Θλιμμένα Μάτια

ΘΛΙΜΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ.==> Για τον διαγωνισμό

Η Γεωργία ξύπνησε με έναν μεγάλο κόμπο στο στομάχι της.Μόλις είχε συνέλθει απο τον ζωντανό εφιάλτη που είδε πρίν λίγο.Τα μεγάλα γκρίζα σύννεφα είχαν καλύψει το λαμπερό φώς του ήλιου.Η Γεωργία είχε ένα έντονο συναίσθημα.Όχι για κάτι καλό αλλά για κάτι κακό.Αμέσως μετά όμως σκέφτηκε ότι μπορεί να είναι για το διαγώνισμα του δευτέρου τριμήνου που θα γράφανε σήμερα.Η Γεωργία όμως άφησε τις σκέψεις της για λίγο και πήγε στο μικρό της μπάνιο.Μπήκε μέσα στο μπάνιο και έπλυνε με κρύο νερό το πρόσωπο της.Αμέσως μετά βούρτσισε τα δόντια της.Στην συνέχεια βγήκε απο το μπάνιο και ντύθηκε ζεστά μιάς και φαινόταν ψυχρή η μέρα.Στην συνέχεια έπιασε έναν πρόχειρο κότσο τα μακρυά ξανθά μαλλιά της με ένα λεπτό μαύρο λαστιχάκι.Πήρε την κόκκινη σάκα της και κατέβηκε στην κουζίνα.Εκεί ήταν η μητέρα της με την δεκάχρονη αδερφή της,την Άννα.Ο πατέρας της είχε πεθάνει εδώ και τρία χρόνια.

''Καλημέρα γλυκιά μου.''είπε με αγνή φωνή.
''Καλημέρα μητέρα.Καλημέρα Άννα.Πρέπει να φύγω δεν προλαβαίνω να φάω πρωινό έχω αργήσει λιγάκι.''είπε με ένα μυστήριο στο βλέμμα της.
''Καλημέρα Γεωργία.''πετάχτηκε η Άννα με χαρά.Η Γεωργία της χαμογέλασε και αμέσως μετά είπε η μητέρα της''Εντάξει καλή μου.Καλή τύχη στο διαγώνισμα σου.''είπε με χαρά στο βλέμμα της.

