Η Ιστορία του Night Castle

"'Οταν σου λέω πως δεν είμαι λυκάνθρωπος λέω πως δεν είμαι. Και αφού τόσο πολύ θέλεις να μάθεις τι είμαι θα σου πω, σειρίνα."
"ΣΕΙΡΙΝΑ; Και πως στο διάολο είναι η μορφή σου;"
"Κάποτε θα μάθεις."

"Και πότε θα είναι αυτό το κάποτε;"
"Κάποτε, που... δεν θα το περιμένεις!"
Ο Φίλιπ κοίταζε επεξεργαστικά την Λυδία, αλλά δεν είπε τίποτα. Μετά από λίγα λεπτά ησυχίας είπε η Λυδία κοιτάζοντας στο ουρανό.
"Πρέπει να φτάσουμε όσο πιο σύντομα στην Πόλη των νεκρών"
" Γιατί τέτοια βιασύνη...;"
"Σουτ, πέσε κάτω...""

"Τι στο ...;" Κοίταξε πάνω και είδε ένα σμήνος από πουλιά. Τεράστια πουλιά που έμοιαζαν με άνθρωποι. Σώπασε και κοίταξε την Λυδία. Τα μάτια της έλαμπαν και κράταγε με δύναμη το δεξί της χέρι πιέζοντας τον επίδεσμο.

Υ.Γ. Το βρυκόλακας-λυκάνθωπος ήταν πολύ τετριμμένο και είπα να το αλλάξω.

"Το κλειδί είναι ένα τατουάζ!?" φώναξε σοκαρισμένος ο Φίλιπ όταν τα αετόμορφα όντα χάθηκαν.
"Ναι. Μπορείς να το πεις και έτσι. Πάμε τώρα. Έχουμε δρόμο μπροστά μας."

Σπόιλερ:

"Μπορώ να το δω;"
"Όχι δεν μπορείς να το δεις."
"Είσαι εκνευριστική, το ξέρεις;"
"Και συ το ξέρεις ότι συμπεριφέρεσαι σαν πεντάχρονο;"
"Άκου να σου πω!"

"Εσύ άκου για μια φορά στη ζωή σου! Μέχρι τώρα σε έχω σώσει δύο φορές, σου έχω αποκαλύψει την ταυτότητα σου και τη δική μου! Εσύ τι έχεις κάνει εκτός από το να λιποθυμάς, να φωνάζεις και να φέρεσαι σαν μωρό;"
"Μου φαίνεται ότι βρήκα ποιον θα σκοτώσω για να γίνω πραγματικός βρικόλακας!"
"Να δούμε αν με σκοτώσεις πώς θα τα βγάλεις πέρα μόνος σου!"

"Χα, κοίτα με απλώς..." είπε ο Φίλιπ και χαμογέλασε πονηρά σε αυτήν. Η Λυδία πήγε να πει κάτι αλλά ο Φίλιπ την έριξε κάτω. Έπειτα πήρε μια κοφτερή πέτρα, και την έριξε πέρα στο σκοτάδι.
"Τι στο καλό έκανες τώρα;" τον ρώτησε όλο απορία η Λυδία.
" Απλά άκου..." Εκείνη την στιγμή ακούστηκε ένα "χτουπ".
"Βασιλιά νομίζω ο,τι αστοχήσατε!"Είπε όλο εκνευρισμό η Λυδία.
" Δεν το νομίζω" είπε ο Φίλιπ πονηρά και έτρεξε προς το μέρος που πέταξε την πέτρα.
" Που πας; Γύρνα πίσω!!!" είπε η Λυδία που είχε μόλις σηκωθεί από το έδαφος, και έπειτα έτρεξε ξοπίσω του.

"Βαρέθηκα μια ζωή να μου λένε τι να κάνω! Δεν με νοιάζει τίποτα πλέον γιατί πολύ απλά τίποτα δεν έχει νόημα εκτός από την ελευθερία μου...!" φώναξε ο Φίλιπ.
Έμοιαζε σαν σαλεμένος. Η Λυδία έτρεξε γρήγορα, τον πρόφτασε και τον πέταξε κάτω πέφτοντας πάνω του.

*Σημείωση Διαχειριστή*

Συγνώμη για την διακοπή. Η ενότητα αλλάζει μορφή σε sticky, ώστε να μένει πάντα στην κορυφή της Δημόσιας Συζήτησης. Ευχαριστώ.

Ο Φίλιπ προσπάθησε να αντισταθεί, αλλά γρήγορα αντιλήφθηκε ότι η Λυδία ήταν όχι μόνο πιο δυνατή από ότι έδειχνε, αλλά και πιο δυνατή από αυτόν τον ίδιο...
''Τι στο καλό κάνεις? Να πεθάνεις θέλεις?'', τον ρώτησε γεμάτη απορία η Λυδία.
''Σου είπα πως θέλω επιτέλους να είμαι ελεύθερος...'', απάντησε γεμάτος εκνευρισμό ο πρίγκιπας.
''Λίγο αργά το σκέφτηκες. Ειδικά τώρα που είσαι σε θανάσιμο κίνδυνο. Αν θες λοιπόν να ζήσεις, απλά ακολούθησε με γιατί ο χρόνος μας τελειώνει...''

"Μάλιστα, και πού πάμε αν επιτρέπεται;"
"Στον βάλτο τον πνευμάτων. Πρέπει να πάρεις χρησμό απ' την Κυρά πριν μυηθείς στον κόσμο των τεράτων."
Είχαν φτάσει σε ένα ποτάμι, η Λυδία πήδηξε στο νερό και τα ρούχα της εξαφανήστηκαν, τα μαλλιά της μάκρυναν και γέμισαν πράσινες τούφες, κοχύλια κάλυψαν το στήθος της και μία ουρά αντικατέστησε τα πόδια της..
"Αν θες να φτάσουμε γρήγορα, ανέβα στη ράχη μου πρίγκηπα."

Ο πριγκιπας, φανηκε να μαγευετε απο την ομορφια της και απο την φωνη της. Πηγε να ανεβει στη ραχη της αλλα αμεσως ,εκανε μεταβολη παλι πισω και σταυρονωντας τα χερια του στο στηθος του την ρωτησε.
'' Μα πως θα αναπνεω κατω απο το νερο?''
'' Απλα κανε οτι σου λεω, δεν υπαρχει καν λογος να αναπνεις κατω απ'το νερο, ας μην χανουμε αλλο χρονο'' Ο πριγκιπας ανεβηκε στη ραχη της και με ενα αλμα η Λυδα με τον πριγκιπα βρεθηκαν κατω απ'το νερο.

-Που είναι επιτέλους αυτός ο άχρηστος! Ακούγεται ένας γδούπος στην πορτα..
-Επιτέλους. Πέρνα μέσα.
-Αφέντη μου... (λαχανιασμένος και φανερά αναστατωμένος)
-Μίλα Μαρκέσσιε , τι έγινε? -Αφέντη μου δεν ξέρω , ψάξαμε παντού ο πρίγκιπας είναι άφαντος.
Αδύνατον , ο αρχηγός της φρουράς του είχε αποτύχει στην πιο σημαντική αποστολη! Όλα αυτός πρέπει να τα κανει λοιπόν? -Αφέντη κάποιος σίγουρα τον βοήθησε , δωσ'μου μια μικρή διωρία και θα το βρω.
Τα λόγια του στρατιώτη για κάποιον λόγο τον θύμωσαν ακόμη περισσότερο , τα ματια του άστραψαν , ανοιξε το στόμα του όμως τα δόντια του ήτανε τωρα μεγαλύτερα και το τελευταίο που είδε ο Μαρκέσσιος πριν δυο δυνατά σα σπάθες δοντια καρφωθούν στο λαιμό του ήτανε τα άλλωτε μπλε μάτια του αφέντη του να γίνονται κατακόκκινα και λαμπερά.

"Μάριε!" φώναξε ο Κάστωρ σκουπίζοντας το αίμα από το στόμα του.
"Διατάξτε, αφέντη". Εμφανίστηκε ο πιστός ακόλουθος του Κάστωρ.
"Ξεφορτώσου τον! Και πήγαινε να μου βρεις τον Φίλιπ! Αμέσως!" ούρλιαξε ο Κάστωρ και τα μάτια του, ακόμα κόκκινα, άστραφταν από θυμό και δίψα.
"Όπως επιθυμείτε" τραύλισε ο Μάριος και σέρνοντας πίσω του τον νεκρό πλέον Μαρκέσσιο ξεκίνησε για να βρει τον Πρίγκηπα Φίλιπ..

Ήταν σαν να πέρασαν μέσα από κάποιου είδους πύλη , γιατί με το που βρέθηκαν κάτω απ'το νερό , μεταφέρθηκαν αυτομάτως σε μια όχθη , την οποία ο Φίλιπ δεν είχε ξαναδεί.
- Τι μέρος είναι αυτό; Tι έγινε;
-Tι εννοείς; Στο'πα ότι δεν υπήρχε λόγος να αναπνεύσεις κάτω απ'το νερό.
-Που είμαστε;
-Καλώς ήρθες στον κόσμο των τεράτων Φίλιπ...

Ο Φίλιπ άρχισε να παρατηρεί τα πάντα γύρω του. Καθώς βγαίναν από την όχθη ένα ελαφρύ αεράκι φύσαγε και έκανε τα φύλλα των δέντρων, που ένας θεός ξέρει πώς είχαν φυτρώσει, να κουνιούνται και ένα απαλό θρόισμα ακουγόταν
-Πού πάμε τώρα; ρώτησε ο πρίγκηπας γεμάτος περιέργεια.

