Η Μαγεία παραμένει

Λοιπον να η ιστορια μμμ δεν κι οτι καλυτερο αλλα οκ


«Πάτερ, πεθαίνει;» η φωνή του Ναιάλ έσπασε και πιάνοντας το μπράτσο του γέρου ιερέα έκλαψε.
Ο πατέρας Ο’ Ντουέιρ κοίταξε το μικροκαμωμένο, ρυτιδιασμένο πλάσμα στο κρεβάτι και κούνησε αργά το κεφάλι του. «Δεν ξέρω, γιε μου. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο και δεν γνωρίζω καμία ασθένεια που θα γερνούσε και θα άλλαζε ένα άτομο τόσο γρήγορα ,τόσο ολοκρηρωτικα ». Έσπρωξε μαλακά το νεαρό άντρα έξω από την κρεβατοκάμαρα και τον οδήγησε μέσα στο μοναδικό άλλο δωμάτιο της αγροικίας. Ο Ναιαλ προχώρησε, γονάτισε δίπλα στην φωτιά και άρχισε να ρίχνει μέσα στο τζάκι χοντρά κομμάτια τύρφης που ήταν ακόμη υγρά. Γύρισε και κοίταξε τον ιερέα. « Πάτερ, τι της έχει συμβεί;». Ο γέρος ιερέας στάθηκε στην πόρτα, ατενίζοντας έξω στην ομιχλώδη πρωινή ατμόσφαιρα, ενώ από πίσω του ο Ναιαλ έκλαιγε για την σύζυγο που δεν είχε γνωρίσει ακόμα, για την σύζυγο που είχε χάσει.
Ο Πατέρας Ο’ Ντουειρ δεν μπορούσε να δώσει κάποια απάντηση. Πριν από λιγότερο από έναν μήνα, είχε παντρέψει την νεαρή Ειλίν και τον Ναιαλ και τότε ήταν ένα όμορφο αθώο νεαρό κορίτσι που μόλις είχε κλίσει τα δεκαοκτώ μα την φρέσκια ομορφιά των μεγάλων ματιών της .Και παρ’όλα αυτά είχε μετατραπεί σε…Έριξε μια μάτια πίσω στην κλειστή πόρτα της κρεβατοκάμαρας της και αναρωτιθηκε..σε τι είχε μετατραπεί..;
Το καθαρό, αψεγάδιαστο δέρμα της είχε γίνει σκληρό σαν πετσί, γεμάτο αμέτρητες ρυτίδες και γυάλιζε δυσάρεστα, όταν κτυπούσε το φως, κάτι που δεν συνέβαινε συχνά, γιατί το πλάσμα που βρισκόταν στο κρεβάτι απεχθανόταν το φως, ισχυριζόμενη πως πονούσαν τα μάτια της.
Τα μάτια της…..Ο Πατερ Ο’ Ντουειρ θυμόταν πως κάποτε τα μάτια της κοπέλας ήταν διαυγής και καθαρά, γεμάτα ακόμη από το θαύμα της νιότης αλλά τώρα εκείνα τα μάτια, ήταν γερασμένα κι σκληρά, λάμποντας με πανουργία και πείρα.
Ήταν σχεδόν σαν…
Απότομα ο ιερέας απομακρύνθηκε από την πόρτα. Ο Ναιαλ καθόταν ακόμα κουρνιασμένος δίπλα στην φωτιά, κοιτάζοντας την φλόγα χωρίς να βλέπει. Ξαφνιάστηκε όταν ο ιερέας φώναξε το όνομα του.
«Ναιαλ, έχω κάνει ότι μπορούσα με τις δυνάμεις μου για να σε βοηθήσω, δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο εκτός…ίσως από το να σου προτείνω κάτι που μπορείς να βρεις λίγο περίεργο» ο ιερέας σταμάτησε και χαμογέλασε αυστηρά. «Τώρα πια είμαι γέρος και έχω περάσει πάνω από τα εξήντα χρόνια στην υπηρεσία του θεού και αν υπάρχει ένα πράγμα που έχω μάθει όλο αυτόν τον καιρό είναι να μην παίρνω αυτό που αποκαλούμε υπερφυσικό στα αστεία».Ο ιερέας άφησε τον εαυτό του να πέσει στην μοναδική καρεκλά του δωματίου.
