'Αγγιγμα Ψυχής

Κάπου τότε φαντάζομαι...

καπου τοτε. θα σου πραγματοποιησω την τελευταια σου επιθυμια

τι ωραια

χαιρεσαι?

επομενο κεφαλαιο..... σε λιγες μερεσ παιδια..

τι καλα!!!

ναι οκ

υπομονη λοιπον

ναι

μεγαλη... υπομονη

ΤΕΛΟΣ ΤΑ SPAM ΚΑΙ ΕΔΩ...


Το τελευταίο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου!!! enjoy


Κεφάλαιο 23ο


Είχε περάσει μία βδομάδα από εκείνη την μέρα που έμαθα τα πάντα. Περάσαμε αυτό το διάστημα μαζί, μιλώντας, ανακαλύπτοντας πτυχές του εαυτού μας που δεν γνωρίζαμε ακόμα.
Η Εύα και ο Γιάννης είχαν εξαφανιστεί για λίγες μέρες. Υπέθεσα πως δεν ερχόντουσαν εδώ για να μην εμπλακεί ο Γιάννης στην ιστορία με τον Όσκαρ. Την Δευτέρα το πρωί εμφανίστηκαν γελώντας και κρατιούνταν χέρι-χέρι. Ο Κρίστιαν και εγώ καθόμασταν στον καναπέ και μιλάγαμε, όταν μπήκαν μέσα.
‘ Βρε βρε, που εξαφανιστήκατε εσείς?’ είπα ελπίζοντας να μάθω. Εκείνοι έριχναν ένοχες ματιές ο ένας στον άλλον και ήρθα να καθίσουν μαζί μας.
‘ Ήμασταν σπίτι μου, θέλαμε να σας αφήσουμε λίγο μόνους σας.’ είπε πονηρά ο Γιάννης αλλά πίσω από το χαμόγελο διέκρινα μια μικρή απογοήτευση. Μας είχαν αφήσει μόνους για να έρθουμε πιο κοντά, με έναν άλλο τρόπο κάτι που ήθελε να κάνει και ο Γιάννης με την Εύα. Όσο σκεφτόμουν πως ο αγαπημένος μου φίλος θα αργήσει να πάρει αυτό που θέλει από την καλή μου φιλενάδα, ήθελα να βάλω τα γέλια.
‘ Α, σας ευχαριστούμαι. Ήταν τέλεια, συζητήσαμε, γελάσαμε. Εσείς τι κάνατε?’ ήθελα να πικράνω λίγο τον Γιάννη και για αυτό συνέχισα σκόπιμα την κουβέντα.
‘ Εμείς, περίπου τα ίδια.’ είπε η Εύα συγκρατώντας το γέλιο της, αφού είχε καταλάβει που το πήγαινα.
‘ Λοιπόν, Γιάννη ακόμα σιχαίνεσαι τους βρικόλακες?’ ρώτησε ο Κρίστιαν πίνοντας μια γουλιά από το ποτήρι του.
‘ Όχι. Τί κρασί πίνεις?’ η Εύα και εγώ κοιταχτήκαμε προσπαθώντας να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό. Δεν είχε ιδέα.
‘ Δεν είναι κρασί!’ παραδέχτηκε ο Κρίστιαν. Ο Γιάννης προβληματίστηκε.
‘ Και τι είναι?’ είπε δειλά-δειλά. Ήταν σίγουρος πως η απάντηση που θα του έδινε ο Κρίστιαν δεν θα του άρεσε πολύ.
‘ Είναι χυμός βύσσινο.’ βιάστηκα να πω εγώ, πριν προλάβει να αποκαλυφθεί η αλήθεια. ‘ Θες λίγο?’ ώρα για εκδίκηση Γιαννάκη. Τώρα θα πληρώσεις όλες τις κακόγουστες φάρσες που μου έκανες στο σχολείο.
‘ Ναι αμέ.’ είπε ελαφρός ανακουφισμένος. Εγώ σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα, η Εύα με ακολούθησε. Έβαλα σε ένα ποτήρι λίγο από το μαγικό αυτό υγρό.
‘ Είσαι σίγουρη για αυτό? Καλύτερα να μην το κάνεις’
‘ Έλα τώρα αφού πεθαίνεις να δεις τη φάτσα του όταν θα το καταλάβει.’ είπα ανυπομονώντας. Της έριξα ένα χαμόγελο και κατευθύνθηκα στο σαλόνι. ’Ορίστε.’
’ Ευχαριστώ!’ ήπιε λίγο. Το πρόσωπό του πάγωσε. Κοίταξε το ποτήρι, μετά εμένα, μετά το ποτήρι και πάλι εμένα και έφτυσε το υγρό μέσα στο ποτήρι. ‘ Τι είναι αυτό?’ είπε με μια έκφραση αηδίας στο πρόσωπό του.
‘ Αίμα!’ είπα χαμογελώντας. Σηκώθηκε όρθιος, με κοίταξε απειλητικά και του είπα : ‘ Αυτό ήταν η εκδίκησή μου για τις φάρσες.’
‘ Θα μου το πληρώσεις αυτό!’ είπε και ξανακάθισε.

