Βρικόλακες Μύθος και Ιστορία

Από βικιπαιδεία:

Παράθεση :

Οι βρυκόλακες είναι μυθικά όντα, δημιουργήματα της λαϊκής φαντασίας, τα οποία στην ελληνική και χριστιανορθόδοξη παράδοση έχουν ποικίλα χαρακτηριστικά. Πρόκειται για σώματα νεκρών που αναστήθηκαν αφού καταλήφθηκαν από κάποιον δαίμονα και μπορούν να πάρουν διάφορες μορφές ζώων, ειδικά τη νύχτα, πχ σκύλου ή κατσικιού. Έτσι συνδεόνται άμεσα με το Κακό και τον Σατανά. Σε κάποιες περιοχές λέγονται "καταχανάδες" ή "τυμπανιαίοι" γιατί είναι φουσκωμένοι από το αίμα των ανθρώπων που έχουν πιεί3,4,5.

Τρέφονται με αίμα, αλλά και γάλα ή αλεύρι, μαγαρίζουν (λερώνουν) το σπίτι συγγενικών τους προσώπων και σκοτώνουν πρώτα τους συγγενείς τους. Δεν τους επηρεάζει ο ήλιος, αλλά φοβούνται τα Θεία και, κατά κάποιες ελληνικές παραδόσεις, η μόνη ημέρα που γυρίζουν στον τάφο τους είναι το Σάββατο ή η Κυριακή. Δεν μπορούν να διασχίσουν νερό, ειδικά θαλασσινό3,4,5.

Δεν πρέπει να συγχέονται με τα βαμπίρ της Ανατολικής Ευρώπης2, που έχουν δικές τους παραδόσεις, αλλά ούτε και με τα αποκυήματα της λογοτεχνίας, δηλ. τον Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ, το Βαμπίρ του Τζον Πολλιντόρι, ή την Καμίλλα του Λε Φανού. Σύμφωνα με τη λογοτεχνία, τα βαμπίρ τρέφονται με το αίμα των ζωντανών. Μένουν στους τάφους τους κατά την διάρκεια της μέρας και βγαίνουν απ' αυτούς μόλις νυχτώσει, εξαιτίας της αδυναμίας τους στο ηλιακό φως. Συνήθως παρουσιάζονται, σε έργα φαντασίας, με κυνόδοντες μεγαλύτερους του κανονικού, τους οποίους χρησιμοποιούν για να τρυπούν το σώμα των θυμάτων τους.

Περισσότερο γνωστές στο ευρύ κοινό είναι οι παραδόσεις των βαμπίρ στην Ρουμανία2, και αγνοούνται οι πλούσιες ελληνικές παραδόσεις για τους βρυκόλακες (ή βουρβούλακες ή βρυκολάκιους), που υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα και στη Μ. Ασία (πχ Πόντος)3,4,5,7.

Σήμερα, οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι προσπαθούν να διαχωρίσουν τον μύθο από την πραγματικότητα και να εξηγήσουν γιατί οι παραδόσεις για τους «απέθαντους» είναι τόσο διαδεδομένες

Έχουμε δει τους βρικόλακες σε διάφορες ταινιες και τηλεοπτικές σειρές, σε βιβλία ακόμη και σε manga και anime.
Κάθε συγγραφέας/σεναριογράφος αλλάζει ελαφρά τις μυθικές τους δυνάμεις ώστε να ταιριάζουν στην πλοκή που θέλει να εκτυλιχθεί ωστόσο τα κύρια χαρακτηριστικά παραμένουν ίδια.
Πίνουν αίμα ζωντανών ανθρώπων, είναι πιο όμορφα, γρύγορα και δυνατά από τους θνητούς και είναι αθάνατα.
Οι αδυναμίες τους ελάχιστες κυριολεκτικά. Σε μερικές παραλαγές του μύθου δεν υπάρχουν καν αυτές.


Σύμφωνα με τους διάφορους συγγραφείς/σεναριογράφους ορίζουμε τους βρικόλακες σε τρεις κατηγορίες.
Wild Vampires, Noble Vampires, Modern Vampires.
Τα πρώτα είναι τα βαμπίρ της λαϊκής παράδοσης που μοιάζουν περισσότερο με τα σημερινά ζόμπι. Απέθαντοι που έχουν ανάγκη την ανθρώπινη ζωική δύναμη για να διατηρησουν την όποια ύπαρξει κατέχουν.
Τα δεύτερα είναι τα βαμπίρ όπως τα δόξασε ο Στόκερ. Πανίσχυρα και ευγενή, με ελάχιστες αδυναμίες, σατανικά και διαβολικά. Αν θα μπορούσαμε να τα συγκρίνουμε με τις υπόλοιπες κατηγορίες αυτοί οι βρικόλακες είναι πιο δυνατοί και η κοινωνία τους είναι πατριαρχική, σαν εκείνη μιας αγέλης λύκων, με ένα αρχηγικό αρσενικό που ελέγχει πολλές θηλυκές και διάφορους υποτακτικούς, μεγάλη γκάμα μαγικών ικανοτήτων και φινετσάτο με ελάχιστα μέλανα σημεία.
Τα μοντέρνα βαμπίρ είναι οι "emo" των βρικολάκων. Καλοί ή κακοί ανάλογα με το τι επιλέγουν. Πιο ανθρώπινα και πιο αδύναμα. Υποκύπτουν σε διάφορους μύθους μπερδεμένους και χαοτικούς.

Η ιστορία του Βλαντ του Παλουκωτή (Vladimir Tepes ή Vlad Dracula)


Ο Βλάντ Γ΄ Τσέπες (Vlad III Ţepeş) ή αλλιώς Βλάντ Δράκουλας (Vlad Dracula) (Νοέμβριος 1431 – Δεκέμβριος 1476), πιο γνωστός με τους τίτλους Βλαντ ο Ανασκωλοπιστής (Vlad the Impaler) και Κόμης Δράκουλας,ήταν Πρίγκιπας της Βλαχίας το 1448, 1456–1462 και 1476.Γεννήθηκε το 1431 στην πόλη Σιγκισοάρα (Sighişoara), της Τρανσυλβανίας,η γενέτειρά του είναι γνωστή και με το όνομα Σάλτσμπουργκ (Schassburg) από την εποχή της Αυστροουγγρικής κυριαρχίας.Καταγόταν από τον ευγενή οίκο του Μπάσαραμπ (Basarab),θεμελιωτή του Βλαχικού κράτους και ήταν γιος του προηγούμενου βοεβόδα Βλάντ Β΄ Ντρακούλ (Vlad II Dracul) και της πριγκίπισσας Σνεάζνα (Cneajna).Κληρονόμησε τον τίτλο του Τάγματος του Δράκου που παραχωρήθηκε στον πατέρα του από τον βασιλέα της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Λουξεμβούργο) Σιγκισμούνδο (Sigismund).Το όνομα του Βλάντ έγινε θρύλος και τροφοδότησε την πένα του Μπραμ Στόκερ (Bram Stoker),ο οποίος δημιούργησε τον αιμοδιψή χαρακτήρα «Δράκουλα».


