'Αγγιγμα Ψυχής

δε θα σε πιέσω, άλλα αν δεν έχω συνέχεια μέσα στις επόμενες 2 μέρες θα έρθω και θα σε σκοτώσω!!!!! Μπορείς να διαλέξεις εσύ πώς προτιμάς και όπως είπαμε, μην αγχώνεσαι, κανένας δε σε πιέζει

kala kopelia telio ......... :<3:

Raven έγραψε:

δε θα σε πιέσω, άλλα αν δεν έχω συνέχεια μέσα στις επόμενες 2 μέρες θα έρθω και θα σε σκοτώσω!!!!! Μπορείς να διαλέξεις εσύ πώς προτιμάς και όπως είπαμε, μην αγχώνεσαι, κανένας δε σε πιέζει

ειμαι ακομα ζωντανη.... αλλα εσενα θα σε εχω απο κοντα..... ποιος ξερει τι μπορει να σου βραδιάσει....


Mysterioys Vampire μην γραφεις με greeklish σε παρακαλω.....χχ0α0χα Αρτεμουλα μου εσυ... εισαι και κατσικοπόδαρη...

Κεφάλαιο 12ο


Πήγαμε στο γραφείο του, έκλεισα την πόρτα πίσω μου με την δύναμη του μυαλού μου. Έκατσε στην μαύρη δερμάτινη καρέκλα του και με κοίταξε με τόση αγάπη στο βλέμμα του. Ένιωσα γαλήνη να με περιβάλλει και ήξερα πως ήξερε τι ήθελα να του πω. Του χαμογέλασα ανακουφισμένη στάθηκα μπροστά στο γραφείο.
‘ Ήθελα να σου πω, πως δεν γίνεται να κρύβομαι άλλο. Δεν έχω πλέον καμία δουλεία να τριγυρνάω στο σχολείο. Επίσης.... ‘ με διέκοψε χαμογελώντας.
‘ Είμαι σίγουρος πως δεν είναι μόνο αυτό! Τι έγινε αδελφούλα? Εσύ που υπερηφανεύεσαι πως μπορείς να συγκρατηθείς όταν είσαι ανάμεσα σε ανθρώπους τώρα δεν μπορείς να κρατηθείς?’ Ήξερα ότι είχε δίκιο, έτσι ήταν. Αλλά με εξόργιζε το γεγονός πως μου τα έλεγε, σαν να ήμουν ένα πεντάχρονο κοριτσάκι που έκανε μια αταξία και η μαμά του το μαλώνει. Τον κοίταξα άγρια και χτύπησα δυνατά τα χέρια μου στο γραφείο. Δεν ταράχθηκε καθόλου, έμεινε αγέρωχος να με κοιτά σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Ήμουν έτοιμη να πω πολλά από τα νεύρα μου, αλλά ένιωσα ένοχη μόνο από την σκέψη πως θα αντιμιλούσα στον αδερφό μου. Κοίταξα απολογητικά το πάτωμα και ίσιωσα την πλάτη μου.
’ Θέλω να πω την αλήθεια στον Γιάννη και την Νίνα. Δεν μπορώ να λέω ψέματα πια και να κρύβομαι. Έκανα ότι μου ζήτησες.’
‘ Καταλαβαίνω. Έχεις δίκιο, ευχαριστώ για όσα έκανες. Μπορείς να τους πεις την αλήθεια.’ Σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου. Γύρισα για να τον αντικρίσω, αγκαλιαστήκαμε. Είχα καιρό να νιώσω τόσο καλά. Τον αγκάλιασα και τον έσφιξα. Ένιωθα καλά τώρα που όλα θα επέστρεφαν στο κανονικό τους ρυθμό.