Η Γεωργία άνοιξε την πόρτα κι βγήκε έξω.Το κρύο ήταν φοβερό.Η μύτη της είχε γίνει κατακόκκινη.Η Γεωργία προχώρησε γρήγορα προς το δρόμο για το σχολείο της.Το κουδούνι ακόμα δεν είχε χτυπήσει.Η Γεωργία είδε την φίλη της Χριστίνα.Έτρεξε αμέσως κοντά της.
''Καλημέρα Γεωργία.''είπε η Χριστίνα με χαρά.
''Καλημέρα Χριστίνα.''απάντησε η Γεωργία.
''Λοιπόν διάβασες για το διαγώνισμα Μαθηματικών;Ομολογώ ότι ήταν δύσκολο.Και η μάνα μου μόνο πέντε λεπτά για ξεκούραση με άφηνε.''είπε με λυπημένο βλέμμα.
''Φυσικά και διάβασα.Ναί έχεις δίκιο ήταν δύσκολο.Η Τρίτη Λυκείου μου φαίνεται πολύ δύσκολη σαν τάξη αλλά τι να κάνουμε θα το υποστούμε και αυτό.Τελαυταία χρονιά και μετά κολέγιο.''είπε ανασταινάζοντας.
''Ναί έχεις δίκιο.Όντως τελευταία χρονιά.Τώρα που το θυμήθηκα!Είδα ένα όνειρο με σένα που δεν σου κρύβω ότι είναι κακό μάλλον.''είπε με φόβο στα μάτια της.
''Αλήθεια;Δηλαδή τι;''είπε με αγωνία στο πρόσωπο της.
''Δεν θυμάμαι ακριβώς αλλά είχες πέσει πολύ.Είχες γίνει πολύ διαφορετική.Κάποια στεναχώρια σε πήρε απο κάτω προφανώς.''είπε με λυπημένο βλέμμα.
''Καλά.Τέλος πάντων πάμε στην τάξη το κουδούνι χτύπησε.''είπε προσπαθώντας να ξεχάσει τα λόγια της Χριστίνας.
Η Γεωργία μπήκε μέσα στην τάξη βιαστικά και έκατσε στο θρανίο της.Έβγαλε έναν στυλό και έκανε μία γρήγορη επανάληψη στο βιβλίο των μαθηματικών.Η καθηγήτρια μπήκε μέσα.Όλοι κάναν ησυχία.Μοίρασε τα διαγωνίσματα και όλοι με το που πήραν το γραπτό αρχίζαν να γράφουνε.Δεν ακουγόταν τίποτε άλλο παρά ο ήχος των στυλών.Η Γεωργία κοίταξε προσεχτικά τα θέματα.Ήταν όλα εύκολα για εκείνη μιάς και ήταν απο τα εξυπνότερα κορίτσια της τάξης της αλλά και του σχολείου της ακόμη.Η Γεωργία τελίωσε με το γραπτό της.Την ώρα που το έδινε στην καθηγήτρια ο λυκειάρχης μπήκε μέσα και την ζήτησε.Η Γεωργία βρήκε εκεί την μητέρα της μες τα δάκρυα.
''Τι έγινε μαμά;''της είπε με λύπη.
''Η Άννα..έχει καρκίνο στον κεφάλι της.''είπε γεμάτη δάκρυα συνεχίζοντας να κλαίει.
''Τι;;;Πές μου ότι δεν είναι αλήθεια..Όχι,όχι δεν μπορεί να συνέχει αυτό.Όχι σε εμάς!!''είπε κλαίγοντας και γεμάτη λύπη.
Η Γεωργία και η μητέρα της φύγανε απο το σχολείο.Πήγανε σπίτι να μιλήσουνε ήρεμα.
''Πώς έγινε αυτό;''είπε η Γεωργία γεμάτη δάκρυα.
''Θυμάσαι που την έπιαναν εγκεφαλικά μερικές φορές;Αυτό ήταν εμείς το αγνοούσαμε.Σήμερα το πρωί δέκα πέντε λεπτά αφότου έφυγες το έπαθε αλλά αυτή την φορά ήταν σοβαρό.''είπε με κλάματα και εκείνη.
''Που την έχουνε τώρα;Είναι σοβαρό;Υπάρχει κίνδυνος να πεθάνει;''είπε κοκκινισμένη απο το κλάμα της.
''Είναι στο νοσοκομείο.Της έχουν ορούς και...είναι μόλις δέκα χρονών...δεν ξέρω..δεν ξέρω.''είπε εξαντλημένη απο το τόσο κλάμα που είχε ρίξει.Ήταν απελπισμένη τόσο πολύ.
''Πάμε στο νοσοκομείο τώρα μαμά.Πρέπει να το αντιμετωπίσουμε!''είπε προσπαθώντας να την κάνει να αισθανθεί καλύτερα αλλά μάταια αφού και και η ίδια ήταν απελπισμένη.

Σηκώθηκαν και οι δύο.Μπήκαν στο μεγάλο μαύρο τζίπ και φύγανε για το νοσοκομείο.Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι για την Γεωργία.Πώς θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια ένα δεκάχρονο κοριτσάκι και να του πεί πως μπορεί να πεθάνει;Δεν θα το έλεγε φυσικά αλλά θα περνούσε απο την σκέψη της.Όλες αυτές οι σκέψεις πλημμύριζαν πολύ άσχημα συναισθήματα.Η μητέρα της προσπαθούσε να οδηγήσει με προσοχή.Η Γεωργία την παρατηρούσε συνεχώς.Δεν μπορούσε να μην κλάψει έστω και για ένα λεπτό.Η Γεωργία σκεφτόταν γιατί να συμαβαίνει άραγε σε εκείνες.Πρίν τρία χρόνια πέθανε ένας πολυαγαπημένος σύζυγος-πατέρας και τώρα βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο η μικρή της αδερφή.Μετά απο λίγα λεπτά φτάσανε στο νοσοκομείο.Η μητέρα της άνοιξε την πόρτα και έβγαλε ένα μεγάλο μάυρο σακίδιο.Είχε πράγματα της Άννας μέσα.Με το που μπήκανε μέσα ένας βαθύς κόμπος ήταν στον λαιμό της.Σαν την έπνιγε κάτι.Δεν μπορούσε να πάρει βαθιές ανάσες όσο και να προσπαθούσε.Η μητέρα της Γεωργίας μιλούσε με την υπάλληλο του νοσοκομείου.Πήγαν στο δωμάτιο της Άννας.Ήταν το νούμερο εξήντα τρία.

