Η Πριγκίπισσα του Φωτός!

Μαρία, δεν πειράζει να αργήσεις. Τώρα θα γράφεις και στο σχολείο οπότε καταλαβαίνω να μην προλαβαίνεις.
(Σου σπάω τα νεύρα με τις ερωτήσεις μου, ε; )

Ευχαριστώ για την κατανόηση! :Ρ

Όχι καλέ δεν πειράζει! Σε έχω συνηθίσει!:Ρ Έτσι και αλλιώς, γιαυτό είναι οι ερωτήσεις για να έχει την απόλυτη αγωνία! :Ρ

Μας βλέπω να μένουμε με την αγωνία όμως. Θα μας γράψεις ποτέ;

Χαχα το έχω έτοιμο μόνο διόρθωση...Συγνώμη που άργησα...:Ρ

Διόρθωσέ το τότε!

Να λοιπόν η συνέχεια ελπίζω να σας αρέσει....:Ρ (ελπίζω!:Ρ)


Κεφάλαιο 4ο “Οικογένεια”

«Το επόμενο πρωί η Μαρία ήτανε έτοιμη, έτοιμη γι’αυτό που την περίμενε στην πλατεία! Μια πλατεία που πέρασε σχεδόν όλα τα παιδικά της χρόνια.
Βγαίνοντας από την πίσω πόρτα που είχε αντίκρυ την πλατεία η Μαρία παρατήρησε τα παιδιά της πλατείας να είναι εκεί και να περιμένουν. Όταν έφτασε πολύ κοντά τους, τα ρώτησε. “Τι κάνετε εσείς εδώ;” αλλά προτού προλάβουν να μιλήσουν εμφανίστηκε ο πατέρας της. Και για παράξενο λόγο ήτανε με την κανονική του μορφή, πήγε κοντά της και της ψιθύρισε στο αυτί της “Αυτοί είναι οι ιππότες σου και μερικοί είναι οι στρατιώτες σου.” “Ποιοι είναι οι στρατιώτες μου και ποιοι είναι οι ιππότες μου;” ρώτησε με ειρωνεία και έπειτα γέλασε με ένα ηχηρό γέλιο. “Ιππότες εμφανιστείτε μπροστά μου!” Φώναξε δυνατά από την μεριά που καθόταν ο πατέρας της, δίπλα της. Η Μαρία είδε να παρουσιάζονται μπροστά της, ο Στέφανος ένας από τους καλούς φίλους της, η Χρυσούλα μια καλή της φίλη επίσης, η Γεωργία, φίλη της, τα ξαδέρφια της, όπως τον Κωνσταντίνο, τον Γιάννη και τον Θοδωρή, οι δυο δίδυμες, η Κωνσταντίνα και η Δέσποινα και στο τέλος ήτανε ο αδερφός της. “Ο αδερφός μου; Γιατί;” Είπε με σιγανή φωνή και γύρισε να δει τον Μάνθο. “Για όλους τους άλλους δεν λες τίποτα δηλαδή ε;” είπε ο Μάνθος απευθύνοντας τον λόγο σε αυτήν αλλά στρέφοντας το βλέμμα του προς τους ιππότες. “Ε… εντάξει θα μπορούσα να πω αλλά ο αδερφός μου, ιππότης; Δεν θα ήθελα να πληγωθεί.” Είπε η Μαρία , σπάζοντας την φωνή της προς το τέλος της πρότασης. “Είναι πιο δυνατός, Μαρία, από όσο νομίζεις! Και με λίγη εκπαίδευση θα είναι από τους πιο δυνατούς ιππότες σου.” είπε ο Μάνθος μιλώντας σαν σοφός. “Εντάξει τότε, τι θες να κάνω εγώ τώρα;” Είπε η Μαρία σοβαρά. “Χρίσε τους, ιππότες της Πριγκίπισσας του Φωτός.” Είπε ο Μάνθος, μπαίνοντας μπροστά της.