Ματωμένο Δάκρυ

ναι ο λαος απαιτει ι ιστορια να συνεχιστειιιι.............!!!!!!!!!!!!!!!!1

darkfairy έγραψε:

Μάλιστα κυρία.. αρχίζω

Έτσι μπράβο!

Χαχαχα Συνέχεια! Συνέχεια!!

Ωραία ήτανε και αυτό το κεφάλαιοο...!!! Ανυπομονούμε!

Χμμ.... Γιατί την δάγκωσε; Κάτι σκέφτηκα αλλά θα το βάλω σε σποιλερ!

Σπόιλερ:

Αυτά και από μένα ανυπομονούμε!

συγνωμη που άργισα να τα διαβάσω
paramu8enia ωραίες οι σκέψεις σου αλλά δεν το βρίκες έχιεις ακόμα δυο ευκαιρίες

BreakingDawn οκ λαέ ότι πεις :P

χαχα μα ειναι πολυυυυ καλη συνεχισεε θα με φαει η αγωνια (εχω μεινει μιση χεχε ^^)

Κεφάλαιο 7

«Τι μέρα είναι σήμερα;» Ρώτησα την Τζοάννα βιαστικά.
«Δευτέρα. Το ξέχαθεθ;» Απάντησε με απορία.
«Μπα όχι απλά ρώτησα για να σιγουρευτώ»
«Ξέρειθ τι ώρα είναι;» Είπε κάπως νευριασμένα «Είναι θχεδόν..»
«8:35. Ναι, το ξέρω»
«Μα πωθ το ξέρειθ»
«Μόλις το…. είδα» απάντησα αμέσως αποφεύγοντας να την κοιτάξω μην τειχών και το καταλάβει πως της έλεγα ψέματα. Κατά κάποιο μυστηριώδες τρόπο το γνώριζα. Προχώρησα στην τουαλέτα αρπάζοντας την οδοντόβουρτσα με την οδοντόπαστα μου αρχίζοντας να βουρτσίζω τα δόντια μου. «Λοιπόν πως πέρασες στην Νάταλη;»
«Καλά» άκουσα να απαντά. Εκείνη την στιγμή κοκάλωσα αφήνοντας την οδοντόβουρτσα να πέσει απ’ τα χέρια μου στο δάπεδο κάνοντας ένα δυνατό ήχο. Γύρισα και κοίταξα στον καθρέφτη. Η φωνή δεν ήταν της Τζοάννας. Πού πήγε τώρα αυτή; Τι στο διάολο; Ποιος μίλησε; Καταρχάς δεν ήταν καν γυναικεία φωνή!
«Ποιος είσαι;» απέτισα να μάθω γυρίζοντας απότομα πίσω μου, μα δεν υπήρχε κανείς. Έσκυψα αρπάζοντας βιαστικά την οδοντόβουρτσα για να την τοποθετήσω στην θέση της και να πάω να δω που βρισκόταν η Τζοάννα, μέχρι που είδα στον καθρέφτη έναν μαυροφορεμένο άντρα σκιασμένο, δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπο του. Το μόνο που έβλεπα ήταν τα μάτια του που είχαν ένα βαθύ κόκκινο χρώμα σαν αίμα, κοιτάζοντας με, δημιουργώντας μου φόβο. Πριν προλάβω να κουνηθώ τον ένοιωσα να με αρπάζει στη μέση με το ένα χέρι και με το άλλο τον καρπό μου ρίχνοντας με στο πάτωμα κι αρχίζοντας να σπάζει αργά και βασανιστικά ένα ένα τα κόκκαλα μου. Εγώ να ουρλιάζω από τον πόνο και αυτός να γελά από ευχαρίστηση. Το τελευταίο πράγμα που είχα δει πριν να δραπετεύσει από το σώμα μου και η τελευταία μου πνοή ήταν κόκκινο. Μια λίμνη με αίμα σαν να σπαρταράει βιαστικά να φύγει απ’ το σώμα μου και να μπαίνει μέσα σ’ ένα μπουκαλάκι βάφοντας τα όλα στο πέρασμα του με το βαθύ χρώμα του θανάτου.
Ήμουν έτοιμη να τσιρίξω, με βουρκωμένα μάτια να με τσούζουν επίμονα χωρίς σταματημό όταν κάποιος έτρεξε κοντά μου, αγκαλιάζοντας, προσπαθώντας να με καθησυχάσει, ρωτώντας με αν είμαι καλά. Σαν άγγελος από τον ουρανό έμοιαζε μ’ αυτά τα υπέροχα σκουρόχρωμα μαλλιά και τα λαμπερά του μάτια. Τότε παρατήρησα πως βρισκόμουν σ’ ένα δωμάτιο ξαπλωμένη στο κρεβάτι με πολύ κόσμο να τρέχει πάνω κάτω σαν σίφουνας έξω απ’ την πόρτα μου. «Όνειρο;» είπα με απαλή φωνή, περισσότερο σαν ψίθυρος.
«Thank goodness είσαι καλά. Προς στιγμής νόμισα πως δε θα σε ξανάβλεπα» είπε ανασαίνοντας βαθιά, σκουπίζοντας τα δάκρυα μου με στοργή κοιτάζοντας με μ’ αυτά τα λυπητερά και ανησυχητικά μάτια κάνοντας με να έχω την ανάγκη να του χαμογελάσω, να του δείξω πως είμαι μια χαρά, έτσι ώστε να δω τα μάτια του να λάμπουν από χαρά. Ήταν ένα όνειρο, ένας εφιάλτης που έμοιαζε τόσο αληθινός που πίστεψα πως πέθανα στ’ αλήθεια.
«Ποιος είσαι;» ρώτησα κάπως στραβά.
«Ο Νέιθεν, δεν θυμάσαι;» αναρωτήθηκε λες και έπρεπε να τον ξέρω.
«Που βρίσκομαι;» τον ρώτησα.
«Στο νοσοκομείο αγάπη μου».
«Τι είπες;»
«Στο νοσοκομείο»
«Όχι αυτό, το άλλο»
«Το αγάπη μου, αγάπη μου;»
«Ναι….. γιατί με λες αγάπη σου;»
«Επειδή … είμαι το αγόρι σου εδώ και ένα μήνα!» είπε με ένα ύφος λες και τον πρόσβαλα ή κάτι.
«Με κοροϊδεύεις σωστά;»
«Ποιος ο λόγος να σου πω ψέματα;»
«Πως;… Τι;… Αφού… ως εχθές το βράδυ ήμουν στο μπαρ με κάτι φίλες μου»
«Εεε μωράκι μου, αυτό ήταν πριν ένα μήνα, συγκεκριμένα εκείνο ήταν το βράδυ που γνωριστήκαμε και τα πιάσαμε».
«Τιιι;»
«Σίγουρα είσαι καλά; Γιατί δεν το θυμάσαι; Να πάω να φωνάξω κανένα γιατρό, νοσοκόμα ή κάποιον τέλος πάντων να σε κοιτάξει;» είπε προχωρώντας με γοργό βήμα προς την πόρτα, τότε άρχισα να απαντάω σιωπηλά, φυσικά χωρίς να με ακούει « Μήπως θες τίποτα να πιεις;» … όχι δεν θέλω.. «Να φας;»… ούτε.. «Μήπως..».. καλέ να σταματήσεις να μου κάνεις χίλιες ερωτήσεις θέλω.. Και τότε σταμάτησε να μιλά, στρέφοντας τα μάτια του πάνω μου επίμονα.
«Ααα, τώρα το θυμήθηκα… Ναιι! Τα πιάσαμε εκείνη την μέρα αγάπη μου.. Μα είναι δυνατόν ποτέ εγώ να το ξεχάσω;» είπα με ένα στραβό χαμόγελο μπας και τον πείσω. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν άντεχα να τον βλέπω έτσι σαν λυπημένο κουταβάκι. Ούφουυυ θα τρελαθώ, τι είναι αυτά που μου λέει;; Εγώ μια χαρά έχω τα λογικά μου μήπως του λασκάρισε αυτού καμία βίδα; Κρίμα και είναι τόσο ωραίος γκόμενος.
Ξαφνικά μέσα σε κλάσμα δευτερολέπτου εμφανίστηκε μπροστά μου βάζοντας τα χέρια του δίπλα μου εγκλωβίζοντας με στη θέση μου. Παίρνω κι εγώ μια έκφραση σαν ‘’Ωχ τι πάει να κάνει τώρα αυτός;’’. Τότε συνέχισε να πλησιάζει το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου και να συνεχίζει να με κοιτάζει επίμονα μέσα στα μάτια ενώ εγώ να προχωράω προς τα πίσω. Μα να που όμως δεν είχα άλλο χώρο πίσω μου για να πάω αφού μου έκοβε το δρόμο το ξύλο. Και τώρα πως ξεφεύγω; Και εκεί που είχε σχεδόν κολλήσει τα χείλη του πάνω στα δικά μου εμφανίστηκε η παρέα μου. Φιουυξ σώθηκα.
«Μήπως διακόπτουμε κάτι;» είπε ο Τέιλορ με ένα πονηρό βλέμμα.
«Όχι φυσικά, περάστε περάστε» απάντησα με ένα ενθουσιασμό. Καλά δεν μπορούσατε να ‘ρθετε πιο γρήγορα;
«Σέσιιι!» Φώναξε ο Γκάμπριελ τρέχοντας πάνω μου αγκαλιάζοντας με τόσο σφιχτά που άρχισα να δυσκολεύομαι να αναπνέω ενώ την ίδια στιγμή ο Νέιθεν να βήχει. «Χαίρομαι τόσο που σε βλέπω. Νόμιζα πως δε θα σε ξανάβλεπα» είπε σχεδόν έτοιμος να κλάψει.
«Excuse me. Τι έγινε και μου το λες αυτό.. Είσαι το δεύτερο άτομο που μου το λέει αυτό» είπα χωρίς να διευκρινίσω ποιος ήταν ο πρώτος που το είπε.