''Άννα γλυκιά μου η αδερφή σου είναι εδώ μην φοβάσαι τίποτα.Θα είμαι για πάντα μαζί σου όπου και αν πάς θα σε ακολουθήσω''είπε με θλιμμένα μάτια.
''Που θα πάω Γεωργία;Θα πάω να βρώ τον μπαμπά μας;''είπε με ένα αθώο βλέμμα χωρίς να ξέρει τι συμβαίνει καλά καλά.
''Δεν θα χρειαστεί έαν σε φροντίσουν οι γιατροί και κάνεις τις κατάλληλες θεραπείες.''είπε με μία χλωμάδα στο πρόσωπο της.
''Εντάξει σε πιστεύω.Αλλά υπόσχεσαι ότι θα με ακολουθήσεις όπου και αν πάω;Δεν θέλω να πάω μόνη μου πουθενά χωρίς εσένα.''απάντησε με το βλέμμα καρφωμένο στα μάτια της Γεωργίας.
''Ναί στο υπόσχομαι.Όπου και αν πάς.Είμαι η μεγαλύτερη σου αδερφή και πάντα θα σου μαθαίνω καινούργια πράγματα.Θα σε ακολουθήσω ακόμα και αν πάς..''είπε με μισό χαμόγελο και σταμάτησε απότομα σε μία της φράση.
''Ακόμα και αν πάω;Πού θα πάω;''είπε με μία θλίψη στο βλέμμα της.
''Μην τα σκέφτεσαι αυτά πια.Να σκέφτεσαι καλά πράγματα και ο Θεός θα σε βοηθήσει καλή μου.''απάντησε δίχως να απαντήσει στο ερώτημα της Άννας αφού δεν μπορούσε να της εξηγήσει ακόμα.

Η μητέρα της Γεωργίας ήταν έξω.Έβλεπε τον ουρανό παρακαλώντας απο μέσα της όλα να πάνε καλά και να της δώσει δύναμη ο Θεός.Η Γεωργία βγήκε έξω στο μικρό μπαλκονάκι του νοσοκομείου.Κάθισε στην άσπρη πλαστική καρέκλα.Έπιασε το χέρι της μητέρας της.Ξέσπασαν και οι δύο σε κλάματα.Η μητέρα της την αγκάλιασε σφιχτά.Ο γιατρός μπήκε μέσα στο δωμάτιο.Αρχικά είδε την Άννα να κάθεται και να διαβάζει ένα βιβλίο.Ο γιατρός ρώτησε ''Που είναι χρυσή μου η μητέρα σου;''είπε με ένα χαμόγελο και η Άννα του απάντησε ''Είναι έξω στο μπαλκόνι.''απάντησε και ο γιατρός έκανε νόημα στην μητέρα της Άννας να έρθει μέσα.Η μητέρα της Άννας και η Γεωργία πήγανε σε ένα σημείο όπου να μην μπορεί η Άννα να ακούσει.

''Τι συμβαίνει γιατρέ;Η Άννα μπορεί να ζήσει;''είπε με μεγάλη αγωνία.
''Μάλλον όχι.''είπε λυπημένος λεγοντάς το αυτό σε μία μητέρα.
''Τι;Μα τι λέτε είστε γιατροί κάντε κάτι!''πετάχτηκε η Γεωργία με δάκρυα στο πρόσωπο της.
''Λυπάμαι τις κάνουμε θεραπείες αλλά δεν έχει καμία πρόοδο.Είναι η πρώτη μέρα βέβαια αλλά θα μπορούσε να είχε δείξει ένα σημάδι ότι γίνεται καλύτερο.Θα συνεχίσουμε την αγωγή για πολλές μέρες ακόμα.Και θα δούμε.Απλώς να σας προετοιμάσω ότι υπάρχει πιθανότητα να..να πεθάνει.Λυπάμαι πολύ.''είπε με λύπη.
''Πόσες μέρες δηλαδή;''είπε η μητέρα της ανασταινάζοντας βαθιά.
''Δεκαπέντε μέρες αρχικά και μετά εάν γίνει καμία βελτίωση συνεχίζουμε με άλλες θεραπείες.Ο λόγος που δεν πιάνουν οι θεραπείες είναι επειδή είναι αρκετά μεγάλος ο καρκίνος.''απάντησε.
''Εμείς δηλαδή θα περιμένουμε δεκαπέντε μέρες.Εντάξει.Θα μείνω εδώ σήμερα μαζί της.''είπε η μητέρα της.
''Μαμά μπορώ να μείνω εγώ.''είπε με προμήθεια.
''Όχι!Πήγαινε να ξεκουραστείς να φάς λίγο φαγητό.''απάντησε με αυτό το παγωμένο βλέμμα.

