Μικρές ιστορίες

Όσες ιστορίες απαιτούν μόνο ένα ποστ, είτε γιατί ειναι μικρές, είτε γιατί ειναι αποσπάσματα ποστάρονται εδώ...!

Ενα κείμενο που πέρασα και στο blog μου σήμερα. Το είχα γράψει πολύ καιρό πριν.



Ξημέρωσε.

Ο ήλιος τρέχει να προλάβει τη μέρα. Ένα ασταμάτητο ρολόι, φωτίζοντας τους ανθρώπους, οδηγώντας τους προς τα όνειρα που ποτέ δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν, ποτέ να δουν να γίνονται αλήθεια, ποτέ να νιώσουν, να χαρούν.

Μερικά δέντρα αναπνέουν επιτέλους, κάτω από το φως του πατέρα τους, αχόρταγα τον αέρα τρέφονται με όσα ο άνθρωπος περιφρονεί.

Ένα ξεχασμένο ρυάκι τραγουδά την αθάνατη μουσική της γης των ουρανών του φωτός και της σοφίας. Για πόσα διαφορετικά πράγματα έχει να τραγουδήσει; Πόσα έπη, πόσους ύμνους πόσες αγάπες και καημούς ταλαιπωρημένων ανθρώπων. Η βροχή του φέρνει τα νέα. Τα αποθηκεύει για μήνες στις κορυφές των βουνών. Κάθε άνοιξη εκείνο τα μαζεύει και τα δίνει πίσω στον κόσμο. Πράγματα ξεχασμένα από τις αδύναμες καρδιές των ανθρώπων.

Παράξενοι που του φαίνονται οι΄άνθρωποι... φάινονται να ζουν τις ζωές τους σα να τις έχουν δανεικές. Σαν να έχουν ημερομηνία λήξης.

Πόσο παράξενο του φαίνεται κι αυτό... εκείνο ζει μαζί με τα βουνά και θα πεθάνει μαζί τους.

Και τα βουνά είναι αιώνια.

Άκουσε από δύο διαβάτες πριν από χρόνια, οι άνθρωποι, λέει, όταν νυχτώνει κλείνουν τα μάτια κι ονειρεύονται.
Κλείνουν τα μάτια και ζουν ότι δε μπορούν να ζήσουν, νιώθουν ότι είναι αδύνατο να νιώσουν, λένε ότι είναι ανίκανοι να πουν.
Αυτό είναι πολύ χαζό για το νερό στο ρυάκι. Έχουν μάτια οι άνθρωποι. Τι είναι αυτά τα μάτια;

Ένα ελάφι του είπε καθώς έσβηνε τη δίψα του, ότι μάτια είναι δύο τρύπες στο πρόσωπο των ανθρώπων και με αυτά εκείνοι μπορούν να δουν τα πάντα γύρω τους.
Πόσο είχε γελάσει τότε το ρυάκι...

Μα αν οι άνθρωποι μπορούσαν να δουν ότι υπήρχε γύρω τους, θα ήταν ευτυχισμένοι, όπως ήταν και αυτό... όχι όχι, οι άνθρωποι είναι τυφλοί, γιατί ήταν σίγουρο πως ευτυχισμένοι δεν ήταν. Του το είχε πει κι αυτό η βροχή.
Απόδειξη ότι όταν τα κλείνουν είναι χαρούμενοι. Ζουν αυτό που θέλουν να ζήσουν, βλέπουν ότι θέλουν να δουν, νιώθουν ότι είναι αδύνατο να νιώσουν και λένε ότι είναι ανίκανοι να πουν.

Αν αυτό είχε τη δύναμη... αχ και να είχε τη δύναμη... θα έκλεινε όλα τα μάτια των ανθρώπων, θα τους έδινε τη δύναμη να δουν ότι αυτό βλέπει, να νιώσουν ότι αυτό νιώθει να πουν ότι αυτό λέει... θα τους έδινε τη δύναμη να αγαπήσουν, όπως εκείνο αγάπησε, να ζήσουν για πάντα αυτή τη βαθιά αγάπη, τον έρωτα με κάθετί ζωντανό.
Θα τους άφηνε να ζήσουν όπως εκείνοι επιθυμούν, να μπορούν πια να κλείσουν τα μάτια και όλα όσα θέλουν να είναι αλήθεια, όλα όσα σκέφτονται να γίνονται αλήθεια, όλα όσα αγάπησαν να μην πεθάνουν ποτέ και όλα όσα θα αγαπήσουν να έρθουν τη σωστή στιγμή στη ζωή τους.
Να τους δώσει, να τους χαρίσει όση σοφία χρειάζονται για να γίνουν ελεύθεροι, ελεύθεροι από κάθε είδους δεσμά που τους κρατούν σφιχτά στην αγκαλιά τους και δεν τους αφήνουν να αναπνεύσουν.

Και το ρυάκι περνά και χάνεται, και συνεχίζει όλο και πιο γρήγορα, μεταφέροντας τα νέα στα ποτάμια και στις λίμνες και από εκεί σε άλλα, μεγαλύτερα ποτάμια και στην απέραντη θάλασσα, δίνοντας την ευκαιρία στους ανθρώπους να μάθουν για το δώρο που τους προσφέρει.

Αλλά οι άνθρωποι δεν ασχολούνται πλέον με τα όνειρά τους, έχουν πάψει να ψάχνουν ότι δεν είν'αληθινό.
Πάντα υπάρχει χάος στη ματιά τους, πάντα το βλέμμα τους είναι κενό...

Ακούγοντας Albinoni...


