<<Η ΠΥΛΗ>>

Εγώ θα έλεγα πως το αφεντικό είναι ο δαίμονας.

Αυτή απ' ό,τι βλέπω έχει αρχίσει να τρελένεται λίγο. Αλλά δεν πειράζει, καλό είναι αυτό.

Πότε με το καλό θα μας βάλεις συνέχεια;

Οι τρελοί πάντοτε είναι ωραίοι! :Ρ

Και εγώ αυτό λέω, τ αφεντικό φταίει για όλα...:Ρ

Σε λίγες μέρες θα έχω κάποιες σελίδες ακόμα..........λόγω υποχρεώσεων κι εγώ δεν μπορώ να γράφω συνέχεια.

Ναι, καταλαβαίνουμε. Με την ησυχία σου

Εμείς εδώ θα είμαστε! Μην ανησυχείς!

Take your time! εχουμε μαθει να εχουμε υπομονη!

Η δουλειά δεν σταματάει μέχρι το απόγευμα, εγώ δεν σηκώνω το κεφάλι μου από τα χαρτιά μου …………από την υπερένταση δεν έχω καταλάβει τι ώρα έχει πάει μέχρι που με φωνάζει κάποιος, σηκώνω το κεφάλι μου αλλά δεν βλέπω κάποιον γύρω και ψάχνω στο χώρο ποιος μπορεί να είναι ……….οι περισσότεροι συνάδελφοί μου έχουν φύγει κι έτσι δεν είναι πολλοί αυτοί που απέμειναν στον όροφο, δεν δίνω περισσότερη σημασία και κοιτάζω το ρολόι μου.
Η ώρα περασμένη, κι εγώ ακόμη εκεί να προσπαθώ με τη δουλειά να ξεχάσω αυτό που μου συμβαίνει.
Αρχίζω να μαζεύω τα πράγματά μου και βάζω το παλτό μου να φύγω από το γραφείο, απομακρύνομαι λίγο και ξανακούω το όνομά μου ‘’μα ποιος με φωνάζει’’ αναρωτιέμαι, είμαι μόνη μου στον όροφο ποιος μπορεί να είναι, κοιτάζω προσεκτικά όλο τον όροφο αλλά κανείς δεν είναι πια εκεί όλοι φύγανε είμαι μόνο εγώ, ο τελευταίος έφυγε πριν από 10 λεπτά.
Δεν θα δώσω σημασία στα παιχνίδια του μυαλού μου, είμαι πολύ κουρασμένη και επηρεασμένη από τη φρικτή σκέψη ότι μπορεί να τρελαίνομαι ή ακόμα χειρότερα, όλα αυτά μου συμβαίνουν στα αλήθεια και είμαι στη μέση μιας κατάστασης που δεν βιώνει ο οποιοσδήποτε και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω.
Φεύγω από τον όροφο με γρήγορα βήματα, σαν κάποιος να με ακολουθεί και προσπαθώ να του ξεφύγω.
Στη στάση του μετρό φτάνω γρήγορα και ο συρμός είναι ήδη εκεί.
Μπαίνω γρήγορα μέσα και οι πόρτες κλείνουν. Νοιώθω ανακούφιση σαν να ξέφυγα. Μετά από δύο στάσεις κατεβαίνω και βρίσκομαι στον δρόμο για το σπίτι μου, δεν έχω ησυχάσει, σκέφτομαι ότι το μόνο που θέλω είναι να φτάσω στο διαμέρισμά μου και να ηρεμήσω, περπατάω γρήγορα και δεν κοιτάζω γύρω μου. Επιτέλους, φτάνω στο διαμέρισμά μου και αισθάνομαι ήδη πιο καλά, τι μου συμβαίνει δεν ξέρω, δεν θέλω να σκέφτομαι.
Πέφτω για ύπνο και προσπαθώ να ηρεμήσω, σκέφτομαι πάλι τα παιδικά μου χρόνια και αποκοιμιέμαι με την ανάμνηση των δικών μου, ο ύπνος μου είναι ήρεμος και χωρίς όνειρα που με ξυπνάνε ανήσυχη και λουσμένη στον ιδρώτα!!!!
Η επόμενη μέρα είναι καλύτερη, το βράδυ μου ήταν ήρεμο και ξεκινάω με όρεξη για την δουλειά μου, ίσως ήταν κάτι παροδικό που πέρασε και δεν θα ξαναγυρίσει, είμαι αισιόδοξη και γεμάτη ενέργεια.
Οι μέρες περνάνε γρήγορα και η παραμονή της Πρωτοχρονιάς πλησιάζει. Φέτος, όπως και κάθε χρόνο γίνεται εκδήλωση με πολλούς καλεσμένους από πολλές εταιρείες και επώνυμους καλλιτέχνες.