Ο Βλάντ Τσέπες,γεννήθηκε τον Νοέμβριο ή Δεκέμβριο του 1431 στην πόλη Σιγκισοάρα,της Τρανσυλβανίας.Είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό τον Μιρτσέα Β΄ (Mircea II),(1427-1447) και έναν μικρότερο τον Ράντου τον όμορφο (Radu the Handsome ή Radu cel Frumos),(1437/1439 – 1475).Ο πατέρας του ήταν ο Βλάντ Β΄ Ντρακούλ νόθος γιος του Μιρτσέα Α΄ (Mircea the Great) και η μητέρα του η πριγκίπισσα Σνεάζνα κόρη του Αλέξανδρου του καλού (Alexander the Good),της Μολδαβίας.Τις πρώτες του γνώσεις τις πίρε από την μητέρα του και την οικογένειά της,όμως οι πραγματικές του σπουδές ξεκίνησαν το 1436,όπου και διδάχτηκε την τέχνη του πολέμου και της ειρήνης,που ήταν απαραίτητη για έναν Χριστιανό Ιππότη.Το 1438 ο πατέρας του συνόδευσε τον σουλτάνο Μουράτ Β΄ στην εκστρατεία του στην Τρανσυλβανία όπου προσπάθησε να προστατέψει τον τοπικό πληθυσμό από τις λεηλασίες των επιδρομέων κάτι που προκάλεσε την καχυποψία του σουλτάνου.Ο τελευταίος τον φυλάκισε για το λόγω αυτό στην Καλλίπολη για αρκετό διάστημα.Απελευθερώθηκε με αντάλλαγμα την ομηρία των γιων του Βλάντ και Ράντου το 1444.Ο νεαρός Βλάντ παρέμεινε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ως το 1448.Κατά τη διάρκεια της ομηρίας του έμαθε την τουρκική γλώσσα και απέκτησε εξαιρετική στρατιωτική εκπαίδευση.Φημολογείται ότι στην διάρκεια της 4ετούς ομηρίας στην πόλη Εγκριγκόζ της Ανατολίας,ο αδελφός του Ράντου βιάσθηκε επανειλημμένα από τον Σουλτάνο Μουράτ Β΄.Τα ταραγμένα παιδικά χρόνια διαμόρφωσαν έναν υπερδιεστραμμένο χαρακτήρα που όμοιος του δεν καταγράφηκε στα παγκόσμια χρονικά.Ο πατέρας του εκτελέσθηκε από τους Ούγγρους γεγονός που γιγάντωσε το μίσος του εναντίον κάθε αλλόδοξου.Ένας πρωτόγονος Μακιαβελισμός σημάδεψε την ιστορική του πορεία στα χρόνια που ακολούθησαν.Μια πορεία βαμμένη στο αίμα χιλιάδων αθώων. Έμβλημα του υπήρξε ο Δράκος κρεμασμένος από ένα σταυρό.Ο Βλάντ Γ΄ επονομάστηκε Δράκουλας(Dracul) που σημαίνει γιος του Δράκου και κατά άλλη εκδοχή γιος του Διαβόλου.

Ηταν γιος του κυβερνήτη της Βλαχίας , το παρατσούκλι του Vlad II ηταν Dracul (δράκος).Οταν ηταν 12 χρονων, μαζί με το μικρότερο αδερφό του, πιαστεικε ομηρος στην Τουρκία για 4 χρόνια. Κατα πάσα πιθανότητα, το γεγονός αυτό επηρεασε τη ψυχικη υγεια του Vlad III. Αναφερεται ως μια εξαιρετικά ανισορροπη με διάφορες περίεργες ιδέες και συνήθειες προσωπικοτητα. Σε ηλικία 17 ετών έμαθε για τη δολοφονία του πατέρα και του μεγαλύτερου αδερφου του. Τούρκοι τον απελευθέρωσαν και τον εβαλαν σε θρόνο, απο το οποίο δραπετευσε λίγους μήνες μετα υπό την πίεση των Janos Hunyadi. Ο Dracula αναγκάζεται να ζητήσει άσυλο από τους συμμάχους στη Μολδαβία, αλλά μετά από τέσσερα χρόνια, κατά τη διάρκεια του λοιμου στη Μολδαβια, ο οποιος σκότωσε τον ηγεμόνα της Μολδαβίας, ηταν θείος του Vlad .Φευγει τρέχοντασ και πάλι,αυτη τη φορα μαζί με τον ξάδελφό του Stefan cel Mare - στην Ουγγαρία, οπου μενει τέσσερα χρόνια στην Τρανσυλβανία - στα σύνορα Βλάχων. Το 1456,ανεβαίνει στο θρόνο με τη βοήθεια της Ουγγαρίας και Βλάχων βογιάρους. Με την έναρξη της κυβέρνησης ο λαος του αριθμουσε περίπου 500 χιλιάδες άτομα. Υπάρχουν ενδείξεις ότι τα έξι χρόνια της βασιλείας του (1456-1462) Vlad Dracula κατέστρεψε εκατοντάδες χιλιάδες άτομα [πηγή που δεν κατονομάζονται 174 ημέρες]. Ωστόσο, μετα απο μια λεπτομερή ανάλυση των πηγών, οι ιστορικοί συμφωνούν ότι τα δεδομένα αυτά δεν είναι αξιόπιστα.

Αγωνίστηκε με τους βογιάρους για τη συγκέντρωση της κρατικής εξουσίας. Οπλισε του ελεύθεους αγρότες και κάτοικους για την καταπολέμηση της εσωτερικής και εξωτερικής απειλής (την απειλή της κατάκτησης των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Το 1461 αρνήθηκε να πληρωσει φόρο τιμής στον Τούρκο σουλτάνο. Ως αποτέλεσμα της "Νύχτα της επίθεσης" 17 Ιούνιου το 1462 αναγκάστηκε να υποχωρήσει,αφου εισέβαλαν στο πριγκιπάτο 30 χιλιάδες τουρκικού στρατού υπό την ηγεσία του σουλτάνου Μωάμεθ Β '. Ως αποτέλεσμα της προδοσίας [πηγή που δεν κατονομάζονται 190 ημέρες] μονάρχης της Ουγγαρίας Matthias Corvinus το 1462 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ουγγαρία, όπου φυλακίστηκε για ψευδείς κατηγορίες για συνεργασία με τους Τούρκους και πέρασε 12 χρόνια στη φυλακή. Πάλι κυβερνήσε το 1476,οταν τελικα σκοτώθηκε από τους βογιάρους.