Ο γιατρός έφυγε.Η μητέρα της πήγε στην Άννα.Η Γεωργία έφυγε και αυτή.Πήρε ένα ταξί.Ο δρόμος της φάνηκε μία αιωνιότητα.Έβλεπε έξω απο το παράθυρο.Έπαιζαν παιδιά στην ηλικία της Άννας.Χαρούμενα με την αθωότητα στα βλέμματα τους ενώ η Άννα να παλέυει να ζήσει για τα όνειρα της.Γι αυτά που ήθελε να κάνει και αν δεν ζούσε δεν θα μπορούσε να τα κάνει.Η Γεωργία κατέβηκε απο το ταξί.Έβγαλε τα κλειδιά μέσα απο την σάκα της και άνοιξε την πόρτα.Το σπίτι ήταν άδειο.Χωρίς το παιδικό γέλιο και την φωνή της Άννας ήταν απλώς κύκνος χωρίς φτερά.Ο κύκνος για να πετάξει θέλει φτερά.Αν του λείπουν τα φτερά τότε έχει χαθεί ένα σημαντικό κομμάτι.Εκφράζεται με τα φτερά.Η Γεωργία έβγαλε να φάει μόνη της στο μεγάλο άδειο τραπέζι ένα κομμάτι ψωμί με λίγο τυρί.Η μητέρα της είχε μαγειρέψει πένες με κρέμα γάλακτος.Το αγαπημένο της Άννας.Η Γεωργία πήγε πάνω.Έβγαλε τα ρούχα της και έκανε ένα ζεστό μπάνιο.Βγήκε απο το μπάνιο και χτένισε τα βρεγμένα ξανθά μαλλιά της.Το τηλέφωνο χτύπησε.Η Γεωργία κατέβηκε γρήγορα κάτω να το σηκώσει με την σκέψη ότι μπορεί να ήτανε η μητέρα της.
''Ναίι.''είπε με αγωνία.
''Γεωργία η Χριστίνα είμαι.Πήρα να δώ τι κάνεις.Τι έγινε και έφυγες γρήγορα;''είπε με απορία.
''Γειά σου Χριστίνα.Τι να σου πώ και σένα.Η αδερφή μου έχει καρκίνο.''είπε κλαίγοντας.
''Ορίστε;Γεωργία εγώ...Γεωργία λυπάμαι πολύ.''απάντησε με χαμηλό τον τόνο της φωνής της.
''Μην λυπάσαι καθόλου.Δεν ξέρουμε αν θα ζήσει πιθανότατα όχι.''είπε κλαίγοντας.
''Γεωργία δεν ξέρω τι να πώ.Η μητέρα σου είναι καλά;''είπε μένοντας άφωνη.
''Χάλια είναι.Τώρα είναι στο νοσοσκομείο.''είπε με θλίψη.
''Λοιπόν σε δέκα λεπτά έρχομαι απο εκεί.Θα φέρω καμία ταινία να δούμε να ξεχαστείς.Σε παρακαλώ δεν θέλω να είσαι λυπημένη.''απάντησε.
''Χριστίνα ειλικρινά δεν μπορώ είμαι χάλια!''της είπε.
''Δεν ξέρω τι λές.Εγώ θα έρθω για να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα.Τι κολλητές είμαστε;Εάν δεν είμαι στα δύσκολα μαζί σου που θα είμαι;Στα εύκολα;Έρχομαι κλείσε.''απάντησε και η Γεωργία έκλεισε το τηλέφωνο.