Σηκώθηκα από το κρεβάτι ανίκανη να ξανακοιμηθώ. Βαριόμουν όλη μέρα κλεισμένη στο δωμάτιό μου. Δεν είχα τίποτα να κάνω, είχα καιρό να μιλήσω με την Εύα και τον Γιάννη. ‘ Τι να έκαναν τώρα?’ σκέφτηκα. Την σκέψη διέκοψε ένας ήχος. Ερχόταν από μέσα. Παραξενεύτηκα, πήγα προς την πόρτα και όταν την άνοιξα σκέφτηκα ‘ Κι αν είναι και άλλη μια ψευδαίσθηση? Όπως τότε? Αλλά από την άλλη αυτός δεν έχει ξαναεμφανιστεί στα όνειρα μου’ Φοβόμουν να προχωρήσω αλλά κάτι μέσα μου μού έλεγε πως έπρεπε να πάω. Πήρα μια βαθιά ανάσα και πήγα αποφασιστικά προς τα εκεί που ήρθε ο ήχος. Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως ο ήχος ήρθε μέσα από το γραφείο του Κρίστιαν. Κοίταξα πίσω μου τον καναπέ και είδα πως πάνω του κρεμόταν ένα μαύρο, γυναικείο μπουφάν. Άνοιξα την πόρτα του γραφείου απότομα και αυτό που είδα με τάραξε πολύ. Τι συνέβαινε? Ο Κρίστιαν αγκάλιαζε την Εύα? Όταν με είδαν αποτραβήχτηκαν και η Εύα έμοιαζε τρομαγμένη ενώ η έκφραση του Κρίστιαν ήταν ολόιδια με την έκφραση ενός άντρα που απάτησε την γυναίκα του και εκείνη τον βρήκε με την άλλη. Ήταν σαν να μου έλεγε : ‘ Δεν είναι αυτό που νομίζεις’. Προσπάθησα να φανώ ψύχραιμη.
‘ Τι στο καλό γίνεται εδώ?’ είπα με τρεμάμενη φωνή. Ο Κρίστιαν κοίταξε την Εύα και της έκανε νόημα εκείνη γύρισε προς εμένα και έκανε δύο βήματα, εγώ την κοίταξα απειλητικά και πριν προλάβει να κάνει και το τρίτο βήμα, βρέθηκε ξαφνικά στην αρχική της θέση.
‘ Νίνα, ήθελα να στο πω εδώ και καιρό.’ ήμουν σίγουρη πως ένιωθε σαν κατάδικος έτοιμος να κάτσει στην ηλεκτρική καρέκλα.
‘ Να μου πεις τι? Ότι πίσω από την πλάτη μου εσύ και ο Κρίστιαν βλέπεστε?’ Ο τόνος της φωνής μου είχε ανέβει λιγάκι. Άρχισα να χάνω την ψυχραιμία μου.
‘ Όχι, δεν είναι αυτό. Νίνα, εγώ. Ο Κρίστιαν και εγώ είμαστε αδέλφια.’ Αδέλφια? Αυτή η λέξη με έκανε να ξεχάσω τον θυμό μου. Αδέλφια? Από πότε? Πως? Γιατί? Αφού την Εύα στο επίθετο την λένε Μόνα. Προσπαθούσα να σκεφτώ. Να αναλύσω το θέμα και να βγάλω ένα λογικό συμπέρασμα.
‘ Ο Κρίστιαν με έστειλε εδώ πριν δύο χρόνια για να σε προσέχω.’ Να με προσέχεις από τι? Σκέφτηκα. ‘ Πριν δύο χρόνια μια μάγισσα είπε στον Κρίστιαν πως η αγαπημένη του κινδυνεύει. Εκείνος όμως δεν είχε κοπέλα τότε, έτσι άρχισε να ψάχνει και βρήκε πως αυτή ήσουν εσύ. Αμέσως σκέφτηκε εμένα. Εφόσον ο Κρίστιαν είναι μεγαλύτερος και ο διάδοχος του θρόνου, ο κόσμος τον είχε δει. Βέβαια, στον κόσμο μας, οι θυγατέρες των βασιλικών γόνων δεν επιτρέπεται να εμφανίζονται δημόσια μέχρι τα 17 τους χρόνια. Έτσι, με έβαλε να σε προσέχω, δεν κινδύνευα να με ανακαλύψουν αλλά ούτε να μου κάνουν κακό οι εχθροί μας. Ήμουν η ευκολότερη λύση στο πρόβλημα του.’
‘ Αδέλφια. Διάδοχοι. Όλα αυτά είναι πολλά.’ η Εύα έμοιαζε προβληματισμένη, γύρισε προς τον Κρίστιαν και του είπε : ‘ Δεν της το πες?’
‘ Δεν θεώρησα απαραίτητο να μάθει ποίος είμαι πραγματικά.’
‘ Δηλαδή δεν έπρεπε να ξέρω ποίος είναι ο άνθρωπος με τον οποίο ζω και τον αγαπώ?’
‘ Δεν το εννοούσα έτσι!’
‘ Δεν το εννοούσες έτσι?’
Ευτυχώς μας διέκοψε η Εύα αλλιώς μαλώναμε άσχημα. Βέβαια, ήμουν σίγουρη πως δεν θα την γλίτωνε έτσι απλά. Γύρισα προς εκείνη θυμωμένη και της είπα : ‘ Ενώ εσύ δεν πας πίσω. Υποκρίτρια. Παρίστανες την φίλη μου τόσο καιρό. Πως μπόρεσες?’ Εμφανώς ενοχλημένη η Εύα έσπευσε να δικαιολογηθεί.
‘ Κάνεις λάθος. Δεν υποκρινόμουν. Είσαι και θα είσαι φίλη μου για πάντα.’ Ψέματα. Υποκρίτρια. Όλα ήταν ψέματα, οι στιγμές που ζήσαμε μαζί. Καλές και κακές.
‘ Δεν μπορώ να το πιστέψω.’ η Εύα με πλησίασε απελπισμένη.
‘ Σε παρακαλώ πίστεψέ με. Είμαι φίλη σου, σου λέω την αλήθεια. Ο Κρίστιαν ήθελε να σε προστατέψει και εγώ το ίδιο.’ ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Ένιωσα ένοχη που τους είχα βάλει στο κατηγορητήριο και ήμουν έτοιμη να τους κρίνω ένοχους με ανώτατη τιμωρία τον απαγχονισμό.
‘ Σας πιστεύω.’ είπα και την αγκάλιασα. ‘ Τώρα πια θέλω να μου λέτε τα πάντα ναι?’ ο Κρίστιαν μου χαμογέλασε περήφανος που δεν έδωσα συνέχεια αλλά και που τα δέχτηκα όλα. Το ίδιο και η Εύα.
Μιλήσαμε για όλα. Μου είπε και για τον Γιάννη και χάρηκα πάρα πολύ που επιτέλους συνειδητοποίησαν τα συναισθήματά τους.
Μετά από αρκετή ώρα έπρεπε να φύγει για να αντιμετωπίσει τον Γιάννη.
‘ Καλή τύχη.’ της είπα συνοδεύοντας την στην πόρτα.
‘ Θα την χρειαστώ’ είπε φεύγοντας.
Έκλεισε την πόρτα πίσω της και ένα παγωμένο αεράκι διαπέρασε την σπονδυλική μου στήλη και ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνάει τα άκρα μου.
‘ Έτσι κάνουμε όταν φεύγουμε γρήγορα θα το συνηθίσεις.’ Μου είπε και πήγε να φύγει.
‘ Όχι τόσο γρήγορα, εμείς οι δύο έχουμε πολλά να πούμε.’ τον κοίταξα με σοβαρότητα και εκείνος παραξενεύτηκε.