«Πέρασα πολλά χρόνια σε ιεραποστολές στο εξωτερικό» συνέχισε «Στην Ινδία , είδα ανθρώπους να καταφέρνουν το ανέφικτο και στην Αφρική έγινα μάρτυρας στην δύναμη των Σαμάνων , των γιατρών μάγων, αλλά όταν επέστρεψα στην Ιρλανδία ανακάλυψα πως τα σύνορα μεταξύ του κόσμου μας και του Άλλου κόσμου δεν είναι τόσο πραγματικά όσο φαίνονται. Υπάρχει κάτι σε αυτήν την χώρα, κάτι που δεν διαισθανόμαστε γιατί βρισκόμαστε πολύ κοντά σε αυτό και είμαστε τρομερά συνδεμένοι μαζί του. Οι ξένοι και οι επισκέπτες που έρχονται εδώ το αισθάνονται στην ατμόσφαιρα και στον αέρα. Είναι σαν να παραμένει ακόμη η μαγεία».Ο ιερέας γέλασε σιγανά «Συχώρεσε έναν γερο, ηλίθιο, Ναιαλ. « Εδώ εσένα σου έχει ραγίσει η καρδιά κι εγώ κάθομαι και λέω ιστορίας, σαν καμία γρια έξω από την εκκλησία».Έσκυψε μπροστά, ακουμπώντας τους αγκώνες του στα γόνατα του.«Κοιτά, ξέρεις την Νάνο Χέιζ που ζει στο χωριό;.» Ο νεαρός άντρας έγνεψε καταφατικά.«Λένε πως είναι μάγισσα.»Ο ιερέας κούνησε το κεφάλι του.«Δεν είναι περισσότερο μάγισσα από μένα, και νομίζω πως μπορώ να καταφέρω να κάνω περισσότερα μαγικά από ότι θα μπορούσε αυτή να κάνει. Αλλά πήγαινε σε αυτή κατέχει πολύ καλά την απόκρυφη γνώση της υπαίθρου, ίσως μπορέσει να βοηθήσει και να…».έβγαλε ένα μικρό μπουκαλάκι από την τσέπη του,«αυτό είναι αγιασμός σε περίπτωση που το χρειαστείτε».
Η Νάνο Χέιζ περπάτησε αργά γύρω από το κρεβάτι, κοιτάζοντας τη γυναίκα από κάθε γωνία. Ήταν ακριβώς μετά το μεσημέρι και ο καλοκαιρινός ήλιος έκαιγε πάνω σε έναν καταγάλανο ουρανό ,αλλά μέσα στο δωμάτιο ήταν σκοτεινά και η ατμόσφαιρα πνιγηρή, γιατί η Ειλιν-αν αυτή ήταν πραγματικά η Ειλιν- δεν μπορούσε να αντέξει το φως.
«Λοιπόν είναι αρκετά προφανές», είπε η Νάνο Χέιζ ξαφνιάζοντας τον Ναιαλ γιατί η φωνή της ακούστηκε παράξενα νεανική για μια τόσο γρια κι αδύναμη γυναίκα.«Έλα έξω, και εγώ θα βρω αυτά που χρειάζομαι.».Στο άλλο δωμάτιο πρόσταξε τον Ναιαλ να βράσει μια κατσαρόλα νερό και να φέρει το πιο κοφτερό μαχαίρι. Αλλά όταν αυτός τι ρώτησε τι έκανε, η γρια γυναίκα το μόνο που έκανε ήταν να χαμογελάσει κρυφά και να κουνήσει το κεφάλι της.
Όταν το νερό στην κατσαρόλα άρχισε να βράζει του έδωσε οδηγίες να ζεστάνει την λεπίδα του μαχαιριού στην φλόγα μέχρι να πυρωθεί, ενώ αυτή μούσκεψε πολλά κουρέλια μέσα στο ζεματισμένο νερό.