Τα δέκα λεπτά πέρασαν.Η Χριστίνα είχε καταφθάσει.Με το που άνοιξε την πόρτα η Γεωργία την αγκάλιασε.Η Χριστίνα ήταν γεμάτη κλάματα.Το ίδιο και η Γεωργία.Μετά απο λίγα λεπτά μπήκαν μέσα.Η Χριστίνα είχε πάρει μία κωμωδία για να γελάσει λιγάκι η Γεωργία.Έβαλε τον δίσκο.Οι δύο φίλες παρακολουθούσαν την ταινία.Η Γεωργία δεν γελούσε με τίποτα απο αυτά.Η Χριστίνα έκανε μία πάυση.
''Σε βλέπω εδώ και ώρες έτσι.Απο τότε που άρχισε η ταινία.Λοιπόν άκου.Ο άνθρωπος γεννιέται για να περνάει εμπόδια.Κανένα εμπόδιο δεν είναι εύκολο.Όλα είναι δύσκολα αλλά το καθένα με διαφορετικό βαθμό δυσκολίας.Γι αυτό λέγονται εμπόδια.Τα εμπόδια δεν είναι μόνο γι αυτούς που έχουν το πρόβλημα αλλά και για τους γύρω τους.Είσαι μαχήτρια Γεωργία.Σε ξέρω απο τετάρτη δημοτικού.Σε ξέρω εννέα χρόνια περίπου.Είσαι σε ένα δύσκολο παιχνίδι που λέγεται ''ΖΩΗ''ή θα παλέψεις ή θα τα παρατήσεις.Εσύ διαλέγεις.''της είπε με μία ανακούφιση γιατί είχε κερδίσει την προσοχή της Γεωργίας.
''Καλά τα λές αλλά εάν έχεις χάσει τον πατέρα σου και τώρα ουσιαστικά χάνεις την αδερφή σου δεν μπορείς να σηκωθείς.Είναι εύκολο στα λόγια μα τόσο δύσκολο στην πράξη Χριστίνα.Εύχομαι να μην το πάθεις ποτέ.Να μην χάσεις ένα σημαντικό σου πρόσωπο.
''Δεν θέλω να χάσω εσένα.Θέλω να συνεχίσουμε μαζί.Γι αυτό είναι οι φίλες και πόσο μάλλον οι κολλητές.Το ξέρω ότι θα τα καταφέρεις όπως την προηγούμενη φορά με τον πατέρα σου.''απάντησε.
''Δεν είναι το ίδιο Χριστίνα.Δεν θα αντέξω να χάσω άλλο οικογενειακό μου πρόσωπο.Δεν μπορώ δύο χτυπήματα σε σύντομο χρονικό διάστημα.Μου είναι δύσκολο.Κατάλαβε το.Και ειδικά με αυτό το τρόπο.Με αυτή την απαίσια ασθένεια.Έχουν πεθάνει πολλά άτομα απο αυτή την ασθένεια.Δεν μπορώ πιά να το αντιμετωπίσω όπως έκανα παλιά μου είναι πλέον δύσκολο.''είπε.