Το βράδυ ήρθε, ο Γιάννης έφυγε. Εμείς πήγαμε για ύπνο ο καθένας στο δωμάτιό του. Το πρωί που ξύπνησα δεν ήταν κανένας στο σπίτι. Έβαλα σε μία κούπα λίγο γάλα και έφτιαξα έναν τοστ. Χάζεψα λίγο μπροστά από την τηλεόραση ώσπου χτύπησε το κουδούνι. Όταν άνοιξα την πόρτα, είδα έναν ψηλό άνδρα, γύρω στα 23, καστανομάλλη με καφέ μάτια. ‘ Παρακαλώ?’ ήταν πολύ όμορφος. Εκείνος με κοίταξε και μου χαμογέλασε.
‘ Ήρθα να φτιάξω τα υδραυλικά σας.’ είπε και τότε παρατήρησα τι φορούσε, κρατούσε και ένα κόκκινο κουτί με εργαλεία.
‘ Τα ποία?’ είπα γεμάτη απορία.
‘ Ο κύριος Μονέρα με κάλεσε.’ είπε χαμογελώντας. Πρέπει να παραδεχτώ πως ήταν πολύ όμορφος. Είχε κάτι το μεσαιωνικό πάνω του.
‘ Μάλλον θα ξέχασε να μου το πει. Παρακαλώ πέρνα. Συγνώμη για την αμφίεση αλλά πριν λίγο ξύπνησα και δεν ήξερα πως θα έχουμε κόσμο.’ γέλασα αμήχανα. ‘ Θες να σου φτιάξω καφέ όσο θα επισκευάζεις?
‘ Όχι ευχαριστώ. Το μπάνιο?’ ρώτησε χαμογελώντας ξανά. Είχε σκοπό να με στείλει με το χαμόγελό του?
‘ Από εδώ.’ είπα και μπήκα μπροστά του, οδηγώντας τον στο μπάνιο. ‘ Εδώ είμαστε. Τι ακριβώς θα κάνεις? Είπα καθώς γυρνούσα για να τον αφήσω να περάσει. Όμως ένιωσα έναν δυνατό πόνο στο κεφάλι και όλα σκοτείνιασαν.
Άνοιξα τα μάτια μου και βρήκα τον εαυτό μου να είναι ξαπλωμένος στον καναπέ. Το κεφάλι μου πονούσε. Σηκώθηκα πάνω και είδα τον άγνωστο υδραυλικό να στέκεται στο παράθυρο αγναντεύοντας τον δρόμο. Τον πλησίασα αργά, πήρα ένα βαρύ αντικείμενο από το τραπεζάκι και την στιγμή που ήμουν έτοιμη να τον χτυπήσω στο κεφάλι, γύρισε και με έσπρωξε στην άλλη μεριά του σαλονιού. Τον κοίταξα τρομαγμένη. Εκείνος με δύο δρασκελιές με πλησίασε.
‘ Αχ, Νίνα δεν θα μάθεις ποτέ ε?’ χαμογέλασε ειρωνικά.
‘ Όσκαρ?’ είπα σοκαρισμένη. Σηκώθηκα πάνω και τον κοίταξα καλύτερα. Κάτι το μεσαιωνικό? έπρεπε να το φανταστώ.
‘Τι θες εσύ εδώ?’ η φωνή μου έτρεμε αλλά προσπάθησα να το κρύψω. Εκείνος χαμογέλασε σαρκαστικά.
‘ Μα είναι η ώρα για την εκδίκησή μου,’ έκανε μια παύση και συνέχισε, ‘ Ήρθε!’.
Με τράβηξε πίσω από την πόρτα και μου έκλεισε το στόμα με το χέρι του. Η πόρτα άνοιξε και μέσα μπήκε ο Κρίστιαν. Προσπάθησα να ξεφύγω από τον στενό κλοιό που μου ασκούσε ο Όσκαρ αλλά δεν μπόρεσα.
’ Γεια σου, Κρίστιαν!’ είπε ο Όσκαρ. Όταν ο Κρίστιαν γύρισε και μας αντίκρισε, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Το βλέμμα του σκλήρυνε και οι κυνόδοντές του πετάχτηκαν έξω, οι γροθιές του σφίχτηκαν και περίμενε την κίνηση του Όσκαρ, ο οποίος με πέταξε στο πάτωμα και επιτέθηκε στο Κρίστιαν. Εγώ έτρεξα κατά πάνω τους αλλά με έσπρωξαν. Τους κοιτούσα. Πάλευαν με μανία. Έβλαπταν ο ένας τον άλλον. Ο Όσκαρ βέβαια είχε το πλεονέκτημα εφόσον ήταν πιο δυνατός. Δεν άντεχα να βλέπω τον Κρίστιαν να προσπαθεί. Κοίταξα γύρω και μήπως βρω τίποτα αιχμηρό για να σταματήσω τον Όσκαρ. Θυμήθηκα πως στο γραφείο του Κρίστιαν υπήρχε ένα ξύλινο κοντάρι, έτρεξα ως εκεί, το άρπαξα από τον τοίχο και μόλις βγήκα έξω είδα πως ο Όσκαρ είχε στριμώξει σε μια γωνία τον Κρίστιαν και προσπαθούσε να τον πνίξει. Χωρίς να σκεφτώ έτρεξα και έμπηξα το κοντάρι στην πλάτη του Όσκαρ. Εκείνος άφησε τον Κρίστιαν μόλις ένιωσε το ξύλο μέσα του. Εγώ από την άλλη ένιωσα έναν δυνατό πόνο στην καρδιά που με έκανε να πέσω στο πάτωμα. Ένιωθα σαν να ήμουν εγώ ο Όσκαρ, ο πόνος ήταν πολύ δυνατός. Άρχισα να τσιρίζω με όλη μου την δύναμη. Γρήγορα βυθίστηκα στο σκοτάδι.
Ξύπνησα την άλλη μέρα στο κρεβάτι μου. Ο Κρίστιαν βρισκόταν στο προσκεφάλι μου. Από την άλλη μεριά ήταν ο Γιάννης με την Εύα.
‘ Νερό!’ είπα με βραχνή φωνή. Ο Γιάννης με κοίταξε έκπληκτος και έτρεξε στην κουζίνα. Ο Κρίστιαν και η Εύα ήρθαν από πάνω μου και με αγκάλιασαν. Ήπια λίγο νερό και κάθισα στο κρεβάτι.
‘ Ο Όσκαρ?’ ρώτησα με περιέργεια, ελπίζοντας να ακούσω κάτι καλό.
‘ Ο Όσκαρ είναι νεκρός.’ Είπε η Εύα ανακουφισμένη που επιτέλους είχαμε ξεφύγει από τον κίνδυνο.
‘ Πώς?’
‘ Τον έκαψα. Όταν λιποθύμησες, τον χτύπησα και τον έκαψα. Είναι παρελθόν πια.’ είπε χαμογελώντας μου ο Κρίστιαν.
’ Δηλαδή τώρα είμαστε ελεύθεροι?’ το σώμα μου άρχισε να γεμίζει με μια απερίγραπτη χαρά. Τους χαμογέλασα και σηκώθηκα από το κρεβάτι αγκαλιάζοντάς τους.