Και όταν οι προετοιμασίες της τελείωσαν, μπήκε στην κρεβατοκάμαρα. Στάθηκε στα ποδιά του κρεβατιού, κοιτάζοντας το εξαντλημένο πλάσμα.«Ξέρεις» είπε, συλλογισμένη «πιστεύω πως δεν είσαι κανονική κοπέλα…..πιστεύω πως είσαι μια από τον λαό των ξωτικών». Έριξε μια ματιά στη γυναίκα.«Μα σίγουρα αυτό δεν πρόκειται να μου το πεις μόνη σου έτσι δεν είναι;». Η γυναίκα βρισκόταν που στο κρεβάτι παρέμεινε σιωπηλή, κοιτάζοντας την Νάνο Χέιζ μέσα από μισόκλειστα μάτια. «Ποια η μάλλον τι είσαι;» ρώτησε η γρια μάγισσα και έριξε ένα από τα βρασμένα κομμάτια υφάσματος πάνω στο κρεβάτι.
Το πλάσμα στο κρεβάτι ούρλιαξε κι σφύριξε σαν γάτα, ενώ τα σκληρά κίτρινα μάτια της άνοιξαν τελείως από τον τρόμο και τον πόνο. Η Νάνο Χέιζ άπλωσε το χέρι της και πήρε το πυρωμένο μαχαίρι μέσα από το χαλαρό κράτημα του Ναιαλ.
«Αν δεν έχεις σκοπό να μου πεις» άρχισε να λέει και κούνησε το πυρωμένο μαχαίρι μπροστά στα μάτια του πλάσματος, έτσι για να νιώσει την ζεστή που έβγαινε από το μαχαίρι.
«Σταματά» τσίριξε, με μια τραχιά φωνή μου δεν έμοιαζε καθόλου με αυτή της Ειλιν.
«Ποια είσαι», επανέλαβε η Νάνο Χέιζ, «και τι έχεις κάνει στη σύζυγο αυτού του άντρα;»
«Μπορεί να με απειλήσεις κι να με βασανίσεις αλλά ποτέ δεν πρόκειται να μάθεις την αλήθεια».Τα μάτια του πλάσματος λαμπύρισαν από κακία.
«Ναιαλ, άνοιξε την κουρτίνα» είπε η Νάνο Χέιζ ήρεμα.
«όχι, σταμάτα», φώναξε το πλάσμα κι κουλουριάστηκε κάτω από την κουβέρτα.
«Είναι ένα πλάσμα τύμβων και της νύκτας, το φως της μέρας ήταν σίγουρα πως θα την έκαιγε και θα την σκότωνε», εξήγησε η γρια γυναίκα στον Ναιαλ που ήταν σαστισμένος.
«Είμαι η Φεθλιν, μια νεράιδα θανάτου, μια γυναίκα των Σιντ». Είπε το πλάσμα με μια πνιχτή φωνή.
«Των ξωτικών», κούνησε το κεφάλι της η Νάνο Χέιζ.«Και τι γιατί έχεις πάρει την θέση της γυναίκας αυτού του άντρα;»
«Γιατί ο αφέντης μου την ποθούσε, δεν είχα άλλη επιλογή», είπε η νεράιδα…
«Ώστε τα ξωτικά κρατούν την Ειλιν.», είπε ο Ναιαλ κατάπληκτος. Κούνησε το κεφάλι του αργά κι κοίταξε την γρια γυναίκα με αθώα χαμένα μάτια.«Τότε έχει χαθεί, για πάντα, την έχω χάσει;»
Αλλά η νεράιδα ήταν εκείνη που του έδωσε την απάντηση.«Βγαίνουν κάθε απόγευμα το σούρουπο από το κάστρο πάνω σε άλογα και η γυναίκα σου είναι μαζί τους….» Και το πλάσμα κοίταξε τον νεαρό άντρα με ένα χαμόγελο. «Μπορείς τότε να προσπαθήσεις να τους την πάρεις αλλά είναι καλά φυλαγμένη διότι ένα μέρους του στρατού των ξωτικών είναι μαζί της».Και μετά η νεράιδα γέλασε με ένα φρικιαστικό χαχανητό, περισσότερο ζωώδες παρά ανθρώπινο.«Και ποτέ δεν θα την πάρεις από την στρατιά, έχει χαθεί, είναι χαμένη για πάντα»
Αλλά η Νάνο Χέιζ χτύπησε φιλικά τον νεαρό άντρα στο χέρι και είπε μαλακά:«Ίσως να υπάρχει κάποιος τρόπος, ίσως να υπάρχει.»




