Το φως των ματιών σου.

Κοιτάζεις τ’ αστέρια και βλέπεις ήλιους μακρινούς, μοναχικούς, να ανταποδίδουν το βλέμμα σου.
Εσύ τους κοιτάζεις μ’ ελπίδα.
Εκείνοι σε κοιτάζουν με προσμονή.
Εσύ θες να απλώσεις το χέρι σου και να τους πάρεις από τον ουρανό.
Εκείνοι περιμένουν να σου αρπάξουν το χέρι και να σε φέρουν δίπλα τους, παντοτινά να γίνεις ένας από αυτούς.
Εσύ αποζητάς το φως τους.
Εκείνοι αποζητούν την ζεστασιά σου.
Πώς να αρνηθείς τη θέληση των ήλιων;
Πώς να αρνηθείς το φως τους;
Εσύ μένεις ξάγρυπνη τις νύχτες αναζητώντας αυτό το φως, όταν στην ψυχή σου το σκοτάδι απλώνεται, κι εκείνοι, πιστοί φίλοι, σου το προσφέρουν αδάμαστο κι αληθινό.
Κι εσύ τι κάνεις;
Το κοιτάζεις… ναι. Το κοιτάζεις και στα μάτια σου το φως παραμένει αδάμαστο κι αληθινό όσο και τη στιγμή που εκείνοι σου το προσέφεραν. Δεν θέλεις να αλλάξει.
Αυτές τις στιγμές, το φως γίνεται η γέφυρα που κρατάει την ψυχή σου για να μην πέσει στην άβυσσο του μυαλού σου.
Σαν δώρο αστεριών, το φώς δεν φεύγει από τα μάτια σου.
Τα μάτια σου μαθαίνουν σιγά-σιγά να έχουν το δικό τους φως. Γίνονται από μόνα τους δύο ήλιοι, και οι άνθρωποι μαγνητίζονται από αυτά. Θέλουν να πάρουν κι εκείνοι λίγο από το φως των ματιών σου. Γιατί το φως των ματιών σου δεν θα σβήσει ποτέ.
Τα αστέρια σβήνουν, χάνονται. Αντικαθίστανται από άλλα αστέρια, πιο μακρινά, πιο απόμακρα, και το φως τους ξεθωριάζει από το νέφος της πόλης, το νέφος στις καρδιές των ανθρώπων.
Ποιος μπορεί να κατηγορήσει τα αστέρια… αν μόνο μπορούσαν να λάμψουν σαν τα μάτια σου, θα ‘ταν ευτυχισμένα.
Κι ύστερα… έχεις και το φεγγάρι.
Στις νύχτας το βαθυγάλανο πέπλο, μία σφαίρα φωτός, κοντινό, τόσο μεγάλο, που να μπορείς να δεις τις τέλειες ατέλειες του, σκαρφισμένες από το χέρι ενός μεθυσμένου καλλιτέχνη.
Ξέρεις ότι το φεγγάρι δεν έχει δικό του φως..
Ξέρεις ότι κάθε φορά που κοιτάζεις το φεγγάρι και το πρόσωπό σου φωτίζεται από του φεγγαριού το καθάριο φως, κλέβεις κι εσύ, κλεμμένο φως. Μα συνεχίζεις να κοιτάζεις.
Δεν σε πειράζει. Αυτός είναι ο σκοπός του.
Να το μοιράζονται τα πλάσματα της γης.
Ύστερα πάλι… ποιος νοιάζεται;
Είναι φως… δεν ανήκει σε κάποιον. Είναι απλά… φως!
Μα όσο κοιτάς το φεγγάρι, το φεγγάρι φεύγει.
Ζηλεύει; Ποιος να ξέρει άραγε;
Σίγουρα όμως, πάει να κρυφτεί.
Ναι… σίγουρα ζηλεύει!
Δεν ζηλεύει το φως που μοιράζει.
Ζηλεύει το φως που υπάρχει εκεί, μέσα στα μάτια σου.
Όχι γιατί είναι πιο λευκό, πιο καθάριο...
Μονάχα γιατί είναι αιώνιο, και δικό σου.
Το δικό σου, προσωπικό, φως των ματιών σου.


