Άγνωστος κόσμος

Λοιπόν είπα να ανεβάσω και την δικία μου ιστορία!!Ελπίζω να σας αρέσει αλλιώς βρίστε με! Σορρυ αν βγήκε λίγο μικρό,τα επόμενα μεγαλώνουν!

Κεφάλαιο 1ο

Δεν αντέχω άλλο το σχολείο. Ποιος κάνει βιολογία πρώτη ώρα; Και μάλιστα με αυτήν την καθηγήτρια! "Αύρα! Περίμενε!" "Α.. Έλενα! Πού χάθηκες; Σε έπαιρνα το πρωί..." "Ναι το ξέρω. Απλά παρακοιμήθηκα! Κανόνισες τίποτα για απόψε; Είναι τα γενέθλιά σου!" "Ναι το ξέρω. Σκέφτομαι να πάμε σε ένα μπαρ που μου πρότεινε η Άντζελα. Θα έρθει και η Νάταλι με τον Έντι και ο Νίκολας θα φέρει κάτι φίλους. Όπως και η Στέλλα." "Οοο....θα περάσουμε ωραία δηλαδή" ,είπε με ένα πονηρό υφάκι.. " Ναι, μάλλον..".

Καθώς προχωρούσαμε για την τάξη συζητούσαμε για το βράδι. Η Έλενα ήταν η καλύτερή μου φίλη. Είχαμε μεγαλώσει μαζί και ακόμα και στο μπαλέτο μαζί είμαστε .Η Στέλλα είναι η δίδυμη αδελφή μου. Σήμερα κλείνουμε τα 17.Δεν κατάλαβα πότε πέρασαν 5 χρόνια από τον θάνατο των γονιών μας.

Η Nάταλι είναι και αυτή μια από τις φίλες μου. Τα έχει με τον Έντι Είναι πολύ καλό παιδί και ταιριάζουν πολύ! Η Άντζελα είναι γειτόνισσα μου. Αυτή και ο αδερφός της ο Νίκολας, ετών 19!!,ολοκληρώνουν την παρέα μας. Έχουν και οι δυο τους πολύ χιούμορ και θα μπορούσα να πω πως ο Νίκολας είναι αρκετά όμορφος.
Αφού χτύπησε το τελευταίο κουδούνι και μπορούσα επιτέλους να πάω σπίτι, κανονίσαμε να συναντηθούμε στις 8 στο μπαρ. Όντας κουρασμένη, γύρισα σπίτι για να ετοιμαστώ για το 'μεγάλο' πάρτυ.

Στεκόμουν μπροστά από τον καθρέφτη και με κοίταζα. Οφείλω να ομολογήσω πως το σώμα μου είναι αρκετά ωραίο εξαιτίας του μπαλέτου που έκανα από 5 χρονών. Φόρεσα ένα απλό skinny jean και την αγαπημένη μου αμάνικη μαύρη μπλούζα. Τα μαλλιά μου τα είχα αφήσει ελεύθερα. Ξαφνικά μπήκε η αδερφή μου μέσα τραγουδώντας:
“Γύρνα πίσω θα πεθάνω, έχω αρχίσει και τα χάνω…”
“Φαίνεται!”, πετάχτηκα εγώ.
Με κοίταξε με ένα πλάγιο βλέμμα και μετά γελάσαμε και οι 2.
“Στις ομορφιές σου αδερφούλα”, μου είπε.
“Και εσύ δεν πας πίσω”, της αντιγύρισα.

Πραγματικά ήταν κούκλα. Φορούσε ένα κόκκινο φόρεμα που έκανε να ξεχωρίζουν τα γαλαζοπράσινα μάτια της και τα ξανθά, μεταξένια της μαλλιά. Είχε μοιάσει στην μαμά μας ενώ εγώ στον πατέρα μας. Καστανή με μακριά μαλλιά και μελιά μάτια. Δεν παραπονιέμαι γιατί πάντα μου άρεσαν τα γήινα χρώματα. Επίσης πιστεύω πως ποτέ δεν θα μου πήγαινε το ξανθό.

