφερε ο νεαρός ήταν οι νυχτερινές εξορμήσεις του έξω από τα τείχη της Μεστάρι.
-Και πως με είδες;
-Στην αρχή δεν ήξερα τι συνέβη. Νόμιζα ότι κάποιος αόρατος βρισκόταν στο δωμάτιο. Σκέφτηκα ότι για να μπορώ να αισθανθώ την παρουσία του μπορώ και να τον κάνω να εμφανιστεί. Όταν είδα το κεφάλι σου να αιωρείται μισό μέτρο μπροστά στα μάτια μου κατάλαβα τι είχε συμβεί.
-Δεν θυμάμαι να σου είχα μιλήσει για κατασκοπική μαγεία, Αρατάριαν. Πως αναγνώρισες το ξόρκι;Ο Αρατάριαν τον κοίταξε ένοχα.
-Μερικές φορές διαβάζω λίγο περισσότερο απ' όσο θα 'πρεπε, Δάσκαλε.Ο Σέλινιρ σηκώθηκε και πήγε προς την κυκλική βιβλιοθήκη στην άκρη του γραφείου του.
-Τότε θα φροντίσω να μην έχεις ελεύθερο χρόνο για... επιπλέον μελέτη, είπε δείχνοντάς του το τεταρτημόριο της βιβλιοθήκης μπροστά του.
-Έχεις πέντε μέρες.Ο Αρατάριαν άφησε το κεφάλι του να πέσει μπροστά ξεφυσώντας παραιτημένος.
********************************************
Ο Ρόβιν μπορούσε να δει τη μεγάλη πομπή να προχωρά αργά στη δημοσιά.
Προχώρησαν για μερικά χιλιόμετρα και έστριψαν δεξιά προς τα δυτικά.
Η χρυσή άμαξα του βασιλιά ξεχώριζε ανάμεσα στις σκεπαστές άμαξες και τους ιππείς της συνοδείας του.
Κοίταξε βόρεια, τη Σέρντομ και είδε το πλήθος να εξαφανίζεται μέσα από την πύλη.
Καθόταν στη σκεπή του στάβλου απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι. Ο πατέρας του κοιμόταν εξαντλημένος στο στάβλο.
Τον είχε δει το προηγούμενο βράδυ να προσπαθεί να περάσει μέσα από τις φλόγες για να σώσει τα αδέρφια και τη μάνα του ώσπου ο πυκνός καπνός τον έριξε λιπόθυμο στο πάτωμα.
Δεν θυμόταν πως βγήκε ο πατέρας του από τα χαλάσματα.
Είχε ξυπνήσει δίπλα του το πρωί, αδύναμος και πιασμένος, με μια άγνωστη γυναίκα να του δίνει νερό να πιει και τον πατέρα του να κοιμάται ακόμα.
Ο γέρος που έμεινε να τους προσέχει του είπε ότι οι γιοί του είχαν βρει αυτόν τον και τον πατέρα του λιπόθυμους λίγα μέτρα δίπλα από το φλεγόμενο σπίτι.
Από την πύλη ξεπρόβαλαν μισή ντουζίνα άλογα καλπάζοντας νότια.
Τα δυνατά του μάτια ξεχώρισαν έναν καβαλάρη με πλούσια φορεσιά, ο χρυσοκέντητος χιτώνας του ανέμιζε πίσω του.
Άλλαξαν πορεία προς το σπίτι του.
Ο Ρόβιν πετάχτηκε όρθιος και μπήκε από ένα ανοιχτό παράθυρο στο στάβλο φωνάζοντας στον πατέρα του να ξυπνήσει.
Ο Κρεβν άκουγε τον άνεμο να σφυρίζει στα αφτιά του καθώς πλησίαζε το σπίτι του Τρέηβ. Είχε πάρει μαζί του μερικούς φρουρούς να τον συνοδεύσουν.
Καθώς έφτανε το στάβλο του αγροκτήματος η πόρτα άνοιξε και ο χωρικός βγήκε κρατώντας ένα τσεκούρι.
Μόλις τον αναγνώρισε άφησε το τσεκούρι να πέσει στο χώμα δίπλα του.
Ένα αγορι στάθηκε δίπλα του κοιτάζοντας τους ξένους με περιέργεια.
“Άρχοντα Κρεβν” είπε ο Τρέηβ και υποκλίθηκε με σεβασμό.
Ο Κρεβν ξεπέζεψε και πλησίασε τον αγρότη.
“Άκουσα για τη συμφορά που σας βρήκε Τρέηβ. Λυπάμαι για την απώλειά σου”
Ο Τρέηβ δεν απάντησε.
Ο μικρός δίπλα του κοιτούσε τους άγνωστους σοβαρά, τα μάτια καρφώνοντας στα δικά τους χωρίς να δείχνουν φόβο.
“Γιος σου;”
“Ο μόνος που μου έμεινε” απάντησε ο Τρέηβ με τη θλίψη να ζωγραφίζει το πρόσωπό του.
“Τρέηβ, αν χρειάζεσαι κάτι δεν έχεις παρά να μου το ζητήσεις”
“Θα τα βγάλουμε πέρα, άρχοντα μου”
“Το καλοκαίρι είναι κοντά, μα θα χρειαστείτε μία στέγη πάνω από τα κεφάλια σας. Ή σκοπεύεις να ζήσετε στον στάβλο;”
“Θα μας βοηθήσουν οι αγρότες να χτίσουμε και πάλι το σπίτι μας. Θα είναι δύσκολα μα θα τα καταφέρουμε.”