“ Εντάξει, θα τους χρίσω! Μάλλον θα σας χρήσω ιππότες. ”είπε η Μαρία με την πιο δυνατή της φωνή. Αλλά πριν πάει εκεί για να τους χρίσει, ο Κωνσταντίνος ο ξάδερφος της, πετάχτηκε. “Συγνώμη που διακόπτω αυτήν την συγκινητική στιγμή, όχι μόνο για την Μαρία αλλά και για μας. Αλλά αν θέλει να μας χρίσει ιππότες, δεν θα έπρεπε να έχει το ξίφος για να μας ονομάσει;” “Ναι, ναι” ακουστήκαν οι άλλες φωνές των ιπποτών. “Ναι, πάλι καλά που μου το θύμισες, πήγα να το ξεχάσω εντελώς.” Είπε ο Μάνθος με ένα χαμόγελο στα χείλι του σαν ντρεπόταν που πήγε να ξεχαστεί. “Νόμιζα, πως οι νεκροί, δηλαδή τα πνεύματα που βρίσκονται μαζί με τον Θεό, δεν ξεχνάνε.” Είπε η Μαρία κοιτάζοντας τον Μάνθο με την απορία στα μάτια της. “Ε ναι, είναι αλήθεια αλλά εγώ έχω και άλλες δουλειές στο μυαλό που πήγα να το ξεχάσω.” Είπε με μελαγχολία αυτός.“ Εντάξει τότε, που είναι το ξίφος που θα πρέπει να τους χρίσω;” Είπε η Μαρία προς αυτόν. “Είναι στα πέρατα της γης, στο πιο ψηλό μέρος, που σκαλιά θα πρέπει να ανεβείς, και να αντικρίσεις το ουράνιο φως, στις πύλες που λάμπουν από χρυσό, το κλειδί το έχω μόνο εγώ, για να ανοίξω την πόρτα του Θεού. Την πύλη για να μπεις, στον Παράδεισο.” Είπε ο Μάνθος σοφά με ένα ποιηματάκι. “Ωραία… Προς τα πού πάμε;” Είπε η Μαρία, η οποία είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα. “Πάμε σε εκείνα τα σπίτια από πίσω και θα εμφανιστούν οι σκάλες” είπε ο Μάνθος δείχνοντας προς κάτι άσπρα σπίτια που ήταν κοντά στην πλατεία… “ Απλά ακολουθήστε με, εσύ και οι ιππότες.” Είπε κοιτάζοντας πρώτα την Μαρία και έπειτα τους άλλους.
Συμφώνησαν όλοι ομόφωνα ότι θα τον ακολουθούσαν, και έτσι και έγινε. Όταν είχαν φτάσει από εκείνα τα σπίτια, ο Μάνθος είπε μια ψαλμωδική φωνή αλλά σιγανά. “Σκάλες εμφανιστείτε και πηγαίνατε μας εκεί που πρέπει. ”Από το πουθενά, εμφανιστήκαν κάτι σκάλες άσπρες που σε πήγαινα κατευθείαν προς τον ουρανό. Οι σκάλες ήτανε διαφανές αλλά προς το άσπρο. Η Μαρία τις κοίταξε προσεκτικά και έπειτα γύρισε προς το Μάνθο και τον ρώτησε. “Από εδώ, είσαι σίγουρος;” “Ναι, ανεβείτε τες!” είπε εκείνος σοβαρά προς όλους. “Και αν μας δει κανένας ;”ρώτησε ο Στέφανος ο αδερφός της Μαρίας .