***Ένα Μυστικό Για Μένα!!!***

χαχα στο χερι σου ειναι!

δεν ξερω αν ειναι καλο....αλλα οτι και αν ειναι παρτε τοο...:Ρ (και συγνωμη και για το διπλο ποστ...)


2ο Κεφάλαιο

«Τι πρέπει να κάνουμε για να ανέβουμε πάνω στην ταράτσα, χωρίς να μας δει ο κόσμος ή οι ληστές που είναι μέσα στην τράπεζα;» με ρώτησε νευρικά η Αντέλα.
«Χαχα! Εσύ είχες φαγωθεί να πάμε μια μέρα μαζί σε αποστολή. Τώρα θα έχεις συνέπειες. Θα κάνεις την αποστολή αυτή εδώ, με τον δικό μου τρόπο.» της είπα πονηρά.
«Ωχ, κατάλαβα! Για ριχτό! Μόνο να ξέρεις να μην είναι πολύ ριψοκίνδυνο…» αλλά τότε ήτανε που χαμογέλασα πιο πονηρά. Η Αντέλα το πρόσεξε το χαμόγελο μου έτσι μου είπε « Ριψοκίνδυνο ε; ωραία πες το μου, είμαι έτοιμη να ακούσω».
«Χμ… Καταρχάς κοίτα πως έχουν τα πράγματα…» ξεκίνησα να λέω βγάζοντας από μια μεγάλη, μαύρη τσάντα, δυο γάντζους, έπειτα συνεχίζοντας είπα «Αυτοί οι δυο γάντζοι είναι για να ανέβουμε πάνω στην ταράτσα, θα τους πετάξουμε δυνατά προς τα πάνω μέχρι να πιαστούν κάπου γερά και μετά θα ανέβουμε με αυτές τις τσάντες και θα ντυθούμε κατάλληλα γι’αυτή την περίπτωση.» της είπα, κλείνοντας την τσάντα.
«Αφού είμαστε ήδη μέσα στα μαύρα! Τι άλλο θα φορέσουμε; Μην μου πεις…»
«Δεν σου λέω, αφού το μάντεψες!» της είπα χαμογελώντας αλλά διακόπτοντας την.
«Κορνίλια, φυσικά δεν αστειεύεσαι να φορέσουμε τα μαύρα σκουφάκια; Θα σκάσουμε! Άσε που καλύπτει όλο το πρόσωπο.» είπε γκρινιάρικα η Αντέλα.
«Κοίτα! Αφού είσαι μια μυστική πράκτορας, σε μυστικές αποστολές που οι άλλοι δεν θα ξέρουν, καλύτερα να το φόρας για την ασφάλεια σου. Άσε που αν μάθαιναν ποια είσαι, και αν λέω αν, σε έβλεπαν θα έβαζες σε μπελάδες τους γονείς σου» είπα στην Αντέλα βάζοντας της και λίγο μυαλό.
«Καλά! Ας ξεκινήσει λοιπόν η δράση!» είπε χαμογελώντας μου.
Συμφωνήσαμε να πάμε από την πίσω μεριά να σκαρφαλώσουμε. Όταν φτάσαμε, κοιτάζαμε γύρω μας για να δούμε αν υπήρχε κανένας άλλος εκτός από μας. Αφού είχαμε δει ότι κανένας δεν ήτανε εκεί, εφαρμόσαμε το σχέδιο σε εφαρμογή. Πετάξαμε τους γάντζους όσο πιο δυνατά μπορούσαμε, για να γαντζωθούν από κάπου εκεί πάνω, στην ταράτσα γερά. Την πρώτη φορά δεν τα καταφέραμε, αλλά στην δεύτερη φορά, τα είχε καταφέρει μόνο η Αντέλα. Αλλά μου είπε ότι δεν θα ξεκινούσε χωρίς εμένα. Έτσι εγώ στην τρίτη φορά έβαλα όλα τα δυνατά μου και τα κατάφερα. Μου πέταξε και ένα κοροϊδευτικό σχόλιο η Αντέλα λέγοντας μου “ότι ο δικός μου τρόπος δεν λειτουργεί και τόσο καλά για μένα”. Σε αυτό το σχόλιο αμέσως εγώ χαμογέλασα προς αυτήν, και της είπα να ξεκινήσουμε. Πήραμε τις τσάντες και ξεκινήσαμε!
Στην αρχή σκαρφαλώναμε με δυσκολία αλλά έπειτα τα καταφέραμε. Όταν είχαμε φτάσει στην ταράτσα, πήραμε τους γάντζους και τους βάλαμε δίπλα από τις τσάντες μας. Έπειτα ανοίξαμε τις τσάντες. Εγώ στην αρχή είχα βγάλει τα δυο μαύρα σκουφιά δίνοντας ένα προς την Αντέλα. Αυτή το φόρεσε με δισταγμό. Όταν τον φόρεσα και εγώ, βγάλαμε δυο ζώνες ειδικές για να κρατάνε τα πιστόλια ότι είδους και ας ήτανε. Αφού τις βάλαμε καλά, βγάλαμε από τις τσάντες χειροβομβίδες, περίστροφα πιστόλια, καραμπίνες, πιστόλια κανονικά, αεροβόλα, αυτόματα και πιστόλια που δεν κάνανε θόρυβο. Αφού είχαμε τοποθετήσει μερικά από αυτά, βάλαμε και πολλές γεμιστήρες. Αποφασίσαμε να έχουμε στο χέρι μόνο το πιστόλι που δεν έκανε θόρυβο. Ξαφνικά ακούσαμε έναν πυροβολισμό από την τράπεζα κάτω.
«Ώρα να ξεκινήσει η αληθινή δράση!» μου είπε η Αντέλα βάζοντας στο αυτί της ένα μικρό ακουστικό και μικρόφωνο για να μιλάμε. Αφού το έβαλα και εγώ, σηκωθήκαμε γρήγορα από εκεί που ήμασταν και κατεβήκαμε σιγά-σιγά από τις σκάλες, τις οποίες τις είχαμε βρει πίσω από μια πόρτα στην ταράτσα.
Όταν φτάσαμε στον τρίτο όροφο της τράπεζας αποφασίσαμε ότι ήτανε η ώρα να χωριστούμε. Έτσι και κάναμε. Της ευχήθηκα καλή τύχη, και αυτή το ίδιο. Για λίγα λεπτά, προχωράγαμε αμέριμνες χωρίς να μιλάμε από τα ακουστικά/μικρόφωνα, ώσπου άκουσα την φωνή της Αντέλας να λέει:
«Δεν θα ξαναμιλήσεις στην Γιάννα;»
