Ματωμένο Δάκρυ

Γεια σας!!
Επιδή είναι η πρώτη φορά που γράφω ιστορία διαβάστε το και πήτε μου την άποψη σας..Thanks

Κεφάλαιο 1

Ποτέ μου δεν πίστευα στα υπερφυσικά, φυσικά πάντα μου άρεσαν αλλά δεν πίστευα πως υπήρχαν και το ότι θα εισέβαλλαν στη ζωή μου. Όλα ξεκίνησαν την μέρα των χάλοουϊν η οποία άλλαξε την ζωή όλων μας.
Ήταν Σεπτέμβρης, μία βδομάδα πριν τα γενέθλια μου ͘ευτυχώς ήταν Παρασκευή γιατί μου έδινε την ευκαιρία να το συζητήσω με την παρέα μου αφού κάναμε πιτζάμα πάρτι σπίτι μου. Ακόμα δεν είχα αποφασίσει ποια από τις φίλες μου να άκουγα. Από την μια η Κάσι μου έλεγε να τα κάνω σε μπαρ, το οποίο συμφωνούσε η Ριάννα με την Ντρίνα. Από την άλλη η Φέι με την Σίντη μου έλεγαν να το κάνω στο σπίτι μου αλλά δεν ήμουν σίγουρη, επειδή και πέρσι τα είχα κάνει στο σπίτι μου και μου είχε βγει μια σκέτη αποτυχία. Έτσι αποφάσισα να το κάνω σε μπαρ, αφού τις ενημέρωσα φυσικά αυτές που το είχαν προτείνει τσίριξαν από τη χαρά τους και άρχισαν να συζητάνε σε ποιό να πάμε και ποιό ήταν το ποιο ωραίο. Όταν αποφάσισαν σε ποιο θα πηγαίναμε δεν μου έλεγαν τίποτα γιατί είπαν πως θα μου το κρατούσαν ως έκπληξη.
Την επόμενη μέρα πήγαμε για ψώνια στο mall για να προμηθευόμασταν για το μπαρ. Όταν τελειώσαμε το ψώνισμα πήγαμε και καθίσαμε σ’ ένα cafe και αρχίσαμε να συζητάμε για διάφορα πράγματα. Για παράδειγμα ένα από τα πράγματα που συζητούσαμε ήταν το τι είχαν κάνει η Ριάννα με το αγόρι της την Πέμπτη, μετά η Κάσι τι είχε κάνει με το αγόρι της, μετά η Ντρίνα τι είχε κάνει με το αγόρι της και τέλος η Σίντη. Η Φέι κι εγώ ήμασταν οι μόνες που δεν είχαμε όχι πως ήμασταν άσχημες ή κάτι τέτοιο απλά η Φέι δεν πίστευε στις σχέσεις έτσι ποτέ δεν έκανε καμία κι εγώ δεν ήθελα προς το παρόν γιατί ακόμα ήμουν τσαντισμένη με τον Πάτρικ ο οποίος στην τελικήν ανάλυση ήταν μαλάκας. Ύστερα από λίγη ώρα ήρθε ο Τέιλορ, ο Νικ, ο Σάιλορ, ο Μαρκ και ο Γκάμπριελ.
«Κατά φωνή. Χάσατε μια προσωπική εξιστόρηση γεμάτη πάθος και αγάπη για το τι είχατε κάνει την Πέμπτη», τους είπα αισθησιακά και παθιασμένα και άρχισαν να γελάνε.
«Και τι λέγατε για μας;»
«Να, πως πήγαμε σινεμά…»
«…Μετά για φαγητό κάτω από το ολόασπρο φεγγάρι.»
«Εντάξει μην φανταστείς είχε μια-δυο τρυπούλες στο βάθος. Και μετά πως χωριστήκατε και το κάθε ζευγαράκι να παίρνει τον δρόμο του. Να δούμε τι κάμνατε πιτσουνάκια μου».
«Ε αυτό δεν λέγετε αλλά γίνεται στην πράξη».
«Εεε έχουμε και μικρά παιδιά εδώ» είπα χαμογελώντας, δείχνοντας την Φέι που αυτή εκνευρίστηκε και κατέβασε μούτρα.
«Τώρα θα σου δείξω εγώ την Παρασκευή ποιος είναι το μικρό παιδί όταν εγώ θα βρω έναν γκόμενο και θα τρέχουν τα σάλια σου από τη ζήλεια», απάντησε κοροϊδευτικά.
«Μμμμ στα όνειρα σου», της είπα με τον ίδιο τόνο φωνής.
«Θα το δούμε αυτό».
«Μήπως αυτός θα είμαι εγώ;» Είπε παιχνιδιάρικα ο Γκάμπριελ.
«Όχι», απαντήσαμε και οι δυο μας την ίδια στιγμή με αποτέλεσμα να πέσουμε όλοι στα
γέλια. Όταν τελειώσαμε την κουβέντα μας και πέρασε καμιά ώρα αποφασίσαμε να πάμε στο σπίτι μου και να δοκιμάσουμε αυτά που είχαμε αγοράσει. Μόλις μπήκαμε μέσα τρέξαμε σαν σίφουνας πάνω στο δωμάτιο μου προσπερνώντας την Τζοάννα που καθόταν στον καναπέ και έβλεπε έργο. Η Τζοάννα είναι αδερφή μου, έχουμε ένα χρόνο διαφορά αλλά πάντα οι άλλοι νομίζουν πως ήμαστε δίδυμες ή πως είναι πιο μεγάλη από μένα. Έχει μακριά καστανά μαλλιά που την τυλίγουν πλούσια μέχρι τη μέση της τα οποία είναι μπούκλα, έχει μελαχρινό δέρμα και μεγάλα κυανοπράσινα μάτια. Μέτρια στο ύψος και μικροκαμωμένη. Από την άλλη εγώ έχω κοντά σκούρο καστανά μαλλιά, που όλοι πάντα το παίρνουν για μαύρο, μέχρι τους ώμους και δυστυχώς κυματιστά. Βλέπεται δεν είχα την τύχη να πάρω και ‘γω το σχήμα των μαλλιών της. Τα μάτια μου είναι καστανά με μερικούς τόνους μέσα ποιο ανοιχτό καστανό. Στο ύψος είμαι ποιο ψηλή της και μπορώ να πω πως έχω καλοσχηματισμένο σώμα.