Ο Ναιαλ έφτασε στο γήλοφο των ξωτικών αργά το απόγευμα. Ο ήλιος έδυε και τα δέντρα έριχναν μακριές σκιές πάνω στην σκληρή γη, λούζοντας τη μια πλευρά του κάστρου με ένα ζεστό κεχριμπαρένιο φως, ενώ η άλλη εγκαταλειπόταν στο σούρουπο. Ο Ναιαλ περπάτησε γύρω από τον γήλοφο πολλές φορές, ερευνώντας προσεκτικά το έδαφος για κάποιο σημάδι που θα του έδειχνε προς τα πού είχε κατευθυνθεί η στρατιά των ξωτικών .
Αλλά το γρασίδι ήταν αψεγάδιαστο και πάνω στον γήλοφο δεν υπήρχε κανένα ίχνος πόρτας η ανοίγματος.
Κουρασμένος ο Ναιαλ σκαρφάλωσε στην κορυφή του γήλοφου και κοίταξε πέρα στα λιβάδια…..Το είδε σχεδόν αμέσως. Στην ανατολική πλευρά του γήλοφου υπήρχε μια λεπτή μακριά δρεπανιά αλλοιωμένου γρασιδιού που χανόταν μέσα στις σκιές. Ο Ναιαλ κατέβηκε από εκείνη την πλευρά του κάστρου και προχώρησε προς ένα άνοιγμα στο θάμνο μέσα στον οποίο έπρεπε να χει βγει η στρατιά. Στη μια μεριά του θάμνου σχημάτισε έναν κύκλο πάνω στο γρασίδι με τον αγιασμό και μετά, βγάζοντας το ασημένιο μαχαίρι με τη μαύρη λαβή από τη ζώνη του ,γονάτισε πίσω από τον θάμνο και περίμενε.
Ο ήλιος αργούσε να δύσει γιατί ήταν σχεδόν μεσοκαλόκαιρο, και αν και το χρώμα του ουρανού άρχισε να βαθαίνει σε βυσσινί στην ανατολή και τα νυκτερινά αστέρια άρχισαν να λαμπιρίζουν αχνά, παρόλα αυτά ο δυτικός ορίζοντας φλεγόταν ακόμη από ένα ροζ και ένα σωμών χρώμα. Μερικά νυκτοπουλια προσπάθησαν να βγάλουν ένα άκεφο τραγούδι και μια φορά μια κουκουβάγια έκραξε παραπονιάρικα. Κατά τα αλλά η νύκτα ήταν ήρεμη και σιωπηλή σαν να περίμενε κάτι.
Το σούρουπο σταδιακά έγινε πιο πυκνό, απαλύνοντας τα σκληρά περιγράμματα των δέντρων και των θάμνων, δίνοντας ένα μυστηριώδη αέρα στους θαμνοφράκτες και μετατρέποντας τον γήλοφο των ξωτικών από έναν απλό λόφο καλυμμένο με γρασίδι, σε ένα μέρος σκιώδους μυστήριου. Ο Ναιαλ, κοιτώντας, κρυμμένος πίσω από τον θάμνο, ρίγησε γιατί ένιωσε πως είχε μεταφερθεί χιλιάδες χρόνια πίσω στο παρελθόν.
Και τότε ο γήλοφος άνοιξε.
Δεν ακούστηκε κανένας θόρυβος μέσα από την γη ούτε κάποιο τρίξιμο πέτρας, αλλά ήταν σαν από μόνη της η γη αν άλλαξε, να μετακινήθηκε, να χάθηκε .Μικροσκοπικά πολύχρωμα Φώτα τρεμόσβησαν μακριά μέσα από τα βάθη του γήλοφου και μέσα στη νυκτερινή ατμόσφαιρα , ακούστηκε, ο ήχος των σαλπίγγων των ξωτικών, απόμακρος και οξύς. Ο καθαρός και σαφής ήχος των οπλών των άλογων που χτυπούσαν πάνω σε πέτρα ενώθηκε με το κουδούνισμα των χαλιναριών.
Η στρατιά των ξωτικών έβγαινε έβγαινε έξω.
