Ματωμένα μάτια..

Βασικά δεν είναι καλή και όσο θα ήθελα αλλά είπα ότι θα πάρω συμμετοχή! Και πήρα ελπίζω να σας αρέσει... Δηλαδή το ελπίζω!:Ρ

“Με κοίταζε έντονα, ήτανε έξω από το νεκροταφείο. Με φόβιζε αλλά το σώμα του με τραβούσε σαν μαγνήτης…”Κάθε μέρα το ίδιο όνειρο …Τι να σήμαινε τον ήξερα;

«Ριάννα;!» με σκούντηξε η φίλη μου η Τζένη κοιτάζοντας με, με ανησυχία.

«Ναι;Τι;» είπα μετά από ένα λεπτό διώχνοντας τις σκέψεις μου.

« Είσαι καλά;» γύρισε και με ρώτησε κατάματα.

«Ναι μια χαρά, μην μου δίνεις σημασία!» της είπα αποστρέφοντας το βλέμμα μου στο κενό.

«Καλά…Θα έρθεις για καφέ;» με ρώτησε αδιάφορα.

«Ναι…παίζει» απάντησα διστακτικά.

«Καλά, να με πάρεις τηλέφωνο.»είπε ενώ κοιτούσε προς την πόρτα της τάξης.
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου, περιμένοντας να δω τον καθηγητή Ρούντι που μας έκανε Ιστορία και όλα τα υπόλοιπα φιλολογικά. Σε λίγο εμφανίστηκε στην πόρτα με ένα πικρό χαμόγελο.

«Καλημέρα σας παιδιά, σήμερα σας έχω δυο ευχάριστα νέα. Το πρώτο νέο είναι ότι θα σας φύγω και το άλλο είναι ότι βρέθηκε κάποιος άλλος για την θέση μου.» είπε με μια ήρεμη φωνή.
Αν και πολλοί δεν τον συμπαθούσαν εγώ ήμουν η μόνη αντίθετη από αυτούς. Και στεναχωρήθηκα πολύ. Όχι σαν κάποιους από την τάξη μου.

«Κύριε, γιατί θα φύγετε;» ρώτησε ο Τζον από πίσω μου.

«Γιατί; Είναι ένα ερώτημα . Αλλά εύκολο για μένα. Λοιπόν πάρθηκε η απόφαση, να πάω σαν καθηγητής σε άλλο μέρος της Αμερικής! Γι’αυτό αντίο Καλιφόρνια…» είπε αναστενάζοντας,κοιτάζοντας μας.

«Ο καινούργιος καθηγητής, ποιος είναι; Είναι καλός;» ρώτησε μια κοπέλα στην άλλη άκρη της τάξης.
Σε αυτήν την ερώτηση της, η καρδιά μου, χτυπούσε σαν τρελή. Με γρήγορους ρυθμούς και όλο και πιο δυνατά. Δεν άκουγα πια την συζήτηση των υπολοίπων. Άρχισε να πονάει έντονα το κεφάλι μου, έσκυψα προς τα κάτω, ελπίζοντας να βρω κάτι στην τσάντα για να περάσει αυτός ο ηλίθιος πονοκέφαλος. Όταν ξαφνικά… χτουπ-χτουπ.

«Συγνώμη που ενοχλώ, είμαι ο καινούργιος σας καθηγητής…» συνειδητά σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα, «Είμαι ο Τζέιμς Μπλακγουλφ» είπε ο καινούργιος καθηγητής σε μας, κοιτάζοντας με έντονα.

Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει. Δεν μπορούσα να ανασάνω καλά. Ώσπου τα μάτια μου κλείνουν και νοιώθω να πέφτω…
Όταν άνοιξα τα μάτια μου,είδα την Τζένη από πάνω μου, να με κοιτάζει με ανησυχία. Κοίταξα γύρω μου και πρόσεξα ότι βρισκόμουν στο ιατρείο του λυκείου.