«Αντέλα… εφόσον με πρόδωσε με τον πιο αηδιαστικό τρόπο, και βέβαια δεν θα της ξαναμιλήσω! Εσύ κάνε ότι θες, δεν έχω πρόβλημα! Μόνο πρόσεξε μην σε προδώσει και σένα» της είπα όλο με ειρωνεία.
«Καλά, εντάξει μην βγάζεις όλη την ειρωνεία σου προς τα μένα! Αφού ξέρεις ότι ούτε και εγώ της μιλάω, δεν λες πάλι καλά που ξεκουμπίστηκε από το σχολείο μας;»
«Ναι, πάρα πολύ! Και μετά λέει ότι εγώ την είχα προδώσει. Αφορμές έψαχνε πάλι. Πήγε να εκμεταλλευτεί έναν καλό άνθρωπο.» το τελευταίο που είχα ξεστομίσει το είπα στα αστεία, και η Αντέλα αμέσως το κατάλαβε λέγοντας μου:
«Αυτό το καλό, δεν θα το σχολιάσω» είπε και γέλασε χαμηλόφωνα, μέχρι που σταμάτησε και ακούστηκε ένα δυνατός ήχος σαν κάποιος να χτύπησε δυνατά. Εγώ ανήσυχη αμέσως φώναξα το όνομα της, για να με ακούσει αυτή και όχι οι άλλοι. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα αγωνίας, άκουσα την φωνή της Αντέλας να λέει «Έλα ρε, ζω! Απλά είχα δώσει μια κλωτσιά σε έναν άρρωστο ληστή.»
«Την άλλη φορά να ενημερώνεις» της είπα σοβαρά.
«Εντάξει μαμά» είπε και σκάσαμε στα γέλια χαμηλά. Αλλά όταν αντίκρισα κάτι το σταμάτησα το γέλιο μου απότομο. Και τότε ήτανε που ανησύχησε η Αντέλα το τι είχα πάθει. Όταν με ρώτησε τι είχα πάθει εγώ της είπα να έρθει στο ισόγειο. Έκπληκτη που ήμουνα τόσο κάτω και αυτή ήτανε ακόμη στον δεύτερο όροφο, το μόνο πράγμα που με ρώτησε όταν έφτασε εκεί που ήμουν εγώ ήτανε το πως είχα φτάσει τόσο γρήγορα εδώ χωρίς να είχα βρει κανέναν από τους άθλιους ληστές. Και τότε εγώ της είπα δείχνοντας προς την είσοδο της τράπεζας και λίγο πιο μέσα.
«Γιατί όλοι οι ληστές είναι εδώ, και είναι σίγουρα παραπάνω από 20, και εμείς είμαστε μόνο δυο! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό που μου απασχολεί, το θέμα είναι ότι δεν υπάρχουν…»
«Μάρτυρες» είπε η Αντέλα με κομμένη ανάσα βλέποντας εκεί που κοίταζα και εγώ.
«Αντέλα που λες να πήγαν; Έχω ένα κακό προαίσθημα…» της είπα ανήσυχα.
«Κορνίλια, πιστεύω πως μας έστησαν παγίδα γιατί κοίτα εκεί.» όταν κοίταξα εκεί που μου έδειχνε κατάλαβα τι εννοούσε. « Κορνίλια δεν παίρνουν τα λεφτά είναι σαν να περιμένουν κάτι.»
«Αντέλα καλύτερα να λες εμάς…»είπα δείχνοντας την προς σε μια οθόνη που ήτανε εκεί τα ψευδώνυμα μας που είχαμε σαν μυστικές πράκτορες.
«Τι να θέλουν από εμάς;» ήτανε μια ερώτηση που έκανε η Αντέλα.
«Πολύ εύκολο! Να σας πω εγώ…»ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή από πίσω μας. Ήτανε ένας άντρας περίπου 20 χρονών με μαύρα κοντά μαλλιά που τα είχε καρφάκια, γκριζοπράσινα μάτια και ήτανε πολύ ψηλός.
«Ωραία πες μας, και πες μας ποιος στο καλό είσαι εσύ» είπε η Αντέλα προς αυτόν διασκεδάζοντας το.
«Λοιπόν όπως και εσείς, έτσι και εγώ είμαι ένας μυστικός πράκτορας, αλλά από άλλη υπηρεσία.» είπε κοιτάζοντας μας πονηρά. Αυτό το χαμόγελο κάτι μου θύμιζε, αλλά ήτανε αδύνατο τι.
«Και; Αυτό; Δεν θα μας πει τι μας θέλουν;» του είπε ειρωνικά και επιθετικά η Αντέλα.
«Θα σας πω αλλά καλύτερα να βγούμε από αυτό το μέρος να μην μας πιάσουν.»
«Καλά! εντάξει! Αλλά να μας πεις! Πάμε Κορνίλια;» μου πρότεινε η Αντέλα. Εγώ της κούνησα θετικά το κεφάλι μου χωρίς να της μιλήσω, αλλά κοιτάζοντας αυτόν τον ξένο. Όταν είχαμε βγει από τον ίδιο τρόπο, που μπήκαμε. Ο ξένος είπε όταν ήμασταν πίσω από την τράπεζα.
«Ή καλύτερα κορίτσια να τα πούμε αύριο; Κατά τις 8:30 το βράδυ; Να πάμε και για κανένα ποτό;»
«Δεν γίνεται καλύτερα το Σάββατο, την ίδια ώρα στην Παναγία; Γιατί έχουμε ήδη κανονίσει για αύριο» είπε η Αντέλα με σοβαρό τόνο.
«Οκ! Κορίτσια τότε… αντιιός…!» είπε και έφυγε. Μόλις έφυγε αμέσως είπα στην Αντέλα:
«Αντέλα καν δεν τον ξέρουμε αυτόν! Τι θα κάνουμε, όταν δει τα κανονικά μας πρόσωπα; Και αν μας λέει ψέματα;»
«Ήρεμα, ήρεμα Κορνίλια θα ρωτήσω τον Γιώργο γι’αυτόν τον παιδί. Αν δεν είναι αλήθεια δεν θα πάμε θα στείλουμε άλλους, αλλά αν λέει αλήθεια θα πάμε! Εντάξει; Δίκαιο αυτό;» μου είπε η Αντέλα σοβαρά.
«Ναι, δίκαιο…» της είπα μουτρωμένη.
«Ωραία τώρα ας πάμε να ντυθούμε κανονικά, και να πάμε στα σπιτάκια μας.»
«Ας πάμε…» είπα στενάχωρα… αυτός κάτι είχε απάνω του που μου θύμιζε… Μα ναι! Ήτανε…