Το πρώτο πράγμα που έκανε εντύπωση στον Ναιαλ σχετικά με τον λαό των Σιντ ήταν το ύψος τους, γιατί φαινόταν να ξεχωρίζουν δεσποτικά πάνω στο έδαφος. Τα άτια τους ήταν απίστευτα ψηλά κι απίστευτα αδύνατα, με άγρια φουσκωτά μάτια και μακριές ατίθασες χαίτες που έλαμπαν χιονόλευκες μέσα στο σούρουπο.
Οι καβαλάρηδες ήταν ψηλά λεπτά πλάσματα από το παρελθόν του ανθρώπου, ντυμένα με ασημένιες πανοπλίες και κροτούσαν σπαθιά κι δόρατα. Τα χαρακτηριστικά τους κάτω από τις λοφιοφόρες περικεφαλαίες τους ήταν λεπτά και μυτερά , με σχιστά μάτια , μυτερά αυτιά και μαύρα μαλλιά. Τα μάτια τους έκαιγαν με μια παράξενη φωτιά και έμοιαζαν χαμένα ,σαν να κοιτούσαν μέσα σε ένα Όνειρο.
Και ανάμεσα τους ίππευε και η Ειλιν.
Η αναπνοή του Ναιαλ σταμάτησε για μια στιγμή αμφέβαλε πως έβλεπε την γυναίκα του. Ίππευε έναν άτια και ήταν ντυμένη με έναν μακρύ χιτώνα, που λαμπύριζε, ο οποίος σερνόταν στο νυκτερινό αέρα και ανέμιζε από ένα αεράκι που δεν ήταν αυτού του κόσμου. Τα μαλλιά της ήταν χτενισμένα με μια περίεργη κόμμωση και κυλούσαν στην πλάτη της σαν μεταξένια μακριά κύματα. Γύρω από το μέτωπο της έλαμπε ένα διάδημα στριφτού ασημένιου σύρματος και ένα ταιριαστό περιδέραιο φώλιαζε πάνω στον λαιμό της. Αλλά αυτό που πρόσεξε ο άντρας της ήταν τα μάτια της, γιατί ήταν άτονα και ανέκφραστα και φαινόταν να κοιτάζουν σε άλλον κόσμο σε έναν φανταστικό κόσμο.
Η στρατιά των ξωτικών έτρεξε διασχίζοντας τα λιβάδια προς το άνοιγμα μέσα στον θάμνο και ο Ναιαλ ξαφνικά συνειδητοποίησε με ένα ρίγος, πως οι ασημένιες οπλές των αλόγων ίσα ίσα ακούμπησαν το γρασίδι που έλαμπε από τις σταγόνες δροσιάς.
Ο πρώτος από τους καβαλάρηδες πέρασε ξυστά από τον θάμνο μόλις έξι ίντσες από τον τρομαγμένο άντρα. Και μετά ακολούθησε κι ένας άλλος, κι άλλος, κι άλλος από τους απόκοσμους καβαλάρηδες, φέρνοντας μαζί τους το Ψύχος του Άλλου Κόσμου και το γλυκό, αμυδρά απωθητικό άρωμα του τύμβου.
Ο επόμενος καβαλάρης ήταν η Ειλιν. Ο Ναιαλ περίμενε μέχρι να περάσει σχεδόν μέσα από τον θάμνο και μετά όρμησε να πιάσει τα χαλινάρια. Το άλογο οπισθοχώρησε και τον δάγκωσε με ένα πλατάγισμα των τεράστιων δοντιών του. Αλλά αυτός κτύπησε το ζώο με το μαχαίρι του, βγάζοντας μια λεπτή γραμμή από ωχρό υγρό από το λαιμό του, και μετά έσκισε τα σκοινιά της σελάς. Έπιασε της Ειλιν την ώρα που έπεφτε και σχεδόν την πέταξε στον προστατευτικό κύκλο που είχε κάνει νωρίτερα. Και μετά προσευχήθηκε.
