Απονομή Δικαιοσύνης [by Dark Shade]

Απονομή Δικαιοσύνης




Περπατούσε αλλά δεν ήταν κύριος των βημάτων του. Καλά καλά δε μπορούσε να ελέγχει τις σκέψεις του. Πίσσα σκοτάδι τριγύρω , ήτανε και ήσυχη βραδιά , δεν κουνιόταν φύλο , κι αυτό τον έκανε να βυθίζεται ακόμα χειρότερα στις ζοφερές του σκέψεις. Είχε παγωνιά που σου έκοβε το αίμα , και η ανάσα του όπως έβγαινε καυτή από μέσα του άχνιζε μπροστά στη μύτη του. 'Οταν το παρατήρησε συνειδητοποίησε πόσο πολύ κρύωνε και τύλιξε τα χέρια του στο ράσο του. Οι σκέψεις του όμως δεν αναλώνονταν με τέτοια θέματα. Ήταν μια από αυτές τις μέρες της πλήρης συνειδητοποίησης , όπου ερχόταν αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό και όσο κι αν τον βασάνιζε η διαπίστωση ότι έχανε σιγά-σιγά τον έλεγχο του μυαλού του , ήταν εντούτοις πραγματικότητα ότι ο “άλλος” είχε πλέον εδραιωθεί για τα καλά και γι'αυτό μπορούσε να κατηγορεί μόνο τον ίδιο. Κοίταξε τα ράσα του , ή μάλλον αποπειράθηκε να τα κοιτάξει αφού ήταν μαύρα και δένονταν με τη νύχτα σαν ένα συνεχές πέπλο , και αναρωτήθηκε για πολλοστή φορά κατά πόσο του άξιζε να τα φοράει. Όσο για την απάντηση την ήξερε καλά και δεν του άρεσε. Οι τύψεις πάντα τον τύλιγαν τέτοιες μέρες και το χειρότερο ήτανε πως βαθιά μέσα του ήξερε ότι όσο έμενε άπραγος , ο “άλλος” δυνάμωνε , γινότανε όλο και πιο ισχυρός , όλο και πιο διψασμένος. Ακόμα και τώρα που έιχαν περάσει λίγες μέρες από όταν επιτέθηκε τελευταία φορά , τον ένιωθε μέσα στο μυαλό του ξύπνιο , έτοιμο να αναλάβει και πάλι δράση , ενώ παλιότερα περνούσε καιρός για να ξυπνήσει , δίνοντάς του χρόνο να μετανοήσει. Σκέφτηκε πως “τέρμα πια , αυτό ήταν , κάτι θα κάνω , θα αντιδράσω , θα μιλήσω , δεν μπορώ να του επιτρέψω να βλάψει κι άλλον” , όμως ήξερε πως αυτά ήτανε κούφια λόγια. Ποτέ δε κατάφερε να τον νικήσει , πάντα ο “άλλος” ήταν δυνατότερος κι όταν οσμιζόταν κίνδυνο έπαιρνε τον έλεγχο. Παρ'όλα αυτά ΚΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ,δε μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Είχε ήδη προξενήσει πολύ πόνο και αν τελικά τον κυρίευε εντελώς , τότε δεν ήθελε να σκέφτεται τη φρικαλέα ανουσιουργήματα θα διέπραττε. Τα βήματά του τον είχαν βγάλει , θαρρείς από μόνα τους , σε ενα σοκάκι καμιά διακοσαριά μέτρα απ΄το κέντρο της πόλης. Του άρεσε να ακολουθεί αυτό το σοκάκι γιατί έκοβε δρόμο , όμως τούτο το βράδυ ένιωθε την ατμόσφαιρα γύρω του βαριά και τρομακτική καθώς προχωρουσε στα σκοτάδια. Δεν έκανε πέντε βήματα όταν άκουσε έναν ψίθυρο. Σταμάτησε μη γνωρίζοντας αν η φωνή ερχόταν απ'τον έξω κόσμο ή μέσα απ'το κεφάλι του. Έπειτα το ξανάκουσε και βεβαιώθηκε ότι ήταν από το σοκάκι.
-Ποιος είναι εκεί;
μια ψιθυριστή τρομακτική φωνή αποκρίθηκε: “Αμάρτησες Πάτερ”
-“Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέττω” απάντησε εκείνος χωρίς να το σκεφτεί , καθώς μέσα του φούντωνε ο φόβος , ενώ ένιωθε και τον “άλλον” να αναδεύεται μέσα στο κεφάλι του σα φίδι που οσμίζεται θύραμα.
-Πιστεύεις στον παράδεισο Πάτερ; τον ρώτησε ο ψίθυρος
-Ποιος είσαι; Είσαι άνθρωπος ή πνεύμα που έχασε το δρόμο του; Είχε αρχίσει να ζαλίζεται για τα καλά και συνειδητοποιούσε ότι όπου να'ναι ο “άλλος” θα αναλάμβανε και πάλι κι αυτή η σκέψη τον τρόμαζε πιο πολύ κι από τον άγνωστο ψίθυρο του οποίου την πηγή δε μπορούσε να διακρίνει μέσα στο σκοτάδι , αν κι εκείνος έμοιαζε να ήξερε για τα καλά που ακριβώς στεκόταν ο πάστορας.
-Στην κόλαση Πάτερ; Στην κόλαση πιστεύεις;
Ήταν πλέον ανώφελο να αντισταθεί. Ο “άλλος” είχε αντιληφθεί τον κίνδυνο και πίεζε να βγει ξανά στο προσκήνιο. Ένιωσε το μυαλό του να γυρίζει και έπειτα , πολύ γρήγορα , έπεσε σε βαθύ λήθαργο. Ο “άλλος” είχε πάρει τα ηνία.
-Δεν πιστεύω σε ένα μέρος με καζάνια και διαβόλους με τρίαινες που μαχαιρώνουν “αμαρτωλούς” στον αιώνα των αιώνων , αν αυτό είναι που με ρωτάς.
-Περίεργο αυτό για έναν πάστορα , έτσι δεν είναι; συνέχισε ο ψίθυρος
-Όσο είμαι εγώ πάστορας , άλλο τόσο είσαι κι εσύ! Εμφανίσου αν τολμάς , και μην περιμένεις να πιστέψω ότι είσαι κάποιου είδους άϋλο πνεύμα! Έχεις σάρκα και οστά και το ξέρω καλά.
Ο ψίθυρος συνέχισε ακάθεκτος: “Εγώ πάτερ πιστεύω πως για τον καθένα μας υπάρχει και το δικό του κολαστήριο και μάλιστα σου έχω νέα...”
-ΤΙ ΘΕΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΜΙΛΑ ΚΑΘΑΡΑ!
Ένα στιλέτο καρφώθηκε βαθιά στον αριστερό του ώμο , και μόνο τότε ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με την πηγή του ψίθυρου. Ένας άντρας , το πολύ είκοσι πέντε , με γκριζοπράσινα μάτια τον κοιτούσε με μίσος. -“Η κόλασή σου , είμαι εγώ!” του είπε τραβώντας το στιλέτο για να τον καρφώσει αυτή τη φορά στο πρόσωπο...


