<<Η ΠΥΛΗ>>

<<Η ΠΥΛΗ>>
Ανοίγω τον υπολογιστή μου για να γράψω όλα αυτά τα παράξενα φαινόμενα που βιώνω, που αισθάνομαι και βλέπω καθημερινά μετά από εκείνη τη μέρα……. εκείνη τη μέρα που πίστεψα σε όλα αυτά που μέχρι σήμερα νόμιζα ότι ήταν στον κόσμο της φαντασίας και στις αμέτρητες ταινίες με θέμα το υπερφυσικό.
Όλα αρχίζουν κάπως έτσι…….
Είμαι η Λίζα 28 ετών και τα τελευταία δύο χρόνια δουλεύω σε μια μεγάλη εταιρία εισαγωγών – εξαγωγών, δεν έχω καμιά μεγάλη θέση αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένη με το μισθό μου και με τους συναδέλφους μου.
Είναι Δεκέμβρης και ετοιμαζόμαστε για τις μεγάλες μέρες γεμάτες φουλ ωράριο και χαρτιά παραγγελιών που φτάνουν μέχρι εκεί που ίσα – ίσα βλέπω την συνάδελφό μου στο απέναντι γραφείο.
Φέτος όμως θα γίνει κάτι διαφορετικό σε σχέση με τις άλλες χρονιές, οι ανώτεροί μας βγάλανε ανακοίνωση ότι θα έρθει ο ιδρυτής της εταιρίας και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, να έχουμε τα μάτια μας 14 για τυχόν λάθη γιατί ο κ.Β δεν ανεχόταν τα λάθη.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ΄΄κ.Β?΄΄ γέλασα και με την σκέψη ότι ένας τόσο μεγάλος και ισχυρός άντρας στον τομέα του χρησιμοποιεί μόνο το αρχικό γράμμα του ονόματός του, εγώ στη θέση του θα ήθελα να με ξέρουν με ολόκληρο το όνομά μου, δυστυχώς δεν ήξερα τι ακολουθεί.
Οι μέρες περνούσαν με τη δουλειά να αυξάνεται και είχα ξεχάσει την ημέρα που θα εμφανιζόταν ο κ.Β, βουτηγμένη μέσα στα χαρτιά μου ξαφνικά ακούω όλους τους συναδέλφους μου να ψιθυρίζουν και να κοιτάζουν όλοι σε μία κατεύθυνση, σηκώνω τα μάτια και βλέπω στον τελευταίο διάδρομο που είναι τα γραφεία των ανωτέρων μας να είναι μαζεμένοι όλοι και να περιμένουν, ο διευθυντής του δικού μας τμήματος βγαίνοντας από το γραφείο συνεδριάσεων μας ανακοίνωσε ότι καταφθάνει ο κ.Β και πρέπει όλοι μας να σηκωθούμε από τις θέσεις μας χωρίς όμως να φύγουμε από τα γραφεία μας για να τον υποδεχθούμε.
Μετά από λίγα λεπτά αναμονής και όλοι όρθιοι στις θέσεις μας είδαμε να μπαίνει από την μεγάλη πόρτα του ορόφου μας ο κ.Β με δύο μεγαλόσωμους άντρες που τον συνόδευαν, όλοι μείναμε έκθαμβοι από την κομψότητα και την ομορφιά αυτού του άνδρα, ψηλός, αδύνατος με αρχοντικό ανάστημα και καστανά περιποιημένα μαλλιά, στάθηκε στη μέση του τμήματος και μας ανήγγειλε τον εαυτό του.
΄΄Είμαι ο κ.Β και είμαι ο ιδρυτής αυτής της εταιρείας. Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι σήμερα και για ένα ολόκληρο μήνα εδώ μαζί σας, δεν θέλω να με βλέπετε και να με φοβάστε είστε όλοι ευπρόσδεκτοι στο γραφείο μου να μου πείτε τυχόν παράπονα που μπορεί να έχετε από την εταιρεία ή ακόμα και να μοιραστείτε μαζί μου ένα ανέκδοτο…………..’’
Όση ώρα ο κ.Β μιλούσε εγώ σε σχέση με τους άλλους που ήταν μαγεμένοι από την εμφάνιση και το χαμόγελό του αισθανόμουνα ένα μεγάλο βάρος στο στομάχι μου σαν να με πατούσε κάποιος με το χέρι του και ήξερα ότι δεν ήταν άγχος που γνώριζα αυτόν τον άνθρωπο αλλά κάτι άλλο που δεν μπορούσα να εξηγήσω.
Ο κ.Β τελείωσε με τον λόγο του και όλοι αποσυρθήκανε στο γραφείο των συνεδριάσεων, εμείς συνεχίσαμε την δουλειά μας μα όλα ήταν διαφορετικά, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και φοβόμουνα να μην κάνω κανένα λάθος ιδιαίτερα τώρα που είναι κι εκείνος εδώ, η ανακοίνωση το έλεγε καθαρά να είμαστε έξτρα προσεκτικοί γιατί ο Β δεν σηκώνει λάθη.
