'Αγγιγμα Ψυχής

Κεφάλαιο 1ο

Πολλές φορές σκέφτηκα πως ήταν το τέλος, αλλά στην πραγματικότητα ήταν η αρχή του τέλους μου. Θυμάμαι καθαρά πως ένιωσα όταν τον πρωτοείδα, ήταν τόσο όμορφος που κάθε φορά που τον κοιτούσα ένιωθα τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Πως δεν υπήρχε κανένα άλλο άτομο σε ολόκληρη την ζωή μου, που να ήταν πιο σημαντικό από εκείνον.
Με κοιτούσε με αυτά τα υπέροχα πράσινα μάτια που μαρτυρούσαν πόνο, θλίψη και αγάπη. Τα μαλλιά του, πιο μαύρα κι από τον ουρανό τα μεσάνυχτα, τα δόντια του πιο άσπρα και από το χιόνι στις κορφές των βουνών, ήταν τόσο ψηλός σαν τα πλατάνια και το δέρμα του πιο απαλό και από το δέρμα ενός μωρού. Ήταν το πιο όμορφο αγόρι που είχα δει πότε στην ζωή μου, τόσο ευγενικός, τόσο έξυπνος και τόσο μα τόσο επικίνδυνος.
Ήταν ανέκαθεν γνωστό η ύπαρξη των βρικολάκων και όλοι είχαν μάθει να ζουν όσο πιο ειρηνικά μπορούσαν μαζί τους. Βέβαια, πριν 6 μήνες έγινε γνωστό στον κόσμο πως ορισμένοι βρικόλακες μπορούσαν να επιβιώσουν κάτω από το καυτό φως του ήλιου. Ήταν ένα πραγματικό σοκ για ολόκληρη την ανθρωπότητα, νιώθαμε ασφαλής κάτω από το φως του ήλιου, είχαμε μια διέξοδο σωτηρίας, μακριά από αυτά τα τέρατα που παίρνουν ανθρώπινη μορφή. Γι’ αυτό και δεν μπορούσαμε να τους ξεχωρίσουμε μέχρι που ο βασιλιάς τους ο Μιχαήλ Β’ αποφάσισε, για την δική μας προστασία πάντα, όλοι οι βρικόλακες να φοράνε ένα σκουλαρίκι στο αυτί, από ένα παράξενο υλικό που έμοιαζε με διαμάντι και γυάλιζε τόσο πολύ που αν το κοιτούσες για πολύ ώρα νόμιζες πως θα τυφλωθείς. Ονομαζόταν lilium όπως και η βρικόλακας που το ανακάλυψε το 1120 μ.Χ, και έτσι πήρε το όνομά του, σαν φόρο τιμής. Πολλοί βρικόλακες έχουν διαπρέψει στο χώρο του θεάματος και της επιστήμης.
‘Πάλι διαβάζεις αυτό το βιβλίο για τους βρικόλακες?’
‘Γεια, πόση ώρα είσαι εδώ και με κοροϊδεύεις?’
‘Αρκετή! Αχ.. Νίνα γιατί δεν καταλαβαίνεις πως οι βρικόλακες είναι επικίνδυνοι και να παρατήσεις όλες αυτές τις έρευνες για την ιστορία τους. Θα σου κάνει καλό... πίστεψέ με.’
‘Πικρόχολη όπως πάντα. Τελικά οι άνθρωποι δεν αλλάζουν σε ένα καλοκαίρι, έτσι Μαρία?’
Με κοίταξε με το συνηθισμένο ξινό ύφος της και έφυγε. Ποτέ μου δεν την πήγαινα ιδιαίτερα αλλά πάντα προσπαθούσα να φανώ φιλική απέναντί της. Το κουδούνι χτύπησε και έπρεπε να μπω στην τάξη για την τελευταία, ευτυχώς, ώρα για σήμερα. Καθώς προχωρούσα προς την τάξη μου σκεφτόμουν πως το σχολείο είχε αρχίσει πριν 3 μέρες, αν βαριόμουν από τώρα σε 3 μήνες τι θα έκανα?
‘Εεε.... Νίνα!! Hello are you there?’
‘Α... Εύα! Περίμενε.... Μην μου πεις ότι χάζευα σ’ όλο το μάθημα..’
‘ Εντάξει δεν στο λέω.’
’ Γιατί δεν με σκούντηξες ή κάτι τέλος πάντων?’
‘ Δεν πρόλαβα’
‘ Δεν πρόλαβες? Τι θα πει αυτό?’
‘ Σε είδε ο καθηγητής, που κοίταγες αλλού και είπε δυνατά πως θα μείνεις μετά το σχόλασμα να τακτοποιήσεις κάτι βιβλία στην βιβλιοθήκη....’
‘ Απίστευτο!!!’
‘ Κι όμως αληθινό....’
‘ Σκάσε Γιάννη!!’, είπαμε και οι δύο μαζί.
‘ Νεύρααα!’
Τον αγριοκοίταξα και έφυγα για την βιβλιοθήκη. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, αυτός ο βλάκας, ο κύριος Καψής με είχε βάλει στο μάτι από πέρσι επειδή στις τελικές εξετάσεις δεν του έγραψα καλά. Λες και ο βαθμός είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην γη για αυτόν. Μερικοί καθηγητές δεν σκέφτονται ότι κάτι σοβαρό μπορεί να έγινε και να μην έγραψα καλά. Όταν έφτασα στην βιβλιοθήκη είδα τον κύριο Καψή μπροστά από 3 μεγάλες στοίβες βιβλίων, να με κοίτα με ένα χαμόγελο που έλεγε : ‘ Εδώ πληρώνονται όλα!’. Έκανε 2 μεγάλα βήματα μπροστά, με κοίταξε με την άκρη του ματιού του και μου είπε: ‘ Τακτοποίησε τα με βάση το θέμα τους’. Τον κοίταξα ψυχρά και του έγνεψα ‘ναι’. Όταν η πόρτα της βιβλιοθήκης έκλεισε πίσω του, σήκωσα το χέρι μου, κατέβασα τα 4 από τα 5 δάκτυλα του χεριού μου και μετά από 2 ολόκληρα δευτερόλεπτα έκανα μεταβολή και άρχισα να τακτοποιώ τον ατελείωτο σωρό από βιβλία φυσικής, ιστορίας και βιολογίας. Όση ώρα τακτοποιούσα σκεφτόμουν την νέα ταινία που έβγαινε στον κινηματογράφο, η οποία λεγόταν ’Παγωμένη Καρδία’ , προφανώς αφού είμαι τόσο κολλημένη με τους βρικόλακες και ξέρω σχεδόν τα πάντα ακόμη μια ταινία με θέμα τους βρικόλακες δεν θα έκανε μεγάλη διαφορά. Έτσι, δεν κατάλαβα για πότε πέρασε η ώρα και ο ουρανός είχε πάρει μια απόχρωση του απαλού ροζ και του βελούδινου μωβ. Έβαλα και το τελευταίο βιβλίο στην θέση του, πήρα την τσάντα μου από το τραπέζι, κλείδωσα την πόρτα της βιβλιοθήκης και πήρα τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μου. Παρατήρησα πως το ρολόι μου είχε σταματήσει. ’Άχρηστο παλιόπραμα!’
‘ Τι έκανα?’
Γύρισα από την αντίθετη κατεύθυνση και είδα τον Γιάννη. Τον κοίταξα με ένα βλέμμα γεμάτο απορία και έκπληξη.
’ Γεια πάλι. Μη μου πεις ότι τώρα τελείωσες?’
’ Κι όμως στο λέω.’
’ Αχ, θα σε πάω σπίτι σου είναι πολύ επικίνδυνα για ένα κορίτσι να περπατάει μόνο του.’
’ Τι καλός. Αλήθεια τι έκανες εδώ?’
’ Εμ, σε περίμενα.’
‘ Μάλιστα, οργανωμένο το έγκλημα ε?’
’ Δηλώνω ένοχος’. είπε και μου χάρισε ένα υπέροχο χαμόγελο. Ο Γιάννης ήταν ένα αρκετά μελαγχολικό αγόρι όταν τον γνώρισα, τώρα πια χαμογελάει. Λατρεύω να βλέπω αυτό το χαμόγελο να ξεδιπλώνεται στα χείλη του, τα υπέροχα μελί του μάτια να με κοιτάνε και τα μαύρα μαλλιά του να ανακατεύονται περισσότερο με τον αέρα. Περπατούσαμε για λίγο αμίλητοι, ήταν λίγο ασυνήθιστο για εκείνον και για εμένα, ειδικά για εμένα. Μιλούσα πολύ.
’ Χμμμ, ξέρεις θα πάω το Σαββάτο στο κινηματογράφο με την Εύα θες να έρθεις?’
’ Το Σαββάτο? Α, δεν ξέρω ρε Γιάννη. Μάλλον θα πάω στον πατέρα μου. Από τότε που χώρισαν οι γονείς μου το πρόγραμμα μου είναι αβέβαιο. ’
’ Κρίμα. Θα δούμε την ταινία που θες να δεις.’
‘ Νόμιζα ότι απεχθανόσουν τους βρικόλακες.’
‘ Και συνεχίζω, απλά είμαι περίεργος να δω εν δράση αυτόν τον Ρόμπερτ Μόρισον.’
’ Εύχομαι να σου αρέσει τόσο πολύ ώστε να συζητάμε και οι 3 για βρικόλακες.’
’ Θα ’θελες.’, χαμογέλασε ξανά αλλά μετά από 2 δευτερόλεπτα αυτό το ζεστό χαμόγελο, πάγωσε πάνω στα χείλη του και αστραπιαία άπλωσε το χέρι του στο μπράτσο μου και με τράβηξε κοντά του. Γύρισα σχεδόν έντρομη να δω τι συμβαίνει ώσπου είδα κάτι λαμπερό να γυαλίζει 3 μέτρα, περίπου, μακρύτερά μου. Τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του, κρατούσα την αναπνοή μου για να μην τσιρίξω από χαρά στην μέση του δρόμου. Κοιταζόμασταν για αρκετά δευτερόλεπτα, ώσπου ένιωσα τον Γιάννη να με τραβάει για να φύγουμε. Πρόβαλα αντίσταση και ξέφυγα από το χέρι του, γύρισα προς το εκπληκτικά όμορφο αγόρι, έγειρα λίγο μπροστά και τον κοίταξα μαγεμένη. Δεν ήταν όνειρο, ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα βρικόλακα από κοντά. Έτσι άρπαξα την ευκαιρία από τα μαλλιά.
’ Είσαι..... Βρικόλακας?’
Με κοίταξε μπερδεμένος και παρατήρησα πως η μια άκρη των χειλιών του τραβήχτηκε πίσω και αποκάλυψε μια λευκή και αρκετά εντυπωσιακή οδοντοστοιχία. Τα μάτια μου έμειναν καρφωμένα στον έναν από τους δύο κυνόδοντες του. Άφησα την αναπνοή μου να βγει γρήγορα και τα χείλια του τραβήχτηκαν πιο πολύ. Ήταν βρικόλακας, ήταν ένας βρικόλακας που μου χαμογελούσε.
’ Είσαι παράξενη’, μου είπε με την βελούδινη φωνή του και νόμιζα πως ήμουν στον παράδεισο. Συνέχιζα να τον κοιτάω σαστισμένη, δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου.
’ Είσαι καλά?’
’ Ν-ναι, απλά είναι η πρώτη φορά που μιλάω και συναντώ έναν βρικόλακα, είναι τέλειο!!’
’ Είσαι όντως πολύ παράξενη. Είμαι ο Κρίστιαν.’
Κρίστιαν! Μια μελώδια αντηχούσε στα αυτιά μου, μια ζωγραφιά σχηματιζόταν στο μυαλό μου, μια ηλιαχτίδα φωτός φώτιζε την μονότονη ζωή μου.
Ο Κρίστιαν!



Ειμαι ακόμα αχάρια... γιαυτο δειξε επιεικια...

Μια χαρά ξεκίνημα έκανες μεγαλειότατη.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

χαχ0α ευχαριστω πολυ ευγενικε μου alastar!!

Τέλειος τίτλος, πολύ ωραίες περιγραφές και καλή ιστορία απ' ότι φαίνεται! Δε σου φαίνεται ότι είσαι αρχάρια.
Συνέχισε να γράφεις γιατί πραγματικά θέλω να δω τη συνέχεια.

Κεφάλαιο 2ο

Δεν ξέρω πόση ώρα καθόμουν και τον κοιτούσα, πρέπει να ήταν αρκετή έτσι μου φάνηκε δηλαδή. Έγειρε κοντά μου, εγώ ίσιωσα την πλάτη μου αλλά δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Αυτό το πράσινο των ματιών του, το πράσινο του σμαραγδιού σε τύφλωνε αλλά δεν σ’ άφηνε να τραβήξεις τα μάτια σου από πάνω τους.
‘ Είσαι καλά?’, με ξαναρώτησε με ένα απορημένο βλέμμα.
‘ Ν-ν-ναι, είμαι απολύτως καλά’, είπα και προσπάθησα να χαμογελάσω ενώ σκεφτόμουν πόσο χαζή του φάνηκα. Τον κοιτούσα τόσο αδιάκριτα. Μάλλον θα του φάνηκα πολύ παράξενη και εντελώς παιδί. Μόνο ένα παιδάκι θα χάζευε έτσι όπως χάζεψα και εγώ. Μάλιστα και ποία κοπέλα δεν θα χάζευε στην θέα ενός τόσο sexy και γοητευτικού αγοριού......
‘ Sexy? Γοητευτικό? Σ’ ευχαριστώ για τα κομπλιμέντα, είσαι πολύ καλή.’
Που μπορεί και διαβάζει τις σκέψεις μου?
‘ Οοο... Συγνώμη δεν το έκανα επίτηδες.’, είπε και μου χάρισε ένα στραβό αλλά πολύ χαριτωμένο χαμόγελο. Ενώ εγώ σκέφτηκα: « Ναι, πως... Είμαι 100% σίγουρη ότι το έκανες επίτηδες». Ήξερα ότι θα διαβάσει πάλι τις σκέψεις μου και πέτυχα τον σκοπό μου, το χαμόγελο έσβησε από το υπέροχο πρόσωπό του. Με κοίταξε σχεδόν έκπληκτος που ενώ ήξερα πως θα ακούσει τι σκεφτόμουν, ήμουν και εγώ το ίδιο έκπληκτη με εκείνον. Ειρωνευόμουν έναν βρικόλακα? Ω θεέ μου.
Γύρισα προς την μεριά του Γιάννη, τον οποίο είχα ξεχάσει πως βρισκόταν εκεί, τον κοίταξα απολογητικά και του είπα : ’ Θα συνεχίσω μόνη μου, το σπίτι μου είναι στο άλλο στενό, τα λέμε αύριο.’. Με κοίταξε χωρίς να πει τίποτα και μου έγνεψε ‘ναι’ . Άρχισα να περπατώ προς την κατεύθυνση του σπιτιού μου, γύρισα το κεφάλι μου πίσω και είδα τον Κρίστιαν να με ακολουθά. Αμέσως επιτάχυνα το βήμα μου, ξαναγύρισα πίσω για να δω που βρίσκετε και είδα πως και εκείνος είχε επιταχύνει το βήμα του. Πανικοβλήθηκα και άρχισα να τρέχω, ώσπου βρέθηκε μπροστά μου. Σταμάτησα μπροστά του και τον κοίταζα χωρίς καθόλου συναίσθημα.
’ Τελικά έκανα λάθος’ αποκρίθηκε με ένα παιχνιδιάρικο ύφος.
’ Έκανες λάθος σε τι?’
’ Στο ότι ένας άνθρωπος μπορεί να εναντιωθεί σε έναν βρικόλακα. Πριν αυτό έκανες, αλλά όταν με είδες να σε ακολουθώ άρχισες να τρέχεις επειδή φοβήθηκες πως θα σου πιω το αίμα. Κάνω λάθος?’
Διασκέδαζε το γεγονός πως είχε δίκιο. Άπλωσε το χέρι μου κατά μήκος του πρόσωπου μου, κάνοντας προφανές πως ήθελε να αισθανθεί το δέρμα μου καθώς την ίδια στιγμή μου έλεγε : ’ Δεν πρέπει να εναντιώνεσαι σε ένα τόσο επικίνδυνο όν όπως ο βρικόλακας.’ είπε απειλητικά.
Έκανα ένα απότομο βήμα πίσω και εκείνος αντίγραψε την κίνηση μου και έκανε ένα βήμα μπροστά. Προσπάθησα να κάνω τον φόβο μου να μετατραπεί σε θυμό, για να μην καταλάβει τίποτα. Έκπληκτη παρατήρησα πως εγώ, η κοπέλα που θαύμαζε τους βρικόλακες, που θα μπορούσα να τους φτιάξω άγαλμα στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος, αυτή την στιγμή η καρδία μου χτύπαγε σαν τρελή από το φόβο και μια φωνή μέσα μου, ούρλιαζε : « ΤΡΕΧΑ». Έκανα ένα βήμα μπροστά και του είπα: ’Δεν πρόκειται να σε καλέσω σπίτι μου, βρικόλακα’. Έσφιξα τόσο δυνατά το χέρι μου για να το κάνω να σταματήσει να τρέμει από τον φόβο, που νόμιζα πως θα το έσπαγα. Με κοίταξε χωρίς να πει τίποτα, τα μάτια του γελούσαν αλλά το στόμα του ήταν σφιγμένο σαν να μην ήθελε να αφήσει τον εαυτό του να πει κάτι γιατί υπήρχε κίνδυνος να κάνει κάτι που θα το μετάνιωνε.
‘ Έχεις θράσος, μ’ αρέσει’, είπε με θαυμασμό, ‘Καληνύχτα’. Τον κοίταξα γεμάτη απορία, δεν πρόλαβα να πω και εγώ «καληνύχτα» και εξαφανίστηκε στο σκοτάδι. Έτρεξα μέσα στην ζεστασιά και στην προστασία του σπιτιού μου. Μόνο εκεί μπορούσε πλέον να είναι ένας άνθρωπος ασφαλής. Οι βρικόλακες δεν μπορούσαν να μπουν αν δεν τους προσκαλούσε κάποιος.
Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι, τον σκεφτόμουν συνέχεια. Σκεφτόμουν τα μάτια του, τα χείλη του, το βλέμμα του. Γιατί δεν μου επιτέθηκε? Τον προκάλεσα. Είμαι σίγουρη πως τον εκνεύρισα. Αν ήμουν στην θέση του θα μου είχα πιει το αίμα σε 5 δευτερόλεπτα. Γιατί δεν μου επιτέθηκε?
Ήρθε το πρωί και εγώ ετοιμάστηκα για το σχολείο. Ήμουν άυπνη, κουρασμένη και..... έκπληκτη, βλέποντας τον Κρίστιαν στο απέναντι πεζοδρόμιο, να κοιτάζει προς τα εδώ με ένα στραβό, εντυπωσιακό χαμόγελο που σε άφηνε χωρίς πνοή. Σήκωσε τα χέρια του και μου έδειξε το ρολόι του. Απόρησα, αλλά μετά κατάλαβα. Είχα αργήσει για το σχολείο, του έριξα μια τελευταία ματιά και έφυγα. Παρά τρίχα έφτασα στην ώρα μου. Ο Γιάννης και η Εύα ήρθαν κοντά μου και με χαιρέτισαν.
‘ Πως πήγε η τακτοποίηση των βιβλίων?’, είπε ο Γιάννης προφανώς κοροϊδεύοντας με που κάθισα 3 ώρες για να τα φτιάξω αλλά μου έκανε εντύπωση που δεν θυμόταν ότι χθες ήταν μαζί μου, όταν συναντήσαμε τον Κρίστιαν και όταν έφυγα και..... Τότε τα κατάλαβα όλα. Ο Κρίστιαν σαγήνευσε τον Γιάννη για να μην πει τίποτα για τα χθεσινά. Μα γιατί? Ο Γιάννης δεν αποτελούσε απειλή. Τι θα μπορούσε να κάνει στον Κρίστιαν? Μπορεί ο Γιάννης να ήταν αρκετά γεροδεμένος, αλλά οι λιγοστοί μύες του Γιάννη δεν είναι δα και κανά σοβαρό εμπόδιο για τον Κρίστιαν.
‘ Ήταν πολύ βαρετά.’
‘ Το φαντάζομαι.’ είπε ο Γιάννης κοροϊδεύτηκα.
’ Το Σαββάτο τι κάνεις?’
’ Θα πάω στον μπαμπά μου’. Η ίδια ερώτηση και απάντηση ξανά.
‘ Θα πάμε να...’
‘ Δείτε τα « Παγωμένη Καρδιά», ξέρω.’
‘ Μα δεν στο είχα πει.’ είπε μπερδεμένος.
‘ Το μάντεψα?’. Με κοίταξαν καχύποπτα.
’ Είσαι παράξενη σήμερα’, είπε η Εύα με ένα ύφος που ήταν λες και ανακάλυψε τον νόμο της βαρύτητας. « Σε πρόλαβε άλλος», σκέφτηκα. Περπατήσαμε στην τάξη και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να βγαίνουμε από την τάξη και εγώ προς μεγάλη μου έκπληξη να είμαι πάλι τιμωρία να καθαρίσω την τάξη, λες και αυτό το χαζό σχολείο δεν έχει καθαρίστριες!! «Τα νεύρα μου», σκέφτηκα και άρπαξα την σφουγγαρίστρα από την αποθηκούλα, κάτω από την κεντρική σκάλα. Το καθάρισμα της τάξης μου φάνηκε ατελείωτο, μα τι στο καλό έχω πάθει? Γιατί χαζεύω?
Όταν επιτέλους τελείωσα το καθάρισμα, έφυγα σαν κυνηγημένη από το σχολείο, αλλά δεν πρόλαβα να πάω και πολύ μακριά γιατί το δρόμο μού έκοψαν δυο μαύρα all star, σήκωσα το κεφάλι μου αργά, για να δω ποιος ήταν αυτός ο αγενέστατος άνθρωπος που μου έκοβε τον δρόμο. Ένα ελαφρά σκισμένο τζιν, μια μαύρη μπλούζα που είχε μια επιγραφή που έλεγε: ‘Bite me, taste me, feel me ‘. Αντίκρισα το πρόσωπο του, ήταν ο Κρίστιαν. Έκπληξη και τρόμος σκιαγραφήθηκαν στο πρόσωπό μου. Έκανα ένα απότομο βήμα πίσω και προσπάθησα να τρέξω αλλά εκείνος μου έπιασε το χέρι και με τράβηξε κοντά του. Έβγαλα μια πνιχτή κραυγή τρόμου και άρχισα να κλαίω. Με αγκάλιασε, ήταν ζεστά.
‘ Ηρέμησε. Δεν θα σου κάνω τίποτα.’ είπε με την βελούδινη φωνή του.’ Σσσσ, ηρέμησε, όλα είναι καλά’, ξανάπε και τότε κατάλαβα πως το εννοούσε. Σταμάτησα να τρέμω και τραβήχτηκα απρόθυμα από την ζεστή του αγκαλιά. Τον κοίταξα δειλά, εκείνος πήρε το πρόσωπό μου στα χέρια του, με κοίταξε για λίγο και έβγαλε ένα πανάκι με το οποίο σκούπισε τα δάκρυα που είχαν απομείνει στα μάτια μου. Η υφή του ήταν τόσο απαλή, άσπρο μετάξι, το πανάκι κάτω-κάτω είχε ένα μονόγραμμα «Κ.Μ ».
‘ Θα σε πάω σπίτι σου’, είπε ψυχρά. Του έγνεψα ‘ναι’, και περπάτησα δίπλα του. «Κ.Μ»? Κρίστιαν Μ?
‘Κρίστιαν Μονέρα’, είπε χωρίς να με κοιτάξει.
‘ Γιατί διαβάζεις το μυαλό μου? Είναι κάποιου είδους διασκέδασης για σένα?’, του είπα ενοχλημένη.
‘ Νίνα..’ ξεκίνησε να λέει, αλλά τον διέκοψα.
‘ Πώς ξέρεις το όνομά μου? Με παρακολουθείς?’
‘ Μπορείς να το πεις και έτσι’, είπε παιχνιδιάρικα.
‘Τί? Είσαι stalker? Απίστευτο, έναν βρικόλακα γνώρισα και μου βγήκε ανώμαλος.’ σταμάτησε να περιπατάει σοκαρισμένος από την λέξη που χρησιμοποίησα. Με κοίταξε και ξανάρχισε να προχώρα.
‘ Ποτέ δεν με έχουν αποκαλέσει έτσι.’ είπε πειραγμένος
‘ Για όλα υπάρχει πρώτη φορά.’ συμπλήρωσα.
‘ Το ξέρω, άκου δεν ήθελα να σε τρομάξω. Συγνώμη!

Κεφάλαιο 3ο

Μόλις τώρα μου ζήτησε συγνώμη? Είχα μείνει να τον κοιτάζω σαν να μην καταλάβαινα τι μου έλεγε, σαν να μίλαγε άλλη γλώσσα. Κούνησα το κεφάλι μου ελαφρά και γύρισα στην πραγματικότητα, του χαμογέλασα σαν ένδειξη πως δεχόμουν την «συγνώμη» του.
‘Δεν πειράζει, αρκεί να μην γίνεται συνέχεια.’
‘ Θα κάνω κάτι για αυτό. Αν και δεν είναι του στυλ μου.’ είπε απογοητευμένος.
‘ Μπα? Έχεις και στυλ?’ είπα ειρωνικά, προσπαθώντας να σπάσω τον πάγο, αλλά δεν πέτυχε κάτι μου έλεγε πως τον προκαλούσα να γίνει τρομακτικός. Έτσι, είπα γρήγορα ‘Συγνώμη, πρέπει να ελέγξω το στόμα μου.’
‘Σίγουρα!’ είπε με έναν τόνο ειρωνείας. Νομίζω ότι θύμωσε, βασικά τώρα που το ξανασκέφτομαι και εγώ θα θύμωνα αν κάποιος μου έλεγε να μην τον τρομάζω αλλά εκείνος συνέχιζε να φέρεται σαν κακομαθημένο πλουσιόπαιδο. «Νιώθω ενοχές», σκέφτηκα και τον κοίταξα. Παρατήρησα πως το προφίλ του ήταν και αυτό εξίσου καταπληκτικό όπως και κάθε άλλο μέρος του προσώπου του.
‘ Μη....νιώθεις ενοχές. Γιατί έτσι νιώθω εγώ ενοχές που σε κάνω να νιώθεις ενοχές.....’ έκανε μια παύση ‘φτάσαμε δυστυχώς’ είπε ψιθυριστά για να μην ακούσω προφανώς, αλλά εγώ το άκουσα. Του έκοψα τον δρόμο, στάθηκα μπροστά του και τον κοίταξα στα μάτια. Είδα κάτι που έκανε την καρδία μου, να σκιρτήσει, ήταν ξεκάθαρο, τουλάχιστον έτσι νομίζω, δεν είμαι ειδική σε θέματα καρδίας αλλά αυτό που έβλεπα νομίζω ότι ήταν αγάπη. Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου, έβαλα τα χέρια μου στους ώμους του για να μπορέσω να στερεωθώ μιας και ήταν πιο ψηλός από εμένα. Πλησίασα το πρόσωπό μου στο δικό του, τα στόματά μας απείχαν μόλις 5 εκατοστά, ήμουν τόσο κοντά στο να τον φιλήσω αλλά εκείνος έπιασε τα χέρια μου και τα κατέβασε από τους ώμους του. Με κοίταξε και μου ψιθύρισε ’ Σταμάτα’. Έκπληξη διαγράφηκε στο πρόσωπό μου. Είχα κάνει λάθος? Δεν του άρεσα? Έκανα 2 βήματα πίσω και τον κοίταξα με ένα απολογητικό βλέμμα και του είπα ’ Ω θεέ μου, συγνώμη, δεν.......εγώ....πρέπει να πηγαίνω. ’ Δεν με σταμάτησε. Δεν είπε τίποτα, με άφησε να φύγω. Ω θεέ μου, ήταν όλα στην φαντασία μου? Τώρα πια δεν είχα μούτρα να τον αντικρίσω. Είχα γίνει ρεζίλι μπροστά του και αυτό με πονούσε πιο πολύ από το γεγονός πως μου έριξε χυλόπιτα. Θα νόμιζε πως ήμουν καμία από αυτές που την βρίσκουν με άκρως επικίνδυνους τύπους σαν αυτόν. Είμαι πολύ βλάκας! Πώς μπόρεσα να κάνω κάτι τέτοιο, δεν είναι καν του χαρακτήρα μου. Δεν είμαι έτσι εγώ, να προσπαθώ να φιλήσω το πρώτο αγόρι που έχω μπροστά μου. Αλλά και πάλι ήμουν πολύ σίγουρη, πως είδα κάτι στο βλέμμα του που έκανε την καρδία μου να σκιρτήσει ή μήπως ήταν της φαντασίας μου?
Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και σκεφτόμουν τι είχα κάνει και ούτε που κατάλαβα πότε με πήρε ο ύπνος. Ξαφνικά βρέθηκα σ’ ένα μέρος όπου μπορούσα να ακούσω την φύση να τραγουδάει, άκουγα τα πουλάκια να κελαηδούν σε χαρούμενους τόνους και το τρεχούμενο νερό να συνοδεύει την μελωδία, να την εμπλουτίζει και να την κάνει ξεχωριστή. Παρατήρησα πως βρισκόμουν σ’ ένα μικρό και πολύ φωτεινό ξέφωτο περιτριγυρισμένο από πολύ ψηλά έλατα. Δεν έμοιαζε καθόλου με την πραγματικότητα και φυσικά δεν έμοιαζε καθόλου με την Ελλάδα, αντιθέτως έμοιαζε με κάποιο κομμάτι δάσους που βρισκόταν στην Αμερική. Ήταν πολύ παράξενο και πολύ όμορφο μαζί, η σύνθεση των χρωμάτων έδινε στην εικόνα μια πινελιά γαλήνης και ασφάλειας. Στην άλλη άκρη του ξέφωτου διέκρινα μια ανδρική σιλουέτα ντυμένη στα λευκά. Δεν μπορούσα να καταλάβω ποίος ήταν, αλλά η ανδρική σιλουέτα κινήθηκε γρήγορα και με αρκετή άνεση, διασχίζοντας την μεγάλη απόσταση που μας χώριζε. Ένα ζευγάρι πράσινων ματιών σταμάτησε μόλις ένα μέτρο από εκεί που στεκόμουν εγώ. Ήταν ο Κρίστιαν, τόσο όμορφος καθώς το φως του ήλιου έπεφτε πάνω στο λευκό του δέρμα, τα μάτια του γυάλιζαν στο φως και τα μαλλιά του δεν φαίνονταν τόσο μαύρα όσο ο κατάμαυρος ουρανός τα μεσάνυχτα. Ήταν αμίλητος και μου χαμογελούσε, φαντάστηκα πως δεν μου μίλαγε εξαιτίας του συμβάν που έγινε το μεσημέρι. Κοίταξα κάτω γεμάτη ντροπή και προς μεγάλη μου έκπληξη παρατήρησα πως ο Κρίστιαν ήταν ξυπόλητος. Σήκωσα τα μάτια προς το πρόσωπό του. Οι ματιές μας συναντήθηκαν και ένιωσα πολύ περίεργα.
’ Εσύ με έφερες εδώ?’ είπα απορημένα.
‘ Ναι, θέλω να μιλήσουμε για κάτι.’ Τον κοίταξα με περισσότερη απορία και περιέργεια. Τόσο κακό προξένησε ένα παραλίγο φιλί?
‘ Είμαι όλη αφτιά.’ Αν και δεν ήθελα να ακούσω τίποτα.
‘ Έχει να κάνει με το φιλί το...’ Τον διέκοψα για να τον διορθώσω ενοχλημένη.
‘ Παραλίγο φιλί!’ τόνισα ενοχλημένη.
‘ Καλώς, με το παραλίγο φιλί. Γιατί το έκανες?’ προσπάθησε να φανεί αυστηρός και ενοχλημένος αλλά δεν τα κατάφερε. Έπρεπε να απαντήσω δυστυχώς.
‘Νόμιζα πως και εσύ το ήθελες.’ είπα απολογητικά.
‘ Δεν έπρεπε να το κάνεις. Ήταν πολύ επικίνδυνο.’ είπε σοβαρά. Κοίταξα το έδαφος σαν να ήθελα να το τρυπήσω με την ματιά μου.
‘ Κοίτα με.’ είπε με σιγανή και υπνωτιστική φωνή. Δεν ήθελα να κοιτάξω αλλά ένιωθα πως αν δεν το έκανα αμέσως, η καρδία μου θα πεταγόταν έξω από το σώμα μου. Σήκωσα το κεφάλι μου τόσο γρήγορα που ένιωσα ένα δυνατό κλικ στο πίσω μέρος του. Ο Κρίστιαν με κοίταγε επίμονα σαν να περίμενε κάποια μου κίνηση. Όταν σιγουρεύτηκε πως δεν θα έκανα τίποτα για να τον διακόψω είπε: ‘ Όταν θα ξυπνήσεις το πρωί δεν θα θυμάσαι τίποτα για το φιλί αλλά και για αυτή μας την συνάντηση. Δεν έγιναν ΠΟΤΕ.’ Η τελευταία λέξη ακούστηκε σαν να ερχόταν από μακριά. Το υπέροχο αυτό τοπίο και ο Κρίστιαν εξαφανίστηκαν και εγώ συνέχισα να κοιμάμαι χωρίς να δω κανένα όνειρο.
Όταν χτύπησε το ξυπνητήρι μου, ξύπνησα και ένιωθα σαν να κοιμόμουν μέρες. Δεν θυμόμουν τι είχε γίνει την προηγούμενη μέρα, το μόνο που ένιωθα εκείνο το συννεφιασμένο και κρύο πρωινό ήταν τίποτα, σαν να μην περίμενα να ζήσω μια φυσιολογική μέρα σήμερα. Γρήγορα το ξέχασα και έφυγα για το σχολείο. Στην διαδρομή παρατήρησα πως ο Κρίστιαν δεν ήταν έξω από το σπίτι μου, αλλά και έξω από το σχολείο. Γιατί? Τις σκέψεις μου διέκοψε η Εύα. Εκείνη την μέρα ήμουν τόσο προβληματισμένη με την απουσία του Κρίστιαν, που μετά από τόσους μήνες παρατήρησα την Εύα. Είχα ξεχάσει πως τα μακριά καστανά μαλλιά της έπεφταν πλούσια γύρω από τους ώμους της, πως τα υπέροχα στρογγυλά πράσινα μάτια της έκαναν τέλεια αντίθεση με το ελαφρά μαυρισμένο δέρμα της. Ήταν εμφανές πως από πέρσι είχε ψηλώσει κατά 5 πόντους. « Πρέπει να είναι πολύ περήφανη τώρα που ψήλωσε κι άλλο.» σκέφτηκα και της χαμογέλασα γλυκά.
’ Καλημέρα!’ μου είπε παιχνιδιάρικα όπως πάντα. Ήταν στην προσωπικότητας της να είναι τόσο αδαής και καλή με όλους. Δεν έβλεπε το κακό γύρω της. Ήταν πάντα πολύ αισιόδοξη όσο αναφορά την κοινωνία μας. Ήλπιζε πως μια μέρα όλα αυτά θα αλλάξουν.
’ Καλημέρα.’ της είπα βαριεστημένα.
’ Έχεις κάτι?’ είπε υποψιασμένη πως όντως κάτι είχε συμβεί. Εκείνη την στιγμή το καλοσκέφτηκα. Γιατί με ένοιαζε τόσο πολύ αν ο Κρίστιαν ήταν απών σήμερα? Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ας πάει να παίξει με άλλους ανθρώπους, γιατί εγώ δεν είμαι το παιχνίδι του. Το παιχνίδι του? Η τελευταία μου σκέψη, με έβαλε να σκεφτώ πως υπήρχε πιθανότητα να ήμουν ένα παιχνίδι γι’ αυτόν. Βέβαια, είδε πως δεν τον προσκαλούσα μέσα και πως δεν θα έπαιρνε από εμένα, ούτε μία σταγόνα αίματος και βαρέθηκε. Είμαι τόσο αφελής, που νόμιζα πως ήταν συνέχεια κοντά μου γιατί κάτι ένιωθε για μένα.
‘ Τίποτα. Απλά ο καιρός σήμερα δεν είναι και πολύ καλός.’ είπα κοιτάζοντας τον συννεφιασμένο και μουντό ουρανό.
‘ Ναι, έχεις δίκιο. Δεν ξέρω αλλά όποτε ο καιρός είναι έτσι εσύ έχεις τα χάλια σου.’ είπε σκεπτική.
‘ Ίσως να είσαι ένα είδος εξωγήινου που έχεις την ικανότητα να αλλάζεις τον καιρό ανάλογα με την διάθεση σου.’ είπε σοβαρά ο Γιάννης ο οποίος στεκόταν δίπλα στην Εύα. Δεν τον είχα δει. Τους κοίταξα και τους δύο και παρατήρησα πως ο Γιάννης περνούσε κατά 3 πόντους την Εύα, άρα εμένα με περνούσε 2. Ψήλωσε, κι άλλο.
‘ Ναι!! Αυτό είναι, πώς το κατάλαβες?’ είπα ειρωνικά.
‘ Θέλει μυαλό, κάτι που εσείς δεν έχετε αφού το μόνο που σκέφτεστε είναι τους χαζοβρικόλακες σας.’ τον κοίταξα θυμωμένα.
‘ Δεν είναι χαζοί!!!’ είπε η Εύα πριν από μένα και τον χτύπησε ελαφρά στην πλάτη. Το κουδούνι χτύπησε, έπρεπε να πάμε στην τάξη.
Κατά την διάρκεια του μαθήματος, συμμετείχα όσο πιο πολύ μπορούσα για να μην σκέφτομαι τον Κρίστιαν. Ευτυχώς πέτυχε αλλιώς δεν ξέρω πως θα είχα καταλήξει. Ίσως αν δεν πρόσεχα ο κύριος Καψής, με τον οποίο κάναμε όλα τα φιλολογικά, να με είχε βάλει να καθαρίσω όλο το σχολείο ως ένδειξη παραδειγματισμού. Μου φάνηκε πως χαμογελούσε κάθε φορά που με έβλεπε να σηκώνω το χέρι μου, για να απαντήσω τις βαρετές του ερωτήσεις σύμφωνα με το πως κλίνεται το ρήμα λύω και το ρήμα παιδεύω στα αρχαία. Ήξερα κιόλας πως οι 2 πρώτες βδομάδες θα ήταν βαρετές, αφού θα κάναμε επανάληψη όλης τη περσινή ύλη. Ευτυχώς ήμουν διαβασμένη.
Όταν το κουδούνι ξαναχτύπησε, για να σημάνει την λήξη των σημερινών μαθημάτων ένιωσα ανακούφιση.
‘ Ανυπομονώ να έρθει η Παρασκευή,’ είπε η Εύα βαριεστημένα, ‘Δε ξέρω γιατί αλλά αυτή η βδομάδα ήταν τόσο βαρετή και μονότονη, ένιωθα σαν να ζούσα την ίδια μέρα ξανά και ξανά, ειδικά όταν ο........’. Σταμάτησα να ακούω αυτά που έλεγε η Εύα, στο μυαλό μου τώρα πια υπήρχε ο Κρίστιαν, μόνο αυτός. Την ώρα που βγαίναμε έξω από την πύλη του σχολείου κοίταξα στον απέναντι δρόμο, χωρίς να έχω καμία ελπίδα να τον δω. Τα μάτια μου έγιναν διπλάσια από την έκπληξη που ένιωσα. Ήταν εκεί, στηριζόταν με την πλάτη του στον τοίχο, τα χέρια του ήταν στις τσέπες του και το κεφάλι του ήταν σκυμμένο προς το έδαφος. Σταμάτησα να περπατώ τόσο απότομα, που μία κοπέλα έπεσε πάνω στην πλάτη μου. Της είπα βιαστικά συγνώμη και συνέχισα να κοιτώ απέναντι, μην μπορώντας να πιστέψω πως ο Κρίστιαν ήταν εδώ. ‘ Ήρθε!’ είπα χαρούμενα.

Κεφάλαιο 4ο

Ήμουν τόσο χαρούμενη που ήθελα να πάω κατευθείαν κοντά του. Έκανα ένα βήμα μπροστά για να πάω κοντά του, αλλά η Εύα με εμπόδισε. Την κοίταξα ανέκφραστα και προσπάθησα να την προσπεράσω, φυσικά ήταν πιο γρήγορη από μένα και ξανά μπήκε στον δρόμο μου. Την κοίταξα θυμωμένη.
‘ Μπορώ να περάσω?’ της είπα με τον ίδιο τόνο που θα χρησιμοποιούσε κάποιος που έμπαινε πρώτη φορά στο δωμάτιο κάποιου. Με κοίταξε γεμάτη απορία και μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω. Όταν έπαιρνε το σοβαρό της ύφος γινόταν πολύ φοβιστηκή. Αν δεν την ακολουθούσα δεν ξέρω και εγώ τι θα έκανε. Έσκυψα το κεφάλι μου κάτω και την ακολούθησα χωρίς να κοιτώ που με πήγαινε. Αλλά αυτό δεν κράτησε για παραπάνω από 10 δευτερόλεπτα, αφού κατάλαβα προς τα που με πήγαινε. Με πήγαινε στο Κρίστιαν. Τι στο καλό γινόταν?
Όταν φτάσαμε στο απέναντι πεζοδρόμιο ο Κρίστιαν μας κοίταξε απορημένος. Εγώ και ο Κρίστιαν, στεκόμασταν ο ένας απέναντι από τον άλλο και κοιταζόμασταν περιμένοντας να δούμε τι θα γίνει. Επιτέλους μετά από 5 ολόκληρα λεπτά, η Εύα μίλησε.
‘ Τι συμβαίνει εδώ?’ είπε προσπαθώντας να φανεί ήρεμη, κάτι που δεν κατάφερε. Η Εύα όταν ανακάλυπτε κάτι συγκλονιστικό δεν μπορούσε με τίποτα να φανεί ήρεμη. Κοίταξα τον Κρίστιαν ζητώντας βοήθεια γιατί δεν ήξερα τι να πω. Εκείνος προφανώς διάβασε το μυαλό μου και ξεκίνησε πρώτος.
‘ Τί εννοείς?’ είπε κάνοντας τον ανήξερο.
‘ Ξέρεις τι εννοώ. Νίνα? Θα μου πεις τί τρέχει εδώ?’ , δεν ήξερε σε ποίον να απευθυνθεί για να πάρει μια απάντηση. Την κοίταξα και με κοίταξε περιμένοντας για μία απάντηση. Έδειχνε απογοητευμένη από εμένα.
’ Ο Κρίστιαν είναι βρικόλακας και γνωριζόμαστε.’ είπα γεμάτη ντροπή που η φίλη μου ένιωθε προδομένη εξαιτίας μου. Έπρεπε να της το είχα πει, έπρεπε.
’ Ποίος άλλος ξέρει?’ είπε προσπαθώντας να καλύψει το κενό που εγώ είχα αφήσει.
’ Εσύ. Μόνο εσύ, αλλά πριν από εσένα ο Γιάννης.’ έκανα μία παύση και της τα εξήγησα όλα χωρίς να κρύψω τίποτα. Όταν τελείωσα η Εύα δεν μπορούσε να πιστέψει όλα όσα είχαν συμβεί. Προσπαθούσε να χωρέσει όλες αυτές τις πληροφορίες μέσα στο κεφάλι της. Κοιτούσε το έδαφος χωρίς καμία απολύτως έκφραση στο βλέμμα της.
‘ Είσαι καλά?’ είπε ο Κρίστιαν κοιτώντας την με αυτά τα εκπληκτικά υπέροχα μάτια που σχεδόν ζήλεψα.
‘ Ναι, είμαι μία χαρά. Απλά όλα αυτά είναι κάπως.....’
‘ Πολλά?’ είπα προσπαθώντας να την βοηθήσω να τελειώσει την φράση της.
‘ Όχι, είναι εξωφρενικά.’ είπε κοιτώντας με, με αβεβαιότητα.
‘ Και τί λες? Με όλα αυτά εννοώ.’ ανυπομονούσα να ακούσω τι έχει να πει η Εύα.
‘ Τι να πω? Δεν ξέρω τι να πω. Γιατί δεν μου είπες τίποτα.?’
‘ Εμ, δεν ξέρω. Λάθος μου.’ είπα απολογητικά.
‘ Δεν λέω είναι συναρπαστικό που ξέρεις έναν βρικόλακα, αλλά είναι επικίνδυνο. Μπορεί να τους θαυμάζουμε αλλά......’
‘ Δεν θα σε φάω. Δεν πεινάω τώρα.’ είπε για να σπάσει τον πάγο μάλλον, αλλά δεν ακούστηκε τόσο φιλικό.
‘ Δεν είπα πως θα με φας. Με λένε Εύα.’ είπε και έγινε ξανά η Εύα που ήξερα, φιλική και καλή.
‘ Εμένα Κρίστιαν, χάρηκα.’ της χαμογέλασε και εκείνη το ίδιο.
‘ Ώστε σαγήνευσες τον Γιάννη. Γιατί? Δεν αποτελεί απειλή για σένα.’ «Μέσα από το στόμα μου το πήρες.» σκέφτηκα. Ο Κρίστιαν με κοίταξε και κατάλαβα πως διάβασε την σκέψη μου.
’ Αφού αναρωτιέστε και οι δύο τότε δεν έχω παρά να σας λύσω την απορία. Τον σαγήνευσα γιατί δεν είναι ακόμα η ώρα να μάθει.’ είπε με ένα αγνό χαμόγελο.
’ Να μάθει τι?’ είπα απορημένη.
’ Για εμένα. Φαίνεται καθαρά πως δεν μας πάει.’
’ Μάλιστα. Πάντως εγώ δεν θα πω τίποτα. Με χαρά να βοηθήσω.’ είπε η Εύα χαμογελώντας μας.
’ Εσύ δεν είπες πως οι βρικόλακες είναι επικίνδυνοι?’ είπα περιπαικτικά. Γέλασε ελαφρά.
’ Ήμουν θυμωμένη που δεν μου είπες τίποτα. Αλλά εγώ είμαι φίλη σου και θα σας βοηθήσω να κρύψετε αυτό που έχετε μεταξύ σας.’ είπε χαρούμενα.
’ Δεν τα έχουμε.’ διαμαρτυρήθηκα. Εκείνη την στιγμή η Εύα κοίταξε όλο νόημα τον Κρίστιαν και σκέφτηκε «Είμαι σίγουρη για αυτό, έτσι Κρίστιαν?». Ο Κρίστιαν την κοίταξε και γέλασε αποκαλύπτοντας μια σειρά από λευκά δόντια. Κοίταξα τα δόντια του περιμένοντας να δω τους κυνόδοντες του αλλά τίποτα, κυνόδοντες πουθενά. Απόρησα. Γρήγορα η Εύα μου εξήγησε.
‘ Οι κυνόδοντες δεν είναι δόντια που υπάρχουν, αλλά όταν ένας βρικόλακας θέλει να τραφεί ή να απειλήσει κάποιον εκείνα μεγαλώνουν.’ είπε περήφανα που ήξερε την απάντηση.
‘ Σε βρίσκω διαβασμένη.’ είπε ο Κρίστιαν εντυπωσιασμένος. Να και κάτι που μου είχε ξεφύγει.
‘ Λοιπόν εγώ πρέπει να φύγω, τα λέμε. Χάρηκα για την γνωριμία Κρίστιαν.’ είπε η Εύα και έφυγε. «Και τώρα οι 2 μας», σκέφτηκα. Με κοίταζε περιμένοντας να δει τι θα κάνω ώσπου άκουσε την σκέψη μου, φυσικά.
‘ Ακριβώς.’ είπε και άπλωσε το χέρι του για να πάρει την τσάντα μου, στα χέρια του.
‘ Δεν είναι ανάγκη να....’
‘ Για σένα είναι βαριά για μένα είναι σαν τα κρατάω ένα πούπουλο.’ είπε διακόπτοντας με. Υποχώρησα χωρίς να μιλήσω, είχε δίκιο. Αρχίσαμε να περπατάμε προς το σπίτι μου. Πέρασαν 5 λεπτά αφότου ξεκινήσαμε και ξαφνικά άρχισα να νιώθω παράξενα, τα πάντα γύρω μου άρχισαν να θολώνουν και σταμάτησα να προχωράω. Στο μυαλό μου έβλεπα κάποιες εικόνες. Εικόνες από ένα απόγευμα που είχα ξεχάσει. Είδα εμένα και τον Κρίστιαν, είδα πως προσπάθησα να τον φιλήσω και εκείνος αποτραβήχτηκε. Είδα πως με σαγήνευσε για να ξεχάσω. Σύντομα επέστρεψα στην πραγματικότητα, ο Κρίστιαν με κοιτούσε απορημένος.
‘ Έγινε κάτι?’
‘ Αν έγινε λέει?’ είπα θυμωμένα. Τράβηξα βίαια την τσάντα μου από το χέρι του και άρχισα να περπατώ γρήγορα προς το σπίτι μου. Εκείνος βρέθηκε μπροστά μου, σταματώντας με.
‘ Τι έπαθες?’ είπε προσπαθώντας να καταλάβει.
‘ Τι έπαθα? Πως μπόρεσες?’ φώναξα.
‘ Πως μπόρεσα τι?’ είπε διατηρώντας τον τόνο της φωνής του χαμηλό.
‘ Να με σαγηνεύσεις για να ξεχάσω το παραλίγο φιλί!’ άρχιζα να χάνω τον έλεγχο.
‘ Τι? Δεν έπρεπε..’
‘ Δεν έπρεπε τι? Να θυμηθώ? Γιατί με έκανες να ξεχάσω? Τόσο κακό ήταν αυτό που έκανα?’. Με κοίταγε απολογητικά.
‘ Το έκανα γιατί δεν θέλω να σου κάνω κακό.’
‘ Αποτραβήχτηκες. Τί θα μπορούσες να μου κάνεις?’ δεν καταλάβαινα.
‘ Αν σε φίλαγα θα έχανα τον έλεγχο. Σε έκανα να ξεχάσεις για να μην θυμάμαι εγώ. Δεν θέλω να κάνω κάτι που θα το μετανιώσω μετά.’
‘ Θα μπορούσες απλά να πεις πως δεν θες, ένα φιλί δεν φέρνει την καταστροφή. Θα καταλάβαινα.’
‘ Δεν εννοούσα πως θα μετάνιωνα για το φιλί, αλλά για αυτό που θα έκανα αν σε φιλούσα!’ προσπαθούσε να μου εξηγήσει.
‘ Τι θα μου έκανες δηλαδή? Θα με βίαζες μήπως?’
‘ Όχι.’ Ήθελε να με κάνει να καταλάβω τον κίνδυνο που κρυβόταν πίσω από ένα φιλί μεταξύ μιας θνητής και ενός βρικόλακα.
‘ Ξέρεις κάτι? Μην μιλάς, δεν θέλω να σε ξέρω. Αντίο.’ είπα και έφυγα ενώ αυτός είχε μείνει σαστισμένος στην μέση του δρόμου.
Ήταν το πιο σκληρό πράγμα που έκανα ποτέ! Μόλις μπήκα στο σπίτι μου, συνειδητοποίησα πως ήθελα να τρέξω πίσω και να του πω πως τα παίρνω όλα πίσω, αλλά από την άλλη σκέφτηκα αυτό που έκανε. Έκανα το σωστό. Νομίζω.

Ειναι πραγματικα υπεροχη ιστορια!!!
ελπιζω να την συνεχισεις και να εχουμε συντομα κεφαλαιο
δεν ξεκολλαω!αυτος ο Κριστιαν μου εχει εξαψει την περιεργεια
ασχημα του φερθηκε στο τελευταιο κεφαλαιο η Νινα.
Ο τροπς γραφης σου εχει μεγαλη δεξιοτεχνια
Μπραβο

συμφωνώ με τη roza! Συνέχισε να γράφεις!
έχω μόνο να πω ότι σε κάποια σημεία στους διαλόγους στο 3ο κεφάλαιο δεν ήταν εντελώς ξεκάθαρο ποιος μιλούσε και μπερδεύτηκα λίγο...
Αυτό μόνο, κατά τα άλλα τέλεια!

Ειναι παρα μα παρα πολυ ωραια ιστορια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Ποτε θα βαλεις συνεχεια??

αχχχ σας ευχαριστω ειχα αρχισει να απελπιζομαι λιγακι...νομιζα οτι δεν αρεσει σε κανενα...μην ανησυχεις raven θα το διορθωσω θα κανω ποστ τωρα οσα κεφαλαια εχω γραψει....μεχρι το 10 δηλαδη..... το προοριζω για τετραλογια....

Κεφάλαιο 5ο


Ασχολήθηκα με τα μαθήματα μου για να ξεχαστώ λίγο. Αμέσως μετά έπεσα κατευθείαν για ύπνο, δεν ήθελα να θυμάμαι τι είχε γίνει. Το πρωί ξεκίνησα να πάω στο σχολείο και παρατήρησα πως ο Κρίστιαν δεν ήταν έξω από το σπίτι μου, αυτό σήμαινε πως με είχε ακούσει και είχε απομακρυνθεί, άλλωστε ήταν κάτι που εγώ ζήτησα. Κάτι που δεν μπορούσα να πάρω πίσω.
Όταν έφτασα στο σχολείο η Εύα κατάλαβε πως κάτι έγινε, αλλά μπροστά στον Γιάννη δεν μπορούσαμε να πούμε τίποτα. Κοιτούσα τον Γιάννη και ήξερα πως ο Κρίστιαν τον είχε σαγηνεύσει, ένιωσα θυμό. Κατά την διάρκεια του μαθήματος εγώ και η Εύα συζητούσαμε για χθες με σημειωματάκια.
« Τί έχεις?», μου έγραψε η Εύα.
«Ο Κρίστιαν με σαγήνευσε για να ξεχάσω κάτι που παραλίγο να γίνει.» της έγραψα θλιμμένα.
«Δηλαδή?» είπε χωρίς να κρύψει τον ενθουσιασμό της που τώρα πια θα μιλάγαμε για αληθινούς βρικόλακες.
«Προχθές προσπάθησα να τον φιλήσω, αλλά εκείνος τραβήχτηκε και μετά ήρθε στον ύπνο μου και με έκανε να ξεχάσω.» ήθελα να κλάψω.
«Μα γιατί τραβήχτηκε? Αφού του αρέσεις.» δεν μπορούσε να καταλάβει και εκείνη.
« Δεν του αρέσω. Άμα του άρεσα δεν θα έκανε ότι έκανε. Μου είπε πως αν συνέχιζε μπορεί να έκανε κάτι που θα το μετάνιωνε. Εγώ λέω δικαιολογίες. Το μόνο που θέλει είναι το αίμα μου. Είμαι σίγουρη.»
«Κατάλαβα. Τώρα τί θα γίνει μεταξύ σας?»
«Τίποτα. Του είπα πως δεν θέλω να τον ξέρω. Δεν εμφανίστηκε σήμερα έξω από το σπίτι μου, άρα έκανε αυτό που του είπα.»
« Αχχ, κρίμα. Φαινόταν χθες στα μάτια του πως σε θέλει πολύ!». Την κοίταξα άγρια και πήρα την σελίδα που γράφαμε και την έσκισα. Πέρασα την υπόλοιπη μέρα προσέχοντας το μάθημα, για να μην σκέφτομαι. Όταν σχολάσαμε χαιρέτησα την Εύα και τον Γιάννη και πήγα σπίτι μου.
Μια ολόκληρη βδομάδα πέρασε και ούτε ένα σημάδι από τον Κρίστιαν. Είχα αρχίσει να απελπίζομαι, αλλά ακόμα δεν είχα ξεχάσει αυτό που έκανε.
Την τελευταία ώρα είχαμε γυμναστική και κατεβήκαμε στο προαύλιο. Η Εύα, ο Γιάννης και εγώ μιλούσαμε για ταινίες, μπορεί να μην μ’ άρεσε το θέμα αλλά οτιδήποτε με έκανε να μην σκέφτομαι τον Κρίστιαν ήταν αρκετό. Ο καθηγητής μας δε είχε έρθει και η απουσιολόγος μας ενημέρωσε πως θα αργήσει λίγο. Καθίσαμε να απολαύσουμε αυτά τα μερικά λεπτά που θα έλειπε ο κύριος Πάγης. Καθώς μιλούσαμε το βλέμμα μου έπεσε πάνω στην είσοδο του σχολείου όπου ένα ψηλό αγόρι με μαύρα μαλλιά κοιτούσε προς το μέρος μου. Μόλις κατάλαβα ποίος ήταν έπιασα το μπράτσο της Εύας χωρίς να την κοιτάξω. Εκείνη ακολούθησε το βλέμμα μου και όταν είδε τον Κρίστιαν γύρισε και με κοίταξε. Την κοίταξα και εγώ και μου έκανε νόημα πως ήταν εντάξει να πάω προς τον Κρίστιαν. Ο Γιάννης που στεκόταν με την πλάτη γυρισμένη προς την πόρτα γύρισε να δει τι μας είχε εκπλήξει τόσο πολύ, όταν είδε τον Κρίστιαν ταράχτηκε. Φώναξε το όνομα μου και άκουσα πίσω μου την Εύα να του λέει: ’ Κάτσε εδώ’.
Απείχα μόλις ένα μέτρο από τον Κρίστιαν. Είχα μία βδομάδα να τον δω, η ψυχή μου γαλήνεψε όταν κοίταξα το πρόσωπό του.
’ Τι θες εσύ εδώ? Νόμιζα ότι έκανα ξεκάθαρο το γεγονός πως δεν θέλω να σε βλέπω.’ ήθελα να φανώ σκληρή. Παρατήρησα καλά το πρόσωπό του, πρέπει να ήταν άυπνος και πεινασμένος. Τον είχα στενοχωρήσει τόσο πολύ που δεν φρόντιζε τον εαυτό του πια?
‘ Σε παρακαλώ άκουσέ με!’ είπε ικετεύοντάς με, να του δώσω λίγα δευτερόλεπτα για να τον ακούσω.
‘ Όχι. Παραβίασες την προσωπική μου ζωή.’ ήμουν ανένδοτη.
‘ Αυτό αφορούσε και εμένα.’ είπε φωναχτά και όλοι γύρισαν να δουν τι συμβαίνει. Άκουσα και κάποιες κραυγές. Θα είδαν το σκουλαρίκι, τόσο πολύ που γυάλιζε ακόμα και ένας τυφλός θα το έβλεπε, δεν έδωσα σημασία και συνέχισα την συζήτηση μου με τον Κρίστιαν.
‘ Κρίστιαν φύγε.’ ήθελα να πέσω στην αγκαλιά του.
‘ Άκουσέ με!’ ξανάπε φωναχτά.
‘ Μην φωνάζεις. Φύγε και κάνε μου μια χάρη. Πήγαινε να τραφείς.’ του είπα και έφυγα. Μετά από ένα δευτερόλεπτο γύρισα και είχε εξαφανιστεί. Όλοι όσοι βρισκόντουσαν στο προαύλιο με κοιτούσαν, για προφανής λόγους. Δεν με ένοιαζε. Πλησίασα την Εύα και τον Γιάννη.
‘ Είσαι τρελή? Κάνεις παρέα με έναν βρικόλακα?’ είπε ο Γιάννης εξαγριωμένος.
‘ Δεν είναι κακός.’ είπα για να τον καθησυχάσω.
‘ Τι είπατε?’ είπε η Εύα για να αλλάξουμε θέμα.
‘ Τον γνωρίζεις και εσύ? Ωραίες είστε ρε, εμένα με αφήνετε στην απ’ έξω.’
‘ Εσύ ήσουν ο πρώτος που τον γνώρισε. Μαζί ήμασταν.’
‘ Τί?’ είπε γεμάτος απορία.
‘ Απλά δεν το θυμάσαι γιατί σε σαγήνευσε.’
‘ Με σαγήνευσε?’ δεν μπορούσε να το πιστέψει. Έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπό του, πήρε μια βαθιά αναπνοή και μίλησε ήρεμα.
‘ Τι έχει γίνει μεταξύ σας?’. Η Εύα του τα εξήγησε όλα γρήγορα και αφότου τελείωσε τους είπα τι είπαμε εγώ και ο Κρίστιαν στην πόρτα. Δεν πρόλαβαν να σχολιάσουν την κατάσταση γιατί μόλις τελείωσα να εξηγώ εμφανίστηκε ο κύριος Πάγης. Όταν σχολάσαμε πήγαμε στο πάρκο και μιλήσαμε για αρκετή ώρα. Στο τέλος ο Γιάννης αν και δεν το ήθελε, είπε πως θα μου σταθεί σε ότι κι αν γίνει. Αν και δεν πίστευα πως θα υπάρξει συνέχεια.
Άλλη μία βδομάδα πέρασε. Άλλη μία βαρετή μέρα στο σχολείο, μόνο που εκτός από τον Γιάννη και την Εύα κανείς άλλος δεν με πλησίαζε. Όλοι είχαν μάθει για τον μυστηριώδη βρικόλακα που ήρθε στο σχολείο για μένα. Αλλά δεν με ένοιαζε. Δεν ήθελα να μπω στην τάξη, ήθελα να κάτσω στο σπίτι μου, κάτω από την κουβέρτα μου και να κλαίω την μοίρα μου. Δέκα λεπτά αφότου άρχισε το μάθημα της ιστορίας, με την κυρία Μάγου, ένας ψηλός, καραφλός και πολύ γεροδεμένος άνδρας γύρω στα 25 μπήκε στην τάξη. Φορούσε ένα σκισμένο τζιν και μια εφαρμοστή μαύρη μπλούζα, όλο το δεξί του χέρι καλυπτόταν με ένα τεράστιο τατουάζ. Το πρόσωπό του ήταν άγριο και στο αριστερό του αφτί κρεμόταν το σκουλαρίκι που φόραγαν όλοι οι βρικόλακες. Έψαχνε μέσα στην τάξη να βρει κάτι. Κανένας δεν μίλησε, όλοι φοβόντουσαν. Το βλέμμα του σταμάτησε πάνω μου, με κοίταξε με ένα βλέμμα ικανοποίησης και μου είπε: ’ Εδώ είσαι!’. Τον κοίταξα με απορία. Άπλωσε το αριστερό του χέρι και έπιασε το πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Φοβήθηκα. Αισθάνθηκα τα πόδια μου να μην ακουμπάνε το έδαφος πια. Ο άνδρας αυτός με πέταξε στον πίνακα, ο πόνος στην πλάτη μου αυτό δήλωνε. Έπεσα μπρούμυτα στο έδαφος, δεν πρόλαβα να σηκωθώ. Ο μυώδης βρικόλακας με έπιασε από τον λαιμό και με κόλλησε στον πίνακα, με το άλλο του χέρι άρπαξε το δεξί μου χέρι. Κατάλαβα τι ήθελε. Ήθελε να με δαγκώσει. Αστραπιαία τον κλώτσησα στο καλάμι αλλά με ακινητοποίησε στον πίνακα. Ήμουν τόσο χαζή που νόμιζα πως μπορούσα να ξεφύγω από έναν βρικόλακα. Ξανά πήρε το χέρι μου και το σήκωσε κατά μήκος του στόματός του. Τα χείλη του τραβήχτηκαν πίσω αποκαλύπτοντας τους κυνόδοντες του. Με κοίταξε απειλητικά, από πίσω του ακούστηκε η φωνή του Γιάννη, ο οποίος φώναξε το όνομα μου. Ο άνδρας άνοιξε το στόμα του και με δάγκωσε στον καρπό, άρχισα να τσιρίζω με όλη μου την δύναμη. Ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που ευχόμουν να πεθάνω εκείνη την στιγμή. Συνέχιζα να τσιρίζω ώσπου είδα τον άνδρα να πετάγεται στην άλλη άκρη της τάξης και τον Κρίστιαν να μπαίνει στο οπτικό μου πεδίο. Πήρε το πρόσωπό μου στα χέρια του και με κοίταξε με ένα πονεμένο βλέμμα. Ένιωθα πως το πρόσωπό του θα έσπαγε σε χίλια κομμάτια, δεν μπορούσα να συνέλθω από το σοκ. Ξαφνικά το βλέμμα του Κρίστιαν σκλήρυνε και οι κυνόδοντες του άρχισαν να μεγαλώνουν, γύρισε από την άλλη πλευρά και έπιασε τον άνδρα από τον λαιμό φωνάζοντας : ’ Κανένας δεν ακουμπάει το κορίτσι μου!’ και τον πέταξε πάνω στον τοίχο, ο οποίος ράγισε. Ο άνδρας με το τεράστιο τατουάζ σηκώθηκε πάνω, δείχνοντας εξαγριωμένος, γύρω από το χέρι του Κρίστιαν τυλίχτηκε μία φλόγα που μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων φούντωσε. Ο εξαγριωμένος βρικόλακας τυλίχτηκε στις φλόγες και σύντομα έγινε στάχτη.
Ο Κρίστιαν πήρε την τσάντα μου από το θρανίο μου, ήρθε προς το μέρος μου και με κοίταξε με ένα καθησυχαστικό βλέμμα.
‘ Είσαι καλά?’ μου ψιθύρισε. Του έγνεψα ναι. Έπιασε το χέρι μου και με έβγαλε από την τάξη. Βγήκαμε έξω από το σχολείο και μπήκαμε σε ένα μαύρο Volvo σε λίγα δευτερόλεπτα ήμασταν έξω από το σπίτι μου.
‘ Θες να έρθεις μέσα? Η μαμά μου λείπει.’ του είπα και εκείνος με κοίταξε έκπληκτος.
‘ Είσαι σίγουρη?’ ρώτησε για να σιγουρευτεί.
’ Ναι.’
Μπήκαμε μέσα και μόλις άφησε την τσάντα μου στο πάτωμα έπεσα στην αγκαλιά του κλαίγοντας με λυγμούς. Ήταν τόσο καλά μέσα στην αγκαλιά του, ένιωθα τόσο ασφαλής. Δεν ήθελα να μ’ αφήσει αλλά έπρεπε να φροντίσω το τραύμα μου. Καθίσαμε στο σαλόνι και ο Κρίστιαν περιποιήθηκε το τραύμα μου. Ήταν τόσο καλός. Με κοίταξε και μου χαμογέλασε ζεστά, το ίδιο και εγώ.
Αφού με άφησε από την αγκαλιά του, ένιωσα δίψα.
’ Πάω να βάλω λίγο νερό, εσύ θες τίποτα?’
’ Όχι, είμαι καλά’ μου είπε γλυκά.
Καθώς έβαζα νερό ένιωσα μία ζάλη, αλλά δεν έδωσα σημασία. Έκανα μεταβολή προς το σαλόνι, όταν περπατούσα όλα γύρω μου άρχισαν να γυρίζουν, το ποτήρι με το νερό έπεσε από τα χέρια μου και όλα σκοτείνιασαν.
Άκουγα νερό. Άκουγα την φύση και μία φωνή.
’ Γεια σου, γλύκα.’ είπε η φωνή παιχνιδιάρικα.
’ Ποίος είσαι?’ ρώτησα δειλά.
’ Θα μάθεις σύντομα,’ είπε γελώντας η μυστηριώδης φωνή ’Νίνα’ αναρωτιέμαι αν το αίμα στου είναι τόσο νόστιμο όσο δελεαστική είναι η μυρωδιά σου.
Αμέσως πετάχτηκα όρθια και είδα τον Κρίστιαν δίπλα μου, ανήσυχο. Τί ήταν αυτό?

Κεφάλαιο 6ο

Κοιτούσα φοβισμένη τον Κρίστιαν, η ανάσα μου ήταν βαριά. Ποίος ήταν αυτός? Γιατί δεν έδειξε το πρόσωπό του?
‘ Είσαι καλά?’ με ρώτησε καχύποπτα.
‘ Είδα..... Άκουσα μία φωνή.’ είπα δύσπιστα.
‘ Δεν άκουσα τίποτα εγώ και έχω καλύτερη ακοή από εσένα?’ είπε περήφανος.
‘ Όχι, εννοώ είδα κάτι σαν όνειρο. Όλα ήταν μαύρα και άκουγα νερό, άκουγα την φύση και μία ανδρική φωνή με ρώτησε αν το αίμα μου, είναι το ίδιο γευστικό όπως η μυρωδιά μου.’ η φωνή μου έτρεμε.
‘ Δεν είδες πρόσωπο? Κάτι?’ προσπαθούσε να βγάλει μια άκρη.
‘ Όχι, τίποτα. Όταν τον ρώτησα ποίος ήταν, μου είπε πως θα μάθω σύντομα.’ Τι πρόσωπο το Κρίστιαν έδειχνε άγχος και θυμό. Έπρεπε να αλλάξω επειγόντως θέμα.
‘ Πάντως σε θαυμάζω.’ Με κοίταξε μπερδεμένος.
‘ Τέτοια αυτοσυγκράτηση μπροστά στο αίμα, είσαι καλός,’ είπα ειρωνικά, ‘ και μετά λες πως άμα με φιλήσεις θα μου κάνεις κακό. Μπράβο!! Τέτοια υποκρισία?’ είχα αρχίσει να θυμώνω.
‘ Δεν είναι έτσι. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο δύσκολο ήταν να φανώ ψύχραιμα, για να μην σε κάνω να φοβηθείς μετά από αυτό που σου συνέβη.’ είπε ήρεμα. ’ Δεν θες να δεις πως είμαι όταν θέλω αίμα. Είμαι σαν το διάβολο, όλοι οι βρικόλακες έτσι είναι. Τρομακτικοί, αποκρουστικοί και διψασμένοι. Ξέρεις πόση ενέργεια σπαταλώ κάθε μέρα προκειμένου να συμπεριφερθώ πολιτισμένα και να μην σε δαγκώσω? Το ξέρεις πως τώρα που με κάλεσες στο σπίτι σου, θα χρειαστώ μεγάλη θέληση για να μην έρθω την νύχτα που θα κοιμάσαι να σου πιώ το αίμα? Ξέρεις?’ είπε κυνικά. Τώρα κατάλαβα. Τώρα ήξερα πως εγώ είχα άδικο, τόσο καιρό είχα άδικο.
’ Κατάλαβα.’ είπα χαμηλώνοντας το βλέμμα μου, ντράπηκα για όσα είχα σκεφτεί, για όσα είχα πει, για όσα είχα κάνει.
’ Πώς βρέθηκες στο σχολείο σήμερα?’ είπα γεμάτη απορία.
’ Ήρθα να σου πω πως δεν θα σε αφήσω. Ακόμα κι αν κάθε μέρα με διώχνεις μακριά σου εγώ θα έρχομαι πάντα πίσω. Ότι κι γίνει.’ Του χαμογέλασα. Έλεγε την αλήθεια, το έβλεπα στα μάτια του.
’ Θέλω να μάθω τα πάντα για σένα’ είπα με ενθουσιασμό. Με κοίταξε και χαμογέλασε.
’ Τι θες να μάθεις?’ είπε με απορία.
’ Εμ, πίνεις ανθρώπινο αίμα?’ ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνάει το σώμα μου.
‘ Ναι.’ είπε και κοίταξε το πάτωμα.
‘ Μάλιστα. Έχεις καμία προτίμηση?’ είπα διστακτικά.
‘ Είσαι σίγουρη πως θες να μάθεις?’
‘ Ναι. Αντέχω.’ είπα και γέλασα.
‘ Δεν θέλω να ζοριστείς.’ είπε ξεφυσώντας.
‘ Δεν ζορίζομαι. Πες μου, θέλω να μάθω.’ Το εννοούσα.
‘ Υπάρχουν 4 είδη αίματος που μας ελκύουν εμάς τους βρικόλακες. Πρώτο, είναι το αίμα των νεογέννητων, είναι πραγματικά ότι πιο γευστικό υπάρχει σ’ όλο τον κόσμο. Δεύτερο, είναι το αίμα των παρθένων, επειδή ακόμα είναι αγνές. Τρίτον, το αίμα όλων των ανθρώπων. Τέλος, τέταρτο, το αίμα αυτού που σε ελκύει. Το άτομο που ελκύει έναν βρικόλακα έχει μια ιδιαίτερη μυρωδιά, έτσι το αίμα του είτε είναι παρθένα ή παρθένος, είτε έχει αγγιχτεί αυτό το άτομο αποκτά μια γλυκιά γεύση.’ είπε με ευχαρίστηση. Εγώ από την άλλη είχα φρικάρει. Χαμογέλασα αμήχανα.
‘ Και πιο από τα τέσσερα προτιμάς?’ είπα συνεχίζοντας να χαμογελώ.
‘ Εγώ προτιμώ το αίμα των παρθένων, των νεογέννητων και αυτής με που ελκύει.’ Την τελευταία λέξη την είπε με δυσκολία.
‘ Μάλιστα.’ Χαμογέλασα για να μην καταλάβει πως έτρεμα από φόβο και ήμουν τόσο σοκαρισμένη που ήθελα να βγω έξω στο μπαλκόνι για να πάρω λίγο αέρα και να χωνέψω αυτά που μόλις είχα ακούσει.
‘ Τί έχεις να πεις?’ περίμενε να ακούσει την γνώμη μου, η οποία δεν θα ήταν και η καλύτερη. Απέφυγα την ερώτηση διπλωματικά.
‘ Άρα, εσύ αν γνωρίσεις αυτή που σε ελκύει όσο τίποτα στον κόσμο, θα θες να της πιείς το αίμα?’ είπα γρήγορα.
‘ Την έχω γνωρίσει ήδη, αλλά όχι δεν θέλω να σου πιώ το αίμα.’
‘ Εγώ? Εγώ είμαι αυτή?’ είπα δύσπιστα.
‘ Ναι, εσύ. Δεν το είχες καταλάβει?’ είπε. Τι να του πω τώρα? Να του πω πως νόμιζα ότι ήταν κοντά μου γιατί ήθελε μόνο το αίμα μου? Τα μάτια του μίκρυναν. Με κοίταξε θυμωμένος. Σηκώθηκε από το κρεβάτι μου και με την πλάτη του γυρισμένη προς εμένα, έσφιξε τα χέρια του σε γροθιές και είπε: ’ Αυτή την ιδέα έχεις για μένα? Πως πλησιάζω κορίτσια για να τους πιώ το αίμα?’ Η φωνή του έτρεμε από το θυμό. Γύρισε προς την μεριά μου, δίπλα του ήταν ένα ράφι με όλα μου τα CDs, με κοίταξε άγρια και με το χέρι του έριξε όλα τα CDs κάτω στο πάτωμα, μερικά έσπασαν.
‘ Λες και είμαι αναγκασμένος να κυνηγάω κοπέλες για να μου δώσουν λίγο από το αίμα τους. Εκείνες μου το δίνουν μόνες τους και τους αρέσει. Τους προσφέρει ηδονή και ευχαρίστηση. Κάποιες το βλέπουν και σαν ναρκωτικό. Αν ήθελα θα μπορούσα να σε σαγηνεύσω και να πιώ όλο σου το αίμα και θα σου άρεσε. Σε όλες αρέσει.’ Με έκανε να νιώσω χειρότερα και από πόρνη. Μιλούσε τόσο κυνικά. Δεν άντεχα να ακούω άλλο. Σηκώθηκα όρθια και τον πλησίασα, μόλις είπε πως σε όλες αρέσει να τους ρουφούν την ζωή από μέσα τους τον χαστούκισα με όλη μου την δύναμη. Με κοίταξε σαν να ήμουν εχθρός, έπιασε τα χέρια μου και με πέταξε στο κρεβάτι. Έβγαλα μια πνιχτή κραυγή. Δεν μπορούσα να κουνηθώ.
‘ Αν με ξαναχαστουκίσεις ποτέ, θα ξεριζώσω αυτό το υπέροχο, μικρό κεφαλάκι και θα πιώ όλο σου το αίμα. Με κατάλαβες?’ Δεν είπα τίποτα. Σηκώθηκε όρθιος, το ίδιο και εγώ. Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Ο Κρίστιαν κοιτούσε ανέκφραστα το κενό. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα και έπεσε αναίσθητος στο πάτωμα. Τρόμαξα τόσο πολύ που έσκυψα από πάνω του και άρχισα να τον κουνάω φωνάζοντας : ’ Κρίστιαν? Κρίστιαν ξύπνα, τι έπαθες? Κρίστιαν!!’ Άρχισα να κλαίω. Ξύπνησε.
’ Τί έγινε?’ έδειχνε μπερδεμένος. Του είπα τι έγινε μόλις, δεν μπορούσε να το πιστέψει. Με κοίταξε απολογητικά.
’ Δεν.... Δεν θα έλεγα ποτέ κάτι τέτοιο. Ειδικά σε εσένα.’
’ Ναι αλλά το είπες!’ φώναξα.
’ ΔΕΝ το είπα ΕΓΩ αυτό!’ είπε τονίζοντας κάποιες λέξεις.
’ Βγήκε από το στόμα σου. Εσύ το είπες!’ άρχισα να φωνάζω, φοβόμουν μην με σκοτώσει.
’ Δεν είπα τίποτα.’ κλαψούρισε. Ήρθε κοντά μου αλλά εγώ απομακρύνθηκα, τον φοβόμουν. Επιχείρησε ξανά να με πλησιάσει και εγώ επανέλαβα την προηγούμενη κίνηση μου. Ήθελα να φύγω μακριά του. Με ξανά πλησίασε και με έπιασε από τα μπράτσα μου πριν προλάβω να απομακρυνθώ ξανά. Με κοίταξε στοργικά και μου είπε ψιθυριστά : ’ Δεν το έκανα εγώ. Δεν ξέρω τι έγινε. Δεν θυμάμαι τίποτα. Πίστεψέ με. Δεν θα σου έκανα ποτέ κακό.’ , και με αγκάλιασε σφιχτά. Τον πίστεψα. Είχε δίκιο, αν ήθελε θα μου είχε πιεί το αίμα από την πρώτη μέρα που με είδε. Το ερώτημα τώρα ήταν, γιατί φέρθηκε έτσι? Γιατί δεν θυμάται τίποτα?
Κάτι δεν πήγαινε καλά.

Κεφάλαιο 7ο

Ο Κρίστιαν κάθισε μαζί μου όλη την υπόλοιπη μέρα. Μιλούσαμε ακατάπαυστα. Έμαθα τα πάντα για εκείνον και εκείνος για μένα. Ηρέμησα αρκετά μετά από αυτό που έγινε το πρωί στο σχολείο, αλλά και πάλι ήξερα πως αύριο τίποτα δεν θα ήταν ίδιο. Όλοι θα με κοιτούσαν περίεργα, θα με απέφευγαν και θα μιλούσαν για μένα. Αν ήμουν στην θέση τους, ίσως να έκανα το ίδιο. Όση ώρα σκεφτόμουν την αυριανή μέρα, ο Κρίστιαν παρατήρησε πως μελαγχόλησα και έπιασε το πρόσωπό μου και με χάιδεψε τρυφερά. Αμέσως όλοι οι φόβοι μου και τα προβλήματά μου έφυγαν, εξαφανίστηκαν για λίγο και έδωσαν την θέση τους στην ανακούφιση που μου πρόσφερε η παρουσία του. Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και ο Κρίστιαν έπρεπε να φύγει. Δεν ήθελα να φύγει, αλλά έπρεπε.
Το επόμενο πρωί, ένιωσα δυσφορία καθώς πλησίαζα την πόρτα του σχολείου. Ήξερα πως όλοι θα με κοιτούσαν σαν να ήμουν φρικιό. Μόλις πέρασα την πύλη του σχολείου, όλοι με κοίταγαν περιμένοντας και τον Κρίστιαν να εμφανιστεί. Απογοήτευση εμφανίστηκε γρήγορα στο πρόσωπό τους, όπως και όρεξη για κουτσομπολιό. Με κοιτούσαν και μίλαγαν, γέλαγαν. Δεν άντεχα να βλέπω. Έψαξα μέσα στο πλήθος για δύο γνώριμα πρόσωπα, αλλά δεν τα έβλεπα πουθενά. Άρχισα να απογοητεύομαι. Ένα χέρι μου έπιασε τον ώμο. Γύρισα γρήγορα και αντίκρισα τον Γιάννη και την Εύα. Ο Γιάννης με κοίταξε και μου χαμογέλασε, αλλά τα καστανά του μάτια ήταν θλιμμένα, το ίδιο και της Εύας. Τους αγκάλιασα και τους δύο μαζί και προχωρήσαμε προς την τάξη μας. Ακόμα και ο κύριος Καψής με κοιτούσε επικριτικά. Δεν τον άφησα να πιστεύει πως είμαι αδύναμη, συνέχισα να σηκώνω το χέρι μου κατά την διάρκεια του μαθήματος για να αποδείξω σε όλους ότι αξίζω. Ότι το χθεσινό γεγονός δεν ήταν τίποτα. Πως είμαι η ίδια Νίνα με πέρσι λιγότερο δυστυχισμένη μόνο. Κανείς δεν μιλούσε πια για μένα. Κανείς δεν μιλούσε πια για τον μυστηριώδη βρικόλακα που με δάγκωσε μπροστά σε όλους αλλά ούτε και για την διάσωσή μου από τον όμορφο βρικόλακα που σκότωσε εν ψυχρό τον άλλο. Κανείς δεν μου μίλαγε εκτός από την Εύα και τον Γιάννη. Δεν με πείραζε όμως μου αρκούσε που δεν με κουτσομπόλευαν, ήταν παραπάνω από αρκετό.
Κατευθύνθηκα στο σπίτι μου και πήρα τηλέφωνο τον Κρίστιαν να τον ρωτήσω, αν θα περάσει από το σπίτι μου σήμερα. Η απάντηση που πήρα δεν με ικανοποίησε. Είπε πως είχε μια πολύ σημαντική δουλεία και πως θα τα λέγαμε αύριο. Έκανα τα μαθήματα μου, έφαγα και έπεσα για ύπνο.
Στον ύπνο μου άκουγα πάλι νερό να τρέχει, άκουγα την φύση να τραγουδά, την αισθανόμουν επίσης. Νόμιζα πως ήταν ο Κρίστιαν.
‘ Κρίστιαν? Τελείωσες με την σημαντική δουλεία που είχες?’ είπα χαρούμενη. Ο Κρίστιαν δεν απάντησε όμως. Παραξενεύτηκα. Ξαφνικά, είδα μια σιλουέτα να διαγράφεται στην άλλη άκρη του μέρους του οποίου βρισκόμουν. Η σιλουέτα ερχόταν αργά προς εμένα, δεν ήμουν και πολύ σίγουρη πως ήταν ο Κρίστιαν. Όσο πιο πολύ πλησίαζε η σιλουέτα, η οποία ήταν θολή, άρχιζα να βλέπω ξεκάθαρα κάποια στοιχεία πάνω της. Η σιλουέτα αυτή άνηκε σε έναν άνδρα, λίγο πιο κοντό από τον Κρίστιαν, είχε ξανθά μαλλιά και πιο σκούρο δέρμα. Δεν καταλάβαινα. Ποίος ήταν? Τί ήθελε? Γιατί ήταν τόσο μυστήριος?
‘ Ποίος είσαι? Τι θες?’ είπα αναρωτώμενη ποίος μπορεί να ήταν και τί ήθελε. Η ανδρική σιλουέτα, έκανε μερικά βήματα μπροστά για να έρθει κοντά μου. Τώρα μπορούσα να δω το στόμα εκείνου του άνδρα. Είχε πολύ φως σε εκείνο το μέρος, ήταν τόσο φωτεινά. Κοιτούσα το στόμα του άνδρα εκείνου περιμένοντας κι άλλα μέρη του προσώπου του να αποκαλυφθούν. Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβω, πως ο μυστηριώδης άνδρας δεν θα μου αποκάλυπτε τίποτα περισσότερο από αυτά που μου είχε αποκαλύψει ήδη.
’ Μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι?’ είπα προβληματισμένη. Κι άλλα δευτερόλεπτα πέρασαν, αργά και ο άνδρας δεν απάντησε. Προβληματισμένη πια, αναρωτιόμουν τι μπορεί να ήθελε από εμένα.
’ Γιατί δεν μιλάς?’ είπα τρομοκρατημένη από την ησυχία. Ο άνδρας πήρε μια βαθιά ανάσα και μου χαμογέλασε.
’ Απολαμβάνω την θέα’ είπε μια βαριά φωνή. Αρχικά νόμιζα πως υπήρχε και τρίτο πρόσωπο στο μέρος εκείνο αλλά, τελικά, κατάλαβα πως η μαύρη σιλουέτα μπροστά μου, μίλησε.
’ Που είμαστε?’ ρώτησα γρήγορα.
’ Δεν θυμάσαι?’ είπε παιχνιδιάρικα η φωνή. ’ Είμαστε στο μέρος όπου σε έφερε ο αγαπημένος σου, για να σε σαγηνεύσει.’ είπε προκλητικά. Κοίταξα το μέρος γύρω μου και παρατήρησα σχεδόν έκπληκτη πως ο άνδρας είχε δίκιο. Ήμασταν στο ξέφωτο που με είχε φέρει ο Κρίστιαν για να με κάνει να ξεχάσω.
’ Τί θες από μένα?’ είπα με σταθερή φωνή. Ο άνδρας, κοίταξε στα αριστερά του. Το ίδιο και εγώ. Δεν είδα τίποτα, μόνο δέντρα. Προβληματισμένη ξανά γύρισα να δω το πρόσωπό του, αλλά αυτός είχε εξαφανιστεί. Άρχισα να ψάχνω με το βλέμμα μου, την μυστηριώδη σιλουέτα, ώσπου άκουσα πίσω μου βήματα. Δεν γύρισα να κοιτάξω, η αναπνοή μου βάρυνε. Ο άνδρας με πλησίασε και τον αισθάνθηκα που μύριζε τα μαλλιά μου. Φοβόμουν. Άκουσα το γέλιο του. Η καρδία μου χτυπούσε σαν τρελή. Δεν μπορούσα να κουνηθώ από την θέση μου, φοβόμουν τόσο πολύ που δεν μπορούσα ούτε να γυρίσω να τον κοιτάξω. Έβαλε το ένα του χέρι στα μαλλιά μου και μου τα τράβηξε απαλά πίσω. Ένιωθα την αναπνοή του καυτή πάνω στο αυτί μου.
’ Θέλω.... το αίμα σου.’ είπε γελώντας. Σοκαρισμένη γύρισα πίσω, αλλά αυτός ο άνδρας είχε εξαφανιστεί.
Φοβισμένη ξύπνησα και κοίταξα γύρω μου. Ήμουν στο δωμάτιο μου, κοίταξα το ρολόι δίπλα στο ξύλινο κομοδίνο μου, το οποίο έλεγε πως η ώρα ήταν τρεις τα ξημερώματα. Δεν μπορούσα να κρατηθώ. Πήρα τον Κρίστιαν τηλέφωνο. Δεν το σήκωνε. Επέμενα όμως, του τηλεφώνησα τρεις φορές ώσπου στο τηλέφωνο απάντησε μία νυσταγμένη φωνή.
’ Ναι?’ είπε η νυσταγμένη φωνή.
’ Κρίστιαν? Πρέπει να έρθεις αμέσως εδώ.’ είπα ταραγμένη. Ο Κρίστιαν έκλεισε το τηλέφωνο και μετά από μισή ώρα τον είδα έξω από το παράθυρό μου. Ήταν ανήσυχος. Του άνοιξα και μπήκε μέσα φουριόζος. Έψαχνε το δωμάτιο με τα μάτια του για να εντοπίσει τον κίνδυνο. Μπήκα μπροστά του και τον αγκάλιασα φοβισμένη. Μετά από λίγα λεπτά καθίσαμε στο κρεβάτι μου και του εξήγησα γιατί ήμουν τόσο ταραγμένη. Στο τέλος έμοιαζε τόσο προβληματισμένος όσο εγώ όταν προσπαθούσα, μάταια βέβαια, να καταλάβω ποίος ήταν ο άνδρας στο ξέφωτο που με είχε πάει ο Κρίστιαν στον ύπνο μου.
’ Είσαι καλά τώρα?’ με ρώτησε ανήσυχος. Τον κοίταξα και του χαμογέλασα.
’ Τώρα που είσαι εσύ εδώ είμαι.’ μου χαμογέλασε και με έσφιξε στην αγκαλιά του.
Πέρασα όλο το υπόλοιπο βράδυ στην αγκαλιά του. Ευτυχώς δεν ξανά είδα τον μαυροφορεμένο άνδρα στον ύπνο μου. Δεν είδα τίποτα, απλά κοιμήθηκα.
Το πρωί ξύπνησα και είδα πως ο Κρίστιαν δεν ήταν δίπλα μου. Πήγα μέσα στο σαλόνι, αλλά ούτε και εκεί ήταν. Είχε φύγει. Λίγο αργότερα τον πήρα τηλέφωνο αλλά δεν το σήκωνε. «Γιατί?», απόρησα.

Κεφάλαιο 8ο

Θυμήθηκα πως είχα να δω την μαμά μου, τουλάχιστον 3 μέρες. Ήμουν σίγουρη πως θα είχε βρει κάποιον άγνωστο, σε ένα από τα πολλά μπαρ που συχνάζει κάθε βράδυ. Την τελευταία φορά που είχα να την δω μέρες ήταν επειδή είχε φύγει με έναν μουσικό, στην Γαλλία για 2 βδομάδες. «Ανεύθυνη μητέρα», σκέφτηκα νευριασμένη. Το σαλόνι ήταν σαν να είχε πέσει πυρηνική βόμβα. Οι μπεζ κουρτίνες ήταν σκισμένες, τα ριχτάρια στους καναπέδες δεν ήταν στην θέση τους και τουλάχιστον δύο πιάτα είχαν σπάσει. Τι στο καλό είχε συμβεί εδώ? Μήπως η ‘ αγαπημένη’ μου μανούλα είχε φέρει πάλι στο σπίτι κάποιον από τους εκατοντάδες βρωμιάρηδες, για να περάσουν την νύχτα μαζί? Καλά, αυτή η γυναίκα δεν σκέφτεται πως έχει ένα παιδί και πως μπορεί κάποιος από αυτούς να την σκοτώσει και να μας κλέψει? Μα, τι λέω τώρα? Σιγά μην το σκεφτόταν. Πήγα στο μπαλκόνι της κουζίνας για να φέρω την σκούπα για να καθαρίσω την ακαταστασία που εκείνη δημιούργησε.
Όταν τελείωσα το καθάρισμα, πήγα στο δωμάτιό της για να την ξυπνήσω. Το κρεβάτι της ήταν άθικτο. Να και κάτι που δεν περίμενα να δω. Άνοιξα την ντουλάπα της για να βγάλω από μέσα καινούργια και καθαρά ριχτάρια για το σαλόνι. Μία κραυγή πανικού και τρόμου βγήκε από το στόμα μου, αντικρίζοντας το νεκρό πτώμα της μητέρας μου να πέφτει μέσα από την ντουλάπα στο πάτωμα, το οποίο σε λίγα δευτερόλεπτα γέμισε με αίμα. Γονάτισα και άρχισα να κλαίω πάνω από το άψυχο σώμα της. Τί της είχε συμβεί? Έτρεξα στο δωμάτιό μου, πήρα το κινητό μου και κάλεσα τον Κρίστιαν, ο οποίος δεν το σήκωνε. Έπαιρνα και ξανά έπαιρνα μέχρι να το σηκώσει. Κάπου στις 20 κλήσεις, επιτέλους το σήκωσε.
‘ Τι συμβαίνει? Έχω μία δουλεία τώρα.’ είπε ενοχλημένος, προφανώς από τις πολλές αναπάντητες κλήσεις στο κινητό του. Δεν θύμωσα και δεν με ένοιαζε αν και αυτός θύμωσε ή νόμιζε πως ήμουν καταπιεστική.
‘ Πρέπει να έρθεις εδώ! Είναι επείγον.’ είπα φοβισμένη. Δεν μίλησε, τουλάχιστον για 10 δευτερόλεπτα.
‘ Έγινε κάτι σοβαρό? Ακούγεσαι ταραγμένη.’ είπε προβληματισμένος.
‘ Θα δεις όταν έρθεις, μόνο έλα γρήγορα. Φοβάμαι πως θα ξαναγυρίσει.’ είπα έτοιμη να βάλω τα κλάματα.
‘ Μείνε εκεί που είσαι, κλείδωσε όλες τις πόρτες και μην ανοίξεις σε κανέναν. Έρχομαι!’ είπε και έκλεισε βιαστικά το τηλέφωνο. Εγώ κλείδωσα την πόρτα του δωματίου μου και έμεινα μέσα. Έκατσα στο κρεβάτι μου και πήρα αγκαλιά ένα από τα διακοσμητικά μαξιλάρια που ήταν πάνω του. Ήταν πολύ απαλό και πολύχρωμο. Κοιτούσα τον απέναντι τοίχο προσπαθώντας να αφουγκραστώ τους ήχους γύρω μου. Ήθελα να είμαι έτοιμη, αν αυτός που δολοφόνησε την μητέρα μου ξανά ερχόταν. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε, ήμουν έτοιμη να ξαναπάρω τηλέφωνο τον Κρίστιαν, ώσπου άκουσα κάποιον να χτυπάει το παράθυρο στο δωμάτιο μου. Κοίταξα φοβισμένη και τον είδα να στέκεται ανήσυχος έξω. Πετάχτηκα όρθια και του άνοιξα.
‘ Τί έγινε? Είσαι καλά?’ ρώτησε ταραγμένος ενώ επεξεργαζόταν τον χώρο για να σιγουρευτεί πως ήμουν ασφαλής.
‘ Εγώ ναι, η μαμά μου όχι.’ με κοίταξε μπερδεμένος. Θα σκεφτόταν « Τί σχέση έχει η μαμά σου?». Τον οδήγησα στο δωμάτιό της. Δίστασα όταν άνοιγα την πόρτα, δεν ήθελα να αντικρίσω ξανά αυτό το θέαμα. Ο Κρίστιαν έβαλε το χέρι του στον ώμο μου, για να μου δείξει πως είμαι ασφαλής μαζί του. Τον κοίταξα δείχνοντας του με το βλέμμα μου πως κατάλαβα τι ήθελε να μου δείξει. Άνοιξα την πόρτα απότομα και πήδηξα μέσα. Κοίταξα τον Κρίστιαν, το βλέμμα του σκλήρυνε, τα χέρια του σχημάτισαν γροθιές, τα μάτια του από κάτω έγιναν μωβ και το χρώμα τους άλλαξε. Δεν πρόλαβα να δω τί χρώμα είχαν πάρει, γιατί γύρισε προς τον τοίχο. Το ένα του χέρι σφράγισε το στόμα του και με το άλλο στηρίχτηκε στον τοίχο. Κατάλαβα πως δεν άντεχε στην θέα του αίματος. Πήγα να τον αγκαλιάσω αλλά δεν μ’ άφησε, μου γύρισε την πλάτη και πήρε δύο βαθιές ανάσες. Γύρισε αποφασισμένος προς την νεκρή μου μητέρα. Έσκυψε από πάνω της, εξέτασε τον λαιμό της και είδε δύο τρύπες, δύο βαθιές τρύπες.
’ Πρέπει να φύγεις από το σπίτι. Η μαμά σου προσκάλεσε έναν βρικόλακα, ο οποίος της ήπιε το αίμα, σκόπιμα. Κάποιος δολοφόνησε την μαμά σου επίτηδες.’ είπε και με κοίταξε στα μάτια λυπημένος για την απώλεια μου. Αμέσως έβαλα τα κλάματα και με έκλεισε στην αγκαλιά του.
Λίγη ώρα αργότερα, ήμασταν στο δωμάτιό μου και ο Κρίστιαν έβαζε σε μία βαλίτσα ρούχα και ότι άλλο απαραίτητο που χρειαζόταν.
’ Τι θα γίνει τώρα? Ο μπαμπάς μου λείπει, θα έρθει τον άλλον μήνα και με την μαμά μου τι θα γίνει?’ είπα πανικόβλητη. Ήρθε κοντά μου και γονάτισε μπροστά μου για να με κοιτάξει στα μάτια.
’ Θα μιλήσω στον μπαμπά μου και όσο αναφορά για το πού θα μείνεις, μην σε απασχολεί. Θα μείνεις μαζί μου.’ του χαμογέλασα. Ήταν ένα χαμόγελο ψεύτικο. Δεν ήμουν σε θέση να χαμογελάσω μετά από αυτό που έγινε.
Φύγαμε από το σπίτι μου και μπήκαμε στο ασημένιο Volvo, που περίμενε απέξω. Όση ώρα βρισκόμασταν στο αυτοκίνητο κοίταγα άσκοπα έξω από το παράθυρο προσπαθώντας να μην κλάψω. Είχα σκεφτεί τα χειρότερα για την μαμά μου, όταν εκείνη ήταν νεκρή. Ήμουν η χειρότερη κόρη που υπήρχε σ’ όλο τον κόσμο. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ άλλο. Μερικά δάκρυα κύλησαν στα μαγουλά μου, καυτά και αλμυρά.
Φτάσαμε στο σπίτι του, ήταν μία διώροφη μεζονέτα αρκετά μακριά από το σπίτι μου. Ήταν άσπρη με γκρι απ’ έξω και παρατήρησα σχεδόν έκπληκτη δύο πολύ μυώδης, ψηλούς και ντυμένους στα μαύρα από την κορυφή ως τα νύχια, άνδρες.
’ Καλώς ήρθατε, πάλι μεγαλειότατε.’ είπε με σεβασμό ο ένας από τους δύο άνδρες στον Κρίστιαν. «Μεγαλειότατε?» απόρησα. Δεν έδωσα σημασία. Μπήκαμε μέσα στο σπίτι, το οποίο ήταν πολυτελέστατο. Υπήρχαν παντού πολυτελές έπιπλα, χαλιά και κουρτίνες στις αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου. Ήταν πολύ ωραίο σπίτι, ταίριαζε απόλυτα σε κάποιον σαν το Κρίστιαν. Άφησε την βαλίτσα μου κάτω και με πήρε από το χέρι, με οδήγησε σε ένα ακόμη πολυτελές δωμάτιο, το οποίο από ότι κατάλαβα θα ήταν το δωμάτιό μου.
‘ Μπορείς να ξαπλώσεις άμα θες. Εγώ πρέπει να πάω στον μπαμπά μου και να τον ενημερώσω πως ένας βρικόλακας παρέβη τον νόμο. Θα τα πούμε μετά.’ είπε και με φίλησε στο μέτωπο. Μόλις έφυγε, άρχισα να κλαίω και μετά από αρκετά λεπτά με πήρε ο ύπνος.
Βρέθηκα ξανά στο ξέφωτο που με είχε πάει ο Κρίστιαν και που ο μυστηριώδης βρικόλακας με πήγαινε για να με τρομάξει. Τί να ήθελε αυτή την φορά? «Δεν σέβεται τίποτα πια?» σκέφτηκα εξαγριωμένη. Προσπάθησα να ξυπνήσω αλλά ένιωθα πολύ αδύναμη, πολύ κουρασμένη.
Ο βρικόλακας με πλησίασε και στάθηκε μπροστά μου. Φορούσε πάλι τα ίδια μαύρα ρούχα και χαμογελούσε αυτάρεσκα.
‘ Τί θες?’ του είπα ψυχρά. Ο μυστηριώδης βρικόλακας σοβάρεψε ξαφνικά.
‘ Έτσι χαιρετάς τον βρικόλακα που ήταν μαζί με την διασκεδαστική και απολαυστική μητέρα σου, τις τελευταίες ώρες της?’ είπε διασκεδάζοντας. Εγώ από την άλλη σοκαρίστηκα και θύμωσα τόσο πολύ που του επιτέθηκα. Η φιγούρα του διαλύθηκε σαν οπτασία και εμφανίστηκε πίσω, ανέγγιχτος.
‘ Τί θες από μένα? Δεν σου έχω κάνει τίποτα. Γιατί τα κάνεις όλα αυτά? Είμαι ένα τίποτα. Δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω.’ είπα απελπισμένη και με τρεμάμενη φωνή.
‘ Ω, πίστεψέ με έχω πολλά να κερδίσω. Μπορεί εσείς τα ασήμαντα ανθρωπάκια να είστε ένα τίποτα, όπως είπες, αλλά εσύ μπορείς να μου προσφέρεις κάτι που οι άλλοι δεν μπορούν.’ είπε γελώντας διασκεδάζοντας με την τρομοκρατημένη έκφραση στο πρόσωπό μου.
‘ Δεν καταλαβαίνω. Τι μπορώ να σου προσφέρω?’ είπα προσπαθώντας να καταλάβω. Δεν τον ήξερα, δεν του είχα κάνει τίποτα.
‘ Μα, χρυσή μου σκέψου. Δεν με ξέρεις, όπως είπες, αλλά κάποιος που με ξέρει, μου έχει κάνει κάτι που εσύ θα πληρώσεις.’ απολάμβανε την κάθε στιγμή.
‘ Ο Κρίστιαν?’ είπα συνειδητοποιώντας σοκαρισμένη πια. Τί του είχε κάνει και τον είχε θυμώσει τόσο πολύ?
‘ Ακριβώς. Αρχίζεις και μπαίνεις στο νόημα. Θέλω εκδίκηση από τον Κρίστιαν Μονέρα, θα τον πονέσω όπως με πόνεσε και αυτός. Μάντεψε πως! Με εσένα, είσαι το κλειδί για την εκδίκησή μου, μικρή θνητή.’ γέλασε περήφανος για το διαβολικό του σχέδιο.
Ω, Κρίστιαν τι έκανες?