Αφού πήραμε το αμάξι φτάσαμε στην ώρα μας. Μέσα βρισκόταν ήδη η Νάταλι με τον Έντι. Μας πρόσεξαν και μας ένευσαν να πάμε να κάτσουμε. Η Στέλλα όμως πήγε να κάνει ένα τηλέφωνο. Σε λίγο έφτασε η Άντζελα με την Έλενα. Ο Νίκολας ήρθε κανα δεκάλεπτο αργότερα με τρεις φίλους του. Ένας από αυτούς δεν ξεκόλλαγε από την Έλενα. Τον έλεγαν Στέφαν και όλο το βράδυ δεν χώρισαν καθόλου. Είχαν έρθει και οι φίλοι της Στέλλας και ήμασταν όλοι μαζί Ήταν οι φίλες της από το σχολείο. Η Στέλλα πήγαινε σε μουσικό σχολείο μιας και είχε κλίση στην μουσική. Είχε φέρει και το αγόρι της τον Αντρέα. Εμένα δεν μου άρεσε τόσο πολύ ο Αντρέας αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι!

Αφού όλοι ήταν απασχολημένοι σκέφτηκα να πάω στο μπαρ. Ήθελα να ξεφύγω από τον Νίκολας που άρχισε να μου κολλάει επικύνδινα. Αφού είχα χαλαρώσει κάπως και είχα πιει κανα δυο ποτηράκια ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου.

Τα σχόλια στα έχω ήδη πει στα Pm. Απ' ότι βλέπω τα ένωσες τα δύο και καλά έκανες! Μου αρέσει η ιστορία και θέλω να δω τη συνέχεια.
Μόνο, στην αρχή με τους διαλόγους δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ποιος μιλάει. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να τα χωρίζεις σε παραγράφους, όπως έκανες μετά και να λες και ποιος μιλάει.
Κατά τ' άλλα πολύ καλά!

ναι δεν το αλλαξα..τα εβαλα κατευθειαν και αυτο ηταν λαθος..ελπιζω η συνεχεια να σας αρεσει.. ευχαριστω γι ατα σχολια!

Εντάξει, δεν πειράζει. Εγώ απλά σου δίνω συμβουλές για το πώς μπορείς να το βελτιώσεις!

πολυ ωραιο....και ο τιτλος φαινεται μυστηριωδης..περιμενουμε τη συνεχεια...

ευχαριστω για τα λογια σας!τον τιτλο τον σκεφτηκα τωρα γιατι δεν μπορουσα να βρω κανεναν!

Όπως κι εγώ με το δικό μου...
Αλλά είναι πολύ ωραίος!!!

ειναι πιασαρικος...χαχαχαχα

Ναι, πράγματι είναι!!!

να και το δευτερο κεφαλαιο!!

Κεφάλαιο 2ο

Γυρνώντας είδα έναν νεαρό. Μου ήταν τελείως άγνωστος. Ξαφνιάστηκε όταν με είδε αλλά αργότερα φάνηκε να ενδιαφέρεται. Τα μάτια του, τα πιο όμορφα που είχα αντικρύσει ποτέ, ήταν γκρίζα με τόνους καφέ μέσα. Παράξενα αλλά μαγευτικά! Είχε μαύρα μαλλιά που φτάνανε μέχρι λίγο πιο πάνω από το σαγόνι του. Φορούσε ένα μαύρο Τ-shirt που κόλλαγε πάνω στο στήθος του. Ήταν γυμνασμένος, όπως φυσικά και κάθε νέος πού πρόσεχε την εμφάνισή του, αλλά ήταν κούκλος!
“Με συνχωρείς” , μου είπε με μια αγγελική φωνή που σαν να κουδούνιζε στα αυτιά μου. Ίσως και να ήταν ένας άγγελος πού είχε πέσει από τα ουράνια…
“Δεν πειράζει”, κατάφερα να ψιθυρίσω και τότε ένιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν. Φαίνεται να το πρόσεξε γιατί μου έριξε ένα πλατύ και ενθαρρυντικό χαμόγελο. Μόνο που τότε γύρισε και έφυγε και εγώ έμεινα να τον κοιτάω σαν μαγεμένη.
Όταν γύρισα στα παιδιά όλοι με κοιτούσαν με τα μάτια τους ορθάνοιχτα.
“Τι;”, ρώτησα αθώα.
“Ρωτάς κι όλας; Τον ξέρεις τον τύπο…είναι θεός!”, άρχισε να φωνάζει η Στέλλα.
“Φυσικά και όχι αδερφούλα. Από πού και ως πού. Απλά με μπέρδεψε για κάποια άλλη”, ξανά πήρα το αθώο μου, αγγελικό βλέμμα.
“Ααα…σε μπέρδεψε για άλλη;; Καλά Αύρα!...” και αυτήν την φορά ήταν η Άντζελα που μίλησε. Όλες φάνηκαν να με κοιτάζουν με ένα πονηρό ύφος ενώ ο Νίκολας με κοίταζε σαν να με εκλιπαρούσε όλα αυτά τα πονηρά να μην είναι αλήθεια
Φύγαμε από το μπαρ κατά τις μια αλλά μιας και είχαμε περάσει πολύ ωραία κανονίσαμε να ξανασυναντηθούμε την επόμενη εβδομάδα.