Ο κ.Β φέτος μας είπε ότι η εκδήλωση θα έχει φιλανθρωπικό σκοπό και θα μοιραστεί ρουχισμός και φαγητό στους άστεγους και τους απόρους…...!!!!!
Όλοι χαρήκαμε μ’αυτή τη χειρονομία του κ.Β και όλοι του δώσανε συγχαρητήρια για αυτή του την κίνηση. Εγώ από την άλλη ακόμη δεν ένοιωθα καλά γύρω από αυτό τον άνθρωπο κι έτσι αποφάσισα να μην πάω κοντά του, γιατί μια φορά που πέρασα δίπλα του πριν από λίγες μέρες ένοιωσα φοβερό πόνο στο στομάχι πάλι και δεν ήθελα να ξαναπεράσω τα ίδια με τις προηγούμενες μέρες, ίσως να ήταν το άγχος μου που προξένησε όλα αυτά, άστο καλύτερα σκέφτηκα.
Η εβδομάδα ήταν δύσκολη και όλοι δουλεύαμε πυρετωδώς για το καλύτερο αποτέλεσμα. Όλα ήταν έτοιμα για την μεγάλη βραδιά. Εγώ ήμουν υπεύθυνη για την διανομή του φαγητού στους απόρους.
Παρόλη την κούρασή μας, όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία την ώρα εκείνη που θα δίναμε με όλη μας την ψυχή λίγη χαρά στους άτυχους συνανθρώπους μας, κι εγώ η ίδια ήμουνα διπλά χαρούμενη γιατί από τη φύση μου, πάντα ήμουν δοτική στους συνανθρώπους μου σε σημείο που η μητέρα μου πιο μικρή που ήμουνα με μάλωνε γιατί έδινα το φαγητό μου σε ρακένδυτα παιδάκια που περνούσαν έξω από το σχολείο μου, με αποτέλεσμα να μένω νηστική. Κατά βάθος όμως ήξερα ότι η μητέρα μου ήταν πάντα περήφανη για τις κινήσεις μου αυτές ………
Η Πρωτοχρονιά θα είναι η καλύτερη από πολλές στο παρελθόν ακόμα και από τα φετινά Χριστούγεννα που ήμουν ολομόναχη και κουρασμένη από όλη την εβδομάδα έπεσα για ύπνο νωρίς, γιορτάζοντας την γέννηση του Χριστού όπως μόνο εγώ ξέρω και νοιώθοντας υπέροχα.
Είναι δική μου επιλογή που δεν έχω φίλους, πάντα έτσι ήμουν ποτέ δεν με πείραξε και η αλήθεια είναι ότι έτσι ήθελα εγώ από μόνη μου, ανέκαθεν είχα την αίσθηση ότι έχω κάτι ξεχωριστό που ποτέ δεν θα καταλάβαιναν οι φίλοι μου, αν ποτέ έκανα δηλαδή.
Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα, είμαι στο σπίτι και ετοιμάζομαι για το χορό ………………βγαίνω από το σπίτι μου και κατευθύνομαι στα γραφεία της εταιρείας. Σε λίγο έχω φτάσει και είναι όλοι οι συνάδελφοι μου εκεί και είναι όλοι τους χαρούμενοι και καλοντυμένοι, με τις οικογένειές τους. Είναι όλοι τους πολύ όμορφοι, χαίρομαι πραγματικά που τους βλέπω έτσι, η καθημερινότητα σε κάνει να χάνεις πολλές από τις δραστηριότητες τη οικογένειας μέχρι που γίνεσαι σκιά του εαυτού σου.
Τους χαιρετάω όλους και κατευθυνόμαστε στην αίθουσα του χορού. Είναι στολισμένη πολύ όμορφα. Παντού λευκοί κρυσταλλένιοι άγγελοι και στη μέση το δέντρο είναι μαγευτικό, ψηλό με ένα σωρό στολίδια και στην κορυφή το αστέρι λάμπει μες στα φώτα και τα φλας των δημοσιογράφων.
Μέσα στη φασαρία και την ετοιμασία θυμήθηκα ότι έχω ξεχάσει στο γραφείο μου μια φωτογραφία των γονιών μου που πάντα την έχω εκεί αλλά σήμερα θέλω να την έχω πάνω μου, έτσι θα νοιώθω ότι είναι μαζί μου, θα τους νοιώθω κοντά μου. Χαμογελώ με την παραξενιά μου και μπαίνω στο ασανσέρ.
Βγαίνω και κατευθύνομαι στο γραφείο μου, ανοίγω το συρτάρι και παίρνω την φωτογραφία. Την βάζω στην τσάντα μου και ………………….