“Θα στείλω μερικούς χτίστες να σας βοηθήσουν να τελειώσετε γρήγορα”
Ο Τρέηβ τον κοίταξε αμίλητος για μια στιγμή.
“Δεν μου χρωστάς τίποτα, άρχοντα μου.”
Ο Κρεβν γύρισε την πλάτη του σε πατέρα και γιο και ανέβηκε στη σέλα του αλόγου του.
“Να τους περιμένεις αύριο με την αυγή. Έχω ήδη παραγγείλει όση ξυλεία χρειαστεί”
********************************************
Βόρεια της Σταρμελτ, της πρωτεύουσας του βασιλείου των Ανθρώπων, το τεράστιο πευκόδασος αποτελούσε φυσικό σύνορο για τις παγωμένες περιοχές του βορρά.
Οι νότιες παρυφές αυτού του δάσους, ήταν μιας βδομάδας δρόμος από την Σταρμελτ. Ήταν πλούσιος κυνηγότοπος και συχνά οι άνθρωποι τον εκμεταλλεύονταν για αυτό, καθώς και για ξυλεία, μα το δάσος ήταν απέραντο και αρχαίο. Για κάθε δέντρο που έπεφτε κάθε χρόνο, δύο φύτρωναν στη θέση του και το κυνήγι ήταν άφθονο για όλους.
Δοξασίες ήθελαν το δάσος να είναι μαγεμένο, γεμάτο νεράιδες και τέρατα, μα η αλήθεια ήταν πολύ πιο απλή από αυτήν.
Ένας λόφος δέσποζε πριν απο εκατοντάδες χρόνια στο κέντρο του δάσους μα με τον καιρό είχε πάψει να μοιάζει με πέτρινο όγκο. Μπορούσε να δει κανείς παράθυρα στην πέτρα, ένα φυσικό τείχος να προστατεύει τον πύργο στο κέντρο του και τους κορμούς δύο τεράστιων δέντρων να σχηματίζουν την μοναδική πύλη του τείχους.
Κάστρο του Φωτός το έλεγαν οι ιστορίες των παλιών, γεμάτο θαυμαστούς θησαυρούς και πλάσματα τρομακτικά και υπέροχα.
Αν κανείς έφτανε αρκετά βαθιά στο δάσος μπορούσε συχνά να ακούσει ψαλμούς να απλώνονται από το Κάστρο σε όλο το δάσος κι αν ήταν πολύ προσεκτικός θα έβλεπε τα κλαδιά των δέντρων να κινούνται στο ρυθμό τους.
Αν πλησίαζε υπερβολικά κοντά θα μαγευόταν τόσο από τις μελωδίες του Κάστρου που θα έχανε για πάντα το δρόμο του γυρισμού και αν ήταν τυχερός θα ήταν αναγκασμένος να περιφέρεται στο δάσος μέχρι το τέλος της ζωής του. Αν ήταν άτυχος θα έβρισκε το Κάστρο.
Λίγα γνώριζαν οι ένοικοι του κάστρου για αυτές τις ιστορίες, και ακόμα λιγότερο τους ενδιέφερε να μάθουν περισσότερα.
Για αυτούς, το Κάστρο ήταν απλώς το σπίτι τους.
Σε ένα από τα ψηλά παράθυρα του πύργου, άναψε ένα κερί.
Το φως του φεγγαριού δεν έφτανε να μπει μέσα στο δωμάτιο εκείνη την εποχή.
Ο Ελνκ σηκώθηκε από το κρεβάτι του με τα λευκά του μαλλιά να πέφτους στους ώμους του και κάθισε σε ένα μικρό γραφείο στην άκρη του δωματίου του.
Τα ροζιασμένα του δάχτυλα σχημάτισαν μερικά σύμβολα στον αέρα μπροστά του.
“Έλα γρήγορα” ψιθύρισε.
Λίγα λεπτά αργότερα ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα και στο δωμάτιο μπήκε ένας πολύ νεότερος άντρας με μαύρα μαλλιά και μακρια καφετια ρόμπα,
Έκλινε το κεφάλι προς το μέρος του γέροντα.
“Τι συμβαίνει Πρεσβύτερε;”
“Ένα όνειρο. Ένας οιωνός. Ένας από εμάς μου αποκαλύφθηκε, Νάρθες.”
“Ξέρουμε σε ποια περιοχή, Σεβάσμιε;”
Ο Ελνκ κοίταξε τον ανυπόμονο άντρα μπροστά του και απάντησε με ένα καταφατικό νεύμα.
“Στη δυτική περιοχή του βασιλείου των ανθρώπων. Σε μία πόλη που λέγεται Σέρντομ”
Ο γέροντας έκλεισε τα μάτια του. Σκηνές από το όνειρο πέρασαν από το μυαλό του και ανατρίχιασε.
“Πρέπει να τον βρούμε”
Πεμ Φεβ 09, 2012 12:50 am
στο κατω κατω δικο του ειναι!!!!!!!!!!!!!
Χαχα οχι μουγκαθηκαμε!