Μόλις έφτασα σπίτι, αν και ήμουν κουρασμένη, συμμάζεψα το σπίτι γιατί η Στέλλα τα είχε κάνει όλα χάλια. Ήταν σαν να είχε βομβαρδιστεί το σπίτι.
“Καλά ρε Στέλλα πώς τα έκανες έτσι;;”
“E…δεν πείραξα τίποτα Αύρα…δεν ήταν έτσι όταν φύγαμε. Κάποιος μπήκε στο σπίτι.”
“Οο…έχεις δίκιο. Έλεγξε αν λείπει τίποτα”

Ανακουφιστήκαμε απίστευτα που δεν έλειπε τίποτα αλλά αυτό ήταν και το πρόβλημα. Ποιος έμπαινε σε ένα σπίτι και δεν έπαιρνε τίποτα; Επίσης και η πόρτα ήταν απαραβίαστη.

Κουρασμένη από όλη αυτήν την ταλαιπωρία κοιμήθηκα στις τρις η ώρα. Το πιο απαίσιο ήταν ότι δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Είδα ένα παράξενο, πολύ παράξενο όνειρο.

Έτρεχα. Δεν ήξερα που βρισκόμουν. Συνέχιζα να τρέχω ώσπου κάποια στιγμή άκουσα έναν λύκο να ουρλιάζει. Ήταν ένα ουρλιαχτό παραπονιάρικο, όλο πόνο και λύπη. Ακουγόταν πληγωμένος. Άρχισα να τρέχω ακόμα πιο γρήγορα προσπαθώντας να ξεφύγω. Κουρασμένη έφτασα σε ένα ξέφωτο που είχε μια λίμνη. Στην λίμνη μπορούσες να δεις το φεγγάρι. Ήταν κόκκινο και μεγάλο. Μυστηριώδες και τρομαχτικό συγχρόνως. Τότε στην άκρη άκουσα κάτι να κουνιέται. Γύρισα και είδα μια σκιά να κινείτε προς το μέρος μου. Ξαφνικά σταμάτησε και μπορούσα να διακρίνω ελάχιστα το πρόσωπο του. Χαμογελούσε και τα μαύρα του μαλλιά έκανα αντίθεση με τα μάτια του. Τότε το βλέμμα μου έπεσε στα δόντια του. Ήταν κατακόκκινα. Σκέφτηκα ότι μπορεί να έφταιγε το φεγγάρι αλλά άρχισε να γλύφετε και τότε εμφανίζονταν τα άσπρα του δόντια. Άρχισε να με πλησιάζει και τότε ξύπνισα.

1ον:σορρυ για το διπλο ποστ

2ον:ειναι το 2ο κεφαλαιο..

και παλι χιλια συγνωμη!!

Έλαααα δεν πειράζει!
Είναι καλύτερο από το προηγούμενο ως προς τη γραφή και νομίζω έχω διαβάσει μόνο μέχρι εδώ, άρα θέλω πολύ να δω τη συνέχεια. Αν κατάλαβα καλά, εδώ συνδυάζεται και βρικόλακας και λυκάνθρωπος?

κοιτα δεν ειμαι ακομα σιγουρη!!αν θες ανοιξε το σποιλερ

Σπόιλερ:

Α, κατάλαβα... Θα είναι πολύ μυστηρίου δηλαδή...
Εγώ θα έλεγε να βάλεις τον Νίκολας.
Και κάτι άσχετο: Μπορείς αν θες να κάνεις edit εκεί που λες πως είναι το 3ο κεφάλαιο και να βάλεις 2ο. Για να μην το έχεις λάθος.

αα...οκ ευχαριστω!!

Τίποτα!!!!
Πειρμένω τη συνέχεια!

το βραδακι...