Καθώς έφευγα από το σπίτι του αδερφού μου, αντί να περπατήσω με ηρεμία έτρεξα όπως τρέχει ένας πραγματικός βρικόλακας. Είχα καιρό να το κάνω αυτό και είχα ξεσυνηθίσει, γρήγορα όμως βρήκα τον ρυθμό μου. Σε λιγότερο από 1 λεπτό είχα φτάσει στο σπίτι του Γιάννη. Δίστασα να χτυπήσω το κουδούνι αλλά έπρεπε να το κάνω γιατί του όφειλα μια αλήθεια. Θα ήταν άδικο για αυτόν να μην ξέρει. Χτύπησα το κουδούνι τόσο δυνατά που άκουσα από πάνω μια φωνή σε κανονικό τόνο να λέει : ‘ Ποίος χτυπάει έτσι. Αχ, θεέ μου.’ Ήταν του Γιάννη. Μου άνοιξε και έτρεξα πάνω. Όταν πήγε να ανοίξει την πόρτα ξαφνιάστηκε που με είδε κιόλας έξω από την πόρτα του. Αυτό δεν τον εμπόδισε να με καλώς ορίσει όπως άρμοζε σε ένα ζευγάρι. Κάθισα γρήγορα σε μία από τις δύο μπεζ πολυθρόνες. Ήταν πολύ αναπαυτικές. Όλο το σαλόνι ήταν διακοσμημένο πολύ μοντέρνα και είχε πολλές αποχρώσεις του καφέ. Ήταν πολύ ζεστό. Γύρισα προς τον Γιάννη, ο οποίος με κοίταγε απορημένος. Προφανώς είχα αφαιρεθεί να αναλύω τον χώρο στον οποίο βρισκόμουν. Του χαμογέλασα αμήχανα. Εκείνος έμεινε να με κοιτάζει απορημένος, τότε κατάλαβα πως είχε καταλάβει πως ήθελα να του μιλήσω για κάτι σοβαρό. Ένιωσα τον λαιμό μου αμέσως ξερό, αφυδατωμένο, η φωνή μου αρνιόταν να βγει. Πείσμωσα, καθάρισα ευγενικά τον λαιμό μου και τον κοίταξα έτοιμη να του τα πω όλα.
‘ Γιάννη πρέπει να μιλήσουμε.’ είπα ενώ κατάλαβα πως ο τόνος της φωνής μου ήταν λίγο υπερβολικός. Το βλέμμα του σοβάρεψε ξαφνικά. Ξεροκατάπια και συνέχισα να μιλάω.
‘ Θέλω να σου αποκαλύψω κάτι που σου έκρυβα εδώ και πολύ καιρό, είμαι ......’ Ξαφνικά σηκώθηκε όρθιος έμοιαζε πανικοβλημένος. Δεν είχε ακούσει τίποτα από όσα είχα πει. Άρχισε να λέει πως το είχα μετανιώσει και πως δεν τον αγαπούσα. Είχε απομονωθεί στον εαυτό του, σαν να μίλαγε σε κάποιον άλλον και όχι σε εμένα. Σηκώθηκα όρθια και του έβαλα βίαια στην θέση του, πάνω στον μπεζ καναπέ.
‘ Άκουσέ με για ένα λεπτό σε παρακαλώ.’ αμέσως με κοίταξε σοβαρά και επικέντρωσε όλη του την προσοχή πάνω μου. Πήρα μια βαθιά εισπνοή και συνέχισα να καταστρέφω την σχέση μας. ‘ Θέλω να σου αποκαλύψω κάτι που σου έκρυβα εδώ και πολύ καιρό,’ επανέλαβα ‘ Γιάννη, δεν είμαι αυτή που νομίζεις. Είμαι βρικόλακας.’ Το βλέμμα του σκλήρυνε. Η έκφρασή του έμοιαζε με την έκφραση κάποιου που έμαθε πως ή γυναίκα του και τα δύο τους παιδία σκοτώθηκαν σε τροχαίο. Άρχισα να πανικοβάλλομαι. Τον πλησίασα και όταν πήγα να τον ακουμπήσω εκείνος πετάχτηκε στην άλλη άκρη και με κοίταξε άγρια.
‘ Μην με ακουμπάς τέρας!’ ΤΕΡΑΣ? Τα λόγια του με πλήγωσαν. Ήταν σαν να με είχαν ρίξει στην πυρά με την κατηγορία πως ήμουν μάγισσα. Μπορούσα να νιώσω τις φλόγες να με τυλίγουν, το κορμί μου να καίγεται και εκείνον να με κοιτάει με μίσος. Ευχόμουν να καιγόμουν παρά να αντιμετωπίσω την απόρριψη του, ήμουν σίγουρη πως θα με έδιωχνε.
‘ Είσαι καλά?’ τον ρώτησα δειλά. Φοβόμουν για το χειρότερο. Οι φόβοι μου βγήκαν αληθινή. Με κοίταξε και έτρεξε προς την πόρτα, την άνοιξε και μου είπε : ‘Φύγε. Δεν θέλω να σε ξαναδώ.’ Έφυγα χωρίς να πω τίποτα. Δάκρυα κυλούσαν σαν ποτάμι από τα μάτια μου, δεν μπορούσα να τα σταματήσω. Ήθελα να ξεσπάσω, να κλάψω και να ουρλιάξω. Όπως περπατούσα με το κεφάλι σκυφτό έπεσα πάνω σε ένα αγόρι γύρω στα 19, με μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια, φορούσε ένα ξεφτισμένο τζιν και ένα μπλε σκούρο μπουφάν που έκρυβε την κίτρινη μπλούζα που φορούσε. Τον κοίταξα όπως κοιτάει ένα κουτάβι το αφεντικό του όταν θέλει να πάει βόλτα.
‘ Είσαι καλά?’ με ρώτησε γεμάτος ευγένεια. Το βλέμμα μου σκλήρυνε και οι κυνόδοντές μου πετάχτηκαν βίαια έξω από το στόμα μου. Το επόμενο πράγμα που έκανα, ήταν κάτι που απαγορευόταν για τους βρικόλακες. Διέπραξα ταμπού. Τον σκότωσα, του ήπια πρώτα όλο το αίμα και μετά έκαψα το πτώμα για να μην τον βρουν. Σκόρπισα τις στάχτες του και έφυγα με προορισμό το σπίτι του αδερφού μου.
Στις σκέψεις μου υπήρχε μόνο ο Γιάννης, κανένας άλλος, Ούτε ο αδερφός μου, ούτε η Νίνα που κινδύνευε, ούτε το έγκλημα που έκανα, μόνο ο Γιάννης. Μόνο αυτός μετρούσε για μένα.

Aaaaaaaaaaaaaaaaa θα την σκοτωσω την Ευα!!!!!!!!!!!!!Σκοτωσε 19χρονο,μελαχρινο πρασινοματι?!???!?!?!?!??!?!??!!??!?!?!??!?!?!?!?!?
Θελω κα αλλο κεφαλαιο!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Vampire Queen έγραψε:

Raven έγραψε:

δε θα σε πιέσω, άλλα αν δεν έχω συνέχεια μέσα στις επόμενες 2 μέρες θα έρθω και θα σε σκοτώσω!!!!! Μπορείς να διαλέξεις εσύ πώς προτιμάς και όπως είπαμε, μην αγχώνεσαι, κανένας δε σε πιέζει

ειμαι ακομα ζωντανη.... αλλα εσενα θα σε εχω απο κοντα..... ποιος ξερει τι μπορει να σου βραδιάσει....

Ωχ,ωχ, τώρα σε φοβάμαι.... Όταν είχα κάνει το ποστ δεν ήσουν hunter, ε και όσο να 'ναι μιλούσα λίγο πιο ελεύθερα! Τώρα πολύ φοβάμαι ότι εγώ θα καταλήξω παλουκωμένη αν συνεχίσω να απειλώ, οπότε και συγχαρητήρια για τη καινούργια σου θέση... Και αν μπορείς και δε σου είναι μεγάλος κόπος κάνε μου αυτή την εξωφρενική χάρη που σου ζητάω και ανέβασε ένα κεφαλαιάκι! Σε εκλιπαρώ, η ταπεινή, σεμνή και υπάκουη υπήκοος σου! (Γλύψιμο και λογοδιάροια 2 σε 1)

χα0χ0α0χα0χ ρε παιδια μου φτιαχνετε το κεφι....