Η στρατιά των ξωτικών επιτέθηκε με μια πολεμική κραυγή που θρυμμάτισε τη σιγαλιά της νύκτας σαν σπασμένο γυαλί. Αλλά τα δόρατα που πετούσαν κομματιάζονταν γύρω από το ζευγάρι σαν να είχαν κτυπήσει ένα αόρατο τείχος και τα σπαθιά κουδούνιζαν πάνω από τα κεφάλια τους με ψιλές μουσικές νότες. Αλλά ο κύκλος κρατούσε.
Μέσα στον κύκλο η Ειλιν κουνήθηκε και τα μάτια της καθάρισαν.«Ελφραν; Ναιαλ; Ναιαλ!» Βύθισε το κεφάλι της μέσα στον ωμό του συζύγου της και έκλαψε. «Ω…., Ναιαλ, ονειρεύτηκα…..ονειρεύτηκα».Ο Ναιαλ ακούμπησε τα μαλλιά της και της ψιθύρισε απαλά, αλλά τα μάτια του δεν άφησαν έναν από τους απόκοσμους πολεμιστές, έναν που παρέμενε μακριά από τους υπόλοιπους.
«Ο θεός σας σας προστατεύει», είπε ξαφνικά ο αλλόκοσμος στρατιώτης και η ψιλή φωνή του αντήχησε μέσα στο κεφάλι του Ναιαλ. Προχώρησε και στάθηκε πέρα από τον κύκλο.« Είναι καλό να έχεις θεούς. Οι θεοί της παλιάς φυλής έχουν πεθάνει εδώ και πολύ καιρό, όπως θα έπρεπε να έχουμε κάνει και εμείς. Αλλά είμαστε δεμένοι με αυτήν την γη και όσο αυτή θα επιβιώνει θα επιβιώνουμε και εμείς.». Με μια λέξη ο νεραιδο-πρίγκιπας απομάκρυνε τους στρατιώτες του. Η στρατιά αποχώρησε και στάθηκε κοιτάζοντας το ζευγάρι που βρισκόταν αγκαλιασμένοι μέσα στον κύκλο πάνω στο γρασίδι. Ο Νεραιδο-πρίγκιπας πλησίασε κι έσκυψε ακριβώς έξω από το κύκλο. « Δεν μπορώ να πω….πως μετάνιωσα που την απήγαγα…αλλά εσύ την αγαπάς, και πρέπει να ξέρεις πως ένιωσα…» κοίταξε αλλού και όταν ξαναμίλησε η φωνή του ήταν γεμάτη συγκίνηση και τα παράξενα άσπρα κι χρώμα μάτια του ήταν υγρά. « Την αγαπώ, γιε του ανθρώπου» και μετά πρόσθεσε «και την χρειάζομαι γιατί η φυλή μας πεθαίνει. Χρειαζόμαστε νέο αίμα. Τις παλιότερες μέρες οι γιοι και οι κόρες του ανθρώπου θεωρούσαν τιμή να ενωθούν με την φυλή των ξωτικών. Μας έδιναν τον σπόρο τους και τα παιδία μας γίνονταν δυνατά και η φυλή διατηρούνταν σε καλή κατάσταση. Κάποιοι έμειναν μαζί μας, αλλά οι λίγοι που επέστρεψαν στον θνητό κόσμο απέκτησαν το χάρισμα της ενόρασης, την ικανότητα να βλέπουν πέρα από το πέπλο του δικού τους κόσμου η το χάρισμα της θεραπείας. Αλλά έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ένας από τους γιους του ανθρώπου κοιμήθηκε με μια από της κόρες των ξωτικών, η κάποια από της κόρες της Εύας κοιμήθηκε με έναν άνδρα, πέρα από τα λιβάδια του ανθρώπου.
«Έχω γνωρίσει μια από τις κόρες των ξωτικών», είπε ο Ναιαλ με πικρία.« Δεν θα έμπαινα σε πειρασμό να κοιμηθώ με μια τέτοια γυναίκα».
«Δεν είναι όλες άσχημες και ρυτιδιασμένες. Χάνουν την ομορφιά και την λάμψη τους και αρχίζουν να γέρνουν μόνο όταν διαμένουν σε αυτόν τον κόσμο». Και μετά γέλασε ευγενικά,
