the Vakiuc Demon by Blood Countess

Αποφασισα να ποσταρω εδω την ιστορια ωστε να υπαρχει καπου πιο ευκολως προσβασιμη σε οποιον θελει και να ναι κ πιο μαζεμενη
θα βαλω το 1ο κομματι π διαβασατε χτες και την συνεχεια που εχω ως τωρα ετοιμη

Βράδυ. Πίσσα σκοτάδι έξω, μιας και ο δήμαρχος μας έχει ξεχασμένους και δεν ανάβει τα φώτα στους δρόμους. Απ’έξω ακούγεται το αεράκι που σιγοφυσάει, ήρεμα και γαλήνια. Με ηρεμεί για κάποιο λόγο.
Κι απόψε έχω αυπνίες. Είδα πάλι μια ταινία και φρίκαρα (μα γιατί τα βλέπω αυτά αφού δε μπορώ; ) Η ώρα 1 τα μεσάνυχτα, οπότε λέω να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου και κάποια στιγμή θα με πάρει ο ύπνος. Εκεί που ήμουν ξαπλωμένη, ξάφνου ακούω έναν γδούπο. Ανοίγω τα μάτια και προσπαθώ να αφουγκραστώ…Το μόνο που ακούγεται είναι τα φύλα από τα δέντρα έξω.. Μετά από λίγο ακούω βήματα.. Όλοι στο σπίτι κοιμούνται, τα φώτα κλειστά, οπότε ποιος να είναι αρχισα να αναρωτιέμαι… «Αχ, μαμά μου! Κλέφτες!» σκέφτομαι.. Αποφασίζω να το παίξω γενναία και πάω να δω τι γίνεται. Βγαίνω από το δωμάτιο και κατευθύνομαι προς το σαλόνι απ’ όπου ακούστηκαν οι θόρυβοι…Η καρδιά μου πήγαινε σα τρελή. Σε κάθε μου βήμα ο φόβος γινόταν εντονότερος. «αχ, γιατί άφησα το κρεβατάκι μου? ΓΙΑΤΙ?». Είχα φτάσει στο σαλόνι αλλά δεν διέκρινα τίποτα, μόνο σκοτάδι και ησυχία. «Μάλλον το φαντάστηκα» σκέφτηκα και κάνω να γυρίσω πίσω. Όπως έστριψα το σώμα μου για να πάω πάλι στο δωμάτιο μου, βλέπω μια μαύρη μορφή μπροστά μου. Πέτρωσα και πάτησα μια τσιρίδα… Εκεί άκουσα ένα γέλιο και άναψε το φως. «Χαχαχαχα, τρόμαξες?», ήταν το παραπληγικό, ο αδερφός μου. «Καλά πόσο ηλίθιο παιζει να είσαι; Σουλατσάρεις μέσα στα σκοτάδια;» είπα. Εκείνος συνέχισε να γελάει. Νευριασμένη και σοκαρισμένη ακόμα, γύρισα στο δωμάτιο μου κι έπεσα για ύπνο.
Γύρω στις 3 παρά τέταρτο ξύπνησα γιατί διψούσα. Πήγα στη κουζίνα να πιω νερό και καθώς γυρνούσα άκουσα πάλι κάτι σα σούρσιμο. Μου σηκώθηκε η τρίχα! «ακόμα δε κοιμάται το μικρό;» σκέφτηκα. Πήγα στο σαλόνι, αλλά δεν ήταν κανείς εκεί. Παρόλα αυτά ένιωθα μια παρουσία πίσω μου. Γύρισα απότομα το κεφάλι αλλά κανείς.. «Τα νεύρα μου δεν είναι καλά, καλύτερα να πάω να ξεκουραστώ!» . Γύρισα στο δωμάτιο και ξάπλωσα.. ακόμα ένιωθα κάποιον να έιναι «καρφωμένος» πάνω μου. Ανατρίχιασα. Γυρνάω πλευρό και προσπαθώ να κοιμηθώ…Εκείνη την ώρα ακούστηκε κάτι σαν θρόισμα φύλλων, τα παράθυρα ήταν καλά κλειστά όμως για να