Dark Princess την λυπασαι την καημενη την Ευα????


Raven σευχαριστω. δεν χρειαζεται να με φοβασαι...... πολυ....!!
θα σου κανω την χαρη και θα αρχισω να γραφω το καινουργιο κεφαλαιο σημερα κιολασ.....χαιρομαι που σας αρεσει η ιστορια μου....

Ωραία, θα σε φοβάμαι λίγο και ανυπομονώ για το επόμενο κεφάλαιο!!!!!!!

τωρα γραφω................ το 13ο..

(... δεν ξαναλέω τίποτα για να συγκεντωθείς να γράψει...)

χα0χ0α0χα οκ οκ

ολοκαίνουργο κεφάλαιο......ζεστο ζεστο κατευθείαν απο τον φουρνο...... προσοχή!!! καίει!


Κεφάλαιο 13ο


‘Κάτσε!’ του είπα αυστηρά. Με κοίταξε προβληματισμένος, ενώ εγώ του έριξα ένα σοβαρό βλέμμα και κάθισα απέναντι του. Κάθισα στον άσπρο και αναπαυτικό καναπέ και τον κοιτούσα σαν να περίμενα να μιλήσει εκείνος πρώτος, ενώ εγώ ήμουν αυτή που έπρεπε να μιλήσω.
‘Γιατί δεν μου είπες τίποτα?’
‘ Γιατί συνεχίζεις την συζήτηση? Τι θα κερδίσεις με αυτό?’ Έκανα μία παύση αναλύοντας αυτό που μόλις γινόταν. Εγώ έπρεπε να είμαι λίγο νευριασμένη.
‘Το δέχτηκα αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μου χρωστάς μια εξήγηση. Λέγε.’ Το βλέμμα του σκλήρυνε και με κοίταγε αμίλητος. Ήταν σαν να μην ανέπνεε.
‘Γιατί δεν μιλάς? Κρίστιαν!’ Καμία απάντηση. Ούτε ένα νεύμα. Τίποτα. Σηκώθηκα όρθια και εκείνος αντέγραψε την κίνηση μου. Εντάξει, τουλάχιστον βεβαιώθηκα πως ζούσε. Τον πλησίασα και εκείνος με κοίταξε αφ’ υψηλού. Κόλλησε το σώμα του πάνω μου και με κοίταγε χωρίς να μιλήσει. Η υπομονή μου εξαντλούταν. Τι γινόταν? Μήπως παίζαμε τις κουμπάρες?
’ Μπορείς επιτέλους να πεις κάτι? Αρχίζω και νευριάζω.’ Ένα στραβό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Χωρίς να το καταλάβω, μέσα σε δευτερόλεπτα ο Κρίστιαν σήκωσε το χέρι του και έσφιξε μ’ αυτό τον λαιμό μου και με πέταξε με δύναμη στον τοίχο. Η σπονδυλική μου στήλη τραντάχθηκε τόσο δυνατά που νόμιζα πως την έσπασα. Καθώς σηκωνόμουν ο Κρίστιαν με μία κίνηση βρέθηκε μπροστά μου, ενώ εγώ φοβισμένη κόλλησα στο τοίχο. Με κοίταξε και τα μάτια του απόκτησαν ένα ελαφρύ μωβ χρώμα, τα μάτια του έδειχναν τον θυμό που σιγόβραζε μέσα του, ενώ τα δόντια του καρτερούσαν απειλητικά. Όχι, δεν συνέβαινε αυτό.
‘ Εμένα δεν θα μου μιλάς έτσι.’ Πριν προλάβει να πει οτιδήποτε εγώ έσπευσα να δικαιολογηθώ.
’ Κρίστιαν, γιατί θύμωσες? Δεν ήθελα να σε νευριάσω. Μια εξήγηση θέλω μόνο. Ηρέμησε λίγο....’ πριν προλάβω να ολοκληρώσω την πρόταση μου, εκείνος φώναξε νευριασμένος : ’ Σκάσε!’ και με χαστούκισε τόσο δυνατά που νόμιζα πως το κεφάλι μου γυρνούσε γύρω-γύρω σαν τα καρτούν. Γύρισα γρήγορα προς το μέρος του. Είχε βάλει τα χέρια του στο κεφάλι του και το πίεζε με τόση δύναμη που νόμιζα πως θα το σπάσει. Νόμιζα ότι θα εκραγεί. Υπέφερε, πονούσε. Τον πλησίασα και έβαλα τα χέρια μου πάνω στα δικά του, εκείνος με κόλλησε στον τοίχο και το στόμα του βρέθηκε στον λαιμό μου. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, με έσφιγγε τόσο δυνατά, η γλώσσα του χάιδεψε τον λαιμό του και όταν τα δόντια του τρύπησαν την σάρκα μου, έβγαλα μια κραυγή και προσπαθούσα να τον απωθήσω. Όσο αντιστεκόμουν, τόσο πιο πολύ ένιωθα να βυθίζομαι στην γλυκεία ηδονή που πρόσφερε αυτή η διαδικασία. Άκουγα τον αίμα μου να φεύγει από τον οργανισμό μου και να τρέχει πλούσιο μέσα στο στόμα του, και κατά συνέπεια να εισβάλει χαρούμενο στον δικό του οργανισμό. Μπορούσα να νιώσω την ευχαρίστηση που του έδινα. Έσφιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου, και εγώ τα δικά μου στην πλάτη του. Μου άρεσε που τρεφόταν από εμένα. Ξαφνικά, ο Κρίστιαν τραβήχτηκε βίαια από κοντά μου, εγώ έπεσα στα γόνατα ενώ τον είδα να συγκρούεται με το τραπέζι στην άλλη άκρη της αίθουσας και την Εύα να μπαίνει στο οπτικό μου πεδίο, τρομαγμένη και ανήσυχη. Με κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά έπεσα στα χέρια της, βυθίστηκα στο σκοτάδι.
Φως. Φως? Όλα ήταν θολά στην αρχή, μετά όλα έγιναν κανονικά. Ήμουν πάλι στο ξέφωτο. Τρόμος με κατέκλισε. Γιατί τώρα? Μετά από τόσο καιρό. Γιατί? Γιατί τώρα? Μετά από τόσο καιρό? Οι λέξεις αυτές αντηχούσαν γύρω μου σαν να είχε βάλει κάποιος το ράδιο να παίζει στη διαπασών. Μπροστά μου εμφανίστηκα σαν από μηχανής θεός αυτός. Πότε δεν έδειχνε το πρόσωπό του. Τί φοβόταν?