Η Χριστίνα δεν μίλησε.Βαρία σιωπή είχε πέσει μέσα στο άχαρο, τώρα πια σπίτι.Μετά απο λίγα λεπτά η μητέρα της Χριστίνας ήρθε να την πάρει.Η Χριστίνα έφυγε.Το σπίτι τώρα ήταν πιο άδειο απο ποτέ.Σκεφτόταν τα λόγια της Χριστίνας.Έμοιαζαν τόσο σοφά.Μα είχε δίκιο η Χριστίνα.Αλλά δεν ήταν εύκολο για εκείνη.Τρελενόταν στην ιδέα ότι θα έχανε την μικρότερη της αδερφή,την Άννα.Όλες αυτές οι σκέψεις ήταν απαίσιες.Και σίγουρα η Γεωργία δεν ήθελε να γίνουν πραγματικότητα.Αμέσως μετά πήρε το μαύρο χοντρό σακάκι της.Πήγε στο νοσοκομείο.Μπήκε μέσα στο δωμάτιο.Δεν ήταν κανένας.Η Γεωργία πανικοβλήθηκε.Η μητέρα της περπατούσε σε ένα διάδρομο γεμάτη κλάματα.Η Γεωργία έτρεξε κοντά της.
''Μαμά τι συμβαίνει;''της είπε με αγωνία στα πράσινα μάτια της.
''Η Άννα...η Άννα δεν είναι καλά.Δεν ξέρω πως θα περάσουν αυτές οι μέρες.Μου φαίνονται αιώνες.Όλα τα εγκεφαλικά που πάθαινε όλο αυτό τον καιρό οφειλόταν...Είναι στην ενταντική.Η κατάσταση της είναι πολύ άσχημη.Έπρεπε να το είχαμε παρακολουθήσει πιο βαθιά το θέμα.''απάντησε κλαίγοντας ασταμάτητα και χάνοντας τις λέξεις μέσα απο τα κατακόκκινα χείλη της.
''Τι;Μαμά..συγνώμμη που δεν ήμουνα εδώ.Συγνώμη.Γιατί είναι στην εντατική;''είπε με κατακόκκινα τα μάγουλα απο το κλάμα.
''Έπαθε εγκεφαλικό.Δεν ξέρω αν μπορώ να τα καταφέρω.Δεν ξέρω..''είπε απεγνωσμένη.
''Μαμά..μαμά σύνελθε!Θα τα καταφέρεις μαμά μην κλαίς σε παρακαλώ..μαμά.''της είπε αγκαλιάζοντας της.
''Πήγαινε σπίτι μαμά θα κάτσω εγώ εδώ.Κάνε ένα μπάνιο φάε και μετά έλα εάν είναι.Αλλά ξεκουράσου πρώτα σε παρακαλώ.''της είπε.
Η μητέρα της έφυγε.Η Γεωργία περίμενε έξω απο την εντατική.Έκλαιγε ασταμάτητα για την μικρή της αδερφή που είχε καρκίνο.Η ώρα είχε περάσει.Κάποια στιγμή βγήκε ο γιατρός.Ο γιατρός είδε την Γεωργία μόνη της.Φαινόταν λυπημένος.Η καρδιά της Γεωργίας χτυπούσε δυνατά.
''Είστε η αδερφή της σωστά;''της είπε με τεράστια λύπη.
''Ναί γιατρέ τι συναίβει;''απάντησε με αγωνία.
''Λυπάμαι...''είπε με κάμποσα δάκρυα να κυλάνε απο τα μάτια του.
''Ορίστε;Δεν είναι δυνατόν.Όχιιιιι!!!!!!!!!!!''είπε κλαίγοντας ασταμάτητα.

Ο γιατρός προσπάθησε να ηρεμήσει την Γεωργία αλλά τίποτα δεν την έπιανε.Τα κλάματα και οι λυγμοί της δεν σταματούσαν.Μετά απο λίγα λεπτά ήρθε η μητέρα της.Ήταν γεμάτη δάκρυα παντού.Η Γεωργία έτρεξε και αγκάλιασε την μητέρα της και της είπε ένα τεράστιο''Σε αγαπώ''.Η Γεωργία της είπε ότι θα πήγαινε σπίτι αλλά δεν πήγε ποτέ δεν πήγε.Έπρεπε να τηρήσει την υπόσχεση στην μικρή αδερφή της.Πήρε την βέσπα της και κλαίγοντας έφτασε σε ένα μεγάλο γκρεμό με θάλασσα απο κάτω.Άφησε ένα γράμμα.Είπε τις ακόλουθες κουβέντες.
''Σου είχα πεί ότι θα σε ακολοθούσα παντού.Την τηρώ τώρα την υπόσχεση μου.Δεν ήθελα να αφήσω την μητέρα μας μόνη.Ελπίζω να είναι καλά.Της τα λέω σε ένα γράμμα.Ελπίζω και εύχομαι να καταλάβει.Έφτασα εδώ που έφτασα.Είμαι δεκαοχτώ χρονών.Είναι περήφανη για μένα και την οικογένεια μου.Την αγαπάω πολύ.Ελπίζω να είναι καλά όπου και να είναι.Και αν εμείς φύγαμε,ένα μέλος θα μείνει για μας κρατάει ζωντανούς απο την καρδιά της και εμείς θα την προσέχουμε σαν άγγελοι.''είπε κλαίγοντας.