“Κανένας θνητός δεν θα μπορέσει να σας δει. Μόνο εσείς και εμείς!” Τα παιδιά δεν είπανε τίποτα, απλά τον κοίταξαν καχύπτοτα και έπειτα άρχισαν να ανεβαίνουν τα σκαλιά. Έπειτα από λίγα λεπτά μπροστά τους εμφανίστηκε μια άσπρη καγκελόπορτα που απάνω της είχε γραμμένη τα έξης λόγια “Πύλη του Παραδείσου” τα παιδιά είχαν μείνει άφωνα, αλλά προτού μιλήσει η Κωνσταντίνα η μια από τις δίδυμες, η καγκελόπορτα άνοιξε από μόνη της και στο βάθος ακούστηκε μια ευγενική γυναικεία φωνή. “Καλώς ήρθατε” “Γεια σας!” είπαν τα παιδιά ανεβαίνοντας τα τελευταία σκαλιά. Όταν περάσανε την καγκελόπορτα καταλάβανε ότι δεν πατάνε σε γη αλλά πάνω στα σύννεφα. “Μαγικό” είπε η Δέσποινα η μια από τις δίδυμες. “Όχι μαγικό, αλλά αληθινό!” είπε η Κωνσταντίνα η αδερφή της και άρχισε να τρέχει σαν τρελή απάνω στα σύννεφα. “Βλέπω ότι σας αρέσει εδώ!” ακούστηκε ξανά η γυναικεία φωνή. Τα παιδιά στρέφοντας το βλέμμα τους προς την φωνή, είδαν μια γυναίκα αρκετά μεγάλη. Αλλά το πιο ανατριχιαστικό γι’αυτούς ήτανε που αυτή έμοιαζε με την Παναγιά. “Είσαι η Μαρία η Παρθένος;” Ρώτησε η Χρυσούλα. “Ναι παιδί μου, είμαι εδώ για να σας ξεναγήσω στον όμορφο Παράδεισο μας. Και φυσικά να χρισθείτε οι περισσότεροι από εσάς ως ιππότες της Πριγκίπισσας του Φωτός” είπε η Παναγιά προς τα παιδιά και έπειτα στρέφοντας το βλέμμα της προς το Μάνθο του είπε χαμογελαστά “Έκανες καλά.”»
«Στέφανε πιστεύω ότι τα παιδιά πρέπει να πάνε για ύπνο τώρα. Αν είναι τους συνεχίζεις την ιστορία αύριο.» είπε ψιθυριστά η Λαμπρινή προς τον Στέφανο, βλέποντας τα παιδιά της να κάνουν μεγάλη προσπάθεια να μείνουν ξύπνια.
«Έχεις δίκιο αγάπη μου» είπε ψιθυριστά και αυτός προς εκείνη και έπειτα είπε κατευθύνοντας τον λόγο στα παιδιά του, «Ώρα για ύπνο μικροί μπόμπηρες!»
Τα παιδιά σηκώθηκαν κάπως ζαλισμένα αλλά κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους και να πούνε καληνύχτα στον πατέρα τους, και από ένα φιλί στο μάγουλο του. Η Λαμπρινή πηγαίνοντας τους στα κρεβάτια τους, ο Στέφανος σηκώθηκε από την πολυθρόνα που καθόταν πήγε στην ντουλάπα με τα ποτά, και έβαλε ουίσκι με πάγο. Κοίταξε καλά το ποτήρι και έπειτα πήγε και έκατσε πάλι στην πολυθρόνα. Παρέμεινε εκεί να σκέφτεται και να πίνει το ποτό του, ώσπου…
«Μου λείπεις» είπε μελαγχολικά.

Επιτέλους!!!

Στη γυναίκα του το είπα το "Μου λείπεις;"

Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι: Η ιστορία πώς και εχει έχει τόσο πολύ να κάνει με τη θρησκεία; Δεν έχω διαβάσει καμία άλλη που να έχει τόσο έντονο αυτό το στοιχείο.

Περιμένω τη συνέχειααα!!!

Ναι επιτέλους!

Όχι στην γυναίκα του, είναι λίγο μπερδεμένο αλλά πιστεύω στην συνέχεια θα το καταλάβετε!

Εμ κοίτα αυτή η ιστορία είναι πως να το πω μια παιδική φαντασίωση μου! Και μικρή ήμουνα πολύ φαν του Χριστού
Ε είναι και άλλα διάφορα... αλλά είναι ολίγον χαζά!

Και εγώ την περιμένω να την τελειώσω...

Ευχαριστώώώώ πάντως, για τα καλά σου λόγια!

Τότε το έλεγε νοερά στη Μαρία, την πριγκίπισσα;

Φαν του Χριστού! Αυτό δεν το είχα ξανακούσει! Όλα τα παιδάκια είναι νομίζω.
Πάντως, για να πω την αλήθεια, όλο αυτό το κεφάλαιο θα ήταν ωραίο σαν παιδικό παιχνίδι.

Τότε μην περιμένεις, τέλειωσέ την!

Την αλήθεια λέω

Δεν ξέρω δεν μιλώ!


Χαχα γιατί όχι; Ναι όλα τα παιδιά! Αλλά ήξερα ένα παιδάκι που Τον μισούσε!
Λες ε? Να σου πω την αλήθεια έχεις δίκιο!

Θα την τελειώσω την έχω ξεκινήσει και περιμένωω να πάρω και μεγάλη φόρα!

Και πάλι ευχαριστώ!

Με οτι ειπε η Χριστινα ^_^


Παρε φορα και τελιωσε τηννν ανυπομονουμε....^_^

Ευχαριστώ! Θα περιμένετε λίγο αλλά θα την γράψω!:Ρ

ωραιααα θα περιμενουμε....^_^

Ορίστε η συνέχεια, άργησα το ξέρω απλά το το διόρθωνα για μέρες... Ελπίζω να σας αρέσει! Το ελπίζω...:Ρ


Κεφάλαιο 5ο “Οικογένεια 2ο μέρος. ”


Το επόμενο πρωί βρήκε τον Στέφανο να κοιμάται στην πολυθρόνα. Όταν το φως μπήκε ανάμεσα από τις κουρτίνες που ήτανε μισάνοιχτες, άνοιξε τα μάτια του. Αντανακλαστικά τα χέρια του Στέφανου, έτριψαν τα μάτια του. Έπειτα έκανε να σηκωθεί αλλά ήτανε πολύ ζαλισμένος έτσι σκέφτηκε να καθίσει για λίγα λεπτά.
«Πόσο ήπια χθες;» σκέφτηκε δυνατά και έπειτα κοίταξε το ποτήρι που πριν από λίγες ώρες ήτανε γεμάτο με ουίσκι. Όταν προσπάθησε να ξανασηκωθεί, δεν έπεσε, ζαλίστηκε λίγο αλλά μπόρεσε να περπατήσει. Έτσι παίρνοντας το ποτήρι, το πήγε στην κουζίνα, το έπλυνε και το έβαλε στην θέση του. Φεύγοντας από εκεί μύρισε την μπλούζα του, χρειαζόταν ένα μπάνιο επειγόντως. Κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Ήτανε μόνος στο σπίτι, η γυναίκα του είχε πάει στο σχολείο που δούλευε και τα παιδιά του, ήτανε επίσης στο σχολείο. Τελευταία μέρα πριν να αρχίσει το καλοκαίρι.
Βγαίνοντας από το μπάνιο, κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο του. Φορώντας τα ρούχα του. Κάθισε σπίτι του, δεν είχε δουλειά σήμερα! Μαγείρεψε για την οικογένεια, πήρε κάποιους φίλους και έπειτα χαζεύοντας στον υπολογιστή περίμενε την ώρα που θα ερχόταν τα παιδιά του μαζί με την γυναίκα του.

«Μπαμπά, μπαμπά» τον έκοψαν οι φωνές των παιδιών του Στέφανου, που μόλις άνοιξαν την πόρτα, έτρεξαν κατευθείαν προς αυτόν.
«Πως τα περάσατε;» είπε σηκώνοντας τα αγκαλιά έναν προς έναν.
«Καλά περάσαμε! Μας έλειψες! Και μας έλειψε…» είπε να πει η Μαρία αλλά την διέκοψε ο Μάνθος.
«Η ιστορία της Πριγκίπισσας του Φωτός!» είπε και τον αγκάλιασε σφιχτά.
«Ναι αλλά μετά, το φαγητό» είπε η Λαμπρινή κλείνοντας την πόρτα με το πόδι αφού στα χέρια της είχε ψώνια.
«Εντάξει…» είπε η Μαρία και έσκυψε το κεφάλι της από την λύπη.
«Πάμε να φάμε! Άντε σηκωθείτε!» είπε ο Στέφανος παίρνοντας αγκαλιά την Μαρία και τον Στέφανο από το χέρι του.
Καθίσανε στο τραπέζι, και αρχίσανε να βάζουν να φάνε. Ώσπου η φωνή του Μάνθου έσπασε την σιγή.
«Μπαμπά, άκουσα στο σχολείο ότι είναι αληθινή η ιστορία της Πριγκίπισσα του Φωτός, είναι αλήθεια;» Τα μεγάλα μάτια του Μάνθου κοιτάζανε τώρα τον Στέφανο με απορία.
«Δεν ξέρω, γιε μου!» είπε κάπως με βιασύνη ο Στέφανος και έπειτα πρόσθεσε, «αλλά δεν νομίζω να συνέβη κάτι τέτοιο.»
«Φαντάσου, όμως μπαμπά να συνέβαινε κάτι τέτοιο!» είπε τσιρίζοντας από τον ενθουσιασμό η Μαρία.
«Μαρία, σε παρακαλώ, όχι τώρα.» είπε η Λαμπρινή κοιτάζοντας τον Στέφανο που είχε χλομιάσει.
«Λοιπόν, εγώ τελείωσα…» είπε ο Στέφανος ήρεμα, πετώντας την πετσέτα στο τραπέζι. Σηκώθηκε από την καρέκλα του και κατευθύνθηκε προς την κρεβατοκάμαρα του.
«Μάμα, είπαμε κάτι κακό;» ρώτησε λυπημένα ο Μάνθος, που ήτανε έτοιμος να κλάψει.
«Όχι αγάπη μου! Μην σκέφτεστε κάτι τέτοια! Ο πατέρας απλά πέρασε μια δύσκολή νύχτα.» είπε η Λαμπρινή η οποία είχε σηκωθεί ήδη λίγο πιο πριν για να μαζέψει το πιάτο του Στέφανου, αλλά όταν μίλησε στα παιδιά της, βρέθηκε κοντά τους να τα παρηγορήσει.
«Άρα θα μας πει την συνέχεια της ιστορίας ε;» είπε με όλο ενθουσιασμό η Μαρία.
«Ναι αγάπες μου, απλά το βράδυ θα σας την συνεχίσει…» είπε η Λαμπρινή και τα φίλησε στα μάγουλα τους. «Τώρα πάρτε το πιάτο σας και βάλτε το στο πλυντήριο των πιάτων.» συνέχισε να λέει η Λαμπρινή προς τα παιδιά της απαλά.
«Εντάξει μαμά!» είπαν και τα δυο μαζί. Έβαλαν τα πιάτα στο πλυντήριο και έπειτα έφυγαν για το δωμάτιο τους.

Η Λαμπρινή, όταν πήγε στην κρεβατοκάμαρα είδε τον Στέφανο, ξαπλωμένο στο κρεβάτι.
«Τι ήτανε αυτό;» του είπε σιγανά, νευριασμένη.
«Ποιο;» είπε ήρεμα αυτός και ανακάθισε στο κρεβάτι κοιτάζοντας αυτήν.
« “Αυτή η συμπεριφορά σου”, στα παιδιά!» είπε και κάθισε δίπλα του αναστενάζοντας βαριά.
«Ξέρεις γιατί…» είπε αυτός γυρίζοντας για να την δει καλύτερα.
«Ναι αλλά, μην είσαι έτσι! Εξάλλου είναι παιδιά σου…!!! Θα τους συνεχίσεις την ιστορία το βράδυ;» είπε στο τέλος η Λαμπρινή ήρεμα.
«Ναι! Όταν ξεκινάμε κάτι πρέπει και να το τελειώνουμε! Ακόμα και αν μας πονάει!» είπε ο Στέφανος γυρίζοντας το κεφάλι του, να κοιτάξει το κενό.