ακούγεται κάτι τέτοιο απ’έξω. Δε περνάει ένα λεπτό κι άρχισα να νιώθω την ανάσα κάποιου πάνω μου, παγωμένη. Κοιτάω αλλά κανεις. Μετά από λίγο το ίδιο… Άρχισα να τρέμω και να κρυώνω (ένω κάθε άλλο παρά κρύο έιχε). Αυτή η αίσθηση διήρκησε μερικά λέπτα που μου φάνηκαν αιώνες. «Δεν είμαι καλά! Τα φαντάζομαι όλα αυτά. Απ’ τη κούραση θα ναι» σκέφτηκα. Δε προλαβαίνω καλά - καλά να κλείσω τα μάτια μου, να σου πάλι η ανάσα.. Και κάποιος (ή κάτι) μου τράβηξε το σεντόνι. Φρίκαρα! Τότε άρχισα να ακούω ένα υπόκωφο γέλιο και μια φωνή να μου ψιθυρίζει στο αυτί «Φοβάσαι; Καλά κάνεις». Άρχισα να τσιρίζω. Πετάχτηκα όρθια και πήγα προς την πόρτα και προσπαθούσα να την ανοίξω, αλλά είχε φρακάρει. Η πόρτα μου είχε χρόνια θέμα και δεν κλείδωνε, οπότε δεν είχα καν κλειδί. Φρίκαρα ακόμα πιο πολύ. Γύρισα και είδα μια μορφη ενός άντρα στα μαύρα ντυμένος, με κορακί μαλλιά και κόκκινα μάτια που λαμπίριζαν. Ένιωσα τα πόδια μου να κόβονται, το έδαφος να χάνεται. «Εφιάλτης είναι. ΞΥΠΝΑ!» σκέφτηκα. Αλλά τίποτα. Δεν ήταν εφιάλτης.. Τον είδα να χαμογελάει σατανικά και να έρχεται προς το μέρος μου. Δεν είμαι χαζή, τόσα θρίλερ έχω δει.. Ήξερα πως ήταν το τέλος μου! Το τελευτάιο πράγμα που θυμάμαι είναι την αντρική αυτή μορφή σε απόσταση αναπνοής από μένα να μου πιάνει το χέρι και να νιώθω ένα κάψιμο. Κάπου εκεί πρέπει να λιποθύμησα! Το πρωί με ξυπνήσανε.. Ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ. Σιγά σιγά άρχισα να θυμάμαι τα βραδινά. «όνειρο ήταν τελικά» σκέφτηκα και ηρέμησα. Πήγα στο μπάνιο να πλυθώ και εκεί είδα το χέρι μου.. Στον καρπό, στο σημείο που με είχε αγγίξει εκείνος ήταν ένα σημάδι σαν από έγκαυμα. Φρίκαρα! Από τότε άρχισα να πιστεύω στο υπερφυσικό και να ψάχνω να βρω ποιος ήταν αυτός.
Το όνομά του ήταν Vakiuc. Ήταν δαίμονας που του άρεσε να περιπαίζει τα θύματά του και όταν αποφάσιζε, τα σκότωνε. Για να τους αναγνωρίζει άφηνε ένα σημάδι στον καρπό τους σαν έγκαυμα και ανά χρονικά διαστήματα εμφανιζόταν και τους τρέλαινε. Πολλοί είχαν καταλήξει σε ιδρύματα και ψυχιατρεία, αν και οι πιο πολλοί έχουν πλέον πεθάνει αυτοκτονώντας (αυτός ήταν και ο σκοπός του δαίμονα, να σε τρελάνει και να φτάσεις σε αυτοκτονία).
Εγώ αποφάσισα να δώσω τη μάχη μου όμως. Κατάφερα και ήρθα σε επαφή με ειδικούς και τους είπα τι και πως και υποσχέθηκαν να με βοηθήσουν. Μπήκα λοιπόν σε ομάδα κυνηγών. Ήμουν αποφασισμένη να μην τον αφήσω να κερδίσει έτσι εύκολα.