Η Γεωργία πιά θα ήταν κοντά με τα αγαπημένα της πρόσωπα.Κοντοστάθηκε για λίγο.Ύστερα κοίταξε τον ουρανό και έπεσε.Έπεσε μέσα στο κενό.Δεν ζούσε πιά.Πήγε στην Άννα και τον πατέρα της.Τα αίματα υπήρχαν στα βράχια όπου έσκασε.Τα ξανθά μαλλιά της είχαν γίνει κατακόκκινα.Τα μάτια της είχαν μείνει ορθάνοιχτα και καρφωμένα αλλά όχι ζωντανά.Η καρδιά της σταμάτησε να χτυπάει πιά.Τα ρούχα της είχαν γίνει μέσα στα αίματα.Η μητέρα της έπαιρνε τηλέφωνο την Γεωργία.Δεν μπορούσε να την βρεί.Η μητέρα της έφυγε απο το νοσοκομείο πηγαίνοντας στο δρόμο για το σπίτι.Γεμάτοι δάκρυα που έχασε την Άννα οδηγούσε για να βρεί την Γεωργία και να της πεί να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα.Στο δρόμο είδε την βέσπα της Γεωργίας.Πήγε στο γκρεμό και αντίκρησε το πιο άσχημο θέαμα.Την πρώτη κόρη της νεκρή πλέον.

Ξέσπασε σε κλάματα.Ούρλιαζε και φώναζε ''Γιατί;;;''.Όλη την ώρα αυτό έκανε.Ξαφνικά είδε το γράμμα το οποίο έλεγε:Μαμά σε αγαπώ πολύ.Δεν μπορούσα να αντέξω αυτό το βάρος.Υποσχέθηκα στην Άννα να την ακολουθήσω όπου και αν πάει και αυτό τήρησα.Το καταλαβαίνω ότι αυτή την στιγμή που θα διαβάζεις αυτό το γράμμα θα κλαίς.Θα είσαι με ένα ''γιατί'' αλλά αυτό ήταν γραφτό να γίνει.Έτσι το ήθελε προφανώς η μοίρα μου.Να φτάσω μέχρι τα δεκαοχτώ και να πεθάνω για ένα άτομο που αγαπώ.Έφτασα και είμαι περήφανη.Δεν θέλω να κάνεις και εσύ το ίδιο.Σκέψου ότι μέσω εσένα θα κρατιόμαστε ζωντανοί.Το ξέρω ότι έκανες τόσο κόπο για να με μεγαλώσεις και να μετά να με δείς μία ενήλικη κοπέλα.Λυπάμαι που σου κατέστρεψα το όνειρο.Σε αγαπώ όχι μόνο εγώ αλλά η Άννα και ο μπαμπάς.Να προσέχεις πάντα.

Το γράμμα έκλεισε.Παρόλο που έκλαιγε ένιωσε για πρώτη φορά γαλήνη.Μετά απο λίγες ώρες ήρθε η αστυνομία να πάρει το νεκρό σώμα της.Αυτό που τους έκανε εντύπωση ήταν το βλέμμα της Γεωργίας.Ήταν τα θλιμμένα μάτια.Ειδικοί είπανε ότι την ώρα που αυτοκτονούσε ήταν θλιμμένη.Και το βλέμμα της είχε μείνει έτσι.Έτσι το αποκάλεσαν τα θλιμμένα μάτια .Μετά απο λίγες μέρες έγιναν οι δύο κηδείες.Η μητέρας της ήταν χάλια.Έκλαιγε μερόνυχτα.Αλλά έτσι ήταν η κατάσταση.Μετά την κηδεία η Μιχαέλα η μητέρα της Γεωργίας και της Άννας μετακόμισε σε μία άλλη πόλη.Την βλέπουν μερικές φορές την εβδομάδα όπου πάει στους τρείς τάφους.Στις δύο κόρες της και στον σύζυγο της.Και όποτε πηγαίνει και στο νεκροταφίο μένει με ένα θλιμμένο βλέμμα στην ματιά της.

ΤΕΛΟΣ

Τέλειο! Μ'αρεσε πάρα πολύ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! και καλή επιτυχία!

Σε ευχαρηστώ Λίαα

Τίποτα, την αλήθεια είπα...

Σε ευχαρηστώ και πάλι
Προσπάθησα να το βγάλω όσο γίνεται πιο καλό μπορούσα για τον διαγωνισμό :P

Ωραία η ιδέα. Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό!

Σε ευχαρηστώ
Επίσης

Σε ευχαριστώ

Τίποτα

Ωω πολύ ωραία η ιστορία σου! Μου άρεσε! Καλή επιτυχία!

Σε ευχαρηστώ πολύ

Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό

Ευχαρηστώ

Καλή επιτυχία κι από μένα στο διαγωνισμό!

Σε ευχαρηστώ Χριστίνα

πολυ καλη και καλη επιτυχια

Σε ευχαρηστώ πολύ