Καιιιιι τι ;;;;;;; έγινεεεεεε;;;;;;;; Συνέχειαααα;;;;;!!! :Ρ

Αχ, γιατί μας κόβεις πάντα έτσι;;; Μας αφήνεις σε αναμένα κάρβουνα!
Πότε θα μας βάλεις συνέχεια;

Σε αυτό το κεφάλαιο έχω να πω ότι δεν κατάλαβα πολύ καλά πόσες μέρες πέρασαν. Ίσως θα έπρεπε να προσθέσεις κάτι παραπάνω για να το κάνεις πιο σαφές.

‘’μα τι γίνεται εκεί?’’ από την αίθουσα συνεδριάσεων βγαίνει ένα κόκκινο φώς σαν να έχει ανάψει φωτιά, πλησιάζω σιγά-σιγά και πιάνω το πόμολο της πόρτας να δω αν καίει, αλλά είναι κρύο όπως πάντα.
Ανοίγω την πόρτα με επιφύλαξη για το τι θα βρω από πίσω μιας και είναι πολύ παράξενο αυτό το φώς. Αα!! Κάτι άκουσα, δεν ανοίγω πολύ και κοιτάζω από την μικρή σχισμή και προσπαθώ να διακρίνω τι γίνεται.
Δεν βλέπω προς στιγμή τίποτα, μα ξάφνου μια λάμψη από το κόκκινο χρώμα σαν φωτιά φωτίζει το δωμάτιο και τώρα βλέπω ……………όχι δεν είναι δυνατόν ‘’δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό’’ η εικόνα που αντικρίζω είναι φρικτή. Γύρω από ένα τραπέζι με κεριά πάνω του, άνθρωποι με μαύρες φορεσιές και κουκούλες ψιθυρίζουν και ……………..δεν μπορώ να καταλάβω τι λένε είναι πολύ μακριά.
Το κόκκινο φώς δυναμώνει κι ένας από αυτούς τους ανθρώπους αρχίζει και φωνάζει ένα ψαλμό σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω, ανοίγει τα χέρια του και τώρα όλο το δωμάτιο έχει φωτιστεί σαν να έχει γίνει μέρα, φωνάζει δυνατά τα ίδια λόγια και τα κεριά δυναμώνουν τη φωτιά τους ‘’Ω Θεέ μου, δεν μπορώ να το πιστέψω’’ καθώς έλεγε αυτά τα λόγια η κουκούλα του απομακρύνθηκε από το πρόσωπό του και αποκαλύφθηκε η μορφή του κ.Β.
Ο κ.Β πως είναι δυνατόν να κάνει κάτι τέτοιο, που είναι μπλεγμένος? Και οι άλλοι γύρω του ποιοι είναι? Είναι πολύ σοβαρό αυτό που συμβαίνει δεν το χωρά ο νους μου, η καρδιά μου πάει να σπάσει από φόβο, δεν πρέπει να με καταλάβουν, ποτέ δεν πρέπει να μάθουν ότι είδα. Κλείνω πάλι την πόρτα διακριτικά και κατευθύνομαι στο ασανσέρ.
Μπαίνω μέσα και πατάω το κουμπί του ισογείου. Τώρα είναι όλα πιο καθαρά στο μυαλό μου, για αυτό αισθανόμουνα τόσο άσχημα γύρω του από την πρώτη στιγμή, σαν κάτι να μου έλεγε ότι δεν είναι αυτό που δείχνει, σε όλη μου τη ζωή αισθάνομαι το κακό και για μια ακόμα φορά τα συναισθήματά μου το αποδείξανε. Τίποτα δεν ήταν στο μυαλό μου, όλα ήταν αληθινά, όλα ήταν μπροστά μου τόσο καιρό κι εγώ που νόμιζα …………κάτι πρέπει να κάνω αλλά δεν ξέρω τι.
Για την ώρα θα προσποιηθώ ότι όλα είναι μια χαρά.