‘ Στο είπα πως θα μου το πλήρωνες αυτό! Θυμάσαι?’ είπε και εξαφανίστηκε. Θυμήθηκα. Ώστε για αυτό δεν είχε εμφανιστεί τόσο καιρό. Αυτό ήταν το σχέδιό του. Βρέθηκε πίσω μου, το χέρι του χάιδευε τον λαιμό μου. Νόμιζα πως έπαιζε ώσπου συνειδητοποίησα πως άγγιζε το μέρος που με είχε δαγκώσει ο Κρίστιαν. Έκανα ένα βήμα μπροστά για να πάψει να με αγγίζει. Αηδίαζα. Γέλασε, ήρθε μπροστά μου και στάθηκε τόσο κοντά μου που μπορούσα να νιώσω την αναπνοή του καυτή πάνω μου.
‘ Ποτέ μην παίζεις μαζί μου, γιατί θα χάσεις.’ είπε και άπλωσε το χέρι του για να ακουμπήσει το δεξί μου μάγουλο.
‘ Μην φοβάσαι, δεν θα σου κάνω τίποτα. Ακόμα.’ γελούσε και ξαφνικά σοβάρεψε. Είδα το πρόσωπο του Κρίστιαν πάνω στο δικό του, ήταν ίδιο με πριν. Όταν μου επιτέθηκε. Έκανα δύο βήματα πίσω και εκείνος μου έδειξε τους αστραφτερούς του κυνόδοντες, φοβήθηκα. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά, σε λίγο θα έβγαινε από το στήθος μου. Έκανε ένα βήμα μπροστά και εγώ άρχισα να τρέμω. Συνειδητοποίησα πως σε όλα μου τα όνειρα στεκόμασταν πάντα στην μέση του ξέφωτου. Τι να υπήρχε πιο πέρα? Πέρα από το δάσος? Έκανα μεταβολή και άρχισα να τρέχω με όλη μου την δύναμη προς το δάσος. Τα πόδια μου χτυπούσαν βίαια το έδαφος. Λίγο πριν φτάσω στην άκρη του ξέφωτου σταμάτησα απότομα καθώς σκέφτηκα ‘ Μα γιατί δεν με πιάνει? Είναι πιο γρήγορος!’ κοίταξα πίσω μου, αλλά δεν ήταν πουθενά. Γύρισα μπροστά και διέκρινα τον Κρίστιαν ανάμεσα σε δύο ψηλά δέντρα, οι ακτίνες του ήλιου δεν τον έφταναν. Με κοιτούσε απειλητικά, διψασμένος για το αίμα μου. Τα μάτια του ήταν τόσο κόκκινα, σαν να έσταζε αίμα από μέσα τους, τα δόντια του καρτερούσαν με την ελπίδα να εισβάλουν ξανά στο δέρμα μου.
Τίποτα δεν συνέβη για αρκετά δευτερόλεπτα, τα οποία μου φάνηκαν σαν αιώνας. Απλά κοιταζόμασταν, ώσπου εκείνος έκανε ένα βήμα μπροστά. Η έκφραση του είχε αλλάξει τελείως. Τώρα δεν ήταν διψασμένος, αλλά απελπισμένος, λυπημένος. Άπλωσε το χέρι του προς εμένα. Εγώ δεν έκανα τίποτα, στεκόμουν εκεί σαν στήλη άλατος.
‘ Σώσε με!’ είπε με τρεμάμενη φωνή. Σώσε με, σώσε με, σώσε με, σώσε με, σώσε με. Η φωνή του ξεθώριαζε σιγά σιγά. Κοίταξα το έδαφος κάτω γεμάτη πόνο, έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου ο Κρίστιαν είχε εξαφανιστεί, το ίδιο και το ξέφωτο. Τώρα το μόνο που έβλεπα ήταν το άσπρο ταβάνι του δωματίου μου. Ανασηκώθηκα, ο λαιμός μου πονούσε, σηκώθηκα και πήγα στο καθρέφτη απέναντι. Είδα μία χονδρή άσπρη γάζα γύρω του. Είδα την Εύα να μπαίνει με μια έκφραση ανακούφισης στο πρόσωπό της. Ήρθε προς το μέρος μου και μ’ αγκάλιασε.
‘ Αχ, ευτυχώς είσαι καλά.’ Μα, γιατί έκανε σαν να είχα αναστηθεί από τους νεκρούς? Δεν έπαθα τίποτα.
‘ Γιατί κάνεις έτσι? Είμαι καλά!’ με κοίταξε σαν να μιλούσα άλλη γλώσσα.
‘ Νίνα, είναι φυσικό να είμαι έτσι, είσαι αναίσθητη 3 μέρες.’
‘ 3 μέρες?’ είπα και κοίταξα γύρω μου. Όντως έτσι ήταν. Δίπλα από το κρεβάτι μου υπήρχαν 3 μαύρα μπουκάλια, 5 μικρά πιατάκια με μπαγιάτικα μπισκότα με κομματάκια σοκολάτας.
‘ Ο Κρίστιαν?’
‘ Ο Κρίστιαν είναι στο δωμάτιό του.’ Αχ, ευτυχώς είναι καλά.
‘ Εκείνος δημιούργησε αυτό το χάλι εδώ μέσα?’ είπα γελώντας, η Εύα όμως χαμήλωσε το βλέμμα της απολογητικά και μετά με κοίταξε λυπημένη.
‘ Ο Κρίστιαν δεν σε έχει επισκεφτεί καθόλου. Λυπάμαι.’
‘ Καθόλου? Γιατί?’ η φωνή μου έτρεμε.
‘ Δεν θέλει να σε δει μέχρι να βεβαιωθεί πως δεν θα ξανά συμβεί τίποτα τέτοιο. Έτσι και αλλιώς δεν πρόκειται αφού....’ την κοίταξα προβληματισμένη και ανήσυχη μαζί.
‘ Αφού τι?’ ρώτησα γεμάτη αγωνία.
‘ Μετά την επίθεση πήγε στο σπίτι του πατέρα μας και του είπε τι έγινε. Ο ίδιος ο Κρίστιαν διέταξε να του βάλουν περιοριστικά στα δόντια του για να μην μπορεί να σε δαγκώσει.’ Πρέπει να ήταν πολύ λυπημένος για αυτό που έγινε. Θα ένιωθε τύψεις. Οι ενοχές θα τον βασάνιζαν.
‘ Εγώ φταίω.’ η Εύα έσπευσε να διαμαρτυρηθεί.
‘ Όχι, μη το ξαναπείς αυτό. Ο Κρίστιαν ρωτούσε για σένα συνέχεια.’
‘ Τότε γιατί δεν ήρθε να με δει?’ Ξεφύσησε εμφανώς ενοχλημένη που δεν καταλάβαινα.
’ Γιατί φοβάται πως θα σου ορμήσει. Άστον λίγες μέρες να ηρεμήσει και μετά μπορείς να τον δεις.’
‘ Μα φοράει τα περιοριστικά. Άρα μπορώ να τν δω και τώρα.’ έκανα ένα βήμα μπροστά αλλά μου έκοψε τον δρόμο και μου είπε άγρια : ‘Δεν έχει σημασία, αν τον δεις τώρα θα τον γεμίσεις με ενοχές. Θες να σε δει έτσι? Με την γάζα?’ Ήταν ίδια ο Κρίστιαν. Κόκκινα μάτια, κυνόδοντες που σου χαμογελούσαν απειλητικά. Είχε δίκιο παρόλα αυτά. Υποχώρησα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, ενώ εκείνη πήγε να ενημερώσει τον Κρίστιαν.
Κρίστιαν!
[b]