Οι μέρες κυλούσαν κι εγώ είχα ήδη αρχίσει τα μαθήματα περί δαιμόνων και πως εξοντώνονται. Το πρόγραμμα ήτα αυστηρό και έπρεπε να εξασκούμαι και να μελετάω κάθε μέρα.. Αλλά το είχα πάρει σοβαρά – στη τελική η δική μου ζωή εξαρτάται από αυτό.
Μέσα σε μερικούς μήνες έμαθα τα πάντα – τρόποι άμυνας, επίθεσης, ξόρκια, βότανα και τα σιναφί.
Παράλληλα, καθ’ όλη τη διάρκεια της εκπαίδευσής μου, είχα και μικρές επισκέψεις από τον δαίμονα, που κάθε άλλο παρά φιλικές ήταν. Πότε έκανε το σπίτι αχούρι πετώντας αντικείμενα, πότε απλά πάγωνε το δωμάτιο και η ανάσα μου γινόταν βαρια.
Αποφάσισα λοιπόν, να εξοπλιστώ με κάθε λογής φυλαχτά. Η αλήθεια είναι πως όλοι φοβόμασταν λίγο πολύ. Απ’ ότι κατάλαβα και οι υπόλοιποι που ήταν και ειδήμονες, δεν είχαν αντιμεντωπίσει τον συγκεκριμένο δαίμονα ξανά, ούτε είχαν έρθει σε επαφή μαζί του.
Αφότου πέρασαν 3 μήνες εκπαίδευσης και θεώρησαν πως ήμουν έτοιμη, ξεκινήσαμε την αναζήτηση. Το σχέδιο ήταν να καλέσουμε τον δαίμονα και να δούμε στο περίπου τη δύναμη του και τις αδυναμίες του. Αυτό το φοβόμουν γιατί εγώ θα ήμουν το δόλωμα (τι χαρά!).
Ήταν αρκετά δύσκολο το να καλέσουμε τον δαίμονα. Όσες προσπάθειες κι αν κάναμε, δεν εμφανιζόταν. Είχα αρχίσει να απελπίζομαι..
Ένα βράδυ, το τελευταίο Σάββατο του Αυγούστου, κάναμε κάτι σα συγκέντρωση. Είχαν μαζευτεί οι οικογένειες ολωνών και τρώγανε και πίνανε. Εμένα οι δικοί μου έχουν πεθάνει και ο μικρός μου αδερφός δεν έχει γνώση για το τι μου γίνεται, οπότε δεν είχα κανέναν δικό μου εκεί. Αποφάσισα λοιπόν να γυρίσω σπίτι και να πέσω για ύπνο μιας και ήμουν πτώμα από τη κούραση.
Πάω σπίτι, ξαπλώνω. Ο ύπνος με πήρε αμέσως. Στο όνειρό μου όμως συνέβησαν κάποια πολύ περίεργα πράγματα. Είσαι ότι ήμουν σ ένα μέρος με βράχια, σκοτεινό, υγρό και κρύο. Φοβόμουν. Τότε εμφανίστηκε ο Vakiuc και φαινόταν θυμωμένος. «Ώστε νομίζεις πως μπορείς να ξεφύγεις από μένα; Ότι είσαι πιο έξυπνη; Εξαιτίας σου ο αδερφός σου και οι φίλοι σου θα είναι ο επόμενος στόχος μου» . Πετάχτηκα από το κρεβάτι αλαφιασμένη και ιδρωμένη. Η καρδιά μου κόντευε να βγει απ’ τη θέση της.. Άρχισε να με καίει και το σημάδι στο χέρι. Αυτό ήταν όνειρο ή κάτι το πραγματικό;
Έτρεξα στους άλλους και τους ξύπνησα. Έπρεπε να μιλήσω σε κάποιον, Αφού τους εξήγησα τι έγινε μου είπαν πως ο δαίμονας κατάφερε και με πλησίασε μέσω του ονείρου μου για να μου μεταφέρει ένα μήνυμα και πως θα ήτα καλύτερα να έφερνα τον αδερφό μου να τον προσέχουν.
Όπου και αν ήμουν κοίταζα τα πάντα και τους πάντες με καχυποψία. Φοβόμουν μέχρι και τη σκιά μου.. «Γιατί σε μένα;» έλεγα και ξανάλεγα.. «Γιατί;» και ξέσπασα σε κλάμματα.

[to be continued...]

Συνέχισε το!!! Μην μας το αφήνεις εκεί... Στο καλύτερο σημείο!!!

Αυτός ο δαίμονας ζητάει τίποτε άλλο από αυτήν;;;;; :ΟΟΟΟ

Περιμένουμε με ανυπομονησία την συνέχεια!!!

Ενδιαφέρον φαίνεται! Συνέχισέ το!

Εγώ με ένα πράγμα απορώ όμως: αυτή πώς κατάφερε να ξανακοιμηθεί μετά που τον είδε για πρώτη φορά;

@paramu8enia: πολλα ζηταει και σε λιγο θα μαθει κ η ηρωας το γιατι
@Raven: με αυτα που της κανει της προκαλει ψυχικη και σωματικη κουραση. επισης η ηρωιδα ειναι πιο γενναια απ οτι φαινεται οπως θα δειτε στη συνεχεια

σας ευχαριστω πολυ και τις 2

ΩΩω νομίζω ότι κατάλαβαα...:Ρ

Για συνέχισε λοιπόν!:Ρ

ωραια η ιστορια σου...


αυτος ο vakiuc θα ερωτευθει την ηρωιδα?

οχι:ρ δν υπαρχει ρομανς στο στορυ xD
σε ευχαριστω^^

ΠΟΠΟΟΟΟΟΟ δεν εχω λογιααα....ανυπομονω για την συνεχειααααααα....^_^ ειναι τελειο αν και το εκοψες αποτομα :Π

το εκοψες πανω στο σημειο που επρεπε πιστευω. και εννοω οτι ετσι μας τραβηξες το ενδιαφερον για την συνεχεια.

ενδιαφερον ο μυθος. εσυ τον σκεφτηκες ή διαβασες καπου για αυτον;

Ειναι αποτομο για να σε βαλει κ σε σκεψεις κ αγωνια για το τι θα ακολουθησει
@Amaranth σε ευχαριστω^^ εγω τον σκεφτηκα:ρ υπαρχει και ιστορια γυρω απο αυτον για το τι ηταν, πως εγινε ετσι, απο που ειναι κλπ κλπ

Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία σου, καθώς και το στοιχείο με τον δαίμονα που έφτιαξες. Μια καθαρά τρομακτική ιστορία (yum! ^^) Συνέχισέ την

(Μια μικρή παράκληση μόνο: Να διαχωρίζεις τους διαλόγους όταν πρέπει από το ενιαίο κείμενο. Μου βγήκαν λιγάκι τα μάτια μέχρι να το διαβάσω xD)

σε ευχαριστω, θα προσπαθησω να ανεβασω τν συνεχεια μεχρι τη κυριακη

(ειναι απο το γουορντ ετσι:ρ τα κανω αντιγρ. - επικολ. και τα κανει ετσι μετα:/ θα προσπαθησω να τ φτιαξω ομς:] )
ορίστε και η συνέχεια σο φαρ:




Την επόμενη μέρα είχαμε γεμάτο πρόγραμμα. Έπρεπε να συναντηθούμε με τα μέλη των άλλων ομάδων και να τους εξηγήσουμε την κατάσταση. Χρειαζόμασταν άτομα για να μας βοηθήσουν.
Είχα και τον αδερφό μου μαζί μου. Ο καημένος. Τώρα πλέον ξέρει κάποια πράγματα και για κάποιο λόγο που δε καταλαβαίνω, έχει ενθουσιαστεί! Αν είναι δυνατόν! Εδώ εγώ περνάω κρίση και αυτό χαίρεται. Να μου πεις μικρό είναι, πού να καταλάβει την σπουδαιότητα και σοβαρότητα της κατάστασης.
Συνέχεια σκεφτόμουν το όνειρο και τα λόγια του δαίμονα. Δεν θέλω να πάθει κανείς κακό. Με τις σκέψεις αυτές με πήρε ο ύπνος.

Βρισκόμουν σ ένα ξέφωτο. Τριγύρω πολλά δέντρα και λουλούδια. Κάπου κοντά πρέπει να είχε ποτάμι γιατί άκουγα το νερό. Άρχισα να κατευθύνομαι προς τα εκεί. Όταν έφτασα είδα ένα ελαφάκι να πίνει νερό. Σκιουράκια να τρέχουν από δω κι από κει. « Πού είμαι;» αναρωτήθηκα. Ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε κι έφερε τα μαλλιά μου στα μάτια μου. Έκανα μια με το χέρι να τα διώξω κι τότε την είδα. Μια όμορφη κοπέλα ντυμένη μ ένα λευκό φόρεμα, μακρύ, μακριά ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια.
«Είσαι ασφαλείς εδώ» , μου είπε. «Είμαι η Lian, η βασίλισσα του δάσους των χαμένων ψυχών. Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω.»
«Κάτσε, πού είπες ότι είμαι; Δεν είμαι χαμένη ψυχή. Και πως θα με βοηθήσεις;» είπα. Άρχισα να αναρωτιέμαι αν ήταν πραγματικότητα ή απλά κάποιο περίεργο όνειρο.
«Μπορώ να σε βοηθήσω να νικήσεις τον Vakiuc.» ειπε η Lian.
«Πως θα το κάνεις αυτό;» την ρώτησα.
«Πρέπει να μάθεις την ιστορία του, για να βρεις τις αδυναμίες του» μου είπε.
Πριν προλάβω να απαντήσω, ένιωσα μια περίεργη ζαλάδα, σα να έφευγε το έδαφος απ’ τα πόδια μου.
Βρέθηκα σ’ ένα σπίτι. Φαινόταν πως οι κάτοικοί του ήταν φτωχοί. Ένα αγοράκι καθόταν κοντά στη σόμπα προσπαθώντας να ζεσταθεί. Εκείνη την ώρα μπαίνει ένας άντρας μέσα, ψηλός, γεροδεμένος, με μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια. Κοιτάει το αγόρι και του λέει να πάει να κοιμηθεί γιατί είναι αργά κι αύριο έχουν πολλές δουλειές να κάνουν. Το αγόρι τον υπακούει και πάει στο δωμάτιό του. Τον ακολουθώ. Το αγοράκι ήταν καστανόξανθο, με μελί μάτια και ένα μόνομο μελαγχολικό ύφος στο βλέμμα του. Μπήκε κάτω από τα σκεπάσματά του και δεν άργησε να αποκοιμηθέι. Μετά από λίγο ακούστηκαν φωνές από το άλλο δωμάτιο. Πήγα προς τα εκεί να δω. Μέσα ήταν ο άντρας που είδα πριν και στο κρεβάτι μια γυναίκα, η οποία είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με το αγόρι.
Κοίταξα την γυναίκα. Φορούσε μια λευκή νυχτικιά και ήταν ιδρωμένη. Άρχισα πάλι να φωνάζει και να κλαίει. Είδα τον άντρα να προσπαθεί να την ηρεμήσει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, οπότε αναγκάστηκε να της κάνει μια ένεση –φαντάζομαι ηρεμιστική.
Τότε ένιωσα δίπλα μου την Lian.
«Αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι έιναι η οικογλενεια του Vakiuc, ή αλλιώς Tom Mornes όπως ήταν το όνομά του όταν ήταν ακόμα άνθρωπος. Η μητέρα του μετά τη γέννα του Tom αρρώστησε και τρελάθηκε. Της κάνανε ενλεσεις και φαρμακευτικές αγωγές, αλλά εκείνη την εποχή δεν είχαν όλα αυτά που έχετε εσείς σήμερα οπότε δεν ήταν εύκολο να γίνει σωστή διάγνωση και παροχή φαρμάκων. Μετά από μια βδομάδα από το σκηνικό που είδες η μητέρα του πέθανε. Ο Tom είχε στεναχωρηθεί πάρα πολύ όπως είναι λογικό. Δεν μίλαγε, δεν έτρωγε. Καθώς περνούσαν τα χρόνια έμαθε να δουλεύει με τον πατέρα του στα χωράφια και να μαζεύει το σιτάρι.
Σε ηλικία 19 ετών αποφάσισε να φύγει από το χωριό του και να πάει στην πόλη να ζήσει. Εκεί γνώρισε μια κοπέλα, την Tati. Ήταν η πιο όμορφη κοπέλα που χε δει και όπως ήταν φυσικό, την ερωτεύτηκε. Κι εκείνη έδειχνε κάποια αισθήματα προς αυτόν. Ένα βράδυ, λοιπόν, του είπε να την συναντήσει στο πάρκο που είχαν γνωριστεί. Εκείνος ντύθηκε, στολίστηκε και πήγε. Τον περίμενε όμως μια δυσάρεστη έκπληξη.
Η Tati ήταν εκεί, αλλά όχι μόνη. Μαζί της ήταν και 3 τυπάδες, σαν μπράβοι της. Ο Tom άρχισε να αναρωτιέται μήπως η Tati τον κορόιδευε. Δες τα υπόλοιπα με τα μάτια σου.
Γύρισα και είδα το σκηνικό να αλλάζει και μεταφέρθηκα σ ένα πάρκο οπού ηταν ο Tom και η Tati.
«Πλησίασε, δε θα σε φάνε τα παιδια. Φίλοι μου έιναι», Είπε η Tati. Ο Tom πήγαι προς το μέρος τους και κάθησε δίπλα στην Tati.
«Παιδιά μας αφήνετε λίγο;» Είπε η Tati, και οι τύποι φύγανε.
«Τι συμβαίνει;» ρώτησε ο Tom ανήσυχος.
«Πρέπει να μιλήσουμε Tom. Ξέρω πως νιώθεις για μένα. Το ίδιο νιώθω κι εγώ. Απλά πρέπει να σου πω για μένα.» Ο Tom έμεινε να την κοιτάει ανησυχητικά.
«Ανήκω σε μια συμμορία. Είναι του πατέρα μου, οπότε δε μπορώ και αλλιώς. Για να είμαστε μαζί θα πρέπει να μυηθείς κι εσύ.» είπε η Tati. Ο Tom ερωτευμένος που ήταν δέχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη και ακολούθησε την Tati ως το σπίτι της.
Κι άλλη αλλαγή σκηνικού. Τώρα βρισκόμασταν στο σαλόνι όπου ήταν όλοι μαζεμένοι. Στη μέση υπήρχε ένα τραπέζι και πάνω σε αυτό ένα κοντάρι από κράμα σιδήρου πυρακτωμένο. Σημάδεψαν τον καρπό του Tom με το έμβλημα της συμμορίας, μια σπείρα. Το σημάδι έμοιαζε με αυτό που είχα στο χέρι μου.
«Άρχισες να καταλαβαινεις;» με ρώτησε η Lian.
Η αλήθεια ήταν πως σιγά – σιγά είχα αρχίσει να καταλαβαίνω. «Ο Tom πέθανε 3 μέρες μετά την μύηση του. Το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ, ούτε ήρθε κάποιος να τον ψάξει. Λίγο καιρό με τά τον θάνατό του εμφανίστηκε στν Tati η οποία ήταν παρούσα στο θάνατό του. Την φίλησε και την σκότωσε. Έτσι έγινε δαίμονας και κράτησε το όνομα Vakiuc, το όνομα της συμμορίας.» συνέχισε η Lian.
¨΄Αρα για αυτό φέρεται στα θύματά του έτσι!» αναφώνησα εγώ. «Ναι, ακριβώς» μου απάντησε η Lian.
Και εκεί ξύπνησα από αυτό το όνειρο.


Μου πήρε λίγη ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσω το τι έγινε. Το όνειρο ήταν 100% αληθινό. Στάνταρ! Αλλά όλο αυτό τι είχε να κάνει με μένα;




[to be continued]

Έχω μείνει!!! :ΟΟΟ

Ήτανε πολύ ωραία η συνέχεια!!!

Ώστε έτσι λοιπόν ο Τομ...Αλλά δεν κατάλαβα! Εντάξει φυσιολογικό ήτανε να σκοτώσει την κοπέλα που αγαπούσε επειδή ήτανε παρούσα του θανάτου του! Αλλά δεν εξηγεί γιατί σκοτώνει τους άλλους!

Για πες μας εσύ!!

Και φυσικά περιμένουμεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε την συνέχεια!!!

Ναι θα συμφωνησω με την Μαρια για τον Τομ...γιατι σκοτωνει τους αλλους? εχει κανενα ιδιετερο λογο>?

Σπόιλερ:

Χαχα άντε να δούμε όμως το γιατί!:Ρ

Σπόιλερ:

Ήταν πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό με το όνειρο. Απλά μπερδεύτηκα λίγο... Γιατί πέθανε ο Τομ;
Θα έχει κι άλλα τέτοια με τη Lian και την ιστορία του δαίμονα;

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

περιμενουμε συνεχειαα...^_^

Περιμένουμεεε!!!

Σπόιλερ:

Περιμένουμεεεε!!!!!

θα δειτε παρακατω το γιατι δεν φανερωνονται ολες οι πληροφοριες με τη μια xD υπαρχει λογος..
8α δωσω ενα χιντ: τα θυματα δεν ειναι τυχαια...

Ωωωωω μ ήρθε μια σκέψη στο μυαλό...Μήπως η κοπελιά έχει μακρύ συγγένεια με την Tati?? :ΟΟΟ

Περιμένουμε να μάθουμε!

Μήπως, ανάμεσα στα θύματά του, υπήρχαν και υπερφυσικά όντα;

Αυτό, επίσης, που δεν κατάλαβα είναι το πως έγινε δαίμονας. Όταν πέθανε, πούλησε την ψυχή του στον διάολο; Ήταν κάτι σαν ''οικογενειακή κατάρα;'' Δεν άφησες καμία απολύτως υπόνοια και το αφηγηματικό κενό που άφησες δεν έβγαζε νόημα :/

η ηρωιδα θα μαθει σιγα σιγα καποια πραγματα...την Λιαν θα τη ξαναδουμε, ειναι κατι σαν προστατιδα της ηρωιδας... το πως εγινε ακριβως και γιατι θα το ανακαλυψει η ηρωιδα σε flashback ονειρο..^^ θα δειτε

Σπόιλερ:

Ελπίζω να καταλαβαίνεις πως το εννοώ: την μια στιγμή λες ότι πέθανε και την άλλη ότι έγινε δαίμονας. Αν ήθελες να το μάθουμε αργότερα, καλό θα ήταν: ή να μην το αναφέρεις καθόλου ή να αφήσεις μια υπόνοια για το πως έγινε δαίμονας.