«Τι συνέβη;» ρώτησα με βραχνή φωνή, νοιώθοντας να διψάω αλλά όχι για νερό, αλλά για μια γεύση που είχα χρόνια να γευτώ αντί αυτού της είπα με δυσκολία «Λίγο..νε..νερό»

Εκείνη έτρεξε αμέσως να μου βάλει ένα ποτήρι νερό.Όταν ήρθε κοντά μου, με σήκωσε λίγο, και μου έτεινε να πιω. Εγώ πήρα το ποτήρι, ευχαριστώντας την και προσπάθησα να πιω. Έπειτα την ρώτησα τι είχε συμβεί. Εκείνη μου είπε ότι είχα λιποθυμήσει μετά την άφιξη του καινούργιου καθηγητή. Επίσης μου είπε ότι ήτανε ένας γεροδεμένος όμορφος νέος, που η ίδια απορεί πως έγινε δάσκαλος. Προσπάθησα να θυμηθώ την φάτσα του αλλά μάταιο το κεφάλι μου πονούσε έντονα. Μετά από λίγο ήρθε η νοσοκόμα του σχολείο και μου είπε ότι αν ένοιωθα καλά, θα μπορούσα να φύγω. Έτσι και έκανα, πήρα την ζακέτα μου και βγήκα έξω. Έξω με περίμενε η Τζένη με τα βιβλία της.

«Πάρε»μου είπε, δίνοντας τα βιβλία μου, του επόμενου μαθήματος που είχαμε. Αλλά επειδή ήθελα να κάνουμε κουβέντα για να ξεχαστώ την ρώτησα αδιάφορα.

«Τι έχουμε τώρα;»

Τζένη άρχισε να μιλάει αλλά εγώ δεν της έδωσα σημασία αφού το μυαλό μου και το κεφάλι μου ήτανε αλλού. Η ματιά μου, είχε πέσει σε έναν κύκλο.που είχανε κάνει καθηγήτριες και μαθήτριες μαζί. Στην μέση ήτανε ένας άνδρας. Όλες μαζί μιλούσαν έντονα μαζί του, στα στόματα τους έτρεχαν τα σάλια τους, λυσσασμένες σκέφτηκα . Όταν άκουσα την φωνή του, μου φάνηκε γνωστή. Η φωνή του ήτανε τόσο σέξι και βραχνή που όλα τα κορίτσια θα ορμούσαν απάνω του.

Όταν σταμάτησε να μιλάει, γύρισε απότομα και με κοίταξε. Αποστρέφοντας το κεφάλι μου από αυτόν και γύρισα να κοιτάξω την Τζένη, που συνέχιζε ακόμα να μιλάει κοιτάζοντας και εκείνη τον όχλο. Απομακρύνθηκα γρήγορα από αυτήν και κατευθύνθηκα προς την τουαλέτα. Πήγα στον νιπτήρα και έβρεξα το πρόσωπο μου με κρύο νερό…Η Τζένη μπαίνοντας και αυτή με ρώτησε αν ήμουν εντάξει. Εγώ κατένευσα χαμογελώντας, και γύρισα να την κοιτάξω.

«Εντάξει.» μου είπε , και έπειτα είπε «Τις είδες τον όχλο με εκείνα τις καθηγήτριες και τις μαθήτριες που τριγυρνούσαν τον καινούργιο καθηγητή! Οι ηλίθιες, δεν πιάνουν μια μπροστά μου..!»

«Αυτός ήτανε ο καινούργιος καθηγητής;» την ρώτησα σαστισμένα, αγνοώντας το κουδούνι που είχα χτυπήσει για να μπούμε μέσα στο μάθημα.

«Ναι αυτός,και τώρα πάμε γιατί έχουμε μαζί του! Μην αργήσουμε!» μου είπε αρπάζοντας το χέρι μου, και τραβολογώντας, αρχίσαμε να τρέχουμε προς την τάξη.Όταν φτάσαμε προς την πόρτα την σταμάτησα και της είπα λαχανιάζοντας.

«Σταμάτα,τρελή να πάρω ανάσα.» αλλά πριν μου απαντήσει. Άνοιξε η πόρτα της τάξης μας, με τον καινούργιο καθηγητή πότε να κοιτάζει την μια και πότε την άλλη.

«Και εσείς είστε ;»είπε εκείνος δείχνοντας μας.