Κι εγώ… ένας μικρός αναζητητής.
Έχω χάσει για πάντα το φως μου… καιρό πριν.
Δεν έχω πάψει να το ψάχνω όμως. Ω, όχι… δεν έχω πάψει.
Μόνο… να… κουράστηκα. Κουράστηκα να μην έχω δικό μου φως.
Κοιτούσα κι εγώ τ’ αστέρια. Κάθε νύχτα… πολλές φορές ολόκληρη τη νύχτα.
Καθόμουν εκεί, στη λοφοπλαγιά που τόσο καλά ήξερα.
Γύρω μου, μόνο ζώα, άγρια και μη, κι εγώ να κοιτάζω τον ουρανό, ψάχνοντας να πάρω λίγο φως… να κλέψω, χαχ, λίγο φως…
Μα το φως ποτέ δεν ζήλεψε τα δικά μου μάτια, να ‘ρθει να κατοικήσει σε αυτά.
Κι ύστερα… ύστερα είδα το φως των ματιών σου.
Και… βρήκα κι εγώ λίγο φως… κι επιτέλους… δεν ήθελα να το κλέψω.
Μόνο να το κοιτάζω… να το κοιτάζω με τις ώρες να χαρίζει τη ζεστασιά… να χαρίζει ομορφιά στους ανθρώπους.
Να εξαγνίζει την ψυχή μου… κι η ψυχή μου να χαμογελά… ακούς;
Να χαμογελά… αχ, πόσο καιρό είχα να νιώσω τόσο όμορφα… να νιώσω τον εαυτό μου να ξυπνά… να γίνεται ένα με αυτόν που ήρθε μέσα μου και να τον αλλάζει… να τον κάνει κι αυτόν ένα με το φως.
Λίγο αργότερα αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία… να μη χαθεί το φως αυτό.
Να μη χαθεί… να μη χαθεί…
Μερικές νύχτες, ακόμα κοιτάζω τ’ αστέρια…
Εκείνες τις ώρες σκέφτομαι ότι δεν χρειάζομαι, πια το φως τους.
Τα μάτια σου, σαν κλείνω τα δικά μου, μου δίνουν όσο φως χρειάζομαι για να συνεχίσω να υπάρχω… να συνεχίσω να ζω, κι ας είναι η ζωή μου στο λυκόφως…
Τώρα… απόψε… κοιτάζω και πάλι αυτά τα ίδια αστέρια..
Αχ να είχαν λιγάκι από το φως των ματιών σου… πόσο ευτυχισμένα θα ήταν…
Τώρα μόνο να το ζηλεύουν μπορούν.
Τ’ αστέρια μου χαμογελούν θλιμμένα… Ξέρεις γιατί;
Απολογούνται… απολογούνται που δεν μπορούν να λάμψουν σαν τα μάτια σου.
Ναι ξέρω… πως μπορούν να χαμογελάσουν τα αστέρια;
Είδες τι μπορεί να καταφέρει αυτό το φως;
Των ματιών σου, το δικό σου φως;
Κράτα το…
Μην το αφήσεις να φύγει από τα μάτια σου… γιατί… δεν το νιώθεις; Εκείνο… αυτό το ίδιο φως… θέλει να μείνει εκεί… στα δικά σου μάτια…
Παντοτινά δικό σου…
Αχ, πόσο τυχερό είναι αυτό το φως…

Συγνώμη… παρασύρθηκα.
Καληνύχτα τώρα αγάπη μου… Καληνύχτα ανατολή μου… των ματιών μου το γλυκό φως εσύ… όλα… τα πάντα εσύ…
Καληνύχτα… κι όνειρα γλυκά…

Οοοοο *.*
Είναι απλά υπέροχο! Το ερωτεύτηκα!