«Καλά δεν θυμάσαι;» ρώτησε η Ριάννα κάπως ανήσυχη.
«Για να ρωτώ νομίζω είναι κάπως αυτονόητο»
«Είχες ένα ατύχημα» είπε η Κάσι.
«Τι ατύχημα;» ρώτησα συγχυσμένη αλλά ταυτόχρονα απορημένη. Ασπούμε τι έγινε;
«Θυμάσαι που πήγες στο νεκροταφείο; ;». Δεν απάντησα. Καλέ πότε πήγα;
«Ε, εκείνη την στιγμή που σηκώθηκες εμφανίστηκε ένα κοράκι και γλίστρησες και έπεσες. Χτύπησες το κεφάλι σου σε μια πέτρα που βρισκόταν λίγο παραπέρα με δύναμη. Οι γιατροί είχαν πει πως έπεσες σε κώμα αλλά δεν μπορούσαν να βρουν την πληγή ή αιμορραγία και χρειάστηκαν να σου μεταδώσουν αίμα γιατί είχες έλλειψη» συνέχισε ο Σάιλορ.
«Και πως το ξέρετε εσείς αυτό;»
«Μας το είπε ο Νέιθεν», απάντησαν. Μόλις το είπαν γύρισα και τον κοίταξα.
«Ερχόταν να επισκεφθεί και αυτός κάποιον νεκρό συγγενή του» Είπε η Σίντη καταλαβαίνοντας από την έκφραση μου πως διερωτόμουν τι γύρευε εκεί.
«Αρκετά γι’ αυτό το θέμα. Το σημαντικότερο είναι πως ξύπνησες και είσαι μια χαρά τώρα» είπε βιαστικά ο Νέιθεν.
«Μα εγώ θέλ…»
«Είπα αρκετά. Ώρα να ξεκουραστείς λίγο, πρέπει να είσαι κουρασμένη και να πεινάς μετά απ’ όλο αυτό το διάστημα» διάκοψε και ξεκίνησε να τους σπρώχνει όλους έξω. «Μην ανησυχείς θα είμαι εδώ όλο το βράδυ, αν χρειαστείς κάτι απλά φώναξε μου».
«Μα…» μέχρι να παραπονεθώ τους έβγαλε όλους έξω και κάθισε δίπλα μου.
«Άτε ξάπλωσε, κλείσε τα μάτια σου και κοιμήσου εκτός κι αν θέλεις να κάνουμε κάτι άλλο» είπε με πονηρό βλέμμα.
Αμέσως ξάπλωσα στην αντίθετη πλευρά του κρεβατιού αντικρίζοντας το παράθυρο το οποίο κάθε δευτερόλεπτο χτυπούσαν στο τζάμι τα κλαδιά των δέντρων μαζί με τις εκατοντάδες σταγόνες νερού, καλύπτοντας τον εαυτό μου μέχρι τον λαιμό με τα σεντόνια. Θυμάμαι λίγο πριν κλείσουν τα βλέφαρα μου πως ένοιωσα το χέρι του να με πιάνει απ’ την μέση αγκαλιάζοντας με σφιχτά κοντά του, φιλώντας με τρυφερά στο λαιμό κάνοντας όλο το σώμα μου να ηλεκτρίζεται αλλά ταυτόχρονα να νιώθω μια ζεστασιά, ασφάλεια πως θα είμαι μια χαρά και πως δεν θα άφηνε κανέναν να μου κάνει κακό.
«Σεσίιιιιιιλιααα, Σεσίιιιιιιιιιλιαα. Ξύυπναα». Άκουγα μια φωνή να μου λέει τραγουδιστά. «Ξύυπναα, αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία»
«Μμμμ»
«Ξύπνα ΤΩΡΑ. Αααααααα» τσίριξε ενώ ταυτόχρονα εμφανίστηκε ένα γυναικείο πρόσωπο που ευχόμουν να μην το έβλεπα ποτέ. Είχε μαύρα μάτια και μαύρο στόμα… Θέε μου τι φρίκη.
Τότε άνοιξα τα μάτια μου. Κατάλαβα πως ο Νέιθεν δεν ήταν δίπλα μου πλέον. Εκεί που ήμουν έτοιμη να του φωνάξω παρατήρησα μια σκιά έτσι έμεινα ακίνητη συνεχίζοντας να κοιτάζω με τρόπο ποιανού ήταν αυτή η σκιά. Άρχισε η καρδιά μου να χτυπά τρελά ενώ την ίδια στιγμή να νιώθω όλο μου το κορμί να τρέμει απ’ τον φόβο καθώς άκουγα μια φωνή αντρική να μου λέει καθώς με κοντεύει «Σεσίιιιλιαα, Σεσίιιιλιαα. Τώρα δεν μου την γλυτώνεις» συνειδητοποιώντας πως αυτός δεν ήταν ο Νέιθεν.

Tι, τελειωσε;
Δεν εχει συνεχεια;;;

Σπόιλερ:

Όχι δεν τελείωσε.. κάτσε να σκεφτώ τι θα γράψω στην συνέχειαα

ΟΚ!