Για πάντα μαζί

Οι καμπάνες της εκκλησίας χτύπησαν τρεις φορές. Τρείς η ώρα το βράδυ. Η Νόρα είχε βαρεθεί πια να τον αναζητά στα στενά και σκοτεινά σοκάκια χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Κάθισε σε ένα παγκάκι και κοίταξε την πελώρια εκκλησία που υψωνόταν μπροστά της. Παρατηρούσε κάθε λεπτομέρεια που μπορούσε να δει με τη βοήθεια του φεγγαριού. Κάθισε ακίνητη και περίμενε να ξημερώσει. Θα τον αναζητούσε την επόμενη μέρα πάλι. Είχε πάρει την απόφασή της. Ήταν ο μόνος που μπορούσε να εμπιστευτεί.
Τα λεπτά περνούσαν και η Νόρα δεν άντεχε άλλο την ακινησία. Σηκώθηκε και άρχισε να προχωράει προς τον δρόμο για το σπίτι. Δεν είχε απομακρυνθεί πολύ όταν ξαφνικά άκουσε μια γλυκιά φωνή, γεμάτη απορία να φωνάζει το όνομά της. Σταμάτησε και κοίταξε πίσω της. Μία ανδρική φιγούρα ξεπρόβαλλε από της σκιές.
«Ντάνιελ;» ψιθύρισε όμως αυτός την άκουσε καθαρά. Περπάτησε αργά προς το μέρος της μέχρι που έφτασε τόσο κοντά ώστε η Νόρα μπορούσε να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Είχε τα ίδια μαύρα μαλλιά, το ίδιο γλυκό χαμόγελο που είχε πάντα. Μόνο ένα πράγμα είχε αλλάξει. Δεν είχε τα ίδια γκρι μάτια. Τώρα, είχαν αντικατασταθεί από τα κόκκινα μάτια ενός βρικόλακα. Η Νόρα δεν εξεπλάγη που τον είδε έτσι. Μπροστά ήταν όταν τα απέκτησε. Μπροστά ήταν όταν ο καλύτερος της φίλος άφησε τη θνητή του φύση. Μπροστά ήταν όταν σκότωσε αυτόν που τον έκανε έτσι και μετά την παράτησε. Από τότε τον αναζητούσε. Τον αναζητούσε παντού.
Ο Ντάνιελ όμως εξεπλάγη που την είδε. Είχε ξεχάσει το πρόσωπό της, τα γαλάζια της μάτια, τα καστανόξανθα με μπούκλες μαλλιά της. Είχε ξεχάσει πόσο γλυκά του χαμογελούσε κάθε φορά που την έβλεπε. Τα είχε αφήσει όλα πίσω μαζί με την ψυχή του, αλλά τώρα.. Η παρουσία της τον έκανε να θυμηθεί.
«Τι γυρεύεις εδώ;» την ρώτησε γεμάτος απορία.
«Ήρθα να βρω εσένα» απάντησε αποφασιστικά. Ένιωθε τα μάτια της να καίνε και ήξερε ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξεσπούσε σε ένα λυτρωτικό κλάμα.
«Γιατί; Τι θες από μένα;»
Η ερώτησε αυτή την άφησε έκπληκτη. Δεν ήθελε τίποτα, μόνο τον φίλο της πίσω. Αλλά από την πρώτη στιγμή που τον έχασε κατάλαβε ότι ήταν κάτι παραπάνω.
«Δεν θέλω να σε ξανά χάσω.» απάντησε με τη φωνή της να τρέμει « Δεν θέλω να ξαναφύγεις μακριά μου γιατί…γιατί σ’αγαπώ.»
«Νόρα!» φώναξε εκείνος και έκανε ένα βήμα μπροστά.
Ήταν το μόνο που μπόρεσε να κάνει. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που ακόμα και τα μάτια του δεν πρόλαβαν να το δουν. Παρακολουθούσε άπραγος τη σκηνή που εξελισσόταν μπροστά του. Δεν περίμενε ότι ένας άλλος βρικόλακας θα επιτιθόταν στη Νόρα. Δεν ήξερε τι να κάνει. Τελικά βρήκε την κατάλληλη στιγμή και επιτέθηκε. Η Νόρα, μόλις ελευθερώθηκε από τα χέρια του εχθρού της, απομακρύνθηκε και βάλθηκε να παρακολουθεί την αποτρόπαια αυτή σκηνή. Ο άλλος βρικόλακας κατάφερε να στριμώξει τον Ντάνιελ στον τοίχο. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Ο Ντάνιελ την κοίταξε για τελευταία φορά με μάτια γεμάτα τρυφερότητα.
«Και εγώ σ’αγαπώ» είπε και τότε.. τα μάτια του έχασαν την τρυφερότητα τους. Έγιναν ψυχρά, κενά.
Ο βρικόλακας τον άφησε να κείτεται νεκρός και με ταχύτητα φωτός πλησίασε τη Νόρα. Την άγγιξε απαλά στο λαιμό και την τράβηξε βίαια κοντά του. Τόσο βίαια, όσο βίαια την δάγκωσε. Μία κραυγή βγήκε από το στάμα της. Πονούσε. Πονούσε υπερβολικά. Ένιωθε αδύναμη και τα μάτια της να κλείνουν. Πριν κλείσουν τελείως και χάσει όλες τις αισθήσεις της, ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. Χαμογελούσε με την ελπίδα πως σε λίγο θα περπατούσε με τον Ντάνιελ ,την αγάπη της ζωής της, στα μονοπάτια του παραδείσου.

πολυυ ωραιοο συνεχισε.....

Πάρα πολύ ωραίοο... Συγκινήθηκα! :')

*Κλααααψ* Πολύ ωράιο ήταν. Μπράβο!

Να ρωτήσω, η ιστορία πρόκειται να συνεχιστεί;
Αν ναι, βρίσκεται σε λάθος υποκατηγορία!

Τι να συνεχιστεί βρε παιδιά??? Και οι δύο πέθαναν!!!!

Ωραία τότε βρίσκεται στη σωστή υποκατηγορία.

Για πάντα μαζί...στον θάνατο 0_0 Ανατρίχιασα xD

Πέραν της πλάκας, καλούτσικο ήτανε, αλλά για ολοκληρωμένη ιστορία, παραήταν σύντομη

Συγνώμη, δεν μπορουσα να γράψω αλλο, είχα κολλήσει!

Ωραίο μπράβο σου!

ευχαριστω.. στην αρχη σκεφτικα να βαλω επιθεση λυκανθρωπου αλλα μετα αλλαξα γνωμη

γραψε μια ακομα με λυκανθρωπο τοτε

θα προσπαθησω..... αν θες δωσε καμια ιδεα για το θεμα

αχ... πολυ ωραια και ρομαντικη η ιστορια σου!
τελικα ακομα και μετα το θανατο... εμειναν ''για παντα μαζι''...