είναι παλιό κείμενο... ευχαριστώ

Είναι πάρα πολύ όμορφο.

Πολυ ομορφο.

Ο αφηγητής μοιάζει πολύ με μια ''σκοτεινή έκδοση'' του Ρωμαίου. Το όλο κείμενο μου θύμισε πολύ την σκηνή του μπαλκονιού στο ''Ρωμαίος και Ιουλιέτα,'' με τον Ρωμαίο να προσμένει και να περιμένει την καλή του να φανεί στο μπαλκόνι (ή στην θύμησή του)

Σπόιλερ:

Ευχαριστώ παιδιά.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε πρότυπο κείμενο ως έμπνευση... απλώς μου βγήκε.

Α να χαθείς! Μας αναστάτωσες, είχες δεν είχες -.-

Σπόιλερ:

Πάντως, μοιάζει πολύ με την σκηνή του μπαλκονιού στο Ρωμαίο και Ιουλιέτα. Αν το διαβάσεις, θα το δεις και εσύ αυτό Δεν το λέω από κακό. Ίσα-ίσα, μου αρέσει η ιδέα και μου αρέσει και η εν λόγω σκηνή ^.^

Ξέρω τη σκηνή... την εποχή που το έγραψα όμως, δεν την ήξερα :ρ

Μπορείς να το ξαναγράψεις στο Ποίηση εσωψύχων; Είναι σαν μοντέρνο ποίημα.

Δεν είναι ποίηση... Θα προτιμούσα να παραμείνει εδώ...

WOW αυτο εχω να πω.! Ειναι πραγματικα πολυ ωραιο συγχαρητηρια!Η Argy εχει δικιο και εμενα μου θυμιζει λιγο αυτη την σκηνη παντως βγηκε πολυ ομορφα και παλι μπραβο!

Ευχαριστώ

Και εγώ, αντίστοιχα, είπα ότι θυμίζει την εν λόγω σκηνή, δεν είπα ότι την έκλεψες. Chill

Αφου λεει δεν ηξερε για την σκηνη την εποχη που το εγραψε δεν υπαρχει λογος καν να ζηλευει τον Shakespeare!χεχεχε Μια χαρα φαντασια εχει ηταν πολυ καλο!

Επειδή κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην ιστορία της Ophelia (και δεν είναι deja vu -.- ) λέω να τα ξαναπώ, για να μην υπάρξει λόγος παρεξήγησης:

1. Όταν κάτι μοιάζει με ένα έργο ή ένα τραγούδι ή οτιδήποτε που προϋπάρχει (γιατί η ''παρθενογένεση'' έχει πεθάνει πλέον και όλοι το ξέρουμε) δεν σημαίνει αυτόματα ότι το έχει ''δανειστεί'' αυτούσιο (ναι, το έχει κλέψει) ή ότι (απαραίτητα) το έχει διαβάσει. Και την ομοιότητα, στην συγκεκριμένη περίπτωση, την λέω για καλό. Και η εκτέλεση του συγκεκριμένου κειμένου είναι καλή και το παρομοίασα με ένα τόσο σπουδαίο (για εμένα) έργο γιατί, καλώς ή κακώς, το ύφος του θυμίζει το συγκεκριμένο έργο. Και
2. Μου άρεσε το κείμενο και, αν εμένα, προσωπικά, με παρομοίαζαν με έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη, δεν θα το έπαιρνα προσβλητικά, ίσα-ίσα θα χαιρόμουν γιατί έχω γράψει κάτι καλό

Άντε, ξεκολλάτε, γιατί παίρνω ανάποδες

Πολύ ωραίο...!