«Αλλά αν περνούσες τα σύνορα μπαίνοντας στον Άλλο Κόσμο ο χρόνος δεν θα σε άγγιζε. Τα χρόνια θα περνούσαν σαν μέρες, θα ήσουν σαν αθάνατος.» Η φωνή του μαλάκωσε. « Μπορώ να το υποσχεθώ αυτό στη Ειλιν, αν την αφήσεις να φύγει.»
«Ο Ναιαλ κούνησε το κεφάλι του. «Ποτέ δεν θα την αφήσω, θα προτιμούσα να την σκοτώσω παρά να βλέπω να φεύγει μαζί σου.». Η φωνή του δυνάμωσε από θυμό. «Έκλεψες την γυναίκα μου, την μάγεψες και την κράτησες φυλακισμένη. Λες πως την αγαπάς, εκείνη όμως σε αγαπά; Δεν μπορείς να καταλάβεις πως παίρνοντας μια κοπέλα απλά και μόνο για να σου κάνει παιδιά είναι λάθος; Δεν μπορείς να καταλάβεις από την στιγμή που τα μάγια σου χαθούν δεν θα κάνει τίποτα άλλο, παρά να σε φοβάται και να σε μισεί για πάντα; Αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος»
Ο άρχοντας των Ξωτικών άπλωσε το χέρι του σαν να ήθελε να αγγίξει τη Ειλιν, αλλά το τράβηξε απότομα με κομμένη ανάσα σαν να είχαν καεί τα δάκτυλα του. «Είναι τόσο όμορφη» ψιθύρισε.
Ο Ναιαλ γέλασε καλοσυνάτα. «Ναι, είναι, σε αυτό έχεις δίκιο. Μα υπάρχουν πολλές άλλες κοπέλες, ακόμη πιο όμορφες. Αλλά η ομορφιά δεν είναι το παν.» πρόσθεσε.
«Στις χώρες των ξωτικών, η ομορφιά είναι το παν», είπε ο νεραιδο-πρίγκιπας.
« Ίσως αν φλέρταρες κάποια κοπέλα, αυτή με τη σειρά της θα σε ερωτευόταν, τότε θα ερχόταν πρόθυμα μαζί σου, στο Βασίλειο των Ξωτικών και με χαρά θα σου έκανε παιδιά.»
«Ίσως», είπε ο άρχοντας των ξωτικών μελαγχολικά. « νομίζω πως τώρα θυμάμαι, γιατί οι γιοι του ανθρώπου έγιναν ανώτεροι της παλιάς φυλής». Αναστέναξε και τα μάτια του γύρισαν πίσω, σε μια άλλη εποχή. «Στο τέλος γίναμε εγωιστές, και είχαμε την δίναμε να πάρουμε αυτό που θέλαμε και αυτό που θέλαμε το περνάμε». Χαμογέλασε στον νεαρό ζευγάρι. «Αυτό να θυμάστε». Και μετά έριξε μια μάτια στον ουρανό που άρχιζε να φωτίζει. «Η νύκτα σχεδόν έχει περάσει και εμείς πρέπει να φύγουμε, αλλά νομίζω πως και οι δυο κερδίσαμε κάτι από αυτή την νύκτα. Εσύ την γυναίκα σου και εγώ…..εγώ σοφία». Ανέβηκε στο άτι του με τα ατίθασα μάτια και καθώς οδήγησε τη στρατιά των ξωτικών μέσα στον γήλοφο, γύρισε και φώναξε δυνατά και καθαρά στην πρωινή ατμόσφαιρα.
«Θα ακολουθήσω την συμβουλή σου».
Ο γήλοφος έκλεισε καθώς οι πρώτες ακτίνες του πρωινού ήλιου τον άγγιξαν με μπρούτζινα και χρυσαφιά χρώματα.
Ο Ναιαλ σηκώθηκε όρθιος με την Ειλιν πιασμένη στο μπράτσο του, κοιτώντας την ανατολή. «Ξέρεις…….», είπε ξαφνικά « Τώρα καταλαβαίνω τι έλεγε ο ιερέας….και είχε απόλυτο δίκιο….: η μαγεία παραμένει».

