Η Ιστορία του Night Castle

Τρεις πανύψηλοι μαυροφορεμένοι τύποι τους έκλειναν το δρόμο!
-"Είμαστε εδώ για να δούμε την Κυρά" ανήγγειλε η Λυδία το λόγο της παρουσίας τους εκεί.
Ο πρώτος από τους φρουρούς κοιτούσε με μισό μάτι το Φίλιπ , κι έπειτα ξέσπασε: "Aδύνατον! Έφερες βρικόλακα εδώ μέσα! Δεν έχετε να πάτε πουθενά!"
Η Λυδία γρύλισε απειλητικά , αλλά μια νέα παρουσία έβαλε τέλος στη διαμάχη. Ένας τύπος εξίσου ψηλός με τους άλλους αλλά πιο εντυπωσιακός παραμέρισε τους άλλους τρεις φρουρούς , και αναφώνησε με πάθος: " Όμορφη Λυδία! Καλωσόρισες." , έπειτα έσκυψε , πήρε το χέρι της και το φίλησε..

Τα χείλη της Λυδίας τραβήχτηκαν σε ένα ντροπαλό χαμόγελο και αν κάποιος την παρατηρούσε προσεκτικά θα έβλεπε πως είχε κοκκινίσει κιόλας καθώς ο άντρας της φιλούσε το χέρι. Μπροστά της στεκόταν ο Μιχαήλ. Ήταν ψηλός, ακόμα πιο ψηλός και από τους φρουρούς. Τα μαλλιά του αν και ξανθά κάτω από το φως του φεγγαριού σου δίναν την εντύπωση πως ήταν ασημένια.
-Γεια και σε σένα, Μιχαήλ. Ψιθύρισε η Λυδία. Ένα χαμόγελο τρεμόπαιξε στην άκρη των χειλιών του αλλά γρήγορα εξαφανίστηκε καθώς ο Μιχαήλ γύρισε προς τους φρουρούς.

-"Κύριε , δεν είναι δυνατόν να τους επιτρέψετε την είσοδο!" ξεσπάθωσε ο ένας από τους φρουρούς
-"Δε σου πέφτει λόγος Ρόναν. Η Κυρά περιμένει καιρό αυτή την επίσκεψη".
-"Μα είναι ανήκουστο! Βρικόλακας έχει να πατήσει το πόδι του στο Βάλτο από τα χρόνια της Συνθήκης της Λήξης του Παλιού Πολέμου! Η Ανεξαρτησία του Βάλτου δεν επιτρέπεται επ'ουδενί να τεθεί υπό αμφισβήτηση."
-"Πάψε ηλίθιε! Δεν ξέρεις τι σου γίνεται! Έχε στο νου σου ότι μπορεί να υπάρχουν πράγματα που δεν είναι γνωστά σε όλους. Και αν θες να κρατήσεις το κεφάλι σου πάψε να αντιλέγεις στους ανωτέρους σου!"

-Μάλιστα, κύριε..., ψέλλισε ο Ρόναν και έκανε στην άκρη για να μπορέσει ο Φίλιπ μαζί με την Λυδία να περάσουν.
-Λυδία, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου έλειψες.. χαίρομαι πολύ που σε ξαναβλέπω, είπε μετά από λίγα λεπτά σιωπής ο Μιχαήλ.
-Και μένα μου έλειψες, Μιχαήλ. Άλλαξες, του είπε χαμογελώντας η Λυδία.
-Εσύ, τώρα, τι υποτίθεται πως είσαι; Η φωνή του Φίλιπ ήταν κρύα και εχθρική.
-Φίλιπ! Πρόσεχε πώς του μιλάς! τον μάλωσε η Λυδία και αμέσως ζήτησε συγνώμη.