Βουτηγμένη στα χαρτιά μου προσπαθώντας να συγκεντρωθώ, σηκώνω τα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα και βλέπω τον κ.Β να βγαίνει από το γραφείο και να κατευθύνετε προς το μέρος μου, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει και τώρα το στομάχι μου είχε γίνει πέτρα, κοίταξα για λίγο την συνάδελφό μου στο απέναντι γραφείο αλλά έμοιαζε να μην νοιάζεται που ερχόταν σε μένα αυτός ο άνδρας ΄΄μα τι γίνετε? Δεν τον βλέπει?’’ σκέφτηκα, σταμάτησα τη σκέψη μου όταν στάθηκε ένα μέτρο από το γραφείο μου και τότε ……..………τα μάτια του αλλάξανε χρώμα και έβγαλε μια απόκοσμη φωνή, μου μιλούσε αλλά δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε ήταν γλώσσα που δεν την είχα ξανακούσει τον κοιτούσα χωρίς να παίρνω ανάσα, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει όταν αισθάνθηκα κάποιον να με σκουντάει και να με φωνάζει ‘’Λίζα, Λίζα’’ τότε όλα εξαφανίστηκαν από μπροστά μου σαν να ξύπνησα, γύρισα το κεφάλι μου και ήταν η συνάδελφος από το απέναντι γραφείο, με κοιτούσε με απορία και μου είπε ότι την κοιτούσα επί ένα τέταρτο χωρίς να βγάλω μιλιά και παρόλο που μου είχε απευθύνει το λόγο δεν της είχα δώσει καμία απάντηση για αυτό και ήρθε μέχρι εκεί να δει αν είμαι καλά.
Την διαβεβαίωσα ότι όλα ήταν μια χαρά κι απλώς είχα κουραστεί με τόση δουλειά, η κοπέλα γύρισε στο γραφείο της ήσυχη ότι είμαι καλά αλλά εγώ δεν είχα σταματήσει να νοιώθω αυτό το σφίξιμο στο στομάχι. Δεν ήμουνα σίγουρη για τίποτα δεν πίστευα εάν αυτό που είχα δει το φαντάστηκα ή το ονειρεύτηκα ή και αν ακόμα ήταν αληθινό ή όχι ήμουνα πολύ μπερδεμένη.
Το απόγευμα έφτασε και με μεγάλη χαρά έφυγα από το γραφείο για το σπίτι μου που ευτυχώς για μένα δεν ήταν πολύ μακριά, μπήκα στο μετρό και σκεφτόμουνα πάλι το περιστατικό που είχα βιώσει και δεν μπορούσα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά αλλά δεν θα το έκανα τώρα ας πήγαινα στο σπίτι μου να ηρεμήσω και όλα θα ξεθολώσουν σκεφτόμουνα.
Βγήκα από το μετρό και πήρα την ανηφόρα για το σπίτι μου, τώρα ήμουνα πιο ήρεμη και το σφίξιμο στο στομάχι μου είχε σχεδόν φύγει, κοιτούσα τα φωτάκια στα σπίτια των ανθρώπων και αισθανόμουνα ακόμα καλύτερα.
Μπήκα στο στενάκι που είναι η πόρτα της πολυκατοικίας μου και αισθάνθηκα ένα παγωμένο αέρα να με χτυπάει στο πρόσωπο, αισθάνθηκα πάλι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι ΄΄μα τι μου συμβαίνει?΄΄ο αέρας ήταν πολύ κρύος και δυνατός, θα με έριχνε κάτω αν δεν είχα ακουμπήσει στον τοίχο της πολυκατοικίας και ξαφνικά σαν σκιά πέρασε δίπλα μου ένας άντρας και με σκούντησε με τον ώμο του, δεν είδα από πού ήρθε και που πήγε ο αέρας δεν με άφηνε να δώ καθαρά, άκουσα το όνομά μου σαν κάποιος να φωνάζει από πίσω γύρισα να κοιτάξω αλλά δεν ήταν κανένας, έβαλα το κλειδί στην είσοδο της πολυκατοικίας και τότε το άκουσα δίπλα στο αυτί μου ΄΄Λ Ι Ζ Α΄΄ μια παγωμένη ανάσα έλεγε το όνομά μου αλλά δεν έβλεπα τίποτα…….με όλη μου τη δύναμη άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα, κοίταξα έξω και όλα ήταν μια χαρά, είχα λαχανιάσει από την προσπάθεια και τον φόβο, ανέβηκα τα σκαλιά και έφτασα στο διαμέρισμά μου.
Μπαίνοντας ένιωσα ανακούφιση σαν να μην μπορούσε τίποτα να με πλησιάσει μέσα στο σπίτι μου, με γρήγορες κινήσεις έβγαλα όλα μου τα ρούχα και μπήκα στο ντους ήξερα ότι μόνο αυτό θα με καλμάρει.
Έπεσα στο κρεβάτι μου χωρίς να αφήνω το μυαλό μου να σκέφτεται, δεν ήθελα να σκεφτώ τίποτα, δεν ήθελα να παραδεχτώ τίποτα, δεν μου συνέβαιναν όλα αυτά.
Ο ύπνος με πήρε γρήγορα σαν μικρό παιδί μετά από μια γεμάτη μέρα παιχνιδιού, την ησυχία μου ήρθε να ταράξει ένα ασθενοφόρο που περνούσε με τη σηρίνα να ακούγεται απίστευτα δυνατά στην ησυχία της γειτονιάς, σηκώθηκα να πιώ λίγο νερό. Αναψα το φώς της κουζίνας μου και πήρα ένα ποτήρι, σήκωσα το χέρι μου και άνοιξα την κουρτίνα του παραθύρου που είναι ακριβώς πάνω από το νεροχύτη, πάντα το κάνω είναι συνήθεια πια που δεν κόβεται εύκολα………τράβηξα την κουρτίνα και……………..

Και?

Δεν το έχω συνεχίσει ακόμα.......

Πότε θα το συνεχίσεις; Θα μας πεθάνεις από αγωνία!

Σε λίγες μέρες θα έχω κάποιες σελίδες ακόμα κουκλί μου

και.....??? ΚΑΙ....????? Λέγεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!!!!!!

Λέγε, αλλά με περισσότερες τελείες παρακαλώ!

Ναι τώρα που το λες το ξεχνάω να βάλω τελείες, ευχαριστώ!!

Σε λίγες μέρες θα έχετε τη συνέχεια είναι τόσα πολλά μέσα στο κεφάλι μου που δεν ξέρω πως να τα βαλω σε μια σειρά!!

Ανυπομονώ!
Αν θες να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά, μπορείς να γράψεις τι θες να κάνεις (σαν σκελετό κάπως) και να δεις ποια σειρά είναι καλύτερη.

σωστό ωωωω! ευχαριστώ πολύ αυτό θα κάνω, ένα μικρό πλάνο είναι οτι πρέπει.

Χαίρομαι αν βοήθησα . Απλά είναι αυτό που κάνω εγώ καμιά φορά γιατί συνήθως οι σκέψεις μου είναι ένα χάος.

black widow έγραψε:

Δεν το έχω συνεχίσει ακόμα.......

Μου άρεσε πολύ! Good job ! Θέλω να διαβάσω την συνέχεια ;3

C'est magnifique, adorable et nous voulons la continue ma amie!!!

Merci mon tres bon pour von bon mots, quelques jours je vais avoir plus de pages.

Συμφωνω με τον απο πανω! Μεταφραση;

αα..και συνεχεια!

Και;;;;;;;;;;;;; Πωω μας σκοτώνεις Σπυριδούλααα !!! θέλουμε γρήγορα συνέχειααα!!!!

Θέλουμε συνέχεια!

Μετάφραση:
Μορένα: Είναι φοβερό, και περιμένει με ανυπομονησία τη συνέχεια (με λίγα λόγια)
Εγώ: Ευχαριστώ πολύ καλό μου, σε λίγες μέρες θα έχω λίγες ακόμα σελίδες.

Θα σας ανταμείψω με κάποιες σελιδούλες!
Ευχαριστώ πολύ που το διαβάσατε!

Ωραίαααα Ανυπομονούμεεεε!!!!

Περιμενουμε

…………….Αα! όχι, κάνω ένα βήμα πίσω και δεν πιστεύω αυτό που βλέπω, δεν μπορώ να πάρω ανάσα και νοιώθω να χάνω τις αισθήσεις μου, πέφτω πάνω σε μια καρέκλα και προσπαθώ να κρατηθώ αλλά μάταια, βρίσκομαι στο πάτωμα και όλα γύρω μου σβήνουν.
Το επόμενο πρωί ξυπνάω στο πάτωμα της κουζίνας μου, απορώ πως βρέθηκα εκεί, σηκώνομαι σιγά σιγά και κάθομαι στην καρέκλα. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει ‘’μα τι έγινε’’? ρωτάω τον εαυτό μου……σηκώνομαι και κατευθύνομαι στο μπάνιο,, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου.
Είναι πολύ νωρίς ακόμα για τη δουλειά, θα φτιάξω ένα καφέ να ξυπνήσω και ένα depon θα είναι ότι πρέπει για τον πονοκέφαλο. Στην κουζίνα ετοιμάζω το νερό και τον καφέ και κοιτάζω έξω από το παράθυρο………..είναι όλα πολύ όμορφα το πρωί που είναι ακόμα ησυχία. Χαμογελάω και προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο από το ωραίο πρωινό παρόλο που ξέρω ότι είναι πολύ παράξενο που βρέθηκα στο πάτωμα της κουζίνας μου, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά και καθησυχάζω τον εαυτό μου μιας και πιο μικρή υπνοβατούσα και πάντα η μαμά μου με προλάβαινε στην πόρτα πριν γυρίσω το πόμολο και βρεθώ στην αυλή.
Οι σκέψεις μου γυρίσανε στην παιδική μου ηλικία και έμειναν εκεί μέχρι που ο καφές είχε σχεδόν τελειώσει, νοστάλγησα αυτά τα χρόνια κοντά στους γονείς μου πριν τους βρεί ο θάνατος σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, εκείνο το μοιραίο βράδυ που είχαν παγώσει όλα κι εκείνοι……δεν θέλω να τα σκέφτομαι και να στεναχωριέμαι αρκετά βασανίστηκα όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να τους έχω δίπλα μου.
Σηκώνομαι και πάω να ντυθώ στο δωμάτιό μου, διαλέγω τα ρούχα μου προσεκτικά και κατευθύνομαι στην κουζίνα να βάλω το φλιτζάνι μου στο νεροχύτη………σηκώνω τα μάτια μου να ρίξω μια τελευταία ματιά στην πόλη πριν πάω στο γραφείο και νοιώθω μια ζάλη ‘’γιατί’’ αναρωτιέμαι κι αμέσως πιάνομαι από τη βρύση…..Ω! όχι τα θυμάμαι όλα ‘’χθές το βράδυ’’ όχι δεν είναι αλήθεια………….θυμάμαι να τραβάω την κουρτίνα και μετά…..ζαλίζομαι, κάθομαι στην καρέκλα που είναι ακριβώς πίσω μου και πιάνω το κεφάλι μου και με τα δύο χέρια μου, ακουμπάω τους αγκώνες μου πάνω στο τραπέζι και………….τα θυμάμαι όλα.
Απαίσια όψη, ένα πλάσμα σαν δαίμονας, τεράστιο να με κοιτάζει από το παράθυρο της κουζίνας μου………..με μάτια κατακόκκινα.
Με κοιτούσε σαν να με ήξερε, δεν είναι δυνατόν.
Το αίμα μου πάγωσε στη θύμησή του, έπρεπε να συνέλθω, στο γραφείο πρέπει να είμαι καλά.
Σηκώνομαι με μεγάλη προσπάθεια, δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου αλλά θα αντέξω……..ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και παίρνω μία βιταμίνη για να μπορέσω να ανταπεξέλθω, παίρνω την τσάντα μου και βγαίνω από το διαμέρισμά μου, κατεβαίνω την κατηφόρα και μπαίνω στο μετρό. Δεν σταματώ να το σκέφτομαι, θυμάμαι την όψη του με κάθε λεπτομέρεια, όχι σταμάτα!!! Φτάνω στην εταιρεία και ανεβαίνω στον 3ο όροφο που είναι το γραφείο μου και μπαίνω γρήγορα μέσα χωρίς να πω καλημέρα σε κανέναν. Παράξενο για τους άλλους αφού δεν παραλείπω κανέναν σε καθημερινή βάση………δεν πειράζει θα καταλάβουν σκέφτομαι, δεν γίνεται να είσαι κάθε μέρα καλά.
Κάθομαι και αρχίζω να βάζω τα χαρτιά μου σε μια σειρά, έχω στο μυαλό μου μόνο την δουλειά μόνο έτσι θα ξεχαστώ.

ΤΈΛΕΙΟΟΟΟ.....!!!!!!!

Δαίμονας εε;;; Χμμμ εγώ ξέρω ποιος είναι, (Δλδ φαντάζομαι) αλλά δεν λέω ακόμη για τους άλλους!!!!

Πότε η συνέχεια Σπυριδούλα!!!!

Περιμένουμε πως και πως!!! Τι θα γίνει και με τον κανονικό το αφεντικό...

ωωω... ισως το αφεντικο εμπλεκεται καπως...ε;

Και εγώ αυτό λέω...