"Εκκληση για Βοήθεια"-Lillith

Ηταν Παρασκευη βραδυ και η τηλεοραση παλι δεν επαιζε τιποτα ενδιαφερον.Σηκωθηκα να βαλω λιγο τσαι απο βοτανα μιας και με ταλαιπωρουσε τις τελευταιες 2 βδομαδες ενα ενοχλητικο κρυολογημα οταν χτυπησε το τηλεφωνο.Ηταν ο Ντικ(ονομα και πραμα)ο υπευθυνος της στεγης Απορων της περιοχης μας.Δεν αντεχα να ακουω τη φωνη του ουτε στο τηλεφωνο αλλα η αληθεια ειναι οτι βοηθουσε πολυ κοσμο και το εκτιμουσα αυτο.Ενα ακομα περιστατικο προεκυψε σε ενα σπιτι λιγο πιο κατω απο κει που μενω οποτε θα εφτανα αμεσως.Περαστικοι ακουσαν να φωναζει μια ηλικιωμενη αλλα δεν τολμησαν να βοηθησουν.''Τι γαιδουρια!!''σκεφτηκα αλλα παλι καλα που ειδοποιησαν και καποιον αλλο να παει να βοηθησει αλλη μια πιθανον λιποθυμη απο το αλκοολ αστεγη.Ετσι η μονη ελευθερη νοσοκομα της περιοχης ημουν εγω.

Θα πηγαινα με τα ποδια ηταν ανοιξη και η βραδια δεν ηταν τοσο κρυα.Ηταν σχεδον μεσανυχτα και το φεγγαρι ηταν γεματο ενω το φως του φιλτραριζοταν απο τα κλαδια των δεντρων στις ακρες του δρομου και ενα απαλο αερακι μου χαιδευε το προσωπο σαν δαχτυλα αορατων στοιχειων που εψαχναν παρεα.Ενα ριγος διαπερασε την σπονδυλικη μου στηλη σαν ρευμα και αρχισα να περπαταω πιο γρηγορα.Εφτασα.

''Αυτο το σπιτι εννοει;''αναρωτηθηκα οταν ειδα το παλιο σπιτι των Σμιθ να στεκεται μισογκρεμισμενο σαν καταραμενο απο το χρονο.Δεν ηξερα.Χτυπησα το κουδουνι και η πορτα ανοιξε τριζοντας καθως η αποπνικτικη μυρωδια με χτυπησε σαν γροθια στην μυτη.''Μπλιαχ!''αλλα και την να κανω που ηθελαν βοηθεια και εγω ημουν η μονη διαθεσιμη.Ενας λαβυρινθος απο ανοιγμενες σαν στοματα δαιμονων απο τα βαθη της κολασης πορτες μπροστα μου.''Αντε να την βρω εδω μεσα''σκεφτηκα και μπηκα στην πρωτη πορτα απο δεξια.Τιποτα μονο ενοχλητικα τρωκτικα και αδεια κουτια απο μπυρες κανενα ιχνος ανθρωπινης παρουσιας εδω.Συνεχισα στην επομενη και στην μεθεπομενη ωσπου ενας ψιθυρος που ακουγονταν σαν απο ταφο μου τραβηξε την προσοχη. Δεν ηταν ψιθυρος ομως ηταν ενα καλεσμα και χωρις την παραμικρη αμφιβολια ηταν κακο!Ενιωσα τους μυες μου να σφιγγουν και τη καρδια μου να τιναζεται στο στηθος μου καθως τα ποδια μου με οδηγουσαν χωρις τη θεληση μου στην τελευταια πορτα η οποια με περιμενε ανοιχτη και μπηκα.Αμεσως ενιωσα το απολυτο κακο που παραμονευε εκει ετοιμο να ζωντανεψει τους πιο φρικιαστικους εφιαλτες μου.