πωπω...φοβερο...πολυ μου αρεσε...η αφηγηση σου ειναι πολυ ωραια και το βιβλιο προς στιγμην εχει πολυ μυστηριο....θα συμφωνησω με την Raven να βαλεις τον Νικολας ως λυκανθρωπο....ετσι θα ειναι ακομα πιο δικαιολογημενη η απεχθεια του προς τον μυστηριωδη αγνωστο.....περιμενω με αγωνια την συνεχεια...

αληθεια σας αρεσει τοσο πολυ;;νομιζω πως ειναι χαλια!

συγγνωμη με δουλευεις??? εγω ειμαι ανικανη να γραψω μια προταση...μια χαρα ειναι κι εμενα προσωπικα μου αρεσει πολυ.....

Ναι καλέ, μια χαρά είναι! Μπορεί βέβαια να μην είναι σαν να το έχει γράψει κανονικός συγγραφέας, αλλά ούτε και το δικό μου είναι! Και φυσικά το βλέπουμε πάντα λαμβάνοντας υπόψην την ηλικία και την εμπειρία στο γράψιμο! Και με τα κριτίρια που έχουμε είναι καλό!

παιδια συγνωμη αλλα ημουν σε ενα παρτυ και δεν προλαβα να το τελειωσω.αυριο βραδι θα το ανεβασω

Vampire Girl, και εσύ φωτιές μας άναψες! Καινούρια ιστορία, γεμάτη σασπένς και αγωνία Η γραφή σου στο δεύτερο ήταν καλύτερη από το πρώτο και το όνειρο ήταν αυτό που λέμε ''Όλα τα λεφτά'' Έχω να κάνω μόνο 2 ερωτήσεις:
1. Από που πήρες την ιδέα του ονόματος της πρωταγωνίστριας; και
2. Ο ''άγνωστος κόσμος'' (μιλάω φυσικά για τον τίτλο) αναφέρετε στα υπερφυσικά όντα (βαμπίρ, λυκανθρώπους) που υπάρχουν ή σε κάποιο άλλο κόσμο/κάποια άλλη πραγματικότητα; (ξέρω, η δεύτερη ερώτησή μου μπορεί να είναι και τελείως άστοχη, απλά θα ήθελα μια διευκρίνηση, αν δεν σε πειράζει )

το όνομα το πήρα από μια παράσταση που είδα πριν λίγο καιρό.μου άρεσε και ονόμασα έτσι και την πρωταγωνίστρια.ο τίτλος εννοεί το υπερφυσικό.τα βαμπίρ,τους λυκάνθροπους κ.α.
γενικα ευχαριστώ για τα σχόλια...και ναι το τρίτο κεφάλαιο το έγραψα και θα το ανεβάσω τώρα.για εχθες το βράδυ.

Κεφάλαιο 3ο


Παλιοξυπνητήρι!!Πάνω στο καλύτερο σκέφτηκα. Κατέβηκα κάτω αλλά η Στέλλα είχε φύγει ήδη. Θα είχε κανονίσει να συναντηθεί με τα κορίτσια νωρίς. Αφού έφαγα πρωινό,ανέβηκα στο δωμάτιο μου για να ντυθώ. Όλη την ώρα σκεφτόμουν το όνειρο μου. Ήξερα πως αυτό που είδα ήταν ένας βρικόλακας. Πάντα μου άρεσαν αυτά τα πλάσματα αλλά ποτέ δεν είχα ονειρευτεί κάτι τέτοιο.

Η ώρα πέρασε και είχα αργήσει. Άρπαξα την τσάντα μου και πήγα στο σχολείο με την ψυχή στο στόμα. Τα παιδιά ήταν στο προαύλιο και συζητούσαν.
“Καλημέρα παιδιά!!”,είπα λαχανιασμένα
“Ήρεμα αγάπη. Κατάφερες και πρόλαβες.” με καθησύχασε η Έλενα.
“Ναι. Ουφ!Κουράστηκα.”και καθώς έλεγα αυτά,χτύπησε το κουδούνι. “Ότι πρόλαβα,πρόλαβα.”συμπλήρωσα καθώς μπαίναμε μέσα για την πρώτη ώρα.

Όπως συνήθως,η μέρα στο σχολείο ήταν βαρετή. Το απόγευμα μιας και είχα διαβάσει τα συγκλονιστικά μου μαθήματα,είχα μαγειρέψει και γενικώς το σπίτι ήταν εντάξει βγήκα μια βόλτα.