-"Δεν πειράζει Λυδία." αποκρίθηκε ο Μιχαήλ δίχως να χάσει την ψυχραιμία του ή τουλάχιστον έτσι έδειξε. "Ξέρεις το δρόμο για το ιερό. Δεν είναι ούτε δέκα λεπτά περπάτημα από εδώ , δε χρειάζεται λοιπόν να σας συνοδεύσω. Θα τα ξαναπούμε." και λέγοντας αυτά εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού.
-"Τι νομίζεις ότι κάνεις; Δε φτάνει που μας βοήθησε . εσύ πρέπει να του κάνεις και το μάγκα;"
-"Σιγά τη βοήθεια! Και γιατί τόσο ενδιαφέρον για τον τύπο αυτό;"

-Εσύ γιατί του μίλησες έτσι; Το μόνο που έκανε ήταν να μας βοηθήσει και εσύ του μίλησες άσχημα! Αλλά τι άλλο να περιμένει κανείς από έναν κακομαθημένο πρίγκηπα;
Ο Φίλιπ ένιωσε σαν να τον χαστούκισαν δυνατά. Τα λόγια αυτά τον πόνεσαν, ιδιαίτερα αφού βγήκαν από το στόμα της Λυδίας.
-Απλά προχώρα, του είπε εκνευρισμένη και άρχισε να προχωράει. Ο Φίλιπ, σιωπηλός ακολουθούσε.
Ηλίθιε! Γιατί νευρίασες μαζί του; Επειδή φλέρταρε την Λυδία; Τι σε νοιάζει εσένα; Ούτε που την ξέρεις ενώ αυτοί οι δύο φαίνεται να γνωρίζονται καλά. Ο Φίλιπ δεν μπορούσε να σταματήσει να επαναλαμβάνει την σκηνή στο μυαλό του.

-"Τι είναι όμως αυτός ο τύπος;"
-"Είναι ένας φύλακας. Η γενιά του ανέκαθεν υπηρετούσε και συνεργαζόταν με την Κυρά του Βάλτου. Ουσιαστικά δεν έχουν όλοι τους κάποιες ιδιαίτερες δυνάμεις , εκτός από την προφανή τους σωματική διάπλαση , όμως οι περισσότεροι από αυτούς , με τα χρόνια και με τη βοήθεια της Κυράς , έχουν αναπτύξει έλεγχο της αύρας τους με αποτέλεσμα να μπορούν να κάνουν πράγματα που μοιάζουν... μαγικά...

-τρομαχτικό.., είπε ο Φίλιπ χωρίς να προλάβει να σκεφτεί και δεν ήξερε αν το έλεγε ειρωνικά ή αν όντως το εννοούσε.
Προχώρησαν την υπόλοιπη διαδρομή σιωπηλοί. Η Λυδία φαινόταν να γνώριζε τους πάντες και χαιρετούσε κόσμο συνέχεια. Όμως, ο Φίλιπ πρόσεχε πως τα βλέμματα που του έριχναν ήταν εχθρικά. Δεν μπορούσε παρά να αναρωτιέται τι κακό είχαν κάνει οι βρικόλακες και όλοι τους μισούσαν τόσο..

-"Φίλιπ σταμάτα" είπε ξαφνικά η Λυδία. "Στο δρομάκι εδώ θα κάνουμε δεξιά και έπειτα το ιερό της Κυράς θα είναι μπροστά μας. Οπότε ίσως πρέπει να σου πω κάποια πράγματα"..
-"Σαν τι πράγματα; Μήπως να μου μάθεις πως να τους φέρομαι;" ρώτησε περιπαιχτικά ο Φίλιπ.
-"Ναι Φίλιπ , αυτό ακριβώς!"
-"Πλάκα κάνεις;! Είμαι πρίγκιπας! Λες να μην έχω διδαχθεί πως φέρονται σε κάποιο τιμώμενο πρόσωπο;"
-"Δεν εννοώ αυτό Φίλιπ. Εδώ είναι διαφορετικά. Μην ξεχνάς πως... είσαι βρικόλακας."