Κεφάλαιο 9ο


Εκδίκηση! Αυτή η λέξη στροβιλιζόταν στο μυαλό μου για αρκετά δευτερόλεπτα. Ο μυστηριώδης βρικόλακας, συνέχισε να με κοιτάει σαν να μελετούσε κάθε άκρο του σώματος μου. Ένιωσα άβολα.
‘ Πώς σε λένε?’ τον ρώτησα για να τον κάνω να σταματήσει να με κοιτάει έτσι. Δεν απάντησε, απλά συνέχισε να με κοιτάει σαν να μην τον ρώτησα τίποτα.
‘ Πόσο χρονών είσαι?’ ξανά ρώτησα επίμονα.
‘ Τις 10 ερωτήσεις παίζουμε?’ είπε ειρωνικά. Πείσμωσα κι άλλο.
‘ Δεν ξέρω τίποτα για σένα, κακό είναι που θέλω να μάθω ποίος θα με σκοτώσει? Πόσο χρονών είσαι?’
‘ Επιμένεις ε?,’ έκανε μια μικρή παύση και συνέχισε, ‘είμαι 19.’
‘ Είδες? Δεν είναι και τόσο δύσκολο.’. Νομίζω πως κάνουμε πρόοδο. Πρέπει να τον κάνω να μου πει περισσότερα.
‘ Μην χαίρεσαι. Δεν πρόκειται να σου τίποτα περισσότερο. Δεν είμαι χαζός σαν εσάς, μικρά και ασήμαντα ανθρωπάκια.’ Ήταν τόσο κυνικός, του άρεσε να γεμίζει τα θύματα του με φόβο. Τον αναζωογονούσε, τον έκανε να νιώθει δυνατό.
‘ Τι σου έκανε ο Κρίστιαν?’ τον ρώτησα γεμάτη περιέργεια. Γέλασε και εξαφανίστηκε από μπροστά μου. Κοιτούσα γύρω για να τον εντοπίσω, δεν τον έβλεπα πουθενά όμως. Έπιασε το μπράτσο μου, το χέρι του ήταν τόσο κρύο. Μου θύμισε την νεκρή μητέρα μου. Με γύρισε απότομα και είδα τα μάτια του. Ήταν κόκκινα σαν την φωτιά, τα κάτω βλέφαρά του είχαν πάρει μια μωβ απόχρωση και οι κυνόδοντες του εξείχαν από τα υπόλοιπα δόντια. Ένιωσα ικανοποίηση που επιτέλους θα έβλεπα το πρόσωπό του, όταν παρατήρησα πως ήταν το πρόσωπο του Κρίστιαν. Ήταν η ολοκληρωμένη εικόνα που προσπάθησε να μου κρύψει σήμερα το πρωί. Είχε δίκιο, ήταν σαν να είχα μπροστά μου τον διάβολο αυτοπροσώπως. Χωρίς να το καταλάβω άφησα μια πνιχτή κραυγή και προσπάθησα να φύγω από τον κλοιό που μου ασκούσαν τα χέρια του, ήταν πολύ πιο δυνατός και αυτή μου η απόπειρα δεν τον εξέπληξε. Συνέχισε να χαμογελάει αυτάρεσκα.
‘ Είναι τόσα πολλά που πρέπει να μάθεις.’ είπε και όλα εξαφανίστηκαν. Όλα έγιναν μαύρα και μετά από λίγο ξύπνησα.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στην κουζίνα για να πιώ λίγο νερό. Στην κουζίνα ήταν δύο άντρες γύρω στα 30 και φορούσαν γκρι κουστούμια και μαύρα γυαλιά. Ήταν βρικόλακες. Όταν τους είδα κρύφτηκα πίσω στον τοίχο και κρυφάκουσα τι λέγανε.
‘ Όχι, δεν ξέρουμε χαρακτηριστικά.’ είπε ο Κρίστιαν. Την φωνή του, μπορούσα να την αναγνωρίσω παντού.
‘ Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα τότε. Πρέπει να έχουμε κάποια στοιχεία για να τον βρούμε.’ είπε ο ένας από τους δύο άντρες. Άκουσα τον Κρίστιαν να χτυπάει δυνατά το τραπέζι, ήταν νευριασμένος. Έκανα δύο βήματα μπροστά για να με δουν και να τους πω τι έμαθα μόλις. Είδα ένα ποτήρι με νερό να εκτινάσσετε από το τραπέζι στο πάτωμα μπροστά στα πόδια μου. Όλοι γύρισαν προς εμένα και με κοίταξαν. Ο Κρίστιαν με κοίταξε έκπληκτος γιατί δεν ήθελε να δω το ξέσπασμα του ενώ οι άλλοι δύο με κοιτούσαν χωρίς συναίσθημα.
’ Είναι 19 και θέλει εκδίκηση από τον Κρίστιαν.’ Έδειχναν σαν να μην καταλάβαιναν τι έλεγα.
’ Σας άκουσα που μιλάγατε. Εμφανίστηκε στον ύπνο μου και μου είπε πως ο Κρίστιαν του είχε κάνει κάτι και πως εγώ θα πληρώσω για να τον τιμωρήσει και με το ζόρι έμαθα πόσο χρονών είναι, το όνομά του δεν μου το λέει.’ είπα και πήγα να βάλω λίγο νερό. Ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν και βρέθηκα πάλι στο λιβάδι. Απόρησα, αναρωτήθηκα μήπως λιποθύμησα, αλλά δεν ήταν αυτό. Ο μυστηριώδης και ακόμα ανώνυμος βρικόλακας με πλησίασε απειλητικά και με έπιασε από τον λαιμό. Δεν μπορούσα να βγάλω ούτε τον παραμικρό ψίθυρο. Ήμουν τόσο τρομοκρατημένη.
’ Νόμιζες ότι θα ήταν τόσο εύκολο να αποκαλύψεις στο Κρίστιαν την ηλικία μου?’ πρόφερε το όνομα του Κρίστιαν έτσι όπως ένα παιδάκι θα πρόφερε το ποίο μισητό φαγητό στον κόσμο. Τον κοίταξα παγωμένη στην θέση μου και μπερδεμένη. ’ Δεν ξύπνησες, ακόμα κοιμάσαι. Ήταν μια ψευδαίσθηση για να δω τί θα κάνεις. Έκανες ένα μεγάλο λάθος και θα το πληρώσεις. Αν δεν θες να πάθει κάποιος θνητός σου φίλος κακό τότε θα σωπάσεις, σαν καλό κοριτσάκι που είσαι.’ συμπλήρωσε και εξαφανίστηκε στο σκοτάδι.
Πετάχτηκα όρθια και έτρεξα στην κουζίνα ψάχνοντας τον Κρίστιαν και ως από μηχανής θεός έπεσα πάνω του. Έδειχνε μπερδεμένος. Αμέσως η έκφραση του άλλαξε, έγινε πιο σκληρή και μετά πιο ευγενική. Κατάλαβε τι μου είχε συμβεί και με έκλεισε σε μία στοργική αγκαλιά. Ότι χρειαζόμουν εκείνη την στιγμή. Με έβαλε πίσω στο κρεβάτι μου και όταν σιγουρεύτηκε πως με πήρε ο ύπνος έφυγε.
Ευτυχώς δεν ξαναείδα τον επικίνδυνο βρικόλακα.

και το τελευταιο που εχω γραψει μεχρι τωρα...... ελπιζω να σας αρεσει..... αλλιως.... χ0α0χα πλακα κανω

Κεφάλαιο 10ο


Ξημέρωσε. Ήταν μια μουντή και συννεφιασμένη μέρα. Όταν κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα τον καιρό κατάλαβα πως η ψυχολογία μου δεν θα ήταν και πολύ καλή σήμερα. Έλυσα τα μαλλιά μου, τα οποία έπεσαν σαν χείμαρρος πάνω στους ώμους μου. Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα, άνοιξα το ψυγείο και αντίκρισα το μαύρο μπουκάλι με το πιο γευστικό υγρό που υπάρχει σε ολόκληρη την γη. Δίπλα του ήταν ένα πολύ πιο μικρό μπουκάλι διαφανές. Μέσα είχε ένα παχύρευστο υγρό στο χρώμα της ώχρας. Φαινόταν γευστικό, αλλά στην πραγματικότητα ήταν αηδία. Έπρεπε να το πιώ όμως προτού πιω το άλλο υγρό, για να μπορέσω να ανταπεξέλθω εκεί έξω, χωρίς να με καταλάβουν. Αφού ήπια το υγρό που βρισκόταν στο μικρό διαφανές μπουκαλάκι, με βαριά καρδιά, μετά ήπια από το μαύρο μπουκάλι. Πήγα προς το δωμάτιό μου, ποτέ δεν μ’ άρεσε αυτό το δωμάτιο. Ήταν τόσο..... τόσο ροζ, τόσο εφηβικό και ανθρώπινο. Το σιχαινόμουν. Γύρισα από την άλλη, προς την ντουλάπα. Την άνοιξα και παρατήρησα τα ρούχα μου. Ήταν και αυτά κακόγουστα. Ήταν η μεταμφίεση μου, αλλά δεν μπορούσα πια να κρύβομαι άλλο. Το σκέφτηκα λογικά και όχι με βάση το ‘ θέλω’. Όλα τα κορίτσια σ’ αυτή την ηλικία άλλαζαν εμφάνιση. Τώρα ήταν η σειρά μου να γυρίσω στον πραγματικό μου εαυτό, περίπου. Υπήρχαν ακόμη πράγματα που έπρεπε να κρύβω αλλά η εμφάνιση δεν έπαιζε και τόσο μεγάλο ρόλο. Πήρα τον σωρό με τα κακόγουστα ρούχα και τον πέταξα στο πάτωμα. Ένιωσα τόσο καλά εκείνη την στιγμή. Μετά ‘ ξέθαψα’ από μέσα τα υπέροχα μοντέρνα ρούχα μου, που είχα απαρνηθεί για χάρη του. Του είχα όμως αδυναμία. Έβαλα ένα στενό μαύρο τζιν και μια άσπρη μπλούζα. Έπιασα τα μισά μου μαλλιά πάνω και έβαλα μια μωβ κορδέλα. Ήταν η αγαπημένη μου. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη μου, σε σχήμα καρδίας και έφυγα για το σχολείο. Όταν έφτασα μπήκα γρήγορα στην τάξη γιατί είχα αργήσει λίγο. Έκατσα στην θέση μου και αμέσως ένιωσα όλα τα βλέμματα πάνω μου. Χαμογέλασα στον εαυτό μου και έστρεψα την προσοχή μου στο μάθημα. Είχα και μια φήμη να διατηρήσω.
Το διάλειμμα ήρθε γρήγορα και ο Γιάννης με πλησίασε και με κοίταγε σαν να έβλεπε πρώτη φορά άνθρωπο.
‘ Έγινε κάτι και με κοιτάς έτσι?’ είπα δήθεν απορημένα. Τον κοίταξα στα μάτια και είδα προβληματισμό και έκπληξη να σκιαγραφείται στο βλέμμα του.
‘ Έχω μείνει λίγο άφωνος. Δεν ξέρω τι να πω. Πώς αποφάσισες να κάνεις μια τέτοια αλλαγή?’ προσπαθούσε να συνέλθει από το σοκ. Του χαμογέλασα.
‘ Δεν δικαιούμαι και εγώ να αλλάξω λιγάκι?’ είπα και σηκώθηκα από την θέση μου.
‘ Ναι, δικαιούσαι αλλά είναι πολύ απότομη αλλαγή, μέχρι χθες ντυνόσουν αλλιώς.’ Αρχίσαμε να προχωράμε προς το προαύλιο.
’ Δηλαδή δεν σ’ αρέσει η καινούργια μου εμφάνιση?’ σταμάτησα να προχωρώ απότομα και τον κοίταξα μπερδεμένη. Πριν με κοιτούσε εκστασιασμένος ενώ τώρα προσπαθούσε να βρει άκρη σχετικά με την αλλαγή μου. Νόμιζα ότι του άρεσε.
’ Δεν είπα αυτό απλά ήταν πολύ ξαφνικό.’ μπήκε μπροστά μου, με κοίταξε στα μάτια και είπε δειλά, ’ Εύα, πριν ήσουν όμορφη, φυσική και τώρα δείχνεις εντυπωσιακή. Είναι λογικό να είμαι τόσο έκπληκτος.’ είπε και μου χάρισε ένα από τα γοητευτικά του χαμόγελα. Του χαμογέλασα και εγώ δειλά και συνεχίσαμε την βόλτα μας στο προαύλιο. Με έβρισκε εντυπωσιακή. Ήμουν τόσο χαρούμενη. Η μέρα τελείωσε και ο Γιάννης προσφέρθηκε να με πάει σπίτι μου, ήταν η πρώτη φορά που μου είχε προτείνει κάτι τέτοιο. Δυστυχώς έπρεπε να αρνηθώ. Έπρεπε να απορρίψω μια τόσο δελεαστική πρόταση γιατί εκείνος ήθελε να πάω να τον βρω για να μιλήσουμε. Λυπήθηκα που είπα όχι στον Γιάννη αλλά ήμουν αναγκασμένη.
Περπάτησα κατά μήκος της οδού Παπαφλέσσα και έστριψα στην υπερβολικά πολυτελής μονοκατοικία. Δύο μαυροφορεμένοι άνδρες στεκόντουσαν στην πόρτα της εξώπορτας. Σοβαροί και αγέρωχοι, πειθαρχημένοι και αφοσιωμένοι στον αφέντη τους. Τους κοίταξα και τους χαιρέτισα με ένα χαμόγελο. Ο ένας από τους δύο μου έκανα ένα νεύμα ανταπόδοσης του χαιρετισμού μου, ενώ ο άλλος με χαιρέτισε λεκτικά.
’ Καλώς ήρθατε μέγαλ..... , καλημέρα σας.’ Του ξαναχαμογέλασα εις ένδειξη συγχώρεσης επειδή μπερδεύτηκε. Άλλωστε κανένας δεν ήταν τριγύρω. Ανέβηκα τις σκάλες και στην πόρτα με περίμενε εκείνος, χαμογελαστός. Με υποδέχτηκε με χαρά. Προχωρήσαμε προς το γραφείο του. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Όλα ήταν ίδια. Ήταν το μόνο διαφορετικό δωμάτιο από όλα τα άλλα. Όλο το υπόλοιπο σπίτι είχε αποχρώσεις άσπρου και μαύρου αλλά αυτό ήταν ντυμένο με την πιο ακριβή μπορντό ταπετσαρία, ξύλινα έπιπλα παντού και αμέτρητα βιβλία πάνω στα ράφια της βιβλιοθήκης.
‘ Γι’ αυτό λέγεται βιβλιοθήκη. Γιατί έχει αμέτρητα βιβλία.’ με διέκοψε. Τον κοίταξα αινιγματικά και γύρισα το κεφάλι μου ώστε οι ματιές μας να συναντηθούνε.
‘ Καλά, καλά. Τι με ήθελες?’ ρώτησα βιαστικά. Κοίταξε το πάτωμα, το οποίο ήταν και αυτό ξύλινο, και χαμογέλασε. Σήκωσε αργά το κεφάλι του και μου είπε : ‘Δεν χρειάζεται να ξαναπάς στο σχολείο, μπορείς να σταματήσεις.’ Τον κοίταξα μπερδεμένη και προσπάθησα να βρω τα λόγια μου.
‘ Γιατί να σταματήσω?’ είπα απορημένα, αν και ήξερα την απάντηση έπρεπε και πάλι να ρωτήσω ως ένδειξη διαμαρτυρίας.
‘ Η Νίνα δεν θέλει να πάει στο σχολείο τώρα, μετά από όσα έγιναν και όσα ακόμα της συμβαίνουν. Επίσης, και εγώ δεν θέλω να βγει από το σπίτι γιατί κινδυνεύει.’ είπα και το πρόσωπό του πήρε μια έκφραση ανησυχίας.
‘ Κινδυνεύει? Από ποίον?’ είχα χάσει αρκετά επεισόδια. Δεν μπορούσα να παρακολουθήσω την συνέχεια τον γεγονότων που συνέβησαν, μετά από την πρώτη μου συνάντηση με τον Κρίστιαν εκείνη την μέρα, που ήρθε να βρει την Νίνα στο σχολείο.
‘ Δεν ξέρω ποίος την απειλεί αλλά είναι πολύ επικίνδυνος. Το μόνο που ξέρω είναι πως έχουμε να κάνουμε με έναν βρικόλακα που ζητά εκδίκηση.’
‘ Βρικόλακα? Η Νίνα δεν γνωρίζει άλλον βρικόλακα εκτός από σένα. Από που τον γνώρισε?’ τόσα πολλά είχαν γίνει. Η Νίνα, η φίλη μου, διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο και εγώ δεν ήξερα τίποτα. Όλες μου οι αισθήσεις είχαν ενεργοποιηθεί. Τα αντανακλαστικά μου ήταν έτοιμα να παρέμβουν σε οποιαδήποτε στιγμή όπου κάτι ύποπτο θα συνέβαινε.
‘ Ηρέμησε. Δεν τον γνώρισε στον έξω κόσμο, αλλά αυτός εισβάλει στα όνειρά της και την απειλεί, την τρομάζει. Είναι κάτι που δεν αντέχω. Έχει απελπιστεί και το να την βλέπω διαρκώς να αγωνιά για το τί θα συναντήσει τα βράδια στον ύπνο της, με σκοτώνει. Η περιέργεια να μάθω ποίος είναι αυτός ο βρικόλακας που τολμά και την ενοχλεί μου τρώει τα σωθικά.’ Όλα τα συναισθήματα που μου περιέγραφε εμφανίστηκα στο πρόσωπό του. Προβληματισμός. Αγωνία. Φόβος. Αναπάντητα ερωτήματα. Ανησυχία. Ο έρωτάς του για την Νίνα ήταν μεγάλος. Δεν πίστευα ποτέ πως θα ερωτευόταν έτσι. Ήμουν περήφανη γι’ αυτόν. Ήμουν αρκετά ήσυχη για την κατάσταση της Νίνας. Αφού είχε δίπλα της τον Κρίστιαν δεν είχε να φοβάται τίποτα και κανέναν. Επιπλέον, είχε και εμένα. Ήμουν έτοιμη για όλα. Ήμουν έτοιμη να της σταθώ και να την βοηθήσω. Επίσης, ήμουν έτοιμη να παλέψω για τον Γιάννη.
‘ Δεν θα φύγω ακόμα από το σχολείο. Έχω ακόμα κάποια πράγματα να κανονίσω.’
‘ Εννοείς τον Γιάννη?’ ρώτησε ξέροντας ήδη την απάντηση. Έτσι δεν χρειάστηκε να απαντήσω. Χαμογελάσαμε ο ένας στο άλλον και έφυγα. Τώρα πια τα περιθώρια στένευαν. Έπρεπε να κάνω την κίνηση μου τώρα, γιατί με αυτά που συνέβαιναν στον Κρίστιαν και στην Νίνα δεν μπορούσα πλέον να κάνω τα στραβά μάτια. Έπρεπε να πάρω θέση. Έπρεπε να βοηθήσω τον Κρίστιαν να δώσει ένα τέλος στο μυστήριο του αόρατου βρικόλακα που τους απειλούσε.
Ποίος είναι? Τι ακριβώς θέλει? Γιατί την Νίνα?
Τόσα πολλά ερωτήματα. Τόσες απαντήσεις που ήθελα να πάρω. Τόσα πράγματα που έπρεπε να γίνουν.