-Γιατί;
-Τι γιατί;
-Γιατί να σκοτώσεις με τόσο βίαιο τρόπο έναν πάστορα και γιατί αμέσως μετά να παραδοθείς;
-Η απάντηση στη δεύτερη ερώτηση αστυνόμε , είναι απλή. Παραδόθηκα ως καθαρή τιμή στους νεκρούς. Βλέπετε , αν δεν παραδινόμουν θα ανήκα κι εγώ στην ίδια κατηγορία ανθρώπων όπως ο πάστορας που σκότωσα και αυτό θα ήταν προσβολή για τους νεκρούς των οποίων τη μνήμη υπηρετούσα. Όσο για την πρώτη ερώτηση , επιτρέψτε μου να εξηγήσω κι έτσι ίσως να σβήσουμε αυτή την ανόητη έκφραση σύγχυσης από το πρόσωπό σας.


Οι γονείς μου είναι πλούσιοι άνθρωποι και σαν παράπλευρη απώλεια , έμαθα κι εγώ να μη χρειάζεται να δουλεύω για να ζήσω. Μένω σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο και οι γονείς μου , μου πληρώνουν ενοίκιο , αυτοκίνητο και μου δίνουν ένα ποσό για να περνάω κάθε μήνα. Μια τέτοια κατάσταση μπορεί να ακούγεται θελκτική , αλλά έχει τυλίξη τη ζωή μου με ένα πέπλο αεργίας και έλλειψης ενδιαφερόντων. Σπουδάζω λογιστική αλλά κι αυτό έχω αρχίσει να το βαριέμαι και με κουράζει. Το μόνο μου πραγματικό ενδιαφέρον είναι τα μεταφυσικά φαινόμενα , τα οποία πάντα μπορούσαν να εξάψουν τη φαντασία μου. Ωστόσο , δεν είχα καμία εμπειρία και μ'αυτά μέχρι πρότινως.
Συνέβη την περασμένη εβδομάδα. Η μέρα ξεκίνησε άσχημα στη σχολή , με αποτέλεσμα να σηκωθώ και να φύγω κατά τις έξι το απόγευμα παρατώντας κανα-δυο μαθήματα. Στο δρόμο για το σπίτι αγόρασα μια εφημερίδα , αλλά έριξα μια ματιά στην πρώτη σελίδα όπου περιέγραφε ένα στηγερό έγκλημα , κάτι το οποίο δε μου έφτιαξε τη διάθεση με αποτέλεσμα να την παρατήσω στο τραπέζι. Άνοιξα το παράθυρο , αλλά ο καιρός ήταν όπως τον άφησα. Άθλιος. Ήταν μόλις εφτάμιση αλλά έμοιαζε με έντεκα το βράδυ. Η ψυχολογία μου ήταν στα πατώματα , οπότε αποφάσισα να πέσω να κοιμηθώ κι ας ήξερα ότι είναι υπερβολικά νωρίς.
Κάποιος χτύπησε την πόρτα. Σηκώθηκα και έκανα να ανάψω το φως διότι ήταν θεοσκότεινα , αλλά το φως δεν άναβε. Αυτό με τρόμαξε κάπως. Παρ'ολα αυτά πήγα να ανοίξω σκεφτόμενος ότι ούτε να κοιμηθεί δεν μπορεί κανείς.Έφτασα ενστικτωδώς στην πόρτα , αφού ακόμα δεν έβλεπα τίποτα , αλλά πριν ανοίξω μου μπήκαν ψίλοι στα αυτιά.. Έκανα να κοιτάξω απ'το ματάκι αλλά πρέπει και στο διάδρομο να είχε πίσσα σκοτάδι γιατί δε φαινόταν τίποτα. Ρώτησα ποιος είναι , αλλά χωρίς απάντηση. Επί τόπου , άκουσα πίσω μου το παράθυρο της κουζίνας να ανοίγει. Έσπευσα να το κλείσω αλλά είδα ένα ζευγάρι μάτια να με κοιτάζουν απ'έξω. Τρόμαξα φοβερά , έκανα να κλείσω το παράθυρο αλλά αυτό έσπασε με κρότο κι εγώ βρέθηκα φαρδύς πλατής στο πάτωμα. Τότε γύρω απ'τα μάτια σχηματίστηκε ένα ολόκληρο γυναικείο πρόσωπο και ήρθε σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπό μου. Δεν είχε σώμα ούτε τίποτα , μόνο η οπτασία ενός γυναικείου προσώπου που θα ορκιζόμουν ότι δε γνώριζα , αλλά που έμοιαζε αλλόκοτα οικείο. Η γυναικεία μορφή έβγαλε μια απόκοσμη κραυγή και εκείνη τη στιγμή ξύπνησα στο κρεβάτι μου ιδρωμένος.Είχα κοιμηθεί πάρα πολύ , καθώς ήτανε οχτώ το πρωί.Αμέσως πετάχτηκα επάνω και έτρεξα να πλήνω το πρόσωπό μου. Προσπάθησα να ξεχάσω το όνειρο διαβάζοντας λίγη εφημερίδα.
Και τότε έπαθα το μεγάλο σοκ. Η κοπέλα από το όνειρό μου, ήτανε το θύμα που φιγούραρε στην πρώτη σελίδα. Αυτομάτως , τηλεφώνησα ένα φίλο μου με μεγάλη εξοικείωση επί του θέματος και του εξήγησα τη συνέβη. Μου είπε πως ήταν χωρίς αμφιβολία ένα μήνυμα , ότι το θύμα ήθελε να τη βοηθήσω να αποδοθεί δικαιοσύνη για το θάνατό της! Μάλιστα , μου είπε πως όλα τα υπόλοιπα έπρεπε να τα ανακαλύψω μόνος μου , γιατί εμένα διάλεξε η νεκρή. Από την εφημερίδα , έμαθα ότι η κοπέλα , είχε πάει μόνη της για ένα ποτό σε ένα μαγαζί αρκετά μακριά απ'την πόλη. Έφυγε μόνη της , αλλά βρέθηκε σφαγμένη μέσα στο αυτοκίνητό της μακριά απ'το μαγαζί , το πρωί. Όποιος τη σκότωσε , πρέπει να την ακολούθησε από το μπαρ , και να τη νάρκωσε και να την οδήγησε μακριά πριν τη σφάξει , γιατί στο αίμα της βρέθηκε όπιο. Εικαζόταν ότι ήταν θύμα κάποιου τρελού , διότι δεν ήταν βιασμένη ούτε ληστεμένη.

Μπήκα αμέσως στο αμάξι και πήγα μέχρι το μαγαζί. Με το που έφτασα άρχισε να με πονάει το κεφάλι μου , αλλά δε μ'ένοιαζε. Μπήκα μέσα και είδα μόνο ένα μπάρμαν.
-Πως και ανοιχτά;
-Tα πρωϊνά δουλεύουμε σαν καφετέρια κύριε.
Με το που έκανα ένα βήμα , το κεφάλι μου άρχισε να γυρίζει και είδα με τη φαντασία μου σαν σε ασπρόμαυρη ταινία ένα πενηντάρι με μούσια να κάθεται στην άκρη του μπαρ. Την επόμενη στιγμή ήμουν καθισμένος στο μπαρ και ο μπάρμαν ετοιμαζόταν να μου αδειάσει ένα ποτήρι νερό στη μούρη. -“Τι κάνεις εκεί” διαμαρτυρήθηκα.
“Α , ξύπνησες” , μου είπε , “έπεσες ξερός με το που πάτησες μέσα”
Ωχ συγγνώμη , δεν είμαι καλά.
Δε βαριέσαι , θα πάρετε κάτι;
Όχι ευχαριστώ , θέλω μόνο να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις σχετικά με την κοπέλα που σκοτώσανε..
Άσε μας ρε φίλε , τα'πα μια φορά με τους αστυνομικούς , βαριέμαι.
Όχι δεν κατάλαβες.. ειμαι .. ε.. ξάδερφος της αποθανόντως , γι'αυτό ήρθα
Α .. τότε ντάξει. Πάντως το'πα και στους μπάτσους , δε μπορώ να βοηθήσω. Η κοπέλα ήρθε
ήπιε δυο ποτά κι έφυγε.
-Έφυγε κανένας μαζί της;
-Eίχα πολύ δουλειά και δεν είδα αν την ακολούθησε κανένας , αλλά αν έφυγε με παρέα , όχι.
-“Καλώς. Σ'ευχαριστώ”, είπα και γύρισα να φύγω. Τότε θυμήθηκα τον τύπο απ'το όραμά μου
“Μήπως ήταν εδώ κανένας τύπος με μεγάλα μούσια , αδύνατος , γύρω στα πενήντα;”
-Ναι υπήρξε ένας τύπος σαν αυτόν που λες , αλλά δε θυμάμαι πότε έφυγε. Μπορεί και την ίδια ώρα , αλλά μπορεί να είχε φύγει λίγο νωρίτερα.
- “Οκεϋ , γειά σας” , είπα κι έφυγα.


Ήταν μεγάλη διαδρομή από το μαγαζί της περιφερειακής εώς στην πόλη και μου έδωσε χρόνο να σκεφτώ , όσα είχαν συμβεί. Ήμουν σίγουρος , ότι ο τύπος με τα μούσια ήταν ο δολοφόνος , αλλά έπρεπε να μάθω ποιος είναι. Καθώς έμπαινα στην πόλη πέρασα μπροστά από την εκκλησία και σκέφτηκα πως είχα χρόνια να την επισκεφτώ. Και τότε με χτύπησε σαν κεραμίδα. Αυτός ήταν. Ο πάστορας Ντέϊβις. Ήταν καινούριος στην πόλη μας και τον ήξεραν ελάχιστοι ακόμη αλλά παρά τις λίγες σχέσεις μου με την εκκλησία τον ήξερα γιατί μένει στον από κάτω μου όροφο. Να γιατί με διάλεξε το πνεύμα της νεκρής!
Οδήγησα κατευθείαν στην πολυκατοικία μου. Ήξερα τι θα έκανα. Έπρεπε να βρω κάποιο στοίχειο που να αποδείξει την ενοχή του. Πήγα στον ηλίθιο που έχουμε για θυρωρό και του είπα ότι ήθελα να μου δανείσει μια σκούπα γιατί δεν είχα. Μέχρι να μου φέρει βούτηξα απ'το γραφείο του το αντικλείδι για το σπίτι του πάστορα. Πήρα έπειτα τη σκούπα κι ανέβηκα. Ήμουν τρομοκρατημένος αλλά και αποφασισμένος όταν μπήκα στο σπίτι του γείτονά μου. Κινήθηκα ενστικτωδώς προς την κουζίνα. Τελικά έψαξα όλο το σπίτι. Δεν ήμουν σίγουρος τι έψαχνα , αλλά σίγουρα τίποτα εκεί μέσα δεν ήταν σε θέση να πείσει αστυνομικούς για την ενοχή ενός παπά. Τέλος πήγα στην κρεβατοκάμαρα. Άνοιξα ένα συρτάρι και βρήκα ένα μεγάλο στιλέτο. Ήταν πεντακάθαρο , ούτε λόγος για αποτυπώματα , αλλά με το που το άγγιξα , τα φώτα έσβησαν και μεταφέρθηκα σε ένα άλλο μέρος.
Δεν είχα ξαναβρεθεί εκεί , ήταν ένα σκοτεινό πάρκο με ελάχιστο φωτισμό και στον αέρα πλανιόταν μια δυσάρεστη αίσθηση θανατίλας. Μια γυναίκα περπατούσε κατά μήκος του πάρκου. Έτρεξα να την προειδοποιήσω καθώς ήμουν σίγουρος ότι κάτι κακό θα συνέβαινε και τότε εκείνη γύρισε και με κοίταξε και το αίμα μου πάγωσε. Το πρόσωπό της ήταν κατακρεουργημένο από πολλές μαχαιριές και τα μάτια της αδειανά. Με κοίταξε, έβγαλε μια κραυγή και έδειξε με το χέρι της κάπου πίσω μου. Γύρισα και είδα δυο εξίσου χιλιομαχαιρωμένες γυναίκες να με πλησιάζουν ενώ πίσω τους ερχόταν ένα άλλο μαυροφορεμένο πλάσμα. Με πλησίασαν και είδα ότι η μία ήταν η κοπέλα που με είχε επισκεφθεί στο όνειρό μου. Είχαν και οι δύο τα χάλια τους και ήταν ματωμένες. Έκανα να ουρλιάξω , έπειτα να τρέξω , αλλά όλα μέσα μου είχαν παγώσει. Τότε παραμέρησαν και είδα τον άνδρα πίσω τους. Φορούσε ράσα και είχε ένα απαίσιο χαμόγελο στο πρόσωπό του κι ένα μεγάλο στιλέτο στο χέρι του. Ο πάστορας Ντέϊβις σήκωσε το μαχαίρι και με κάρφωσε στην καρδιά! Αυτομάτως ξύπνησα από τον θόρυβο του κλειδιού στην κλειδαριά. Κρύφτηκα κάτω απ'το κρεβάτι , αφού έχωσα το στιλέτο ξανά στο συρτάρι. Με έλουζε κρύος ιδρώτας.Ο πάστορας είχε γυρίσει σπίτι του. Έτσι και πήγαινε στο σαλόνι και έβλεπε το χαμό που έκανα ψάχνωντας , ήμουν νεκρός. Ευτυχώς όμως εκείνος αφού τριγύρησε λίγο στην κρεβατοκάμαρα μπήκε στο μπάνιο. Όταν άκουσα το νερό να τρέχει , βγήκα νυχοπατώντας και έφυγα σε χρόνο μηδέν από εκεί μέσα. Δεν πήγα σπίτι μου. Έκατσα στο πάρκο και σκέφτηκα. Είχε σκοτώσει αυτός και τις τρεις γυναίκες , ήμουν σίγουρος γι'αυτό. Δεν είχα όμως καμία απολύτως απόδειξη για την αστυνομία , ώστε να τον καταδικάσουν. Ήξερα επίσης ότι επρόκειτο για έναν τρελό , κατά συρροήν δολοφόνο. Αυτοί οι άνθρωποι , το ήξερα καλά , δεν αλλάζουν , ούτε μετανοούν. Έπρεπε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Μόνο έτσι θα μπορούσα να γλιτώσω απ'αυτά τα στοιχειοτικά οράματα. Και πλέον ήξερα ποιος ήτανε ο μοναδικός τρόπος για να αποδοθεί δικαιοσύνη και να ησυχάσουν οι νεκροί....


ΤΕΛΟΣ

Πολυ ωραια ιστορια! Καλη τυχη στον διαγωνισμο!

Ευχαριστώ πολύ. 

  Πολύ ωραία!

 

Τίποτα