Βγάλαμε αμέσως χωρίς να αργήσουμε ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω τα ρούχα μας από τις σακούλες θαυμάζοντας τα και ταιριάζοντας τα με τα αξεσουάρ και τα παπούτσια. Εγώ είχα πάρει ένα μαύρο στράμπλεξ φόρεμα με ασημένιο μαζί ήταν κάπως κοντό και μαύρα παπούτσια με ψηλό τακούνι (φυσικά εγώ δεν ήθελα να τα πάρω γιατί ήμουν σίγουρη πως στο τέλος θα κατέληγα με σπασμένο πόδι ή χέρι αφού ήταν η πρώτη φορά που θα φόραγα κάτι τόσο ψηλό αλλά εκείνες με έπεισαν) που είχαν ασημένια διαμαντόσκονη. Τα είχα συνδυάσει μαζί με ένα μαύρο βραχιόλι που είχε μια νυχτερίδα και μακριά ασημένια σκουλαρίκια. Η Κάσι είχε αγοράσει ένα ροζ στράμπλεξ με μια διαμαντένια ζώνη και ασημένια παπούτσια με αρκετά ψηλό τακούνι όπως και τις άλλες. Η Ριάννα αγόρασε ένα στενό τζίν με ένα στενό μαύρο μπουστάκι και μαύρα παπούτσια με τακούνι (απ’ ότι φαίνετε δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς τακούνι). Όλα ήταν φανταστικά. Ύστερα από λίγο αποφασίσαμε να κάνουμε εξάσκηση το βάψιμο μας ͘που στο τέλος καταλήξαμε στο έντονο Smokey eye. Μετά σκεφτόμασταν τι στυλ θα κάναμε στα μαλλιά μας. Εμένα επειδή είναι κοντά αποφασίσαμε να τα κάνω ίσια, η Ριάννα επειδή έχει μακριά μαλλιά αποφάσισε να τα κάνει σπαστά, η Κάσι να τα κάνει μπούκλες, η Ντρίνα μισά ίσια και μισά σγουρά, η Σίντη ίσια με λίγες τούφες κυματιστές και η Φέι να τα κάνει κυματιστά. Δεν είχαμε δώσει και πολλή σημασία μέχρι που κοίταξα έξω από το παράθυρο και παρατήρησα πως είχε νυχτώσει.
«Θα μείνετε εδώ;»
«Δεν ξέρω.»
«Sorry αλλά εγώ δεν μπορώ»
«Ούτε ‘γω»
«Εμένα με περιμένουν επειδή θα φύγουμε να πάμε Prince Bay ή το ξέχασες;»
«Εεε ούφου. Το κάνει η καρδιά σας να με αφήσετε εδώ μοναχούλα μου;» Είπα με ένα αθώο ύφος.
«Δεν πειράζει θα ζήσεις.»
«Πού το ξέρεις; Κι αν μόλις φύγετε μου επιτεθεί κάτι;»
«Μπα δεν νομίζω ώσπου να εμφανιστεί εσύ θα έχεις ήδη εξαφανιστεί.»
«Υπονοείς πως θα φοβηθώ; όχι πες μου με ξέρεις εμένα να φοβάμαι;» Έκανα σαν να ήμουν προσβλημένη απ’ αυτό που μόλις είπε.
«Όχι αγάπη μου, δεν χρειάζεται αφού ξέρουμε πως μόλις δει το βλέμμα σου θα πεθάνει».
«Ναι αυτό το τρομαχτικό που δίνεις…»
«…Θα πεθάνει από το φόβο του».
«Σας προειδοποιώ αν πεθάνω θα ‘ρθω στα όνειρα σας και θα σας στοιχειώσω. Εγώ σας προει-δοποίησα πάντως» είπα κάνοντας μια γκριμάτσα. Ξαφνικά ακούσαμε μια πουρού αυτοκινήτου να χτυπά.
«Ήρθαν οι δικοί μου. Φεύγω τα λέμε την Δευτέρα. Bb.»
«Βye.»
«Φεύγουμε κι εμείς σιγά σιγά. Ξέρεις να βοηθήσουμε και λίγο το τέρας που θα σου επιτεθεί, να έχει ελεύθερο το πεδίο να μην του το χαλάσουμε και να αναγκαστεί να καταστρώσει άλλο σχέδιο πάλι από την αρχή» είπε η Φέι κάνοντας μια γκριμάτσα που με έκανε να γελάσω.
«Βλέπω σας έκανε και σήμα.»
«Μα φυσικά!! Πώς το κατάλαβες;»
«Έχω μαγικές ικανότητες. Καλέ τόσο καιρό που με γνωρίζεις και δεν το αντιλήφθηκες ακόμα;»
«Κάτι είχα καταλάβει αλλά έπαιζα θέατρο για να μην προδοθώ.»
«Ciao Bella»
«Ciao». Έβγαλα τα ρούχα έβαλα τις πιτζάμες, έπιασα το κινητό μου κι έβαλα μουσική και άκουγα ώσπου στο τέλος αποκοιμήθηκα.