Η ιστορια με τους Βρικολακες ειναι μια λιγο τραγικη στο θεμα της τεχνης. Απο αξιοπροσεχτες ταινιες οπως ο δρακουλας του Κοπολλα εγιναν pop κουλτουρα και αντικειμενο για μελο ανουσιες ταινιες με ξαναμμενους νεους βρυκολακες που κορταρουν θνητες....Η ιδια η σκοτεινη φυση του βρυκολακα εγινε πηγη εμπορευματοποιησης, ολικης ξεφτιλας και διασυρμου. Λιγες συγχρονες ταινιες εχουν κρατησει πραγματικα την σκοτεινη και ιδιαιτερη φυση των Βαμπιρ.

Σε διάφορες θρησκείες ο μύθος των βαμπίρ όπως τον ξέρουμε αλλάζει.

Πλέον υπάρχουν τα ενεργιακά βαμπίρ, όπου δεν τα χαρακτηρίζει η ανάγκη για αίμα αλλά η ανάγκη για καθαρή ενέργεια.
Δεν έχουν καμία διαφορά από τους κοινούς ανθρώπους πέρα από την επίδρασή τους στους γύρω τους (συνήθως όπου πάνε χαλάει η διάθεση των περαστικών), και χρησιμοποιούν την αποθηκευμένη (κλεμμένη) ενέργεια για διάφορους σκοπούς οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τη μακροζωΐα ή την δύναμη όπως γίνεται με τα βαμπίρ των δικών μας θρύλων.

Στην αρχαία Ελλάδα και στον Χριστιανισμό αναφέρονται:

Οι βρυκόλακες, βουρδούλακες βαμπίρ -ή όπως αλλιώς προτιμάτε- είναι αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού θρύλου. Ένα κομμάτι βέβαια που έχει το δικό του μυθολογικό υπόστρωμα πίσω από τις διακριτές εκφάνσεις της παγκόσμιας μυθολογίας. Για την Karen Thompson και τη μελέτη της για τη μυθολογία των βαμπίρ, οι βρυκόλακες αντιπροσωπεύουν ένα φάντασμα που έχει επιβληθεί μέσω του φόβου εδώ και αρκετούς αιώνες σχεδόν σε όλο τον κόσμο.

Παρά τις χωρικές και χρονικές αποστάσεις που χωρίζουν τους διάφορους πολιτισμούς, οι ιστορίες που αφορούν τα βαμπίρ είναι εκπληκτικά ομοιόμορφες. Οι περισσότερες από τις περιγραφές επιθέσεων βαμπίρ προέρχονται από την Ελλάδα, την Κίνα και τα σλαβικά έθνη. Και αν τα σλαβικά έθνη κινούνται σε μια κοινή λίγο-πολύ μυθολογική δεξαμενή με τον ελλαδικό χώρο, η Κίνα τόσο πολιτισμικά όσο και χωρικά απέχει μακράν της βαλκανικής χερσονήσου και της βορειοδυτικής Ασίας.

Το βαμπίρ είναι το προϊόν συσσώρευσης, η συνισταμένη των σκοτεινότερων ανθρώπινων φόβων και των βαθύτερων πεποιθήσεων. Τα διαφορετικά διανύσματα που το συνθέτουν είναι ο πρωτόγονος φόβος του ανθρώπου για το θάνατο και τους νεκρούς, η αναζήτησή του για την αθανασία, η επιθυμία του να ελέγξει το περιβάλλον του, οι ανθρωπόμορφες αντιλήψεις του για τη γονιμότητα της γης και τη δημιουργία της, ο ανιμισμός του, η αντίληψή του για τον κόσμο και για τη θέση του μέσα σ' αυτόν. Όλα αυτά μαζί στο πέρασμα του χρόνου συνέκλιναν για να μας δώσουν τη σύγχρονη και σχετικά περίπλοκη εικόνα του σημερινού βαμπίρ.

Το σημαντικότερο γεγονός για το βαμπίρ είναι ότι "ζει" πέρα από το φυσικό θάνατο, και οι μύθοι οι σχετικοί με την προέλευσή του υποδεικνύουν την πολύ ισχυρή σύνδεσή του με το σύμβολο του φιδιού. Το βαμπίρ συνδέεται με τους αρχαίους μύθους της γονιμότητας, και μέσω της κυριάρχης σχέσης που κατέχει το φίδι με τη γονιμότητα, και μέσω των ανακυκλούμενων ζωικών χαρακτηριστικών του βαμπίρ, όπως είναι ο τρόπος του ύπνου του, η επιστροφή εκ νεκρών και η ανανέωσή του μέσω της επαφής του με τη διαβίωση.

Οι δύο μύθοι που σχετίζονται με την προέλευση του βαμπίρ είναι παρόμοιοι και είναι πιθανώς, παραλλαγές στο ίδιο λαογραφικό μοτίβο. Ο πρώτος μύθος είναι η ιστορία της Λάμιας, της όμορφης βασίλισσας της Λιβύης που αγαπήθηκε από το Δία. Ένα παιδί γεννήθηκε την ένωσή τους. Η ζηλότυπη Ήρα από το θυμό της έκλεψε το νήπιο. Θρηνώντας η Λάμια αποσύρθηκε σε μια σπηλιά κοντά στη θάλασσα. Ο χρόνος πέρασε και η Λάμια, άσχημη πια, άρχισε να περιπλανιέται μέσα στη νύχτα, κλέβοντας και τρώγοντας τα νεογέννητα μωρά. Σιγά-σιγά οι προτιμήσεις της επεκτάθηκαν στην αποπλάνηση των νεαρών ανδρών, που τους σκότωνε είτε κανοντάς τους έρωτα μέχρις ότου πέθαιναν, ή πίνοντας το αίμα τους. Το εντυπωσιακό εδώ είναι ότι παρόλο που μπορούσε να κρατήσει την όμορφη όψη της, πάντα επέστρεψε στην ασχήμια της. Σε μια από τις μορφές στην οποία μας είναι γνωστή, το χαμηλότερο μισό του σώματός της είναι ερπετοειδές και έχει φτερά. Τα σύγχρονα θηλυκά βαμπίρ υποτίθεται ότι έχουν κόκκινη τρίχα χλωμό δέρμα και τα πράσινα μάτια του φτερωτού δράκοντα.