-"Και τι διαφορα εχει που ειμαι βρικολακας? Δεν εχω ξεχασει τους τροπους μου!"
-"Πρεπει να με ακουσεις! Η Κυρα βλεπει την αληθεια στις καρδιες των ανθρωπων αλλα με του βρικολακες εχει παρελθον! Της εκαναν μεγαλο κακο και αν μπεις με αυτου του ειδους την συμπεριφορα το πιθανοτερο ειναι να μας πεταξουν εξω και να μην μας ξαναδεχτουν! " ειπε η Λυδια και εκεινος αναστεναξε αγανακτισμενα.
-"Και τι της εχουν κανει δηλαδη?" ειπε σταυρωνοντας τα χερια στο στηθος του και περιμενε.

-"Δεν ξέρω αν είναι σωστό να σου το πω αυτό.." ψέλλισε η Λυδία σκεπτική
-"Οοοο αμάν πια. Κουράστηκα να μου κρύβεις πράγματα λες και είμαι παιδί" θύμωσε ο Φίλιπ.
-"Πολύ καλά. Σκότωσαν όλους τους δικούς της , μέχρι και τον τελευταίο της ακόλουθο" πέταξε ξερά η Λυδία. Η έκφραση του Φίλιπ άλλαξε απότομα και η Λυδία μετάνιωσε που του το είπε λες και τον κατηγορούσε. "Πρέπει όμως να ξέρεις ότι ήταν σκοτεινές εποχές , ανοιχτός πόλεμος! Και όταν στο τέλος νικήσατε , ο παππούς σου , ο 'Μεγάλος Βασιλιάς' αναγνώρισε τη δύναμη και τη σοφία της Κυράς χαρίζοντας σ'αυτήν και σε όσους την ακολουθούσαν ελευθερία και έναν ιερό κι απαράβατο χώρο. Είσαι ο πρώτος του είδους σου που δέχεται η Κυρά. Εκμεταλλεύσου το!"

Ο Φιλιπ την κοιταξε ανεκφραστος ενω σκεφτοταν τα λαθη των προγονων του και με τι παραδειγματα των ειχαν μεγαλωσει.
_"Ενταξει. Θα ειμαι ηρεμος και ευγενικος."
Η Λυδια αναστεναξε και ενω πιστευε οτι δεν θα μπορουσε να κρατηθει, βαθια μεσα της πιστευε σε εκεινον.

-"Την πουτάνα!! Το παλιοθήλυκο!! Ώστε αυτή το έκανε τελικά! Σε συνεργασία το δίχως άλλο και με αυτή τη βρωμιάρα , τη γριά καρακάξα , την 'Κυρά'!" τα λόγια του Μάριου έσταζαν δηλητήριο καθώς φώναζε κι έφτυνε απ'τα νεύρα του..
-"Ναι κύριε. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως.."
-"ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΩΣ! ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΠΩΣ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΑΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΑΝ ΜΑΘΕΙ Ο ΚΑΣΤΩΡ ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΤΩ ΑΠ'ΤΗ ΜΥΤΗ ΜΑΣ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΜΙΑ ΜΥΣΤΙΚΗ , ΜΙΑ ΣΕΙΡΗΝΑ! ΤΟΥΣ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΥΣ ΑΠ'ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΒΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΛΤΟ!" βροντοφώναξε ο Μάριος.

Η Λυδία προχωρούσε και ο Φίλιπ την ακολουθούσε.
Το μέρος όπου κατοικούσε η Κυρά ηταν ενα πανέμορφο μέρος...πολύχρωμα πουλιά και αλλα,η Κυρά καθόταν πάνω στον θρόνο της και διάβαζε ενα βιβλίο.Η Λυδία γονάτισε και είπε "Ο μεγάλη και σεβαστή Κυρά ζητούμε την βοήθεια σου και δηλώνουμε οτι έχουμε καλούς και ιερούς σκοπούς!"
Η Κυρά σήκωσε το βλέμμα της από το βιβλίο και κοίταξε τα δύο παιδιά,τα όμορφα μοβ ματια της μαγεψαν τον Φίλιπ.