10 μέρες μετά


Μάζευα τα πράγματά μου, αναπολώντας τα συναισθήματα που ένιωσα όταν έμπηξα το κοντάρι στην πλάτη του Όσκαρ. Εκείνη την στιγμή ένιωθα πως ήταν το τέλος μου, όπως και τις άλλες φορές που συνέβαινε κάτι παρόμοιο. Ήξερα όμως, το ήξερα καλά πως τίποτα δεν ήταν εύκολο. Τουλάχιστον όμως θα κάναμε μια καινούργια αρχή. Θα φεύγαμε για Αγγλία, θα πηγαίναμε στην πατρίδα του Κρίστιαν. Στην αρχή δεν ήθελα να πάω επειδή ήξερα πως αν φύγω δεν θα ξαναέβλεπα τον πατέρα μου, όμως ο Κρίστιαν μου είχε πει πως τον βρήκαν σε ένα υπόγειο μπαρ στην Οξφόρδη. Τουλάχιστον, ήξερα που ήταν. Επίσης δεν ήθελα να αφήσω τον Γιάννη. Αλλά η Εύα με διέψευσε, μου είπε πως αν και ήταν πολύ δύσκολη απόφαση, ο Γιάννης αποφάσισε να το σκάσει από το σπίτι του και να ακολουθήσει την πραγματική του αγάπη μέχρι την άλλη άκρη της γης, « Καλά μέχρι το Λονδίνο πηγαίναμε αλλά και πάλι θα έκανε την θυσία να αφήσει την οικογένειά του για χάρη της Εύας.» σκέφτηκα χαμογελώντας. Όλοι μας θα κάναμε μια νέα αρχή.





