***Ένα Μυστικό Για Μένα!!!***

Raven έγραψε:

Η ιστορία φαίνεται να είναι καλή και να έχει πολλά πράγματα να πει.
Αλλά πώς στο καλό γίνεται ένα μικρό κοριτσάκι 6 χρονών να το αφήνει η μάνα του να κυκλοφορεί έξω. Ακόμα και με το σκύλο δηλαδή μου φαίνεται κάπως παράλογο. Ίσως αν την έκανες λίγο μεγαλύτερη, ας πούμε 11 ή 12 δε θα ήταν τόσο παράλογο γιατί από τη μία θα είναι ακόμα παιδί και ως παιδί θα θέλει το μυστήριο και την περιπέτεια (γιατί προς τα εκεί μου φαίνεται ότι το πας) αλλά από την άλλη θα είναι αρκετά μεγάλη για να βγαίνει μόνη της έξω.
Και κάτι ακόμα. Μου φάνηκε ότι είπες στην αρχή πως την αντιμετωπίζουν απότομα και κάπως με ρατσισμό ή λάθος κατάλαβα. Αν είναι έτσι τότε γιατί? Έχει κάτι παράξενο πάνω της?
Κατά τ΄ αλλά, όπως σου είπα δείχνει να είναι καλή ιστορία και με καλή υπόθεση!
Περιμένω για συνέχεια!

Συμφωνω απολυτα!!!!

Η απάντηση μου είναι η ίδια που είπα και στην Χριστίνα

Συνέχεια προβλέπεται ή πολλά ζητάω;

Την γράφω πρώτα στο χέρι

Και ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, μετά από πολύ καιρό έχω συνέχεια! Έγινε θαύμα!:Ρ

Κεφάλαιο 4ο


Η μέρα των γενέθλιων μου, ήρθε γρήγορα. Βγήκα από το μπάνιο, μοσχομυρισμένη και πήγα να ετοιμαστώ για την “Μεγάλη Ημέρα!” όπως το αποκαλούσε η Αντέλα. Πήγα και έβαλα το μαύρο στράπλες φόρεμα μου με τις μαύρες γόβες. Πήρα μια μικρή μαύρη τσάντα που είχα, και έπειτα έφτιαξα τα μαλλιά σγουρά και βάφτηκα ελαφρά. Ήμουν έτοιμη, με κοίταξα στον ολόσωμο καθρέπτη και αναρωτήθηκα μέσα μου “Άραγε θα περάσω ωραία;”.
«Κορνήλια κατέβα, θα αργήσεις…» φώναξε η μάνα μου από κάτω, στην κουζίνα. Έκλεισα το φως του δωματίου μου και πήγα στην μητέρα μου.
«Πςςς τα σπας!» μου είπε ο μεγαλύτερος ο αδερφός μου, ο Πωλ.
«Ευχαριστώ αδερφέ!» του είπα και του χαμογέλασα.
«Κορνήλια αυτό το μαύρο, με τα καστανόξανθα και με τα καστανά σου μάτια πάει γάντι!» είπε η μητέρα μου χαμογελαστά.
«Σε ευχαριστώ μαμά! Αλλά όπως είπες και πριν πρέπει να φύγω…» είπα γυρνώντας εκείνη την στιγμή την πλάτη μου προς εκείνους για να βγω έξω.
«Πάρε τουλάχιστον μια ζακέτα μην κρυώσεις, αγάπη μου. Είσαι σίγουρη ότι μπορείς να πας μόνη σου; είναι δέκα και μισή.» μου είπε δίνοντας μου, την καλή μου μαύρη ζακέτα.
«Ναι μαμά, είμαι μια χαρά!» της είπα, φιλώντας την, στον μάγουλο. Εκείνη μου χαμογέλασε βεβιασμένα.
«Να προσέχεις!» μου είπε και μου άνοιξε την πόρτα.
«Ούτε χήρα μην ήσουνα» είπε ο Πωλ στα αστεία. Του έριξα μια ξινή μούρη, και έπειτα τους αποχαιρέτησα.
«Ντριιιν» το κινητό μου δονούσε. Το έβγαλα από την τσάντα και το σήκωσα.
«Έλα Αντέλα, που είσαι;» της είπα χαρούμενα.
«Εσύ που είσαι;» με ρώτησε,
«Τώρα ξεκίνησα, γιατί είσαι εκεί;»
«Για το όνομα του Θεού, με έχεις εμένα να πηγαίνω πρώτη-πρώτη στα ραντεβού μας;» είπε στα αστεία.
«Άρα πάλι θα με στήσεις» της είπα τάχα θυμωμένη.
«Όχι, μην το λες!» έκανε εκείνη στα σοβαρά.
«Τότε;» απόρησα.
«Κοίταξε πίσω σου!» Μόλις γύρισα το κεφάλι μου πίσω είδα την Αντέλα να έρχεται προς το μέρος μου. Φορούσε ένα κόκκινο, αισθησιακό χρώμα, φόρεμα να λαμπυρίζει απάνω της με κάτι κόκκινα και με λίγο μαύρο, γόβες. Τα μαλλιά της που ήτανε κατάμαυρα ήτανε ίσια. Και τα μάτια της, πόσο τα ζήλευα ήτανε καστανά με απόχρωση το μελί. Φορούσε και αυτή μια ζακέτα και είχε πάρει και αυτή μια τσάντα μικρή. Έκλεισε το κινητό της και με κοίταξε.
«Γιατί κοιτάζεις σαν χάνος; Δεν έχεις δει ποτέ τόσο όμορφη κοπέλα μπροστά σου;» είπε εκείνη στα αστεία
«Χαχα, και φυσικά, έχω δει… Εμένα!» της ανταπέδωσα.
«Είσαι χαζή! Αλήθεια!» είπε και γέλασε.
«Yes I am… Well, shall we? » της είπα στα αγγλικά τείνοντας μου το χέρι μου, για να με πιάσει αγκαζέ και να πάμε στην κεντρική πλατεία για να συναντηθούμε και με τους άλλους.
«One minute, please!» είπε και έβγαλε από την τσάντα της ένα σακουλάκι μικρό. «Ένα μικρό δωράκι για σένα, Χρόνια σου πολλά!»
«Ω Αντέλα, δεν ήτανε ανάγκη, αλήθεια. Μόνο που έχω εσένα, μου φτάνει!»
«Όχι ήτανε ανάγκη, έχεις τα γενέθλια σου! Λοιπόν άνοιξε το και πες μου αν σου αρέσει.» μου είπε στα χαμογελαστά εκείνη. Το πήρα από τα χέρια της, και το άνοιξα προσεκτικά για να μην το χαλάσω, αυτό που κοίταξα μέσα ήτανε πανέμορφο, χαμογέλασα και ένα δάκρυ έπεσε από τα μάτια μου.
«Ευχαριστώ» της είπα βαθιά συγκινημένη.
«Αυτό το κολιέ, είναι για εμάς! Για την φιλία που έχουμε, τα ονόματα μας είναι χαραγμένα από πίσω, και επίσης και την ημερομηνία που γνωριστήκαμε!» μου είπε χαμογελαστά.
«Είναι πανέμορφο ειλικρινά, μπορείς να με βοηθήσεις να το φορέσω;» της είπα δίνοντας το κολιέ να με βοηθήσει.
«Ειλικρινά τίποτα δεν μπορείς να κάνεις μόνη σου!» μου είπε στα αστεία. Βάζοντας μου, το κολιέ στο λαιμό είπε συνεχίζοντας. «Άντε τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε.» Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου, και την πήρα αγκαζέ.
Όταν φτάσαμε στην κεντρική πλατεία είδαμε τα παιδιά. Μας χαιρέτησαν και μου είπαν χρόνια πολλά λέγοντας μου, ότι θα μου έδιναν στο σχολείο τα δώρα μου. Αν και εγώ έλεγα ότι δεν ήτανε ανάγκη να μου πάρουν. Εκείνοι επέμεναν ότι έπρεπε να μου πάρουν.
«Σε ποιο μπαράκι θα πάμε;» ρώτησε ενθουσιασμένα η Αφροδίτη.
«Λέγαμε να πάμε στο Alloy.» της είπα.
«Ναι να πάμε!»είπε η Νεφέλη ενθουσιασμένα.
«Δεν πάμε σιγά-σιγά;» μας πρότεινε ο Στέφανος.
Συμφωνήσαμε όλοι μαζί του και ξεκινήσαμε όλοι μας για τον προορισμό μας. Μπήκαμε σε ένα στενό του Αγρινίου που λεγότανε “Ηλία Ηλιού”, εκεί ήτανε ένα στενό ανοιχτό γεμάτο με καφετερίες και με μπαράκια. Η ώρα είχε πάει 11:10 η ώρα. Η πιο κατάλληλη ώρα για να μπεις στο Alloy. Όταν φτάσαμε, πληρώσαμε την είσοδο και μπήκαμε μέσα. Πιάσαμε μια θέση στο βάθος, αλλά κοντά στο μπαρ. Παράγγειλα βότκα πορτοκάλι ενώ η Αντέλα παράγγειλε βότκα λεμόνι. Η Αφροδίτη, η Νεφέλη, η Ραφαέλα και η Κατερίνα πήρανε μπύρες ενώ τα αγόρια πήρανε σκέτη βότκα! Απορούσα πως την κατέβαζαν σκέτη.
«Χρόνια σου πολλά!» μου είπαν όλοι δυνατά, κάνοντας μου πρόποση.
«Λοιπόν ώρα να χορέψουμε» είπε η Ραφαέλα σηκώνοντας σιγά-σιγά τα κορίτσια από τις θέσεις τους να χορέψουν. Όταν η Αντέλα τράβηξε εμένα, της είπα στο αυτί της ότι θα πάω πρώτα τουαλέτα και μετά…
Κατέβηκα τα σκαλιά για να πάω στην τουαλέτα, αλλά ξαφνικά έπεσα σε κάποιον.
«Χίλια συγνώμη, δεν έβλεπα μπροστά μου!» είπα σηκώνοντας το κεφάλι μου για να δω ποιος είναι, έμεινα.
«Δεν πειράζει, φταίω και εγώ» είπε εκείνος χαμογελαστός.
«Ναι…ναι…» είπα κάνοντας ένα τάχα χαμόγελο προς αυτόν. Τα γκριζοπράσινα μάτια του, κοίταξαν εμένα. Τα μάγουλα μου είχαν πάρει φωτιά. Ένοιωθα άβολα. Μάλλον αυτός το κατάλαβε, επειδή μου είπε αμέσως μετά.
«Καλύτερα να σε αφήσω να πας στην δουλειά σου και εγώ στην δική μου» χαμογέλασε, μου έπιασε τον ώμο, κάνοντας με απαλά πέρα για να περάσει. Πήγα στο μπάνιο, ένοιωσα το σώμα μου να πέφτει, αλλά συγκρατήθηκα. Όταν πήγα απάνω ξανά, τον είδα ξανά, αλλά δεν ήτανε μόνος του. Φιλούσε μια κοπέλα. Πήγα στο μπαρ.
«Ένα σφηνάκι!»
«Κάντα δυο» είπε Αντέλα ενώ είχε έρθει δίπλα μου. Της χαμογέλασα. Κοίταξα πάλι πίσω μου, για να δω εκείνον, η Αντέλα ακολούθησε το βλέμμα μου και πρόσθεσε. « Είναι τυχαίο που όπου πάμε, εμφανίζετε αυτός;».
«Πολύ…» είπα πίνοντας κατεβατά το σφηνάκι μου.

Οοοοο! Αμάν πια και και αυτός όπου πάνε εμφανίζεται δεν φτάνει που πηγαίνουν και στο ίδιο σχολείο!
Ωραία η συνέχεια περιμένουμε και άλλο!

very muchs!

Θα περιμένεις!

Ναιι όντως είναι! -.- ο ηλίθιος!

Και να και η άλλη συνέχεια από εδώ...

Κεφάλαιο 5ο

«Και είσαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις μόνη σου Αντέλα;» της είπα με λύπη καθώς έβηχα συνέχεια. Με πονούσε ο λαιμός και δεν θα μπορούσα να τον δω αυτόν τον πράκτορα που βλέπαμε συνέχεια μπροστά μας.
«Ναι μην ανησυχείς, έτσι και αλλιώς θα φοράω το ακουστικό το ειδικό, και θα μας ακούς. Το μόνο που εσύ πρέπει να κάνεις είναι να καθίσεις στο κρεβατάκι σου, να ξεκουραστείς και γίνεις καλά, γιατί την Δευτέρα σε θέλω υγιέστατη, και όμορφη.»
«Εντάξει μαμά,» της είπα στα αστεία και της χαμογέλασα, έπειτα είπα συνεχίζοντας να κοιτάω την Αντέλα, που έφτιαχνε το μηχάνημα για να την ακούω. «Να προσέχεις, μου το υπόσχεσαι;»
Γύρισε και με κοίταξε, μου χαμογέλασε, και μου είπε:
«Δεν χρειάζεται, είμαι πολύ δυνατή για να πάθω κάτι…Μην ανησυχείς!» με αγκάλιασε σφιχτά, λέγοντας μου ότι πρέπει να πάει να τον συναντήσει και ότι είναι έτοιμο το μηχάνημα. Εγώ κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου προς αυτήν και περίμενα να έρθει η στιγμή.

Μετά από μισή ώρα, άκουσα στα ακουστικά μου την φωνή της Αντέλας να λέει.
«Γεια σου, η φίλη μου, δεν μπορούσε να έρθει γιατί κάτι της συνέβη.»
«Εντάξει, δεν πειράζει, χμμ» είπε εκείνος.
«Τι; ‘Έγινε κάτι;» τον ρώτησε η Αντέλα.
«Όχι, απλά τώρα που σε βλέπω, χωρίς να φοράς εκείνη την κουκούλα, φαίνεσαι πολύ όμορφη κοπέλα, απλά κάτι μου θυμίζεις… και δεν θυμάμαι από πού…» είπε εκείνος.
«Θα σου θυμίσω εγώ…» ξεκίνησε να λέει η Αντέλα.
«Με είδες χθες στο Alloy, ήμουν στα γενέθλια της κολλητής μου» είπε σοβαρά η Αντέλα.
«Η κολλητή σου είναι… η άλλη;»
«Μυστική πράκτορας; Όχι καλέ αυτή δεν ξέρει πώς να χρησιμοποιήσει ένα πιστόλι. Πας καλά;» είπε και γέλασε η Αντέλα. Το γέλιο της μου έσπασε τα τύμπανα των αυτιών μου. Πάντως την ευχαρίστησα από μέσα μου, που του είπε αυτό. Δεν ήθελα να με ανακαλύψει ακόμα.
«Α κατάλαβα, μυστικά από την κολλητή σου, και βαριά μάλιστα…»
«Ναι, πιστεύω ότι θα καταλάβει μια μέρα» είπε εκείνη τάχα λυπημένη. «Αλλά δεν είμαι εδώ για την κολλητή μου, θέλω να μάθω όλα εκείνα που μας είχες υποσχεθεί ότι θα μας έλεγες…»
«Να λοιπόν, τα ψευδώνυμα σας είναι, εσένα StrangerWoman, αλλά η φίλη σου έχει πάρει ένα πιο αγνό παρατσούκλι, το παραμυθένια. Είστε οι καλύτερες μυστικές πράκτορες, ειδικά η φίλη σου.»
«Πως ξέρεις ότι εμένα είναι αυτό το παρατσούκλι μου;»
«Μόλις μου το επιβεβαίωσες, και σου πάει πιο πολύ… πιστεύω…»
«Ναι, έτσι νομίζω και εγώ, αλλά για συνέχισε μου»
«Η φίλη σου έχει κάτι, που όλοι οι εγκληματίες τον θέλουν απεγνωσμένα.»
«Μα τι θέλουν τόσο απεγνωσμένα που να θέλουν τόσο;»
«Ένα μικροτσίπ που της είχε δώσει ο πατέρας της, όταν ήτανε μωρό, κάπου το είχε κρύψει, στο δωμάτιο της, μάλλον.»
«Τι μικροτσίπ ήτανε αυτό; Τι είδους υλικό έχει μέσα; Και ο πατέρας της που κολλάει;»
«Όσον αφορά για το μικροτσίπ, δεν ξέρουμε τι υλικό περιέχει, μάλλον σοβαρά έγγραφα. Αλλά ο πατέρας της λένε, οι παλιοί ότι ήτανε ένας από τους καλύτερους πράκτορες που υπήρχαν τότε, και το ίδιο και ο πατέρας σου… Αλλά και οι δυο τους πέθανε από ένα ατύχημα…»
«Πως ξέρεις τόσα πολλά για μας;» ρώτησε σαστισμένη η Αντέλα. Εγώ είχα μείνει, δεν μπορούσα να κουνηθώ από την θέση που ήμουνα, απλά περίμενα να ακούσω και τα υπόλοιπα.
«Βασικά, είστε πια το επίκεντρο…» είπε εκείνος σοβαρά.
«Και γιατί είμαι και εγώ στο επίκεντρο;» ρώτησε η Αντέλα ανήσυχα.
«Γιατί έχεις κάποια συγγένεια μαζί με την παραμυθένια.»
«Συγγένεια; Πλάκα κάνεις;» ήμουν σίγουρη πως η Αντέλα είχε μείνει τόσο άφωνη όσο και εγώ.
«Ναι συγγένεια… Αλλά δεν ξέρουμε ακόμη, αν δεν ελέγξουμε το αίμα σας…» είπε εκείνος.
«Δεν μπορεί! Και εσύ ποιος είσαι και γιατί ήσουνα στην οθόνη;»
«Εμένα κανονικά το όνομα μου είναι Κωνσταντίνος Θεοδωρόπουλος, αλλά το ψευδώνυμο μου είναι Πρωτότυπος »
«Μα εσύ είσαι ένας από τους καλύτερους πράκτορες από όλους! Τι δουλειά είχες στην οθόνη;»
«Η τελευταία αποστολή που μου αναθέσανε είναι να σας προστατεύσω, το μάθανε οι εγκληματίες και με βάλανε και μένα στην λίστα τους.»
«Ώστε κινδυνεύουμε πολύ ε;» είπε η Αντέλα σαν να φοβόταν. Έκλεισα το μηχάνημα, δεν ήθελα να ακούσω άλλα… Γιατί σε μένα αυτά;

Εγω είμαι αυτή που έμεινε αφωνη, ωχ θεε μου!
Μπορω να πω οτι μου άρεσε πολύ και ειδικα αυτο με τα ψευδωνημα, γενικά αυτο το κεφάλαιο μου θυμισε κάτι ταινίες που έβλεπα όταν ήμουνα πολύ μικρή με τον πατέρα μου!

Και μένα κάτι τέτοιο μου είχε θυμίσει όταν το πρωτόγραφα...
Σε ευχαριστώ που το διάβασες!

Λοιπόν επειδή είμαι πάρα πολύ καλή κοπελίτσααα αυτόν τον μήνα πάρτε ένα κεφάλαιο!

Κεφάλαιο 6ο

«Και που λες μετά του είπα το όνομα μου, και του εξήγησα ότι θα τον ξεναγήσουμε εμείς στο σχολείο.» μου είπε η Αντέλα καθώς πηγαίναμε μαζί στο σχολείο, αφού πρώτα χάσαμε και οι δυο μας το λεωφορείο.
«Του είπες για μένα;» Την ρώτησα σαστισμένη.
«Όχι καλέ, μην αρπάζεσαι απλά του είπα ότι εγώ και η κολλητή μου η “φυσιολογική”, θα τον ξεναγήσουμε» είπε η Αντέλα με ένα πονηρό χαμόγελο.
«Καλά δεν απόρησε που είμαστε στο ίδιο στο σχολείο;» την ρώτησα με απορία.
«Από ότι μου είπε, είναι ότι εμένα με έχουν δει φατσικά ένας από τους πράκτορες, και έμαθαν ότι είμαι η μια από τις δυο… Φαντάζομαι ότι δεν ήμουν και τόσο προσεκτική στην αποστολή που είχαμε εμείς οι δυο.» είπε η Αντέλα που είχε κοκκινίσει από την ντροπή της.
«Δεν πειράζει, έτσι και αλλιώς κάπως θα μας μαθαίνανε…» της είπα χαμογελαστά εγώ, και την αγκάλιασα σφιχτά.

Ώσπου να φτάσουμε, στο σχολείο μιλάγαμε για διάφορα θέματα. Όταν είχαμε φτάσει, όλοι οι μαθητές και οι καθηγητές ήτανε ήδη μέσα στις τάξεις για το μάθημα τους. Καθώς περνούσαμε, απέξω από τα γραφεία των υποδιευθυντών και της διευθύντριας, μας σταμάτησε ο υποδιευθυντής του γυμνασίου.
«Γιατί αργήσατε;» είπε και γύρισε το κεφάλι του προς το πλάι, για να μας δει καλύτερα.
«Αργήσαμε, γιατί χάσαμε το λεωφορείο…» είπε η Αντέλα στα σοβαρά.
«Πως λέγεστε;» είπε εκείνος με σοβαρό ύφος. Αλλά εκείνη την στιγμή βγήκε η διευθύντρια από το γραφείο της. Φαίνονταν ανήσυχη, αλλά μόλις μας είδε άλλαξε ύφος.
«Επιτέλους, κορίτσια! Ήρθατε!» είπε χαμογελώντας προς εμάς. Και έπειτα έστρεψε το κεφάλι της προς τον υποδιευθυντή και του είπε χαμογελαστά, «Νίκο μου, τα κορίτσια άστα σε μένα, και πήγαινε κάνε εσύ την δουλειά σου.» Ο υποδιευθυντής, κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και έφυγε. «Λοιπόν κορίτσια ελάτε μέσα στο γραφείο μου, είναι το παιδί που σας έλεγα.»
Εγώ και η Αντέλα κοιταχτήκαμε με ανησυχία στα μάτια μας, δεν ήθελα να μπω μέσα, ήτανε σαν να τον φοβόμουν. Εκείνη το κατάλαβε, και μου έπιασε το χέρι μου, λέγοντας μου ότι θα τα καταφέρουμε. Της χαμογέλα και μου το ανταπέδωσε.
Όταν μπήκαμε μέσα στο γραφείο της διευθύντριας, είδαμε το Κωνσταντίνο να κάθεται στην καρέκλα μπροστά από το γραφείο της διευθύντριας.
«Γεια σου» είπαμε με μια φωνή εγώ και η Αντέλα προς αυτόν. Αυτός γύρισε και μας κοίταξε, αλλά είχε μείνει βλέποντας με.
«Γεια σας κορίτσια, εσείς είστε που θα με ξεναγήσετε;» είπε αυτός κάνοντας μας, ένα χαμόγελο.
«Ναι, εμείς!» είπε η Αντέλα προς αυτόν στα σοβαρά, λες πως δεν είχαν γνωριστεί ποτέ τους.
«Ωραία, να σας γνωρίσω» άρχισε να λέει η διευθύντρια. «Από εδώ η Αντέλα Θαλάσση και η Κορνήλια Ουρανίου.» είπε η διευθύντρια, δείχνοντας μας. « Και κορίτσια από εδώ ο Κωνσταντίνος Θεοδωρόπουλος.»
«Γεια, ξανά» είπα και του χαμογέλασα, εκείνος μου το ανταπέδωσε. Γύρισα και κοίταξα την διευθύντρια, αλλά ένοιωθα την ματιά του, πάνω μου. Σίγουρα είχα αρχίσει να κοκκινίζω πάλι.
«Και τώρα παιδιά που γνωριστήκατε, μπορείτε να τον ξεναγήσετε… Και για να μην έχετε βάρος στην πλάτης σας εξαιτίας της τσάντας, μπορείτε να τις αφήσετε εδώ.»
«Όχι, δεν πειράζει, δεν είναι και πολύ βαριά σήμερα, θα την πάρουμε μαζί μας ή θα την αφήσουμε έξω από την τάξη μας.» είπε η Αντέλα προς την διευθύντρια.
«Όπως θέλετε! Και εγώ θα στείλω χαρτί στον καθηγητή σας, για να δικαιολογηθούν οι απουσίες σας.» μας είπε και έπειτα συνέχισε χαμογελώντας, «Άντε πηγαίνετε τώρα!»
Ο Κωνσταντίνος σηκώθηκε από την θέση του και προχώρησε μπροστά, μας έτεινε να περάσουμε πρώτες. Όταν ήμασταν έξω από το γραφείο της διευθύντριας, πήρε πρώτος τον λόγο ο Κωνσταντίνος.
«Λοιπόν από πού ξεκινάμε;»
«Θα ξεκινήσουμε από τον πάνω όροφο, έπειτα από το υπόγειο και τέλος από τον πρώτο όροφο.» είπε η Αντέλα προς αυτόν.
«Ωραία, σας ευχαριστώ και εκτιμώ την βοήθεια σας» είπε εκείνος κοιτάζοντας με μέσα στα μάτια.
«Τίποτα, δεν κάνει!» του είπα χαλαρά χαμογελώντας. Χαλαρά; Τρόπος του λέγειν. Από μέσα μου είχα αγωνιά ότι θα με ανακαλύψει.
«Ωραία, παιδιά πάμε!» είπε η Αντέλα σοβαρά προς εμένα και στον Κωνσταντίνο.
Όταν βρισκόμασταν στο πάνω όροφο αρχίσαμε, να τον ξεναγούμε, όταν τελειώσαμε από εκεί, πήγαμε στο υπόγειο και έπειτα στο πρώτο. Όταν είχαμε τελειώσει εντελώς, χτύπησε το κουδούνι για την δεύτερη ώρα. Η Αντέλα ρώτησε εκείνον σε ποια τάξη θα είναι, και όταν εκείνος ότι θα είναι στο Α’2 κοκάλωσα, άρα θα ήμασταν και στην ίδια τάξη. «Τι ωραία!» σκέφτηκα ειρωνικά από μέσα μου.
Κατευθυνθήκαμε προς την τάξη, και είπαμε στον καθηγητή για τον καινούργιο μαθητή κα εκείνος είπε ότι θα του κάνει την καλύτερη υποδοχή. Πήγαμε και κάτσαμε στο τελευταίο θρανίο. Ο καθηγητής πήγε έξω, μάλλον για να μιλήσει με τον Κωνσταντίνο. Και όταν ξαναμπήκε, εξήγησε σε όλους τους μαθητές ότι θα υπάρξει καινούργιος μαθητής. Έπειτα ο καθηγητής είπε σε εκείνον να περάσει, μόλις μπήκε μέσα, όλα τα κορίτσια άρχισαν να λένε ψιθυριστά.
«Τι μανάρι είναι αυτό;»
«Καινούργιο κρέας, ωραία» Εκείνος της χαμογέλασε προς αυτές.
«Θεέ μου τι γυναικάς που είναι!» είπα πολύ ψιθυριστά προς την Αντέλα. Εκείνη γέλασε αλλά γρήγορα σοβάρεψε, όταν είδε την άγρια ματιά του καθηγητή μας, προς αυτήν.
«Κωνσταντίνος; Σωστά;» είπε ο καθηγητής ρωτώντας εκείνον,
«Ναι, κύριε!» είπε εκείνος σοβαρά.
«Ωραία μπορείς να καθίσεις μπροστά από εκείνα από τα κορίτσια που σε ξενάγησαν, δίπλα στον Πάνο.» είπε ο καθηγητής δείχνοντας την θέση του Κωνσταντίνου.
«Ωραία, μας γαντζώθηκε!» είπα ειρωνικά προς την Αντέλα ψιθυριστά.
«Έλα μην κάνεις έτσι το πολύ, πολύ να βγάλει πιστόλι και να σε σκοτώσει!» είπε η Αντέλα στα αστεία.
«Και αν βγάλει πιστόλι, εγώ θα βγάλω παντόφλα…»της είπα σοβαρά.
«Πωπω, κοπέλα μου κάτι νεύρα που έχεις… Γιατί είσαι τόσο θυμωμένη μαζί του;»
«Είναι ένα πράγμα που δεν σου είχα πει… Θα στο γράψω στο χαρτί γιατί τώρα έρχεται…» της είπα όλο νόημα κοιτάζοντας τον Κωνσταντίνο.
«Εντάξει, αλλά γράφε!» είπε εκείνη τάχα πως μου δίνει διαταγή.
Εγώ αμέσως έκοψα ένα χαρτί, χωρίς να δίνω σημασία σε εκείνον που έκατσε στην μπροστινή μου θέση. Πήρα τον στυλό μου και άρχισα να της γράφω, για τότε στο δημοτικό, και για το πάρτι τι είχε συμβεί.
Εκείνη είχε μείνει, και μου είπε ότι πρέπει να προσέχω. Και ότι έπρεπε να της το είχα πει, της ζήτησα συγνώμη κάνοντας μια λυπημένη φάτσα. Εκείνη με κοίταξε, μου χαμογέλασε και μου είπε.\
«Συγχωρεμένη…»
«Αντέλα πήγαινε κάτσε στην θέση του Σταύρου! Σταύρο πήγαινε κάτσε στην θέση του Κωνσταντίνου. Και εσύ Κωνσταντίνε πήγαινε κάτσε με την δεσποινίς Κορνήλια, για να μην είναι μόνη της.» είπε ο καθηγητής διακόπτοντας μας.
«Μας χωρίζετε;» ρώτησε σαστισμένη η Αντέλα.
«Ναι προς το παρόν, για να μάθετε να μην μιλάτε στην ώρα του μαθήματος!»
«ΜΑ κύριε, δεν μιλάγαμε μόνο εμείς!» είπα σοβαρά.
«Εγώ είδα μόνο εσάς να μιλάτε. Έχεις αντιρρήσεις;» Ανασήκωσα τα χέρια μου, λέγοντας ψιθυριστά
«Ο,τι πείτε, ο,τι πείτε!»
«Ωραία και τώρα αλλάξτε!» είπε εκείνος! Η Αντέλα μόλις μάζεψε τα πράγματα της, μου είπε στα αστεία.
«Μην ανησυχείς αγαπημένη, θα ξανά ιδωθούμε!» της χαμογέλασα και έπειτα γέλασα σιγανά. Όταν σταμάτησα το γέλιο μου την κοίταξα μέσα στα μάτια της, της είπα σοβαρά.
«Πέταξε και αυτό αν μπορείς…» και της έδωσα, το κομμάτι χαρτιού που γράφαμε νωρίτερα.
«Εντάξει, δεσποινίς Κορνήλια» είπε χαμογελαστά εκείνη, και έφυγε.
Στην θέση της ήρθε ο Κωνσταντίνος, που εκείνος μου χαμογέλασε και μου είπε.
«Γεια!» Του ανταπέδωσα το χαμόγελο, και του είπα.
«Γεια σου!»
«Λοιπόν πρέπει να ομολογήσω ότι είσαι το ίδιο όμορφη όπως ήσουν την Παρασκευή.» είπε εκείνος ξαφνικά. Κοκάλωσα.
«Με θυμάσαι;» ρώτησα σαστισμένη.
«Δεν ξεχνώ πρόσωπα!» μου είπε χαμογελώντας πονηρά.

yeaaaaaaaaaaaaaah πολυ ωραια συνεχεια! Ειχαμε τοσο γρηγορα συνεχεια! Ελπιζω να παραμεινεις καλο κοριτσι και να βαλεις και σε αυτη την ιστορια αλλα και στην αλλη...που ειναι απο τις αγαπημενες μου!

Χαχα ευχαριστώ! Έχω βάλει συνέχεια και στην άλλη ιστορία αν θες πήγαινε να την διαβάσεις..Ελπίζω να παραμείνω...:Ρ Και πάλι ευχαριστώ!:Ρ

Δεν είναι ότι κι καλύτερο... Αλλά είχα καιρό να δώσω κάτι


7ο Κεφάλαιο

«Και σου είπε ότι δεν ξεχνάει πρόσωπα;» με ρώτησε σαστισμένη η Αντέλα καθώς ήμασταν στο σπίτι μου, και συγκεκριμένα στο δωμάτιο μου.
«Ναι, σου λέω! Δεν ξέρω αλλά έχω ένα κακό προαίσθημα!»
«Εμένα με έπιασε, στο διάλειμμα και μου είπε να του πω, ποια  είναι και καλά “η συντρόφισσα μου”. Φυσικά δεν του είπα, αλλά μου είπε ότι αν έχει το θάρρος να συναντηθούν το βράδυ κατά τις 8 στο πάρκο. Πιστεύω ότι αν δεν πας, θα είναι χειρότερα τα πράγματα μετά. Ε εσύ τι λες;» μου είπε στα σοβαρά η Αντέλα.
«Έχει δίκιο! Θα πάω να τον συναντήσω σήμερα.» όταν το είπα η Αντέλα ξαφνιάστηκε, και όταν πήγε να πει κάτι την διέκοψα συνεχίζοντας, «και θα πάω μόνη μου.»

Ήμουν τρελή; Μα και βέβαια ήμουν. Αν και ήμουν λίγα μέτρα από εκείνον, δεν έπρεπε  καν να πάω. Ήτανε ένα μεγάλο λάθος. Αλλά τώρα που είχα φτάσει μέχρι εδώ, δεν έπρεπε όμως να κάνω πίσω. Πήγα κοντά του, και:
«Γεια σου Κωνσταντίνε!» του είπα στα ξαφνικά, που τον έκανε να αναπηδήσει από την θέση του.
«Κορνήλια, τι κάνεις εσύ εδώ;» με ρώτησε με απορία.
«Έλα που δεν ξέρεις, ολόκληρο σχέδιο  κανόνιζες για μένα, από τότε  που ήμουν μικρούλα.» Εκείνος χαμογέλασε πονηρά.
«Τελικά δεν είσαι τόσο χαζή, αγαπημένη μου παραμυθένια»  του ανταπέδωσα το χαμόγελο και αμέσως μετά του είπα.
«Για πόσο καιρό ακόμα κανόνιζες να παίζεις αυτά τα παιχνίδια;»
«Εσύ για πόσο καιρό κανόνιζες να παίζεις την πάπια;» μου απάντησε με ερώτηση. Ήτανε καλός, με είχε ταπώσει!
«Απάντα μου!»Του είπα προστακτικά. Με κοίταξε στα ίσα, είχε σοβαρευτεί. Μετά από λίγα  δευτερόλεπτα μου έκανε νόημα με τα χέρια του να πάω λίγο πιο κοντά του. Όταν πήγα, έσκυψε στο αυτί μου και μου ψιθύρισε.
«Δεν έπαιζα παιχνίδια, απλά σε προστάτευα…»
«Τι εννοείς με αυτό;» καθώς γύριζα λέγοντας του αυτό, το στόμα μου είχε φτάσει πολύ κοντά στο δικό του. Εκείνος, μια  κοίταζε το στόμα μου, μια κοίταζε τα μάτια μου, όπου παραλίγο πήγε να με φιλήσει. Αλλά εγώ έβηξα και απέστρεψα το κεφάλι μου. Πήγα λίγο πιο πέρα από αυτόν, επειδή είχα κοκκινίσει και δεν ήθελα να το δει. Έπειτα έστρεψα το κεφάλι μου προς αυτόν κι του είπα νευρικά. «Δεν έχω πολύ καιρό για τα παιχνίδια σου, πρέπει να φύγω κάποια στιγμή..» Εκείνος με κοίταξε  και έπειτα κουνιόταν νευρικά.  Όταν μίλησε φαινόταν ότι  ήτανε πολύ εκνευρισμένος.
«Δεν παίζω παιχνίδια μαζί σου, στο είπα και στο ξαναλέω απλά σε προστατεύω!»
«Γιατί; Από τι;»
«Δεν μπορώ να στο πω αυτό είναι επικίνδυνο…» μου είπε αυτός κοιτάζοντας αλλού. Εκνευρίστηκα, μου συμπεριφερότανε σαν να ήμουν κανένα μικρό κοριτσάκι που δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του. Πήγα κοντά του, και του είπα νευριασμένα.
«Ξέρεις είμαι στο ίδιο επίπεδο με σένα, είμαι η καλύτερη πράκτορας που υπάρχει σαν και εσένα… Ξέρω να προστατεύομαι και από μόνη μου όπως και εσύ… Δεν χρειάζομαι καμιά νταντά! Γι’αυτό απάντα μου…!!!» Γύρισε και με κοίταξε με ένα θλιμμένο χαμόγελο.
«Το ξέρω ότι δεν χρειάζεσαι νταντά, απλά αυτό είναι κάτι υπεράνω από τις δυνάμεις σου… Θα ήθελα να στο πω, αλλά δεν είναι ότι προστατεύω μόνο εσένα, αλλά και την οικογένεια σου, τους φίλους σου, όλους αυτούς που έχεις κοντά σου.»
«Ξέρεις κάτι; Είσαι δειλός…» δεν  συγκρατήθηκα  άλλο, ξέσπασα.  Εκείνος με κοίταζε με ηρεμία, αλλά  φαινόταν λυπημένος. Πριν  μιλήσει κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.
«Δεν μπορεί να είναι κάποιος  δειλός όταν προστατεύει αυτόν που αγαπάει…»
«Που αγαπάει…;» Τον είδα να μου χαμογελάει πικρά, και έπειτα τον είδα να φεύγει από εκεί που καθόταν. «Κωνσταντίνε περίμενε τι εννοείς;» Με κοίταξε για μια τελευταία φορά, μέσα στα μάτια μου και μου είπε σοβαρά.
«Μπορεί να έλεγες ότι είχα εξαφανιστεί από σένα, τότε που ήσουν  μικρούλα, αλλά πάντα ήμουν δίπλα σου, και όταν εσύ δεν το ήξερες… Ξέρεις έχω μια μεγάλη αποστολή, να προστατεύσω κάποιον. Και  η αποστολή μου είσαι εσύ…»

 Ειναι τελειο! Και αυτος γιατι την προστατευει? Εχουν ιδια ηλικια γιατι μου φαινεται οτι αυτος ειναι μεγαλυτερος?

Συνεχεια γρηγορα please:D