Δεν προλαβα να κανω τιποτα οταν κατι αιχμηρο μου εκοψε το αυτι.Αιμα αρχισε να τρεχει ενω προσπαθουσα να καταλαβω τι γινοταν γυρω μου.Το αποκοσμο,σατανικο γελιο με αποσυντονισε εντελως,εψαχνα την πορτα αλλα παντου σκοταδι.''Ηρθες επιτελους!!'' ελεγε η φωνη και τρομος με κυριευσε.Επρεπε να βγω απο κει μεσα αλλα αλλος ενας πονος στο χερι με σταματησε απο το να ψαχνω την καταραμενη πορτα.''Αααχ!!'' φωναξα οταν ο αντιχειρας μου κυλουσε στο πατωμα και αμεσως μετα και ο δεικτης.''Καλωσηρθες στη κολαση!!''μου φωναζε τωρα και εγω ημουν σιγουρη οτι ελεγε αληθεια.Αρχισα να τρεχω σαν δαιμονισμενη κουτουλωντας τους τοιχους γυρω μου ψαχνοντας η' την πορτα η' την φωνη που την ενοιωθα να με πλησιαζει επικυνδυνα.Πως να ξεφυγω ομως απο το κακο που εμοιαζε πιο παλιο απο τον ιδιο το χρονο.

Δυο κοκκινα ματια και ενα τερατωδες στομα που εχασκε σαν σκοτεινο φρεατιο εκοψε την ξεφρενη πορεια μου καθως γαμψα νυχια με τραβηξαν προς τα κατω σαν το ψαρι που το τραβαει ενα αγκιστρι αποτομα εξω απο το νερο.Η τσαντα με τους επιδεσμους και τα φαρμακα επεσε απο τα χερια μου καθως σκεφτομουν οτι η γιαγια που ηρθα να φροντισω δεν ηταν πια εδω.Το σπιτι τελικα ηταν στοιχειωμενο,ειχαν δικιο που δεν μας αφηναν να ερθουμε οι γονεις μας αλλα δεν γλιτωσα απο αυτο στος τελος. Τα σπλαχνα μου εκαιγαν καθως εσχιζε τη σαρκα μου, ολοκληρο το σωμα μου παλλοταν απο σπασμους και μεσα σε ολο αυτον τον απιστευτο πονο η φωνη ουρλιαζε και πανυγηριζε τον θριαμβο της.''Φυγε μακρια μου..καταραμενε!!''φωναξα με οση δυναμη μου ειχε απομεινει προσπαθωντας να ξεφυγω.Ενιωσα το μυαλο μου να γινεται μια οξινη σουπα μεσα στο κρανιο μου.Αδυνατον ηταν πια αργα.Αφεθηκα.Το τελευταιο πραγμα που ειδα ηταν τα διαμελισμενα μελη της γιαγιας διπλα στα δικα μου.

''ενα απαλο αερακι μου χαιδευε το προσωπο σαν δαχτυλα αορατων στοιχειων που εψαχναν παρεα''


Γ@μάτη φράση...Πολύ μ άρεσε..

Σοφία να προσέχεις λιγάκι τα σημεία στίξης. Στον τρόμο οι πολύ μεγάλες φράσεις κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Επίσης σε κάποια σημεία πλεονάζεις.
Μου άρεσε η αμεσότητα της ιστορίας σου

Μπράβο σου κουκλίτσα μου!

Dark Knight έγραψε:

''ενα απαλο αερακι μου χαιδευε το προσωπο σαν δαχτυλα αορατων στοιχειων που εψαχναν παρεα''


Γ@μάτη φράση...Πολύ μ άρεσε..

κι εμένα μου άρεσε η συγκεκριμένη φράση.
Γεινικά ήταν αρκετά καλή ιστορία. Κάποια σημεία μόνο πιστεύω ότι ήθελαν λίγη δουλειά ακόμα ως προς την έκφραση και τη στίξη, αλλά τίποτα άλλο εκτός από αυτό.

ωωωω με όλους!!!

μαρεσεεε πάρααα πολύ η ιστορία σου!!!

Ευχαριστω πολυ παιδια και για τις συμβουλες και που την διαβασατε!!!!
Τωρα που το επισημανατε και εγω τα προσεξα τα λαθακια αυτα και θα προσπαθησω η επομενη να ειναι καλυτερη
και παλι ευχαριστωωωωωω!!!!!!!!!

τπτ καλέέέ!

Τί τέλειο!

Ανατρίχιασα, πραγματικά πολύ καλή ιστορία!

Ευχαριστω πολυ!!!!

Θα συμφωνήσω με όλους τους παραπάνω! Η ιστορία σου ήταν απλά υπέροχη!

Αρκετά φρικιαστικό τέλος! ;$ ωρέα ιστορία μπράβο σου!

Ευχαριστω πολυ παιδια!!!

πολυ ωραια η ιστορια σου...
χιλια μπραβο και απο εμενα

και εμενα μου αρεσε η φραση που προανεφεραν ο γιωργος και η χριστινα!