Βγαίνω από το ασανσέρ και πηγαίνω στη μεγάλη αίθουσα του χορού. Την ώρα που έλειπα, οι αφίξεις από διάσημους και μη ανθρώπους ήταν πολλές, είχαν έρθει σχεδόν όλοι. Εγώ πήγα κοντά στη συνάδελφό μου να την χαιρετίσω μιας και πριν δεν ήταν εκεί. Με γοργά βήματα έφτασα δίπλα της και προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να μην αφήσω τον εαυτό μου να δείξει το παραμικρό.
Η ώρα ήταν 11:00 και οι εργαζόμενοι της εταιρείας, μαζί τους κι εγώ πήγαμε στα πόστα μας για να δώσουμε στους φτωχούς ανθρώπους τη μικρή βοήθεια αυτές τις δύσκολες ώρες.
Έδινα με όλη μου την αγάπη τρόφιμα στους άτυχους ανθρώπους που είχαν μαζευτεί στην μικρή αίθουσα ακριβώς δίπλα στην μεγάλη και προς στιγμήν ξέχασα την αποτρόπαια εικόνα της συγκέντρωσης του κ.Β και των άλλων ανθρώπων.
Ξαφνικά άκουσα χειροκρότημα και αλαλαγμό ανθρώπων, κατάλαβα ότι κατέβαινε ο κ.Β, βγήκα και κοντοστάθηκα στην πόρτα της μικρής αίθουσας. Έμεινα έκπληκτη όταν είδα μαζί του 5 στελέχη της εταιρείας και ο ένας από αυτούς ήταν ο προϊστάμενός μου. Ο αριθμός ήταν σωστός, 6 άτομα ήταν πάνω στον όροφο και κάνανε την περίεργη τελετή. 6 άτομα τώρα εμφανίζονται με τον κ.Β στην αίθουσα.
Ήταν όλοι τους μπλεγμένοι σ’αυτό κι εμείς νομίζαμε ότι δουλεύουμε για ανθρώπους απλούς, καθημερινούς, οικογενειάρχες που προσπαθούν για το καλύτερο των ίδιων και των οικογενειών τους, αλλά δυστυχώς όλα ήταν ψέματα. Είναι κάλυψη για κάτι κακό, δαιμονικό.
Ήμουν φοβισμένη και ταυτόχρονα στεναχωρημένη για όλα αυτά.
Η διανομή των τροφίμων και των ρούχων είχε τελειώσει, και τώρα όλοι τους περίμεναν την μεγάλη στιγμή της αλλαγής του χρόνου.
Το 2011 μας αφήνει και η καινούρια χρονιά είναι γεμάτη υποσχέσεις αλλά και αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Όταν έβλεπα τα περίεργα όνειρα και τα οράματα από τη στιγμή που πρωτοσυνάντησα τον κ.Β, νομίζοντας ότι τρελαίνομαι , είχα δεί ότι ένα μεγάλο κακό πλησιάζει. Κάτι θα άλλαζε σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα μα δεν ήθελα να το πιστέψω και να σου τώρα που το βιώνω και στην πραγματικότητα. Κάτι μου λέει ότι πρέπει να βοηθήσω ότι κάτι πρέπει να κάνω, αλλά δεν ξέρω τι και πως θα το κάνω.
Σκεπτόμενη όλα αυτά τα πράγματα η ώρα είχε φτάσει 11:58 και τα φώτα χαμήλωσαν για να υποδεχτούμε τον καινούριο χρόνο με φωταψίες, χειροκροτήματα και γέλια.
