Καταράσου με

και εγώ θα συμφωνήσω μαζί με τα κορίτσια με το πως θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία που ξέρεις ίσως παντρευτούν κιόλας!

παρεμπίπτοντος πάρα πλ ωραίοοοο το 2 κεφάλαιοοο!!

μπα... εγω δεν το βλεπω για γαμο... νομιζω οτι κατι θα συμβει και θα τα ανατρεψει ολα... πες το προαισθημα, πες το οπως θες, ετσι αισθανομαι.
βεβαια μπορει να κανω λαθος

λες ε?

δεν ξερω... εμενα αυτο μου βγαζει... μπορει να ειμαι και λαθος

μπορεί και όχι όμως!

ποτε η συνεχεια;

Παιδιά εγώ έχω έτοιμα δύο κεφαλαιάκια αλλά μόλις γύρισα από εξάωρο ταξίδι και είμαι ψόφια...! Χίλια συγγνώμη αλλά, ανθρώπινες ανάγκες βλέπετε....

Υ.Γ. Ναι ο Δημήτρης κάτι θα κάνει -δεν θα είναι ο μόνος- αλλά ο έρωτας του Κώστα θ' αντέξει...

χαα το ηξερα για τον Δημητρη...

ωω ωραίααα!! ανυπομονούμε!!

και εγω ανυπομονωωωωωω!!!!!!!!!!!
Πολυ ωραιο μπραβο σου!!!!!!!!!

Κεφάλαιο 3ο[

"Γιατί; Τι έκανα; Τι; Θεωρείσαι άντρας εσύ τώρα; Πας καλά; Σε σιχαίνομαι!" φώναξε η Μαρία και έβαλε τα κλάματα κλείνοντας το τηλέφωνο.
Έτρεξε και κλείστηκε στο δωμάτιό της. Εγώ και ο Δημήτρης είχαμε μείνει στήλες άλατος. Τι συνέβει μόλις τώρα; Η Μαρία είχε ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά όταν την πήρε στο κινητό ο φίλος της -οποίος στο λαιμό μου κάθεται- και τώρα έκλαιγε; Τι της είπε ο αυτός ο μαλάκας;
Ο Δημήτρης όρμησε στο δωμάτιό της, μόνο και μόνο για να τον διώξει έξω μ' ένα "Φύγε σε παρακαλώ".
"Ασ' την πέντε λεπτά να ηρεμήσει."
"Μα γιατί κλαίει ρε Κώστα;"
"Πιθανώς την χώρισε γιατί δεν του καθόταν. Τον ξέρεις;"
"Μου είχε πει μόνο ότι ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος της."
"Καλά μαλάκας είσαι; Τι θέλουν όλοι οι δεκαοχτάχρονοι από μία κοπέλα; Σεξ!"
"Νομίζεις πως δεν της το 'πα; Χίλιες φορές της το είχα πει! Και 'κείνη μου 'λεγε ότι είναι διαφορετικός, ότι ποτέ δεν της ζήταγε τίποτα!"
"Ναι, όλοι έτσι κάναμε στην αρχή για να νιώσουν άνετα, να μας εμπιστευτούν και να τις γαμήσουμε μετά. Μπορεί οι γυναίκες να λένε πάνω στα νεύρα τους ότι είμαστε όλοι ίδιοι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι αλήθεια..."
"Γαμώτο, γαμώτο!" είπε και κάθισε στον καναπέ κρύβοντας το πρόσωπό του στα χέρια του.
"Ηρέμησε ρε Μήτσο!"
"Μου λες γιατί την άφηνα να βγαίνει μαζί του; Κι αν το κάνανε; Θα τον σκοτώσω τον μαλάκα! Αυτός στο χώμα και γω στην φυλακή!"
"Σκάσε ρε Μήτσο! Όπα ρε συ θα κάνεις και φόνο! Μην γίνεσαι τόσο μελοδραματικός! Πρώτα απ' όλα, δεν ξέρουμε άμα το κάνανε και δεύτερον και να το κάνανε, έγινε με την δική της συναίνεση και επίσης, εφόσον έχει κλείσει τα δεκάξι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!"
"Καλά ρε με κοροϊδεύεις; Με ποιουνού το μέρος είσαι;"
"Με το μέρος της λογικής! Γι' αυτό ξύπνα και κοίτα πως να βοηθήσεις την αδερφή σου και όχι πως να φέρεις την καταστροφή! Και μιας που αναφέραμε την Μαρία, πάω να δω πως είναι!"
Τον παράτησα σύξυλο στο σαλόνι, πήγα στην κουζίνα, πήρα το ρολό με το χαρτί και μπήκα διστακτικά στο δωμάτιό της τείνοντας το ρολό.
"Μου επιτρέπεις;"
"Και δεν μπαίνεις; Με σένα νιώθω καλύτερα." ψέλλισε παίρνοντας το ρολό και σκουπίζοντας το πρόσωπό της.
Πήγα και έκατσα δίπλα της. Εκείνη αρπάχτηκε από την μπλούζα μου και ξεκίνησε καινούργιο γύρω δακρύων. Τι κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις; Την αγκάλιασα και ξεκίνησα να της χαϊδεύω τα μαλλιά λέγοντας της να ηρεμήσει. Όταν σταμάτησε να κλαίει την απομάκρυνα από πάνω μου και την κοίταξα ευθεία στα μάτια -ακόμα και πρησμένα που ήταν, ήταν τόσο όμορφα...
"Θες να μου πεις τι έγινε;"
Έγνεψε καταφατικά, έσκυψε το κεφάλι και ξαναχώθηκε στην αγκαλιά μου...
"Με τον Μιχάλη τα φτιάξαμε πέρυσι. Εγώ Α' Λυκείου και αυτός τρίτη. Ήξερα ότι ήταν λίγο κωλόπαιδο αλλά μαζί μου ήταν κύριος. Με έβρισκε στα διαλείμματα και μου έδινε λουλουδάκια από τα παρτέρια πίσω απ' το σχολείο μαζί με ραβασάκια με ότι μ'αγαπάει και ότι θέλει να είμαστε για πάντα μαζί και τέτοιες μαλακίες... Ποτέ δεν μου ζητούσε τίποτα παραπάνω από φιλιά. Τον τελευταίο μήνα όμως άρχισε να γίνεται πιεστικός. Να με χουφ... όταν με φιλούσε, να μου το λέει συνέχεια και να μου λέει ότι δεν τον αγαπάω αφού δεν ήθελα να ολοκληρώσω μαζί του. Και γω σαν ηλίθια να του λέω ότι τον αγαπάω και ότι απλά δεν ήμουν αρκετά έτοιμη ακόμα... Και αυτός να μου λέει καλά καλά και να φεύγει... Και σήμερα με παίρνει τηλέφωνο και μου λέι ότι θέλει να χωρίσουμε. Γιατί; Μην με ρωτάς εμένα, εσύ φταις. Τι έκανα; Δεν ήθελες να ολοκληρώσεις μαζί μου! φώναξε. Μη μου φωνάζεις! Ότι θέλω θα κάνω! Θεωρείσαι άντρας εσύ τώρα; Ναι ρε και μάλιστα από τους βαρβάτους! Σε βαρέθηκα πια ρε Μαρία! Εσένα και την κωλοπαρθενιά σου! Άι στο διάολο πια! Πας καλά; Σε σιχαίνομαι!" είπε η Μαρία μεταφέροντας μου τον διάλογο στο τέλος και ξεκινώντας καινούργιο γύρο δακρύων.
Ε όχι! Μπορεί να είμαι και γω μπάσταρδος με τις γυναίκες αλλά ποτέ δεν πίεσα καμία και ποτέ δεν μίλησα σε καμία έτσι! Ποτέ δεν έκανα σχέση γι' αυτό ακριβώς τον λόγο. Και τώρα έρχεται αυτός ο πιτσιρικάς να φερθεί τόσο σκάρτα στη Μαρία; Να την κάνει κουρέλι; Θα τον γαμήσω ανάποδα!
"Που συχνάζει αυτός ο μαλάκας;"
"Στο πάρκο εδώ πιο κάτω. Γιατί τι θα κάνεις;"
"Περίμενε και θα δεις.'
Σηκώνομαι από το κρεβάτι της και και βγαίνω τρέχοντας από το διαμέρισμα χωρίς να δώσω σημασία στον σοκαρισμένο Δημήτρη. Πού είναι το πάρκο; Α! Λίγο μετά από το φούρνο. Είχαμε πάει εκεί με την Μαρία. Φτάνω εκεί λαχανιασμένος. Μια παρέα αγοριών είχε αράξει εκεί. Βρε καλώς τα μου.
"Ποίος μπάσταρδος από 'σας είναι ο Μιχάλης;" Εκείνη τη φάση γελάγανε. Χα. Το γελάκι τους κόπηκε μαχαίρι.
"Εγώ" είπε ένας από αυτούς και σηκώθηκε. Γι' αυτόν έκλαιγε η Μαρία; Μέτριο ύψος, μερικά σπυράκια, αντιανεμικό και σκουλαρίκι στο φρύδι και στο αυτί.
"Είσαι ο πρώην της Μαρίας;'
"Ναι" είπε και γέλασε.
Δεν ήθελα και πολύ. Τον άρπαξα από τον γιακά και τον κόλλησα με την πλάτη στον κορμό ενός δέντρου.
"Άκου να σου πω, μαγκάκι της κακιάς ώρας. Ξαναφέρσου έτσι στη Μαρία και θα πεις τον Δεσπότη Παναγιώτη. Ξαναμίλησε της έτσι και θα σε βρουν πνιγμένο στο λιμάνι του Πειραιά. Ξανάγγιξε την και θα σε πετάξω από το Ζάλογγο. Ξανακοίτα τη μόνο και θα σε κάνω να φτύσεις το γάλα της μάνας σου!!!"
"Κάτσε ρε μαλάκα! Ποιός είσαι εσύ που θα μου πείς τι θα κάνω;" φώναξε προσπαθώντας να απαλλαχτεί από την λαβή μου.
"Όποιος γουστάρω ρε!"
"Κώστα μη!"
Ήμουν έτοιμος να του σκάσω μπουνιά όταν η Μαρία τράβηξε το χέρι μου. Δεν τον χτύπησα, αλλά δεν τον άφησα.
"Ασ' τον λεχρίτη ρε Κώστα!" τον άφησα όταν έφτασε λαχανιασμένος πίσω της ο Δημήτρης. Αυτός σωριάστηκε στις ρίζες του δέντρου και η Μαρία πήγε από πάνω του.
"Είσαι ένα τίποτα και δεν πρόκειται να καταφέρεις ποτέ τίποτα!" του είπε κοιτώντας τον στα μάτια. Ύστερα τον έφτυσε στο πρόσωπο -περιποιημένα θα μπορούσα να πω- και άρπαξε εμένα καμαρωτή καμαρωτή -που είχα ένα ειρωνικό χαμόγελο μέχρι τα αφτιά- και τον Δημήτρη που είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό και ξεκινήσαμε όλοι μαζί για το σπίτι. Απ' ό,τι φαίνεται θα κάναμε μαζί Πρωτοχρονιά...

χαχαχα...αντε γρηγορα!!!

τι ωραιοοοοοο

χαχα κανε μπανιο γρηγορα!

πολυ ωραιοοοοοοο!!!!!!!!
ακομα εισαι στο μπανιο;;;;;;;;;;;

oxi apla ekatsa lg st krevati n kn merikees dior8wseis k m phre o morfeas

Μορένα έγραψε:

oxi apla ekatsa lg st krevati n kn merikees dior8wseis k m phre o morfeas

με την ησυχια σου Κασσιανη μου αστειακι εκανα!!!!!!

πολυ ωραιο... αντε να δουμε τι της εκανε αυτος ο ....

Παιδιά συμπλήρωσα το κεφάλαιο αυτό -μετά από πολύ καιρό- και ελπίζω να σας αρέσει!!! :P

χαχαχαχα τι καλό!
ποτέ η συνέχειαα;;;:Ρ

έχεις καιρό να μπεις! που χάθηκες;;!:Ρ

ειχα τρεχαματα ρε μαρακι και δεν προλαβαινα ουτε να παω στο W.C.

Χαχα κατάλαβα! Δεν πειράζει με την ησυχία σου περιμένουμε!

Εγώ το W.C το λέω μια λέξη ολόκληρα Welcome!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ο


Το βράδυ στο σπίτι του Δημήτρη και της Μαρίας παίζοντας χαρτιά με τον Μήτσο, αναπόλησα όλες τις Πρωτοχρονιές που θυμάμαι. Ήταν άθλιες. Πάντα με ένα ρεβεγιόν συνοδευόμενο με ψεύτικα χαμόγελα, φωνές τσακωμούς και χίλια δυο. Πέρυσι ήμουν τύφλα στο μεθύσι και μόνος στο σπίτι μου, α και πρόπερσι στην αγκαλιά μιας Βραζιλιάνας στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Ναι, τι ωραίες αναμνήσεις να θυμάμαι...
Απορία του κοινού. Γιατί να μην έχω μία νορμάλ οικογένεια όπως όλος ο κόσμος; Ή κάποιον αδερφό ή αδερφή όπως η Μαρία και ο Μήτσος; Απάντηση. Γιατί είμαι γαμημένα γκαντέμης!
"Που θα πας μετά από 'δω;" Α! Και έλεγα πότε θα με ρωτούσε.
Κάνοντας τον μαλάκα...
"Τι που θα πάω;"
"Μέτα την Πρωτοχρονιά δεν βγαίνεις συνήθως έξω;" Ναι αφού γίνει μάχη με τον πατέρα μου..
"Μπααα... Περνάω καλύτερα εδώ. Άσε που θέλω να φάω την καρμπονάρα της Μαρίας. Η οποία ακόμα δεν είναι έτοιμη!" Τόνισα την τελευταία πρόταση, κάνοντας την Μαρία να γελάσει και δίνοντας ένα τέλος στην συζήτηση με τον Δημήτρη.
"Τώρα έρχομαι monsieur προσωποποιημένη γκρίνια!" και η καρμπονάρα έκανε την εμφάνιση της πάνω σε τρία πιάτα, σε ένα δίσκο, στα χέρια της Μαρίας.
Η καρμπονάρα ήταν αυτό που λέμε μπόμπα φαγητό. Η μυρωδιά του μπέικον χτύπησε την μύτη μου προτού το πιάτο απιθωθεί μπροστά μου. Τα μανιτάρια ξεπετάγονταν από παντού. Οι μυρωδιές των τυριών γέμιζαν τον χώρο. Φυλλαράκια βασιλικού έκαναν την εμφάνισή τους εδώ και κει στο πιάτο. Το φαγητό αυτό αυτό μπορούσε να σε στείλει στα ουράνια σε δύο περιπτώσεις. Άμα είσαι καλοφαγάς από την γεύση ή από την χοληστερίνη -έτσι για να χαλάμε τον ειρμό της απόλαυσης με μερικά επί της ιατρικής και υγείας πράγματα. Και στις δύο περιπτώσεις θα το απολαύσεις, οπότε ποιος χέστηκε;


η συνεχεια μετα

Χαχαχαχαχα τι καλή η συνέχεια! Ανυπομονούμε!

Δηλαδή εγώ

Ασε ρε Μαρακι... Απ οτι φαινεται απογοητευσα τους αναγνωστες μου
...

Ποιος ψηφιζει το εργο να παρει βαμπιρικη τροπη;