«Αργοπορημένες» του είπα απότομα χωρίς να τον κοιτάζω αλλά ένοιωθα την ματιά του έντονα πάνω μου. Στα σωθικά μου…

«Να μας συγχωρείτε, απλά από εδώ η φίλη μου, δεν ένοιωθε καλά σήμερα» είπε η Τζένη προς αυτόν σαν μια μικρή που ήθελε απεγνωσμένα ένα γλειφιτζούρι.

«Καλώς και περαστικά σου!» είπε ο καινούργιος καθηγητής προ τα εμένα κοιτάζοντας με. Τον αγνόησα και προχώρησα προς το θρανίο μου.

Σε όλη την διάρκεια ούτε καν που κοίταξα τον καθηγητή, είχα χωθεί στις σκέψεις μου.Μου φαινόταν γνωστός αλλά από πού; Στο που το μυαλό μου έκανε κύκλους. Ξαφνικά θυμήθηκα κάτι, πριν από τρία χρόνια ήμουν σε μια άλλη χώρα, αλλά έφυγα ξαφνικά. Που κολλάει αυτό όμως και που το που;
Εικόνες έρχονται στο μυαλό μου, είναι έντονες και μπερδεμένες αναμνήσεις. Η περίεργη δίψα ξανάρχεται. Ζαλίζομαι. Το κεφάλι πονάει πολύ, προσπαθεί να θυμηθεί και άλλα, τα κατάφερε! Ξέρω ποιος είναι και ποια είμαι…

«Ριάννα, τα μάτια σου… βγάζουν αίμα..!» ακούστηκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου η Τζένη.

Την επόμενη στιγμή, βρισκόμουν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Οι τοίχοι του ήτανε μαύροι.Για λίγο, καθόμουν μόνοι κοιτάζοντας το χώρο. Ώσπου άνοιξε η πόρτα και ένας άντρας μπήκε μέσα, άνοιξε το φως και πρόσεξα ότι ήτανε ο καινούργιος ο καθηγητής ο Τζέιμς.

«Α, εσύ είσαι;» είπα χωρίς να τον κοιτάζω. Πονούσα… μα και διψούσα.

«Ριάννα πραγματικά τι σου συμβαίνει;» όταν γύρισα να τον κοιτάξω πρόσεξα ότι κρατούσε, κάτι στα χέρια. Μα όταν κάθισε δίπλα μου είδα ότι είχε ένα μπουκάλι μεγάλο γεμάτο με ένα κόκκινο υγρό. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, ήθελε την γεύση του να την γευτεί μέχρι την τελευταία του σταγόνα. Όταν κοίταξε που κοιτάζω μου έτεινε το μπουκάλι λέγοντας ότι ήτανε για μένα. Εγώ το άρπαξα και άρχισα να το πίνω λαίμαργα! Ένοιωσα ηδονή πόσο καιρό είχα να πιω αίμα. Ούτε εγώ θυμόμουν.
Όταν μίλησα άκουσα την φωνή μου για πρώτη φορά παγερή:

«Είχα πάει σε ένα από τους αδερφούς σου, και του είπα να μου κάνει υποβολή να ξεχάσω τα πάντα για εκείνη την ζωή. Και όπως ξέρεις η υποβολή του, έπιασε μιας και είναι ένας από τους αρχικούς.»

«Ποιος ήτανε; Ο Ράντι;» δεν απάντησα αλλά κατάλαβε ότι ήτανε εκείνος. «Και γιατί όλα αυτά;» με ρώτησε γεμάτος απορία.

«Τζέιμς εγώ δεν είμαι μια από τους αρχικούς, ένοιωθα πώς να στο πω; Μειονεκτικά! Και έπειτα είχα δει ένα όραμα ότι ο Στεφ ο άλλος αδερφός σου θα σε σκότωνε γιατί ήθελε να με χρησιμοποίησει για κάτι πειράματα του! Έτσι έφυγα. Δεν ήθελα να δημιουργήσω οικογενειακά προβλήματα, επειδή αγαπιόμαστε.» Ανακάθισα στο κρεββάτι και κοίταξα έξω στο παράθυρο.

