ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

1. ΠΡΟΛΟΓΟΣ


Ζω σε έναν συνηθισμένο κόσμο. Ίδια πόλη, ίδιο σπίτι, ίδια γειτονιά, ίδια χώρα τα πάντα είναι όπως είναι στην πραγματικότητα. Τίποτα διαφορετικό. Όλα συνηθισμένα και ίδια. Είμαι σε μια πόλη κολλημένη χωρίς τίποτα ενδιαφέρον, χωρίς καμιά περιπέτεια όπως δείχνουνε οι ταινίες. Εντάξει όχι και να ζω σε θρίλερ αλλά μια περιπέτεια με… μάγους, μάγισσες, λυκάνθρωπους, βρικόλακες σχετικά να έχουν οι δράστες ενδιαφέρον, αλλά πάντα να έχουν σχέση με την μαγεία. Οι δικοί μας κακοποιοί δεν έχουν καθόλου ενδιαφέρον. Εντάξει ρε φίλε κλέβουν παιδιά, ενήλικες, πράγματα, τράπεζες αλλά και ποιος δεν το κάνει; Εγώ πιστεύω ότι αυτά που κάνουν οι κοινοί άνθρωποι το κάνουν όλοι. Αν όμως έχουν μόνο την τόλμη και το θάρρος! Αλλά έτσι και αλλιώς κανένας δεν μένει έξω όλοι το έχουν αυτό. Δεν έχουν όμως κανένας κάτι διαφορετικό να φλέγεται μέσα τους. Εγώ έτσι πιστεύω μέχρις στιγμής.
Με λένε Μαρία, και περπατάω συχνά κάνοντας αυτές τις σκέψεις. Είμαι μια κοπέλα θα πάω πρώτη λυκείου, σχεδόν καταστραμμένη η ζωή μου αλλά δεν τα παρατάω ποτέ να είμαι τόσο καλή με όλους. Και όσο θα με πληγώνουν εγώ πότε δεν θα τα παρατάω να είμαι καλή , θα συνεχίζω έτσι γιατί πιστεύω πως αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μου. Αν και είναι έτσι έμενα μου αρέσει που πάντα τους βοηθάω και γίνονται καλύτερα, επειδή έτσι θα νοιώθω όσο θα μεγαλώνω…
Μόνο οι ονειροπολήσεις μου με βοηθάνε να δω έναν άλλο κόσμο αλλιώτικο από αυτόν εδώ. Γι’αυτόν τον λόγο θα σας γράψω μια ιστορία για μια 17 χρονών και μια 19 χρόνων νεαρές κοπέλες που βίωσαν κάτι εντελώς διαφορετικό που κάνουμε εμείς συνήθως…


ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.

1ο Κεφάλαιο

Ήτανε 7:30 η ώρα, είχα ξυπνήσει νωρίς, ήτανε να κάνω τις τελευταίες προετοιμασίες πριν να ξεκινήσω για μια μεγάλη εκδρομή στην εξοχή με κάποιους φίλους. Θα επισκεπτόμασταν ένα χωριό εκεί στην εξοχή. Για να πάμε εκεί δεν είχαμε πρόβλημα αφού είχαμε ένα δικό μας λεωφορείο. Αυτό το λεωφορείο που είχαμε άνηκε στο πιο γνωστό συγκρότημα στους “DarkDevils”. Αλλά και πάλι δεν είχε πρόβλημα το συγκρότημα, αφού είμασταν εμείς.
Τακτοποίησα τις βαλίτσες μου γρήγορα, τώρα το μόνο που μου έμεινε να κάνω ήτανε να κάνω μπάνιο και να ετοιμαστώ. Όπως ετοίμαζα τα ρούχα μου για να ντυθώ μετά το μπάνιο χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η Λίζα, μια από τις δυο μου κολλητές! Το σήκωσα και της είπα:
« Έλα, κάνω ένα μπάνιο και θα έρθω να σας βρω οκ;»
« Ναι, αλλά να βιαστείς, είσαι η μόνη που δεν είσαι μαζί μας και τα παιδιά περιμένουν με ανυπομονησία να ξεκινήσουμε.»
«Καλά δεν θα βιαστώ μέσα στο μπάνιο για να γλιστρήσω και να έρθω να σας βρω μισοσκοτωμένη,» της είπα αστεία.
« Χαχα, ναι πρόσεχε και βιάσου! Σε αφήνω να ετοιμαστείς! Φιλιά!» μου είπε και μου το έκλεισε.
Τώρα ήμουν μόνη χωρίς να μιλάω με κανέναν. Μπήκα μέσα στο μπάνιο και έκανα ένα κρύο απολαυστικό μπάνιο. Όταν βγήκα έφτιαξα τα μαλλιά μου τσάκα-τσάκα. Ντύθηκα, πήρα τις βαλίτσες μου από το δωμάτιο αφού είχα σιγουρευτεί μήπως ξέχασα κάτι.
Τώρα ήμουν στην τελική ευθεία σκάλες, γονείς και μια πόρτα ανοιχτή να με περιμένει. Κατέβηκα τις σκάλες, έφτασα στους γονείς μου οι οποίοι με φίλησαν στο μέτωπο και μου ευχήθηκαν να έχω ένα καλό ταξίδι. Μετά ήτανε τα δυο αδέρφια μου, ο αδερφός μου ο Steve που ήτανε 18 χρονών και η αδερφή μου η Νεφέλη που ήτανε και αυτή 22 χρονών, τους έδωσα το χέρι μου και μετά τους έσφιξα στην αγκαλιά μου. Όλο αυτό το σενάριο μου θύμιζε λες πως δεν θα τους ξανάβλεπα. Με αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου ανατρίχιασα και προχώρησα μπροστά προς την πόρτα την ανοιχτή.
Ήμουν έξω, κατέβηκα τα σκαλιά με τις βαλίτσες δίπλα μου. Κατευθυνόμουν προς το ταξί, ο ταξιτζής πήρε τα πράγματα μου και τα έβαλε στο πορτμπαγκάζ. Το έκλεισε, μου άνοιξε την πόρτα για να μπω που εγώ αυτό το έκανα αμέσως και μετά μπήκε αυτός. Ξεκινήσαμε. Μου άρεσε που έβλεπα τον κόσμο για μια τελευταία φορά το καλοκαίρι. Είμασταν σύμφωνοι με τα παιδιά να μείνουμε σε εκείνο το χωριουδάκι στην εξοχή όλο το καλοκαίρι.
Αφού περάσαμε πολλούς οδούς, σπίτια, πλατείες , δέντρα και άλλα διάφορα που έχει μια πόλη. Τώρα το μόνο που έβλεπα εγώ ήτανε μια ευθεία σχεδόν μικρούλα για να φτάσεις στο λεωφορείο.
Όταν τελικά έφτασα πλήρωσα τον ταξιτζή, πήρα τα πράγματα μου και κατευθύνθηκα προς τους φίλους μου που με περιμένανε με ανυπομονησία. Όταν τελικά έφτασα κοντά τους το μόνο που άκουγα ήτανε μια βαβούρα από ενοχλημένων και ενθουσιασμένων παιδιών. Έτσι πήρα το θάρρος και τους είπα:
- Παιδιά, έχω να σας πω ότι τώρα είμαστε έτοιμοι να πάμε στο Ταντουσάκ.
- Ναι που μόνο Ραμόνα θα είχαμε ξεκινήσει εδώ και ώρα αν είχες έρθει τουλάχιστον λίγο πιο νωρίς, μου ανταπέδωσε η Ζωή, η άλλη κολλητή μου.
- Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περάσουμε τέλεια, είπε ουρλιάζοντας από ενθουσιασμό ο Τζακ.
- Εντάξει Τζακ το πιάσαμε το υπονοούμενο. Τελικά οι άντρες το μόνο που σκέφτονται όταν πάνε κάπου είναι οι γκόμενες. Μας το είπε κάπως σιγανά η Ελίζαμπεθ.
- Παιδιά ας φορτώσουμε τα πράγματα μας στο λεωφορείο και να αφήσουμε μετά τις φλυαρίες μας καθώς θα ταξιδεύουμε. Είστε σύμφωνοι; Ρώτησε η Λίζα.
- Ναι! Είπαμε όλοι μας με μια φωνή.
Αφού φορτώσαμε τα πράγματα μας, ανεβήκαμε στο λεωφωρειάκι μας. Είμασταν περίπου 20 άτομα και μαζί ο οδηγός 21. Ήταν 8 αγόρια και 12 κορίτσια. Δηλαδή από αγόρια ήτανε ο Σαμ, ο Τζακ, ο Τζειμς, ο Άριαν, ο Μπράτ, ο Άλαν, ο Όλιβερ, ο Ντένζελ και ο Πίτερ. Ενώ από κορίτσια είμασταν εγώ η Ραμόνα, η Ζωή, η Λίζα, η Ελίζαμπεθ, η Λουϊζιάνα , η Ηλέκτρα, η Τζένιφερ, η Τζένη, η Σαβίνα, η Δανάη, η Αριάδνη και η Ναταλία. Μέσα από τα κορίτσια ήτανε και η ξαδέρφη μου η οποία ήτανε η Τζένιφερ.
Αφού πέρασε λίγη ώρα πήρα την κιθάρα την οποία είχα πάρει μαζί μου. Και άρχισα να τραγουδάω το Everybody Hurts της Avril Lavigne. Φυσικά τραγουδούσαν και οι φωνές της Λίζας και της Τζένιφερ. Ο Άλαν που ήτανε ο πιο αστείος της παρέας πήρε μια σκούπα του λεωφορείου και άρχιζε να παίζει και καλά κιθάρα. Ενώ ο Μπράτ, ο Τζακ και ο Πίτερ έκαναν το βίντεο κλιπ. Αφού είχαμε τελειώσει το τραγούδι αρχίσαμε να γελάμε όλοι μέχρι σκασμού.
- Παιδιά έχω να πω ότι μέχρις στιγμής περνάμε τέλεια. Σηκώθηκε και είπε η Ναταλία.
- Ναι! Αφού έχετε εμένα και φυσικά τους βοηθούς μου, έλεγε ο Άλαν δείχνοντας τα υπόλοιπα αγόρια.
- Χαχα! Την ψώνισε ο Άλαν παιδιά, είπε ο Τζακ χτυπώντας τον Άλαν στην πλάτη του.
- Τελικά τι θα κάνουμε παιδιά όταν θα φτάσουμε στο Ταντουσάκ; Ρώτησε η Δανάη.
- Εμ! Το κυριότερο από όλα εγώ λέω είναι να εξερευνήσουμε την περιοχή, είπε με έναν ενδιαφέρον ο Ντένζελ.
- Θα πονέσουν τα πόδια μου, δεν με λυπάστε καθόλου εσείς;! Είπε με μια κάπως λυπημένη φωνή η Λουϊζιάνα.
- Καλά βρε Λουϊζιάνα, δεν είναι και τίποτα είναι σαν να παίζεις εκείνα τα παιχνίδια στο ιντερνέτ με τους κρυμμένους θησαυρούς. Είπε αστεία ο Τζακ.
- Καλά Τζακ χαμογέλα, άλλο είναι το ιντερνέτ και άλλο είναι να το ζεις.
- Έχει απόλυτο δίκιο η Λουϊζιάνα, συμφώνησε και η Λίζα, κουνώντας και το κεφάλι της, δίπλα η Ζωή.
- Τώρα παιδιά έχω ένα μεγάλο ερώτημα, να το πω; Μας ρώτησε ο Άλαν.
- Ναι και μα φυσικά γι’αυτό δεν συζητάμε ε; για να λύνουμε κάθε απορία που έχει ο καθένας. Είπε η Σαβίνα.
- Να, κοιτάξτε το μόνο που ήθελα να ρωτήσω είναι που βρίσκεται το φαί. Είπε κάνοντας μια αστεία φάτσα.
- Χαχα! Ρε Άλαν απορώ που σε βρήκαμε. Χαχα! Και εγώ έχω να σου κάνω μια ερώτηση να στην πω; Ρώτησε ο Πίτερ.
- Πες την να! Είπε χαμογελώντας ο Άλαν επειδή ήξερε ότι ο φίλος του θα έλεγε μια χαζομάρα.
- Κοίτα τρως πολύ και δεν παχαίνεις! Τι γυμναστική κάνεις και είσαι σε τέτοια φόρμα; Δηλαδή δεν σε έχω δει πότε να κάνεις γυμναστική ή δίαιτα αλλά πάντα είσαι κόκαλο! Τι τρως και δεν μας δίνεις;
- Αχ ρε Πίτερ! Κοίτα το μόνο που θα σου πω είναι ότι τρώω το ίδιο τρως και εσύ απλά ρε βλάκα έχουμε διαφορετικά γονίδια. Είπε χαμογελώντας ο Άλαν.
Καθώς τα δυο αγόρια συζητάγανε τα δυο κορίτσια η Ζώη και η Λίζα ψιθύριζαν μετάξι τους.
- Να σου πω την αλήθεια Ζώη μου αρέσει κάπως ο Άλαν.
- Χαχα! Το ήξερα! Το ξέρει αυτός; Δηλαδή εννοώ του το είπες;
- Όχι ρε με τίποτα εγώ δεν είμαι σίγουρα του γούστου του. Εξάλλου αυτός σίγουρα δεν θα κοιτάξει μια κοπέλα σαν και εμένα.
- Τι λες ρε πας καλά; Είσαι μια κούκλα έχω να σου πω, δεν χρειάζεσαι τίποτα για να αρέσεις στον Άλαν. Και είμαι σίγουρη ότι και αυτός σε γουστάρει.
Εκείνη την στιγμή ο Άλαν γύρισε και τις κοίταξε λες πως ήξερε ότι συζητάγανε γι’αυτόν. Αφού είχε τελειώσει την συζήτηση με τον Πίτερ κατευθύνθηκε προς τα δυο κορίτσια. Αμέσως η Ζώη είπε στην Λίζα:
- Ε! Σουτ τώρα έρχεται προς τα δω! Μόλις αυτός κάθισε δίπλα τους είπε:
- Ε τι λένε τα δυο κοριτσάκια εδώ;
- Εεε… τίποτα μωρέ Άλαν χαζομάρες δικές μας, τίποτα σπουδαίο. Είπε η Λίζα.
- Όπως; Τι είδους χαζομάρες; Ρώτησε τότε εκείνος με κάπως ενδιαφέρον. Άλλα η Ζώη αμέσως το κατάλαβε και του είπε:
- Άλαν νομίζω ότι κάπου το πας έτσι ε;
- Εμ! Ζώη πήγαινε στην Ναταλία νομίζω ότι σε θέλει. Είπε ο Άλαν εκείνη την στιγμή για να αποφύγει τα λόγια της Ζώης.
- Δεν νομίζω να με θέλει. Αφού είναι απασχολημένη Άλαν.
- Σε παρακαλώ, φύγε θέλω να μιλήσω με την Λίζα, της είπε τότε ψιθυριστά ο Άλαν.
Όταν έκανε τότε κίνηση για να φύγει η Ζώη, ένοιωσε στο μπράτσο της ένα τρεμάμενο λεπτό χέρι να την τραβάει προς τα κάτω και να της λέει ψιθυριστά:
- Μην με αφήνεις, Ζώη μόνη μου σε παρακαλώ. Της είπε η Λίζα με μια τρεμάμενη φωνή.
- Μην ανησυχείς Λίζα έχω ένα καλό προαίσθημα ότι θα βγει σε καλό αυτή η συζήτηση. Της είπε τότε η Ζώη και έφυγε.
Μείνανε μόνοι τους. Για ένα λεπτό κοιτάζανε ο ένας τον άλλον μέσα στα μάτια. Αφού ο Άλαν την κοίταξε για μια τελευταία φορά στα μάτια πήρε το λόγο πρώτος.
- Κοίτα Λίζα… εδώ και καιρό μου αρέσεις αλλά δεν ήξερα πώς να σου το πω.
- Ε… λίγο παράξενο για σένα! Του είπε.
- Γιατί το λες αυτό Λίζα;
- Κοίτα Άλαν, όσο σε ξέρω μέχρι τώρα δεν θα κοίταζες μια κοπέλα σαν εμένα. Μάλλον έπεσες πολύ χαμηλά αυτήν την φορά.
- Α! κατάλαβα δεν σου αρέσω… είπε θλιμμένα ο Άλαν.
- Όχι βρε χαζούλη δεν εννοώ αυτό. Είπε η Λίζα και τότε ξαφνικά έσκυψε και του έδωσε ένα φιλί. Για λίγο σταμάτησαν αλλά μετά το ξανά άρχισε ο Άλαν.
- Ωωω! Αρχίζαμε να φωνάζουμε τότε όλοι οι υπόλοιποι.
- Μπράβο παιδιά! Εγώ ήξερα ότι θα γίνει κάτι τέτοιο. Είπε ο Άριαν χαμογελώντας.
- Εεε! Παιδιά δεν πρέπει να το βλέπετε εσείς είναι ακατάλληλο, είπε ο Σαμ προς τους υπόλοιπους.
- Με έκανες ευτυχισμένο, είπε ο Άλαν στο αυτί της Λίζας για να μην το ακούσουν οι άλλοι.
- Και εσύ το ίδιο… του είπε και η Λίζα στο αυτί του Άλαν. Και ξανά αρχίσανε να φιλιούνται.
- Ε! παιδιά όχι μπροστά μας τα σαλιαρίσματα σας. Είπε ο Τζειμς.
- Ας μην κοιτάτε τότε! Είπε η Λίζα χαμογελώντας.
- Χαχα ! Αχ το ερωτευμένο ζευγαράκι, είπε η Ηλέκτρα.
- Άριαν είναι η ευκαιρία σου και σένα, είπε ο Άλαν κλείνοντας το μάτι του σε αυτόν.
- Μπα Άλαν άσε καλύτερα όχι ακόμη… κάτσε να δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα και βλέπουμε. Είπε ψιθυριστά ο Άριαν στον Άλαν.
- Εντάξει φίλος…!!! Εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα. Είπε το ίδιο ψιθυριστά ο Άλαν.
Κάθισαν τότε όλοι μαζί, και συνεχίσανε όλοι να μιλάνε χαλαρά. Ώσπου πετάχτηκε ο Ντένζελ με μια αγχωμένη φωνή.
- Παιδιά εγώ εδώ και καιρό τα έχω με την Τζένη. Συγνώμη ρε παίδες που δεν σας το είπαμε νωρίτερα αλλά δεν προλαβαίναμε.
- Αα! Γι’αυτό δεν ερχόσασταν μαζί μας μερικές φορές, για καφέ. Χαχα! Πιτσουνάκια μου! Είπε χαχανίζοντας η Τζένιφερ σαρκαστικά.
- Λοιπόν τώρα Τζένιφερ ποιοι λες να είναι το επόμενο ζευγαράκι; Την ρώτησα με ένα ενδιαφέρον.
- Δεν ξέρω Ραμόνα… κάτσε να ρωτήσω, μου είπε ψιθυριστά η Τζένιφερ. Και μετά είπε σχεδόν δυνατά για να ακουστεί στο λεωφορείο. Υπάρχει κανένας άλλος που θέλει να ανακοινώσει ότι τα έχει με κάποιον ή σταματήσαμε; Γιατί κουραστήκαμε εγώ και η Ραμόνα να μαντεύουμε τα ζευγαράκια! Σας παρακαλώ… εμφανιστείτε…!! Υπάρχει κανένας;;;
- Ναι! Πετάχτηκε αμέσως ο Σαμ. Εγώ παιδιά έχω να σας πω ότι όση ώρα μιλάγατε εσείς τώρα, τα έφτιαξα με την Σαβίνα.
- Και δεν μας το είπατε; Είπε ο Άλαν με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
- Είπαμε να σας το πούμε όταν θα ήτανε η κατάλληλη στιγμή. Είπε η Σαβίνα.
- Παιδιά έχω μια ερώτηση που στο καλό είναι η Δανάη γιατί εδώ δεν είναι. Μας είπε κάπως ανήσυχη η Τζένιφερ.
Τότε εκείνη την στιγμή ακούστηκε ένας δυνατός ήχος. Κάποιος είχε ανοίξει το μικρόφωνο του λεωφορείου. Ήτανε η Δανάη! Ήθελε κάτι να μας ανακοινώσει.
- Λοιπόν πρώτα από όλα σας είχα πει ότι είχα χάσει έναν αδερφό μου και νόμιζα ότι είχε πεθάνει; Ε λοιπόν ο Τζόναθ από εδώ… και πριν συνεχίσει η Δανάη, την διέκοψε ο Τζακ.
- Έχεις πολύ ακόμα; Είπε ο Τζακ πειραχτικά.
- Και όπως σας έλεγα ο Τζόναθ είναι ο χαμένος μου αδερφός. Έλεγε συνεχίζοντας χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο για αυτό που είχε πει ο Τζακ πριν. Λοιπόν το πώς το έμαθα είναι απίστευτο, εκεί που λέτε ρωτάγαμε διάφορα και έλεγα να του την πέσω επειδή ήτανε νόστιμος. Αλλά ξαφνικά είδα μια φωτογραφία που είμαι μαζί με τον αδερφό μου, και του λέω του Τζόναθ «που την βρήκες αυτήν την φωτογραφία» και μου λέει «αυτήν την είχα από μικρός όταν είχα φύγει από το σπίτι μου και είχα αφήσει την αγαπημένη μου αδερφή και τους γονείς μου να νομίζουν ότι πέθανα. Και το μόνο που πήρα μαζί μου ήτανε αυτή η φωτογραφία». Πω! Παιδιά δεν σας φαίνεται απίστευτο;; λες πως βγήκαμε από παραμύθι και έχουμε happy end. Είπε η Δανάη, κλαίγοντας από την συγκίνηση, έπειτα πρόσθεσε. Αν και μου είπε ότι εσάς τα αγόρια σας ξέρει. Και λέω εγώ τώρα γιατί δεν μου είπατε τίποτα; Είπε μισό χαρούμενη και νευριασμένα η Δανάη.
- Τι ωραία ιστορία… απλά υπέροχή! Είπε η Ηλέκτρα, και συμφωνήσανε και οι άλλοι, είτε με επιφωνήματα είτε με το να κουνάνε το κεφάλι τους κάτω καταφατικά.
- Τώρα είμαστε μόνο 4 ζευγαράκια; Ήθελα παραπάνω ρε γαμώτο, είπε λυπημένα η Τζένιφερ.
- Αυτό μπορώ να το κανονίσω και εγώ, είπε ο Άλαν, έπειτα πρόσθεσε. Τζακ! Φώναξε ο Άλαν στον φίλο του!
- Τι; Δεν έκανα τίποτα τώρα!
- Γιατί δεν της το λες ρε βλάκα! Πετάχτηκε ο Άριαν.
- Τι να πει ρε παιδιά; Ρώτησε η Ηλέκτρα.
- Τζακ πες της το τώρα!
- Ρε! Μην φωνάζετε! Σουτ! Ας μην το πω δεν είναι καλή ιδέα. Είπε θλιμμένα ο Τζακ.
Η Ελίζαμπεθ καθόταν μόνη της αμίλητη όλη αυτήν ώρα. Σκεφτόταν! Ένας θεός ξέρει τι. Μα όταν άκουγε τα τελευταία λόγια που έλεγαν τα παιδιά, ξύπνησε από λήθαργο της. Σηκώθηκε, μαζεύτηκε λίγο πήρε μια κιθάρα και έπαιξε. Είπε το τραγούδι Smile της Avril Lavigne. Μετά κοίταξε τον Τζακ και του χαμογέλασε. Ο Τζακ κατάλαβε τι ήθελε να πει η Ελίζαμπεθ, έτσι πήγε σε αυτήν, της έπιασε το χέρι και της είπε:
- Ελίζαμπεθ… Έχω τρελαθεί μαζί σου! Το μόνο που θέλω στην ζωή μου είναι να είμαστε μαζί. Σε αγαπάω! Είπε στα τελευταία λόγια του.
- Και εγώ πολύ… του είπε κλαίγοντας μέσα στα χέρια του, μετά πήρε τα χέρια του, τα έβαλε στα μάγουλα της και τότε έκλεισαν και οι δυο τους τα μάτια και τα δυο χείλη τους ενώθηκαν.
- Ωραία! Τζένιφερ, μου φαίνεται πως και οι άλλοι θα έχουν ένα happy end, εκτός από εμάς. Είπα κάπως στα αστεία στην Τζένιφερ.
- Το μόνο που έχω να πω Ραμόνα είναι πως μπλέξαμε τα μπούτια μας.
- Θα σας βρούμε και για σας μην ανησυχείτε και όλους τους άλλους που ξεμείνανε! Είπε ο Άλαν κλείνοντας μας στο μάτι και χαμογελώντας μας.
Έτσι η μέρα πέρασε γρήγορα με τα ζευγαράκια αγκαλιά να κοιμούνται ο ένας στον άλλον και τα αδέρφια να συζητάνε πως τα περάσανε τόσα χρόνια χωρίς τον έναν και τον άλλον. Και οι υπόλοιποι που δεν ήτανε ζευγαρωμένοι να συζητάνε και να γελάνε. Ώσπου κάποια στιγμή κοιμηθήκανε. Ενώ εγώ με την Τζένιφερ συζητάγαμε μέχρι αργά για το πόσο υπέροχα θα περνάγαμε εκεί! Μέχρι που μας πήρε και μας ο ύπνος.
Όταν είχε ξημερώσει καταλάβαμε ότι είχαμε σταματήσει. Το γιατί ένας θεός ξέρει. Είμασταν σε ένα χωριό αλλά σε ποιο χωριό κανείς δεν ήξερε. Αφού βαρέθηκε η Δανάη να περιμένει τον Τζόναθ βγήκε έξω να δει τι συνέβαινε. Και τότε είδε το Τζόναθ να κοιτάζει έναν χάρτη μπερδεμένος.
- Τι έπαθες Τζόναθ; Ρώτησε η Δανάη ανήσυχη τον Τζόναθ.
- Και τι δεν έπαθα;! Κοίτα Δανάη πάμε σωστά λέει ο χάρτης αλλά εγώ σε εκείνο το χωριό που θέλετε να σας πάω έχω πάει πολλές φορές…
- Ναι, και που είναι το πρόβλημα; Τον διέκοψε.
- Το πρόβλημα είναι ότι δεν θυμάμαι να ήταν έτσι ο δρόμος. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.
- Εμ κοίτα μπορεί να αλλάξανε την περιοχή γενικά και να μην σου φαίνονται όπως τον είχες δει τον δρόμο όποτε πέρναγες. Για όλα υπάρχουν λύσεις Τζόναθ. Έδωσε μια σαφής απάντηση η Δανάη για τον Τζόναθ.
- Ναι αλλά ακόμα πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά.
Εκείνη την στιγμή από τα παράθυρα του λεωφορείου, φάνηκαν τα χέρια και το κεφάλι του Άλαν να τους κάνει νόημα για να ξεκινήσουμε.
- Έλα πάμε, του πρότεινε η Δανάη.
- Καλά. Είπε και άφησε το χάρτη εκεί που τον είχε βρει.
Ανεβήκανε στο λεωφορείο. Οι φωνές μας έγιναν μια μεγάλη βαβούρα. Αλλά την σταμάτησε η Δανάη λέγοντας ότι είχε γίνει παρεξήγηση. Τότε όλοι μας ησύχασαν.
Έξω καθόντουσαν τώρα δυο γεροντάκια εκεί που κάθονταν η Δανάη και ο Τζόναθ. Κοίταξαν τον χάρτη που πριν κρατούσε ο Τζόναθ, και μετά κοίταξαν το προς τα πού πήγαινε το λεωφορείο. Ώσπου είπε ο ένας στον άλλον:
- Καλά πόσο χαζός πρέπει να είναι ο οδηγός; Δεν κοίταξε καν την ημερομηνία που είχε ο χάρτης. Είναι πολύ παλιός. Μάλλον είναι ο χάρτης για να σε πάει εκεί που πάει το λεωφορείο. Τους εύχομαι καλή επιτυχία. Ας το ελπίσουμε, γιατί είναι κρίμα είναι να χαθούν τόσοι νέοι. Δεν συμφωνείς Χάρη;
- Συμφωνώ… καλή επιτυχία τους λοιπόν. Είπε ο άλλος.

ωραίο ήταν, αλλά τι τέλος ήταν αυτο????

δν τελειωνει εκει καλεεε εχει συνεχειαα μεγαλη απλα δν το εβαλα ολο θες ν το συνεχισω;

εννοείται! περιμένω...!!!

2ο Κεφάλαιο

Εν τω μεταξύ στο λεωφορείο όλα τα παιδιά ακόμα και ο οδηγός κάναμε γλέντι επειδή νομίζαμε ότι μετά από μια στροφή θα φτάναμε στον προορισμό τους αλλά που να φανταζόμασταν ότι κάτι δεν θα πήγαινε καλά.
Όταν τελικά περάσαμε την στροφή η οποία ήτανε μεγάλη, ακούστηκε ένας μεγάλος ήχος λες πως έσκασαν τα λάστιχα. Και ναι όντως είχαν σκάσει. Ο Τζόναθ ο οδηγός, δεν μπορούσε πια να ελέγξει το λεωφορείο, λες πως κάποιος άλλος το οδηγούσε. Αφού είχε χάσει τον έλεγχο, το λεωφορείο ξέφυγε από το δρόμο και κατευθυνόταν σε μια λίμνη. Αφού το πρόσεξε αυτός ο Τζόναθ, προσπάθησε να πατήσει το φρένο, αφού αυτή ήτανε η μόνη τους ευκαιρία. Τελικά το λεωφορείο σταμάτησε σε ένα μονοπάτι μεγάλο, που απέναντι ακριβώς ήτανε λίμνη. Από την άλλη πλευρά λίγα χιλιόμετρα από εμάς υπήρχε ένα τεράστιο σπίτι, λες πως έμενε κάποιος ή κάποια πριγκίπισσα εκεί. Αφού τα πάθαμε όλα αυτά, άρχισε να βρέχει.
- Αυτό μας έλειπε τώρα, αγανάκτησε η Ηλέκτρα.
- Παιδιά έχω μια ιδέα, εγώ και ο Τζόναθ θα πάμε σε αυτό το απέναντι σπίτι να ζητήσουμε βοήθεια. Μας είπε ο Άριαν.
- Ναι ! πηγαίνετε και να προσέχετε. Τους είπε η Δανάη με ένα τρεμάμενο τόνο στην φωνή της.
- Μην ανησυχείς Δανάη θα φτάσουμε γρήγορα. Την παρηγόρησε ο Τζόναθ και την αγκάλισε σφιχτά.
- Ναι βιαστείτε όμως και φέρτε καμιά ομπρέλα δεν θέλω να βρεχτούν τα μαλλιά μου. Είπε παραπονιάρικα η Λουϊζιάνα.
- Ούτε και εγώ! Συμφώνησαν τα υπόλοιπα κορίτσια εκτός από μένα και την Τζένιφερ επειδή λατρεύαμε την βροχή.
Αφού είχαν απομακρυνθεί τα παιδιά από το λεωφορείο, μου ψιθύρισε η Τζένιφερ και μου είπε:
- Έλα φόρα την κουκούλα σου και πάμε έξω στην βροχή, στην λίμνη εκεί κοντά στο δάσος.
- Ναι αλλά πρέπει να βγούμε κρυφά! Γιατί αν μας δουν δεν θα μας αφήσουν να βγούμε έξω. Της είπα.
- Οκ! Έχω μια ιδέα θα βάλουμε ένα γράμμα που θα λέει «πήγαμε με τα παιδιά». Και αφού το γράψουμε θα βγούμε από την πόρτα του οδηγού! Σύμφωνοι;
- Σύμφωνοι! Της είπα.
Εγώ με την ξαδέρφη μου είμασταν και πολύ της περιπέτειας. Και πάντα όταν πηγαίναμε κάτι να κάνουμε, μας σταματάγανε τα παιδιά. Επειδή ήξεραν τι σκαρώναμε. Έτσι, γι’αυτό σκαρώσαμε να γράψουμε το γράμμα. Αφού το είχαμε γράψει. Το αφήσαμε εκεί που καθόμασταν και αφού ήτανε όλοι απασχολημένοι, βγήκαμε αθόρυβα από την πόρτα του οδηγού. Φορέσαμε τις κουκούλες μας και κατευθυνθήκαμε προς σε ένα δέντρο κοντά στην λίμνη. Και εκεί καθίσαμε και αρχίζαμε να συζητάμε. Αφού ήτανε μέρα ακόμη δεν είχαμε τίποτα να φοβηθούμε.
Εν τω μεταξύ, ο Τζόναθ και ο Άριαν είχαν φτάσει σε εκείνο το τεράστιο σπίτι. Μουσκεμένοι, χτύπησαν το κουδούνι της πόρτας. Ένας περίεργος ανατριχιαστικός ήχος. Τότε εκείνη την στιγμή την άνοιξε ένας άντρας περίπου στα 30 ήτανε. Είχε γκρίζα μαλλιά, καστανά μάτια και ήτανε περίπου στα 2 μέτρα και είχε ένα περίεργο χαμόγελο λες πως ήξερε τι συνέβαινε. Έτσι πήρε το λόγο και είπε:
- Γεια σας, να φανταστώ ότι και το δικό σας λεωφορείο χάλασε; Ήρθατε στο κατάλληλο μέρος, θα σας φιλοξενήσουμε εμείς! Φιλοξενούμε και άλλη μια παρέα παιδιών εδώ.
- Α! ωραία αλλά έχετε δωμάτια για 21 άτομα; Ρώτησε ο Άριαν ανήσυχος.
- Μα φυσικά! Ξέρετε το σπίτι μας λειτουργεί σαν ξενοδοχείο. Παλιότερα ήτανε ένα ξενοδοχείο που φιλοξενούσανε πριγκίπισσες και πρίγκιπες ή και κάτι παραπάνω ανώτερο. Άλλα εμείς φιλοξενούμε ανθρώπους πια, επειδή τα τελευταία 2 χρόνια κάτι παλιόπαιδα βάζουν καρφίτσες στο δρόμο για να σκάσουν τα αυτοκίνητα των ανθρώπων.
- Χα! Κατάλαβα! Είπε ο Τζόναθ.
- Ναι, αν θέλετε μείνετε εδώ όσο θέλετε, περιέχουμε ένα πρόγραμμα για αυτούς που έρχονται εδώ για να μην βαριούνται κιόλας.
- Για πείτε μας γι’αυτό το πρόγραμμα. Είπε ο Τζόναθ με έναν ενδιαφέρον.
- Να κοιτάξτε! Έχουμε ένα πρόγραμμα που περιέχει ότι μπορείτε να μάθετε ιππασία, να εξερευνείτε και να ζείτε όπως θα ζούσαν οι παλιοί. Και άλλα τέτοια διάφορα. Αν θέλετε δοκιμάστε το και την επόμενη μέρα αποφασίστε αν θέλετε να μείνετε ή αν θέλετε να σας καλέσουμε βοήθεια. Σύμφωνοι;
- Σύμφωνοι! Είπαν ο Άριαν και ο Τζόναθ μαζί με μια φωνή.
- Ωραία απλά δείξτε μου που είσαστε. Τους είπε.
- Εκεί πέρα, του έδειξε ο Τζόναθ.
- Ωραία περιμένετε να πω να φέρουν τις άμαξες και να κάμποσες ομπρέλες. Αα! Τι αγενής που είμαι να σας συστηθώ Ρον.
- Εγώ είμαι ο Άριαν και από εδώ Τζόναθ, έδειξε ο Άριαν.
- Ωραία! Περιμένετε, εσείς μέσα εδώ θα σας προσφέρουν ρούχα και εμείς οι υπόλοιποι θα πάμε να βρούμε τους φίλους σας. Σας τον σπίτι σας. Είπε και έφυγε με αυτούς που οδηγούσαν τις άμαξες με τα άλογα.
- Σας ευχαριστούμε! Είπαν τα δυο παιδιά όταν αυτό χανόταν μέσα στην βροχή με τις άμαξες.
Τα δυο παιδιά ένοιωθαν πραγματικά ότι ήτανε στο σπίτι τους. Αλλάξανε ρούχα και το μόνο που περίμεναν ήτανε να έρθουνε οι φίλοι τους.
Αφού ο Ρον μαζί με τους βοηθούς του, με τις άμαξες περάσανε από μια ωραία γεφυρούλα, που από κάτω έτρεχε γοργά ένα ποτάμι, έφταναν τη πόρτα που έμοιαζε πιο πολύ σαν πύλη επειδή γύρω -γύρω είχε κάγκελα γέρα. Η πόρτα ήτανε ανοιχτή έτσι την πέρασαν γρήγορα. Τώρα έφταναν προς το λεωφορείο.
Εν τω μεταξύ όταν η Ναταλία πήγε να ρωτήσει κάτι την Τζένιφερ που ήθελε. Πρόσεξε ότι λείπαμε και τότε άρχισε να ουρλιάζει.
- Αα! Παιδιά λείπουν τα κορίτσια! Είπε με μια ανήσυχη φωνή.
- Για να δούμε μπας και άφησαν τίποτα. Α κοίτα Ναταλία, έχουν αφήσει ένα γράμμα. Να λέει ότι πήγαν μαζί με τα παιδιά. Είπε η Σαβίνα που ήτανε η πιο λογική στην παρέα.
- Καλά όταν έρθουν να μας πάρουν και δούμε τα κορίτσια θα τους τα ψάλλουμε λίγο αφού δεν μας είπανε τίποτα. Είπε κάπως αγριεμένα η Αριάδνη.
- Ελάτε ρε παιδιά δεν θα κάνουμε και τους γονείς τους. Είπε ο Σαμ αστεία.
- Είναι μεγάλα κορίτσια δεν είναι μικρά παιδιά, το συνέχισε ο Όλιβερ.
- Καλά ότι πείτε θα τα πούμε και μαζί τους. Είπε η Λίζα.
- Ε! παιδιά έφτασε η βοήθεια με άμαξες, είπε γελαστά η Ηλέκτρα.
Εκείνη την στιγμή μπήκε μέσα ο Ρον και τους φώναξε να πάνε στις άμαξες. Ενώ αυτός με τους βοηθούς του θα παίρνανε όλα τα πράγματα τους από το λεωφορείο. Το μόνο που δεν προσέξανε και δεν πήραν ήτανε η κιθάρα της Ραμόνας. Αφού σχεδόν τα είχανε πάρει όλα φύγανε. Ενώ η Τζένιφερ και εγώ είχαμε μείνει πίσω χωρίς να έχουμε καταλάβει κάτι.
Αφού τα υπόλοιπα παιδιά έφτασαν στο σπίτι, μπήκανε μέσα και είδαν το Άριαν και τον Τζόναθ, οι μόνοι που έλειπαν είμασταν εγώ και η Τζένιφερ. Το πρόσεξε αυτό η Ζώη και αμέσως ρώτησε:
- Που είναι η Ραμόνα και η Τζένιφερ;
- Δεν είναι μαζί σας; Ρώτησε ο Άριαν.
- Όχι υποτίθεται στο γράμμα που μας άφησαν, ότι είναι μαζί σας. Είπε τότε η Σαβίνα.
- Τι γράμμα; Δεν είναι μαζί μας τα κορίτσια. Είπε ο Τζόναθ.
- Να ανακάλυψα ότι τα κορίτσια έλειπαν από το λεωφορείο… είπε η Ναταλία.
- Και εγώ ανακάλυψα ένα γράμμα που έλεγε ότι είναι μαζί σας. Το συνέχισε η Σαβίνα.
- Μάλλον κάνανε ότι κάνουν συνήθως. Είπε η Ελίζαμπεθ.
- Και μετά μου λες εσύ Όλιβερ ότι είναι μεγάλα κορίτσια. Είπε η Αριάδνη.
- Ε! παιδιά για σταματήστε λίγο. Είπε ο Ρον. Καταρχάς γιατί να βγουν από το λεωφορείο;
- Μα φυσικά ρε παιδιά γιατί δεν το είχαμε σκεφτεί πιο νωρίς. Της Τζένιφερ και της Ραμόνας αρέσει πολύ η βροχή και η περιπέτεια. Είπε ο Τζειμς.
- Ωραία έχουμε δηλαδή δυο κορίτσια παλαβά; Μου αρέσει αυτό. Αν και δεν μπορούμε να ψάξουμε τώρα γιατί σκοτεινιάζει και έξω από την πόρτα αρχίζουν να βγαίνουν άγρια αρπακτικά. Ας ελπίσουμε να είναι ασφαλές. Είπε ο Ρον.
- Πλάκα μου κάνετε; Είπε σοκαρισμένη η Δανάη.
- Όχι δεν σας κάνω καθόλου πλάκα. Είπε ο Ρον με ένα σοβαρό ύφος.
- Ας ελπίσουμε ότι θα τα καταφέρουν τα κορίτσια. Είπε ο Τζακ λυπημένος.
- Τώρα παιδιά θα σας δείξουν αυτοί οι υπηρέτες που θα κοιμηθείτε.
- Σας ευχαριστούμε! Είπαν όλα τα παιδιά προς τον Ρον. Αφού συστηθήκαν μετά από αυτό το φοβερό γεγονός που έμαθαν. Όλοι πήγαν στα δωμάτια τους να αλλάξουν να κοιμηθούν δεν μπορούσαν αφού ήτανε 7 η ώρα ακόμα.
Εν τω μεταξύ πέρα από την πόρτα που έμοιαζε σαν πύλη, καθόμασταν εγώ και η Τζένιφερ. Δίπλα στην λίμνη σε ένα δέντρο από κάτω επειδή έβρεχε.
- Ραμόνα είμαστε μούσκεμα. Και αυτή η κουκούλα μας καλύπτει εντελώς το πρόσωπό μας. Κοίτα!
Εκείνη την στιγμή κοίταξα την αντανάκλαση μας στην λίμνη. Πρόσεξα ότι τα πρόσωπά μας δεν φαινόντουσαν μόνο οι κουκούλες. Τότε πρόσεξα ότι η ώρα είχε πάει 7 και είπα στην Τζένιφερ:
- Τζένιφερ πάμε καλύτερα στο λεωφορείο στα παιδιά είναι 7 η ώρα.
- Ναι! Αλλά θα μας βρίσουν τα παιδιά. Που βγήκαμε κρυφά μέσα στην βροχή.
- Ναι αλλά Τζένιφερ ξεχνάς ότι τα παιδιά μας ξέρουν ότι τα κάνουμε συχνά αυτά;
- Ναι αλλά αυτήν την φορά το σκάσαμε.
- Καλά δεν πειράζει δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα μας βρίσουνε.
- Καλά πάμε! Αλλά άμα μας πουν κάτι επειδή το σκάσαμε θα πω ότι εσύ φταις! Μου είπε πειραχτικά η Τζένιφερ και κάπως αστεία.
- Χαχα! Καλά! Θα σε κανονίσω άμα το πεις. Της είπα αστεία.
- Πλακίτσα μωρέ. Χαχα! Πάμε γρήγορα! Γιατί άρχισε να σκοτεινιάζει. Μου είπε ανήσυχα η Τζένιφερ.
- Πάμε! Της είπα.
Όπως είμασταν μουσκεμένες μπήκαμε στο λεωφορείο λέγοντας «παιδιά ήρθαμε». Αλλά αυτό που αντικρίσαμε ήτανε απίστευτο, κανένα ίχνος από τα παιδιά και τα πράγματα όλα έλειπαν. Όλα είχαν γίνει καπνός. Τότε πρόσεξα την Τζένιφερ να παίρνει την κιθάρα μου από μια γωνιά. Τότε καταλάβαμε ότι είχαμε μείνει πίσω εγώ , η Τζένιφερ και η κιθάρα μου. Όλοι είχαν πάει στο απέναντι τεράστιο σπίτι. Έτσι το φωνάζαμε εγώ και η ξαδέρφη μου.
Καθώς πηγαίναμε να βγούμε από το λεωφορείο, ακούσαμε κάτι που μας έκανε να ανατριχιάσουμε και να φοβόμαστε επίσης. Ήτανε ένα γρύλισμα ενός λύκου που ακουγόταν σαν να είναι κοντά μας. Μα πάρα πολύ κοντά μας! Τότε το είδαμε ήτανε ένας όμορφος λύκος έξω από το λεωφορείο. Μας είδε και τότε πήδηξε και έσπασε το παράθυρο του λεωφορείου. Τώρα πια ήτανε μπροστά μας. Εμείς φοβισμένες ακόμα φορώντας ακόμα τις κουκούλες που μας κάλυπταν το πρόσωπο μας, πηγαίναμε σιγά-σιγά προς τα πίσω στην γαλαρία και τότε γλιστρήσαμε και χωρίς να το θέλουμε βγήκαν οι κουκούλες μας, τότε ο λύκος μας είδε και φοβισμένος έτρεξε από εκεί που έφυγε. Ήτανε η μόνη μας ευκαιρία να φύγουμε τώρα γιατί υποθέσαμε πως θα ξανά γύρναγε σίγουρα. Έτσι πήρα την κιθάρα μου και μαζί με την Τζένιφερ τρέχαμε προς το τεράστιο σπίτι. Φορέσαμε ξανά τις κουκούλες αν και τώρα πια ήτανε σκισμένες και αυτές και τα ρούχα μας. Περάσαμε την πόρτα, και τώρα φτάναμε την γέφυρα αλλά ξανά γλιστρήσαμε και πέσαμε κάτω. Αλλά αυτήν την φορά ήτανε διαφορετικά! Πονάγαμε και μας κυνηγούσαν τώρα μια αγέλη από λύκους. Που όταν τελικά φτάσαμε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού είχαν εξαφανιστεί οι λύκοι. Όλοι τους.
- Παράξενο! Μου είπε η Τζένιφερ.
- Ναι πολύ παράξενο. Συμφώνησα μαζί της.
- Ας χτυπήσουμε το κουδούνι τι λες;
- Χτύπα το! Της είπα.
Χτυπήσαμε το κουδούνι το οποίο έβγαλε έναν ανατριχιαστικό και περίεργο ήχο. Μετά ακούσαμε έναν να λέει «ποιος να είναι τέτοια ώρα τώρα» και τότε άνοιξε η πόρτα και είδαμε έναν άντρα.
- Και εσείς υποτίθεται είστε;
- Ραμόνα και Τζένιφερ, μας έδειξα.
- Α! οι δυο χαμένες φίλες των παιδιών από εδώ, μας είπε και μας έδειξε τα παιδιά να κάθονται στο σαλόνι με άλλα διάφορα παιδιά. Εγώ παρεμπίπτοντος να σας πω ότι με λένε Ρον.
- Ωραίο όνομα! Είπαμε αμήχανα εγώ και η Τζένιφερ.
- Είστε καλά κορίτσια φαίνεστε κάπως αμήχανες.
- Απλά περάσαμε μια περιπέτεια έξω και αναρωτιόμαστε ακόμη πως ζήσαμε. Του είπε η Τζένιφερ.
- Αχα! Και για πείτε μου από τι να μην ζούσατε; Τώρα η φωνή του Ρον αποκτούσε έναν ενδιαφέρον.
- Θα σας πούμε αν μας βάλετε μέσα γιατί είμαστε που είμαστε μούσκεμα και κρυώνουμε. Του είπα κάπως ενοχλημένα που δεν το είχε κάνει νωρίς. Εμείς με την Τζένιφερ όμως ακόμα φοράγαμε τις κουκούλες μας. Και δεν μας είχε δει το πρόσωπο μας.
- Ελάτε περάστε , σαν το σπίτι σας! Παιδιά ήρθανε οι χαμένες σας φίλες. Είπε ο Ρον στους άλλους.
- Ραμόνα! Τζένιφερ! Ζείτε, είπε ουρλιάζοντας και μας αγκάλιασε μισό κλαίγοντας η Ζωή.
- Ναι! Μα φυσικά γιατί να μην ζούμε; Είπαμε ξανά αμήχανα εγώ και η Τζένιφερ αλλά τα παιδιά δεν μας κατάλαβαν, μόνο ο Ρον. Και τότε μας είπε αυτός:
- Θα τα πείτε μετά με τα παιδιά, κορίτσια! Θα σας πάω στο δωμάτιο σας. Θα κοιμόσαστε μαζί αφού δεν μας απόμεινε και κανένα άλλο δωμάτιο με τόσα παιδιά εδώ μέσα. Να ξέρετε ότι αυτό το δωμάτιο που θα μείνετε ζούσαν δυο υπέροχες ξαδέρφες μαζί! Την μια την λέγανε Καρολίνα και την άλλη Ραφαέλα. Είχαν πριγκιπικό αίμα. Και είχαν και άλλα πολλά, αλλά αυτά δεν μπορώ να σας τα αποκαλύψω είναι απόρρητο. Ούτε το δωμάτιο θα σας έδινα αλλά χρειάστηκε. Μας έλεγε ο Ρον ανεβαίνοντας τις σκάλες, αφού περάσαμε προς τα δεξιά μερικά δωμάτια. Σταμάτησε ο Ρον και μας άνοιξε ένα δωμάτιο. Το μόνο που του είπαμε ήτανε:
- Είναι υπέροχο Ρον! Τον φιλήσαμε στο μάγουλο η καθεμία μας και μπήκαμε μέσα. Αυτός όμως δεν έφυγε αμέσως. Έκλεισε την πόρτα μας αφού είχε μπει και αυτός μέσα. Και μας είπε:
- Αυτό που μου είπατε και μου κάνατε μόλις τώρα το είχαν κάνει και δυο νεαρές πριγκίπισσες. Μας είπε αδιάφορα. Αλλά μετά συνέχισε και μας ρώτησε. Από τι δεν θα ζούσατε κορίτσια;
- Ε… είπε η Τζένιφερ. Της είχαν ξανά έρθει αυτές οι εικόνες με εκείνον τον όμορφο λύκο που είχε δει. Έτσι όταν κατάλαβα ότι τα είχε ξαναθυμηθεί πήρα το λόγο εγώ.
- Κοιτάξτε… δίστασα, να του το πω τι είχε συμβεί αλλά εγώ συνέχισα θαρραλέα. Και έτσι του είπα χαρτί και καλαμάρι τι μας είχε συμβεί. Αλλά ο Ρον το μόνο που έκανε αντί να μας μιλήσει ήτανε να μας βγάλει τις κουκούλες μας. Και τότε μας είδε και το μόνο που είπε ήτανε:
- Ω! Θεέ μου! Η Καρολίνα και η Ραφαέλα, είπε πιάνοντας μας μια-μια.
- Συγνώμη Ρον αυτές δεν είναι εκείνες οι πριγκίπισσες που μας έλεγες πριν; Ρώτησε η Τζένιφερ ανήσυχα.
- Ναι! Αυτές είναι απλά κάτι θυμήθηκα. Σας παρακαλώ λουστείτε και φορέστε κάποια άλλα ρούχα το δείπνο είναι σε 20 λεπτά από τώρα. Μας είπε και έφυγε. Τον ακούσαμε να λέει ανασαίνοντας βαριά «γιατί σε μένα θεέ μου». Το μόνο που είπαμε μεταξύ μας με την Τζένιφερ ήτανε «τι παράξενος τύπος».

ηταν πολυ ωραια ιστορια. και εχει και ωραια πλοκη. κατι μου λεει οτι τα κοριτσια κατι ηταν στο παρελθον... καποιες πριγκιπισσες ας πουμε... που ειχαν σχεση και με τους λυκους, και με μαγεια?

απλα παρατηρησα οτι αφηγειται η ραμονα και τα γεγονοτα που συμβαινουν οταν αυτη δεν ειναι μπροστα. και αυτο μπερδευει καπως. γιατι δεν βαζεις καποιον απροσωπο αφηγητη να αφηγειται? μια προταση ειναι μονο βεβαια!

βασικα γι'αυτο το εβαλα να μου πειτε την γνωμη σας... γτ το εχω ξεκινησει εδω και εβδομαδες... βασικα λεω να αφησω την Ραμονα να διηγηται γτ θα δειτε...!! και αν ειναι θα το διορθωσω στο τελος! δν θα παει και για βιβλιο!

παντως σε ευχαριστω που σου αρεσε! χα θα δεις στην συνεχεια τι ακριβως ειναι...! παντως θα σου δωσω ενα στοιχειο! εχουν ενα βασιλικο σημαδι στον ωμο τους...!!

το ηξερα οτι οντως ειχαν καποια σχεση με τις 2 πριγκιποπουλες
και απο οτι καταλαβα τους μοιαζουν κιολας απιστευτα. και μηπως συνδεονται και καμια προφητεια? αλιως γιατι να πει ο ρον: ''γιατι σε εμενα, θεε μου"?

ωω ναι τους μοιαζουν απιστευτααα! πλ απιστευταα!!! χαχα ! Αυτο που ειπε ο Ρον το ειπε γτ εχει 3 ανηψια! που θα τους γνωρισεις στην συνεχεια!

και πού κολλάνε τα ανηψια του?

αυτοοοο θα το δεις στην συνεχειαα.... !!! δεν τελειωνει εκει η ιστοριαα!!

το ξερω και ανυπομονω!

χαχα τοτε τι λες να την βαλω να δεις;

τώρα? ναι αμέ!

ωωω ναι μα φυσικαα!! εχω αρκετες συνεχειες προς το παρον! :Ρ αυτο θα ειναι λγ μικρο αλλα δν πειραζειιι....:Ρ

3ο Κεφάλαιο

Βγάλαμε τα ρούχα μας τα μουσκεμένα. Πήγαμε κάναμε ένα μπάνιο, ντυθήκαμε με τα στεγνά ρούχα που είχαμε βγάλει από την βαλίτσα μας και τέλος φτιάξαμε τα μαλλιά μας. Είμασταν έτοιμες και το δείπνο ήτανε σε 5 λεπτά έτσι κάνω της Τζένιφερ:
- Γρήγορα! Τρέξε!
- Χαχα περίμενε με! Μου είπε γελώντας ενώ έτρεχε.
Τρέχαμε και όταν είχαμε φτάσει στην σκάλα την μεγάλη την κεντρική. Εγώ ήμουν στη άλλη άκρη της σκάλας ενώ η Τζένιφερ στην άλλη. Ανεβήκαμε πάνω στη κουπαστή και μετά πήραμε μια φόρα και γλιστρούσαμε ενώ είμασταν πάνω σε αυτή. Προσγειωθήκαμε καλά. Αλλά τώρα πια μας έμεναν 4 λεπτά. Θέλαμε κάτι γρήγορο να μας πάει στην κουζίνα. Την ευκαιρία την βρήκαμε μπροστά μας! Βλέπαμε 2 τραπέζια που στα οποία είχε ροδίτσες κάτω σε αυτά τα τραπέζια. Ήτανε η μόνη μας ευκαιρία να πάμε από κάτω σε αυτά τα τραπεζάκια έτσι όταν βρήκαμε την ευκαιρία μπήκαμε από κάτω. Μας πήγαν γρήγορα στον προορισμό μας. Κατεβήκαμε από αυτά στα τσάκα -τσάκα για να μην μας καταλάβαινε κανένας τι κάναμε. Όταν βγήκαμε το μόνο που κάναμε για να μην μας ρώταγαν τι σκαρώσαμε πάλι. Ήτανε να καθίσουμε στις θέσεις μας και να φτιαχτούμε λιγάκι να μην μας έπαιρναν χαμπάρι.
Είχαμε έρθει ένα λεπτό πιο νωρίς. Μετά από λίγο ακούσαμε βήματα ήτανε ο Ρον. Παραξενεμένος που ήρθαμε νωρίς από τους άλλους επειδή εμείς σίγουρα θα έλεγε από μέσα του ότι θα έπρεπε να έχουμε αργήσει πάρα οι άλλοι. Έτσι μας ρώτησε:
- Πως στο καλό φτάσατε νωρίς από τους άλλους;
- Χαχα Ρον, μυστικά του επαγγέλματος, του είπε η Τζένιφερ χαμογελώντας. Και μου έκλεισε το μάτι. Και εγώ της χαμογέλασα.
- Κύριε, εκείνη την στιγμή ήρθε ένας υπηρέτης.
- Ναι πες μου Σιεφ, τι τρέχει;
- Έχω περιττό να σας πω ότι αυτές οι νεαρές έφτασαν γρήγορα γιατί… και έτσι αυτός ο Σιεφ μας μαρτύρησε το πώς φτάσαμε τόσο γρήγορα στο τραπέζι.
- Αχα! Ώστε έτσι λοιπόν κορίτσια σας αρέσει η δράση; Τις ρώτησε ο Ρον.
- Ε ναι πολύ! Απαντήσαμε τότε με μια φωνή.
Εκείνη την στιγμή έμπαιναν μέσα κάποια παιδιά άγνωστα σε μας και τα παιδιά τα δικά μας. Αφού συστηθήκαμε με τα παιδιά που δεν ξέραμε εγώ και η Τζένιφερ. Ήτανε 5 κορίτσια και 3 αγόρια. Ήτανε ο Άλεξ, ο Αλμπέρτο και ο Πάτρικ από αγόρια ενώ από κορίτσια ήτανε η Αμή, η Αλάνα, η Ντόνα, η Έλη και η Εύα. Αλλά ήτανε πολύ ψωνισμένες. Και μιλάγανε πάντα για τους δυο κούκλους ανιψιούς του Ρον. Τον Τζόσεφ και τον Ματ! Επίσης μίλαγαν και για έναν ξάδελφο των παιδιών έναν Κίλαν που και αυτός ήτανε ένας κούκλος. Τέλος ψιθύρισα στην Τζένιφερ.
- Καλά πόσο ψωνισμένες μπορεί να είναι αυτές, μου λες;
- Χαχα! Έλα μου ντε! Αφού πριν μια έσπασε το νύχι της και είπε «αχ θεέ μου θα χαθώ» Σε αυτό που μου είπε η Τζένιφερ αρχίσαμε να γελάμε. Αυτές άρχισαν να μας κοιτάνε περίεργα και μετά ψιθυριστά άρχισαν να μας σχολιάζουν χοντρά. Κανένας δεν τις άκουγε αλλά εγώ με την Τζένιφερ είχαμε ένα κοινό. Ακούγαμε τα πάντα ακόμα και όταν ο άλλος ήτανε μακριά μας. Έτσι εκνευριστήκαμε από τα σχόλια τους. Έτσι σηκωθήκαμε από τραπέζι και είπαμε στον Ρον «να μας συγχωρεί». Φύγαμε, κατευθυνόμασταν προς τις σκάλες μέχρι που ακούσαμε να τρέχει από πίσω μας ο Άλαν.
- Ε! κορίτσια τι πάθατε;
- Άσε μας ρε Άλαν και εσύ! Καληνύχτα! Του είπαμε και φύγαμε. Ο Άλαν έφυγε απορημένος γιατί να είχαμε φύγει έτσι. Όταν ανεβήκαμε επιτέλους τις σκάλες, ακούστηκε ένας ήχος στην πόρτα κάποιος έβαζε τα κλειδιά στην κλειδαρότρυπα. Εγώ και η ξαδέρφη μου κρυφτήκαμε και τότε είδαμε έναν καλό γυμνασμένο άντρα περίπου στα 20. Ύψος περίπου και αυτός στα 2 μέτρα. Δεν ήτανε καθόλου χοντρός μα και ούτε λεπτός. Τα μαλλιά του μαύρα και καρφάκια προς τα πάνω, τα μάτια του ήτανε μπλε. Εμένα και της ξαδέρφης μου, μας θύμιζαν κάτι αυτά τα μάτια. Τότε θυμήθηκα, ήταν εκείνου του λύκου. Την τράβηξα την Γιασμίν και πήγαμε κατευθείαν στο δωμάτιο μας. Κλείνοντας σιγανά την πόρτα πίσω μας.
- Τζένιφερ! Αυτός έχει εκείνου του λύκου που μας κυνήγαγε!
- Το κατάλαβα. Λες να είναι ο λύκος;
- Δεν ξέρω! Μήπως κιόλας ναι είναι της φαντασίας μας; Τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν.
- Ραμόνα ποτέ δεν ξέρουμε! Αλλά εγώ προτείνω να το ψάξουμε. Σουτ! Νομίζω ότι κάποιος έρχεται.
Ακούσαμε βήματα 2 ανθρώπων. Ήτανε ο Ρον και εκείνος ο ξένος που είχαμε δει. Ο Ρον το αποκάλεσε Κίλαν. Άρα ήτανε εκείνος ο ξάδερφος του Τζόσεφ και του Ματ. Εμείς θέλοντας να μάθουμε περισσότερα για ποιο πράγμα μιλάνε, στήσαμε τα αυτιά μας πάνω στην πόρτα.
- Και όπως σου έλεγα Ρον είδα εκείνες τις δυο κοπέλες, λέω θα είχαν χαθεί αλλά με την μορφή του λύκου δεν μπορούσα να τις βοηθήσω και αντί γι’αυτό τις τρόμαξα και όταν κάπως τους βγήκαν οι κουκούλες τις είδα με τα μάτια μου και έμοιαζαν τόσο… ξέρεις με ποιες. Και έφυγα τρέχοντας φοβισμένος. Αλλά με σταμάτησαν ο Καίν και ο Τάλαν λέγοντας μου μυρίσαμε φρέσκο κρέας εδώ γύρω. Εγώ προσπάθησα να τους εμποδίσω αλλά μάταια. Δεν τους ακολούθησα αλλά αυτοί πήρανε την αγέλη όλη.
- Χα! Θέλουν ένα καλό μάθημα αυτοί οι δυο. Αυτό ήτανε το μόνο που είπε ο Ρον.
- Τώρα φοβάμαι μήπως τις βρήκαν. Είπε ο Κίλαν.
- Όχι μην φοβάσαι οι δυο κοπέλες έφτασαν εδώ.
- Α! πάλι καλά! Αλλά γιατί δεν τις είδα κάτω στο τραπέζι;
- Έφυγαν γιατί εκνευριστήκανε για κάποιο λόγο.
- Α! κατάλαβα! Και σε ποιο δωμάτιο τις έβαλες;
- Τις έβαλα εκεί που ήτανε κάποτε η Καρολίνα και η Ραφαέλα.
- Τι; Πας καλά ο Τζόσεφ και ο Ματ θα σε σκοτώσουν.
- Ναι αλλά όχι και στην κυριολεξία, είπε αστεία ο Ρον.
- Χαχα! Ναι έχεις δίκιο. Τώρα που το έφερε η κουβέντα για πες μου πότε θα έρθουν αυτοί οι δυο;
- Αύριο το πρωί θα έρθουν!
- Είμαι σίγουρος ότι θα σοκαριστούν αν δουν τις δυο κοπέλες. Τελικά πως λέγονται αυτές;
- Η μαυρομάλλα με τα γαλάζια μάτια Τζένιφερ. Και η άλλη η καστανομάλλα με τα γκριζοπράσινα μάτια Ραμόνα. Αστείες κοπέλες και έξυπνες και τους αρέσει η περιπέτεια. Θα σου εξηγήσω στο γραφείο μου τι εννοώ… του είπε ο Ρον πηγαίνοντας τον προς στο γραφείο του.
- Τζένιφερ! Μάθαμε κάμποσα ε;
- Έχω μείνει κυριολεκτικά!
- Το μόνο που μας μένει να μάθουμε με ποιες μοιάζουμε και… με διέκοψε η Τζένιφερ λέγοντας μου:
- Ξέρω με ποιες κοίτα εδώ στις φωτογραφίες της Καρολίνας και της Ραφαέλας. Μου είπε η Τζένιφερ.
- Είμαστε ολόιδιες με αυτές. Μα πως;
- Αυτό θα το μάθουμε αργά ή γρήγορα.
- Τζένιφερ, προτείνω αύριο να φορέσουμε ξανά εκείνες τις κουκούλες που φοράγαμε. Για να μάθουμε πιο πολλά. Εσύ τι λες;
- Ναι το μόνο πρόβλημα Ραμόνα είναι ότι αυτές οι κουκούλες είναι σκισμένες και μούσκεμα. Δεν μπορούμε να τις φορέσουμε.
- Αχ ρε Τζένιφερ γι’αυτό πάντα παίρνω και από δεύτερη τέτοια κουκούλα. Να ! μια και για σένα! Τώρα τι λες;
- Καταπληκτικό! Ωραία έτοιμες για περιπέτεια και για αύριο λοιπόν! Ραμόνα νυστάζω.
- Και εγώ τι λες να κοιμηθούμε;
- Ναι είναι περασμένες 12.
- Ωραία κάτσε τότε να φορέσουμε τις πυτζάμες. Της είπα. Βγάλαμε τα ρούχα μας που τα είχαμε φορέσει για το τραπέζι. Και φορέσαμε τις πυτζάμες μας. Ξαπλώσαμε στα κρεβάτια μας και ευχηθήκαμε η μια στην άλλη καληνύχτα.

υπαρχουν και λυκανθρωποι μεσα? ωραια!
τωρα καταλαβα τι εννοουσες για τα ανηψια!
ηταν πολυ ωραιο!
περιμενω την συνεχεια!

Σπόιλερ:

ειδες εγω στα λεγα οτι σιγα σιγα θα μαθεις... ολα θελουν υπομονηηηη!!

Σπόιλερ:

το ξερω

οποτε θες συνεχειαα πες μου την εχω ετοιμηη....!!! [code][quote][u]

Η πλοκή της ιστορίας φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, το ίδιο και η άτμοσφαιρα και το περιβάλλον. Αλλά έχω να κάνω δύο παρατήρήσεις.
1) Είναι κομμάτια που αφηγείται η Ραμόνα και κομμάτια που είναι απρόσωπος γιατί παρακολουθούμε τους άλλους. Καλό θα ήταν να μην αλλάζεις αφηγητή. Είδα που είπες ότι δεν το πας για βιβλίο αλλά πιστεύω ότι είναι σημαντικό να έχεις έναν αφηγητή και να μην αλλάζεις για να γράφεις πιο σωστά. Ίσως θα ήταν καλή ιδέα να βάλεις απρόσωπο αλλά να εστιαζεί στο τι κάνουν και τι σκέφτονται τα κορίτσια και να ασχολείται με τους άλλους όποτε είναι απαραίτητο.
2)Ο τρόπος με τον οποίο τα έφτιαξαν όλοι μεταξύ τους στο λεωφορείο δεν είναι καθόλου ρεαλιστικός κατά τη γνώμη μου. Τέτοια πράγματα δε συμβαίνουν στην πραγματικότητα! Εντάξει να γίνουν δύο ζευγάρια, άντε το πολύ τρία, αλλά μέχρι εκεί...
Εννοείται πως όλα αυτά στα λέω για καλό και δε θέλω να σε προσβάλω!
Περιμένω να δω τη συνέχεια!!!

ναι βρε το ξέρω λοιπον θα σου απαντησω και στις 2 σου παρατηρησεις:
1. το απρόσωπο ειναι καλό αλλά δεν με παρακινουσε να το βαλω... αν ειναι θα το διορθωσω... μν ανυσηχειτε...!! μολις τελειωσω να το γράφω θα κανω διορθωσεις! απλα το εβαλα για να ακουσω και τις γνώμες σας.
2. το ξερω αυτο !! μονο οπου υπάρχει φαντασια υπαρχουν και πολλα ζευγαρια! δν πειραζει αστην συνεχεια πανε και 2 ζευγαρια...!!

και τελος σε ευχαριστωωω πλ!!! οποτε θελεις σου βαζω και την συνεχεια...!!!

Οκ! Τι εννοείς ότι στη συνέχεια πάνε δύο ζευγάρια?
Τη συνέχεια καλύτερα να τη βάλεις αύριο γιατί τώρα θέλω να γράψω και αν βάλεις συνέχεια σιγά μη βγω...
Αλλά ανυπομονώ να τη δω!

στην συνεχεια ολα θα τα καταλαβεις οχι στην επομενη βεβαια.... θα αργησουμε λιγο να φτασουμε εκει....
ναι καλυτερα αυριοο!! να μν βιαζομαι...! αλλα θα ερθει αυριο....

πολυ ωραια ειναι η ιστορια....και οπως καταλαβα κατι συνδεει τις δυο ξαδερφες με εκεινες που εμεναν παλιοτερα στον σπιτι...περιμενω συνεχεια...

ωω ναι κατι πλ ενδιαφερον τις συνδεουν! πάντως σε ευχαριστω πλ!
αυριο η συνεχειαα!!