Ο δεύτερος μύθος αφορά στη Λίλιθ, την πρώτη σύζυγο του Αδάμ στη Βίβλο. Η Λίλιθ δημιουργήθηκε ταυτόχρονα με τον Αδάμ, από τον ίδιο πηλό, και επομένως ήταν ίση του σε όλα τα πράγματα. Αρνήθηκε την υπακοή στον Αδάμ, έβγαλε φτερά και πέταξε μακριά του. Οι άγγελοι βρήκαν την κρυψώνα της της και της είπαν ότι η τιμωρία της για την απομάκρυνσή της από τον Αδάμ ήταν πως θα πέθαιναν όλα τα παιδιά της. Βαθιά παραδομένη στη θλίψη, η Λίλιθ συλλογίστηκε την αυτοκτονία. Συγκινημένοι οι άγγελοι της έδωσαν πλήρη δικαιοδοσία πάνω στη ζωή των νεογνών, για την πρώτη εβδομάδα από γέννησή τους. Σε πιο πρόσφατους χρόνους συναντάμε ξόρκια που αναφέρουν τη Λίλιθ με το όνομά της, για να την κρατήσουν μακριά από τα παιδιά. Ιδιαίτερη προσοχή λαμβάνεται έτσι ώστε να αποδοθεί το μωρό στη φύλαξη των αγγέλων, έτσι ώστε να προστατευθεί από τη ζηλοτυπία και της θλίψη της Λίλιθ για τα χαμένα παιδιά της. Η Λίλιθ έγινε αργότερα η σύζυγος η υποτιθέμενη σύζυγος του Σατάν, ο οποίος περιγράφεται επίσης συχνά ως φίδι. Τα παιδιά της ένωσής τους έζησαν και έγιναν γνωστά ως δαίμονες. Να σημειώσουμε εδώ πως και η Λίλιθ επίσης παραπλανούσε τους νεαρούς άνδρες και τους σκότωνε.

Τόσο η Λάμια όσο και η Λίλιθ έχουν μια ισχυρή σχέση με το φίδι. Σε μια από τις μεταφράσεις της Βίβλου, συγκεκριμένα τη Vulgata, η μετάφραση του ονόματος Λίλιθ είναι Λάμια. Η λέξη Λίλιθ σημαίνει επίσης κουκουβάγια που βγάζει οξύ και διαπεραστικό ήχο και φάσμα ή φάντασμα. Η Λάμια και η Λίλιθ αποπλανούσαν και οι δύο τα αρσενικά θύματά τους και και τα οδηγούσαν στο θάνατο. Η Ιστάρ, η μεσοποταμιακή θεά της γονιμότητας, σκότωσε τους εραστές της με τον ίδιο τρόπο, αλλά δε δαιμονοποίθηκε όπως οι προκάτοχοί της, γεγονός που υποδεικνύει θρησκευτικές συγκρούσεις σε πανάρχαιες εποχές για την επικράτηση του αρσενικού στοιχείου στη λατρεία και τη σταδιακή αντικατάσταση της θεάς μετις διμονοποιημένες όψεις της. Στην ίδια μακρινή αρχαιότητα η Λάμια και ο Λάμος ήταν παιδιά του Ποσειδώνα που λατρεύτηκαν ως θεοί. Η λατρεία τους έσβησε και υποβιβάστηκαν στη θέση δαιμόνων, όταν ήρθε ο Δίας στην εξουσία.

Ο δεύτερος παράγοντας που συμβάλλει στη διαμόρφωση της ιδέας του βαμπίρ είναι ο φόβος των πρωτόγονων ανθρώπων για το θάνατο και οτιδήποτε συνδέεται μαζί του. Οι πεποιθήσεις οι σχετικές με τη διάσταση του θανάτου ποικίλουν ευρέως, όπως και εκείνες που καθορίζουν τη σύνδεση ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς. Κοινή στις πεποιθήσεις των πρωτόγονων ευρωπαϊκών λαών είναι η απαίτηση για ταφή του σώματος. Για να περάσει η ψυχή σε οποιοδήποτε είδος αστρικού κόσμου πέρα από το θάνατο, προϋποτίθεται ο ενταφιασμός του σώματος. Το σώμα κρατά το πνεύμα στη γη. Με αυτόν τον τρόπο το πνεύμα δεσμεύεται έως ότου το υλικό σώμα καλυφθεί από τη γη και πάρει δρόμο του προς τη διάλυση. Καθολική ανάμεσα στους Σλάβους είναι η πεποίθηση ότι μετά το θάνατο η ψυχή αιωρείται στη γη, κοντά στον τάφο, κι επισκέπτεται τους τόπους που γνώριζε εν ζωή. Στο τέλος των σαράντα ημερών προσπαθεί να επανεισέλθει στο σώμα της, που αποσυντίθεται στο μεταξύ. Η ψυχή αποκρούεται από την αποσύνθεση και αφήνει τη γη για το νέο αστρικό περιβάλλον της. Το βαμπίρ, φυσικά, βρίσκει το σώμα του άφθαρτο και επανεισέρχεται, ε"πιστρέφοντας" κατά συνέπεια από τον κόσμο των νεκρών. Ήταν συνεπώς καθήκον οποιουδήποτε συναντούσε ένα πτώμα κατά τη μακρινή αρχαιότητα, να το θάψει, και για την ανάπαυση της ψυχής του και για την ασφάλεια των ζωντανών. Επίσης, κοινή πεποίθηση για τους Έλληνες και τους Ρωμαίους της αρχαιότητας είναι η σχέση του φιδιού με την κατάσταση του θανάτου. Το φίδι εμφανίζεται πυκνά συχνά γύρω από τα νεκροταφεία και έτσι υποτίθεται ότι είναι η ενσωμάτωση της νεκρής ψυχής. Έγινε λοιπόν στο πέρασμα των αιώνων ένα σύμβολο του τάφου. Ο ίδιος ο Ερμής, ο περαματάρης των νεκρών στον Άδη συμβολιζόταν συχνά με φίδι.