Για όσο καιρό τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που δεν τα αφήνει να αναπτυχθούν, για τόσο καιρό η ανθρωπότητα θα είναι τυφλή απέναντι στις αλήθειες των καιρών μας.
Τι αξίζει πραγματικά, πως θα πρέπει να αντιδρούμε κάθε φορά που κάποιος φίλος μας, αδερφός μας, άνθρωπος που όταν πονά πονάμε και όταν πονάμε πονά.
Αν ρωτήσετε εμένα;
Αυτή τη στιγμή που γράφω πραγματικά δε με νοιάζει.
Θα ήθελα να μπορούσα να μη νιώθω. Θα ήθελα να κλείσω την ψυχή μου σε ένα σεντούκι, να κόψω κάθε δεσμό, να χαθώ στο σκοτάδι και κανένας να μη με αγαπήσει, να μη με εμπιστευτεί ξανά.
Είναι ο καλύτερος και πιο εύκολος τρόπος να για προστατευθείς.
Κανένας δε θα μπορεί να σε πειράξει με τρόπο που να μην έχεις σκεφτεί, είσαι προετοιμασμένος για τα πάντα.
Αλλά πόσο πρέπει να πέσεις για να το καταφέρεις αυτό;
Πόσο πρέπει να εκμηδενίσεις τα πάντα γύρω σου, ακόμα και τον εαυτό σου έτσι ώστε κάθε ένας από αυτούς που σε ξέρουν να μη θέλουν να σε ξέρουν πια;
Ζηλεύω αυτούς που μπορούν να γελοιοποιούν τα πάντα, εκείνοι είναι ευτυχισμένοι για εμένα. Εκείνοι μπορούν να ζήσουν και ζουν.
Εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να ζήσουμε αλλά δεν το κάνουμε. Δεν είμαστε ικανοί, δε μας θέλει στην τελική.
Νιώθεις άσχημα όταν δε σε εμπιστεύονται, αλλά πόσο πιο άσχημα νιώθεις όταν ξέρεις ότι μπορείς να καταστρέψεις κάποιον;
Εκεί που θα έπρεπε να νιώθεις δυνατός γιατί όταν μπορείς να καταστρέψεις κάποιον, μάλλον μπορείς και να τον σώσεις από την καταστροφή που προκαλεί εκείνος στον εαυτό του.
Albinoni-Adagio.
Ένα καθαρά μαγευτικό κομμάτι.
Μία σύνθεση που μπαίνει στην ψυχή σου και καταφέρνει να σε σαγηνεύσει.
Αντιπροσωπεύει την κάθε σου στιγμή αδυναμίας. Την τρομερή κατάρα που βαραίνει όλους αυτούς που νιώθουν.
Το ακούω κι όμως θα ήθελα να μην είχα αυτιά για να το κάνω.
Καταλαβαίνω ότι είμαι το ίδιο αδύναμος, κι ας ισχυρίζομαι το αντίθετο.
Αλλά είναι σχεδόν αδύνατον κάτι τέτοιο. Δε γίνεται να μη νιώθει κάποιος.
Το κομμάτι αρχίζει.
Σιγανά στην αρχή σαν προμήνυμα του πόνου, της θλίψης.
Σιγά-σιγά το θέμα αλλάζει.
Η αφήγηση αρχίζει και κάθε ίνα του κορμιού σου αντιδρά.
Δε μπορείς να σταματήσεις να τρέμεις γιατί ξέρεις ότι αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή είναι φυσιολογικό.
Για λιγάκι, παίρνεις μία ανάσα, η ηρεμία πριν το ξέσπασμα. Σε αφήνει να πιστέψεις ότι όλα τελείωσαν και ότι η παρηγοριά είναι κοντά.
Και πάλι όμως η μουσική σε αναγκάζει να αφήσεις την ψυχή σου να επιβληθεί στο μυαλό σου.
Η λογική σου χάνει τη μάχη. Ή μήπως η μάχη είναι ήδη χαμένη απλά εσύ δεν ξέρεις να χάνεις;
Κλείνεις τα μάτια και γράφεις, περιμένοντας το τελευταίο χτύπημα που θα σε απαλλάξει από τον πόνο της ήττας.
Η μουσική όμως, αυτή η Κυρά, σε παίζει και δε σε αποτελειώνει.
Σοβαρεύει και σε αφήνει να δεις καθαρά το λάθος σου. Καταριέσαι τον εαυτό σου για κάθε σκέψη που έκανες και δήλωνε το αντίθετο από αυτό που πραγματικά είσαι.
Επιτέλους! Τη βλέπεις να έρχεται με μία λεπίδα, λεπίδα σωτηρίας, στο χέρι.
Τινάζει το χέρι μπροστά και ο μόνος λόγος που δε σωριάζεσαι είναι εκείνο το γαντοφορεμένο λευκό χέρι που σε κρατά όρθιο.
Όσο πιο αδύναμος γίνεσαι τόσο πιο δυνατό γίνεται εκείνο το χέρι.
Η Κυρά σε κοιτά στα μάτια.
Σε εκείνα τα μάτια βλέπεις όσα δε μπόρεσες να δεις για τον εαυτό σου όλα αυτά τα χρόνια.
Χαμογελάς γιατί ξέρεις ότι είναι καλύτερο και πιο εύκολο από να κλάψεις. Ξανακοιτάς τα μάτια και το χαμόγελό σου σβήνει.
Η Μουσική, κλαίει. Κλαίει για εσένα, κλαίει για τα λάθη σου, κλαίει για όλα όσα εσύ δε μπόρεσες σε όλη σου τη ζωή να κλάψεις.
Προσπαθείς να βρεις μία δικαιολογία, εγωιστής μέχρι την τελευταία σου ανάσα, νεκρός και άδειος μέχρι το τέλος.
Και η μουσική τραβά απότομα το χέρι της, ξεθηκαρώνει το σπαθί από το προσωρινό του θηκάρι και το σώμα σου πέφτει με την τελευταία νότα.
Εκείνη τη νότα που σε κάνει να νιώθεις νικητής παρά το θάνατό σου.
Εκείνη τη νότα που σε κάνει να χαμογελάς με την καρδιά σου και καθώς πέφτεις σηκώνεις το βλέμμα σου στο πρόσωπο της Κυράς και τη βλέπεις και εκείνη να χαμογελά.
Τα δάκρυά της να χαράζουν λεπτά ρυάκια στο πανέμορφο πρόσωπό της.
Πριν ακόμα ακουμπήσεις το χώμα που πριν από λίγο έφτυνες, τη βλέπεις να χάνεται. Τη βλέπεις να χάνεται κι όμως δε μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Ωστόσο, δε σταματάς να προσπαθείς.
Απλώνεις το χέρι προς τα πάνω, προς τη μουσική.
Εκείνη σε κοιτά με συμπονετικό βλέμμα.
Απλώνει το σχεδόν διάφανο - τώρα πια - χέρι της και πιάνει το δικό σου.
Για μία στιγμή νιώθεις και πάλι δυνατός.
Και πριν ακουμπήσεις το πάτωμα, ενώ έχεις συμφιλιωθεί με την ιδέα, εκείνη σε τραβά προς τα πάνω.
Νιώθεις τη δύναμή της να σκεπάζει τη δική σου.
Βλέπεις τα φτερά της.
Σε οδηγεί προς το φως και καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά έγιναν για ένα σκοπό.
Ένα σκοπό που πριν από λίγα λεπτά αδυνατούσες να καταλάβεις, όχι γιατί εκείνος ήταν δυσνόητος αλλά γιατί εσύ ήσουνα πολύ λίγος για εκείνον.

Ξαφνικά κάποιος πατά το στοπ.
Ξαναγίνεσαι αδύναμος, αλλά κοιτάς το στήθος σου και η τρομερή πληγή έχει φύγει.
Έπειτα συνειδητοποιείς ότι ποτέ δεν ήταν πραγματικά εκεί γιατί απλά συνεχίζει να σε πονά.
Σκέφτεσαι ότι πρέπει να κόψεις το ποτό γιατί σε χαλάει.
Έλεος, εσύ δεν ήσουν ποτέ έτσι.
Που πήγε ο δυνατός άνθρωπος;
Που πήγε εκείνος που ποτέ του δεν είχε αφήσει ούτε ένα δάκρυ να τρέξει χωρίς να είναι δάκρυ από τον μυϊκό πόνο που σου προκαλούν τα γέλια;
Γέλια για την κατάντια των άλλων.
Γέλια για την κατάντια των άλλων;
Μάλλον γέλια για τη δική σου κατάντια, φίλε μου.
Η μουσική ξαναρχίζει.
Και πάλι νιώθεις δυνατός.
Καταλαβαίνεις το κομμάτι. Τώρα το αφήνεις να σε κατακλύσει. Παρακαλείς να μη σε προσπεράσει αλλά να σε γεμίσει, να νιώσεις την παρουσία της Κυράς για άλλη μία φορά. Δίνεις αυστηρές οδηγίες σε όλους να μην τολμήσουν να πειράξουν την πηγή της μουσικής.
Σε κοιτάζουν όλοι σα να 'σαι τρελός.
'Ποια πηγή μουσικής;' σε ρωτάν.
Και τότε καταλαβαίνεις ότι δε χρειάζεσαι κανένα μηχάνημα για να καλέσεις τη μουσική.
Μπορείς να τη φωνάξεις και εκείνη θα ανταποκριθεί στο κάλεσμά σου.
Θα έρθει και θα σε πιάσει ξανά από το χέρι για να σου δείξει νέους κόσμους. Κόσμους που εσύ το μόνο που είχες καταφέρει να κάνεις, ήταν να τους ονειρευτείς.
Και νιώθεις ότι είσαι πια ολοκληρωμένος. Και είναι η πρώτη φορά που το ένστικτό σου δεν κάνει λάθος.
Γιατί πραγματικά έχεις γίνει αυτό που είσαι στ' αλήθεια.