Mας έβαλες συνέχειααα!!!

Η ιστορία της πριγκίπισσας είναι σίγουρα αληθινή! Αλλά πώς γίνεται τα παιδιά στο σχολείο να το ξέρουν αυτό;

Ο Στέφανος γιατί έχει τις μαύρες του;

Ανυπομονώ να δω τη συνέχεια της ιστορίας της πριγκίπισσας!!!

Ναι σας έβαλα..

Όλοι τα ξέρουν, γιατί κάποιος είχε γράψει βιβλίο γι'αυτήν...και είχε ακουστεί από κάπου ότι είναι αληθινή, για το ποιος το είπε... θέλει ακόμα...

Έχει τους λόγους του! Πιστεύω ότι θα καταλάβετε στην συνέχεια..

Και εγώ ανυπομονώ... Θα την συνεχίσω σήμερα το βράδυ... Και ελπίζω να είναι έτοιμη αύριο!

Τέλειααα!!!

Και μετά από καιρό! :Ρ Δεν είναι καλό...Αλλά ελπίζω...:Ρ

Κεφάλαιο 6ο “Ο παράδεισος”

«Παιδιά ελάτε εδώ να ακούσετε την συνέχεια της ιστορίας!» Φώναξε από το βάθος του σαλονιού, ο Στέφανος.
«Ερχόμαστεεεε!!» ούρλιαξαν αυτά, και ήρθανε τρέχοντας στο σαλόνι.
«Ξεκίνα μπαμπά!» είπε με ένα χαμόγελο στα χείλη η Μαρία.
«Εντάξει ξεκινάω. Λοιπόν είχαμε μείνει στο ότι όλοι τους, ήτανε στο Παράδεισο. Μετά από πολύ ώρα ξενάγησης, στα όμορφα τοπία που υπήρχε γύρω τους η Μαρία είπε αφού είχε μαγευτεί από την ομορφιά που είχε ο παράδεισος, “Μακάρι να ζούσα εδώ πάνω είναι τόσο όμορφα, ήσυχα και όμορφα” “Ναι” είπανε όλοι οι άλλοι μαγεμένοι από την ομορφιά.»
«Πως ήτανε μπαμπά;» Ρώτησε ο Μάνθος με απορία.
«Γύρω τους υπήρχε μια πρασινάδα, με δέντρα, διάφορα! Πουλιά να κελαηδούν και να πετάνε γύρω σου. Διάφορες μυρωδιές από λουλούδια που σπάνια τα έβλεπες. Και κάπου στο βάθος υπήρχε ένα μεγάλο σπίτι, αλλά περίεργο χτισμένο, εκεί πέρα του είχε πει η Παναγιά ότι είναι όλοι αυτοί που είχαν πεθάνει αλλά επίσης οι Άγιοι με τον Χριστό.»
«Όντως είναι πολύ μαγευτικό!» είπε με ενθουσιασμό η Μαρία.»
«Ναι ήτανε…» είπε ο Στέφανος και αναστέναξε βαθιά… «Ας συνεχίσουμε όμως την ιστορία μας. Όλοι γύρω μαζεμένοι από την Παναγιά ρωτούσαν, συνεχώς για το τι θα γίνει τώρα, η Παναγιά του κοίταξε με ευγένεια στα μάτια της και χαμογέλασε “Τώρα θα χριστείτε, από την πριγκίπισσα του Φωτός, την Μαρία. ”είπε δείχνοντας την Μαρία με νόημα. “Εδώ θα χρισθούν;” Ρώτησε με απορία η Μαρία την Παναγιά. “Όχι στο κεντρικό χώρο του σπιτιού. Εκεί είναι όλοι τους μαζεμένοι, σας περιμένουν.” Είπε δείχνοντας προς το σπίτι. Αυτό το σπίτι είχε ονομαστεί “Φως”. Γιατί λέγανε ότι το σπίτι φωτιζόταν όλος ο χώρος του, και όλοι τους ήτανε φωτισμένοι και εσωτερικά και εξωτερικά. Καταλάβατε παιδάκια μου;» ρώτησε ο Στέφανος τα παιδιά του.