τελειο!
καταπληκτικο!
συνεχισε ετσι!
ανυπομονω για το επομενο!

να περιμενεισ...

Καλά ε, όσο πάει γίνεται και καλύτερο! Μόνο μια απορία: διαβάζοντας μου φάνηκε ότι ο Κρίστιαν είχε ξαναπιεί από τη Νίνα. Είχες κάποια άλλη τέτοια σκηνή κα δεν την θυμάμαι (είμαι και κάποιας ηλικίας - τι να κάνουμε) ή απλά δεν το κατάλαβα καλά εγώ (είμαι και ηλίθια?)?
Αυτά και πειμένουμε συνέχεια και όπως είχα πει και πριν...

μου αρεσε παρα πολυ!!!!!!!!!!!!!!1Δεν λυπαμε την Ευα απλα δεν την χωνευω!!!!!!!!!!1Ακους εκει να σκοτωσε μαυρομαλλη πρασινοματι μα σκισμενο τζιν και γυρω στα 19!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

καλα αυτη η ευα πολυ εμοβορα. παντα και αλοκοτο κανει ξερεισ τωρα εσυ

Dark Princess. έγραψε:

μου αρεσε παρα πολυ!!!!!!!!!!!!!!1Δεν λυπαμε την Ευα απλα δεν την χωνευω!!!!!!!!!!1Ακους εκει να σκοτωσε μαυρομαλλη πρασινοματι μα σκισμενο τζιν και γυρω στα 19!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μα ναι, τι πράγματα είναι αυτά!!!! Έπρεπε να μου τον αφήσει να τον αναλάβω εγώ και να βρει άλλου να φάει, π.χ κανένα καθηγητή....

Raven έγραψε:

Dark Princess. έγραψε:

μου αρεσε παρα πολυ!!!!!!!!!!!!!!1Δεν λυπαμε την Ευα απλα δεν την χωνευω!!!!!!!!!!1Ακους εκει να σκοτωσε μαυρομαλλη πρασινοματι μα σκισμενο τζιν και γυρω στα 19!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μα ναι, τι πράγματα είναι αυτά!!!! Έπρεπε να μου τον αφήσει να τον αναλάβω εγώ και να βρει άλλου να φάει, π.χ κανένα καθηγητή....

Και συνεχιζω.....Εγω αμαν κανω για να βρω εναν τετοιο και αυτη πεφτει πανω του και τον σκοτωνει?????????????????????Γρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ ποτε θα μπει η συνεχεια????????????????????

παιδια την Ευα δεν πρεπει να την μισητε.......


Ασε Dark Princess εχω πεσει σε συγγραφικο τελμα.....

Enjoy .... πειτε τις απόψεις σας....