Σκοτάδι, υγρασία, κρύο. Πού ήμουν? Ένας άνδρας καθόταν σε μια καρέκλα μέσα στο σκοτάδι ενώ δυο άλλοι στεκόντουσαν μπροστά του.
‘ Βρείτε τον και εξαφανίστε τον! Στείλτε τον κάπου μακριά.’ είπε ο ένας άνδρας που καθόταν στην καρέκλα, με βραχνή φωνή, θυμωμένος, εξαγριωμένος. Οι άλλοι δύο έγνεψαν ναι και έφυγαν.
Γιατί είχα μια υποψία πως τίποτα δεν είχε τελειώσει ακόμα? Μήπως η Νίνα και ο Κρίστιαν διέτρεχαν ακόμη κίνδυνο? Αλλά από ποίον? Ποίος ήταν ο άνδρας αυτός?

ηταν τελειο. αλλα εχω καποιες αποριες.
1. στο τελος η ευα αφηγειται?
2. γιατι η νινα ενιωσε αυτον τον πονο οταν χτυπησε τον οσκαρ?
3. ποια ειναι η εκπληξη που μου ειπες?

ο οσκαρ πεθανε? χαχα αλλα δεν μιλαω γιατι θα πεταξω spoiler και δεν το θελω!

ειναι τελιο καρδια μου εισαι γενιμενη για αριστουργιματα ειμαι πιστη θαυμαστιρια σου ακομα και στην κολαση θα παω εγω για να ειμαι αναγνωστιρια σου :<3:

Sensitive Vampire έγραψε:

ηταν τελειο. αλλα εχω καποιες αποριες.
1. στο τελος η ευα αφηγειται?
2. γιατι η νινα ενιωσε αυτον τον πονο οταν χτυπησε τον οσκαρ?
3. ποια ειναι η εκπληξη που μου ειπες?

ο οσκαρ πεθανε? χαχα αλλα δεν μιλαω γιατι θα πεταξω spoiler και δεν το θελω!

1. οτι καταλαβες καταλαβεσ.....
2. αυτο μαλλον θα το βαλλω στο 2ο
3. η εκπληξη ηταν πως τελειωσε........


αρτεμη........ και εσυ γραφεισ παρα πολυ καλα.... ειμαι και εγω θαυμαστρια σου

δεν θα μου πεις ποιος αφηγειται? εχουμε ολοι δικαιωμα να ξερουμε

ειναι ξεκαθαρο ποιος αφηγειται

για να λεει η νινα και ο christian, λογικα δεν αφηγουνται αυτοι. αλλα με εσενα η λογικη παει βολτα

καλα πας καλα............... για να λεει νινα και κριστιαν σαφως δεν αφηγουνται αυτοι..

ναι αλλα με εσενα ποτε δεν ειμαι σιγουρη

χαχα!
Ήταν πολύ ωραίο! Θέλω το δεύτερο!!!! Και το ποιος αφηγείται στο τέλος και γιατί η Νίνα πόνεσε όταν σκότωνε τον Όσκαρ θέλω κι εγώ να τα καταλάβω!
Μου άρεσε πάρα πολύ!!!!!!

κοριτσια ειναι εντελως προφανες ποιος αφηγειται....

θα σας βοηθησω γιατι δεν θα δω ασπρη μερα...... hint---> εφοσον δεν μιλαει ουτε η νινα αλλα ουτε και ο κριστιαν..... ποιος αλλος μενει???

Σπόιλερ:

Μένει η Εύα σίγουρα άλλα θα μπορούσε να είναι και ο πατέρας της Νίνας, δε θα μπορούσε?

ειδες? δεν εχω μονο εγω αυτες τις αποριες. χριστινα για την συμπαρασταση

WOW!!!

Αγαπη μου.....τοσο καιρο ημουν στον κοσμο μου και δεν πειρα χαμπαρι τα τελευταια 3 κεφαλαια!!!!!
Θ-Ε-Ι-Κ-Α

Μπραβο σου....ηλικρινα μπραβο σου!!!!!

Ποτε με το καλο το δευτερο βιβλιο???

ναι! αντε ανοιξε γρηγορα νεο τοπικ με το πρωτο κεφαλαιο του δευτερου βιβλιου.
ολοι περιμενουμε με αγωνια!