Δεν μπορουσε να σκεφτει και ειχε χασει καθε αισθηση του σωματος του. Η Λυδια παρεμενε γονατισμενη αλλα συνεχισε να εχει το κεφαλι κατω και να μην την κοιταζει.
-"Φιλιπ, μην την κοιταζεις στα ματια!" ψιθυρισε εντονα η Λυδια μα εκεινος με το ζορι την ακουσε.
-"Χαιρομαι πολυ που σε γνωριζω, Πριγκηπα Φιλιππε!" ειπε λαγνα η Κυρα και εκεινος σηκωθηκε και εκανε δυο βηματα προς το μερος της.

Ο Φίλιπ ψελισε "Κ-και εγω μεγάλη Κυρά"
Εκείνη τους είπε να καθίσουν σε δύο κορμούς δεντρον και εκείνοι αναπαυτικάν στα ξύλινα καθίσματα και τοτε η Κυρά τους ρώτησε "Σε τι μπορω να σας βοηθήσω?"
Ο Φίλιπ πήγε να μιλήσει αλλα η Λυδία των διέκοψε παρά πλ γρήγορα και εξήγησε στην Κυρά.
Φαινόταν οτι τους περίμενε...ήξερε οτι θα έρθουν.

Αφου ακουσε ολη την ιστορια η Κυρα, κοιταξε το κενο σκεπτικη και πριν μιλησει εκλεισε τα ματια και καλεσε ενα απο τα πλασματα του βαλτου. Ξαφνικα εμφανιστηκε μια μικρη νεραιδα, στο μεγεθος ενος παιδιου ηλικιας 10 χρονων, και υποκλιθηκε μπροστα στην Κυρα.
-"Ετοιμασου και πηγαινε στους Ναους της Γνωσης." αυτο ειπε μονο και εκεινη πεταξε μακρια.
-"Οι Ναοι της Γνωσης ειναι δυο μερες ταξιδι για μια νεραιδα οποτε καλο θα ηταν να βρειτε ενα αφαλες μερος για να μεινετε." τους συμβουλεψε η Κυρα και τοτε ηξεραν οτι ηρθε η ωρα να φυγουν.

Αφου έφυγαν από το μέρος όπου βρισκόταν η Κυρά κατέληξαν στην.πύλη εξόδου.Ο Φίλιπ πήγε να βγει αλλα η Λυδία των σταμάτησε φωνάζοντας "ΜΗΝ ΜΠΕΙΣ!!!!" Ο Φίλιπ φοβήθηκε τοσο πλ που έπεσε και χτύπησε το πόδι του.Η νεαρή Λυδία είχε καταβάλει την ενέδρα που ηταν στημένη στην άλλη πλευρά της πύλης.

Τον σηκωσε αρον αρον και τον παροτρινε να γυρισει παλι πισω και να ζητησει βοηθεια απο τους φυλακες του βαλτου.
-"Και εσυ τι θα κανεις?" της φωναξε ανησυχος και εκεινη εβγαλε ενα στιλετο απο την μποτα της. Τα ματια της ειχαν γινει κιτρινα και φωτεινα σαν τον ηλιο και το προσωπο της ειχε αγριεψει.
-"ΦΥΓΕ! Θα ερθω να σε βρω αργοτερα!" του φωναξε και ορμισε για να πολεμισει.

Ο Φιλιπ καθως εφευγε σκευτικε "Α-αυτο...δεν ειναι σωστο...ειμαι....ειμαι...ενα βαμπιρ,ενα πλασμα της νυχτας!"
Και γυρισε πισω μπηκε στην πυλη και με ενα αλμα αρπαξε απο τον λαιμο τον Μαριο και εκεινος αρχησε να ουρλιαζει φωναζοντας "ΒΟΗΘΕΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ!!!!",η Λυδια δεν πιστευε αυτο που εβλεπε στα ματια της.Το κακομαθημενο παιδι που ηξερε ειχε γινει ενα αιμοβορο βαμπιρ.
Η μεγαλη Κυρα ειχε δεχτει το αιτημα τους...

Αν καποιος ανθρωπος εβλεπε τον Φιλιπ θα τον περνουσε για δαιμονα που βγηκε κατευθειαν απο τα βαθη της κολασεως αλλα στα ματια της Λυδιας εμοιαζε τοσο καταπληκτικος. Αυτη η καταπιεσμενη αγριοτητα που ανεδυε απο μεσα του και ολο αυτο το μυστηριο, εμειναν χαραγμενα στο μυαλο της.
Πολεμισανε μαζι δυνατα σε σημειο οι περισσοτεροι απο αυτους που περεμεναν ζωντανοι, να υποχωρισουν. Εκεινος ηρθε στην πραγματικη του μορφη και την πλησιασε γεματος ενεργεια ομως πριν προλαβει να την συγχαρει εκεινη επεσε λιποθυμη στην αγκαλια του. Ειχε χτυπηθει ασχημα...

Ο Φιλιπ καταβαθος ενιωσε μια ζεστασια με την Λυδια στην αγκαλια του,δεν ηξρρε γιατι αλλα η ομορφη κοπελα εμοιαζε σαν αγγελουδι στην αγκαλια του Φιλιπ.
Εκεινος την ξαπλωσε και με μερικα φυλλα και λιγη κλοστη που του εδωσε η Κυρα εδεσε την πληγη της νεαρης. Την αφησε να αναπαυθει για μερικες ωρες οσο αυτος εκπαιδευοταν με την βοηθεια καποιον αλλον πλασματον.Η Κυρα τον κοιτουσε γεματη χαρα.

Η Λυδια ξυπνησε και την ωρα που πηγε να σηκωθει ενιωσε μια σουβλια στο πλευρο της. Εξω ο ουρανος ηταν καταμαυρος πραγμα που σημαινε πως ειναι βραδυ. Αμεσως θυμηθηκε την μαχη της στο πλαι του Φιλιπ και ανασηκωθηκε παρα τον πονο. Ανασηκωσε το νυχτικο που της ειχαν φορεσει και ειδε πως ηταν δεμενη με γαζες. Ξαφνικα ακουσε ομιλιες να ερχοντε πισω απο την πορτα του δωματιου και πλησιασε για να ακουσει. Εν το μεταξυ ενιωθε να καιγεται απο τον πυρετο αλλα δεν εδωσε πολυ σημασια. Επρεπε να μαθει που βρισκοταν.

Ανοιξε την πορτα και βρεθηκε σε ενα μεγαλο δωματιο οπου σε ενα τραπεζακι φτιαγμενο απο εναν κορμο ξυλου στο οποιο καθονταν ο Φιλιπ με την Κυρα.Η Λυδια πλησιασε και εκατσε και εκεινη,η Κυρα την χερετησε και την ρωτησε πως παει η πληγη της.Ο Φιλιπ απαντησε πως δεν ειναι κατι σοβαρο και πως σε λιγες ωρες θα ενιωθε πολυ καλυτερα.Η Λυδια ειχε μεσα στο μυαλο της παρα πολλες αποριες για το τι στο καλο ειχε συμβει!

Αφου της εξηγησαν η πληγη της οντως ηταν καλυτερα αλλα ο πυρετος δεν ελεγε να πεσει. Καποια στιγμη την βοηθησε ο Φιλιπ να ξαπλωσει παλι και σταθηκε στο πλαι της. Εν το μεταξυ η Κυρα πηρε καποιο δειγμα απο το αιμα της για να εξετασει το τι ειχε παθει και ανεβαινε ο πυρετος.
"Σ' ευχαριστω που με βοηθησες εκει περα." Μουρμουρισε η Λυδια.
"Δεν μπορουσα να σε αφησω μονη υστερα απο οσα εκανες για μενα." της χαμογελασε εκεινος.