τωρα τα διαβαζα και τα 2 κεφαλαια. αν και για να πω την αληθεια μου μπερδευτηκα λιγακι με αυτο που εγινε στην τραπεζα. ποιοι τις περιμεναν? και ποιος ηταν αυτος???

παντως και εγω εχω να πω οτι το ζηλεψα τρελα το σχολειο σου... αχ

και κατι ασχετο. αλλα οταν καποιος κλεινει τα 16 τον σεπτεμβρη, θα μπει στην δευτερα λυκειου, οχι στην πρωτη. απλη παρατηρηση...

χαχα κοιτα τις περιμεναν καποιοι ληστες που στην συνεχεια θα δουμε ποιοι ητανε... και οσον για τον αλλον μαλλον η στο επομενο η στο μεθαπομενο κεφαλαιο θα μαθετε...

ελατε ολες στο σχολειο μου... Εκδρομουλα!

ναι ε? πφφ καταλαβα δικο μου λαθος θα το διορθωσω.... θα βαλω 15...και θα δειχνει πλ μικρη η Κορνιλια...

Ωραία! Περιμένουμε να μάθουμε!!!

ανυπομονουμε να μαθουμε

μετά απο κατι χρόνια να και η συνέχεια...αν και λιγο μικρη enjoy it! ελπιζω να σας αρεσει!

3ο Κεφάλαιο

Μετά από 10 λεπτά αναμονής στην στάση, ήρθε το λεωφορείο. Όταν ανέβηκα απάνω εντόπισα μια θέση άδεια που είχε παράθυρο. Η αγαπημένη μου, σκέφτηκα αμέσως. Βιάστηκα να καθίσω μην τυχόν και την έπιανε άλλος. Ευτυχώς την πρόλαβα. Ήτανε δυο θέσεις πριν την γαλαρία. Ότι πρέπει για μένα. Όταν κάθισα το μυαλό μου γύριζε σε όνειρα μεγάλα και μαγευτικά ενώ το κεφάλι μου είχε γυρίσει στο παράθυρο κοιτώντας έξω την πρωινή κίνηση των ανθρώπων και των ζώων. Ξαφνικά μια δόνηση με τρόμαξε, χτυπούσε το κινητό μου. Δεν ήτανε κανένας άλλος παρά η Αντέλα. Μετά από 1 δευτερόλεπτο το σήκωσα και της είπα με μια ευθυμία:
«Καλημέρα Αντελάκι» ένα από τα χαϊδευτικά της, τα οποία τα είχα βγάλει εγώ.
«Καλημέρα! Χμ! Κορνίλια μόλις με δεις προετοιμάσου, ξέρεις εσύ» είπε στα αστεία η Αντέλα.
«Ου τώρα φοβήθηκα!» της είπα γελώντας.
«Καλά, καλά θα δεις! Αλλά τώρα σοβαρά μόλις έρθεις στο σχολείο έλα να με βρεις στο κυλικείο.» κάτι μου έλεγε ότι αυτά που θα μου έλεγε θα ήτανε σοβαρά.
«Οκ να με περιμένεις, λοιπόν ακούς φτάνω σε δυο λεπτάκια, θα έρθουμε σε επαφή από κοντά. Φιλιά» πριν της το κλείσω με αποχαιρέτησε και αυτή με το πιο ωραίο τρόπο της «θα τα πούμεεε, φιλούμπες» . αυτό το κορίτσι ήτανε παλαβό για παλαβό. Αλλά γι’αυτό και την αγαπούσα.
Μετά από το τηλεφώνημα της , τα λόγια της που πριν από λίγο είχα ειπωθεί, με είχαν βάλει σε σκέψεις. Μάλλον βρήκε κάτι από χθες. Για εκείνον τον μυστήριο άντρα που εγώ ήξερα μάλλον τον θυμόμουν σαν έναν εφιάλτη που τον γνώρισα στην πρώτη δημοτικού την πρώτη μέρα. Το καλό ήτανε ότι μόνο εκείνη την μέρα τον είδα και ποτέ ξανά μέχρι τώρα. Ήξερα από μικρή ότι είχε κάτι κρυφό. Αλλά αυτό που με είχε σοβήσει ήτανε τα λόγια του «Θα τα ξαναπούμε… πιστεύω μικρούλα πολύ σύντομα, να τα θυμάσαι τα λόγια μου». Μόνο αυτό το σύντομα ήτανε μετά από 9 χρόνια σε μια αποστολή; Έδιωξα τις σκέψεις αυτές, όταν είδα το λεωφορείο να σταματάει. Βγήκα σχεδόν πρώτη από όλους τους άλλους, αφού βιαζόμουν να δω την Αντέλα. Όταν μπήκα μέσα στο σχολείο κατευθύνθηκα κατευθείαν στο κυλικείο. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα είχα φτάσει. Εκεί είδα να με περιμένει η Αντέλα. Την χαιρέτησα, και αυτή το ίδιο. Σίγουρα είχε προσέξει την αγωνία μου για να μου πει, μετά από λίγα δευτερόλεπτα, βγήκε η γλυκιά φωνή της από το στόμα της. Αλλά τα λόγια της ήτανε κάτι που με άγχωσαν:
«Κορνίλια…» ξεκίνησε αποφασιστικά η Αντέλα να μου λέει, έπειτα πήρε μια βαθιά ανάσα και μου είπε «Σχετικά με την χθεσινή αποστολή που μας είχαν αναθέσει…Εεε… Αυτοί που είχαμε δει να είναι μαζεμένοι στην τράπεζα δεν ήτανε μόνο ληστές…» εκεί είχε σταματήσει σαν να μην ήθελε να συνεχίσει , εγώ όμως για να την διευκολύνω την ρώτησα ενθαρρυντικά.
« Μα τι ήτανε…» για να την κάνω να γελάσει και να της φύγει όλο αυτό το άγχος που το έβλεπα στα μάτια της, συνέχισα την ομιλία μου με έναν πιο αστείο τρόπο, «άντρες που είναι γκέι; Άντρες που τους αρέσουν τα σκυλάκια; Άντρες που…» μα πριν προλάβω να συνεχίσω, αυτή άρχισε να γελάει δυνατά. Σίγουρα την είχε ακούσει όλο το σχολείο. Το γέλιο της όμως ξαφνικά τελείωσε απότομα, έπειτα με κοίταξε μέσα στα μάτια και μου είπε με ένα σοβαρό ύφος.
«Σε ένα λεπτό χτυπάει το κουδούνι για προσευχή…» Αυτή η κοπέλα πάντα ήξερε πότε χτυπάει και χωρίς να κοιτάει το ρολόι της, το πώς το έκανε κάνεις δεν το ήξερε. « Λοιπόν ας πάμε έξω και θα σου πω πιο αναλυτικά στο μάθημα» μου είπε συνεχίζοντας.
Ξαφνικά το χέρι της ακούμπησε το δικό μου, ήθελε να με πάρει αγκαζέ, πολύ συνηθισμένο από αυτήν. Βγήκαμε έξω, όταν ξαφνικά άκουσα το κουδούνι. Από μέσα μου αμέσως σκέφτηκα «όπως το είχε προβλέψει». Πήγαμε στην σειρά μας, εκεί βρήκαμε τους άλλους μας φίλους και κάναμε συνήθως τα δικά μας χαζά πράγματα.
Το μυαλό μου δεν μπορούσε όμως να συγκεντρωθεί, αφού κάθε λεπτό που περνούσε τόσο πιο πολύ με άγχωνε ποιοι ήτανε όλοι αυτοί χθες στην τράπεζα. Με άγχωνε πολύ αυτό το θέμα, σίγουρα θα έβγαζα σπυράκια. Αλλά και πάλι σπυράκια δεν βγάζεις από αυτό το πράγμα, άρα θα έπρεπε να κάνω κάτι άλλο! Είχα ένα κακό προαίσθημα, πως αυτό που θα μάθαινα δεν θα ήτανε καλό.
Μετά από λίγη ώρα, αν και μένα μου φάνηκε σαν ένας αιώνας, η διευθύντρια είχε τελειώσει και την προσευχή και τις φλυαρίες της που κάνει κάθε πρωί. Όταν όλα τα παιδιά του σχολείου και εμείς φυσικά πήγαμε να φύγουμε, ακούσαμε την διευθύντρια να φωνάζει τα ονόματα μας. Μας ήθελε κάτι και έπρεπε να πάμε στο διάλειμμα. Κάτι σίγουρα είχε συμβεί, αλλά το τι, καμιά μας δεν το ήξερε.
Μπήκαμε κατευθείαν στην τάξη μας χωρίς κανένα σταμάτημα για να καθίσουμε. Έπειτα κατευθυνθήκαμε προ το θρανίο μας που κατά τύχει ήτανε το τελευταίο. Ωραία θα περνάγαμε και φέτος. Το μόνο που περιμέναμε ήτανε τον καθηγητή μας. Αλλά πριν έρθει μέσα, η Αντέλα άρχισε να μου ξανά διηγείται αυτό που είχε ξεκινήσει να μου λέει στο κυλικείο.
«Λοιπόν, αυτοί που είχαμε δει χθες, δεν ήτανε μόνο ληστές, ήτανε επίσης, επαγγελματίες όπως δολοφόνοι, έμποροι ναρκωτικών, παιδεραστές, βιαστές, έμποροι όπλων και κλέφτες» βλέποντας την να έχει πάρει φόρα, εγώ από την άλλη μεριά ήμουνα σοκαρισμένη από αυτά που μου είχε ξεστομίσει. « Ξέρω ότι είσαι σοκαρισμένη, φαίνεσαι εξάλλου, κοίτα όμως και εγώ ήμουν έτσι στην αρχή, αλλά μου πέρασε. Ας συνεχίσω στο θέμα μου τώρα, λοιπόν όλοι αυτοί ψάχνουν εμάς και εκείνο το αγόρι, το οποίο ονομάζεται Κωνσταντίνος Θεοδωρόπουλος. Όλα αυτά που μας είχε πει χθες, ήτανε αλήθεια. Ναι είναι σε μια άλλη μυστική υπηρεσία.» είπε Αντέλα βλέποντας με ότι εγώ πήγαινα να την διακόψω.
«Ωραία, αλλά αφού μάθαμε όσα θέλαμε γιατί πρέπει να τον συναντηθούμε με αυτόν;» την ρώτησα με σοβαρό ύφος.
« Από όλα αυτά που σου είπα, αυτό είχες να με ρωτήσεις;» είπε με σαστισμένο ύφος αλλά ψιθυριστά, επειδή είχε μπει η καθηγήτρια.
«Ναι, απλά θέλω να μάθω» δεν ήθελα να της πω ακόμη για το θέμα "Κωνσταντίνος". Όταν θα ήτανε η κατάλληλη στιγμή, τότε θα το έλεγα.
«Για καλό και για κακό, πρέπει να πάμε για να μάθουμε περισσότερα» μου είπε η Αντέλα με σοβαρό ύφος.
«Εεε! Εσείς στο τελευταίο θρανίο, προσέξτε στο μάθημα αλλιώς θα βγείτε έξω.» ακούστηκε ξαφνικά η καθηγήτρια.
«Μάλιστα Κυρία!» είπαμε με μια φωνή.
Την υπόλοιπη ώρα και την επόμενη την περάσαμε μια προσέχοντας στο μάθημα, άλλοτε μιλάγαμε για διάφορα θέματα σε ένα φύλλο χαρτί ή άλλοτε μας φώναζε η καθηγήτρια, της οποία της είχαμε σπάσει τα νεύρα. Απορώ πως δεν κράτησε την υπόσχεση της, το ότι θα μας έβγαζε έξω. Μάλλον η γυναίκα θα πρέπει να ήτανε χαζή! Ήτανε όμως πολύ τυχερή, της είχαμε βγάλει και ψευδώνυμο, "Καμηλοπάρδαλη". Ξάφνου χτύπησε το κουδούνι, τι καλά! Διάλειμμα, όταν κάθε φορά το έλεγες γέμιζε το στόμα σου από αναμνήσεις. Αλλά έλα που εμείς, το πρώτο διάλειμμα, θα το περνάγαμε στην διευθύντρια! Έπρεπε να την αντιμετωπίσουμε όμως, όχι ότι την φοβόμαστε απλά όταν μας ήθελε κάτι, μας ήθελε για σοβαρό θέμα.
Βγήκαμε από την αίθουσα μας, μετά από ένα λεπτό. Είχαμε μια τελική ευθεία, για το πριν φτάσουμε στο γραφείο της. Το βήμα μας ήτανε αργό, ανυπομονούσαμε να πάμε να δούμε τι θα ήτανε αυτό που θα μας έλεγε. Αλλά και πάλι, κάτι μας έλεγε μέσα μας ότι δεν θα ήτανε καλό. Όταν φτάσαμε μπροστά στην πόρτα, το άγχος μας, μας είχε φουντώσει για τα καλά. Η Αντέλα χτύπησε την πόρτα. Αμέσως στο άκουσμα του χτυπήματος στην πόρτα, ακούστηκε η διευθύντρια να λέει:
«Περάστε», ανοίξαμε την πόρτα δειλά-δειλά. Όταν τελικά μπήκαμε μέσα, η διευθύντρια μας ένευσε να καθίσουμε. Τι άλλο να κάναμε; Έτσι λοιπόν καθίσαμε. Έπειτα η διευθύντρια πήρε μια ανάσα και είπε « Αντέλα Θαλάσση και Κορνήλια Ουρανίου, όπως ξέρετε, γίνεται ένα μεγάλο μπέρδεμα στο σχολείο μας. Πολλά προβλήματα που ακόμη να λυθούν. Και ας μην έφτανε αυτό έχουμε και ένα άλλο. Θα έρθει ένας καινούργιος συμμαθητής στην πρώτη λυκείου και θέλω να τον συνοδεύσετε και φυσικά να τον ξεναγήσετε σε αυτό το όμορφο σχολείο μας, για να μάθει και λίγο τον χώρο μην χάνετε το καημένο το παιδί. Λοιπόν, θα σας δώσω μια φωτογραφία, για να ξέρετε σε ποιον θα μιλήσετε και μην πάτε σαν τα χαζά και ψαχνόσαστε. Εμείς προσωπικά ξέρουμε το όνομα του αλλά καλύτερα να τον δείτε φατσικά εσείς, γιατί δεν θα σας στον δώσω ακριβώς στα χέρια σας, αλλά θα πρέπει να τον βρείτε εσείς. Είναι σαν αυτό που κάνετε, "μυστικοί πράκτορες". Λοιπόν τώρα ας σοβαρέψουμε, ξέρετε ότι και εγώ φυσικά έχω πολύ δουλειά, δεν μπορώ να το κάνω εγώ αυτό. Λοιπόν κορίτσια ορίστε η φωτογραφία του.» Αυτά ήτανε τα λόγια της διευθύντρια. Είχαμε χαλαρώσει αρκετά όταν ακούσαμε αυτήν την εύκολη δουλειά για μας. Ήμασταν μεταφορικά που λέμε το δεξί χέρι κάποιου. Ευτυχώς που δεν ήτανε κάτι κακό αυτό που μας ανέθεσε. Αλλά αυτή η διάθεση μας έφυγε σχεδόν αμέσως, βλέποντας την φωτογραφία του.

ο κωνσταντινος, σωστα? αυτος ηρθε στο σχολειο???

και μια απορια. ποτε της ειχε πει αυτα τα λογια?

ναι αυτο το καθαρμα! το ειχε πει στο προλογο αν το θυμασαι! :Ρ

το θυμαμαι. για αυτο αναρωτιεμαι.
αυτος δεν ηταν υποτιθεται καποια χρονια μεγαλυτερος? τωρα ξαφνικα πως και βγηκε συνομηλικος??????

ναι ειναι! αλλα αυτο που εκανε τρ ειναι μια μεγαλη μπλοφα!

ήρθε στο σχολείο τους??? Bad news...

Και η διευθύντρια ξέρει γι αυτές? Δεν το περίμενα. Δε θα έπρεπε να κρατούν απόλυτα μυστική τη δουλειά τους? Ή είναι και η διευθύντρια μέρος?

Και τα ονόματά τους: Θαλασσί και Ουρανια? Δεν κάνουν καθόλου μπαμ όμως ότι είναι ασυνήθιστες. Μήπως μπορούν να ελέγχουν και τα στοιχεία? Η Αντέλα το νερό και η Κορνίλια τον αέρα? Ή βλακείες λέω?

χαχα κοιτα γιατι ηρθε στο σχολειο τους θα το δουμε στον επομενο ή στο μεθεπομενο κεφαλαιο! :Ρ

ναι η διευθυντρια ειναι κατα καποιο μερος του λογου μεσα! ( δλδ η διευθυντρια τους δινει αδειες για να φευγουν απο το σχολειο οταν ειναι για αποστολες! αλλιωςς... θα τα ειχανε τιναξει απο απουσιες! κατα εναν τροπο επρεπε να της το πουνε... :Ρ αλλα και αυτη θα παιξει μεγαλο ρολο καπου! :Ρ

ναι προσπαθησα να βρω ωραια ονοματα και επωνυματα! :Ρ

πες το και ετσι! :Ρ

Ανυπομονούμε!

Α, εντάξει, λογικό... Δεν το είχα σκεφτεί (ξανθιά βλέπεις). Αναρωτιέμαι τι ρόλο θα παίξει μετά.

Ωραία ονόματα είναι πράγματι, αλλά πιστεύω ότι παράεινα ασυνήθιστα. Ίσως αν για επώνυμα έβαζε Θαλάσση και Ουρανίου ή Ουρανέου (ή κάτι τέτοιο παρόμοιο) να ήταν λίγο πιο νορμάλ. Όχι ότι δεν είναι καλό και έτσι, αλλά δε βλέπεις πουθενά τέτοια επώνυμα σαν κι αυτά που έλεγες. Ενώ αυτά που σου είπα, αν και δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο, δεν κάνουν τόσο μπαμ και δηλώνουν και κάτι.
Περιμένω να δω τι μπορούν να κάνουν λοιπόν!

ναι παιζει να βαλω αυτα που μου ειπες σε αυτο το μερος και στο δευττερο να αλλαξω λιγο τα επωνυματα τους... και γινουν ετσι!

το αλλαξα!

περιμενετε! τα καλυτερα ερχονται! (μουσι! )

To είδα ότι τα άλλαξες... Σε ποιο δεύτερο μέρος λες ότι θα βάλεις τα άλλα???

Είμαι σίγουρη ότι έρχονται τα καλύτερα!

κοιτα λεω να γραψω σαν ενα δευτερο βιβλιοο που θα ειναι σε μια αλλη χωρα το γιατι θα το δουμε στο πρωτο μερος!

ναι ενταξει μπορει!

λογικο μου φαινεται να ειναι και η διευθυντρια στο κολπο. αν και θα χρειαστηκε μεγαλο θαρρος για να της πουν για τις αποστολες. ανυπομονω να δω τι ρολο θα παιξει... μηπως θα την απαγαγουν? (το ξερω οτι λεω βλακειες).
μηπως θα ειναι ο συνδετικος κρικος γα κατι?

ωστε μπλοφα? και για ποιο λογο θελησε να μπλοφαρει? συμμαχος τους δεν υποτιθεται οτι ηταν?
και η κορνηλια εφοσον τον ηξερε απο παλια δεν καταλαβε οτι ηταν μπλοφα?????

ωστε τα επιθετα τους δηλωνουν και καποιες δυναμεις που εχουν??? ενδιαφερον!!! δεν το ειχα καν συσχετισει. τελικα ισως αν και μελαχρινη, εγω ειμαι η ξανθια

ανυπομονω για την συνεχεια φυσικα!!!

το δευτερο βιβλιο θα ειναι κατι σαν συνεχεια του πρωτου?

ναι ειχε πλ θαρρος στην αρχη για να της το πουνε! επειδη η διευθυντρια τις ηξερε καλα και τις συμπαθουσε παρα πλ σαν να ητανε κορε τις. αποφασισε να ειναι μαζι τους! για το τι θα γινει ενα εχω να σας πω: Δεν σας λεω..

αυτο το καταλαβαν αλλα ελα που θα δεις στην συνεχεια γτ το εκανε ο κωνσταντινος αυτος! μηπως ηθελε να μαθει περισσοτερα γι'αυτες ή απλα ήτανε ψευτικες πληροφοριες απο αυτες που βρηκε η Αντελα... και ποιος της τα δωσε?? (αυτο ειναι ενα μεγαλο σποιλερ με ερωτησεις, ελπιζω να καταλαβατε! )

κοιτα δεν σημαινουν κατι ακριβως ( δεν εχουν υπερφυσικες δυναμεις και τετοια απλα αυτα τα ονοματα ειναι επειδη δεν ξερανε ουτε και οι δυο τον πατερα τους ετσι ο Γιωργος ο αρχηγος τους του εδωσε αυτα τα ονοματα και τα εχουν υιοθετησει! το Θαλλασί επειδη η Αντελα της αρεσει παρααα πλ να κολυμπαει! και το Ουρανία επειδη της Κορνιλιας ειναι πιο πλ του αερα!της αρεσει να ειναι στον αερα να κοιταζει τον ουρανο και να ονειροπολει... βαση του χαρακτηρα τους τις εβγαλε ετσι!

να δουμε ποτε θα την βαλω! ( εχω σκεφτει να γραψω και αλλη αλλα λεω ασε θα με βρισουν οι αλλες! )

ναι θα δειτε...

ωστε δεν μας λες? δεν πειραζει. καποια στιγμη θα μαθουμε...

ωστε ψευδεις πληροφοριες απο πλαστες πηγες? μμμ... ενδιαφερον...

δεν εχουν πατερα? γιατι καλε?

γιατι και οι πατεραδες τους ειχαν πεθανει σε εναν πολεμο θα δειτε την ιστορια ολοκληρη( και ελπιζω να μου βγει ετσι οπως το εχω στο μυαλο μ! )

θα μαθετε μαθετε!

ψευδες ναι το γτ ενας θεος ξερει!

ανυπομονουμε να μαθουμε

ΤΕΛΕΙΟ!

Σε ευχαριστώ πολύ!!!!

Τιποτα!!!!!