«Και πως θυμήθηκες ξανά;» με ρώτησε ακολουθώντας το βλέμμα μου, το οποίο κοίταζε έξω.

«Είμαι βρικόλακας το ξέχασες; Το πιο δυνατό για να θυμηθεί κάποιος βρικόλακας ξανά, είναι η αληθινή αγάπη! Το κλειδί της αιωνιότητας!» είπα κοιτάζοντας τον με πόθο. Αλλά σηκώθηκα αστραπιαία από το κρεβάτι και πήγα στην πόρτα. «Έλα στο νεκροταφείο στις 12 ακριβώς, θα σε περιμένω.» του είπα με ένα χαμογελώντας πονηρά.
Με κοίταξε για μια στιγμή και έπειτα γύρισε να κοιτάξει το σκοτάδι που απλωνόταν έξω στο παράθυρο.




Η ώρα πήγε 12 , εγώ στεκόμουν κάτω από την βροχή με τις μπότες μου να βουλιάζουν στις λάσπες, εκείνον. Ξαφνικά είδα μια ανδρική φιγούρα. “Με κοίταζε έντονα, ήτανε έξω από το νεκροταφείο. Με φόβιζε αλλά το σώμα του με τραβούσε σαν μαγνήτης… “ Ήρθε αστραπιαία κοντά μου με άρπαξε από την μέση και με τράβηξε κοντά του. Τα σώματα μας κολλήσανε, έτσι όπως έπεφτε η βροχή,σαν να μας έσπρωχνε τον έναν κοντά στον άλλον.Ο πόθος μας ήτανε έκδηλος. Τον είχα ξανά στην αγκαλιά μου. Τον πέταξα με δύναμη σε ένα από τους τάφους, το οποίο ράγισε. Αλλά δεν με ένοιαζε πήγα από πάνω του και άρχισα να τον φιλάω παθιασμένα στο λαιμό. Έπειτα εκείνος με έβαλε από κάτω βγάζοντας τα ρούχα μας με γρήγορους ρυθμούς και μπλέκοντας τις γλώσσες μας με πάθος. Τα γυμνά κορμιά μας είχαν πάρει φωτιά, και ο έρωτας μας ήτανε γλυκός και οδυνηρός.

Καθώς ντυνόμουν είδα ένα όραμα. Τον Στεφ να είναι εδώ κοντά και να καρφώνει με ένα παλούκι τον Τζειμς. Φοβήθηκα άλλα δεν το έδειξα, πήγα κοντά στο Τζειμς, τον φίλησα τρυφερά. Και τον κοίταξα κατάματα.

«Σε αγαπώ!» με φίλησε και εκείνος τρυφερά λέγοντας μου με πόθο.

«Και εγώ σε αγαπώ!» Του χαμογέλασα πικρά. Ενώ τα μάτια μου άρχισαν να τσούζουν.

«Μην με ξεχάσεις ποτέ! Συγνώμη…» είπα που εκείνη την στιγμή μια άλλη αντρική φιγούρα όρμηξε προς τον Τζειμς για να τον σκοτώσει. Ο Στεφ. Μπήκα μπροστά στο Τζειμς. Ώσπου ένας γλυκός πόνος διαπέρασε το κορμί μου. Εγώ μην μπορώντας κατέρρευσα απάνω στο Τζειμς. Τα δάκρυα μου έπεσαν. Και εκείνος με αγκάλιασε κλαίγοντας.

«Μην μου χαθείς ξανά!» με παρακαλάσε λυπητερά.
Του χαμογέλασα πικρά και έκλεισα τα μάτια μου.




“Θυμάμαι το χαμόγελο της! Τόσο γλυκό όσο και η αγάπη που υπήρξε μεταξύ μας. Κυνηγάω την σκιά της και η σκιά της με κυνηγάει. Δεν πρόκειται να ησυχάσω μέχρι να κρατήσω στα χέρια μου το πτώμα του Στεφ.
Υ.Γ Μου λείπεις και σε αγαπώ ακόμη Ριάννα.”

Έγραψε με καλογραμμένα γράμματα σε ένα τετράδιο που έγραφε αυτά που ένοιωθε. Έπειτα βγήκε από το σπίτι, πιστεύοντας ότι άρχισε το κυνήγι. Και όπως έτρεχε, εγώ τον ακολουθούσα, σαν πνεύμα και πάλι θα έκανα τα πάντα για να τον προστατεύσω…

ΤΈΛΟΣ.

Βρε παιδάκι μου, να σου πω τι δεν κατάλαβα:

Πως στο καλό είναι αυτή original; Δεν είχε καμία ένδειξη, κανένα μπερδεμένο ιστορικό κλπ. και ξαφνικά ΜΠΟΥΜ! Άρχισε να δακρύζει αίμα και να θέλει να πιει αίμα xP
Επίσης, ο Στεφ ποιος είναι;
Και στο τέλος αυτή έγινε και στοιχειό και τον στοίχειωσε; :P

Αν εξαιρέσεις τα αφηγηματικά κενά, ήταν μια καλούτσικη ιστορία. Θα μπορούσες να γράψεις λίιιγο περισσότερο. Πιστεύω είχες το περιθώριο.

Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό

Δεν είναι original όπως είπε και στον Τζειμς: "Τζέιμς εγώ δεν είμαι μια από τους αρχικούς"

Ναι άρχισε επειδή ήρθε εκείνος εκεί... Και άρχισε να θυμάται ξανά!

Ο Αδερφός του Τζειμς οι οποίοι είναι original.

Ναι! σιγά μην τον αφήναμε έτσι τν Τζειμς!

Ευχαριστώ και επίσης!

Όση υποβολή κι αν της έκαναν, δε θα έπρεπε να θέλει έτσι κι αλλιώς να πιει αίμα;

Και τρία χρόνια πώς και δεν είχε καταλάβει ότι κάτι πήγαινε στραβά. Το παρελθόν της δε θα έπρεπε να είναι "κενό" μέχρι τη στιγμή που της έκαναν υποβολή για να πιστέψει ότι είναι άνθρωπος;

Μου άρεσε έτσι όπως έκλεισε η ιστορία!

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

Ε δεν ήταν μια από τους αρχικούς... Ήταν μια κοινής βρικόλακας

Εμ ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να είχε συμβεί εκείνα τα 3 χρόνια που να μην θυμάται η κοπελίτσα..

Και μένα μου άρεσε..

Ευχαριστώ!

Και πάλι, δεδομένου ότι πρόκειται για ολοκληρωμένη ιστορία, έπρεπε να δώσεις μια ένδειξη (έστω) μιας και πρόκειται για ένα ''κομβικό'' για την πλοκή σημείο.

Σπόιλερ:

Και εμενα μου αρεσε, ειδικα το τελος.
Καλη επιτυχια στο διαγωνισμο

Ναι έχεις δίκιο Αργυρώ... έκανα βιαστικά βήματα...

Σπόιλερ:

Original vampire: Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

Ναι. Αυτά τα βήματα ήταν τόσο ''βιαστικά'' που ξέχασες να κάνεις μια αναφορά στο βιολογικό της δέντρο, ξέρω 'γω :/

Σπόιλερ:

Θα κάνω ένα μικρό σπόιλερ όταν τελειώσει ο διαγωνισμός... για να καταλάβετε περίπου...

Σπόιλερ:

Και πολύ καλά θα κάνεις

Εντάξει....

Ναι μου αρεσε!!!Συμφωνω με τους υπολοιπους.Αν να την αναπτυξεις περισσοτερο θα ειναι ακομα καλυτερη!!!!!!
Μπραβο!!!Καλη επιτυχια στο διαγωνισμο!!!!!!!! :<3:

Μετά τον διαγωνισμό θα κάνω το βιογραφικό της Ριάννας και αυτό!

Σε ευχαριστώ πολύ!

Μου άρεσε πιο πολύ στο τέλος αλλά και γενικώς ήταν μια καλή ιστορία
Καλή επυτιχία

Ευχαριστώ!

Θα ήταν πιστεύω καλύτερη αν δεν βιαζόμουν, αλλά σε ευχαριστώ!

Μιά χαρά είναιι
Άλλοστε απο τα λάθη μας μαθαίνουμε!