Στις κορυφές των ηλιοστάλακτων βουνών, ανάμεσα στις ρωγμές των βράχων, αν ακούσει κανείς τις ιστορίες των ανθρώπων του κάμπου, ζει ένας άγγελος με τεράστια πάλλευκα φτερά.
Ο θρύλος, θέλει τον άγγελο αυτόν, να έχει μάτια δύο φλόγες, και φωνή σαν μελωδία ονείρου ξεχασμένη, μετάξι για μαλλιά και σώμα σαν μαρμάρινο άγαλμα του Φειδία.
Ο άγγελος δεν βγαίνει από την κρυψώνα του ποτέ. Μένει εκεί πάνω και βλέπει από μια μικρή τρυπούλα - μόλις που μπορεί ανθρώπινο μάτι να χωρέσει - τις πράξεις των ανθρώπων.
Γελά σπάνια γιατί σπάνια έχει τη διάθεση για γέλιο. Δεν κλαίει ποτέ γιατί τα δάκρυά του είναι δυνατά. Μα πάντα χαμογελά, γιατί πάντα βλέπει ελπίδα.
Μερικές φορές έχει τη διάθεση για μουσική μα όταν η μουσική τελειώνει δεν έχει πια διάθεση να χαμογελά γιατί η μουσική του ποτέ δεν είναι χαρούμενη και δεν ξέρει πώς να την κάνει.
Θυμάται όταν ξεκίνησε να παίζει, πολλούς αιώνες πριν, άκουγε μέσα του μια μουσική αιθέρια, μαγευτική, και χαρούμενη. Γεμάτη ελπίδα του χάριζε σκέψεις γεμάτες αγάπη και μοιραζόταν μαζί του την ελπίδα.
Αλλά τώρα πια, όταν ο άγγελος έπαιζε μουσική, το ουρλιαχτό του ανέμου δυνάμωνε σαν να προσπαθούσε να καλύψει το τραγούδι του και ο ουρανός, γεμάτος βροντές, ήθελε να σιωπήσει.
Οι άνθρωποι στον κάμπο άκουγαν το τραγούδι ανάμεσα στα ξεσπάσματα της οργής της φύσης και το περνούσαν για ήχους ζώων και θρόισμα φύλλων. Συνέχιζαν τις ζωές τους χωρίς να δίνουν σημασία. Ποτέ δεν σταματούσαν να ακούσουν, ανυπόμονοι σ' έναν αγώνα υπομονής.
Και ποιο το νόημα άλλωστε;
Τι κι αν ο άγγελος τραγουδούσε για εποχές μακρινές, για πράξεις γεμάτες αυτοθυσία και κουράγιο, τι κι αν υμνούσε το θαύμα της φύσης και της καρδιάς του ανθρώπου που γνωρίζει τα πάντα ακόμα κι αν ο άνθρωπος σπάνια την ακούει.
Οι άνθρωποι νοιαζόντουσαν πάντα για το αύριο ξεχνώντας το τώρα, πλάσματα του τώρα με λιγοστό αύριο, κι όμως. ακόμα κι έτσι δεν έψαχναν το όνειρο του σήμερα.
Στην αρχή ο άγγελος ήλπιζε κάθε φορά που τους ανθρώπους του κάμπου αντικαθιστούσαν άλλοι άνθρωποι, νεότεροι και γεμάτοι ζωντάνια, μα κάθε φορά, μετά από λίγα χρόνια ο άγγελος έπεφτε πάλι σε θλίψη βαθιά, γιατί ακόμη κι εκείνοι οι άνθρωποι έχαναν τη ζωντάνια τους στα χρόνια που περνούσαν, ξεχνούσαν ακόμα κι αυτά τα αυριανά τους όνειρα και μαζί μ' αυτά πέθαιναν κι εκείνοι.
Η θλίψη του ήταν τόση, που αργά αλλά σταθερά η μουσική του άλλαξε, κι έγινε ένα με τις καρδιές των ανθρώπων. Μια τελευταία προσπάθεια να τους κάνει να θυμηθούν και να ζήσουν, αλλά ακόμα και τότε οι άνθρωποι δεν άκουγαν. Ο άγγελος ονόμασε τους ανθρώπους πλάσματα της άρνησης και η θλίψη του μεγάλωσε κι άλλο. Τόση ήταν η θλίψη του που η φύση δεν ήθελε να ακουστεί η μουσική του. Αναρωτιόταν πολλές φορές, στη μοναξιά του ονειρόκοσμου, αν η μουσική του είχε χαθεί.
Μα αν είχε χαθεί η μουσική, ο ήλιος γιατί συνέχιζε να ανατέλλει και το φεγγάρι γιατί έλαμπε κάθε νύχτα πιο καθαρό στη σκοτεινιά της ψυχής του;

Απογοήτευση.

Τι άλλο να κάνει εκεί; Η σπηλιά του ήταν, πια, ένα μέρος που ρουφούσε την ελπίδα από μέσα του και ήξερε, το ήξερε βαθιά μέσα του, ότι το χαμόγελο δεν θα ερχόταν στα χείλη του ξανά.
Ο άγγελος άνοιξε τα φτερά του, και η ρωγμή στο βράχο μεγάλωσε αρκετά για να περάσει χωρίς προσπάθεια στον έξω κόσμο.
Πήρε φόρα και έπεσε στο κενό.
Τα φτερά τον κράτησαν ψηλά και κατευθύνθηκε στην κορυφή του βουνού. Μια τελευταία επιθυμία. μια τελευταία φορά να κοιτάξει στη μαγεία της νύχτας. μια τελευταία φορά να τραγουδήσει την ομορφιά των αστεριών, στο φως που αγκαλιάζει την κορυφογραμμή και τον κάμπο χωρίς να κάνει διακρίσεις.
Και η μουσική του αγγέλου απλώθηκε και έγινε ένα με τη νύχτα, κι αυτή τη φορά ο άνεμος δεν τον σταμάτησε κι ο ουρανός δεν έκρυψε τ' άστρα.
Χαμηλά, στο δάσος, η φύση ξύπνησε και τον συνόδευσε με τον δικό της τρόπο, και στη φωνή του προστέθηκαν αυτές των αθώων ζωντανών, και ο άγγελος συνέχισε το τραγούδι του και τα δέντρα φάνηκαν να λικνίζονται απαλά στο ρυθμό του.
Αλλά τα φώτα της πόλης παρέμειναν σβηστά, και οι άνθρωποι συνέχισαν τον ύπνο τους.
Κι ο άγγελος που για μία τελευταία φορά είχε αφήσει τον εαυτό του να ελπίσει, έδωσε όρκο στα φτερά του, να μην ξαναπέσει στον πειρασμό να πιστέψει στην αλλαγή του κόσμου γιατί οι άνθρωποι δεν πίστευαν πια στη μουσική.
Άνοιξε και πάλι τα φτερά του, και φάνηκε απ' το βλέμμα του πως δεν χαιρόταν που άφηνε πίσω του τον κόσμο.
Και τότε μια γλυκιά μελωδία, πιο όμορφη απ' ότι είχε ακούσει ποτέ απλώθηκε στη νύχτα σαν πέπλο ηρεμία και γαλήνης απερίγραπτης και ο άγγελος ξαφνιάστηκε γιατί η μουσική ήταν τέτοια που μάγεψε ακόμα και εκείνον, το αγγελικό ον που είχε ακούσει όλες τις μουσικές του κόσμου και στάθηκε να ακούσει.
Κι ο άγγελος χάθηκε μέσα στη μοναδικότητα της μουσικής αυτής και τα μάτια του έλαμψαν με καινούργια φλόγα και το χαμόγελο χάραξε τα χείλη του για πάντα, μα δεν μπορούσε πια να αντισταθεί.
Άνοιξε τα φτερά του και πέταξε, μα όχι προς τον έναστρο ουρανό αλλά προς την πηγή της πανώριας μουσικής και όσο περισσότερο πλησίαζε τόσο η καρδιά του προσπαθούσε να ξεφύγει από το στήθος του και σαν έφτασε λίγα μέτρα μόλις από την πηγή, το η μουσική πήρε μορφή και η μορφή της ήταν ακόμα πιο όμορφη από τη μελωδία.
Μία κοπέλα στο μπαλκόνι του σπιτιού της, μια κοπέλα με μάτια σαν άστρα λαμπερά και μαλλιά απαλά σαν τη νύχτα την ίδια, τραγουδούσε την καρδιά της. Κι ο άγγελος βρέθηκε δίπλα της και σαν την κοίταξε στα μάτια αναγνώρισε τη μουσική και η κοπέλα χαμογέλασε κι η μουσική σταμάτησε μα το χαμόγελο δεν έσβησε στα πρόσωπά τους και τα μάτια τους δεν έπαψαν να λάμπουν.
Κι ο άγγελος μην μπορώντας να αντισταθεί πλησίασε την κοπέλα.
«Γιατί τραγουδάς τη μουσική μου;» τη ρώτησε και δεν περίμενε απάντηση μα τι μπορούσε να περιμένει τώρα πια;
«Δεν τραγουδώ παρά γιατί υπάρχεις.»

Αχ! Το τέλειο τόπικ!

ειναι ολα παρα πολυ ωραια. απορροφηθηκα διαβαζοντας.
μπραβο!

Αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους σας


Κοιτάζω από ψηλά πέρα μακριά στον ορίζοντα τον βαθυγάλανο ωκεανό. Στον ουρανό τ'αστέρια προσπαθούν να φωτίσουν το δρόμο των ανθρώπων στη μαγική ονειροχώρα της ψυχής τους. Τα όνειρα, λένε, μοιάζουν με τα κύμματα της θάλασσας. Στην αρχή είναι σαν φαντάσματα και έρχονται όποτε εκείνα το επιθυμούν. Αργότερα, σαν ο άνεμος τους δώσει όση δύναμη χρειάζονται, έρχονται ορμητικά και με αιχμές από κάτασπρο αφρό εισβάλλουν στο μυαλό και το οδηγούν εκεί που περισσότερο από παντού επιθυμεί εκείνο να βρεθεί. Σαν ο άνεμος κοπάσει, τα όνειρα χάνουν τη δύναμή τους, μα δεν αφήνουν την ψυχή μας έτσι, κενή. Οταν τα όνειρα τελειώσουν, γλυκιά ανάμνηση στην καρδιά απομένει, να μας θυμίζει πως να ονειρευτούμε αυτά που φοβόμαστε να ζήσουμε.



Τ'αστέρια σβήνουν...
Ο ορίζοντας, πέρα μακριά, φωτίζεται απότομα μα πάλι απαλά, με το πολυαναμενόμενο φως της μέρας. Στην αρχή μία και μόνη λεπτή γραμμή που αγκαλιάζει τον ορίζοντα προδίδει την ύπαρξή του.
Ύστερα, σαν η νύχτα να είναι φτιαγμένη από αραχνούφαντα πέπλα, το χρώμα του ουρανού αλλάζει, παίρνει χρώματα πιο φωτεινά από το γαλήνιο μελανό, σαν τα πέπλα να αποσύρονται ένα προς ένα από τον θόλο, αποκαλύπτοντας το κρυμμένο φως.
Γλυκά, μαγικά σχεδόν, ένας δακτύλιος καθαρού φωτός εμφανίζεται στο κέντρο του ορίζοντα απέναντί μου. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου καταφθάνουν σαν θεία κάθαρση, μα πάλι δεν είναι αρκετές για να γεμίσει φως ο κόσμος. Όσο τα λεπτά περνάνε, ωστόσο, το απολλώνιο φως, γίνεται πιο δυνατό.
Το νιώθω τώρα πια να καλύπτει το κορμί μου σπιθαμή προς σπιθαμή, εξαγνίζοντας την ψυχή μου, γεμίζοντάς με ενέργεια και αναζωογονώντας το πνεύμα μου, φέρνοντας ένα χαμόγελο στα λεπτά μου χείλη.
Ο Ήλιος, σαν παιδί που γεννιέται προσπαθεί να φανεί ολόκληρος πίσω από το στρώμα του νερού, που θέλεις να τον κάλυπτε ως τότε κρατώντας τον κρύο και σκοτεινό, τώρα λάμπει μαζί με τον Ήλιο στις χρυσαφιές αποχρώσεις του πρωινού. Ο ουρανός, ζηλεύοντας τον αφέντη του, πήρε κι εκείνος τις ίδιες αποχρώσεις - κόκκινες, πορτοκαλιές, αλλού πιο απαλό κόκκινο σχεδόν ροζ, κι όσο πιο κοντά στον ήλιο τόσο πιο ματαιόδοξα προσπαθεί να πάρει το φως του και γίνεται χρυσός.
Η ζεστασιά στην ψυχή μου, φαίνεται να απλώνεται στο κρύο σώμα μου.
Έχω κλειστά τα μάτια, χαρούμενος που έρχεται η νέα μέρα. Νιώθω το σώμα μου ζεστό, κι ανοίγω τα μάτια περίεργος να δω.
Ο Ήλιος - επιτέλους! - φάνηκε μεγαλόπρεπος πάνω από τη θάλασσα, δεσπώζοντας στο κέντρο του ουρανού, χαρίζοντας το άπλετο φως του στο θνητό μας κόσμο.
Χαμογελώ πλατιά καθώς προχωρώ να συναντήσω τον ωκεανό, ν'αγγίξω το νυχτοκρέβατο του Ήλιου, και σαν δικός μου προσωπικός Ήλιος η ελπίδα μέσα μου ξυπνά.

Έχω την κακιά συνήθεια να περνάω ιστορίες παλιές... αλλά μερικές φορές όταν κοιτάζω το αρχείο μου σκέφτομαι ότι δεν αξίζει να γράφεις κάτι αν δεν το διαβάζει κανεις. Έτσι, συγχωρήστε (όσοι τις έχετε διαβάσει) το θράσσος μου.



Μια φορά κι έναν καιρό...
Τι; Α.. μα...
Ω... με συγχωρείτε... η ιστορία μας δυστυχώς δεν θα αρχίσει έτσι... Βλέπετε... δεν είναι παραμύθι.
Δεν υπάρχει πρίγκηπας, κακιά βασίλισσα, όμορφη πριγκίπισσα, δράκοι, ξωτικά, τέρατα και άλλοι τέτοιοι χαρακτήρες... Όχι, η ιστορία μας δεν είναι σαν κι αυτές που ακούγαμε όταν ήμαστε παιδιά.
Η ιστορία μας είναι πιο απλή, πιο καθημερινή και... λιγάκι βαρετή θα έλεγα... ας μην είμαστε τόσο σκληροί όμως...
Η ιστορία μας αφορά ένα αγόρι. Ποιο είναι το αγόρι αυτο;
Για να δούμε...

Στο σκοτεινό διαμερισματάκι μιας πολυκατοικίας κρυμμένης στους δαιδαλώδεις δρόμους της πόλης μας, προστατευμένους από άλλες πανομοιώτυπες πολυκατοικίες, έμενε ένα αγόρι.
Δεν ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχο και σίγουρα δεν ήταν όμορφο.
Τα καστανόξανθα μαλλιά του ήταν λιγο πιο μακριά απ'οσο θα'πρεπε και τα μάτια του σπάνια έλαμπαν με το χαρακτηριστικό φως της ηλικίας του.
Δεν πίστευε σε νεράιδες, αλλά διάβαζε για αυτές. Δεν πίστευε στο Θεό, αλλά διάβαζε για αυτόν. Δεν πίστευε στην χαρά, αλλά όλα του τα βιβλία είχαν χαρούμενο τέλος. Δεν πίστευε στους αγγέλους αλλά λάτρευε την ιδέα τους.
Πότε πότε, έβγαινε από το δωματιό του στους δρόμους. Πάντα ήταν μόνος του. Δεν του άρεσε η παρέα όταν έκανε τη βόλτα του. Ήθελε να περπατά χωρίς προορισμό. Να σηκώνει το βλέμμα του στον ουρανό. Να κλείνει τα μάτια του καθώς το απαλό νυχτερινό αεράκι του χάιδευε τα μαλλια. Να συνεχίζει να περπατά με κλειστά τα μάτια του.
Εκείνες τις στιγμές ένιωθε γαλήνιος. Τίποτα δεν υπήρχε στον κόσμο εκτός από τον ίδιο, το αεράκι και τον ουράνιο θόλο.
Δεν τον ένοιαζε αν οι νεράιδες, ο θεός, οι άγγελοι υπήρχαν. Τον ένοιαζε μόνο να νιώθει τον άνεμο στα μαλλιά του και το φως των αστεριών να του φωτίζει το πρόσωπο.
Μερικές σπάνιες φορές, άνοιγε τα μάτια του για μια στιγμή, κι όταν το έκανε αυτο τα μάτια του ήταν φωτεινά σαν τα ίδια τα αστέρια.
Το αγόρι δεν ένιωθε μόνο του κάτω από τα αστέρια.
Ήξερε ότι υπήρχαν εκεί πάνω κι ας μη μπορουσε να τα δει κατω απο το νεφος της πόλης, κι αυτο τον γέμιζε ελπίδα.
Κάποια στιγμή θα γίνω κι εγώ ένα αστέρι σκεφτοταν - ή μήπως ήταν μια υπόσχεση στον εαυτο του ( - καθώς ο άνεμος σταματούσε να του χαϊδεύει τα μαλλιά.
Γύριζε στο δωματιάκι του περπατώντας μοναχος στους δρόμους. Ακόμα πιο σπάνιο από το χαμόγελο στα χείλη του, ήταν οι περαστικοί εκείνες τις ώρες. Δεν τον ένοιαζε. Δεν έβγαινε για τους περαστικούς.
Μόλις έκλεινε την πόρτα του σπιτιου πίσω του ξάπλωνε στο κρεβάτι του, απλωνε το χέρι του στο κομοδίνο και άρπαζε το πρώτο βιβλίο που έβρισκε.
Δεν τον ένοιαζε πιο βιβλίο θα ήταν. Αρκεί να είχε λέξεις μέσα. Εικόνες μεταμφιεσμένες σε σύμβολα.
Αν είχε κάποιο ταλέντο το αγόρι αυτό, ήταν το διάβασμα. Μπορούσε να ζήσει στα βιβλία του.
Κάθε νύχτα γινόταν ο Γιάννης Αγιάννης ή ο Χιθκλιφ, ο Λάνσελοτ ή ο μικρός Ρομαίν, ο Μέλιος ή ο Στρατάρχης.
Φίλοι του ήταν τα βιβλία. Τα βιβλία ήταν αυτά που τον καταλάβαιναν.
Σαν ήθελε να ζήσει με τις νεράιδες, γινόταν ο Μαργαριταρενιος Πολεμιστης.
Σαν ήθελε να ζήσει με το Θεό, γινόταν ο Έλρικ.
Σαν ήθελε να ζήσει με τους αγγέλους... σ'αυτο δεν είχε βρει απάντηση ακόμη.
Έπεφτε για ύπνο μολις το βιβλίο στα χέρια του τελείωνε και στον ύπνο του έβλεπε όνειρα γεμάτα από ιππότες να πολεμούν για όμορφες δεσποσύνες φυλακισμένες σε ψηλούς πύργους, μάγους να σώζουν βασίλεια από ορδές τεράτων και νεράιδες να δίνουν ευκαιρίες στους ανθρώπους που η μοίρα τους δεν τους είχε δώσει περιθώριο ελπίδας.
Μην τον παρεξηγείτε... δεν ήξερε τι άλλο να δει. Η ζωη τον είχε απογοητεύσει, δεν έβρισκε, πια, χαρά μέσα της.
Πότε πότε, τα σαββατοκύριακα, πήγαινε με τους ελάχιστους φίλους του για καφέ.
Ποτέ του δεν χάρηκε για αυτό όπως οι άλλοι. Πάντα αεικίνητος βιαζόταν να τελειώσει τον καφέ του πρώτος, κι όταν ο καφές τελείωνε, βιαζόταν να τελειώσουν και οι φίλοι του τον δικό τους.
Ένιωθε μόνος του ανάμεσα σ'ολον αυτον τον κόσμο. Ανυπομονούσε η νύχτα να ρίξει το πέπλο της, και ένιωθε ότι αυτό, η ανυπομονησία του να πέσει η νύχτα που δεν έλεγε να έρθει, ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη της μη-ύπαρξης του θεού και των αγγέλων.
Αν υπήρχαν αυτά τα παντοδύναμα όντα, γιατί δεν τον λυπόντουσαν που ένιωθε έτσι μόνος και δεν εμφάνιζαν τα αστέρια πιο νωρίς;
Εκείνα ήταν φίλοι του όπως και τα βιβλία.
Το αγόρι τις ελεύθερες ώρες του πριν να πέσει η νύχτα, έκανε διάφορα πράγματα.
Δεν ήξερε πια αν ήταν απο συνηθεια αυτές του οι συνήθειες ή αν του αρεσε να ασχολήται με τις μελωδίες και να συζητά με ανθρώπους απο μακριά.
Αλλά έμενε πιστός στις συνηθειες αυτές. Μερικές φορές ένιωθε ακόμα και να διασκεδάζει με αυτές.
Σπάνια όμως τελείωνε κάτι που είχε αρχίσει. Όταν μάθαινε μια μελωδία, κουραζόταν και την παρατούσε για να κοιτάξει στην οθόνη του, κι όταν η οθόνη του τον έπνιγε γύριζε στη μελωδία.

Μην τον παρεξηγείτε... το αγόρι δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε χαμογελούσε συνέχεια και δεν είχε ανάγκη τα αστέρια να φωτίσουν τα μάτια του. Κάποτε πίστευε στις νεράιδες και στο θεό και στους αγγέλους, και ήταν χαρούμενος.
Κι όσο περισσότερο χαρούμενος γινόταν τόσο περισσότερο αγαπούσε τις μελωδίες και τους ανθρώπους και είχε μικρή ανάγκη τα βιβλία για να γίνει ιππότης ή μάγος ή χαρούμενος.
Αλλά μετά... κάτι έγινε...

Το αγόρι δεν μιλούσε ποτέ για αυτό. Δεν του άρεσε να το θυμάται. Λίγοι άνθρωποι ξέρανε την αλήθεια κι αυτοί γρήγορα παραγκωνίστηκαν και ξεχάστηκαν.
Το αγόρι δεν ήθελε τίποτα που να του θυμίζει το παρελθόν του πια.

Μια μέρα εκεί που διάβαζε, τον πλησίασε ένας κύριος. Το αγόρι δεν τον κοίταξε. Ήξερε ότι αν τον κοιτούσε στα μάτια, ο άνθρωπος αυτός θα άρχιζε να του μιλά και το αγόρι δεν είχε όρεξη να μάθει πράγματα που δεν τον αφορούσαν για τη ζωή του κυρίου. Συχνά τέτοιοι ενοχλητικοί του μιλούσαν στο λεοφορείο ή στο τρένο. Μια φορά μία κυρία του είχε πει τη ζωή της απλά επειδή κάθισε δίπλα της στο παγκάκι ενός πάρκου για να ταΐσει τα περιστέρια.
Ο κύριος κάθισε απέναντί του στο μικρό γραφειάκι της βιβλιοθήκης και ξερόβηξε.
Το αγόρι γύρισε σελίδα στο βιβλίο του αδιάφορο.
"Καλησπέρα" είπε ο κύριος.
Το αγόρι σήκωσε το βλέμμα του απο το βιβλίο και έγνεψε αμίλητο. Είδε το πρόσωπο του ανθρώπου απέναντι του να χαλαρώνει υπερβολικά πολύ.
Το αγόρι συνέχισε να διαβάζει το βιβλίο του χωρίς να δωσει σημασία.
"Ο Αλχημιστης;" ρώτησε ο κύριος.
"Ναι" απάντησε το αγόρι χωρις να σταματησει να διαβάζει.
"Πολύ καλό βιβλό νεαρέ μου. Πως ειπαμε ότι σε λένε;"
"Σας παρακαλώ κύριε, με αφήνετε να συνεχίσω την ανάγνωση;" ρώτησε το αγόρι. Ήταν αποφασισμένος αυτή τη φορά να μην ακούσει για αδικοχαμένες ευκαιρίες και συμβουλές για να βελτιώσει τη ζωή του.
"Μα ναι, και βέβαια... Με συγχωρείς" είπε αποθαρρημένος ο κύριος.
Το αγόρι έμεινε στη θέση του να διαβάζει το βιβλίο χωρίς άλλη διακοπή.
Μερικές ώρες αργότερα το βιβλίο είχε τελειώσει. Το αγόρι το έκλεισε και το ακούμπησε στο γραφείο μπροστα του.
Παραξενεμένο κοίταξε τον κύριο απέναντί του. Ο άνθρωπος αυτός δεν είχε φύγει από τη θέση του. Τον κοιτούσε στα μάτια με ένα παράξενο χαμόγελο.
"Μπορώ να σας βοηθήσω;" ρώτησε το αγόρι.
"Θα ήθελα αν δεν σε πειράζει να συζητήσουμε για το βιβλίο που διάβαζες"
"Δεν σας γνωρίζω... έτσι δεν είναι;"
"Οχι οχι... δεν έχουμε ξανασυναντηθει"
"Μαλιστα." Το αγόρι πήρε ένα άλλο βιβλίο από το σωρό και το άνοιξε.
"Θα ήθελες να μου πεις πως σε λένε;" ρώτησε ο κύριος
"Αλέξανδρο" είπε το αγόρι.
"Εμένα Παναγιώτη. Χάρηκα για τη γνωριμία νεαρέ μου"
Το αγόρι δεν απάντησε.
"Ξέρεις ποιο είναι το δίδαγμα του Αλχημιστή;" τον ρώτησε ο κύριος.
"Δεν είναι και τόσο δύσκολο να το καταλάβει κανείς" απάντησε το αγόρι.
"Λοιπόν; Ποιο είναι;"
"Το σύμπαν συνωμοτεί στο να πετύχουμε το σκοπό μας οταν θέλουμε κάτι πάρα πολυ..."
"Μπράβο νεαρέ Αλέξανδρε!" είπε ο κύριος ενθουσιασμένος.
"...μόνο στα μυθιστορήματα" συνέχισε το αγόρι.
Ο κύριος πάγωσε στη θέση του βλέποντας τον νεαρό να παίρνει τα βιβλία και να χάνεται στην έξοδο της βιβλιοθήκης.
Το αγόρι γύρισε στο δωμάτιό του.
Άφησε τα βιβλία στο κομοδίνο και κάθισε στον υπολογιστή του.
Έβαλε να ακούσει λίγη μουσική, αλλά γρήγορα άλλαξε γνώμη και έκλεισε τον υπολογιστή. Φόρεσε πιο άνετα ρούχα και ξάπλωσε στο κρεβάτι του.
Πήρε ένα βιβλίο από τον σωρό και άρχισε να το διαβάζει.
Πέρασε τις επόμενες μέρες σε εκίνη τη θέση, σταματώντας το διάβασμα ελάχιστες φορές.
Οταν τελείωσαν τα βιβλία τα επέστρεψε στη βιβλιοθήκη και αποφάσισε να μην ξαναπάρει βιβλία από εκεί.
Δεν του άρεσε που τον διέκοψαν την τελευταία φορά.
Γύρισε στο σπίτι του χωρίς βιβλία αυτή τη φορά. Κάτι πραγματικά σπάνιο.
Κάθισε στον υπολογιστή του και κοίταξε την οθόνη.
Δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν είχε βιβλία να διαβάσει και η διαθεση του δεν ήταν κατάλληλη για μουσική.
Άρχισε να γράφει.
Στην αρχή έσβηνε το κείμενό του κάθε λίγα λεπτά, πριν προλάβει καλά καλά να συμπληρώσει μία παράγραφο.
Λίγες ώρες αργότερα είχε σταματήσει να πατάει το delete. Συνέχισε να γράφει.


Το αγόρι ξύπνησε μέσα στη νύχτα.
Κρύος ιδρώτας κάλυπτε κάθε σπιθαμή του προσώπου του. Παράξενο... δεν έβλεπε κάποιο όνειρο, πόσο μάλλον εφιάλτη.
Κάθισε στον υπολογιστή. Όταν σταμάτησε να γράφει εκείνο το βράδυ είχε ξεχάσει να τον κλείσει από την κούραση.
Κοίταξε το κείμενό του και χαμογέλασε πιέζοντας το πλήκτρο της διαγραφής.
Έκλεισε το παράθυρο του κειμένου και μαζί με το κείμενο έσβησε και το χαμόγελό του.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι του, ντύθηκε στα γρήγορα και βγήκε από το διαμέρισμα. Θα περπατούσε όπως συνήθιζε.

Εκείνη τη νύχτα φαίνεται πως το νέφος δεν ήταν πυκνό πάνω από την πόλη. Μπορούσε να δεί τα αστέρια όχι μόνο να τα νιώσει, αν και το φεγγάρι είχε κρυφτεί ήδη.
Καθώς το συνηθισμένο αεράκι ερχόταν να χαϊδέψει και πάλι το προσωπό του το αγόρι δεν χρειάστηκε να κλείσει τα μάτια. Τα κράτησε ανοιχτά για να βλέπει στα αστέρια.
Τα μάτια του έλαμπαν στο φως τον αστεριών αλλά δεν ήρθε κανένα χαμόγελο να στολίσει το προσωπό του.

Γυρισε στο σπίτι του με αργό βήμα. Ένιωθε κουρασμένος... πάρα πολυ κουρασμένος.
Τα βιβλία με τις νεράιδες είχαν τελειώσει. Με τον θεό δεν τελείωναν ποτέ, αλλά σίγουρα δεν υπήρχε κάτι άλλο να μάθει. Για τους αγγέλους δεν είχε κουράγιο να διαβάσει.

Κοίταξε τον υπολογιστή. Παράξενο... θυμόταν οτι τον είχε σβήσει... κάθισε στην καρέκλα μπροστά απο τον υπολογιστή.
Αυτό κι αν ήταν παράξενο... μα πριν απο λίγο δεν ειχε διαγράψει το κείμενό του;
Το χέρι του πήγε προς το πληκτρολόγιο, αποφασισμένο αυτη τη φορά να τελειώσει τη δουλειά που είχε αρχίσει.
Τα μάτια του πέσανε στο κείμενο. Άθελά του διάβασε λίγο. Του άρεσε. Αν μη τι άλλο ήταν δικό του.

ηταν πολυ ωραια!!!
αλλα στο δευτερο τελικα δεν αναφερει τι εγινε και αλλαξε την ζωη του, αν και στο τελος αφηνει μια ελπιδα, ετσι?
και ο κυριος αυτος ηταν κατι σαν... ... αγγελος ας πουμε? αυτο επανεφερε το σβησμενο κειμενο?

Σπόιλερ:

Όχι δεν είναι άγγελος... :Ρ είναι αληθινό πρόσωπο :Ρ

τοτε ποιος επανεφερε το κειμενο?

ΥΠΕΡΟΧΟ!πρεπει να εχω ξανασχολιασει καποια μικρη σου ιστορια.Πραγματικα ειναι φανταστικο και φυσικα πολυ καλα γραμμενο!Και πολλοι ετσι νιωθουν...μεχρι και εγω ετσι νιωθω τις περισσοτερες φορες...

Sensitive Vampire έγραψε:

τοτε ποιος επανεφερε το κειμενο?

Κανένας... ονειρεύτηκε ότι το έσβησε... δες:

Παράθεση :

Κρύος ιδρώτας κάλυπτε κάθε σπιθαμή του προσώπου του. Παράξενο... δεν έβλεπε κάποιο όνειρο, πόσο μάλλον εφιάλτη.
Κάθισε στον υπολογιστή.

Παράθεση :

Σηκώθηκε από το κρεβάτι του,

Κατάλαβες;


Ευχαριστώ Πριγκήπισσα

καταλαβα....
δεν το ειχα παρατηρησει πιο πριν

ΠΟΛΥ ωραιο! εχει φοβερο λογο!!!

Να και μια ιστορια μου, που δεν την τελειωσα ουτε θα την τελειοσω. Συγνωμη για τα greekglish αλλα το ειχα γραψει πριν πολυ καιρο.

Peraca alli mia vareti mera sto sxoleio koitazwntac to xioni pou epefte gigora cto proavlio tou cxoleiou apo to prwto megalo para9uro. Einai i kalhterh epoxi gia emena..Kruo.Poli kruo.Xioni.Teleia!I ka9igitria kai oi 3iococeic tic ica pou akogontan.Cixna mou erxete cto mualo to cini9icmeno onuro.Mia panemorfi kopela me makriec kactanec mpouklec na me koitazei apo to para9uro. Itan ena polu ali9ino onoiro.To poio entono cimio tou onurou einai ta matia tic cto xroma tic cokolatac.Alla einai onuro mono. Me tin enoxlici pou mou dimiourgei i skliri ali9ia oti auti i pentamorfi kopela einai apla ena dimiourgima tis fantaciac mou bgika apo tin e9ouca me prooricmo ctic antrikec toualetec. Cto megalo dialima panta uparxoun ta “antrakia tou sxoleiou” pou kapnizoun.Oco kai na me enoixlei auto touc procperaca k piga ctin poio makrini gwnia.Ebgala to kinito mou gia na elen3w ta minimata kai tic kliceic mou. Dekapente klisis kai ennea minimata pou egrafan “Mou lipeic ce agapw” apo tin Maria. Exei ginei enoxlitiki auti i katastasi. Stelnei minimata sinexoc kai afinei minimata ston tilefoniti tou cpitiou.
O Krictofer cixna cxoliazei ta minimata pou afinei i Maria cton tilefoniti kai me pirazei tragoudontac mou <<Edw uparxei enac erwtac megaloc!>> I mitera mou pali, i agapimeni mou Izampela ,ton malonei kai me ipoctirizei legontac tou oti den einai cwcto kai oti prin cxoliacei opoiadipote katactaci 9a prepi na ckeutei pwc 9a eniw9e o idioc me auta ta cxolia. Ficika o Krictofer tin agnoei kai cinexizei to “piragma” tou.
Anebenontac tic ckalec, ekeini tn krua mera, pou odugoun cto megalo mou domatio diapictoca oti 3exaca tin tsanta mou e3w cton kupo, afou ka9e fora pou girizw cpiti afierwnw ligi wra me ton ckilo m,skipper. Bgenontac apo tin mproctini porta tou cpitiou mou antikrica to 9eama pou toco kairo me bacanize.Mia pcili kopela, p i kactanec tic mpouklec ftanoun ligo poio kato apo tous omouc tis perpatage e3w apo to spiti mou. Fovoc kai en9ouciacmoc me kateklican amecoc.Den i3era ti na kanw, na tn xereticw? Na mpw trexontac meca cto cpiti?
Epeftan galinia i nifadec tou xioniou kai ka9ontan pano cto xlomo tic derma. Forouce ena gkri ckoufaki mia mauri forma k ena lepto gkri mplouzaki p teriaze apcoga me to ckoufaki tis. Aporouca pwc den kruone me teteio nticimo ce toco pcixro klima pou xronia eixe na dei to SunVille.Proc ekplixi mou girice kai mou xamogelace.Eniw9a to aima meca ctic flevec mou na paleute maniodoc. Ta podia m treman. Ena rigos me diaperace tin ctigmi pou arxice na mila.
<<Psaxneic kati,agori?>> eipai k xamogelace<<Oxi kati cigkekrimeno>> apantica. Den eixa katalavaei oti toci wra tin koitouca adiakrita.Procpa9ica na ctrepcw adiafora to vlepa mou allou. Proc megali mou ekli3i gia deuteri fora perpatice arga proc tn auloporta tou cpitiou mou kai m protine to xeri.<<Anne, xarika.>> To onoma tic bouize cto mialo mou. Anne.Anne.Anne. Treklizontac epiaca to xeri tic. <<Dimitri ,xarika.>> tic eipa. To xeri tic itan polu kruo. To afica apotama.Meta apo ena deuterolepto katalava pwc itan agenic i kinici mou. <<Nai to 3erw kanei polu kruo pou kai egw i idia exw ginei ctili pagou>> eipai gelontac. <<Den ce exw 3anadei ctin goitonia mac. Oute cto gumnacio mac.Apo pou eice?>> tn rwtica me ena ctravo xamogelo. << Apo tin poli eimai alla apo alli geitonia kai pao cto First General High School. Arxica procfata idetera ma9imata ce ena cpiti edw poio kato gia na beltiwcw touc baumouc mou ctin Ficiki.>> mou eipai pali me ekeino to teleio xamogelo. <<Wrea.Elpizw na ce 3anadw.Ta leme!>> tic eipa. <<Ta leme>> eipe me covaro ifoc kai efige. Badica ckeptikoc proc tn porta tou cpitiou. I9ela polu na ma9w pericotera gia auti tin mictirodi Anne. Ckeutomoun akoma na kanw metagrafi gia to First General High School.Outoc i allo to 2nd General High School den exei kai tin kaliteri fimi.Uparxoun para polla paidia cto cxoleio pou kapnizoun, oploforoun kai kanoun xrici ouciwn.Tha itan teleia lupon na allaxw sxoliko perivalon, na figw apo auto to apecio meroc.
To apogeuma mou itan polu vareto. Boi9ica ton Paul cto grafeio. Ekei mou do9ike kai i eukeria na ton rwticw gia tin metagrafi. << Sthn mitera cou to exeic pei?>>eipe molic akouce tn epi9imia mou an alla3w gumnacio.<< Egw den exw kamia antirici alla 9a xaceic olouc touc filouc cou.Prepi na to ckeuteic kala.>> mou eipai me covaro ifoc kai ectrepce pali to vlepma tou cto laptop tou ckeptikoc. <<Eimai apolitoc cigouroc.Me tin Izampela dn to exw ciziticei alla 3erw pwc 9a me aficei cigoura.>> tou eipa kai bgika apo to grafeio.
Eimoun i adinamia tic Izampelac. Tic agapimenic m miterac. Panta eixame mia cxeci polu demeni metaxi mac me tn Izampela Panta ipoctirizame o enac ton allon ctic adiafoniec tic oikogeneiac.Cigoura 9a cumfwnouce na fiticw cto 1st General High School giati exei tin idia gnwmi me emena gia to 2nd General High School.
Girizontac cpiti i ptoci tic 9ermokraciac itan dramatiki octe ta rouxa pou forouca den me e3ipiretoucan ka9olou. Perapatontac cto xionicmeno paizodromio akouca mia kraugi anatolika tou dacouc.Can na bacanizan kapoion. Tromokratimenoc epitanxina to bima mou. Oti kai itan auto pou prokalece tn kraugi tou an9ropou dn 9a itan cigoura kati euxaricto.
Ftanontac cto cpiti vrika tin Izampela na ka9ete cto trapezi me mia koupa cto xeri.Itan ckeptiki kai protimica na tic pw gia tin metagrafi argotera.Anebika tic megalec ecwterikec ckalec kai piga cto dwmatio mou. Anoi3a ton upologicti mou kai elenxa ta mail mou. Eikosi duo mail apo Maria. Auto to koritsi to parakane pia. Ola grafan “dwce mou mia deuteri eukeria tin a3izw. Ce aparakalw.”
To peracmeno kalokairi eimastan mazi me tin Maria.Den lew itan ena polu omorfo kalokairi alla apo tote pou ida auto to onuro me to koritsi pou emiaze tromaktika stin Anne, epapse na uparxei i elxi gia tin Maria pou upirxe prin. 3eficica kai arxica na pliktrologw cta ckonimena pliktra tou upologicti mou. “Maria to 3erw oti oloi dikeonte mia deueteri eukeria alla den ginete tipota me emas. Se parakalw dixe katanoisi. Tha itan polu wreo na minoume duo kaloi filoi.” Apo mia pleura tin katalabenw alla apo tin alli den ginete na eimai mazi tic gia na mhn tin pligwcw. Etci 9a koroideua ton idio mou ton eauto.
Ka9omoun e3w me ton Skipper otan akouca pali auti tin diaperactiki kraugi. Kati simbenei eipa cton eauto mou kai bgika apo tin mantropotra gia na koita3w ews tin alli preura tou dromou, ekei pou arxize to dacoc, kai apo ekei p akougontan oi kraugec. Eimoun periergoc na dw ti cimbenei. Na trexw kai na mpw meca cto dacoc kai an anakalicpw tin aitia pou kapoioc kraugazei etci. Me kratice picw i logiki mou. Cigoura an pigena 9a anakalipta ti ginotan cto dacoc, alla m ton kindino na cinevene kati kai se emana ton idio.Ebgala auti tin idea apo to mualo mou kai ectripca gia na mpw pali ctin auli mou alla mia fwni me ctamatice protou anoi3w tin mantroporta.<< Ei,geia!!>> kai nai. Itan i Anne. I ekliptika omorfi Anne. << Geia sou! Den perimena na 3anacinanti9oume toco cintoma!>> tic eipa kai meta peraca katef9ian cto 9ema gia tin metagrafi. << Mallon 9a er9w cto diko cou gumnacio.3ereic to 2nd General High School dn einai kai oti to kalhtero.>> Eklpagika apo itn antidraci tin. 3efitroce ena teractio xamogelo cto procopo tic kai arxice na mila actamatita.<<Teleia! Fantactika! Uperoxa! Etci 9a mporoume na gnwrictoume kalhtera o enac me tn allo. 9a itan foevro na eimacte kai cto idio tmhma! Pwc ce lene cto eponimo?>> <<Rowelead>> eipa amecoc kai egw me ena teractio xamogelo.<< DEN TO PICTEUW!>> ourlia3e.<<Tha eimacte cigoura cto idio tmhma!Emena me lene Routhed! Apokliete na mhn eimacte cto idio tmhma.! Polu tha i9ela na minw na ciziticoume kai na cou pw pragmata gia to cxoleio mac alla prepi na figw. Elpizw na ta 3anapoume cintoma!>> eipe me ena apcogo xamogelo kai efige.
Amecoc etre3a cto domatio mou etci octe i ekri3i xarac na mhn panikovalei tin Izampela. Eimoun triceftixicmenoc. Eplea ce pelagoi eutixiac. Ena nai apo tin Izampela kai 9a eimoun ka9e mera mazi me tin Anne. Den mporouca na to pictepcw. I kopela kuriolektika twn onurwn mou ali9ini.Me carka kai octa ctekotan prin liga lepta mpracta mou. Kai to ekpliktikotero: i9ele na me gnoricei.
Peripou tris wrec meta tin cinantici me tn Anne , apofacica na rwticw tin Izampela gia tin metagrafi.<<Mama...>> << Opa.Cpania me lec mama>> eipai kai egw kokkinica.<<Ti xari 9ec gluko mou?>> eipai k amecoc arxica na milaw.<<3ereic oti to 2nd General High School einai apecio.Ginonte anepitrepta pragmata ekei meca kai oi kalhgitec den einai arketa kaloi. To 1ts General Higt School 3eroume oloi mas pws einai safoc kalhtero. Einai akrivoc deka lepta apo to cpiti mas kai tha mporoucame na kanoume mia metagrafi eukola. To exw idi ciziticei me ton mpampa kai cimfwnei. Ti lec lipon?>> Eimoun cigouroc pwc me auton ton pictiko logo 9a elege nai.<< Den 3erw...Exei idi arixicei i xronia. Kai akoma 9a xaceic touc filouc cou.>> eniwca can na mou bazan pagakia ctin plati. << Mhn anicixeic eimai kaloc ma9itic kai 9a cimbadicw me ta ipolipa paidia.Exalou den exoume kanei kai polla ma9imata wcte na mhn mporw na parakolou9icw ma9ima.Kai oco gia touc filouc mou den touc xanw.Oloi kanta ctin goitonia menoun kai 9a mporw na touc epickeptome.Se parakalw mama>> Eipa kai pira ena iketeftiko blema.Ilpiza na pei nai.Eimoun cigouroc oti 9a pei nai. <<Entaxei lipon.Tha paw aurio cto grafeio tou gumnasiarxi gia na kanonicoume ta peretero.>> <<Se euaxrictw Izampela mou!>> fonaxa kai bgika e3w. Pira ton Skipper me to louraki tou kai piga mia epickepci apo ton Rail na tou ta euxaricta nea.Bebea den 9a me cinxorouce pote giati einai o kalhteroc mou filoc kai cto sxoleio mas den exei arketouc filouc.
Meta to kirigma tou Rail piga mia volta cton parko me ton Skipper. Krataga tic epifila3eic mou kai den pigena bafitera meca cto parko meta tis x9ecninec kraugiec.
Girizontac cpiti mia dicarecti ekplixi me perimene. I Maria ctekotan me tn apogoiteuci kai tin lupi zwgraficmenec cto procopo tic ctin gwnia tou tetragonou pou brickotan t cpiti mou. Pira mia ba9ia anaca k arxica na perpatw proc t meroc tc. Molic mpika cto optiko tc pedio ir9e parapatontac proc t mereoc mou. << Geia sou Dimitri...> mou eipa melanxolika.Olo auto to drama me aidiaze afantacta. <<Geia.>> tic eipa adiafora koitazontac cto apiro. <<Ce parakalw>> arixice na leei. Wx, eipa apo meca mou.O dramatikoc monoloc arxice. <<Dwce mac alli mia eukeria ce parakalw. Den 9elw ola na teleiwcoun etci.>> <<Se aparakalo mhn to kaneis poio diskolo>> tis eipa oso poio iremna mporousa. <<Den cimena tipota gia ecena>> mou eipe kai ena dakru klice to roz magoulo tic. <<Opwc to eipec. Cimenec. Kapote. Eimaste mikroi akoma gia na 3eroume ti 9eloume pragmatika Maria. Poios efibos sto 15 tou menei se mia sxesi gia polu karo! Bare9ika,pwc to lene! Den paei allo kai to 3ereic. An MAS edina mia 2i eukeria arga i grigora cto mellon 9a m vriocoun kai ecu!>> egina oco poio kakoc mporousa na ginw. Den mou arece alla fenete mono etci katalavene. <<Entaxei lipon>> eipe klaigontac. <<Geia sou,Dimitri>> <<Geia sou Maria.Kai lipame.>> Proxorica cto cpiti mou xwric na koitaxw picw. Tin eixa plhgosei anepanor9ota.

ηταν πολυ καλο. γιατι δεν θες να το συνεχισεις???

γιατι ξεκινισα αλλο (αυτο π εχω ανοιξει σε τοπικ) επειδη ειχα ξεμινει απο ιδεες και επειδη δεν το εβρισκα ενδιαφερον ετσι οπως το ξεκινισα. παντως!

εμενα μου εκανε εντυπωση που την ειχε δει σαν σε οραμα στα ονειρα του

η φαντασια οργιαζει! (αλλος ενας λογος που το "παρατισα" ειναι οτι δεν μπορω να "μπω στην θεση" ενος αγοριου και να υποστιριξω τον χαρακτιρα. θα φενοταν καπως να αντιδραει ενα αγορια σαν ενα κοριτσι. και επισης το ξεκινησα με το σκεπτικο να φτιαξω την ζωη που ονειρευομαι να ειχα, αλλα απο το ματια του πρωην μου. και με επιανε το συνεσθημα, βουρκωνα και ειπα να το αφισω καλητερα)

οκ. δεν σε πιεζω τοτε. εσυ αποφασιζεις

ισως καποτε το ξανα ξεκινισω!

ωραια

Ηταν παρα πολυ καλο παντως!!!Αληθεια!!! Κι εγω γραφω αλλα με τις πανελληνιες τα παρατησα!!!!

γιατι δεν δημοσιευεις αυτα που εχεις γραψει?