Έξω ήταν ήσυχα,αν και ήταν νωρίς. Αλλά το έχει η γειτονιά. Πήγα μέχρι το διπλανό παρκάκι. Έκατσα στο παγκάκι που κάθομαι συνήθως και άρχισα να διαβάζω ένα καινούριο βιβλίο που αγόρασα.

Όταν ξύπνησα από τον κόσμο του βιβλίου πρέπει να είχαν περάσει τουλάχιστον δύο με τρεις ώρες. Το πάρκο είχε σχεδόν αδειάσει. Περνούσαν μόνο ερωτευμένα ζευγάρια. Κοιτώντας τους μελαγχόλησα την περίοδο που τα είχα με τον Δημήτρη. Περνούσαμε καλά αλλά μετά κατάλαβα το πόσο άξεστος ήταν. Και έτσι από την μελαγχολία πέρασα στον θυμό. Σηκώθηκα απότομα από το παγκάκι και άρχισα να προχωρώ προς το σπίτι μου.

Κάποια στιγμή κατάλαβα πως πήγαινα λάθος. Θα έφταιγε το ότι ήμουν θυμωμένη με την τύχη μου. Γύρισα στο επόμενο στενό αλλά ήταν αδιέξοδος. Όταν γύρισα για να βγω από το στενό ένας τύπος μου έκλεινε το δρόμο. Έφερα στην μνήμη μου τα μαθήματα αυτοάμυνας που είχα κάνει και ήμουν έτοιμη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου,μόνο που εντελώς ξαφνικά ο τύπος εξαφανίστηκε και πιο πίσω,κάτω από την λάμπα του δρόμου καθόταν ένας μελαχρινός άγγελος. Και πράγματι αυτό πρέπει να ήταν γιατί απίστευτα γρήγορα βρέθηκε κοντά μου και τότε ακούγοντας τον να μου λέει να ησυχάσω και να κοιμηθώ τα μάτια μου έκλεισαν. Βρέθηκα στο παγκάκι. Ενώ όλο αυτό που έζησα δεν μπορούσε να είναι παρά ένα όνειρο κάτι μου έλεγε πώς όλο αυτό αυτό ήταν αλήθεια. Ο μελαχρινός αυτός άγγελος που κακός είτε καλός με έσωσε από αυτόν που σίγουρα θα με έβλαπτε. Και η φωνή του που αντηχούσε μέσα στα αφτιά μου. Μου φαινόταν γνωστή και η εμφάνισή του επίσης. Αλλά ήταν εξωφρενικό!

Σηκώθηκα από το παγκάκι μπερδεμένη και αυτή την φορά φρόντισα να πάρω τον σωστό δρόμο. Κάτι συνέβαινε τελευταία και έπρεπε να το μάθω.

Περπατώντας έπεσα πάνω σε κάποιον.
“Συγνώμη.”είπα αλλά καθώς τον πρόσεξα καλύτερα είδα πως έμοιαζε με τον τύπο από το μπαρ.
“Σε ξέρω; Εσύ δεν είσαι η κοπέλα από το μπαρ;”ρώτησε φανερά έκπληκτος.
“Εεε....ναι!”κοκκίνισα όταν άκουσα πως με θυμόταν.
“Λοιπόν,περίεργα παιχνίδια μας παίζει η μοίρα εε;”προσπάθησε να αστειευτεί.
“Θα έλεγα πως ήταν απλά τυχαίο.”είπα προσπαθώντας να μην φανώ ότι λιώνω για χάρη του. “Με συγχωρείς αλλά πρέπει να πάω σπίτι μου.”συμπλήρωσα και έκανα να φύγω.
“Φυσικά! Καληνύχτα Αύρα!”είπε και ξαφνιάστηκα που ήξερε το όνομα μου.
“Από πού ξέρεις το όνομα μου;”αλλά δεν ήταν εκεί να μου απαντήσει.

Όταν έφτασα σπίτι ανέβηκα τρέχοντας στο δωμάτιο μου και έκανα ένα ντους. Πραγματικά το είχα πολύ ανάγκη και ένιωσα πολύ ωραία. Ο ύπνος ήταν γρήγορος αφού είχα χαλαρώσει τόσο πολύ.

Πολύ ενδιαφέρον το κεφάλαιο! Μήπως ο τύπος από το μπαρ είναι ο άγγελος?
Περιμένω να διαβάσω τη συνέχεια!