Προσπαθούσα να είμαι θετική έστω για λίγα δευτερόλεπτα. Έκλεισα τα μάτια μου και έσφιξα την φωτογραφία των γονιών μου μέσα στο χέρι μου.
10, 9, 8, 7, η αντίστροφη μέτρηση άρχισε και ο κόσμος μετρούσε αντίστροφα με μια φωνή. Ένιωσα μια ψύχρα στους ώμους μου μα δεν έδωσα σημασία μετρούσα κι εγώ αντίστροφα. Σε μια στιγμή μια καυτή ανάσα ήταν στο λαιμό μου και το αίμα μου πάγωσε, γύρισα να κοιτάξω και είδα τον κ.Β δίπλα μου, τα μάτια του ήταν λαμπερά και είχαν το χρώμα της ώχρας. Τα πόδια μου είχαν μουδιάσει κι ενώ ήθελα να φωνάξω δεν μπορούσα να βγάλω μιλιά.
6, 5, 4, 3, ο κ.Β στεκόταν εκεί και με κοιτούσε με αυτά τα αλλοπρόσαλλα δαιμονικά μάτια. Δεν ήθελα να το πιστέψω κι ας το έβλεπα μπροστά μου, η φωνή μου δεν έβγαινε από το στόμα μου ‘’ΒΟΗΘΕΙΑ’’ ας με βοηθήσει κάποιος, το στόμα μου ανοιγόκλεινε αλλά ……………………….
2,1. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ τα φώτα ανάψανε και ο κ.Β εξαφανίστηκε από δίπλα μου σαν οφθαλμαπάτη. Η ανάσα μου είχε κοπεί, δεν μπορούσα δεν, δεν γινότανε αυτό. Η συνάδελφός μου πλησίασε να μου ευχηθεί γεμάτη χαρά. Εγώ γύρισα να την κοιτάξω με χρώμα άσπρο σαν πεθαμένη από φόβο. Τα πόδια μου πια δεν με κρατούσανε, ένιωσα το σώμα μου να καταρρέει.
Το άφησα να συμβεί, δεν πάλεψα να μείνω όρθια. Στην αλλαγή του χρόνου εγώ ήμουνα λιπόθυμη και άσπρη σαν να είχα δει φάντασμα. Δεν ήταν ψέματα, αλλά το ήξερα μόνο εγώ.
Άκουγα κόσμο από πάνω μου και ένοιωσα χέρια να με σηκώνουνε ψηλά. Δεν καταλάβαινα ούτε τι μου λέγανε, ούτε που με πηγαίνανε.
Μετά από λίγη ώρα πανικού όλα ήταν ήσυχα, άνοιξα τα μάτια μου που από ώρα προσπαθούσα χωρίς αποτέλεσμα. Κοίταξα γύρω μου και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι σε ένα από τα γραφεία των στελεχών.
Ξαπλωμένη στον καναπέ προσπάθησα να σηκωθώ χωρίς να καταφέρω τίποτα.
‘’Μην σηκώνεσαι’’ άκουσα μια φωνή ‘’δεν μπορείς και να θέλεις’’ συνέχισε.
Γύρισα το κεφάλι μου και ο κ.Β καθόταν στην καρέκλα του γραφείου του. Σηκώθηκε και ήρθε δίπλα μου με αργά βήματα.
‘’ποιος είσαι?’’ του απίφθηνα το λόγο.
‘’Τι θέλεις?’’
Ο κ.Β με απαθέστατο ύφος, μου είπε πως δεν θα έπρεπε να με νοιάζει το ποιος είναι αυτός αλλά το τι πρόκειται να συμβεί τις επόμενες μέρες.
‘’Τι θα συμβεί?’’ ‘’Πες μου θέλω να ξέρω’’
‘’Οι ψυχές των ανθρώπων, θα ανήκουν πια στον κάτω κόσμο δεν μπορείς να εμποδίσεις ούτε εσύ ούτε κανένας την εξέλιξη των πραγμάτων. Ο κόσμος είναι πια τόσο διεφθαρμένος που ακόμα και για ένα κομμάτι ψωμί και λίγη δόξα δίνουν ότι πολυτιμότερο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος που του έχει δοθεί με απλοχεριά από τον ίδιο τον Θεό’’.
Ο κ.Β απομακρύνθηκε από το δωμάτιο και βγήκε έξω. Τότε κι εγώ μπόρεσα να κουνηθώ σαν μια δύναμη να με κρατούσε καθηλωμένη πάνω στον καναπέ. Εκείνος με κρατούσε καθηλωμένη. Είχε δυνάμεις αλλόκοσμες. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο μετά από αυτά που έχω δει μέχρι τώρα.
Σηκώθηκα και βγήκα κι εγώ από το δωμάτιο. Στον όροφο δεν υπήρχε κανένας, όμως κάτι μου έλεγε να βρω τον κ.Β να τον ακολουθήσω, να τον σταματήσω.
Στο βάθος μετά από όλα τα γραφεία είδα μια φιγούρα να κινείται. Έτρεξα προς το μέρος που είδα τη σκιά.
Φτάνοντας, είδα τον κ.Β να μπαίνει στο ασανσέρ. Πάτησα το διπλανό και περίμενα με ανυπομονησία να ανέβει λες και θα έχανα τα πάντα μόνο για μια στιγμή.
Μπήκα γρήγορα και πάτησα το ισόγειο. Τα δευτερόλεπτα μέχρι τον προορισμό μου φάνηκαν αιώνες. Βγαίνω και ψάχνω τον κ.Β σε όλο το ισόγειο, ο κόσμος στην μεγάλη αίθουσα του χορού ακουγότανε χαρούμενος και ξέγνοιαστος. Προσπέρασα την μεγάλη αίθουσα και τώρα ήμουνα στο δρόμο, χωρίς να ξέρω που πάω και χωρίς να ξέρω τι κάνω.
Από την απέναντι πλευρά της κυκλοφορίας είδα το αυτοκίνητο του κ.Β να περνάει με μεγάλη ταχύτητα. Σταμάτησα ένα ταξί όσο πιο γρήγορα μπορούσα και προσπάθησα να μην χάσω από τα μάτια μου το αυτοκίνητο. Για δευτερόλεπτα όλο αυτό μου θύμισε αστυνομική ταινία. Δεν με νοιάζει που είναι σουρεαλιστικό, αυτός ο άνθρωπος ετοιμάζει κάτι πολύ κακό και αν μπορώ να τον σταματήσω θα το κάνω.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω ένα σκοπό πραγματικό. Ένα σκοπό που βαθειά μέσα μου πιστεύω ότι προοριζόμουνα μια ζωή, δεν μπορώ να εξηγήσω με λόγια τι μπορεί να είναι αυτό που νοιώθω, το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να το κάνω.
Το αυτοκίνητο του κ.Β πήγαινε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, κι εγώ με το ταξί από πίσω ακολουθούσα με το ταξιτζή να απορεί γιατί όλη αυτή η φασαρία. ‘’Μην χάσεις το αμάξι από τα μάτια σου και θα σε πληρώσω τα διπλά’’ του φώναζα από το πίσω κάθισμα.

Ωωω πάλι στα καλύτερα μας έκοψες! -.-'''

Θέλουμε συνέχειααααα!!!

Ακούς ο κ.Β σατανικός εε;;;!!! Τώρα θα δειιι!!! Πήγαινε κοπέλα μου και ρίξτου μπουνιές κλωτσιές, ο,τι θέλεις εσύ!

Σπυριδούλα παρεμπίπτοντος backkk!!! Μας έλειψες!