Μικρές ιστορίες

παιδιά σας έχω μια ολοκληρωμένη ιστορία εδώ που είχα γράψει για μια εργασία στην δευτέρα γυμνασίου...!! ελπίζω να σας αρέσει!


Από μικρή είχα γίνει μέλος σε μια συμμορία πειρατών. Ήξερα τα πάντα για τους πειρατές και για το πως χειρίζονται το σπαθί τους. Ήμουνα και καλή και κακή στην συμπεριφορά. Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου ποτέ δε με ρωτούσανε για τις παρέες μου. Γιατί ποτέ δεν νοιάζονταν για μένα. Μια μέρα οι πειρατές μου έδειξαν ένα χάρτη θησαυρού και μου είπαν:
-Θα έρθεις μαζί μας;
-Ναι! τους είπα εγώ, αψηφώντας για τους κίνδυνους.Δεν ρώτησα καν τους γονείς μου, αν με αφήνουν να πάω. Έτσι ένα βράδυ έφυγα κρυφά.
Περάσαμε πολλούς κινδύνους στην θάλασσα. Μερικοί δεν τα κατάφεραν και μερικοί τα κατάφεραν. Εγώ ήμουν από εκείνους που τα κατάφεραν μαζί και με τον καπετάνιο φυσικά. Στη θάλασσα πέρασα όλα τα παιδικά μου χρόνια. Μέχρι που τελικά είχαμε βρει το νησί του θησαυρού. Εγώ είχα γίνει η πιο έμπιστη του καπετάνιου. Όταν είχαμε φτάσει στην ξηρά όλοι μας φιλούσαμε την άμμο, σαν να ήταν ο Θεός μας.
Επιτέλους φάγαμε και κάτι άλλο εκτός από ψάρια και κρέας από πουλιά. Και ήπιαμε νερό κανονικό εκτός από το θαλασσινό νερό, τα ρούμια και τα άλλα ποτά που είχαμε στο καράβι. Εγώ έκανα και ένα μπάνιο γιατί ήμουνα βρώμικη τα τελέυταία 10 χρόνια. Ήμουνα 12 χρόνων όταν είχα φύγει από την πατρίδα μου και τώρα ήμουνα 22.
Μέχρι να φτάσουμε στο θησαυρό μας πήρε μια εβδομάδα. Όταν είχαμε φτάσει στο θησαυρό είχε πάρα πολλές παγίδες, που δυστηχώς μια από αυτές σκότωσαν το καπετάνιο μας. Οι τελευταίες λέξεις του ήτανε <<οτί πρέπει να γίνεις καπετάνισσα επειδή είσαι ίκανη>>. Όπως καθόμουν και τον κοίταζα ένα δάκρυ χύθηκε από το μάτι μου, μετά από τόσα χρόνια. Μετά σιγά σιγά έβγαιναν πολλά πολλα μέχρι που σπαράχθηκα στο κλάμα... γιατί; Γιατί το καπετάνιο τον είχα σαν πατέρα που δύσκολα έχεις μια τέτοια αγάπη στα δικά μας χρόνια. Τον φίλησα στο μέτωπο και του ευχήθηκα καλό ταξίδι.
Πριν φύγει και παέι σε εκείνο το μέρος που λεγόνταν ουρανός του υποσχέθηκα οτι θα έκανα τα πάντα για το πληρωμά του. Όταν τελικά έφυγε του φτιάξαμε ένα τάφο στην πατρίδα του αφού τελικά πήραμε τον θησαυρό και φτάσαμε στην πατρίδα μας. Οι γονείς μου όταν με είδανε στην αρχή με τα αντρικά ρούχα δεν με αναγνώρισαν. Μα όταν τους είπα πως ήμουν η χαμένη τους κόρη, με φίλησαν και μου είπαν << παιδί μου>> . Τέτοια τρυφερότητα δεν είχα ξανανοιώσει από τους γονείς μου. Εγώ και το πλήρωμα μου είμασταν περήφανοι, γιατί το επάγγελμα μας είναι το όνειρο κάθε παιδιού.

Ουάου! Τι μου θύμισες τώρα! Τα παιδικά μου χρόνια Κι εγώ τέτοιες ιστορίες έλεγα στον αδερφό μου, όταν ήταν μικρός Αν ήμουν καθηγήτρια, θα σου έβαζα στάνταρ 20!

Σπόιλερ:

χαχα ευχαριστωωω για το 20!! εισαι παρα πολυυ καληη!! :Ρ

Σπόιλερ:

20 και από το δεύτερο βαθμολογητή!

Σπόιλερ:

σας ετοιμαζω και μια αλλη ιστορια με πλ περιπετεια! αλλα δν ειναι με πειρατες! ειναι με κατι....(δεν λεω)

Σπόιλερ:

τριτο 20 κι απο εμενα.

Σπόιλερ:

ευχαριστω....!! ειστε πλ καλες!

Σπόιλερ:

εγω το τελευταιο το ειδα στο σινεμα

Περιμένουμε την επόμενη ιστορία σου

Σπόιλερ:

θελωω πολυυυυ να το δω αλλα δν ειχα ποτε την ευκαιρια για να το δω... παντα κατι συνέβαινε!

θα την βρεις στα σιγουρα

το ελπιζωω γτ ειμαι και τοσο γκαντεμο σε αυτην την ζωη...!! :Ρ

σιγουρα θα τα κατεφερεις

αμα ειναι ετσιι! θα τα καταφερω...!!

Ελπίζω να σας αρέσει...

Σπόιλερ:

ΣΥΓΝΩΜΗ

Με κρατάνε μόνο τα μηχανήματα, άκουσα ότι θα μου τα βγάλουν σε λίγο για να δουν αν θα αντέξω. Αλλά εγώ μέσα μου ξέρω ότι δεν είμαι τόσο δυνατή όσο νομίζουν. Ξέρω ότι η ζωή μου είναι σαν το μηχάνημα. Το συνδέεις και λειτουργεί μα όταν το αποσυνδέεις σβήνει. Έτσι θα γίνει και σε μένα. Το τελευταίο έντονο πράγμα που θυμάμαι είναι να μου λέει «Σ’αγαπώ» το αγόρι μου. Και μετά το αμάξι μας έπεσε πάνω σε ένα άλλο. Όλη η ζωή μου μέχρις στιγμής είχε περάσει από μπροστά μου και μετά έσβησε. Και τώρα να, να ΄μαι σε ένα μικρό δωματιάκι του νοσοκομείου. Δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου, αλλά καταλαβαίνω ότι ήρθε η στιγμή να μου βγάλουν τα μηχανήματα. Όλοι γύρω μου κλαίνε. Δεν θέλουν να πεθάνω. Αλλά συγνώμη που θα σας απογοητεύσω. Αντίο και σας αγαπάω…

Με γεια το πληκτρολόγιο...
Πάω να φέρω τα χαρτομάντηλα

Ευχαριστώ....

Τι πάθατε όλοι σας;

Μας γράφεις μια ιστοριούλα για μια που πεθαίνει. Τι λες να πάθαμε; :Ρ

Κατάθλιψη, φυσικά -.- Θέλει κι ερώτημα; -.-

Χαχα εντάξει μωρέ πέθανε...

Αλλά τώρα χωρίς πλάκα το αφιερώνω σε μια φίλη μου...

Και σας ευχαριστώ όλους σας για τα σχόλια που κάνατε!