Κεφάλαιο 14ο

Ξύπνησα το πρωί κουρασμένη, σαν να είχα να κοιμηθώ μέρες. Πήγα μέσα στην κουζίνα και προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν και ο Κρίστιαν εκεί για ακόμα μια φορά, μπορεί να άλλαζε γνώμη και να μου μίλαγε, δεν άντεχα να με αποφεύγει. Χάρηκα. Πήγα να του μιλήσω, να τον αγκαλιάσω αλλά εκείνη την στιγμή γύρισε και με είδε. Σάστισε. Με μια γρήγορη κίνηση που το ανθρώπινο μάτι δεν μπορεί να την εντοπίσει εκείνος έφυγε και έκλεισε με δύναμη την πόρτα του δωματίου του. Εκείνη την στιγμή νόμιζα πως άκουσα έναν ήχο σπασίματος. Ήταν σαν να με είχαν απορρίψει όλα τα αγόρια που δεν με απέρριψαν αλλά τα είχα απορρίψει εγώ. Τώρα κατάλαβα πόσο άσχημο συναίσθημα είναι η απόρριψη. Πήγα στο δωμάτιό μου και έκλεισα και εγώ με δύναμη την πόρτα από αντίδραση προς την δική του αντίδραση. Ήμουν τόσο θυμωμένη. Ήθελα να πάω στο δωμάτιό του και να τον δείρω. Άκουσα την τηλεόραση να παίζει. Η Εύα δεν ήταν σπίτι εφόσον δεν ήταν στο δωμάτιό μου. Άρχισα να τσιρίζω και να πετάω πράγματα στον τοίχο αφού από την άλλη πλευρά ήταν αυτός. Κολόνιες, βούρτσες για τα μαλλιά, ένα τσαντάκι με καλλυντικά, τα δύο φωτιστικά που βρισκόντουσαν πάνω στα κομοδίνα. Τέλος, γύρισα και αντίκρισα τον καθρέφτη, τον έβγαλα από την θέση του και πήγα προς το παράθυρο, η επόμενη κίνηση ήταν να βρεθεί στον δρόμο αλλά μετά το ξανασκέφτηκα και τον έβαλα στην θέση του. Έκανα σαν αυτές τις γκόμενες που τις απατάει το αγόρι τους.
Η τηλεόραση συνέχιζε να παίζει. Μα γιατί δεν μου μιλάει? Μήπως με βαρέθηκε? Ένιωθα ένοχη. Ένιωθα σαν να επρόκειτο να με βάλουν στην ηλεκτρική καρέκλα. Έριξα το σώμα μου στο κρεβάτι και αποκοιμήθηκα. Μια τσιριχτή φωνή με ξύπνησε. Γύρισα μισοκοιμισμένη. Ήταν η Εύα που τσίριζε σαν υστερική.
‘ Γιατί τσιρίζεις?’ της είπα θυμωμένη. Με κοίταξε σαν να της είχα κλέψει τον άνδρα. Τα μάτια της γυάλιζαν.
‘ Τι έγινε εδώ μέσα?’ είπε προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία της. Δεν το κατάφερε.
‘ Είχα ένα μικρό προβληματάκι. Δεν είναι τίποτα το σοβαρό. Τώρα άσε με να κοιμηθώ. Είμαι πτώμα.’ ένιωσα το βλέμμα της να με διαπερνά.
‘ Μικρό προβληματάκι? Τι εννοείς με αυτό?’ Αυτό ήταν. Όλοι λένε πως η έκρηξη των ηφαίστειων είναι επικίνδυνη. Ε, λοιπόν κανένας δεν είχε γνωρίσει την Εύα για να δει τι είναι πιο επικίνδυνο.
‘ Πάνε! Πάνε οι κολόνιες, ήταν Gucci, Armani, Valentino, The Beat, L’ eau, Blue, Moscino.Πως μπόρεσες?’ παγκόσμια κρίση σκέφτηκα. Ήρθε η συντέλεια του κόσμου πριν το 2012. Οι Μάγια είχα άδικο, δεν είχα γνωρίσει την Εύα. Της γέλασα παιχνιδιάρικα. Το μόνο που κατάφερα ήταν να την εξοργίσω.
‘ Σίγα μωρέ, πως κάνεις έτσι. Δεν έγινε και τίποτα.’ είπα. Μπορώ να πω πως εκείνη την στιγμή έκανα ένα τεράστιο λάθος.
‘ Δεν έγινε και τίποτα? Μα καλά είσαι τόσο αναίσθητη?’ Η ερώτηση ήταν εμφανώς ρητορική αλλά δεν δίστασα να απαντήσω.
‘ Ναι!’. Όντως είμαι πολύ αναίσθητη. Δεν συγκινούμαι εύκολα από την ζωή, παρά μόνο από τις ταινίες. Μερικοί λένε πως δεν έχω καρδιά. Μια φορά ήταν ένα παιδάκι, πριν 2 χρόνια, που είχε χάσει την μαμά του στο πλήθος. Όλοι έσπευσαν να το βοηθήσουν, εκείνο έκλαιγε και εγώ το μόνο που σκέφτηκα ήταν « Τι ενοχλητικό παιδί.», είμαι όντως πολύ αναίσθητη. Ένα σοκ με διαπέρασε. Στο άκουσμα της λέξης αναίσθητη συνειδητοποίησα πως όλα αυτά τα χρόνια όλοι είχαν δίκιο και εγώ άδικο.
Η Εύα έφυγε, νευριασμένη και εγώ έμεινα μόνη μου στο δωμάτιο. Δεν ήθελα αν κοιμηθώ πάλι. Παρατήρησα πως είχε βραδιάσει πια. Έξω από το παράθυρο φαινόταν το φεγγάρι. Άνοιξα το παράθυρο και στάθηκα εκεί να το χαζεύω. Ήταν τόσο όμορφο, στεκόταν εκεί μεγαλοπρεπές, γεμάτο κύρος, περήφανο για την αποστολή που του είχαν αναθέσει. Χαμογέλασα. Ξαφνικά είδα το φεγγάρι να απομακρύνεται, και ένιωσα ένα δυνατό τράνταγμα στην πλάτη μου. Όλα σκοτείνιασαν.

Ησυχία. Το φεγγάρι ολόγυμνο στεκόταν βασιλικά στον ουρανό, παντογνώστης και μάρτυρας όλων των πλασμάτων της νύχτας. Νίνα. Ήθελα να τρέξω να την αγκαλιάσω, δεν άντεχα μακριά της.
Την ησυχία έσπασε έναν εκκωφαντικός ήχος, ο οποίος προερχόταν από το δωμάτιό της. Ανησυχία με κατέβαλε. Έσπευσα προς το δωμάτιό της. Άνοιξα την πόρτα και την είδα να κείτεται στο πάτωμα, αναίσθητη. Είδα το παράθυρο ανοικτό και πήγα να δω ποιος το άνοιξε. Κανένας. Ο δρόμος ήταν άδειος. Την έβαλα στο κρεβάτι και την σκέπασα. Έκλεισα το παράθυρο και πήγα στο σαλόνι. Τηλεφώνησα στην αδερφή μου και της είπα να έρθει γρήγορα εδώ.

Σηκώθηκα, η πλάτη πονούσε από την σύγκρουση με τον τοίχο. Γεμάτη έκπληξη είδα, για άλλη μια φορά πως βρισκόμουν στο ξέφωτο. Ο μυστηριώδης βρικόλακας εμφανίστηκε μπροστά μου. Παρατήρησα πως το νέο χαρακτηριστικό που μου αποκάλυψε ήταν τα μάτια του. Ήταν μελί και γύρω- γύρω πράσινα. Ήταν υπέροχα.
‘ Προς τι όλο αυτό?’ τον ρώτησα περίεργη να μάθω.
‘ Απλά αποφάσισα να σου αποκαλύψω ένα ακαταμάχητο σημείο του προσώπου μου.’ είχε δίκιο ήταν ακαταμάχητα. Με τραβούσαν να τα κοιτάω. Δεν μπορούσα να γυρίσω το βλέμμα μου αλλού.
‘ Συγνώμη για την σύγκρουση.’ είπε καλοπροαίρετα. Αυτός ευθυνόταν? Τι άλλο ήθελε πια από την ζωή μου?
‘ Γιατί το έκανες αυτό?’ με κοίταξε τρυφερά.
‘ Ήθελα να μιλήσουμε, απλό.’
‘ Και έπρεπε να με χτυπήσεις για να μιλήσουμε?’ γέλασε σαρκαστικά.
‘ Σε πόνεσα?’ με πλησίασε, ήρθε τόσο κοντά μου, ένιωθα το δροσερό του δέρμα πάνω μου. Ένιωθα άβολα. Σήκωσε με το χέρι του το πρόσωπό μου ώστε να τον κοιτάξω. Με κοίταξε τόσο βαθιά που ένιωθα σαν να με εξέταζε γιατρός. « Είναι τόσο όμορφα τα μάτια του. Μα γιατί νιώθω άβολα? Γιατί νιώθω μια έλξη να με τραβά προς εκείνον?» σκεφτόμουν. Εκείνος μου χαμογέλασε γλυκά. Ήταν η πρώτη φορά που μου χαμογελούσε έτσι και όχι για να με προσβάλει.
‘ Είσαι πολύ όμορφη Νίνα.’ είπε με την βελούδινη φωνή του. ‘ Κοκκίνισες!’ μου είπε παιχνιδιάρικα. Προσπάθησα να στρέψω το βλέμμα μου αλλού αλλά δεν μ’ άφησε. Ήρθε πιο κοντά μου. Απείχαμε μόλις 5 εκατοστά. Η ανάσα μου έγινε βαριά. Η καρδιά μου χτυπούσε ξέφρενα. Τι στο καλό συνέβαινε?