Βρισκόμουν σε μια αίθουσα με πολλά άτομα με μόνη έξοδος μια γκρίζα πόρτα η οποία ήταν κλειδωμένη. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και ήρθαν δύο άντρες αρπάζοντας με μαζί με κάποια άλλη που δεν γνώριζα τραβώντας μας μέσα σε ένα πέτρινο σκοτεινό δωμάτιο. Μόλις με άφησαν άρχισα να σκουντάω έναν άντρα για να τον βγάλω απ’ εκεί έτσι ώστε να ξεφύγει αλλά έμπαινε πίσω. Αυτό γίνηκε για τρεις φορές μέχρι που την τέταρτη φορά που τον σκούντηξα έξω ενώ κάποιοι έκλισαν την πόρτα χωρίς να προλάβει να μου φωνάξει. Εκείνη τη στιγμή κάποιος ήρθε με άρπαξε τα χέρια και με σκούντηξε να μπω μέσα σε μια γιγαντιαία αίθουσα. Αυτή η αίθουσα ήταν φωτεινή και ‘γω γύρισα το κεφάλι κοιτάζοντας τριγύρω όταν η ματιά μου έπεσε σε κάποιον που φορούσε μια άσπρη φανέλα και ένα τζιν, ήταν ψηλός με μαύρα μαλλιά αλλά δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο του ͘ κάτι σκέφτηκα γι’ αυτόν. Την ίδια στιγμή αυτός γύρισε με είδε με πρόσωπο σκιασμένο και ερχόταν κατά πάνω μου νευριασμένος. Τότε άρχισα να τρέχω τρομαγμένη κατέβηκα κάτι σκάλες ͘στα αριστερά μου βρίσκονταν δυο κοπέλες και πήγαιναν προς τα πάνω ενώ την ίδια στιγμή δυο κοπέλες από τα δεξιά μου ανέβαιναν τις σκάλες. Είδα την μια στα αριστερά και την ρώτησα αν τον είδε αυτή χαμογελώντας μου είπε όχι και κατευθύνονταν προς εμένα σαν χαζή ͘ κατέβαινα τα σκαλιά κι αυτή που ανέβαινε στα δεξιά μου με τσίμπησε στο πόδι. Κατάλαβα πως είχε βάλει ένα τσιπ και έτρεξα προς τις τουαλέτες. Όταν μπήκα μέσα παρατήρησα πως ήταν θεοσκότεινα και κατεστραμμένα σαν να είχε περάσει μια καταιγίδα και έφερε τα πάνω-κάτω. Έκανα ένα βήμα και μπήκα σε μια τουαλέτα που είχε πόρτα όταν με σταμάτησε ένας ήχος. Γύρισα προς τα πίσω ακούγοντας θορύβους σαν να ήταν κάποιος έξω και να γύρευε κάτι. Αμέσως γύρισα μπροστά, είδα μια πόρτα άσπρη ανοιχτεί και είδα κάποιον που νόμισα πως ήταν αυτός αλλά ευτυχώς για καλή μου τύχη έκανα λάθος. Χωρίς να σκεφτώ άρχισα να τρέχω βρίσκοντας κάτι κάγκελα ανοιχτά. Προχωρούσα μπροστά με τον ίδιο ρυθμό ευχόμενη να μείνουν ανοιχτά και πέρασα μέσα. Μπήκα μέσα σε ένα πλήθος ανθρώπων και έκανα ότι έκαναν. Ξαφνικά εμφανίστηκαν δυο άντρες μπροστά μου και μου έδωσαν κάτι, αφήνοντας με να συνεχίσω τον δρόμο μου. Μόλις βρήκα την ευκαιρία έτρεξα όμως με σταμάτησαν δύο κοπέλες προσπαθώντας να με αρπάξουν αλλά εγώ τους ξέφυγα. Κοίταξα μπροστά και συνειδητοποίησα πως τρεις δρόμους ποιο κάτω ήταν εκεί και με έβλεπε. Όταν τον είδα έφυγε κι εγώ άρχισα να τρέχω απελπισμένη προς το σπίτι μου. Γύρισα πίσω μου και με την άκρη των ματιών μου παρατήρησα ένα αυτοκίνητο να με ακολουθά. Αμέσως σκέφτηκα να μπω στο σπίτι και μετά να βγω έξω χωρίς να με πάρει είδηση. Για κάποιο λόγο όμως μόλις μπήκα μέσα έψαχνα τους γονείς μου και χωρίς να το συνειδητοποιήσω βρέθηκα στο δωμάτιο τους. Ήμουν καθισμένη στο κρεβάτι, κρατώντας άσπρα σεντόνια με τα οποία ήμουν τυλιγμένη. Ήθελα να φύγω αλλά δεν είχα δύναμη. Ήταν σαν κάποιος να με διάταξε να κάτσω εκεί και να μην ταράξω ούτε ρούπι ͘ τότε εμφανίστηκε ένας ψηλός άντρας με γκριζόμαυρα μαλλιά και μελί μάτια, είχε λίγες ρυτίδες κάτω από τα μάτια του, στο μέτωπο του και δυο γραμμές γύρω στο στόμα. Φορούσε ένα γκρίζο σκούρο πουκάμισο και ένα μαύρο παντελόνι με μαύρα παπούτσια, πρέπει να ήταν γύρω στα 40-45 χρονών. Κατάλαβα πως ήταν αυτός στο αυτοκίνητο και πως πρέπει να ήταν γιατρός. Γύρισα τον κοίταξα «ωχ θα με υπνωτίσει» σκέφτηκα και του είπα:
«Θα με υπνωτίσεις;»
«Ναι» απάντησε βάζοντας την τσάντα πάνω στο κρεβάτι, ανοίγοντας την και βγάζοντας
ένα μπουκαλάκι που περιείχε ένα κόκκινο υγρό μέσα. Έπιασε την ένεση και μου την έβαλε στο δεξί χέρι μια μικρή πνιχτή κραυγή πόνου σχηματίστηκε στα χείλη μου. Εκείνη την στιγμή του φώναξα «Βάλε μου δηλητήριο». Φοβόμουν μόνο και μόνο στη σκέψη τι θα μου έκανε εκείνος ο άντρας αν με έπιανε στα χέρια του ͘ χωρίς να μου φέρει καμία αντίρρηση μου είπε «εντάξει». Σήκωσε ένα άλλο μπουκαλάκι που και εκείνο είχε χρώμα κόκκινο αλλά αυτό βάδιζε προς το μαύρο και το έβαλε στον εαυτό του. Εγώ σοκαρισμένη τον ρώτησα αν του είπε εκείνος ο άντρας να το βάλει και μου ‘πε ναι και μετά πέθανε. Τότε άρχισα να διερωτώμαι γιατί ότι τους πει εκείνος το κάνουν; και αμέσως έχασα της αισθήσεις μου.
«Νόμιζες πώς θα μου ξεφύγεις;»

και τι γίνεται μετά;;;

Συνέχεια δεν έχει;;;;

Πάντως πολύ μου άρεσε αυτή η πρώτη συ ιστορία! Μπράβο σου!

Προς τα τελευταία, όνειρο δεν έβλεπε;; Και πως στο καλό λέγεται;;

Κεφάλαιο 2

Άνοιξα τα μάτια μου απότομα. Βρέθηκα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που περιείχε δύο άσπρα σαν χιόνι κεριά αναμμένα, ένα ξύλινο διπλό κρεβάτι με βελούδινα κόκκινα σεντόνια και δίπλα τους κομοδίνα. Απέναντι από το κρεβάτι υπήρχε ένα μικρό γραφείο και ένα καλυμμένο καθρέφτη. Αυτό που αντίκρισα στην πόρτα με έκανε να θέλω πάλι να πεθάνω. Ήταν εκείνος. Όμως υπήρχε κάτι διαφορετικό πάνω του ͘ το ντύσιμο του. Φορούσε ένα μαύρο τζιν παντελόνι μια μαύρη κοντομάνικη μπλούζα που έδειχνε το καλοσχηματισμένο του κορμί και ένα δερμάτινο σακάκι. Στεκόταν δίπλα σε μια ξύλινη πόρτα γέρνοντας το βάρος του προς τη μια πλευρά. Στάθηκε όρθιος και με ένα βήμα βρέθηκε δίπλα μου. Προσπάθησα να φύγω αλλά ήταν μάταιο. Τα χέρια μου ήταν αλυσοδεμένα βαθιά πάνω στον τοίχο. Φορούσα ένα άσπρο μακρύ φόρεμα λες και θα πήγαινα σε κανένα γάμο.
«Τι νόμιζες; Πώς αν έφευγες από εδώ και πήγαινες στο σπίτι σου δε θα σε έβρισκα, δε θα σε έπιανα;». Είπε ψιθυρίζοντας στο αυτί μου και την ίδια στιγμή χάιδευε με το χέρι του απαλά τον λαιμό μου. Προσπάθησα να μιλήσω αλλά ένοιωθα ένα κόμπο στο λαιμό μου που με εμπόδιζε κάνοντας την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα δραπέτευε από το σώμα μου. Το πρόσωπο του ήρθε ακριβώς μπροστά από το δικό μου ͘ ένοιωθα την καυτή του ανάσα, μας χώριζαν μόνο 5 εκατοστά. Αυτή την φορά όμως μπορούσα να διακρίνω κάποια μέρη του προσώπου του. Τα χείλη του μαζί με τα κατάλευκα δόντια και τα γαλάζια του μάτια που σε έκαναν να βουλιάζεις μέσα σε μια απέραντη γαλάζια λίμνη. Μέχρι που η εικόνα αυτή τσάκισε σε χιλιάδες μικρά κομματάκια και στη θέση του εμφανίστηκαν δυο κυνόδοντες. Γούρλωσα τα μάτια μου, μου είχε κοπή η ανάσα απ’ τον φόβο και αυτός το κατάλαβε αμέσως. Όπως έτσι αστραπιαία σχηματίστηκε ένα χαμόγελο στα χείλη του το ίδιο αστραπιαία όρμησε καταπάνω μου.
Ξύπνησα ιδρωμένη και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Τι ήταν αυτό το όνειρο; Προσπά-θησα να μην το θυμάμαι για να μπορέσω να κοιμηθώ όμως κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου ο εφιάλτης επανέρχονταν απροειδοποίητα . Αφού δεν κατάφερνα να κοιμηθώ σηκώθηκα και πήγα κατευθείαν στην μπανιέρα για να κάνω ένα χαλαρωτικό μπάνιο μπας και ηρεμίσω. Τελικά χαλάρωσα, τελείωσα το μπάνιο μου, μπήκα στο δωμάτιο μου και αφού ήταν ακόμη η ώρα 7 ͘ έπιασα το κινητό μου έβαλα μουσική και άρχισα να κάνω κάποια σχέδια που έβρισκα στο διαδίκτυο. Μου άρεσε πολύ αυτό το χόμπι γιατί πάντα με βοηθούσε να χαλαρώσω από το στρες ή το άγχος ή τα νεύρα ή επειδή βαριόμουν και δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω. Ύστερα από μια ώρα κατέβηκα κάτω και ετοίμασα πρωινό για μένα και την αδερφή μου.
«Ποιά είθαι και τι έκανεθ την αδερφή μου;» Είπε η Τζοάννα ξαφνιασμένη.
«Εγώ είμαι ρε τούβλο»
«Πώθ και έκανεθ πρωινό; Το βρήκα έβαλεθ δηλητήριο μέθα για να με δηλητηριάθειθ». Είπε γελώντας.
«Μα πως το κατάλαβες;»
«Έχω τα μάτια μου δεκατέθθερα».
«Τέλειωνε κόρη μου. Κάθισε να φας και μην μουρμουράς. Δεν κάνει που σου έκανα και πρωινό έχεις και παράπονο από πάνω» της λέω κοροϊδευτικά με μια γκριμάτσα.
«Καλά καλά. Μμμ πάντωθ από τιθ λίγεθ φορέθ που κάνειθ πρωινό πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι πεντανόθτιμο».
«Thank you. Α θα φύγω σε λίγο να πάω στο νεκροταφείο».
«Οκ. Θε λίγο θα ‘ρθει η Νάταλι από ‘δω».
«Οκ». Τέλειωσα το πρωινό μου πήρα την τσάντα μου το κινητό μου και τα κλειδιά του αυτοκι-νήτου. «Αν θέλεις κάτι πάρε με τηλέφωνο. Ciao» είπα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Το αυ-τοκίνητο μου ήταν BMW κάμπριο μαύρο. Μπήκα μέσα έβαλα τα κλειδιά στην μηχανή και ξεκίνησα να κατευθύνομαι σ’ ένα ανθοπωλείο. Αγόρασα μια ανθοδέσμη με άσπρους κρίνους και μπεζ τριαντάφυλλα. Έφτασα στον προορισμό μου, έσβησα τη μηχανή του αυτοκινήτου και άρπαξα την ανθοδέσμη. Ήμουν μπροστά στο νεκροταφείο, άνοιξα τα μεγάλα σκονισμένα κάγκελα και κατευθύνθηκα σε ένα συγκεκριμένο τάφο. Το τάφο του παππού μου. Είχε πεθάνει πριν τέσσερα χρόνια από καρδιακό. Τοποθέτησα την ανθοδέσμη στην πλάκα και άναψα το καντήλι του. Τότε τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν . Αγαπούσα πάρα πολύ τον παππού μου και δεν άντεχα να είναι μακριά μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Θεός έπρεπε να πάρει έναν καλό άνθρωπο. Τόσοι εγκληματίες έξω γυρίζουν ελεύθεροι αυτός έπρεπε να πεθάνει; Σκούπισα τα δάκρυα μου και σηκώθηκα. Ξαφνικά μια ανατριχίλα πέρασε από το λαιμό μου, υπήρχε ένα ελαφρύ αεράκι, μα τόση ώρα δεν κουνιόταν ούτε φύλλο. Γύρισα μονομιάς προς τα πίσω μου αλλά δεν υπήρχε κανείς. Άρχισα να πηγαίνω προς το αυτοκίνητο με γρήγορο βήμα όταν άκουσα ένα ήχο κάνοντας με να κοιτάξω στα αριστερά μου. Μια ταφόπλακα μόλις είχε σπάσει και ήταν γερμένη προς τα μπροστά. Αυτό με παραξένεψε επειδή η ταφόπλακα ήταν από πέτρα και χρειαζόταν κάτι βαρεί για να σπάσει. Όμως ο τρόπος που ήταν σπασμένος ήταν σαν κάποιος να του έριξε μπουνιά. Μετά ένας δυνατός ήχος με έκανε να πηδήξω από το ξίπασμα κι έτρεξα εκεί.

ΑΧΧΧΧΧ ΤΕΛΕΙΟ!!!!
Θελω συνεχεια!!!!

ευχαριστώ!!! Σιγά σιγά μπορεί να βάλω καινούριο κομμάτι αύριο ή μεθάυριο

Ωχ στο καλύτερο σημείο μας το έκοψες;;;.-

Παρακαλώ συνέχεια!

Βάζω κιάλλο κεφάλαιο. Φυσικά ωσ εκεί που έχω σκεφτει.

Κεφάλαιο 3

Το κάγκελο ήταν σχεδόν αποκολλημένο από τη δύναμη. Ξαφνιάστηκα, μου κόπηκε η ανάσα από την τρομάρα μου. Ήταν το κινητό μου και έτριζε.
«Ναι» απάντησα λαχανιασμένα το τηλέφωνο.
«Έλα εγώ είμαι», είπε η Ριάννα.
«Είμαι κι εγώ μαζί» φώναξε η Κάσι.
«Πού είσαστε και έχει τόση φασαρία;»
«Στο αυτοκίνητο ένα λεπτό να χαμηλώσω την μουσική. Πηγαίνουμε στο café. Θα ‘ρθεις;»
«Εεε δεν ξέρω μωρέ…»
«Άτε κόρη έλαααα». Ακούστηκε τραγουδιστά η φωνή της Κάσις.
«Καλά. Τώρα να τηλεφωνήσω την Τζοάννα να της το πω».
«Οκ περιμένουμε». Είπαν και οι δυο ταυτόχρονα.
«Hello;»
«Έλα εγώ είμαι. Θα πάω στο café με τα κορίτσια. Θ’ αργήσω να έρθω παρήγγειλε κάτι απ’ έξω να φας».
«Οκ. Η Νάταλι θτέλνει χαιρετίθματα».
«Επίσης πε της Bb».
«Έλα Ριάννα ακούς».
«Είμαι όλο αυτιά».
«Σε κανένα πεντάλεπτο έρχομαι».
«Οκ σε περιμένουμε.» Πήγα στο αυτοκίνητο όσο πιο γρήγορα μπορούσα και κατευθύνθηκα προς το café. Όπως τους είχα πει μέσα σε πέντε λεπτά έφτασα.
«Δε θα με πιστέψετε αν σας πω τι συνέβηκε στο νεκροταφείο».
«Τι;» Είπαν και οι δύο σαν μια φωνή. «Σου επιτέθηκε κανένα ζώο;»
«Όχιι. Αλλά κάποιος ή κάτι έσπασε μια ταφόπλακα ενός τάφου. Α είχε και αέρα μόλις σηκώθηκα όρθια ενώ τόση ώρα δεν υπήρχε. Θυμάστε εκείνα τα κάγκελα μπροστά στον νεκροταφείο ͘ που αναγκαστήκαμε να κατεβούμε και οι τρεις μας για να καταφέρουμε να τα ανοίξουμε;»
«Ναι;»
«Είναι βγαλμένο».
«Τι εννοείς;»
«Να, την ώρα που είδα την σπασμένη ταφόπλακα άκουσα ένα θόρυβο κι έτρεξα στην είσοδο και είδα το κάγκελο βγαλμένο».
«Πε μου σοβαρά;» Ρώτησε με ξαφνιασμένο ύφος η Ριάννα.
«Σοβαρότατα».
«Μπορεί να ήταν κάποιος θαυμαστής σου και να ήθελε να τραβήξει την προσοχή σου» είπε η Κάσι γελώντας.
«Λες;» Είπα παιχνιδιάρικα.
«Λέω», απάντησε με τον ίδιο τρόπο.
«Τέλος πάντων. Παραγγείλατε;»
«Όχι. Σε περιμέναμε» είπε και σήκωσε το χέρι της για να έρθει ο σερβιτόρος. Εγώ παράγγειλα ένα φραπέ με γάλα, η Κάσι ένα espresso και η Ριάννα ένα cappuccino. Μετά από μισή ώρα πληρώσαμε και πήγαμε στο σπίτι της Κάσις.
«Ευτυχώς που λείπουν οι δικοί μου και μπορούμε να εκφραζόμαστε όπως γουστάρουμε».
«Τώρα που το λες πού είναι;»
«Πήγαν τον αδερφό μου και την αδερφή μου στο Galaktika έτσι με άφησαν μόνη».
«Και τι ώρα θα επιστρέψουν;»
«Νομίζω κατά τις 9».
«Α τέλεια έχουμε ώρα μπροστά μας ακόμα».
«Και πως και δεν κάλεσες τον Τέιλορ να ‘ρθει;»
«Τον πήρα αλλά μου είπε πως δεν μπορεί επειδή δουλεύει απόψε».
«Αχαμ».
«Ανυπομονώ να ΄ρθουν τα γενέθλια μου. Επί τη ευκαιρία που το ‘φερε η κουβέντα. Πού θα πάμε;»
«Δεν το ‘φερε η κουβέντα αλλά εσύ, άκου ‘κει να την φταίξεις κι από πάνω και δε σου λέμε».
«Μα γιατίι; Με τρώει η περιέργεια».
«Φα την κι εσύ».
«Δεν έχει ωραία γεύση».
«Ρίξ’ του άλας και λεμόνι και θα σου αρέσει».
«Εξαρτάτε αν έχει τη γεύση της crunchy ευχαρίστως. Δε σας είπα θα αλλάξω την διακόσμηση του δωματίου μου δωματίου μου».
«Πώς θα το κάνεις;»
«Πάμε στο laptop να μπω στο site να σας δείξω τα πράγματα που θα βάλω μέσα. Θα βάψω τους τοίχους τους δυο απέναντι λιλά ή μοβ σκούρο και τους άλλους δυο μαύρο wallpaper με ασημένιο μέσα και το ταβάνι θα το αφήσω άσπρο. Θα βάλω το κρεβάτι προς τη μεριά του air condition. Θα βάψω όλα τα έπιπλα μαύρα και θα βάλω το γραφείο προς το παράθυρο και δίπλα την βιβλιοθήκη. Θα βάλω και κανένα-δυο σχέδια στον τοίχο».
«Μμμμ ωραίο ακούγεται».
«Θα με βοηθήσετε έτσι δεν είναι;»
« Μα φυσικά ναι. Τι…». Ακούσαμε την πόρτα να ανοίγει δυνατά μετά βήματα και μετά να κλείνει.
«Ποιός είναι;» Φώναξε η Κάσι όμως δεν πήραμε καμία απάντηση έτσι πήγαμε στο σαλόνι. Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Μα πώς γίνεται αφού την ακούσαμε να κλείνει σκέφτηκα.
Βγήκαμε έξω ψάχνοντας να βρούμε κάποιον ή κάποια όταν η πόρτα έκλεισε. Τρέξαμε στην είσοδο, προσπαθώντας να την ανοίξουμε αλλά δεν άνοιγε. Τότε η Κάσι έβγαλε από το λαιμό της ένα σχοινάκι με ένα ασημένιο κλειδί επάνω. Το έβγαλε και το τοποθέτησε στην κλειδαρότρυπα. Η πόρτα άνοιξε, εμείς αρπάξαμε ένα κομμάτι ξύλο και προχωρήσαμε σιγά σιγά. Ξαφνικά βρήκαμε έναν άντρα να κάθεται στον καναπέ.
«Ποιός είσαι, πώς μπήκες και τι γυρεύεις εδώ;» Είπε η Κάσι απότομα και σοβαρά. Αυτός σηκώθηκε και με κοίταξε. Άφησα το ξύλο από το χέρι μου άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα κοιτάζοντας επίμονα αυτό τον άγνωστο άντρα. Συγκεκριμένα τα γαλανά του μάτια. Αυτά τα γαλανά μάτια που μου θύμιζαν κάτι αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ. Η Ριάννα με σκούντηξε και με ρώτησε αν ήμουν καλά. «Μ-μια-μια χαρά είμαι» Είπα με σιγανή φωνή που ακούστηκε περισσότερο σαν ψίθυρος. Τότε αυτός ο άντρας άρχισε να βηματίζει προς εμάς έχοντας ένα διαβολικό χαμόγελο.
«Σταμάτα. Αν θέλεις τη ζωή σου φύγε ΤΩΡΑ». Είπε η Κάσι απειλώντας τον με το ξύλο. Την κοίταξε, άρχισε να γελά και μετά γύρισε σε μένα. Τότε μια απορία σχηματίστηκε στο βλέμμα μας. Γιατί άρχισε να γελά; Τι έβρισκε τόσο αστείο;
«Με ξέχασες βλέπω. Τι κρίμα κι εγώ εδώ πίστευα πως θα θυμώσουν όλα αυτά που κάναμε μαζί Δεν πειράζει αργά ή γρήγορα θα με θυμηθείς θες δεν θες. Δε θα μου ξεφύγεις πάλι».
Βρέθηκα στον τοίχο και εκείνος με το ένα χέρι να με κρατά από το λαιμό και το άλλο τα χέρια μου. Τότε άφησε τον λαιμό με χάιδεψε απαλά και είπε «θα τα ξαναπούμε σύντομα, πολύ σύντομα» κι εξαφανίστηκε από τα μάτια μας. Τότε η Κάσι με την Ριάννα έτρεξαν και ήρθαν καταπάνω μου ενώ εγώ κάθισα στα πόδια μου και παρέμεινα όπως ήμουν από το σοκ μου. «Τι έγινε εδώ;» Τσίριξα όταν άκουσα μια αντρική φωνή. Ήταν ο πατέρας της Κάσις. Μόλις με είδε έτρεξε πάνω μου ρωτώντας με αν ήμουν καλά. Εγώ όμως δεν απάντησα κι άρχισα να κλαίω.
«Άστο σου λέω εγώ μετά. Τώρα θα την πάρουμε στο σπίτι της».
«Όχι κάποια να μείνει μαζί μου, σας παρακαλώ μην με αφήσετε μόνη μου» είπα με τρεμάμενη φωνή. Τα δάκρυα μου έτρεχαν σαν ποτάμι, έτρεμα ολόκληρη. Η Κάσι γύρισε και είδε τον πατέρα της με ένα τρόπο σαν να τον ικέτευε να την αφήσει να έρθει μαζί μου.
«Εντάξει πήγαινε» της είπε.
Πήραμε την Ριάννα σπίτι της και μετά πήγαμε στο δικό μου. Μπήκαμε μέσα και πήγαμε στο δωμάτιο μου αμίλητες. Με βοήθησε να βάλω τις πιτζάμες μου της δάνεισα κι εκείνης και πέσαμε να κοιμηθούμε.

Ήτανε πολύ ωραίο μαρεσε και θέλω να μάθω την συνέχεια!

Απλά το πρόβλημα είναι ο,τι πρέπει να ξεχωρίσεις ποιος μιλάει κάθε φορά!

Γιατί εύκολα μπορείς να μπερδευτείς!

Δεν στα λέω με κακία!

Ανυπομονώ για την συνέχεια

γιαυτό άφησα κενό για να δείξω πως μιλά κάποιος άλλος. Μην ανησυχής το ξέρο πως δεν το λες από κακια. για τα καλά σου λόγια!!!!

Τίποταα!!! Άντε περιμένουμε συνέχειααα!!!!

Να φανταστώ είναι ο άντρας από το όνειρο που είχε δει έτσι εε;;;;

ορείστε η συνέχια του κεφαλαίου


- Σταμάτα. Αν θέλεις τη ζωή σου φύγε ΤΩΡΑ. Είπε η Κάσι απειλώντας τον με το ξύλο. Την κοίταξε, άρχισε να γελά και μετά γύρισε σε μένα. Τότε μια απορία σχηματίστηκε στο βλέμμα μας. Γιατί άρχισε να γελά; Τι έβρισκε τόσο αστείο;
- Με ξέχασες βλέπω. Τι κρίμα κι εγώ εδώ πίστευα πως θα θυμώσουν όλα αυτά που κά-ναμε μαζί Δεν πειράζει αργά ή σύντομα θα με θυμηθείς θες δεν θες. Δε θα μου ξεφύ-γεις πάλι.
Βρέθηκα στον τοίχο και εκείνος με το ένα χέρι να με κρατά από το λαιμό και το άλλο τα χέρια μου. Τότε άφησε τον λαιμό με χάιδεψε απαλά και είπε «θα τα ξαναπούμε σύντομα, πολύ σύντομα» κι εξαφανίστηκε από τα μάτια μας. Τότε η Κάσι με την Ριάννα έτρεξαν και ήρθαν καταπάνω μου ενώ εγώ κάθισα στα πόδια μου και παρέμεινα όπως ήμουν από το σοκ μου. «Τι έγινε εδώ;» Τσίριξα όταν άκουσα μια αντρική φωνή. Ήταν ο πατέρας της Κάσις. Μόλις με είδε έτρεξε πάνω μου ρωτώντας με αν ήμουν καλά. Εγώ όμως δεν απάντησα κι άρχισα να κλαίω.
- Άστο σου λέω εγώ μετά. Τώρα θα την πάρουμε στο σπίτι της.
- Όχι κάποια να μείνει μαζί μου, σας παρακαλώ μην με αφήσετε μόνη μου, είπα με τρε-μάμενη φωνή. Τα δάκρυα μου έτρεχαν σαν ποτάμι, έτρεμα ολόκληρη. Η Κάσι γύρισε και είδε τον πατέρα της με ένα τρόπο σαν να τον ικέτευε να την αφήσει να έρθει μαζί μου.
- Εντάξει πήγαινε, της είπε.
Πήραμε την Ριάννα σπίτι της και μετά πήγαμε στο δικό μου. Μπήκαμε μέσα και πήγα-με στο δωμάτιο μου αμίλητες. Με βοήθησε να βάλω τις πιτζάμες μου της δάνεισα κι εκείνης και πέσαμε να κοιμηθούμε.

Τέλειοοο κεφάλαιοοοοο αλλά πολύ μικρό, πότε η συνέχειαα;;;

το επεξεργάζομαι μάλλον μεθαύριο θα έχω το 4ο κεφάλαιο

Ωραία!

Καλό είναι, να βάζεις και ποιο κεφάλαιο είναι το καθένα!

Γιατί μπερδεύομαι εγώ, αλλά όχι μόνο, αλλά και για το δικό σου, Καλό

το βάζω στην μόνη περίπτωση που δε βάζω είναι όταν είναι η συνέχεια του κεφαλαίου

Οκ αλλά πρέπει κάποια στιγμή να σιγουρευτείς!

μάλιστα κυρία

Έτσιιι!

Κεφάλαιο 4

Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα έτσι. Η Σεσίλια ποτέ δεν φοβόταν κανέναν. Μάλιστα πάντα ξεκινούσε πρώτη τον καβγά σε οποιονδήποτε που προσπαθούσε να παίξει τον έξυπνο. Όταν ξύπνησα αυτή ακόμα κοιμόταν, σηκώθηκα, ντύθηκα και πήγα κάτω στην κουζίνα για να φτιάξω πρωινό.
«Τι κάνειθ εθύ εδώ;» Ρώτησε η Τζοάννα ξιπάζοντας με.
«Σσσσς. Μην φωνάζεις. Κάτι γίνηκε με τη Σεσίλια και μου ζήτησε να ‘ρθω».
«Τι έγινε;»
«Άστο είναι μεγάλη ιστορία»
«Πεθ μου»
«Σου λέω μετά» είπα αμέσως όταν είδα την Σεσίλια να έρχεται
«Καλημέρα»
«Καλημέρα. Κοιμήθηκες καλά;»
«Ναι. Μα τι ώρα ξύπνησες;» Με ρώτησε και γύρισε τα βλέμμα της στο τραπέζι με το πρωινό.
«Κατά τις 5:30»
«Ααα; Γιατί τόσο νωρίς;»
«Δεν μπορούσα να κοιμηθώ»
«Sorry»
«Γιατί ζητάς συγνώμη;»
«Αν δεν ήμουν εγώ τώρα θα ήσουν σπίτι σου να κοιμάσαι σαν πουλάκι»
«Όχιι. Θα είχα ξυπνήσει πάλι. Πρώτον μην ξεχνάς τώρα τελευταία ξυπνώ πάντα αυτή την ώρα και δεύτερον μην φταις τον εαυτό σου. Αντί να χαίρεσαι που σου κάνω την τιμή να είμαι μαζί σου παραπονιέσαι κι από πάνω»
«Οο απολογούμαι μεγαλειοτάτη. Δε θα ξανακάνω αυτό το λάθος»
«Συγχωρεμένη. Έλα κάθισε να φάμε» είπα και κάθισα στο τραπέζι
«Θεθίλια;»
«Ναι;»
«Τι έγινε χτεθ το…άουτθ», τσίριξε η Τζοάννα παραπονιάρικα. Την είδα με ένα ύφος. Τι κάνει καλέ αυτό το βλαμμένο αφού της είπα πως θα της πω μετά που δε θα είναι εδώ η Σεσίλια. Αλλά όχι θα πεθάνει από την περιέργεια αν δεν μάθει.
«Χτες το…;»
«Πρωί, φώναξα κοιτάζοντας την Τζοάννα»
«Ναι το πρωί. Εννοώ τι ρούχα πήρεθ για την Παραθκευή;»
«Σου δείχνω μετά που θα επιστρέψουμε από το σχολείο»
«Εντάξθει. Όχι να ξθυχάθειθ. Θέλω να μάθω γιατί θα πάμε ψώνια με την Νάταλι για να αγοράθω κι εγώ για την Παραθκευή»
«Θα έρθει και ο Έιντζελ;»
«Ναι, δεν είναι τέλεια» είπε ενθουσιασμένη.
«Σε παρακαλώ, να χαρείς μην αρχίσεις πάλι. Τα μάθαμε απ’ έξω και ανακατωτά» είπα παραπονιάρικα.
«Πάω να πιάσω τις τσάντες μας κι έρχομαι» φώναξε η Σεσίλια τρέχοντας προς το δωμάτιο της. Μόλις έφυγε άρπαξα το κινητό μου βιαστικά και πήρα τηλέφωνο.
«Έλα Ριάννα η Κάσι είμαι»
«Πες μου»
«Μην ανοίξεις καθόλου θέμα για το τι γίνηκε εψές. Τουλάχιστον όχι μπροστά της».
«Εντάξει αλλά από τα ‘ψες διερωτώμαι ποιος ήταν αυτός».
«Λες να τον ξέρει;»
«Μπα δεν νομίζω. Αν τον ήξερε θα του φώναζε»
«Όμως η αντίδραση της όταν τον είδε ήταν λες και είδε φάντασμα και τι φάντασμα.. μαυροφορεμένο»
«Γιατί εκείνος πάει πίσω; Τώρα που το θυμήθηκα θυμάσαι τι της είπε;»
«Ε έτσι κι έτσι. Δεν έδινα και πολλή σημασία»
«Έλεγε ότι τον ξέχασε και πώς δε θα του ξεφύγει πάλι που σημαίνει πως της ξαναεμφανίστηκε. Καλέ τι λες να ‘κάναν;»
«Πώς σου ‘ρθε τώρα αυτό;»
«Καλέ δεν άκουσε την σπόντα που ‘συρε;»
«Ααα αυτή την σπόντα. Εγώ λέω πως τα βγάζει απ’ το μυαλό του. Πάω στοίχημα όσα θες, ούτε καν την γνωρίζει και θα το μαθαίναμε αν εκείνη τον γνώριζε αφού είναι συνεχώς μαζί μας ή με την Τζοάννα άρα θα το μαθαίναμε. Δεν θα μπορούσε να έρθει κι εμείς να μην τον παίρναμε πρέφα»
«Μήπως στο σπίτι;»
«Θα μας το έλεγε λέμε. Την ξέρεις ότι πάντα μας λέει τα μυστικά της».
«Ε τότε πού στο διάολο την είδε;»
«Αν το ‘ξερα αυτό δε θα σε ρώταγα. Κλείνω έρχεται», είπα και το ‘κλεισα αμέσως. «Έι Σέσι με ποιάς αυτοκίνητο θα πάμε; Το δικό μου ή το δικό σου;»
«Πάμε η κάθε μια με το δικό της επειδή εγώ πρέπει να πάρω και την Τζοάννα κι εσύ πρέπει να πας σπίτι σου για να πάρεις τα αδέλφια σου στο σχολείο. Σωστά;»
«Έχεις δίκαιο. Ωχ και άργησα τους είχα ξεχάσει εντελώς».
«Τα λέμε εκεί».
«Οκ. Bb». Είπα διστακτικά και έπειτα πήγα στην είσοδο. Δεν ήθελα να την αφήσω μόνη. Μην τυχόν κι αυτός ο τύπος της ξαναεμφανιστεί.
«Άντε Τζοάννα πάρε την τσάντα σου και φεύγουμε» της είπε βιαστικά κατευθυνόμενη προς την τουαλέτα.
«Έει αν συμβεί τίποτα παράξενο ή την βλέπεις να συμπεριφέρεται κάπως αλλόκοτα πάρε με αμέσως» είπα στη Τζοάννα.
«Γιατί τι έχει;»
«Εε κάνε αυτό που σου λέω και σου εξηγώ μετά. Τα λέμε»

Ωωω ωραίο...

Περιμένουμε την συνέχειααα!

θα βάζω κάθε Παρασκευή ή Σάββατο

geia s 3aderfi m!!!!!!! polli oraia i istoria s!!!!!!!!!!!!!!!!!!! cant w8 for the continue!!! bravo

Αααα κρίμα,, αλλά εντάξει θα αναμένουμε! Ελπίζω να είναι μεγάλα κομμάτια

augampire ! Από ο,τι βλέπω είσαι καινούργιος, με λένε Μαρία,και σου εύχομαι να περάσεις καλά μαζί μας!
Καλά ποστ!

Και επειδή είναι καθήκον του καθενός, σε παρακαλώ αν μπορείς απέφευγε τα greeklish
Καλά να περάσεις!

Και darkfairy περιμένουμε!

καλή μου έκανες ένα μικρό λαθάκι. augampire δεν είναι κορίτσι αλλά αγόρι . οκ πιστεύω πως το επόμενο κεφάλαιο θα είναι πιο μεγάλο από τα αλλά

Αααα συγνώμη τότε! Θα το διορθώσω...

Ωραίααα περιμένουμεε!