Ωραία η ιστορία σου, καλογραμμένη, αν και μου φαίνεται συγκριτικά πιο μικρή από τις προηγούμενες (δεδομένου ότι είχες περιθώριο 10 σελίδες) αλλά δεν πειράζει. Βέβαια, εγώ περίμενα αυτό που σου είχα πει να γίνει στο τέλος (για την μάχη ανά μεταξύ τους για το ποιος θα κέρδιζε την καρδιά της ''δεσποσύνης'' ) αλλά και πάλι δεν πειράζει

Καλή επιτυχία σου εύχομαι στον διαγωνισμό και όχι άλλες ηττοπάθειες

σε ευχαριστω με τονονεισ βασικα δεν εβαλα μαχη γιατι δν μπορουσα να τα συνδεσω.....αλλα εχει κι συνεχεια...(αλλα 2 κεφαλαια αλλα εβγαινε 15 σελιδες κι δν τα εβαλα)

Αυτά τα κεφάλαια που λες μπορείς να τα ανεβάσεις στις ''Ολοκληρωμένες Ιστορίες'' για να τα διαβάσουμε και εμείς (ναι, το πρόσεξα ότι έβαλες τόνους, γιαβρί μου ^^ :P)

χαχα ενταξει θα τις ανεβασω οταν τις τελιωσω (δλδ βαλω τονους κτλπα)
(ναι εβαλα κι ηταν πολυ κουραστικο -.- :P)

Γιατί δεν βάζεις τόνους από πριν και παιδεύεσαι; :/ Μετά θα σου μένει μόνο ο ορθογραφικός έλεγχος. Δεν θα ξέρεις από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις :/

οντως αλλα βαριεμαι γιατι μετα τα ξεχναω κι αντε απο την αρχη μετα βασικα δεν τα γραφω σε χαρτι εκεινη την ωρα μου ερχονται τα φανταζουμε κι τα πληκτρολογω...εγω ημουν συνηθησμενη στα greeklish και δν μ βγαινει

Έχω να σου προτείνω κάτι. Είναι διπλός κόπος, αλλά είναι αποτελεσματικό: κάνε πρόχειρες σημειώσεις σε ένα χαρτί την στιγμή που σου έρχεται μια ιδέα. Μετά, όταν θα την επεξεργαστείς στο Word, θα την γράψεις κανονικά, με τόνους και τα συναφή. Έτσι, θα σου μένει μόνο ο ορθογραφικός έλεγχος Το να βάζεις τόνους στις λέξεις δεν είναι τίποτα. Είναι απλά θέμα εξάσκησης

ολα θεμα εξασκησης ειναι -.- τα παντα ολα........οκ λοιπον θα το κανω αυτο που λες...κι ο θεος βοηθος.....

Εφόσον μπορώ να βάζω τόνους στις λέξεις εγώ, που γράφω πιο αργά και από τον θάνατο, μπορεί να το κάνει ο καθένας, πάω στοίχημα γι' αυτό :P Άμα πιέσεις λίγο τον εαυτό σου, θα το συνηθίσεις

εγω παλαι γραφω παααρα πολυ γρηγορα αλλα τονους ποτε ουτε οταν γραφω εκθεσεις στο σχολειο ξερεις ποσες παρατηρησεις εχω φαει? και να μου εμενα φτου τα ιδια

Καλά ρε όργιο (με την καλή την έννοια :P) εντάξει για τα γραπτά του Word, αλλά το κάνεις αυτό και στα γραπτά του σχολείου; 0_0 Για συγκεντρώσου λίγο και άρχισε να βάζεις και κανένα τόνο -.- Είχαμε την καθαρεύουσα που ήταν δύσκολη και είχε 45.000 κανόνες τονισμών. Μετά το πολυτονικό σύστημα. Μετά απομείναμε με την οξεία. Ε πόση απλούστευση πια; Μην σε ακούσει το Υπουργείο Παιδείας και πάρει ιδέες, καήκαμε :P

χαχα μην ανυσηχεις με εχουν συνηθησει ολοι κι δν μ το περνουν σαν λαθος πλεον μονο στα αρχαια -.-

Αλίμονο! Αν δεν στο έπαιρναν και στα αρχαία, θα νόμιζα ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη πια σ' αυτόν τον κόσμο :P

ναι -.- οντως.....αλλα ενταξει....αυτα ειναι τωρα που κοβουν τα κεφαλια

Δεν μπορούμε να καταργήσουμε ένα ολόκληρο σύστημα τονισμού μόνο και μόνο επειδή βαριόμαστε να βάλουμε τόνους, Μάνια :P

χαχα ενταξει...πρεπει να με βαλουν στο υπουργειο παιδειας...εκει να δουν τι αλλαγες θα κανω

Επειδή το θέμα που έθεσες είναι μεγάλο (γιατί εδώ μιλάμε για τον ευτελισμό μιας γλώσσας με τόσο μεγάλη ιστορία όσο την ελληνική) δεν θα το αναλύσουμε γιατί ήδη βγαίνουμε κατά πολύ εκτός θέματος.

Και πάλι καλή επιτυχία στον διαγωνισμό και βάζε τόνους

οκ εχεις δικιο

σεεεεεε ευχαριστωωωω πολυ ......^^^^^

Εγώ είχα πει την γνώμη μου για την ιστορία σου Μάνια!!

Καλή επιτυχία!

μου αρεσε πολυ η ιστορια σου μανια...
ειχες πολυ ζωντανες περιγραφες που σε μαγευουν...

καλη επιτυχια και απο εμενα στον διαγωνισμο