Οι αρχέγονοι λαοί δε θεώρησαν ποτέ ότι οι νεκροί διαχωρίζονται πλήρως από τους ζωντανούς. Ανάμεσα στους δύο κόσμους παρατηρείται μια έντονη αλληλεπίδραση με κοινές σφαίρες επιρροής. Γενικά θεωρούσαν πως οι νεκροί ζούσαν σε έναν κάτω κόσμο που συνδεόταν πολύ με τον τάφο. Αρχικά θεωρούσαν πως ο κάτω κόσμος ήταν το ακριβές αντίγραφο του κόσμου των ζώντων, μια πεποίθηση που ενισχύθηκε από το γεγονός ότι ο ήλιος φαινόταν να πηγαίνει στον κάτω κόσμο όταν έδυε τη νύχτα. Η είσοδος στον κάτω κόσμο, επομένως, βρισκόταν στη δύση, κοντά στο σημείο όπου ο ήλιος έμπαινε στη γη. Αργότερα δημιουργήθηκε η ιδέα του σκοτεινού και φρικτού κάτω κόσμου βάσει του τύπου του κάτω κόσμου που αφηγείται ο σουμερο-βαβυλωνιακός μύθος της Ιστάρ και της αναζήτησης του εραστή της Ταμούζ. Δεδομένης μάλιστα της αρχαιότητας του μύθου, είναι πολύ πιθανό οι ελληνικές και ρωμαϊκές απόψεις να αναπτύχθηκαν από τούτη τη μεσοποτάμια ιδέα της κόλασης. Για τους πρώτους Ρωμαίους, η ψυχή αναπαυόταν με το σώμα μέσα στον τάφο. Σκεύη της καθημερινότητας σχετικά με τη συντήρηση της ζωής τοποθετούνταν μέσα και γύρω από τον τάφο για να στηρίξουν την ψυχή στη μεταθανάτια ζωή της.

Η συνέχιση της ύπαρξης της ψυχής μετά από το θάνατο υπογραμμίστηκε λεπτομερώς. Οι Έλληνες, επίσης, πίστεψαν στην αθανασία της ψυχής. Σε μια αντίληψη της μετά θάνατον ζωής, η ψυχή κατοικούσε με το σώμα στον τάφο και διατηρούσε την ύπαρξή της εκεί. Ο τάφος περιείχε επίσης "είδωλα" τη φτερωτή μορφή του νεκρού στον οποίο άνηκε ο τάφος.

Με τον τάφο σχετιζόταν και το φίδι αντιπροσωπευτικό των συλλογικών δυνάμεων των νεκρών, των δυνάμεων της ζωής, της μετενσάρκωσης και της αθανασίας της φυλής, Μέσω αυτής της τελευταίας εικόνας ότι ο τάφος έγινε ναός του φιδιού. Μια άλλη αντίληψη για την εικόνα του κάτω κόσμου ήταν εκείνη σύμφωνα με την οποία όλες οι ψυχές συνυπήρχαν, η πιο κοινή εντύπωση της μετά θάνατον ζωής. Ο κάτω κόσμος ήταν σκοτεινός και θλιβερός και ο ήλιος ποτέ δεν έριχνε τις ακτίνες του στα δώματά του. Οι ψυχές αποκαλούνταν " σκιές" και περιγράφονταν ως αναιμικά φάσματα, χωρίς τη δύναμη της ομιλίας ή η δυνατότητα να ικανοποιούν οποιαδήποτε από τις ανθρώπινες επιθυμίες. Στην Οδύσσεια περιγράφεται πως όταν ο Οδυσσέας επισκέφτηκε τον κάτω κόσμο, έπρεπε να αίμα για τροφή στα πνεύματα, για να μπορέσουν να μιλήσουν.

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι φοβούνταν ιδιαίτερα την επιστροφή μιας κακόβουλης ψυχής και λάμβαναν μέτρα για την ανάπαυσή της. Έτσι, η κηδεία και ο τρόπος ενταφιασμού είχαν ένα διπλό σκοπό: την προστασία των ζώντων από την περιπλάνηση των θαμμένων ψυχών και την επιβεβαίωση της ανάπαυσης των ψυχών στον κάτω κόσμο. Οι παραλλαγές που προέκυψαν στην πορεία του χρόνου, είχαν να κάνουν με τις ιδιαίτερες πτυχές αυτής πρακτικής που υπογράμμιζαν οι διαφορετικές φυλές με τα συγκεκριμένα έθιμά τους.

Προκειμένου να προστατευθούν οι ζωντανοί από τους νεκρούς, λαμβάνονταν ειδικές προφυλάξεις κατά τη διάρκεια της νεκρικής τελετής και στα μέσα του ενταφιασμού, όλες με στόχο να κρατήσουν τους νεκρούς στον τάφο. Πριν φύγει ο νεκρός από την κατοικία, οι συγγενείς περπατούσαν γύρω της τρεις φορές, μια πρακτική γνωστή ως κύκλωσις με την οποία υπενθύμιζαν στο σώμα ότι έπρεπε να παραμείνει στον τάφο. Κατά την απομάκρυνση του σώματος από την οικία λαμβανόταν ιδιαίτερη μέριμνα έτσι ώστε ο νεκρός, ακόμη και αν όλα τα άλλα αποτύγχαναν, να μην είναι σε θέση να βρεί τον τρόπο του πίσω στο σπίτι. Έβγαινε με τα πόδια μπροστά και τα μάτια δεμένα, έτσι ώστε δεν μπορούσε να "δει" πού πήγαινε. Δεδομένου επίσης ότι το βαμπίρ επέστρεφε πάντα για να επιτεθεί στους συγγενείς του πρώτα, αυτή η προφύλαξη ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Δεδομένου ότι η ψυχή μπορούσε να επιστρέψει από το ίδιο σημείο που χρησιμοποιήθηκε για την έξοδό της, συχνά το σώμα δε μεταφερόταν μέσω της πόρτας, αλλά μέσω κάποιου παραθύρου. Σε αρκετές περιπτώσεις γκρεμιζόταν ένα κομμάτι από τον τοίχο, περνούσε το σώμα και επισκευαζόταν κατόπιν. Το σκηνικό άλλαζε και το βαμπίρ δεν μπορούσε να επιστρέψει και να βλάψει την κατοικία και τους ενοίκους της.

Στον τόπο του ενταφιασμού λαμβάνονταν και άλλες προφυλάξεις. Το σώμα θαβόταν συχνά με το πρόσωπο προς τη γη για να μην μπορεί να βρει την έξοδο. Για να δεσμεύσουν το σώμα, ορισμένες πρωτόγονες φυλές της κεντρικής Ευρώπης έκοβαν τους τένοντες και τσάκιζαν τη σπονδυλική στήλη, προκειμένου να αποτρέψουν τη μετακίνηση, ενώ κάποιες άλλες προχωρούσαν σε ακρωτηριασμό του σώματος. Μόλις θαβόταν ο νεκρός, λίθοι συσσωρεύονταν πάνω από τον τάφο κι έτσι δεν μπορούσε να διαταραχθεί ο τάφος. Μερικές φορές ο ενταφιασμός γινόταν σε κάποια προσωρινή αλλαγή της κοίτης ποταμού, καθώς το νερό θεωρείται ακόμη και σήμερα αποτελεσματικός φραγμός για για την περιπλάνηση οποιουδήποτε πνεύματος.