Τελειο!!!!!!!!! :<3:

Να και ένα καινούριο κεφάλαιο. Το μυστήριο εντείνεται.
Πολύ ωραία το πας. Συνέχισε.

σας ευχαριστω πολυ...ελπιζω να εχω πολυ συντομα κι αλλα κεφαλαια....θα αρχισω να γραφω το καινουργιο...

Ειναι παρα πολυ ωραια ολα τα κεφαλαια!!!

θελω να βαλεις κ αλλα οσο πιο συντομα γινεται...

η ιστορια σου ειναι τελεια

εχω πορωθει

χα0χ0α χαιρομαι...... τωρα νιωθω πιο αισιοδοξα να ενα ολοκαινουργιο κεφάλαιο..


Κεφάλαιο 11ο


Στον δρόμο για την επιστροφή ήμουν πολύ σκεπτική απέναντι στο θέμα της Νίνας και του απειλητικού και θανάσιμου βρικόλακα που στοίχειωνε τα όνειρα της, έπεσα τυχαία πάνω στον Γιάννη. Τον κοίταξα προβληματισμένη. Κοίταξα γύρω μου, νομίζοντας πως είχα πάρει λάθος στροφή αλλά συνειδητοποίησα πως ήμουν έξω από το σπίτι μου. Γύρισα προς εκείνον και περίμενα να μιλήσει, αλλά τίποτα.
‘ Αν δεν μιλήσω εγώ είσαι ικανός να στέκεσαι εδώ όλη μέρα?’ τον ρώτησα εκνευρισμένη. Με κοίταγε πολύ επίμονα. Είχα τίποτα στα δόντια μου? Στο μαλλί μου?
‘ Απλά σε κοιτάω και σε θαυμάζω.’ είπε και μου χάρισε ένα από τα αστραφτερά του χαμόγελα που μόλις τα έβλεπα έλιωνα σαν να ήμουν ένα χωνάκι παγωτού στον ήλιο.
‘ Και γιατί με θαυμάζεις? Είμαι μήπως κάποιο έργο τέχνης σε κανένα μουσείο?’ είπα ειρωνικά. Δεν σταμάταγε να με κοιτάει.
‘ Θα μπορούσες να είσαι.’ προς τι όλα αυτά?
‘ Γιατί μου κάνεις κομπλιμέντα? Θέλεις καμία χάρη? Δεν ξέρω που είναι η Νίνα. Έχω να την δω από τότε που την είδες και εσύ.’ Είχα αρχίσει το παραλήρημα. Με είχε πιάσει λογοδιάρροια. Το πάθαινα αυτό όταν ήθελα να ξεφύγω από στιγμές αμηχανίας. Μου χαμογέλασε για να με κάνει να σταματήσω να μιλάω.
‘ Δεν είμαι εδώ για να μάθω για την Νίνα αν και θα ήθελα να μάθω που στο καλό εξαφανίστηκε. Εύα, πες μου ότι δεν είμαι μόνο εγώ!’ Δεν καταλάβαινα. Είχα πάρει την ίδια ακριβώς έκφραση που παίρνει ένας τουρίστας που δεν καταλαβαίνει τίποτα από όσα του λένε. Εκείνη την στιγμή ένας δυνατός και κρύος αέρας με διαπέρασε και μπέρδεψε ευγενικά τα μαλλιά μου, ενώ τα μαλλιά του Γιάννη ίσα-ίσα που κουνήθηκαν. Ε, βέβαια τόσο ζελέ είχε βάλει, πως να κουνηθούν. Ανάσα δεν έπαιρναν.
‘ Δεν καταλαβαίνω τί λες.’ είπα μπερδεμένη. Κοίταξε κάτω και μετά αριστερά. Έκανε ένα βήμα μπροστά. Τα μάτια μου συνάντησαν τα χείλη του, τα οποία είχαν ένα απαλό ροζ χρώμα. Σήκωσα αστραπιαία τα μάτια μου προς τα δικά του και τον κοίταξα αμήχανα με την ελπίδα να μην κατάλαβε σε ποίο μέρος του προσώπου του είχαν καρφωθεί τα μάτια μου. Τα μάτια του ήταν γυαλιστερά και το πρόσωπό του είχε ένα στοργικό ύφος, τρυφερό. Μου θύμιζε κουτάβι. Μόλις μου ήρθε αυτή η σκέψη στο μυαλό λύθηκα στα γέλια. Με κοιτούσε με ένα βλέμμα απογοήτευσης. Προσπαθούσα να σταματήσω τον εαυτό μου να γελάει, όταν το κατάφερα εκείνος ήταν ελαφρά εκνευρισμένος με πλησίασε αποφασιστικά και με κόλλησε στο τοίχο. Έσφιγγε τα χέρια μου, αλλά δεν ένιωθα καμία πίεση φυσικά. Τον κοιτούσα σαν χάνος όταν εκείνος έσκυψε και με φίλησε τρυφερά. Ένιωσα όλα μου τα συναισθήματα γι’ αυτόν να βγαίνουν, να δραπετεύουν από το πίσω μέρος του μυαλού μου. Ανταπέδωσα το φιλί του και ένιωσα και τα δικά του συναισθήματα να τρέχουν χαρούμενα σε κάθε κύτταρο του σώματος του, σε κάθε ιστό αλλά και στις φλέβες του. Στις φλέβες του όπου εκτός από αυτά τα τρυφερά και αθώα συναισθήματα αγάπης έτρεχε και αίμα. Αίμα!! Τον έσπρωξα μαλακά και γύρισα προς τον τοίχο, προσπάθησα να ηρεμήσω αλλά δεν μπόρεσα γιατί με πλησίασε και με γύρισε προς εκείνον. Εγώ εξακολουθούσα να έχω το κεφάλι μου σκυφτό για να κρύψω αυτό το αποκρουστικό θέαμα. Έβαλε τα χέρια του στα μπράτσα μου, ήταν ζεστά.
‘ Τί έπαθες?’ με ρώτησε προβληματισμένος. Προσπάθησα να ηρεμήσω την φωνή μου.
‘ Γιατί το έκανες αυτό?’ απαίτησα να μάθω. Κινδύνευε. Έπρεπε να απομακρυνθώ αλλά δεν ήθελα να φύγω από δίπλα του.
‘ Γιατί έτσι νιώθω.’ είπε με σταθερή φωνή που με έκανε να ηρεμήσω λίγο.
‘ Εσένα δεν σ’ άρεσε η Νίνα?’ Πάντα τον θυμόμουν δίπλα της. Πάντα.
‘ Πάντα είχα συναισθήματα για σένα αλλά ήμουν μπερδεμένος. Όχι πια όμως. Εσύ δεν νιώθεις τίποτα?’ άρχιζε να απελπίζεται. Μόλις το κατάλαβα αυτό έσπευσα να τον διαψεύσω.
‘ Ναι! Φυσικά και νιώθω, το ρωτάς κιόλας?’ Ένα ακόμα υπέροχο χαμόγελο που μου έκοβε την ανάσα διαγράφτηκε στα χείλη του και ένιωσα ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη εδώ και πολύ καιρό. Με φίλησε ξανά. Τα φιλιά του ήταν εθιστικά. Απολαυστικά. Σχεδόν μπορούσα να γευτώ το αίμα του, να νιώσω την ικανοποίηση του να το πίνεις. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και έκοψα το φιλί μας στην μέση, ο Γιάννης με κοίταξε μπερδεμένος.
‘ Το μετάνιωσες?’ με ρώτησε σχεδόν βέβαιος πως έτσι ήταν. Πήρα το πρόσωπό του πάνω στα χέρια μου και τον κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια του. Του χαμογέλασα και τον φίλησα με πάθος. Κατά την διάρκεια του φιλιού μας, προσπαθούσα να μην σκέφτομαι το αίμα και τα κατάφερα. Ένιωσα περήφανη. Τον καληνύχτισα και πήγα αργά προς την εξώπορτα του σπιτιού μου, πριν μπω μέσα του έριξα ένα τελευταίο βλέμμα και έτρεξα σαν κυνηγημένη στην κουζίνα. Άρπαξα βίαια μέσα από το ψυγείο το μαύρο μπουκάλι και ήπια όσο περισσότερο μπορούσα. Όταν τελείωσα πήγα για ύπνο εξουθενωμένη. Είχα πάρει μια απόφαση, πολύ σημαντική. Έπρεπε να αφήσω το σχολείο και να αποκαλύψω την ταυτότητά μου σε όλους. Ακόμα και στο Γιάννη. Όσο κι αν δεν το θέλω, πρέπει.
Πριν ένα μήνα είπα πως θα αποκαλύψω τα πάντα, δεν μπόρεσα όμως. Δεν είχα το κουράγιο και την δύναμη να το κάνω. Ήθελα λίγο χρόνο, να απολαύσω την ηρεμία που επικρατούσε γύρω από εμένα και τον Γιάννη. Αυτός ο μήνας ήταν ο πιο ωραίος μήνας σ’ αυτά τα χρόνια που είχα περάσει μακριά από την οικογένεια μου για χάρη του. Τον βοήθησα μια φορά και έπρεπε να το ξανακάνω. Με χρειαζόταν. Μάζεψα όσο θάρρος είχα και πήγα αποφασισμένη στο σπίτι του φορώντας το. Οι άνθρωποι στον δρόμο με κοιτούσαν απροκάλυπτα, φοβισμένοι.
Στην διαδρομή έλεγα από μέσα μου : ‘ Μπορώ να το κάνω και πρέπει. Για εκείνον, μόνο για εκείνον.’ Πέρασα το κατώφλι της πόρτας και μπήκα βιαστικά μέσα. Τον είδα καθισμένο στον άσπρο καναπέ, έμοιαζε να με περίμενε. Με κοίταξε χαμογελώντας και μου είπε : ‘Άργησες, ένα μήνα!’ Τον κοίταξα απολογητικά και τον αγκάλιασα σφικτά.
’ Δεν μπορώ άλλο να κρύβομαι’ είπα κλαίγοντας στην αγκαλιά του. Με χάιδεψε στο κεφάλι και μου είπε στοργικά να τον ακολουθήσω. Ήξερα πως θα κάναμε μια σοβαρή κουβέντα. Άλλωστε ήταν ώρα να αποκαλυφθώ. Ένιωσα ανακούφιση όταν σκέφτηκα πως τώρα πια θα ήμουν ο εαυτός μου. Ο πραγματικός μου εαυτός.

Μολις διαβασα την συνεχεια!!!

υπεροχη!αυτη η Ευα αν δεν κανω λαθος το επαιζε βρικολακας;
δεν φορουσε το σκουλαρικι;το ειχε βγαλει;για ποιο λογο;

περιττο να πως πως θελω συνεχεια, αυτο εννοειται!!!

Roza di έγραψε:

περιττο να πως πως θελω συνεχεια, αυτο εννοειται!!!

Φυσικά και εννοείται!!!!! Ειναι πολύ ωραίο!!!!

αχχχχζ ευχαριστω....roza di εχεις πιασει το νοημα.....!!!!!

χαιρομαι γι αυτο vampire queen!!! ελπιζω να βαλεις συντομα καποια συνεχεια!!!
χωρις να θελω να σε πιεσω αλλα εχω μεγαλη περιεργια να δω τι θα γινει