-Τώρα πρέπει να βρούμε την είσοδο για το βάλτο των πνευμάτων..
-Nόμιζα ότι θα βρίσκαμε καταφύγιο στην πόλη των νεκρών
-Κι εγώ "νομίζω" πως σου είπα ήδη ότι για να μυηθείς στον κόσμο των τεράτων πρέπει να πάρεις χρησμό απ'την Κυρά του βάλτου
-Α , ναι το ξέχασα.. Ει , μια στιγμή , είπες ότι πρέπει να ΒΡΟΥΜΕ την είσοδο; Νόμιζα ότι ήξερες που με πας!!

-Όχι ακριβώς.. Τα πράγματα δεν μένουν ίδια. Έχω καιρό να έρθω. Αλλά σίγουρα η πύλη βρίσκεται σε εκείνους τους βράχους. Υπάρχει ένα βαθούλωμα που οδηγεί εκεί ακριβώς που θέλουμε.
-Στην Κυρά του Βάλτου;
-Ακριβώς! Και τώρα δουλειά!

-Δε μου αρέσει ο τρόπος που το λες..
-Τι να περιμένει κανείς; Πρίγκιπας , πότε έμαθες τι θα πει σκληρή δουλειά;
-Αααα , μη με προκαλείς γιατί θα σε κάνω να φας τη γλώσσα σου..

-Εμπρός λοιπόν, τότε! Κάνε με!
-Πολύ καλά! Ο πρίγκηπας τότε ξεκίνησε να ψάχνει λεπτομερώς κάθε πλευρά των βράχων. Είχε περάσει αρκετή ώρα όταν φώναξε δυνατά.
-Νομίζω το βρήκα! Έλα να δεις!

Πάνω σε ένα πελώριο βράχο ο οποίος γινόταν ένα με τα υπόλοιπα βράχια που περικύκλωναν την όχθη , είχε σχηματιστεί ως δια μαγείας μια μεγάλη φωτεινή αψίδα που έκανε την εμφάνισή της με το που την άγγιξε ο Φίλιπ.
-"Μπράβο Φίλιπ , τη βρήκες"! φώναξε η Λυδία καθώς έτρεξε προς τα κει.
-"Ξέρεις , αυτού του είδους η είσοδος δεν ξεχνιέται και τόσο εύκολα. Πως και δε θυμόσουν που είναι"; σχολίασε ο Φίλιπ , ενώ ακόμα χάζευε την αψίδα.
-"Α , όχι δεν είναι τόσο απλό. Βλέπεις η είσοδος αλλάζει θέση κάθε φορά που κάποιος τη χρησιμοποιεί".
-"ΟΚ , υποθέτω πως τότε δικαιολογήσαι" την πείραξε ο Φίλιπ.

-Φυσικά και δικαιολογούμαι! τον πείραξε η Λυδία. Εμπρός, πάμε μέσα γρήγορα.
Καθώς η Λυδία προχωρούσε μέσα στην αψίδα και ο Φίλιπ ακολουθούσε, μια σκιά φάνηκε να κινείται στο πίσω μέρος της όχθης. Κανείς όμως δεν την πρόσεξε και έτσι συνέχισαν να προχωρούν.

-"Eμπρός , τι καθόμαστε , ας τρέξουμε ξοπίσω τους , τους έχουμε στο χέρι"!
-"Κάτσε εκεί που είσαι! Είσαι εντελώς βλαμμένος; Η είσοδος που μόλις διάβηκαν οδηγεί στο βάλτο των πνευμάτων που σημαίνει πως αν τους ακολουθήσουμε θα πέσουμε κατ'ευθείαν πάνω στους φύλακες της Κυράς της Λίμνης".
-"Και τι θα κάνουμε";
-"Θα περιμένουμε. Ο βάλτος είναι ιερός τόπος , αποκλείεται να μείνουν μέσα για πολλές ώρες. Στο μεταξύ εσύ τσακίσου να ενημερώσεις τον Μάριο και να πάρεις καινούριες εντολές".
Μέσα απ'τα σκοτάδια του δάσους , μια υπερφυσική νυχτερίδα ξεχύθηκε στον έναστρο ουρανό με κατεύθυνση προς το παλάτι , διαταράσσοντας ελάχιστα την ησυχία της νύχτας..

-Όμορφα είναι.., είπε ο Φίλιπ χαζεύοντας γύρω του καθώς προχωρούσαν όλο και πιο βαθιά στον βάλτο.
Γύρω τους έντομα, μεγάλα και μικρά, πετούσαν βουίζοντας, και φυτά με περίεργα χρώματα, άλλοτε μεγάλα και άλλοτε μικρά, άλλοτε με αγκάθια και άλλοτε τόσο μικρά και λεπτά που θαρρείς, ο αέρας ήταν αρκετός για να τα καταστρέψει.
-Όντως.., ψιθύρισε η Λυδία και ακολούθησε το βλέμμα του Φίλιπ που εκείνη την στιγμή χάζευε μια Λιβελούλα.
-Σταματήστε! ακούστηκε ξαφνικά μια βαθιά φωνή.