AЯianЯhod.ЬЩ.22 έγραψε:

Επειδή κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην ιστορία της Ophelia (και δεν είναι deja vu -.- ) λέω να τα ξαναπώ, για να μην υπάρξει λόγος παρεξήγησης:

1. Όταν κάτι μοιάζει με ένα έργο ή ένα τραγούδι ή οτιδήποτε που προϋπάρχει (γιατί η ''παρθενογένεση'' έχει πεθάνει πλέον και όλοι το ξέρουμε) δεν σημαίνει αυτόματα ότι το έχει ''δανειστεί'' αυτούσιο (ναι, το έχει κλέψει) ή ότι (απαραίτητα) το έχει διαβάσει. Και την ομοιότητα, στην συγκεκριμένη περίπτωση, την λέω για καλό. Και η εκτέλεση του συγκεκριμένου κειμένου είναι καλή και το παρομοίασα με ένα τόσο σπουδαίο (για εμένα) έργο γιατί, καλώς ή κακώς, το ύφος του θυμίζει το συγκεκριμένο έργο. Και
2. Μου άρεσε το κείμενο και, αν εμένα, προσωπικά, με παρομοίαζαν με έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη, δεν θα το έπαιρνα προσβλητικά, ίσα-ίσα θα χαιρόμουν γιατί έχω γράψει κάτι καλό

Άντε, ξεκολλάτε, γιατί παίρνω ανάποδες

Ε... Αργυρώ παρεξήγησες τα λόγια μου μάλλον... Δεν υποστήριξα ότι υπονόησες ότι το έκλεψα, αν είναι δυνατόν. Ίσα-ίσα που κολακεύτηκα από τη σύγκριση και δεν πιστεύω ότι την αξίζω (ποιος δεν θα ένιωθε έτσι άλλωστε; )
Κατά καιρούς έχω γράψει κείμενα εμπνευσμένος από διάφορα διάσημα και μη έργα, και αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο ντρέπομαι και συνήθως αναφέρω την πηγή έμπνευσης
Το "ευχαριστώ" που είπα, ήταν ειλικρινές

Εμένα πάντως μου άρεσε πιο πολύ αυτό από τη σκηνή του μπαλκονιού (πετάχτηκε η άσχετη )

Η απάντηση πήγαινε στην Στέλλα, όχι τόσο σε σένα, καλέ μου Ναθάνιελ :P Απλώς, επειδή κάτι τέτοιο είχαμε πάλι και στην ιστορία της Ophelia, ένιωσα την ανάγκη να διαχωρίσω την θέση μου.

Χριστίνα: Ναι, συμφωνώ. Είχε μια δόση μαυρίλας και σκοτεινιάς παραπάνω. Ήταν ό, τι έπρεπε

Μη βλασφημάτε άπιστες! Ο Σαίξπηρ και εγώ είμαστε σαν έναν θεό και ένα σκουλήκι. Μικρό σκουλήκι.
Ευχαριστώ όμως όλες σας

Καλά, δεν έχεις κι άδικο
Εχμ, θέλω να πω, φάε την γλώσσα σου, άνθρωπε μου, που παρομοιάζεις τον εαυτό σου με σκουλήκι εξαιτίας του Σαίξπηρ.

(Αν και, κακά τα ψέματα, εμείς οι σύγχρονοι δεν τους φτάνουμε τους κλασσικούς ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι )

Παρακαλούμε. Απλώς την άποψή μας είπαμε

Πολύ όμορφο, σκοτεινό και όμορφο....μπράβο σου!!!!!!!

Nathaniel έγραψε:

Μη βλασφημάτε άπιστες! Ο Σαίξπηρ και εγώ είμαστε σαν έναν θεό και ένα σκουλήκι. Μικρό σκουλήκι.
Ευχαριστώ όμως όλες σας

Εντάξει, ο Σαίξπηρ ήταν θεός, αλλά αυτό το συγκεκριμένο εμένα μου άρεσε πιο πολύ

Σπόιλερ: