Καταράσου με

ΠΡΟΛΟΓΟΣ


Η αλήθεια είναι ότι τις γκόμενες τις ήθελα μόνο για το γαμήσι... Ξέρεις το στυλ του ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε. Χα!!! Που να 'ξερα ο άμοιρος ότι μία μικρούλα, ένα νιάνιαρο, θα με έβαζε στην θέση μου για τα καλά;;;Ότι από εκεί που την έβλεπα ως μια προέκταση του κολλητού μου του Δημήτρη, τώρα θα γινότανε τα πάντα για μένα; Ότι θα σκότωνα για χάρη της; Ότι θα γινόμουν φύλακας-άγγελος γι'αυτή; Ότι θα γινόμουν τα πάντα γι'αυτή; Και φίλος κι αδερφός και πατέρας και εραστής και αγαπημένος στο τέλος...\
Φίλε μου αν νομίζεις, όπως νόμιζα κι εγώ, ότι δεν θα ερωτευτείς ποτέ, τότε είσαι βαθιά νυκτομένος και μπορώ άνετα να πώ "Πάρ' τα μαλάκα!!!". Γιατί φίλε μου στο λέω ότι θα ερωτευτείς και ότι θα πέσεις στα πατώματα για χάρη της και θα ξεφτιλιστείς για να 'ναι αυτή καλά!!! Με λένε Κώστα και είμαι 22 χρονών, φοιτητής της Ιατρικής, πρώην οπαδός της άσωτης ζωής και βαθιά ερωτευμένος με την δεκαεξάχρονη αδερφή του κολλητού μου...




[b]ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο

"Κώστα μου, θα με πάρεις τηλέφωνο;"
"Ναι ρε Πέρσα, το 'παμε θα σε πάρω, μην με πρήζεις πρωινιάτικα, ακόμα δεν άνοιξε το μάτι μου!!!!"
"Καλά αγάπη μου, θέλεις να σου κάνω κανά καφέ πριν φύγω;" Αγάπη μου; Έλεος ρε κοπελιά! Μην ξεράσω! Για ενα βράδυ σε πήραμε, όχι για μια ζωή! Ότι όρεξη και να είχα για ένα πρωινό πήδημα έπεσε κατακόρυφα...!
"Μπα, άσε θα φτιάξω μόνος μου αργότερα."
"Μα καλά τόσο γρήγορα θες να με ξεφορτωθείς;" είπε γλυκανάλατα. Ναι μωρή!!! Τόσο γρήγορα!
"Ναι λυπάμαι αλλά έχω διάβασμα, Μην ξεχνάς ότι είμαι φοιτητής Ιατρικής και σ' ένα μήνα είναι η Εξεταστική!" Κλασσική δικαιολογία.
"Καλά μωράκι μου! Άμα είναι να μου γίνεις μεγαλογιατρός να φύγω!" είπε και στάθηκε έξω από την πόρτα.
Την φίλησα, την χαιρέτησα και της έκλεισα την πόρτα αφού της είπα μία ακόμα φορά ότι θα την πάρω τηλέφωνο. Άντε από δω πια! Πφφ! Ξεκίνησα να φτιάχνω το καφεδάκι μου. Αναρωτιέμαι που να πάω απόψε. Θα πάρω τον Μη΄τσο να τον ρωτήσω.
"Έλα ρε Κώστα! Καλημέρα! Που 'σαι ρε; Το γλεντήσαμε χτες το βραδυ με την Πέρσα;"
"Κάτσε! Ένα ένα! Ναι μια χαρά περάσαμε με την Πέρσα! Μόλις τη ξεφορτώθηκα. Η γκόμενα ήταν πυροβόλο."
(συνεχεια αύριο!)

γουαου!! φαινεται και πολυ γαματο!! θελω να διαβασω κι αλλαα!

και εγωωωωωωωωωωωωωω!!!!! :DDD

ευχαριστω πολυ κοριτσια!!!! οριστε!!!Πάρ'τε την συνέχεια!!!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο Συνέχεια


"Πω ρε φίλε τι μου λές; Να σου πω, η Φαίη μου ζήτησε τον αριθμό σου. Τί θα γίνει ρε μαλάκα; Επειδή εσύ δίνεις ψεύτικα τηλέφωνα, θα παίρνουν και θα πρήζουν εμένα;"
"Σόρρυ ρε Μήτσο, μην ανησυχείς, θα το κανονίσω. Όμως ας αλλάξουμε θέμα. Που θες να πάμε απόψε;"
"Οχ σόρρυ ρε Κώστα, αλλά έχει γενέθλια η αδερφή μου σήμερα και μου ζήτησε να την πάω στο Ακρωτήρι μαζί με τις φίλες της, ξέρεις, το club στον Άγιο Κοσμά..."
"Όπα όπα κάτσε! Έχει το Μαράκι γενέθλια; Και καλά! Θα πάς ένα μάτσο δωδεκάχρονες σε club;"
"Τι δωδεκάχρονες ρε Κώστα; Η Μαρία κλείνει τα δεκάξι!"
"Πλάκα κάνεις! Την τελευταία φορά που είχε γενέθλια της είχα πάρει δώρο ένα αρκουδάκι!
"Ναι πριν πέντε χρόνια!"
"Πωω!!! Ξέχνα την έξοδο! Θα 'πθω μαζί σου! Με έχει φάει η περιέργεια να δω την Μαρία!"
"Καλά κοψ' τον λαιμό σου! Έγω παρέα θέλω."
"Οκ θα περάσω να σας πάρω όλους στις εννιά." κι έκλεισα το τηλέφωνο.

Στις εννιά κόρναρα με το μαύρο μου 4x4 -δώρο του πατέρα μου για την εισαγωγή μου στην σχολή- έξω από το σπίτι του Δημήτρη. Να αναφέρω ότι ο Δημήτρης και η Μαρία μεγάλωσαν σε ίδρυμα μέχρι που ο Δημήτρης ενηλικιώθηκε, έπιασε δουλειά στο εστιατόριο του θείου του, πέρασε Ιατρική -φτύνοντας αίμα στο διάβασμα για να περάσει χωρίς φροντηστήρια- και την πήρε από κει μέσα. Τον εκτιμώ τον φίλο μου -βασικά είναι το μόνο άτομο που εκτιμώ και που πιστεύω ότι του αξίζουν όλα τα καλά του κόσμου. Παιδί φιλότιμο κι εργατικό. Δεν κωλύεται σε τίποτ για την αδερφή του, Βγαίνει μια στις τόσες, σκίζεται στην δουλειά και στο διάβασμα και κάνει αιματηρές οικονομίες για να μην της λήψει τίποτα. Ζει με τον φόβο μήπως ο πατέρας του βγεί από την φυλακή και έρθει να τους βρει. Γιατί όλως παραδόξως, ο πατέρας του τους χτύπαγε και η μητέρα τους πέθανε στη γέννα της Μαρίας. Αλλά πραγματικά αν αυτός ο μαλάκας κάνει τίποτα στο Μήτσο και στη Μαρία θα τον σκοτώσω!
Η πόρτα ανοίγει και ορμάνε στο αυτοκίνητο τρεις κοπελιές και μια θεά η οποία ήταν αγκαζέ με τον Δημήτρη. Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό να ακουμπάει τα πετάλια του αυτοκινήτου. Ήταν μία μελαχρινή μπουμπού με καταπράσινες ματάρες και με όλες τις καμπύλες που πρέπει να έχει μια γυναίκα εφτά αστέρων... Όμως πήγε κι έκατσε πίσω και άρχισε να χασκογελάει με τα κορίτσια, ενώ ο Δημήτρης κάθοταν στη θέση του συνοδηγού.
"Ρε μαλάκα Μήτσο, ποιά είναι αυτή η κουκλάρα;"
" Άντε γαμήσου ρε βλάκα! Η αδερφή μου!"
"Πλάκα κάνεις! Το Μαράκι;"
"Ναι ρε Κώστα, έγω είμαι!" πετάχτηκε η Μαρία και μου 'σκασε ένα φιλί στο μάγουλο.
"Βρε το Μαράκι! Το ξέρεις ότι μεγάλωσες;" είπα κι έβγαλα το δώρο της από το παλτό μου. Της είχα πάρει ένα βραχιολάκι από τα Tiffany's.
"Με κοροϊδεύεις; Τα σπάει! Αχ σ'ευχαριστώ τόσο πολύ!" είπε και μ' αγκάλιασε.
Τι ωραία..! Της άρεσε! Ξεκόλλα Κώστα! Γυναίκα είναι! Θυμήσου! Ψεκάστε- σκουπήστε- τελείωσατε! Άκουσα μία φωνούλα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου,
Έβαλα μπρος το αμάξι με προορισμό τον Άγιο Κοσμά. Μόλις πάρκαρα έξω από το club βόηθησα -σαν σωστός κύριος- τα κορίτσια να βγούν έξω. Τι γελοίες που ήταν στο περπάτημα! Που πάτε μωρέ με το δωδεκάποντο; Αφού δεν το περπατάτε! Μόνο το Μαράκι είχε βάλει στρωτό παπουτσάκι.
"Για πες Μαράκι, σε ποιά τάξη πας"
"Δευτέρα Λυκείου. Θετική."
"Έλα ρε! Έχεις κάποια συγκεκριμμένη σχολή στο μυαλό σου;"
"Ναι, Ιατρική όπως εσύ και ο Δημήτρης. Θέλω να γίνω ιατροδικαστής."
"Μπράβο! Όμως περιέργη επίλογη για κορίτσι. Εσείς δεν είστε που λιποθυμάτε στην θέα του αίματος;"
"Ίσως, αλλά όχι έγω. Έγω είμαι περίεργη φάση κοριτσιού."
"Έγω θα έλεγα ξεκωριστή."
Χαμογέλασε. Τι όμορφο χαμόγελο! Φόραγε σιδεράκια στην κάτω γνάθο, αλλά και πάλι ήταν τόσο χαριτωμένη! Ξύπνα Κωστή!
Ένα ολόκληρο Βράδυ την έβλεπα να χορεύει και να φλερτάρει με ένα σωρό άλλους, Σε κάποια φάση ο Δημήτρης πήγε τουαλέτα κι ένας τύπος -πρέπει να 'τανε πιο μεγάλος από μένα και φαινόταν από χιλιόμετρα μεθυσμένος- την πλησίασε. Κάτι της είπε αλλά εκείνη τον αγνόησε και συνέχισε να χορεύει με τις φίλες της. Τότε αυτός την άρπαξε και προσπάθησε να την φιλήσει. Εκείνη αντιστάθηκε κι αυτός της έπιασε τον κώλο. Κόκκινος συναγερμός! Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ήμουν δίπλα της, την είχα ελευθερώσει από την λαβή του και η γροθιά μου προσγειωνότανε στο σαγόνι του. Ο τύπος έπεσε πίσω, ύστερα σηκώθηκε παραπατώντας, άρμαξε ένα μπουκάλι από την μπάρα και προσπάθησε να μου το φέρει στο κεφάλι. Το απέφυγα και το μπουκάλι ξέφυγε από τα χέρια του και έπεσε με δύναμη στο πάτωμα και έσπασε. Ένα κομμάτι πέρασε ξυστά από το πρόσωπό μου.
Η Μαρία ούρλιαξε αλλά δεν με ένοιαξε. Έριξα αυτόν τον μπάσταρδο κάτω και άρχισα να τον γρονθοκοπώ. Στο τρίτο χτύπημα ήταν αναίσθητος. Η Μαρία άρχισε να με τραβά.
"Σταμάτα Κώστα! Έχεις χτυπήσει! Το πρόσωπό σου έχει γεμίσει αίματα! Σταμάτα, θα τον σκοτώσεις! Σταμάτα σε παρακαλώ!"
Πώς μπορείς να αντισταθείς στα παρακάλια της; Σηκώθηκα από πάνω του και η αδρεναλίνη μου έπεσε κατακόρυφα. Ένιωσα τόσο αδύναμος. Ακούμπησα το μέτωπό μου και έπιασα κάτι κοφτερό το οποίο το τράβηξα και το χέρι μου γέμισε αίμα. Άρχισα να ζαλίζομαι και σωριάστηκα σε μία καρέκλα. Η Μαρία ήρθε κατευθείαν και κοίταξε το τραύμα μου. Ο δημήτρης ήρθε τρέχοντας και αυτός. Προσπέρασε το πλήθος φωνάζοντας "Γιατρός, γιατρός" και έφτασε δίπλα μας.
"Μαρία; Κώστα; Τί στο διάολο συνέβει εδώ;"
"Δημήτρη... Αυτός εκεί προσπάθησε να μου επιτεθεί και ο Κώστας με υπερασπίστηκε."
"Τί έκανε λέει; Πού 'ναι ο μαλάκας να τον αρχίσω στις γρήγορες!"
"'Ασ' τον αυτόν! Ο Κώστας χτύπησε! Αιμοραγεί!"
"Τί; Πάρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου από το παλτό του και φέρε το βαλιτσάκι Πρώτων Βοηθειών! Έχεις το βαλιτσάκι ε;"
"Ναι, ναι"
Το κεφάλι μου είχε αρχίσει να σφυροκοπάει. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Πότε μου καθάρισε την πληγή ο Δημήτρης και μου την έδεσε, ούτε που το κατάλαβα.
"Μαρία μείνε μαζί του. Θα πάω τα κορίτσια σπίτια τους και θα 'ρθω να σας πάρω να πάμε στο νσοκομείο. Θέλει τουλάχιστον πέντε ράμματα."
"Εντάξει. Μην αργήσεις όμως!"
Πρέπει να είμασταν έξω από το μαγαζί γιατί ένιωθα το αεράκι να με χτυπάει στο πρόσωπο. Η Μαρία με βοήθησε να καθίσω σε ένα παγκάκι και εγώ ξάπλωσα. Έβαλε το κεφάλι μου στα πόδια της. Ωχ Θέε μου, γιατί ζαλίζομαι τόσο πολύ; Δεν μπορεί να χτύπησα τόσο δυνατά! Θα πρέπει να έχω χάσει πολύ αίμα. Η Μαρία με φίλησε απαλά στο μέτωπο και μου είπε ευχαριστώ.
"Γιατί μ' ευχαριστείς; Είσαι η μικρή αδερφή του κολλητού μου. όφειλα να σε υπερασπιστώ!"
"Όπως και να 'χει έγω σ' ευχαριστώ. Όμως πες μου, πώς είσαι;"
"Δεν πονάω, αλλά ζαλίζομαι. Μα πόσο χτύπησα;"
"Ο Δημήτρης είπε ότι θες τουλάχιστον πέντε ράμματα."
"Πλάκα μου κάνεις;"
"Όχι μωρέ, απλά ένα κομμάτι γυαλί ήταν καρφωμένο πάνω από το φρύδι σου!"
"Ε, τότε ναι, θέλω ράμματα. Πωπω! Πάει η μόστρα! Τώρα πώς θα ρίχνω τις γκόμενες;"
"Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;"
"Χαχα, Εσύ πως είσαι; Πρόλαβε να σε πειράξει αυτός ο μπάσταρδος;"
"Μια χαρά είμαι εγώ. Μην σκοτίζεσαι! Ξεκουράσου." είπε και άρχισε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Τα μάτια μου είχαν αρχίσει να κλείνουν.
"Σε πειράζει να πάρω έναν υπνάκο;" είπα κάθως χασμουργιόμουνα.
"Ναι κανένα πρόβλημα..." απάντησε καθώς εγώ βυθιζόμουνα στα σκοτάδια του ύπνου...

:Ο ΥΠΈΡΟΧΟ!!!

Ενδιαφέρον πράγματι... Σε κάποια σημεία που "σκεφτεται" ο ήρωας, φαίνεται λιγάκι ότι δεν είναι γραμμένο από άντρα, αλλά είναι ωραίο.
Το είδος της γραφής είναι αρκετά μοντέρνο, το χρησιμοποιούν μερικοί από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της λογοτεχνίας, κι αν και με σόκαρε ο πρόλογος γιατί δεν το περίμενα
Ένα προβληματάκι μονάχα δεν μου άρεσε.
Όταν ένας άνθρωπος αιμορραγεί σε τόσο μεγάλο βαθμό (το ξέρω από προσωπική πείρα ) δεν έχει αρκετή διαύγεια ώστε να θυμάται έναν διάλογο με τόσες πολλές λεπτομέρειες.
Θα μπορούσες να περιγράψεις τη φωνή του ήρωα νωχελική. Ο αποπροσανατολισμός που ανέφερες "Πρέπει να είμασταν έξω από το μαγαζί γιατί ένιωθα το αεράκι να με χτυπάει στο πρόσωπο." ήταν πολύ καλό, αλλά θα ήθελα και στον διάλογο που ακολουθεί να υπάρχουν περισσότερα στοιχεία της αιμορραγίας.

Καλή δουλειά, μπράβο

θα συμφωνησω μαζί σου!! αλλά ήτανε πάρα πλ ωραιόόόόό κ θα ήθελα να δαβάσω και άλλο!! :Ρ

γουαου και παλι...μπραβο σου!!

αντε και συνεχεια

Ναι Ναθανιήλ δίκιο έχεις. Αλλά επειδή πρόσφατα ήμουν νοσοκομείο από παρόμοιο χτύπημα, ακουγα τις φωνες και τους διαλογους αλλα δεν μπορουσα να τους καταλαβω, απλα τους ακουγα. και τι εννοεις οτι δεν περιμενες τον προλογο? :P παιδια νη συνεχεια αυριο!

Δεν περιμενα να εχει τοσο καντηλι μεσα :Ρ Αυτο ειναι ολο :Ρ

χαχαχχαχ....

ανυπομωνουμε!!

χαχαχα επειδή είμαι κορίτσι? πιστεψε με ειμαι μεγαλος νταληκερης

Οχι επειδη εισαι κορίτσι. Επειδή περίμενα διαφορετική ιστορία... πίστεψε με έχω φίλες που βρίζουν υπερβολικά πολυ... εχω συνηθισει τις κοπελες που βριζουν :Ρ

ειπατε κοπελες που βριζουν;; εδω ειμαι!!

χαχαχαχα V.G.!!! Λοιπόν παιδιά μόλις τελείωσα το 2ο Κεφάλαιο... Είναι λίγο μικρό αλλά είχα στην διάθεσή μου λίγη ώρα...


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο

Ξύπνησα στο νοσοκομείο. Το φως με τύφλωσε. Πρέπει να ήταν πρωί. Το κεφάλι μου ήταν καζάνι. Χειρότερη αίσθηση από ξενύχτι και μεθύσι. Γύρισα στο πλάι και ανακάλυψα ότι ήμουν διασωληνωμένος με ορό, και με παροχέα αίματος. Κοίταξα λίγο παραπέρα και είδα τον Δημήτρη και την Μαρία σε κάτι καρέκλες, να τους έχει πάρει ο ύπνος. Γαμώτο! Εδώ την έβγαλαν;
"Κώστα" μια στεγνή προσφώνηση του ονόματός μου. Ο πατέρας μου. Τώρα την έχω γαμήσει για τα καλά. Ένα πράγμα που δεν ανεχόταν ο πατέρας μου, ήταν να μπλέκω σε καυγάδες και να "σπιλώνω" το όνομά μας.
"Καλημέρα και σε σένα μπαμπά."
"Πώς είσαι;"
"Λιγάκι μαστουρωμένος, αλλά θα ανακάμψω."
Στηρίχτηκε στο άλλο πόδι-ετοιμάστηκα για το κήρυγμα.
"Καλά ρε παιδί μου! Γιατί πήγες και πλακώθηκες μ'αυτόν τον άνθρωπο; Ξέρεις ότι οι δικοί του παραλίγο να σου κάνουν μήνυση; Πάλι καλά που τους απείλησα ότι αν σου κάνουν μήνυση για άσκηση σωματικής βίας, θα τους κάνουμε και μεις για σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκου. Μα καλά όμως, χέσ' τον αυτόν, εσύ δεν προσέχεις καθόλου; Θα μπορούσες να πάθεις τίποτα χειρότερο! Ξέρεις πόσο αίμα έχασες; Πάλι καλά οι φίλοι σου ήταν συμβατοί με σένα και έδωσαν αίμα!"
"Αλήθεια; Ευχαριστώ." είπα. Ήμουν κάπως αφοπλισμένος ή εμένα μου φαίνεται; Μπράβο πάντως ο πατέρας μου! Δεν του το 'χα να ανησυχήσει τόσο πολύ. Πήγε και κάθισε σε μια καρέκλα. Ένα τέταρτο αργότερα ήρθε μία νοσοκόμα με ένα δίσκο που περιείχε ένα πλουσιοπάροχο πρωινό -όχι πραγματικά είχε της Παναγιάς τα μάτια- και ο πατέρας μου έφυγε λέγοντας ένα ξερό "τα λέμε". Σκοτίστηκα. Είχε αρχίσει να περνάει και ο πονοκέφαλος και πείναγα σαν λύκος.

Την ώρα που τελείωνα με το φαγητό ξύπνησαν τα παιδιά.
"Κώστα!" φώναξε η Μαρία και όρμησε πάνω μου.
"Ήρεμα μικρή. Και οι δύο δεν είμαστε στην καλύτερη κατάσταση." μουρμούρησα και την αγκάλιασα χαμογελώντας.
"Πλάκα μου κάνεις; Κόντεψα να πεθάνω από τον φόβο μου! Βασικά κοντέψαμε να πεθάνουμε από το φόβο μας. Ο Δημήτρης είχε τρομάξει μήπως δεν έκανε κάτι σωστά γιατί συνέχιζες να αιμορραγείς." Κοίταξα την φούστα της. Ήταν μεσ' τα αίματα.
"Τα έκανα πάνω μου ολίγον τι." είπε ο Μήτσος και χαμογέλασε. "Τελικά Κωστάκη είσαι γερός σαν ταύρος. Ο γιατρός είπε ότι θα σου δώσουν εξιτήριο μόλις ξυπνήσεις και φας."
"Α! Μια χαρά! Πότε μπορώ να φύγω;"
"Δεν ξέρω. Θα περάσει κάποιος και θα μας πει."
"Κώστα, ο γιατρός είπε ότι πρέπει να είναι κάποιος μαζί σου για τις επόμενες 48 ώρες. Θες να έρθεις να μείνεις σπίτι μας;" πρότεινε η Μαρία με ένα πλατύ χαμόγελο.
"Αν δεν γίνομαι βάρος..." δεν ήθελα με καμία Παναγία να πάω να μείνω στο σπίτι του πατέρα μου.
"Έγινε!"

Τι ωραίο που είναι να ξυπνάς και να την βρίσκεις δίπλα σου να σε κοιτάει και να σου χαμογελάει. Να την βλέπεις και να την ακούς να σιγοτραγουδάει ενώ συμμαζεύει το σπίτι. Να σου μιλάει να σου γελάει... Πραγματικά μου ήταν κάτι αδύνατο να σκεφτώ κάτι πονηρό γι' αυτή...
Ποτέ κανείς άλλοτε δεν με είχε προσέξει τόσο πολύ. Η μητέρα μου ήταν πάντα φευγάτη -μέχρι που μας εγκατέλειψε και αυτό έγινε μόνιμο- και ο πατέρας μου στην δουλειά. Μόνο την κυρά Χρυσούλα, την γιαγιά μου, θυμάμαι να με προσέχει που πέθανε κι αυτή και έμεινα παντελώς μόνος σε ηλικία δώδεκα ετών. Εκεί πήρα και την κάτω βόλτα. Κανένας έλεγχος για το που πάω και τι κάνω -με την προϋπόθεση των καλών βαθμών πάντα- κανένα πρόβλημα στη ροή ρευστού από τον πατέρα μου -επιχειρήσεις βλέπεις, πολλά λεφτά- και γενικώς κανένα εμπόδιο στο να κάνω ότι θέλω -πάλι καλά που στο Λύκειο ξεκίνησα να κάνω παρέα με τον Μήτσο και με συμμάζευε.
Οπότε, με ξάφνιασαν οι περιποιήσεις της Μαρίας. Δεν το έκανε από συμφέρον όπως η οικονόμος μας και ούτε ήμουν γκόμενός της για να το κάνει από οφειλή και ούτε της άρεσα ή κάτι τέτοιο.
Ο δε Δημήτρης, έφερνε ότι φαγητό τραβούσε η όρεξή μας από το εστιατόριο, έλεγε αστεία για να περάσει η ώρα και έλεγε ιστορίες για μαλακίες που είχαμε κάνει μαζί στο Λύκειο και τώρα στο Πανεπιστήμιο...
Θα μπορούσα να πω ότι αυτές ήταν οι πιο ωραίες μέρες της ζωής μου... Ένιωθα ότι βρισκόμουν μέσα σε μία οικογένεια... Οικογένεια... Τι παράξενος όρος...

αν και μικρό, είναι πολύ καλό! περιμένω συνέχεια!

όσο για το βρίσιμο, και εγώ μην νομίζεις βρίζω ανεξέλεγκτα

Είμαστε όλοι κλασσικοί Έλληνες ή εμένα μου φαίνεται;;;

Παιδιά έχω γράψει ένα κεφάλαιο ακόμη αλλά δεν έχω πολύ χρόνο για να το ανεβάσω... Θέλω να σας ρωτήσω κάτι... Πώς πιστεύετε ότι θα εξεληχθεί η ιστορία; Άμα δεν σας πειράζει θα ήθελα μερικές απαντήσεις για να δω που οδηγού τα όσα έχω γράψει μέχρι τώρα...

Η Μαρία και ο Κώστας σίγουρα θα είναι μαζί, αν και νομίζω δεν θα είναι όλα ρόδινα...

κοιτα νομιζα πως και εγω οτι κατι θα παιξει με τον Κωστα και την Μαρια..αλλα μπορει και ο Δημητρης να τους εμποδισει...δεν ξερω. και με βαση και τον προολογο σου κατι επικυνδινο θα παιξει

τωρα το διαβασα... μου αρεσει πολυ η ιστορια σου. ειναι κατι τελειως διαφορετικο απο ολες τις αλλες ιστοριες του forum...

εγω για να πω την αληθεια δεν βριζω πολυ. μονο οταν εχω τρελα νευρα...

και εγω πιστευω οτι θα καταληξουν μαζι... αλλα επειδη στον προλογο ειπες οτι στο τελος θα γινει αγαπημενος της, μμμ... δεν ξερω. εχω την αισθηση οτι κατι κακο θα συμβει. ισως και καποιος να πεθανει. η απλα να απομακρυνθει. δεν ξερω!