«Ναι!» ανταποκρίθηκαν εκείνα σε αυτόν ενθουσιασμένα.
«Ωραία, έτσι όλοι τους ξεκινήσανε να πηγαίνουν στο “Φως”. Μέχρι που σε ένα σημείο της διαδρομής , η Μαρία σταμάτησε και ρώτησε τη Παναγιά που βρισκόταν μπροστά της, περπατώντας ήρεμα. “Πως θα τους χρίσω, χωρίς να έχω ξίφος;” Η Παναγιά γύρισε και την κοίταξε και λέγοντας χαμογελαστά “Μην ανησυχείς κοπέλα μου, όλες οι ερωτήσεις σου θα απαντηθούν σύντομα!” είπε και γύρισε μπροστά για να συνεχίσει τον δρόμο της. Η Μαρία αν και δεν είχε καλυφθεί από την απάντηση της Παναγιάς, συνέχισε να περπατάει με τους άλλους. Μετά από λίγα λεπτά εμφανίστηκε μπροστά τους το “Φως”, από κοντά φαινόταν πιο μεγάλο!
»Ξαφνικά άνοιξε η κεντρική πόρτα του “Φως”, και ένας άντρας περίπου 30 κάτι χρονών εμφανίστηκε στην πόρτα! “Σας περιμέναμε!” Από την αρχή καταλάβανε όλοι τους πως ήτανε ο Χριστός. Μπήκανε μαζί Του μέσα, συστήνοντας τους όλους εκεί τους Άγιους. Τα παιδιά ακόμα να το πιστέψουν ότι ήτανε στον Παράδεισο, ένα μέρος που κάποιοι δεν πιστεύουν αν όντως υπάρχει.»
«Αλλά υπάρχει έτσι μπαμπά;» τον ρώτησε ο Μάνθος με απορία.
«Ναι αγόρι μου, λοιπόν που λέτε είχανε μπει μέσα τα παιδιά και αφού ο Χριστός τους σύστησε όλους τους Άγιους, πεθαμένους, Αγγέλους τους πήγε στην τραπεζαρία, τους είπε να καθίσουν. Και τα παιδιά σαν στρατιωτάκια αμέσως. Ο Χρίστος πήγε και κάθισε μπροστά σε όλους και είπε “Καλώς ήρθατε φίλοι μου, σας παρουσιάζω επισήμως σε ένα δείπνο μαζί μας. Αλλά πριν ξεκινήσετε και φάτε μαζί μας, η Πριγκίπισσα του Φωτός θα ήθελα να έρθει εδώ κοντά μου. ” Η Μαρία μηχανικά σηκώθηκε από την θέση της και πήγε κοντά στον Χριστό. “Λοιπόν θέλω να σηκωθούν και οι ιππότες, και εσύ καλή μου κοπέλα θα ήθελα να βγάλεις από την πέτρα, εκείνη εκεί, το σπαθί του Φωτός.” Είπε ο Χριστός και της έδειξε. Ενώ η Μαρία πήγαινε προς την πέτρα που ήτανε το σπαθί βαθιά μέσα της, οι ιππότες ήτανε μπροστά στον Χριστό. Όταν έφτασε στην πέτρα, έβαλε και τα δυο τα χέρια της στο σπαθί, και τράβηξε με δύναμη αυτό για να βγει. Μόλις βγήκε το σπαθί από την πέτρα έλαμψε, και τότε είδε. Είδε όλες τις προηγούμενες ζωές των προηγούμενων Πριγκιπισσών του Φωτός, σε κλάσματα δευτερολέπτου, να πολεμάνε δαίμονες και ιδιαιτέρως τον Σατανά. Άρχισε να φοβάται, πετώντας το σπαθί προς τα κάτω με δύναμη. Πέφτοντας και εκείνη στο πάτωμα, άρχισε να κλαίει. Ο Μάνθος, ο πατέρας, βλέποντας την έτρεξε κοντά της και την αγκάλιασε. “Δεν μπορώ να το κάνω φοβάμαι…” Η Παναγιά, πήγε κοντά της, είπε με νόημα στον Μάνθο να σηκωθεί, όταν εκείνος σηκώθηκε εκείνη έκατσε δίπλα της και της είπε “Κοριτσάκι μου, πίστεψε με δεν θέλαμε να γίνει έτσι, αλλά όπως είδαμε ακόμα και το σπαθί του Φωτός σε αναγνώρισε, μάλλον καλύτερα αναγνώρισε την ευγενική καρδιά που έχεις! Όλοι το πιστεύουμε αυτό, και πιστεύουμε ότι κάποια μέρα δεν θα ανησυχούμε για την ισορροπία μεταξύ Αγγέλων και Δαιμόνων. Το σπαθί σου έδειξε σκηνές από Πριγκίπισσες που πολέμησαν για αυτόν τον κόσμο, μην φοβάσαι μπορεί να σου φαίνεται δύσκολο αλλά πίστεψε με στο τέλος θα τα καταφέρεις. ” “Ίσως και να έχετε δίκιο, θα προσπαθήσω αλλά δεν ξέρω..” είπε η Μαρία καταπίνοντας τους λυγμούς της, κοιτάζοντας την Παναγία με θλίψη και φόβο... “Ωραία τώρα ας πάμε να τους χρίσεις, εντάξει;” Την ρώτησε η Παναγία “Ναι εντάξει ας πάμε!” είπε με αποφασιστικό ύφος, σηκώθηκε από εκεί που ήτανε και πήρε και άρπαξε το σπαθί της έπειτα κατευθύνθηκε προς τα παιδιά ή αλλιώς στους ιππότες και…»
«Τζζζζ» ο ήχος του κινητού του Στέφανου έτριζε κάποιος τον έπαιρνε τηλέφωνο.
«Συγνώμη παιδιά, αλλά πρέπει να απαντήσω…» είπε με σοβαρό ύφος ο Στέφανος κοιτάζοντας ποιος τον έπαιρνε τηλέφωνο. Σηκώθηκε από την θέση του, και πήγε και κλείστηκε στο δωμάτιο. Έπειτα το σήκωσε.
«Έλα» είπε.
«Έλα ρε, η Χρυσούλα είμαι» είπε η γυναικά στην άλλη γραμμή..
«Ναι το ξέρω, αλλά για να μπαίνουμε στο ψητό, ήθελα να σε ρωτήσω γιατί είπες στα παιδιά σου ότι η ιστορία της Πριγκίπισσας του Φωτός είναι αληθινή;» είπε στα σοβαρά εκείνος ήρεμα προς αυτήν.
«Γιατί δεν είναι;» Ρώτησε εκείνη σοβαρά, αλλά ήξερε ήδη την απάντηση.
«Δεν θέλω να ξέρουν τίποτα τα παιδιά μου, θέλω να την ξέρουν ότι είναι απλά ένα παραμύθι.» είπε αυτός λυπημένα.
«Συγνώμη, Στέφανε αλλά εμένα δεν μου αρέσει να ζω μέσα σε ένα παραμύθι που το ζήσαμε όλοι μας… Γιατί έτσι είναι σαν να ζούμε ένα ψέμα! Και τώρα να με συγχωρέσεις αλλά θέλω να βάλω τα παιδιά μου για ύπνο, θα τα πούμε και από κοντά…» είπε η Χρυσούλα και τον καληνύχτισε.
«Καληνύχτα» είπε και αυτός, ενώ του το είχε ήδη κλείσει η Χρυσούλα. Κάθισε στο κρεβάτι του και άρχισε να κοιτάει στο κενό.
«Γιατί σε μένα;» αναρωτήθηκε από μέσα του, και σηκώθηκε από το κρεβάτι του για να πάει να συνεχίσει το παραμύθι στα παιδιά… Αλλά ήτανε όντως παραμύθι;