Για τους νεκρούς που αυτοκτονούσαν οι διαδικασίες ήταν διαφορετικές. Συνήθως οι αυτόχειρες θάβονταν σε σταυροδρόμια με την καρδιά τους τρυπημένη με ένα παλούκι και με τα μέλη ακρωτηριασμένα. Με αυτόν τον τρόπο οι ζωντανοί πίστευαν ότι προστατεύονταν από τους νεκρούς που αψηφούσαν τους νόμους της φύσης και έβαζαν μόνοι τους τέλος στη ζωή τους. Μια ζωή στην οποία δικαιοδοσία έχει μόνον ο θάνατος.

Υπάρχουν βέβαια και άλλοι λόγοι για τους οποίους οι ζωντανοί φοβούνταν τον νεκρό. Ένας από αυτούς είναι το τελετουργικό μίασμα εξαιτίας της φυσικής επαφής με τον νεκρό. Επιστρέφοντας λοιπόν από την επικήδεια τελετή, οι συγγενείς άδειαζαν όλα τα δοχεία που περιείχαν νερό μπροστά από την κατοικία, για να εμποδιστεί η επιστροφή του νεκρού. Επίσης, κατά τη διάρκεια του πένθους όλοι οι καθρέπτες του σπιτιού στρέφονταν προς τον τοίχο. Στους αρχαίους χρόνους το είδωλο του καθρέπτη και κάθε αντανάκλαση θεωρείτο ως ψυχή. Αν το πνεύμα του νεκρού βρισκόταν κάπου κοντά, θα μπορούσε ίσως να κλέψει την ψυχή που απεικονιζόταν στον καθρέπτη και κατόπιν ο ζωντανός θα έπρεπε να τον ακολουθήσει στον κάτω κόσμο. Ο καθρέφτης υποτίθεται ότι απεικονίζει την αλήθεια και το καλό. Συνεπώς κανένα βαμπίρ ή πνεύμα δεν μπορεί να απεικονιστεί στον καθρέφτη.

Στην αρχαίες Ελλάδα και τη Ρώμη υπήρχαν γιορτές σε καθορισμένη περίοδο του έτους, που είχαν ως κεντρικό θέμα τους την επιστροφή των νεκρών. Στη Ρώμη ήταν τα Lemuria και στην Ελλάδα, τα Ανθεστήρια. Κατά τη διάρκεια αυτών των εορτών που κρατούσαν γενικά τρεις ημέρες, τελούνταν θυσίες και οι ειδικές οικιακές τελετουργίες, όλες για το καλωσόρισμα των νεκρών. Δεδομένου ότι ο θάνατος δεν αλλάζει το χαρακτήρα που είχε κάποιος εν ζωή, οι πρόγονοί μας θεωρούσαν πως υπήρχαν αγαθοποιοί νεκροί, οι Manes και κακόβουλοι, οι Lemures, που επέστρεφαν μόνο για κακό. Οι γιορτασμοί κρατούσαν μόνο για τρεις ημέρες, εξαιτίας του κακού που θα μπορούσε να γίνει αν παρέμεναν περισσότερο οι Lemures. Κάθε οικογένεια προετοίμασε ιδιαίτερη υποδοχή της για τους προγόνους της, παρασκευάζοντας τροφή και πιοτό για να κατευναστεί η πείνα και η δίψα των φαντασμάτων. Για να προστατευτούν από τους Lemures, τοποθετούσαν ή σχεδίαζαν φυλακτήρια στις πόρτες και τα παράθυρα. Οι Αθηναίοι ιδιαίτερα έδεναν σχοινιά γύρω από τους ναούς τους για να αποτρέψουν το μίασμα των ιερών εγκαταστάσεων από τους νεκρούς. Πριν αναχωρήσουν οι νεκροί για τον κάτω κόσμο στο τέλος των εορτασμών, προσπαθούσαν να πάρουν μερικούς ζωντανούς μαζί τους. Συνεπώς, αν άκουγε κανείς το όνομά του μέσα στη νύχτα, δεν έπρεπε να απαντήσει Οι Lemures ή οι Κήρες μπορούσαν να καλέσουν μόνο μια φορά. Αν όμως απαντούσε, τότε βρισκόταν νεκρός το επόμενο πρωί. Στο τέλος της περιόδου των τριήμερων εορτασμών, κάθε ρωμαϊκή ή ελληνική οικογένεια διοργάνωνε μια τελετή εξορκισμού, για να απελευθερώσει το σπίτι από τις ψυχές των νεκρών και να εξασφαλίσει ευλογία για το επόμενο έτος. Η κεφαλή του οίκου, αφού εξαγνιζόταν, εκτελούσε την τελετή ρίχνοντας σπόρους πίσω του. Είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι αυτού του είδους την τελετή συναντάμε σε μακρινούς λαούς, όπως είναι οι Κινέζοι ή οι Ιάπωνες.

Οι νεκροί λοιπόν έχουν δυνάμεις και σε τούτη την αντίληψη κρύβονται και οι λαϊκές πεποιθήσεις για τις δυνάμεις των βαμπίρ. Οι νεκροί μποορύν να παράγουν καλό και κακό, γεγονός που έχει σημαντική επίπτωση σε ολόκληρη κοινότητα. Η καλοκαγαθία των νεκρών οδηγεί σε καλή συγκομιδή, αφθονία των βροχοπτώσεων, καλούς και πολλούς απογόνους και άλλες γενικότερες ευλογίες. Η μοχθηρία των νεκρών οδηγεί σε θανατικό, σε στειρότητα των γυναικών και της γης, σε φτωχή συγκομιδή, σε θύελλες, σεισμούς και έκλειψη του ήλιου και της σελήνης, με λίγα λόγια σε απορρόφηση της ζωτικής ενέργειας που οδηγεί στην ευημερία.

Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που συμβάλλει στη σύγχρονη έννοια του βαμπίρ είναι η αρχέγονη ένωση του βαμπίρ με τις ιδιότητες του φιδιού ως σύμβολο γονιμότητας και αργότερα ως αντιπροσώπευση του κακού. Το φίδι φαίνεται αθάνατο επειδή αλλάζει το δέρμα του εποχιακά και φαίνεται έτσι να αναγεννάται κάθε χρόνο, επιστρέφοντας -όπως και το βαμπίρ- εκ νεκρών. Το βαμπίρ θεωρείται όπως και το φίδι υπεύθυνο για τα μετεωρολογικά φαινόμενα. Ως κακόβουλος νεκρός και κάτοχος του κακού ματιού, το βαμπίρ θεωρείται ακόμα και σήμερα στη Ρουμανία αιτία της κακής συγκομιδής και των θυελλών. Επίσης στη Ρουμανία, το βαμπίρ θεωρείται αιτία της έκλειψης -ηλιακής ή σεληνιακής. Άλλοι λαοί, όπως οι Κινέζοι και οι Ιάπωνες θεώρησαν πως η έκλειψη προκαλείται από το φτερωτό φίδι, το δράκοντα, ο οποίος καταβροχθίζει τον ήλιο και το φεγγάρι. Εξαιτίας αυτών των συσχετισμών και της σχέσης τους με τους νεκρούς, το βαμπίρ και το φίδι θεωρήθηκαν συνώνυμα. Η γνώση των αρχαίων λαών για τα βαμπίρ είναι στενά συνδεδεμένη με τη θέση που είχε το φίδι στο λατρευτικό τους υπόβαθρο.


Υπάρχουν, λοιπόν, τα βαμπίρ ή όχι; Δεν μπορούμε βεβαίως να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο μόνο ως μυθολογικό. Οι λογικές ερμηνείες είναι περισσότερο επιστημονικές, κοινωνικές και ψυχολογικές παρά μυθολογικές και η συλλογική γνώση της ανθρώπινης φυλής για τις μακάβριες "συνήθειες" των βαμπίρ μπορεί να οφείλεται στην ύπαρξη των παράλληλων ψυχολογικών φαινομένων. Είναι γεγονός πως στο παρελθόν και δυστυχώς και στο παρόν άνθρωποι θάφτηκαν όντας απλά σε κατάσταση νεκροφάνειας. Εκείνους που κατάφερναν να δραπετεύσουν από τους πρόωρους τάφους τους όλοι τους αντιμετώπιζαν με δέος, επειδή "είχαν επιστρέψει". Ένας άλλος τύπος βαμπίρ είναι αυτός που απορροφά την ψυχική ενέργεια των γύρω του μέσω του φόβου και έτσι τους στραγγίζει τη θέληση για ζωή. Σε αυτή την περίπτωση τα βαμπίρ είναι παντού γύρω μας, καθώς είναι πολλές και ιδιάζουσες οι συνθήκες που αποστραγγίζουν τη ζωτική μας ενέργεια. Μια άλλη άποψη για τα βαμπίρ διαμορφώθηκε από το γεγονός της σύμπτωσης της επιδημίας της μαύρης πανώλης και της έναρξης εκτεταμένων επιθέσεων βαμπίρ -έτσι τουλάχιστον αναφέρθηκαν- στα χρόνια του μεγάλου θανατικού στην κεντρική Ευρώπη. Οι επιθέσεις βαμπίρ θεωρούνταν πάντα επιδημία, επειδή εκείνος που σκοτωνόταν από ένα βαμπίρ γινόταν ο ίδιος βρυκόλακας.

Η οντογέση λοιπόν ανακεφαλαιώνει τη φυλογένεση. Η ατομική ανάπτυξη επαναλαμβάνει ουσιαστικά την ιστορία της φυλής. Η αντιληπτική ανάπτυξη ενός παιδιού από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση ακολουθεί την ίδια πρόοδο που ακολουθούν οι αντιλήψεις του για το περιβάλλον, από τις πιό πρωτόγονες ρίζες του ως την παρούσα εκλέπτυνσή του. Οι πρωτόγονοι είδαν τον κόσμο όπως βλέπει ένα μωρό το δικό του: ένα περιβάλλον που δεν είναι δυνατόν να ελεγχθεί. Όλα αλλάζουν παρά τη θέλησή του. Οι εποχές, η ημέρα και η νύχτα, η πρόοδος της ζωής προς το θάνατο μεταβάλλεται παρά τη θέλησή του. Όπως το παιδί, έτσι και ο πρωτόγονος ονόμασε αυτά τα πράγματα, γιατί η κατοχή του ονόματος των πραγμάτων είναι κατοχή γνώσης. Απέδωσε ζωή στα άψυχα αντικείμενα και προσπάθησε να επιζήσει στον άγνωστο κόσμο του. Οι αποκλίσεις από τον φυσιολογικό του κόσμο ήταν πάντα εκφοβιστικές. Είτε λοιπόν αυτές οι αποκλίσεις ήταν πραγματικές ή φανταστικές, παρέμειναν για πάντα ριζωμένες στο ατομικό και το φυλετικό ασυνείδητο.Αν και ο άνθρωπος αναπτύχθηκε διανοητικά παρέμεινε έρμαιο των σκοτεινών του φαντασιώσεων, τις οποίες δεν κατόρθωσε ποτέ να ερμηνεύσει παρά την τεχνολογική του ανάπτυξη. Το βαμπίρ αντιπροσωπεύει πιθανώς μία από αυτές τις φαντασιώσεις βαθιά ριζωμένη στο φυλετικό ασυνείδητο, δεδομένου ότι οι ανεξήγητοι φόβοι της παιδικής ηλικίας ακολουθούν το άτομο για το υπόλοιπο της ζωής του.

Το τόπικ μεταφέρεται στην "κρυπτη"

Βαμπιρ vs Βρυκόλακας: Οι διαφορές των δυο λέξεων!

Η λέξη Βαμπιρ:

Παράθεση :

The English term was derived (possibly via French vampyre) from the German Vampir, in turn derived in the early 18th century from the Serbian вампир/vampir.
The Serbian form has parallels in virtually all Slavic languages: Bulgarian вампир (vampir), Croatian upir /upirina, Czech and Slovak upír, Polish wąpierz, and (perhaps East Slavic-influenced) upiór, Ukrainian упир (upyr), Russian упырь (upyr'), Belarusian упыр (upyr), from Old East Slavic упирь (upir'). (Note that many of these languages have also borrowed forms such as "vampir/wampir" subsequently from the West; these are distinct from the original local words for the creature.) The exact etymology is unclear. Among the proposed proto-Slavic forms are *ǫpyrь and *ǫpirь. Another, less widespread theory, is that the Slavic languages have borrowed the word from a Turkic term for "witch" (e.g., Tatar ubyr).

The first recorded use of the Old Russian form Упирь (Upir') is commonly believed to be in a document dated 6555 (1047 AD). It is a colophon in a manuscript of the Book of Psalms written by a priest who transcribed the book from Glagolitic into Cyrillic for the Novgorodian Prince Volodymyr Yaroslavovych.The priest writes that his name is "Upir' Likhyi " (Оупирь Лихыи), which means something like "Wicked Vampire" or "Foul Vampire". This apparently strange name has been cited as an example both of surviving paganism and of the use of nicknames as personal names.

wikipedia

Όπότε βλέπουμε ότι στην αρχική της μορφή η λέξη βαμπιρ σημαίνει μάγος.
Από το πάνω κείμενο φαίνεται ότι σε πολλές γλώσσες η λέξη βαμπιρ αναφέρεται ως upyr.
Νetopyr είναι η νυχτερίδα. Φαίνεται ότι οι δυο λέξεις έχουν κάποια συγγένεια! Μάλλον για αυτό τα βαμπιρ συχνά αναφέρονται πως μεταμορφώνονται σε νυχτερίδες!


Βρυκόλακας. Από το σλάβικο vrukolak.

Παράθεση :

A vǎrkolak (Bulgarian върколак, Croatian: vukodlak, Slovenian: volkodlak , Serbian: вукодлак, Bosnian: Vukodlak) or vǎlkolak is an undead revenant or monster in Bulgarian, Croatian, Macedonian, Slovenian, Serbian and Bosnian folklore. Its name is derived from a common Slavic term, which means werewolf in most Slavic languages as well as in modern literary Bulgarian, and is originally a compound of вълк /vǎlk, "wolf"/ and длака /dlaka, "fur"/. Nevertheless, the creature as described in original folklore is more similar to a vampire.

To varkolak προφανώς έχει μεγάλη συγγένεια με το vrukolak, το οποίο σημαίνει...λυκάνθρωπος!
Προφανώς, παλαιότερα οι δυο λέξεις περιέγραφαν εντελώς διαφορετικό πράγμα!


Ελπίζω να μην το έβαλα σε λάθος μέρος!
):

Το τοποθέτησες άψογα ):

Eυχαριστούμε πάρα πολύ για τις πληροφορίες παιδιά!

wow Dementia δεν ηξερα πως οι λεξεις vrukolak & vurkolak ηταν σχεδον ομοιες..

επιδη εχω ψαξει πολυ το θεμα, ο μυθος διμηουργιθικε απο πολυ παλια,οταν εμφανιστικε μια αρρωστια που ειχε τα χαρακτιριστικα των βρικολακων.οι ανθρωποι αυτοι χριαζοντουσαν μεταγκιση αιματος για να ζισουν,αλλα οπως ειναι φυσικο τοτε δεν υπηρχαν τετεια μεσα και επιναν κατεφθιαν αιμα. και επιδη τοτε οτι βλεπαν το παρεξιγουσαν και δεν σκευτοντουσαν λογικα, τα ερμινευαν ολα ως δεμονες.

ειναι απο αυτο που μας ειχες πει να διαβασουμε, σωστα?

ναι ναι αυτο ειναι. και πηστευω να αληθευει γιατι πανο απο 2 σελιδες το γραφαν αυτο

εγω πιστευω οτι αληθευει. δεν θα μπορυσαν να πουν ψεματα για μια αρρωστια

ναι το εχω διαβασει.....

και πιστευεις οτι αληθευει?

ειναι η ποιο λογικη εξηγιση

και εγω αυτο πιστευω. ολοι οι μυθοι απο καπου ξεκινανε

ακριβος!

εκτος και αν υπαρχει ανθρωπος με τοσο μεγαλη φαντασια, που μπορει να δημιουργησει ενα μυθο, ενα θρυλο

Και εγώ αυτό πιστεύω...η αρρώστια λέγεται πορφυρία αν δε κάνω λάθος.

ααα... ναι? ωραια

Porphyria has been suggested as an explanation for the origin of vampire and werewolf legends, based upon certain perceived similarities between the condition and the folklore.[citation needed]

In January 1964, L. Illis' 1963 paper, "On Porphyria and the Aetiology of Werwolves", was published in Proceedings of the Royal Society of Medicine. Later, Nancy Garden argued for a connection between porphyria and the vampire belief in her 1973 book, Vampires. In 1985, biochemist David Dolphin's paper for the American Association for the Advancement of Science, "Porphyria, Vampires, and Werewolves: The Aetiology of European Metamorphosis Legends", gained widespread media coverage, thus popularizing the connection.[23]

The theory has since faced criticism, especially for the stigma it has placed on its sufferers. Norine Dresser's 1989 book American Vampires: Fans, Victims, Practitioners deals with this.

The theory also operates on a flawed premise, mainly in regard to a perceived harmful effect sunlight had on vampires, a property relatively late to vampire belief.[citation needed] There are about eight different types of porphyria; four of these can sometimes cause sensitivity to light: Erythropoietic Protoporphyria (EPP) or Protoporphyria, Congenital Erythropoietic Porphyria (C.E.P.), Porphyria Cutanea Tarda (PCT) and Variegate Porphyria.[24] (Πηγη: wikipedia.)

Επίσης ο αλφισμός θα μπορούσε να είναι μία ακόμη πάθηση που ταιριάζει σε κάποια σημεία στους θρύλους των βαμπίρ. Λευκό δέρμα, λευκά μαλλιά, κόκκινα μάτια, φωτοφοβία.

διαβασε για τις εμπουσες
θα το ανεβαζα αλλα ειμαι απο κινητο

Κασσιανη πολυ ενδιαφερουσες οι Εμπουσες δεν τις ηξερα!
Βρηκα αυτα...

Empusa (Greek: Έμπουσα, Empousā, of unknown meaning[1]) is a demigoddess of Greek mythology. In later incarnations she appeared as a species of monsters commanded by Hecate (known in English as an empuse).[2][3][4]

She is often associated or grouped with the demigoddesses Lamia and Mormo, who were likewise related as a kind of spectres in later mythology (the lamias and mormolyceas, respectively).

[edit] As a demigoddessEmpusa was the beautiful daughter of the goddess Hecate and the spirit Mormo. She feasted on blood by seducing young men as they slept (see sleep paralysis), before drinking their blood and eating their flesh.[5] Empusa is pictured as wearing brazen slippers and bearing flaming hair. By folk etymology, her name was said to mean "one-footed" (from Greek *έμπούς, *empous: en-, one + pous, foot). This gave rise to the iconography of a one-legged hybrid, with a donkey's leg and a bronze prosthetic leg.[6] She was mistaken many times for a vampire, a mortal meaning for empousa.

[edit] Later and modern usageIn later Greek mythology, her role was reduced to a species of Hecate a spectre called an empuse or empusa (pl. empusae). The empusae were sent by Hecate to guard roads and devour travelers (Hecate was also the goddess of roadsides). According to Philostratus, empusae ran and hid, uttering a high-pitched scream, at the sound of insults.[7] The empusae are best known for their appearance in Aristophanes's The Frogs, in which they scared Dionysus and Xanthias on their way to the underworld.