Ήμουν τουλάχιστον 2 ώρες πάνω από το προσκεφάλι της αλλά η Νίνα δεν ξύπνησε. Αναρωτιόμουν ποίος να το είχε κάνει αυτό. Γιατί την Νίνα? Τι του είχε κάνει? Της χάιδεψα τα μαλλιά. Φαινόταν τόσο ήρεμη, αλλά κάτι μέσα μου δεν μ’ άφηνε να ησυχάσω. Ήξερα πως κινδύνευε. Ένιωθα ανίκανος.

Ήμασταν σε αυτή την θέση κάμποση ώρα. Κοιταζόμασταν. Εκείνος πλησίασε ακόμα περισσότερο, μπορούσα να ακουμπήσω τα χείλη του. Σήκωσα τα χέρια μου για να τον σπρώξω μακριά αλλά εκείνος κόλλησε τα χείλη του πάνω στα δικά μου. Μου άρεσε που φιλιόμασταν, ήξερα ότι δεν ήταν σωστό αλλά δεν μπορούσα να απομακρυνθώ. Ήμουν ανήμπορη. Ήταν ένα φλογερό φιλί. Τα καυτά του χείλη μπερδεύονταν με τα δικά μου. Τα χέρια μου είχαν κολλήσει στο στήθος του, ενώ τα δικά του αγκάλιαζαν τρυφερά το πρόσωπό μου.


Λίγο αργότερα έφτασε η Εύα. Μπήκε ανήσυχη στο δωμάτιο.
’ Τί έγινε?’ με ρώτησε εμφανώς ταραγμένη.
’ Δεν ξέρω. Εγώ άκουσα μόνο έναν ήχο και μόλις ήρθα την βρήκα στο πάτωμα. Το παράθυρο ήταν διάπλατα ανοιχτό.’ αναρωτιόμουν ποιός το είχε κάνει αυτό. Η ίδια ακριβώς ερώτηση σχηματιζόταν στο πρόσωπό της αδερφής μου.

Δεν μπορούσα να του αντισταθώ. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Το φιλί μας, άρχισε να βαθαίνει. Ποίο πολύ πάθος έβγαινε κάθε δευτερόλεπτο, όχι από μένα αλλά από αυτόν. Τραβήχτηκε και με κοίταξε ενώ εγώ σκεφτόμουν « Γιατί τραβήχτηκες?».
’ Γιατί να αγαπάς τον Κρίστιαν?’ είπε και με ξαναφίλησε. Τα συναισθήματα που μου δημιουργούνταν ήταν μπερδεμένα. Συναισθήματα δυσφορίας και ευχαρίστησης. Το στόμα του από τα χείλη μου κατέβηκαν στο λαιμό μου. Μου έδινε μικρά τρυφερά φιλία στο λαιμό. Ήταν όμορφα. « Κρίστιαν!» ψιθύρισα. Εκείνος πάγωσε, σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε με μίσος. Στο πρόσωπό του τώρα πια έβλεπα το πρόσωπό του Κρίστιαν να με κοιτά άγρια, διψασμένος. Άρχισα να τρέχω προς το δάσος. Καθώς έτρεχα, σκέφτηκα ’ Deja-vu’. Σταμάτησα να τρέχω απότομα και κοίταξα πίσω μου. Ο Κρίστιαν δεν ήταν πουθενά. Ξεροκατάπια γιατί ήξερα πως μόλις γυρίσω το κεφάλι μου στην ευθεία θα τον δω μπροστά μου. Έτσι και έγινε. Είχε ένα απελπισμένο ύφος, ήταν χλωμός και θλιμμένος. Τέντωσε το χέρι του προς εμένα και η λευκή του μπλούζα εμφάνισε μια κηλίδα αίματος που όλο και μεγάλωνε. Τέλος, μου είπε : ‘Σώσε με, Νίνα, σώσε με!’. Γύρισα από την άλλη και την διαφυγή μου διέκοψε ο άγνωστο βρικόλακας με τον οποίο φιλιόμουν πριν από λίγο. Τα δόντια του πετάχτηκαν έξω και σημάδεψαν αστραπιαία τον λαιμό μου. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω, ούτε να φωνάξω. Καθώς τα δόντια του τρύπησαν το δέρμα μου και ο τρόπος με τον οποίο ρουφούσε την ζωή από μέσα μου, μου πρόσφερε ένα είδος ηδονής. Έσφιξα τα μπράτσα του και άφησα ένα βογγητό ευχαρίστησης. Το απολάμβανα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Όταν τελείωσε δάγκωσε τον καρπό του, ρούφηξε λίγο αίμα και μετά με φίλησε. Μέσα από αυτό το φιλί με τροφοδοτούσε από το αίμα του. Όταν το κατάπια όλο, έκανε μια προσπάθεια να τραβηχτεί αλλά εκείνη την στιγμή κράτησα το πρόσωπό του και συνέχισα να τον φιλάω. Ένιωθα θεϊκά. Ένιωθα να πετάω στα ουράνια και να μην με ενδιαφέρει τίποτα. Τίποτα!

Ο θεε μου....τι ιστορια ειναι αυτηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη ΤΕΛΕΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!

Ειδικα η φραση "Το φεγγάρι ολόγυμνο στεκόταν βασιλικά στον ουρανό, παντογνώστης και μάρτυρας όλων των πλασμάτων της νύχτας." Φανταστικη!!!!!!!!!!!!!!!Μπραβο σου και παλι μπραβο!!!!!!!!!!!!!!!

ευχαριστω παρα πολυ....

τοο..

Μπράβο πολύ ωραία!!!!!!!! Αυτό το κεφάλαιο είναι το καλύτερο που έχεις γράψει μέχρι τώρα!!!

ooo ευχαριστω πολυ :<3: