ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

κατι τετοιο σεκφτηκα κι εγω. ή μηπως ηταν καποιος εκει και τις περιμενε? ή μηπως καποιος ειχε μπει μεσα και ειχε κανει το δωματιο ανω κατω?

μπουαχαχαχα κατι ακομα καλυτερο.....

ανυπομονω να μαθω!
μηπως θα δουν τις πριγκιπισσες μπροστα τους? ή τον δασκαλο τσαο?

χαχα οχι... κατι ανατριχιαστικο...

ανυπομονω να μαθω!

χαχα αφου ανυπομονεις τοσο και εχω ετοιμα καποια κομματια.... να σας το δινω....

9ο Κεφάλαιο

Αμέσως τα αγόρια μόλις ακούσανε το ούρλιασμα ανεβήκανε αμέσως να δούνε τι έγινε. Και όταν το είδανε είχαν μείνει με τα στόματα ανοιχτά. Αυτό που είχαμε δει ήτανε απίστευτο… στους τοίχους υπήρχε γραμμένη προειδοποίηση με αίμα, η οποία έλεγε «ετοιμαστείτε να πεθάνετε κορίτσια». Αμέσως η Τζένιφερ είπε με πνιχτή φωνή:
- Τι είναι αυτό; Και ποιος μπόρεσε να το κάνει;
- Εγώ ξέρω ποιος το έκανε, είπε ο Ματ. Έλα Τζόσεφ και Κίλαν πάμε να τον βρούμε. Όταν βγήκανε έξω από το δωμάτιο, τους ακολούθησα και τους ρώτησα με τρεμάμενη φωνή έτοιμη να κλάψει:
- Μπορείτε να πείτε και σε μας τι στο καλό συμβαίνει;
- Ναι θα σας πούμε αύριο όμως. Είπε ο Τζόσεφ.
- Καλύτερα να κοιμηθείτε λίγο, το συνέχισε ο Κίλαν. Εκείνη την στιγμή βγήκε η Τζένιφερ και τους είπε με μια σοβαρή φωνή.
- Ξέρετε μετά από αυτό ότι εμείς δεν πρόκειται να κοιμηθούμε αν δεν ησυχάσουμε, γι’αυτό σας παρακαλώ μπορείτε να μας πείτε τι συμβαίνει;
- Καλά ελάτε κάτω στο γραφείο μας όπου είναι δίπλα από το σαλόνι, θα πούμε στον Ρον να σας περιμένει απέξω. Είπε τότε ο Ματ.
- Εντάξει περιμένετε όμως να πάμε να πάρουμε κάτι από το δωμάτιο. Τους είπαμε.
- Εντάξει θα σας περιμένουμε κάτω στο γραφείο μας, ευτυχώς που δεν ξύπνησε κανένας! Είπε ο Τζόσεφ ήρεμα.
- Θα τα πούμε δηλαδή μετά. Του είπαμε και μπήκαμε μέσα στο δωμάτιο.
Είμασταν στο δωμάτιο μέσα, κοιτάζαμε γύρω μας να δούμε μήπως ήτανε κανένας και μας παρακολουθούσε. Αλλά τίποτα δεν συνέβη. Έτσι όπως φοράγαμε τα παλιά φορέματα της Καρολίνας και της Ραφαέλας ακόμη, ψάχναμε τα ημερολόγια με τα κλειδιά να δούμε αν τα είχανε πάρει. Ευτυχώς που δεν είχανε πάρει. Ήτανε κάτω από τα μαξιλάρια μας τα πήραμε και βγήκαμε από το δωμάτιο με φόβο κάνοντας μας να πάμε με γοργό βάδισμα προς τα κάτω. Νοιώθαμε νύστα αλλά έπρεπε να μάθουμε… έπρεπε! Όταν φτάσαμε απέξω από το γραφείο με τα ημερολόγια στα χέρια, βρήκαμε τον Ρον να μας χαμογελάει. Λέγοντας μας:
- Από εδώ κορίτσια, μας έδειξε το γραφείο και μπήκαμε, λέγοντας στον Ρον.
- Ευχαριστούμε Ρον… βρήκαμε τα αγόρια να κάθονται σχεδόν νευριασμένοι, αλλά όταν είδαν τα ημερολόγια μείνανε έκπληκτοι. Και τότε μας είπε ο Κίλαν για να σπάσει την σιγή.
- Λοιπόν κορίτσια θέλετε να μάθετε τι συνέβη;
- Ναι, τους είπαμε και καθίσαμε κάτω σε ένα πολύ άνετο μεγάλο καναπέ. Αλλά πριν προλάβουν να μιλήσουν, τα μάτια μας έκλεισαν και δεν μπορούσαμε να τα ανοίξουμε ξανά. Μας είχε νικήσει η νύστα! Τα αγόρια το καταλάβανε και γελάσανε. Το μόνο που κάνανε ήτανε να πάρουνε δυο κουβέρτες ελαφριές και να μας σκεπάσουν. Ο Τζόσεφ μου χάιδεψε το μάγουλο χαμογελώντας. Και της Τζένιφερ ο Ματ το ίδιο όπως έγινε και σε μένα. Μετά σηκώθηκαν και συζητάγανε σιγανά.
- Το μόνο που δεν καταλαβαίνω είναι πως βρέθηκαν στα χέρια τους τα ημερολόγια της Καρολίνας και της Ραφαέλας. Είπε ο Τζόσεφ.
- Ωχ! Είπε ο Κίλαν.
- Τι έγινε ρε; Τον ρώτησε ο Ματ με απορία.
- Να κοιτάξτε χθες όταν γυρνούσα από την ξενάγηση είδα κάτι κορίτσια να πηγαίνουν από πίσω από το σπίτι προς το δάσος τρέχοντας και εγώ τις φώναζα να γυρίσουν πίσω αλλά αυτές τίποτα και άστε που δεν τις έβλεπα και πολύ καλά. Αλλά τα άλογα τις ρίξανε κάτω από ότι κατάλαβα. Γιατί τα είδα να τρέχουν αλαφιασμένα, δείχνοντάς μου γυρνώντας τα κεφάλια τους προς το μέρος των κοριτσιών.
- Και πες μου ότι τα άλογα ήτανε αυτά που είχα καβαλήσει το πρωί τα κορίτσια…; Τον ρώτησε ο Ματ αγχωμένα.
- Ναι αυτά ήτανε! Δεν καταλαβαίνω άμα τα βρήκανε στο δάσος όμως. Είπε ο Κίλαν.
- Από το δάσος τα βρήκανε! Είπε ο Τζόσεφ.
- Και εσύ από πού το ξέρεις; Ρώτησαν οι άλλοι με απορία.
- Επειδή η Καρολίνα και η Ραφαέλα αν θυμάστε με την πιστή μάγισσα βοηθό τους είχανε κάνει ένα ξόρκι με κάτι ερείπια στο δάσος αλλά δεν μας είχανε πει τι θα έβαζαν εκεί. Αλλά θα το έβλεπαν μόνο οι εκλεκτές. Άρα… είπε ο Τζόσεφ αλλά τον διέκοψε ο Κίλαν και ο Ματ…
- Άρα είναι οι εκλεκτές… είπαν και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με έναν φόβο.
- Ναι… αλλά έχω μια ιδέα παιδιά. Ας κοιμηθούμε… είπε ο Τζόσεφ.
- Ναι καλύτερα θα τα συζητήσουμε αύριο με τα κορίτσια. Συμφώνησε ο Κίλαν.
- Λοιπόν εγώ πάντως θα μείνω με τα κορίτσια. Είπε ο Ματ χαμογελώντας.
- Ε! και εγώ το ίδιο να μην πάθουν κάτι. Είπε ο Τζόσεφ!
- Εμ! Και εγώ! Πετάχτηκε ο Κίλαν.
- Εσύ γιατί; Ρώτησαν οι άλλοι.
- Εγώ γιατί χωρίς εμένα δεν μπορείτε. Τους είπε αστεία.
- Πες ότι φοβάσαι να κοιμηθείς μόνος σου και άσε τις χαζομάρες. Του είπε ο Τζόσεφ αστεία.
- Ναι Τζόσεφ έχεις απόλυτο δίκιο! Αλλά τι λες πάμε για ύπνο; Του είπε ο Κίλαν με ένα χαμόγελο.
- Ναι έχει δίκιο ο Κίλαν, Τζόσεφ πάμε. Είπε ο Ματ.
Όλοι τους βολευτήκανε σε τρεις άνετες πολυθρόνες. Όταν είπανε τελικά καληνύχτα ο ένας στον άλλον, κοιμηθήκανε.
Την άλλη μέρα, που ξυπνήσαμε με την Τζένιφερ δεν υπήρχε κανένας άλλος στο γραφείο εκτός από μας. Όταν σηκωθήκαμε από τον καναπέ προσέξαμε κάτι ρούχα στο γραφείο και ένα σημείωμα. Το διαβάσαμε το οποίο έλεγε: «Για τα κορίτσια!»
«Λοιπόν καλημέρα σας, στο γραφείο υπάρχουν δυο τουαλέτες με μπάνια, αν θέλετε κάντε μπάνιο και μετά ντυθείτε με αυτά τα ρούχα που σας έχουμε εδώ. Όταν θα είστε έτοιμες χτυπήστε το κουδουνάκι που είναι δίπλα από τα ρούχα σας, θα έρθει ο Ρον και θα σας πάει σε εμάς.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: αυτό το σημείωμα γράφτηκε από τα πιο έξυπνα παλικάρια που υπάρχουν στο σπίτι αυτό. Και αυτά είναι: πρώτον ο Τζόσεφ! Δεύτερον ο Κίλαν! Και τρίτον ο Ματ! Θα τα πούμε κορίτσια!».
- Χαχα! Δεν πάνε καθόλου καλά τα παιδιά. Μου είπε η Γιασμίν.
- Χαχα! Συμφωνώ απολύτως μαζί σου! Συμφώνησα μαζί της.
- Λοιπόν άντε να πάμε να κάνουμε μπάνιο! Μου είπε η Γιασμίν, και εγώ την κούνησα το κεφάλι μου προς τα κάτω για να της πω δηλαδή ότι συμφωνούσα.
Πρώτα από όλα κάναμε μπάνιο, αφού είχαμε βγάλει προσεκτικά τα φορέματα που φοράγαμε χθες το βράδυ. Μετά ντυθήκαμε… και στο τέλος φτιάξαμε σγουρά τα μαλλιά μας. Τώρα το μόνο που μας έμενε ήτανε να χτυπήσουμε το κουδουνάκι. Το πήρε στα χέρια της η Τζένιφερ. Το κοίταζε με περιέργεια και μετά μου το έδωσε σε μένα. Έτσι εγώ το χτύπησα. Ακούγαμε βήματα τα όποια σταματήσανε στην πόρτα μπροστά στο γραφείο. Ξαφνικά άνοιξε και είδαμε να ξεπροβάλλετε το κεφάλι του Ρον λέγοντας μας:
- Είστε έτοιμες κορίτσια;
- Ναι… αλλά μισό λεπτό Ρον, είπε η Τζένιφερ και πήγε και πήρε τα ημερολόγια με τα κλειδιά απάνω τους που ήτανε απάνω στον καναπέ. Και μετά είπε. Τώρα είμαστε πανέτοιμες!
- Ωραία ακολουθήστε με. Οι φίλοι σας από το συγκρότημα είναι με τα υπόλοιπα παιδιά και με τα αγόρια έξω κάνουν περίπατο… για λίγο σταμάτησε και μετά είπε… Κάνατε τίποτα τα μαλλιά σας; Φαίνονται κάπως διαφορετικά σήμερα.
- Ναι Ρον! Τα κάναμε σγουρά σήμερα! Συνήθως τα κάναμε ίσια! Του είπα εγώ χαμογελώντας.
- Α! καλά δεν πειράζει δεν καταλαβαίνω και πολύ από τα κοριτσίστικα! Μας είπε!
- Ξέρεις πότε θα μάθεις; Τον ρώτησε η Τζένιφερ αστεία.
- Πότε; Την ρώτησε με απορία… αφού είχαμε βγει έξω.
- Όταν κάνεις αλλαγή φύλλου! Χαχα! Του είπε αστεία η Τζένιφερ.
- Πω! Πω κορίτσια πότε θα μάθετε να μιλάτε καλύτερα σε μεγαλύτερους; Μας είπε ο Ρον στα σοβαρά αλλά εμείς ξέραμε ότι τα έλεγε στα αστεία.
- Πότε! Του είπαμε εμείς χαμογελώντας!
- Χαχα! Λοιπόν έρχεται ο Κίλαν! Εμένα η αποστολή μου τελείωσε εδώ. Μας είπε αστεία. Και τότε εμείς εντελώς ξαφνικά του είπαμε:
- Είσαι και ο πρώτος Ρον! Και του κλείσαμε το μάτι.
- Χαχα! Σας ευχαριστώ κορίτσια, με συγκινήσατε πάρα πολύ.
- Μετά το μελόδραμα Ρον, του είπε η Τζένιφερ χαμογελώντας.
- Εντάξει κορίτσια σας αφήνω τώρα στα χέρια του Κίλαν. Είπε χαμογελώντας ο Ρον όταν είχε φτάσει ο Κίλαν κοντά μας.
- Τα λέμε θείε! Του είπε ο Κίλαν!
- Γεια σου θείε του Κίλαν, είπαμε στο Ρον αστεία. Και αυτός γέλασε!
- Λοιπόν κορίτσια πάμε; Μας ρώτησε ο Κίλαν.
- Μα φυσικά! Του είπαμε!
Αφού εμείς περπατάγαμε αργά, συζητάγαμε μαζί με τον Κίλαν και γελάγαμε... Εν τω μεταξύ λίγο πιο πέρα ο Σαμ με την Σαβίνα τσακωνόντουσαν. Ακούγαμε τι λέγανε αλλά δεν κάναμε τίποτα γι’αυτό. Θα ήτανε καλύτερο να εξελιχθούν μόνα τους τα πράγματα και όχι να παρεκβούμε. Έτσι προχωρήσαμε αδιάφορα. Ακούγοντας αυτούς:
- Σαμ, είδα πως τις κοίταζες, μην με αποκαλείς τρελή! Ξέρω τι βλέπω! Ακόμα και η Ελίζαμπεθ το είδε!
- Χα! Τώρα θα ακούς και τις φίλες σου; Είπε ο Σαμ αγριεμένα.
- Ναι γιατί βλέπουμε το ίδιο Σαμ! Είπε η Σαβίνα.
- Ότι πεις Σαβίνα! Είπε ο Σαμ αδιάφορα!
- Σαμ δεν πίστευα ότι θα έφτανα σε αυτό το σημείο… αλλά χωρίζουμε, δεν ταιριάζουμε καθόλου καλύτερα να μείνουμε φίλοι, όπως πριν.
- Ναι συμφωνώ! Και συγνώμη αν σε πλήγωσα. Είπε ο Σαμ και έφυγε να βρει τους άλλους, λίγο πιο πέρα ήτανε η Ελίζαμπεθ μάλλον είχε ακούσει το τσακωμό τους γιατί ήρθε τρέχοντας μόλις έφυγε ο Σαμ.
- Εεε! Σαβίνα μην μου κάνεις λυπημένες φατσούλες. Αφού το ήθελες και εσύ να χωρίσετε!
- Δεν είναι αυτό απλά γι’αυτόν θα είναι δύσκολο να είμαστε φίλοι τώρα πια! Είπε η Σαβίνα με μια λυπημένη φωνή.
- Θα το συνηθίσει με τον καιρό… της είπε παρηγορητικά η Ελίζαμπεθ. Και μετά πρόσθεσε. Τι λες πάμε να βρούμε τους άλλους;
- Ναι ας πάμε! Και ας το ελπίζουμε Ελίζαμπεθ γιατί ξέρεις πως θα νοιώθω πολύ άβολα!
- Ναι ξέρω. Είπε η Ελίζαμπεθ και έφυγαν.

ωστε μια προειδοποιηση γραμμενη με αιμα ηταν?

ναιπ ειδες τι κανουν μερικοιιιι;;;;;!!!

ναι. και θα ηθελα πολυ να μαθω ποιοι το εκαναν.
το γιατι μπορω να το φανταστω. επειδη ειναι οι εκλεκτες!

μπορει να μν ειναι και αυτο....

αληθεια?
αρα υπαρχουν καποιοι που τις κυνηγουν για αλλο λογο?

ναι υπαρχουν... αλλα αυτο το λεει στην συνεχειαα...!!

και ποτε θα ειναι αυτη η συνεχεια?

χαχα ετοιμηηη... οριστεεε...!!
λιγο μεγαλουτσικο...

10ο Κεφάλαιο

Εν τω μεταξύ εγώ, η Τζένιφερ και ο Κίλαν είχαμε φτάσει στους άλλους. Είδαμε τον Τζόσεφ και τον Ματ να μιλάνε με τις ψωνισμένες. Είχανε κολλήσει εντελώς απάνω του μόλις είδαν και τον Κίλαν το άρπαξαν από το χέρι και αυτόν και αρχίζανε να φλυαρούν μεταξύ τους. Εμείς τους ευχηθήκαμε καλή επιτυχία και πήγαμε να δούμε τι κάνανε οι φίλοι μας. Ώσπου μας είδε ο Πίτερ και είπε:
- Πω! Πω κορίτσια πάλι σορτς; Δεν βαρεθήκατε να τα φοράτε; Μας είπε στα αστεία.
- Δεν διαλέξαμε εμείς σήμερα τα ρούχα Πίτερ! Του είπε η Τζένιφερ χαμογελώντας!
- Χα! Κατάλαβα! Που χαθήκατε εσείς κοπελιές; Είπε ο Πίτερ.
- Είπαμε αφού είμαστε ελεύθερες και ωραίες να διασκεδάσουμε και λίγο μόνες μας μωρέ! Πειράζει βρε Πίτερ Παν; Τον ρώτησε η Τζένιφερ αστεία.
- Ρε κορίτσια αμάν με κάτι ψευδώνυμα! Δεν θα το κόψετε πότε; Ρώτησε γελώντας ο Πίτερ.
- Από ότι φαίνεται Πίτερ Παν όχι! Του είπα γελώντας! Και αρχίσαμε να γελάμε ώσπου μπήκε στην παρέα μας τα υπόλοιπα παιδιά, ακόμα και ο Σαμ με την Σαβίνα.
- Παιδιά! Είπε ο Σαμ.
- Τι έγινε ρε; Τον ρώτησε ο Ντένζελ με απορία.
- Κοιτάξτε παιδιά εγώ και η Σαβίνα αποφασίσαμε να σας πούμε κάτι που κάναμε πριν από λίγο και μάλλον θα είναι οριστικό.
- Τι ρε παιδιά; Ρώτησε τότε ανυπόμονα ο Μπράτ.
- Χωρίσαμε! Είπε η Σαβίνα απότομα πριν ξεκινήσει και μιλήσει ο Σαμ.
- Γιατί; Ρώτησε τότε η Λουϊζιάνα με απορία.
- Γιατί πολύ απλά δεν ταιριάζαμε! Είπε ο Σαμ κάνοντας τα λόγια του να φαίνονται πειστικά.
- Κρίμα πάντως ρε παιδιά, είπε η Ήλεκτρα.
- Και τι αποφασίσατε να κάνετε τώρα; Ρώτησε η Δανάη.
- Τίποτα απλά θα μείνουμε φίλοι όπως παλιά. Είπε η Σαβίνα με σοβαρό ύφος!
- Καλά εντάξει ότι πείτε εσείς είπε ο Τζακ.
- Παιδιά μπορώ να μιλήσω και εγώ; Ρώτησε ο Ντένζελ.
- Τι έγινε ρε μάγκα; Τον ρώτησε ο Τζειμς.
- Εγώ με την Τζένη δεν είμαστε κανονικό ζευγάρι!
- Τότε τι είστε; Ρώτησε με απορία η Ναταλία.
- Είμαστε αδέρφια, είπε η Τζένη.
- Αδέρφια; Και γιατί δεν μας το είπατε ρε παιδιά; Ρώτησε ο Τζακ με απορία.
- Γιατί όταν βρήκαμε την αφίσα ότι χρειαζόσασταν έναν ντράμερ και έναν που να παίζει αρμόνια είχατε γράψει «δεν επιτρέπονται αδέρφια». Και εγώ με την Τζένη δεν ξέραμε τι να κάνουμε και είπαμε να σας πούμε ψέματα… πήγε να το συνεχίσει ο Ντένζελ αλλά το συνέχισε η Τζένη.
- Αλλά τώρα πραγματικά μέσα μας το έχουμε μετανιώσει! Είπε η Τζένη σαν να τα εννοούσε πραγματικά.
- Και γιατί στο ξεκίνημα του ταξιδιού είπατε ότι είστε μαζί; Ρώτησε ο Άριαν.
- Γιατί θα μας καταλαβαίνατε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μας και θα μας διώχνατε με τις κλωτσιές έξω. Είπε ο Ντένζελ.
- Και γιατί λείπατε κάποιες φορές στην πρόβα; Ρώτησε η Ναταλία.
- Γιατί ήμουν στο νοσοκομείο εγώ. Είπε η Τζένη.
- Τζένη τι είχες; Ρώτησε αμέσως η Δανάη που ήτανε τώρα πια καλές φίλες.
- Είχα καρκίνο. Αλλά τώρα πια τον νίκησα… είπε η Τζένη περίφημα!
- Παιδιά μας συγχωρείτε; Ρώτησε ο Ντένζελ με ένα άγχος. Και άμα θέλετε μας διώχνετε επειδή είμαστε αδέρφια, πρόσθεσε ο Ντένζελ.
- Χμ! ας πάρω και λίγο εγώ τον λόγο! Είπα με σοβαρό ύφος! Πρώτα από όλα εγώ προσωπικά σας συγχωρώ γιατί κάτι τέτοιο είχα κάνει και με την Τζένιφερ. Και δεύτερον δεν με πειράζει προσωπικά που είστε αδέρφια απλά όχι άλλα ψέματα εντάξει; Είπα με μια χαρούμενη φωνή, αν και ξέραμε εγώ και η Τζένιφερ σχετικά για τα 4 παιδιά από αυτό που μας ανακοίνωσαν. Για το θέμα των αδελφών, περιμέναμε πως και πως να το πούνε από μόνοι τους. Ενώ για το θέμα Σαμ και Σαβίνα το είχαμε ακούσει από λίγο μακριά που ήμασταν μαζί με τον Κίλαν.
- Εντάξει! Συμφώνησαν τα δυο αδέρφια!
- Λοιπόν ποιος συμφωνεί μαζί με την Ραμόνα; Εγώ πάντως συμφωνώ! Είπε η Τζένιφερ.
- Λοιπόν να ξέρετε συμφωνούμε όλοι μας! Επειδή σας αγαπάμε και χωρίς εσάς είμαστε οι μισοί! Είπε ο Άλαν και τους αγκάλισε. Και μετά όλοι μας, τους αγκαλιάζαμε!
- Και εμείς σας αγαπάμε! Είπε η Τζένη κάπως συγκινημένη με όλη αυτήν την ιστορία.
Σε κάποια φάση εγώ και η Τζένιφερ προσέξαμε ότι ο Τζόσεφ, ο Ματ και ο Κίλαν κούναγαν τα χέρια τους δείχνοντας τις ψωνισμένες, λες πως ήθελαν να τους πάρουμε από αυτές. Έτσι είπε η Τζένιφερ στα παιδιά:
- Παιδιά εμείς θα σας βρούμε μετά, έχουμε να κάνουμε κάτι.
- Εντάξει κορίτσια και με προσοχή! Είπε η Λίζα στα αστεία.
- Τα λέμε! Τους είπα! Όταν φύγαμε εντελώς από τα παιδιά και φτάναμε στα αγόρια μαζί με τις ψωνισμένες. Οι ψωνισμένες άρχιζαν πάλι να σχολιάζουν τότε εμείς τα πήραμε για τα καλά και κανονίσαμε να τους κάνουμε μια πλάκα.
- Εεε! Κορίτσια τι είναι αυτό στα μαλλιά σας κατσαρίδα ή ακρίδα;
- Ναι καλά σιγά μην σας πιστέψουμε, μας είπαν.
- Α! τώρα το πρόσεξα έχετε κατσαρίδες στα μαλλιά σας. Είπε ο Τζόσεφ μπαίνοντας στο νόημα το τι θέλαμε να καταφέρουμε!
- Αλήθεια; Ρώτησαν
- Αλήθεια! Είπε ο Κίλαν.
- Πηγαίνετε να κάνετε και μπάνιο! Είπε ο Ματ.
- Ναι, ναι ας πηγαίνουμε! Σας ευχαριστούμε αγόρια! Είπαν και έφυγαν, ρίχνοντας μας πρώτα μια άγρια ματιά.
- Πω! Πω! Αυτές οι κοπελιές είναι πολύ χαζές, δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν και μας σχολιάζουν πάντα! Είπε η Τζένιφερ.
- Ναι έχεις δίκιο! Είπε ο Ματ.
- Και τι λένε για σας κορίτσια.. συνέχισε ο Κίλαν.
- Ξέρουμε τι λένε για μας, τους απάντησα!
- Χμ! ύποπτο! Αλλά δεν πειράζει ήρθαμε για άλλο θέμα. Να σας πούμε ποιος θέλει να σας σκοτώσει. Είπε ο Τζόσεφ.
- Ναι ποιος; Ρώτησα.
- Λέγεται Ντάνιελ και είναι μισός βρικόλακας μίσος λυκάνθρωπος. Ωχ! Ξέχασα να σας πω ότι υπάρχει μαγεία, υπάρχουν βρικόλακες και υπάρχουν λυκάνθρωποι!
- Άρα από εκεί εξηγείτε ότι ο Κίλαν είναι λυκάνθρωπος. Πετάχτηκε η Τζένιφερ ξαφνικά αλλά το είπε σιγανά, νομίζοντας ότι δεν θα την ακούγανε αλλά έκανε λάθος. Τα αγόρια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους για ένα λεπτό και μετά ρώτησε ο Κίλαν με απορία:
- Και εσείς που το ξέρετε αυτό;
- Σε είχαμε ακούσει την πρώτη βραδιά να το λες στον Ρον, αλλά στην αρχή δεν το πιστεύαμε περιμέναμε να μάθουμε πιο πολλά. Είπε η Τζένιφερ.
- Άρα μάθατε ότι ήμουν εκείνος ο λύκος στο λεωφορείο; Ρώτησε ξανά.
- Ναι το μάθαμε! Αλλά δεν πειράζει. Έχεις ωραία μάτια! Του είπε η Τζένιφερ.
- Βασικά Κίλαν δεν μιλούσατε ψιθυριστά; Τον ρώτησε ο Τζόσεφ.
- Ναι! Απάντησε ο Κίλαν.
- Τότε εσείς πως τον ακούσατε; Αφού μίλαγε ψιθυριστά; Ρώτησε ξανά ο Τζόσεφ.
- Εεε! Κοιτάξτε είμασταν μυστήριο από μικρές εμείς. Όταν αποκτήσαμε αυτό το σημάδι στον ώμο μας, τους είπα και τους έδειξα ένα σημάδι που έμοιαζε σαν βασιλικό στέμμα.
- Και μετά από αυτό στα 9 μας ήρθε ένας δάσκαλος Τσάο που μας έμαθε όλα τα είδη των πολεμικών τεχνών… συνέχισε η Τζένιφερ.
- Και τι έγινε μετά; Ρώτησε με ενδιαφέρον ο Τζόσεφ.
- Μετά από όλη την εκπαίδευση μας, ήρθαν κάποιοι που μας θέλανε να μας κάνουνε κάτι πειράματα. Αλλά θυσιάστηκε για μας ο δάσκαλος Τσάο για να μην μας βρούνε ποτέ. Τότε είμασταν σε ηλικία 12 χρονών. Του απάντησα.
- Μάθατε γιατί σας θέλανε; Ρώτησε ο Ματ.
- Μάθαμε πως δεν μάθαμε, μας θέλανε επειδή το αίμα μας θα τους έκανε πιο δυνατούς και θα γιάτρευαν πληγές που δύσκολα γιατρεύονταν. Είπε η Τζένιφερ.
- Άρα μάθατε και τι είστε; Ρώτησε ο Κίλαν.
- Ναι μάθαμε! Είμαστε οι εκλεκτές! Για να σώσουμε τον κόσμο, όπως μας είχε πει τότε ο δάσκαλος Τσάο. Είπα!
- Την απουσία του να φανταστώ την περάσατε με πόνο ε; ρώτησε ο Τζόσεφ.
- Ναι! Πολύ πόνο τότε! Τον είχαμε σαν δεύτερο πατέρα. Του είπα.
- Λοιπόν, ας συνεχίσουμε καλύτερα να μην πέσει και άλλο η ψυχολογική μας κατάσταση. Μας πρότεινε ο Ματ και εμείς συμφωνήσαμε.
- Ωραία! Ξέρουμε τώρα δηλαδή ότι ο Κίλαν είναι λυκάνθρωπος. Εσείς τι είστε; Ρώτησε η Τζένιφερ δείχνοντας τον Τζόσεφ και τον Ματ.
- Εμείς Τζένιφερ είμαστε βρικόλακες! Της απάντησε ο Ματ.
- Ναι κορίτσια αλλά δεν μας απαντήσατε πως μπορέσατε να ακούσετε τον Κίλαν π μιλούσε ψιθυριστά; Εγώ δεν θυμάμαι η Καρολίνα και η Ραφαέλα να κάνανε κάτι τέτοιο. Είπε ο Τζόσεφ.
- Ναι μάλλον εμείς είμαστε πιο προχωρημένες. του απάντησα.
- Γιατί όμως πιο προχωρημένες; Τι εννοείτε; Ρώτησε ο Ματ.
- Εννοούμε ότι ακούμε σχεδόν ένα μίλι μακριά τι λένε κάποιοι. Απάντησε η Τζένιφερ.
- Α! και σε μας αυτό γίνετε. Είπε ο Τζόσεφ. Αλλά μόνο στους βρικόλακες! Πρόσθεσε επίσης.
- Ναι; Τι άλλο μπορούν να κάνουν οι βρικόλακες; τους ρώτησα με ένα ενδιαφέρον.
- Εμ, κοίτα μπορούν πάντως να τρέξουν πάρα πολύ γρήγορα. Πιο γρήγορα και από τα αμάξια ή οτιδήποτε άλλο που θεωρείται γρήγορο. Είπε ο Ματ.
- Αυτό όμως μπορούν να το κάνουν και οι λυκάνθρωποι. Είπε ο Κίλαν χαμογελώντας.
- Χμ… τι άλλο; Είπε η Τζένιφερ.
- Υπάρχει και κάτι ακόμη που κάνουν οι βρικόλακες. Είπε ο Τζόσεφ με σοβαρό ύφος.
- Τι; Τον ρώτησα με περιέργεια.
- Να οι βρικόλακες μπορούν να χρησιμοποιήσουν υποβολή κάτι το οποίο κάνουν με τα μάτια τους. Είπε ο Ματ.
- Πως; Τον ρώτησε η Τζένιφερ.
- Να κοιτάξτε… για παράδειγμα πάω σε έναν, και του λέω κοιτώντας τον μέσα στα μάτια του να πάει να κάνει κάτι. Αυτός πάει και το κάνει. Ή να του πω στα ίσια να ξεχάσει κάτι. Το καταλάβατε; Ρώτησε ο Τζόσεφ.
- Ναι το καταλάβαμε! Είπαμε εμείς.
- Ωραία πάμε δηλαδή μέχρι εδώ. Είπε ο Κίλαν.
- Έχω μια ερώτηση όμως. Μπορώ να την κάνω; Ρώτησε η Τζένιφερ.
- Ναι πες την μας. Είπε ο Ματ.
- Να… εσύ και ο Τζόσεφ είστε βρικόλακες, είπε και έδειξε τον Ματ και τον Τζόσεφ. Ενώ ο Κίλαν είναι λυκάνθρωπος. Είπε η Τζένιφερ και σταμάτησε.
- Ναι τι; Την ρώτησε ο Ματ με απορία.
- Να, πως γίνετε οι λυκάνθρωποι και τα βαμπίρ να είναι μαζί; Δεν θα έπρεπε να είναι εναντίων; Ρώτησε η Τζένιφερ ενώ ανακουφίστηκε που το είπε.
- Εμ ο Κίλαν δεν είναι το ίδιο σαν τους άλλους, είναι ξάδερφο μας. Ενώ με τους άλλους είμαστε εχθροί. Αλλά ο Κίλαν δεν έχει πρόβλημα με αυτό. Είπε ο Ματ.
- Πόσα χρόνια ζείτε εσείς; Ρώτησα δείχνοντας τον Τζόσεφ και τον Ματ.
- 100 χρόνια το πολύ. είπε ο Τζόσεφ.
- Οι λυκάνθρωποι; Τους ρώτησα.
- Εμ οι λυκάνθρωποι δεν ζουν πολύ. Δεν έχουν την αθανασία βλέπετε. Είπε ο Ματ.
- Τότε πως είναι ξάδερφος σας ο Κίλαν; Τους ρώτησα ξανά.
- Ο Κίλαν καταλάθος είχε πιεί λίγο από το ξόρκι της αθανασίας στα 21 του κάπου εκεί. Είπε ο Τζόσεφ.
- Χα! Κατάλαβα! Ο Ρον τι είναι; Ρώτησε τότε η Τζένιφερ.
- Ο Ρον είναι άνθρωπος. Και είναι σαν να είναι ο θείος μας που είχαμε κάποτε. Είπε ο Κίλαν.
- Χμ! καταλάβαμε! Είπαμε.
- Τώρα σχετικά με τον Ντάνιελ κορίτσια δεν σας έχει δει, απλά αισθάνθηκε ότι είσαστε εδώ δηλαδή ότι οι εκλεκτές είναι εδώ.
- Α… κατάλαβα! Να σας πω, γιατί εγώ και η Τζένιφερ μοιάζουμε πάρα πολύ με την Καρολίνα και την Ραφαέλα. Τους ρώτησα με απορία.
- Αυτό πως το ξέρετε πάλι; Ρώτησε ο Ματ.
- Είδαμε κάτι φωτογραφίες με αυτές! Απάντησε η Γιασμίν.
- Αχα… τίποτα άλλο ξέρετε γι’αυτές; Ρώτησε ο Τζόσεφ.
- Ξέρουμε ότι ήτανε και αυτές εκλεκτές και ότι τώρα μας ανήκουν τα ημερολόγια τους. Απάντησα.
- Στα ημερολόγια θα βρείτε τις απαντήσεις σας, στα ερωτήματα σας. Αλλά τώρα γιατί μοιάζετε, είναι επειδή μάλλον από μικρές είχατε βασιλικό αίμα. Το πώς συμπεριφέρεστε προς τους συνάνθρωπους σας για παράδειγμα είστε πολύ ευγενικές έτσι; Ρώτησε ο Τζόσεφ.
- Ναι είμαστε! Όσο πρέπει. Απάντησε η Τζένιφερ.
- Ναι αλλά αυτό δεν εξηγεί πως μοιάζουμε σε αυτές! Τους είπα.
- Ναι σε αυτό έχεις δίκιο. Απλά μάλλον θα είστε συγγενείς πολύ κοντινοί συγγενείς. Απάντησε ο Ματ.
- Μα οι γονείς μας; Μοιάζουμε με αυτούς λίγο αλλά με αυτές περισσότερο, λες πως ήταν αυτέ οι μητέρες μας. Είπε η Τζένιφερ.
- Απλά έχετε μακρινή συγγένεια με αυτές. Φανταστείτε θα σας ήτανε οι προ, προ, προ, προ, και πάει λέγοντας οι προγιαγιά σας. Είπε χαμογελώντας ο Τζόσεφ.
- Εγώ ξέρεις τι έχω καταλάβει Τζόσεφ; Τον ρώτησα σοβαρά.
- Τι; Με ρώτησε με απορία.
- Ότι είσαι χαζός! Του είπα και του έκανα μια αστεία γκριμάτσα.
- Καλά ε η ξαδέρφη σου δεν λέει ποτέ να σοβαρευτεί; Ρώτησε ο Τζόσεφ χαμογελώντας προς την Τζένιφερ.
- Όχι ρε! Έχει πάρει από μένα. Του είπε η Τζένιφερ χαμογελώντας.
- Άστο Τζόσεφ καλά έλεγε ο Ρον γι’αυτές. Είπε ο Κίλαν χαμογελώντας προς τον Τζόσεφ.
- Τι έλεγε για μας ο Ρον; Ρωτήσαμε με απορία.
- Να κοιτάξτε κορίτσια… έλεγε ότι και σε όποια στιγμή και αν βρίσκεστε, ποτέ δεν χάνετε το χιούμορ σας! Είπε ο Ματ χαμογελώντας.
- Ναι έτσι είναι. Απάντησε η Τζένιφερ χαρούμενα.
- Λοιπόν να σας κάνω μια πρόταση; Ρώτησα τους υπόλοιπους.
- Ναι κάνε μας. Τι είναι; Ρώτησε ο Κίλαν.
- Πάμε λέω προς τα μέσα γιατί εγώ άρχιζα να πεινάω; Δεν ξέρω τι λένε οι δικιές σας κοιλιές. Αλλά εγώ πεινάω! Τους είπα σοβαρά αλλά με ένα αστείο τρόπο, κάνοντας τους να σκάσουν στα γέλια.
- Πάρτε την από εδώ, τρελάθηκε! Είπε ο Τζόσεφ και άρχιζε να γελάει ξανά.
- Ρε παιδιά! Δεν έκανα τίποτα τώρα απλά εξομολογήθηκα, τίποτε άλλο. Τους είπα αστεία αλλά κάνοντας την λυπημένη.
- Ναι! Ναι άστα αυτά. Είπε η Τζένιφερ.
- Χμ! καλά θα τα αφήσω! Αλλά έχω πάλι μια ερώτηση να την κάνω; Ρώτησα τους άλλους.
- Άντε πες την! Θα σε αντέξουμε! Είπε ο Κίλαν χαμογελώντας.
- Λοιπόν… είπα σιγανά αλλά μετά ύψωσα την φωνή μου. Μήπως θα ήτανε καλύτερα να πάμε σιγά-σιγά στο σπίτι γιατί με έχει ψήσει για τα καλά ο ήλιος; Ρώτησα χαμογελώντας.
- Θα σου κάνουμε την χάρη μόνο επειδή είσαι γλυκιά, μου είπε ο Τζόσεφ, κάνοντας την καρδιά μου να χτυπάει γοργά και δυνατά και τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν. Αυτό φυσικά το είδε η Τζένιφερ και ο Τζόσεφ μόνο, επειδή οι άλλοι είχαν ξεκινήσει για το σπίτι.
- Λοιπόν Ραμόνα πάω με τα αγόρια γιατί νομίζω ότι με φωνάζει ο Ματ. Μου είπε η Τζένιφερ κλείνοντας μου το μάτι. Και όντως την φώναζε.
- Λοιπόν μείναμε οι δυο μας δηλαδή, μου είπε χαμογελώντας ο Τζόσεφ.
- Ναι από ότι φαίνεται… Του είπα ενώ τα χέρια μου είχανε αρχίσει να ιδρώνουν από το άγχος μου.
- Είσαι καλά; Φαίνεται ότι η καρδιά σου χτυπά δυνατά και τα χέρια σου άρχισαν να ιδρώνουν. Μήπως χρειάζεσαι και τίποτε άλλο εκτός από φαγητό; Μου είπε χαμογελώντας.
- Όχι σαν τι; Και είμαι καλά Τζόσεφ απλά έχω λίγο άγχος με όλα αυτά που γίνονται. Του είπα, ελπίζοντας να με πιστέψει.
- Καλά εγώ μια πρόταση έκανα, μου είπε και με κοίταξε στα μάτια.
- Χμ ωραία! Του είπα.
- Ωραία! Αυτό λέω και εγώ, πάμε στους υπόλοιπους τώρα καλύτερα. Ε τι λες; Μου πρότεινε ο Τζόσεφ.
- Ναι πάμε! Του είπα χαμογελώντας.
Λίγο πιο πέρα ήτανε η Τζένιφερ και ο Ματ. Κάτι συζητάγανε και γελάγανε. Αλλά εγώ και ο Τζόσεφ τους την χαλάσαμε, πηγαίνοντας τους δίπλα και συζητώντας για διάφορα. Μας είπαν επίσης ότι ο Κίλαν πήγε με τον Ρον να κάνουν μια δουλειά και ότι το μεσημεριανό ήτανε έτοιμο.
Καθώς περπατάγαμε είδαμε τις ψωνισμένες να μας κοιτάνε με μισό μάτι εμένα και την Τζένιφερ. Μετά από λίγο τις είδαμε να έρχονται προς το μέρος μας με κουτάκια αναψυκτικού. Ήτανε πολύ θυμωμένες μάλλον από εκείνη την πλάκα που τις κάναμε, και τελικά είχαμε δίκιο.
- Κορίτσια είστε έτοιμες να λουστείτε; Μας είπε η Ντόνα.
- Εσείς είστε έτοιμες να πέσετε με μιας κάτω στο έδαφος; Ρώτησε η Τζένιφερ.
- Χαχα! Ας γελάσουμε κορίτσια. Θα το μετανιώσετε πολύ ακριβά που τα βάλατε μαζί μας. Είπε η Αλάνα.
- Μάλλον εσείς θα το μετανιώσετε, τους είπα γελώντας.
- Ωραία τότε κορίτσια είμαστε 5 είστε 2 τώρα θα δούμε ποιος θα γελάσει τελευταίος. Είπε η Έλη.
- Ωραία ξεκινάμε! Είπε η Τζένιφερ.
- Κορίτσια μόνο μην σκοτωθείτε, είπε ο Τζόσεφ.
- Ωραία κορίτσια ξεκινάμε! Είπε ο Ματ και έδωσε το σύνθημα.
Τα δυο αγόρια πήγαν και κάθισαν λίγο πιο πέρα. Οι ψωνισμένες άρχισαν να τρέχουν καταπάνω μας, εμείς είμασταν ακίνητες, απλά περιμέναμε την κατάλληλη στιγμή να επιτεθούμε. Τότε είδαμε την Αμή και την Εύα να ανοίγουν πρώτες τα κουτάκια αναψυκτικού προσπαθώντας να μας το ρίξουν απάνω μας. Εμείς ξεφεύγαμε τις επιθέσει τους μέχρι που η Τζένιφερ έκανε μια κλωτσιά στο αέρα και χτύπησε την Αμή. Ήτανε πολύ ελαφριά κλωτσιά. Μετά ερχότανε η Εύα προς το μέρος μου, αλλά έπεσε κάτω βάζοντας της μια τρικλοποδιά η Τζένιφερ λέγοντας της «όποιος βιάζετε σκοντάφτει κοπελιά».
Μετά ήτανε η Ντόνα, η Αλάνα και η Έλη. Αλλά πάνε και αυτές αμέσως κάνοντας μια τριπλή κλωτσιά στον αέρα εγώ, τις πήρε όλες στο στήθος επάνω, πέφτοντας κάτω πονώντας.
- Είδατε τι τραβάτε όταν τα βάζετε μαζί μας; Είπε η Τζένιφερ.
- Και ναι κερδίσανε τα 2 κορίτσια! Είπε ο Τζόσεφ με ενθουσιασμό.
- Μπράβο κορίτσια! Σας έμαθε πολύ καλά τις πολεμικές τέχνες ο δάσκαλος σας. Είπε ο Ματ χαμογελώντας.
- Ναι τελικά μας έμαθε πολύ καλά. Είπα αδιάφορα, έχοντας την εικόνα από τον αγαπημένος μου δάσκαλο Γιάνγκ. Ξαφνικά αυτή η σκέψη διακόπηκε από την φωνής της Ντόνας.
- Θα το μετανιώσετε μια μέρα κορίτσια! Σας στο υπόσχομαι. Είπε ενώ σηκώνονταν από το έδαφος, βοηθώντας και τις άλλες.
- Α! κορίτσια… είπε ο Τζόσεφ με ένα χαμόγελο λες πως θα τις έλεγε κάτι για την ταλαιπωρία τους.
- Τι; Ρώτησαν με αγωνία αυτές.
- Μαζέψτε τα σκουπίδια που αφήσατε σας παρακαλώ, δεν είναι καθόλου ωραίο να έχεις έναν μολυσμένο περιβάλλον. Είπε ο Τζόσεφ σοβαρά.
- Α! οκ θα το κάνουμε και αυτό! Είπαν οι ψωνισμένες με έναν τόνο απογοήτευσης και αγριεμένο.
- Ωραία! Καλή σας δουλειά! Θα τα πούμε πιστεύω! Είπε ο Ματ, δίνοντας λίγο θάρρος σε αυτές.
- Τζόσεφ! Ματ! Τους φώναξα.
- Τι; Με ρώτησαν με απορία.
- Αφού δεν τις συμπαθείτε τις κοπελιές γιατί τις δίνετε και θάρρος; Ρώτησα.
- Γιατί να μην τις δώσουμε. Απλά κάνουμε το καθήκον μας. Είπε ο Ματ.
- Αφού εσύ Ματ μου είπες πριν ότι δεν σας αρέσουν! Είπε η Τζένιφερ.
- Ναι δεν μας αρέσουν, είπε ο Τζόσεφ.
- Τότε τι τους δίνετε θάρρος; Είναι σαν να είναι παιχνίδια σας. Ή μήπως είμαστε… εκεί η σκέψη μου σταμάτησε, κοιτώντας την Τζένιφερ. Κατάλαβε τι εννοούσα. Έτσι μου είπε.
- Ραμόνα πάμε λίγο στο δωμάτιο μας, να αφήσουμε τα ημερολόγια; Είπε ενώ είχαμε μπει μέσα στο «Τεράστιο Σπίτι».
- Ναι πάμε! Θα τα πούμε αγόρια! Τους είπα δίνοντας μου το χέρι. Το ίδιο έκανε και η Τζένιφερ.

τι εγινε παλι??? τι ανακαλυψαν??? ανυπομονω για την συνεχεια...

το τι εγινε ειναι αστα να πανεε...!! απλα μαθανε κατι για τα αγορακια....!!ή νομιζουν οτι αυτο που σκεφτονται ειναι...!!!

τι εννοεις οτι νομιζουν οτι εμαθαν κατι? ετσι στα ξαφνικα τους ηρθε η επιφοιτηση?

χαχα οχι απλα εμαθαν κατι για τα αγορια....!!!

και τι ηταν αυτο? ποτε θα μαθουμε κι εμεις τι ανακαλυψαν???

αφου ανυπομονεις τοσο πολυυ να η συνεχειαααα....!!! λοιπον η συνεχεια η επομενη μπορει να αργησει.... ή μπορει να την βαλω το βραδακι.... enjoy....(αν δν την βαλω το βραδυ θα αργησειιι για καμποσες μερεες....!!

11ο Κεφάλαιο

Τρέξαμε προς τις σκάλες, τις ανεβήκαμε γρήγορα και κατευθυνθήκαμε προς το δωμάτιο μας. Ανοίξαμε την πόρτα, αφήσαμε τα ημερολόγια κάτω από τα μαξιλάρια μας και συγχρονισμένα είπα με την Τζένιφερ:
- Άρα παίζει να είμαστε και εμείς τα παιχνιδάκια τους.
- Και πάνω που νόμιζα ότι ένοιωθε κάτι για μένα ο Ματ, είπε η Γιασμίν με απογοήτευση.
- Και εγώ αυτό νόμιζα για τον Τζόσεφ. Είπα.
- Ραμόνα εδώ και καιρό νοιώθω κάτι περίεργο για το Ματ και ήθελα να στο πω, απλά δεν είχα την ευκαιρία. Μου είπε η Τζένιφερ κοιτώντας με μέσα στα μάτια.
- Από χθες το βράδυ ειδικά και εγώ. Της είπα. Ενώ πρόσθεσα πιο μετά. Νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη με τον Τζόσεφ, Τζένιφερ.
- Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Μου είπε η Τζένιφερ. Και εγώ το ίδιο νοιώθω για τον Ματ.
- Αλλά τώρα το θέμα Τζένιφερ είναι, τι θα κάνουμε; Νομίζω ότι το καταλαβαίνει σιγά-σιγά ο Τζόσεφ. Σήμερα μου είπε αν είμαι καλά επειδή ίδρωναν τα χέρια μου και χτύπαγε η καρδιά μου γοργά και δυνατά. Είπα με ένα άγχος.
- Και εγώ το ίδιο νοιώθω… απλά Ραμόνα θα κάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα! Γιατί αν μας θέλουν μόνο έτσι για το παιχνίδι θα πληγωθούμε. Μου είπε αργά με έναν πόνο στην καρδιά της η Τζένιφερ.
- Ναι… και κάτι άλλο να μην κάνουμε ότι μας ενδιαφέρουν, γιατί τότε θα είναι που θα μας απογοητεύσουν. Της είπα ενώ η φωνή μου έσβηνε σιγά-σιγά.
- Ωραία! Τώρα ας πάμε καλύτερα να φάμε! Γιατί έχουμε να φάμε μέρες. Μου είπε η Τζένιφερ με δυσαρέσκεια.
Συμφώνησα αμέσως μαζί της, ανοίγοντας την πόρτα. Βγήκαμε έξω, πεινασμένες. Είδαμε τα παιδιά τον Άλαν με την Λίζα και τον Μπράτ με την Ζωή να κρατιούνται χέρι-χέρι. Αμέσως η Τζένιφερ είπε μόλις τους είδε:
- Πω! Πω τα ερωτευμένα ζευγαράκια πως κρατάνε τα χεράκια τους;! Το είπε με ένα χαμόγελο στα χείλη.
- Πω! Αρχίσατε πάλι;! Γιατί δεν μιλάτε για τον εαυτό σας. Μας είπε πειραχτικά ο Άλαν.
- Σαν τι να πούμε για τον εαυτό μας; Τον ρώτησα με απορία.
- Ελάτε βρε κορίτσια αφού είναι ολοφάνερο ότι είστε ερωτευμένες. Είπε ο Μπράτ.
- Με ποιον να είμασταν μωρέ χαζά; Είπαμε ταυτόχρονα με την Τζένιφερ χαμένα.
- Από ότι είδαμε χθες τα ματάκια μας, ξεκίνησε να λέει η Λίζα. Ήσασταν ευτυχισμένες μέσα στην αγκαλιά των αγοριών. Και το είπε τόσο δυνατά που σίγουρα το είχαν ακούσει.
Κοιτάξαμε προς τα κάτω με την Τζένιφερ και είδαμε να μας κοιτάνε. Είμασταν σίγουρες πως σίγουρα το είχαν ακούσει. Μα δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο και να το αλλάζαμε αυτό. Κοκκινίσαμε αμέσως από την ντροπή μας, θέλαμε να εξαφανιστούμε από προσώπου γης. Μέχρι που μας ξύπνησαν από τις σκέψεις η Ζωή.
- Τα χάσαμε τα λόγια μας κορίτσια; Ρώτησε γελώντας. Ξέραμε ότι δεν το κάνανε από κακό αλλά και πάλι μας είχαν κάνει να τις κοιτάζουμε με έναν πόνο και με έναν άγρια μάτια. Αλλά πριν προλάβει να μιλήσει η Λίζα, είπε η Τζένιφερ:
- Αυτό δεν σας αφορά πια, είπε και τις κοιτάξαμε πάλι με μια άγρια ματιά.
Αυτό σίγουρα δεν το περιμένανε. Ούτε εμείς περιμέναμε να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα. Δεν θέλαμε να τις πληγώσουμε, και ούτε θέλαμε να το μάθουνε τα αγόρια. Μα… ήταν πολύ αργά πια. Είχανε μείνει με ανοιχτό στόμα. Είχαμε παραλύσει όλοι μας. Μα όταν χτύπησε το κουδούνι το οποίο χτυπούσε μόνο όταν ήτανε έτοιμο το φαγητό, μας ταρακούνησε. Τιναχτήκαμε από την θέση μας. Ακόμα είμασταν απέναντι ο ένας με τον άλλον. Το μετάνιωσα και εγώ και η Τζένιφερ. Δεν θέλαμε να τους μιλήσουμε με αυτόν τον τρόπο λόγω του εγωισμού μας. Έτσι τους είπα:
- Συγνώμη… δεν θέλαμε να πούμε αυτό.
- Τα λόγια σας δεν έχουν σημασία πια, είπε η Λίζα με σοβαρό ύφος.
- Μα αλήθεια λέει η Ραμόνα, δεν θέλαμε να σας το πούμε έτσι. Είπε η Τζένιφερ σχεδόν κλαίγοντας.
- Τότε να μας εξηγήσετε προς τι όλη αυτή η συμπεριφορά σας όλον αυτό τον καιρό. Είπε σοβαρά η Ζωή. Τα αγόρια δεν μιλούσανε, τα είχαν χάσει. Απλά παρακολουθάγανε.
- Δεν… δεν ξέρουμε άμα μπορούμε να σας πούμε. Είπε η Τζένιφερ πάλι και τότε ο τόνος της φωνής έκλεινε σιγά-σιγά με μια λύπη.
- Αυτή δεν είναι δικαιολογία ούτε εξήγηση καλή. Είπε η Ζωή κοιτώντας μας με ένα αγριεμένο ύφος μέσα στα μάτια μας.
- Όταν την βρείτε, τότε να έρθετε να μας βρείτε! Το συνέχισε η Λίζα με σοβαρό ύφος.
- Σας αποχαιρετούμε! Γεια σας! Είπαν και έφυγαν.
Δεν περιμέναμε καθόλου να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα. Τις βλέπαμε να φεύγουν με ένα στιλ κάπως. Θέλαμε πάρα πολύ να εξαφανιστούμε, δεν αντέχαμε άλλο. Συνέχεια από μικρές μας ακολουθούσε ένας δαίμονας που λεγόταν πόνος. Ναι ο πόνος ήτανε μέσα στην καρδιά μας. Μας πολεμούσε! Δεν ξέραμε αν θα νικήσουμε. Θα ήταν πολύ αργά για μας, αν δεν ερχότανε ο Ρον να μας πει ότι το φαγητό είχε αρχίσει. Ξυπνήσαμε και κατευθυνθήκαμε προς την τραπεζαρία. Καθόντουσαν όλοι εκεί. Όλοι μας κοιτούσαν κάπως. Άλλοι άγρια, άλλοι με απορία ή και μάλλον παραξενεμένοι, άλλοι λυπημένοι και άλλοι τέλος με χαρά. Μετά από τόσο καιρό φάγαμε, σχεδόν μια μέρα είμασταν νηστικές. Δεν ήξερα αν θα άντεχα προσωπικά άλλο εγώ, για την Τζένιφερ δεν θα απορούσα αν άντεχε. Μετά από την σκέψη του φαγητού, μου μπήκε μια άλλη σκέψη. Ο Τζόσεφ… όσο και αν έλεγα το όνομα του τόσο η καρδιά μου χτύπαγε τόσο πολύ. Δεν ήξερα πώς να το περιγράψω. Αμέσως μετά μου ήρθε η φωνή του Άλαν να λέει «ερωτευμένες» «ερωτευμένες». Τινάχτηκα στον αέρα με την σκέψη αυτή. Το πιρούνι μου έπεσε κάτω, μα όταν πήγα να το πιάσω μου το πήρε ο Τζόσεφ λέγοντας μου:
- Να είσαι προσεκτική την άλλη φορά, και μην είσαι τόσο αφηρημένη μέσα στις σκέψεις σου.
- Μα δεν ήμουν, απολογήθηκα μπας και το πιστέψει αλλά τελικά πήγε χαμένη η προσπάθεια.
- Ναι καλά… μάλιστα ήσουν τόσο πολύ απορροφημένη, που όταν σε φώναξε η Τζένιφερ δυο, τρεις φορές εσύ ήσουν με ένα βλέμμα λες πως κοιμόσουν όρθια. Είπε και γέλασε ενώ οι άλλοι όταν το άκουσαν να το είπε γέλασαν πρώτοι από αυτόν. Ένοιωσα τόσο μα τόσο γελοία που πίστευα πως θα ήτανε αυτός ερωτευμένος μαζί μου! Σίγα μην ήτανε, είχα πάρα πολλά όνειρα για να πιστέψω σε αυτό. Σηκώθηκα και έφυγα χωρίς να μιλήσω. Πήγα προς την πόρτα, την άνοιξα, βγήκα έξω, πήγα στο ράντζο, πήρα το άλογο μου και πήγα στην γεφυρούλα από κάτω. Και εκεί άφησα το άλογο να ξεκουραστεί ενώ εγώ του μιλούσα σαν χαζό λες πως θα με καταλάβαινε ένα άλογο.
- Μα ήμουν τόσο χαζή εγώ μα εγώ; Δεν αντέχω άλλο! Δεν αξίζω να ζω! Όλα μου καταστρέφονται ή γελοιοποιούνται! Και εκείνη την στιγμή που τα λόγια μου τα φώναζα, κατέρρευσα και άρχισα να κλαίω σπαρακτικά. Αλλά ήθελα να πω τον πόνο μου σε κάποιον έστω αν και ήτανε άλογο…έτσι με πνιχτή φωνή από τα δάκρια μου συνέχισα… και εγώ που νόμιζα πως θα με ερωτευότανε ένας, ένας… δεν μπορούσα να μιλήσω, με είχε νικήσει το κλάμα μου! Μέχρι από την άλλη μεριά άκουσα μια γνώριμη φωνή.
- Ξέρεις… δίστασε για λίγο αλλά μετά είπε. Δεν σου πολύ πάει το κλάμα. Είπε και σταμάτησε. Μετά από τέτοιο ρεζίλι που μου έκανε, ήρθε και να με παρηγορήσει; Μπας και τον ένοιαζε αυτό. Μόνο να παίξει ήρθε. Έτσι του είπα ψυχρά, γυρνώντας λίγο το κεφάλι μου για να τον δω.
- Τι ήρθες εδώ; Δεν είναι χώρος για παιχνίδια. Και εγώ… δεν έχω όρεξη πια να είμαι στο παιχνιδάκι σου. Αυτό ευχόμουνα να μην το είχα πει… αλλά με παρέσυρε η οργή που είχα γι’αυτόν.
- Δεν είναι έτσι τα πράγματα Ραμόνα. Δεν είναι… είπε και στάθηκε όρθιος, αλλά κοντά σε μένα αγκαλιάζοντας τους ώμους μου. Τους έτριβε, με χάιδευε μπας και ηρεμήσω. Αλλά το μόνο που με έκανε ήτανε να οργιστώ περισσότερο. Έτσι του είπα οργισμένα και απότομα:
- Παράτα με! Είπα και αποτραβήχτηκα από αυτόν. Τώρα το μόνο που κοίταζα ήτανε το ποτάμι. Και μετά είπα… Κοίτα Τζόσεφ, δεν θέλω να είμαι και εγώ ένα κάτι για να παίζεις. Και σε παρακαλώ αν δεν αισθάνεσαι τίποτα φύγε. Απλά φύγε… τα τελευταία μου λόγια ακούστηκαν σιγανά και ήρεμα… αλλά με άκουσε και έφυγε. Έφυγε έτσι απλά, χωρίς να μου πει κάτι. Τελικά οι ελπίδες μου ήτανε μόνο ελπίδες. Αλλά και πάλι με αυτήν την σκέψη πόναγα, πόναγα όσο δεν μπορούσε κάποιος να φανταστεί. Αυτός ο πόνος δεν ήτανε η απόρριψη, αλλά η αγάπη μου προς αυτόν που είχα, που πότε δεν θα καταλάβαινε. Χαμένες ελπίδες, χαμένοι κόποι.
Για 5 λεπτά έκλαιγα σπαρακτικά, που ακόμα και το άλογο μου με κατάλαβε και προσπάθησε να με χαϊδέψει με την ωραία του μουσούδα στην πλάτη μου. Τότε εκεί σταμάτησα να κλαίω, και κοίταζα την αντανάκλαση μου στο ποταμάκι. Είχα γονατίσει. Ήθελα όμως κάπου να στηριχτώ, έτσι σέρνοντας με κατευθύνθηκα προς την γεφυρούλα από κάτω. Κάθισα και συλλογίστηκα από μέσα μου:
« Περίμενα πως και πως την αγάπη να την δω… και τώρα που την είδα τι ακριβώς κατάλαβα; Ένα απλώς τίποτα… αφού είμαι ένα τίποτα! Θα ήθελα να εξαφανιστώ! Απορούσα γιατί ήθελε ο δάσκαλος Τσάο να ζήσουμε; Έπρεπε να τον ξεχάσω τον Τζόσεφ μια και καλή. Αλλά πως θα το έκανα πως…; Με έναν καινούργιο πρόσωπο στην ζωή μου; Πως…;»
Και όσα αυτά τα έλεγα, κλείσανε τα μάτια μου απαλά και αποκοιμήθηκα. Είδα ένα περίεργο όνειρο, έντονο που μου κίνησε το ενδιαφέρον.
Είδα να άνοιξα τα μάτια μου, και ξαφνικά μπροστά μου είδα τον Τζόσεφ με έναν άλλον περίπου και αυτός στα 20 με καλό γυμνασμένο σώμα, γαλάζια μάτια, να είναι λίγο αξύριστος αλλά του πήγαινε πολύ. Ξανθός με κοντά μαλλιά και στο ύψος να είναι ίσα με τον Τζόσεφ. Επίσης ήτανε πολύ σέξι και αυτός και ο Τζόσεφ, αν και φοράγανε ρούχα της βικτοριανής εποχής από ότι έβλεπα.
Ήτανε απορροφημένοι σε ένα θέμα… λίγα άκουγα επειδή μιλάγανε γρήγορα! Έτσι πήγα πιο κοντά τους. Και άκουγα τα πάντα το θέμα από ότι άκουσα ήτανε για μια κοπέλα. Έτσι επικεντρώθηκα στην συζήτηση τους.
- Τζόσεφ, και κάτι άλλο πρόσεχε την καλά γιατί μπορεί να στην κλέψω. Είπε ο μυστηριώδης τύπος.
- Έτσι και την αγγίξεις έστω για λίγο, θα έχεις να κάνεις μαζί μου.
- Ηρέμησε χαλαρά. Δεν είσαι ο μόνος που την αγαπάει! Απλά θα σου πω κάτι.
- Πες μου Ντάνιελ! Είπε σοβαρά ο Τζόσεφ.
- Έστω και την πληγώσεις θα έχεις να κάνεις μαζί μου, και επειδή μας αγαπάει και τους δυο που κατά βάθος εσύ το ξέρεις, αφού διάλεξε εσένα και της υποσχέθηκα να μην σε πειράξω… θα σεβαστώ την απόφαση της αλλά μόνο για χάρη της. Όχι για χάρη σου. Είπε ο Ντάνιελ κοιτάζοντας τον με την άγρια ματιά του. Και εκεί έφυγαν και οι δυο τους και έμεινα να κοιτάζω στο ποταμάκι την αντανάκλαση μου σκάφτοντας από μέσα μου!
« Ώστε ο μυστηριώδης τύπος είναι ο Ντάνιελ… ποια κοπέλα αγαπάνε και οι δυο; Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί το βλέπω αυτό το όνειρο; Είναι κάτι σαν όραμα; Ή μου μεταφέρει κάποιος το παρελθόν του;»
Και εκείνη την στιγμή που έκανα αυτές τις σκέψεις είδα το ποτάμι στο νερό να έχει αίμα. Ούρλιαξα! Και ξύπνησα ιδρωμένη από το όνειρο που μόλις είχα δει. Ανάσαινα γρήγορα. Μέχρι που κατάλαβα ότι δεν ήμουν κάπου στην γεφυρούλα. Ήμουν κάπου, που έμοιαζε κάπως σαν καλυβάκι. Κοίταξα γύρω μου και πρόσεξα ότι υπήρχαν πολλές κορνίζες οι οποίες όλες ήτανε γυρισμένες. Το αγνόησα αυτό για λίγο, αλλά μετά ξαφνικά ένοιωσα την παρουσία ενός άλλου αλλά πριν μιλήσω, μίλησε αυτός λες πως διάβασε την σκέψη μου.
- Ξέρω, ξέρω τι θα με ρωτήσεις. Πως βρέθηκες εδώ; Είπε εκείνος σοβαρά μέσα σε μια γωνία όπου καθόταν και τον τριγύριζε το απόλυτο σκοτάδι. Εγώ τον κοίταξα σαστισμένα και του είπα:
- Ναι αυτό ήθελα να σε ρωτήσω. Αλλά πως εσύ το ήξερες… πήγα να του πω και κάτι άλλο, αλλά αυτός με διέκοψε και είπε κοφτά.
- Είσαι σε ένα από τα κρησφύγετα μου στα οποία λίγοι τα ξέρουν. Και διάλεξα αυτό ειδικά που δεν το ξέρει κανένας. Είπε με ένα τόνο σαν να χαμογελούσε.
- Και γιατί παρακαλώ; Τον ρώτησε με απορία πιο πολύ αντί για φόβο.
- Γιατί θέλω απαντήσεις! Είπε πιο σοβαρά αυτήν την φορά.
- Κανονικά εγώ έπρεπε να ζητήσω τις απαντήσεις. Όταν το είπα αυτό με το ίδιο τόνο με αυτόν, τον είδα να σηκώνεται. Και όταν τελικά φάνηκε το πρόσωπο του στο φως εγώ πέθαινα από τον φόβο μου. Έτσι είπα με τρεμάμενη φωνή:
- Ντάνιελ…

μηπως το ονειρο ηταν κατι που εγινε στο παρελθον? τοτε που ζουσαν οι πριγκιποπουλες?
και πως τους ηρθε ξαφνικα οτι ειναι μονο ενα παιχνιδι για τα αγορια?
και ποιος ειναι ο ντανιελ?

καταρχας στην πρωτη ερωτηση επεσες μεσα και στην δευτερηηη...
στην τριτη με τα αγορια τους ηρθαν γιατι ο Τζοσεφ αμα θυμασαι κακομεταχειριζόταν τις ψωνισμενες...!! θυμασαιι;;; (αν δν θυμασαι κοιτα στο προηγουμενο κομματι προς το τελος...) ετσι ειπανε τα κοριτσια αν κακομεταχειριζοταν τα αγορια έτσι τις ψωνισμενες πως θα αντιμετωπιζαν αυτες ... επειδη δν θελανε τα κοριτσια να ητανε απλως ενα παιχνιδακι προς αυτους... επειδη τους ειχαν ερωτευτει για τα καλα...!!!

και ο Ντανιελ ειναι ο μισος βρικολακας και μισος λυκανθρωπος που ειδε και η Ραμονα στο ονειρο της...!!

σου ελυσα ολες τις αποριες;;;

ωστε ο ντανιελ ειναι αυτος που τις κυνηγα?
ναι. μου τις ελυσες!

τπτ...! ναι αυτος ειναι....! ο χαζος...!!!

λοιπον να η συνεχεια πριν φυγω μια και καλη....!!!
12ο Κεφάλαιο

- Καλά το μάντεψες, είπε και ερχόταν όλο και πιο κοντά. Εγώ προσπαθούσα να πάω πίσω μέχρι που ήμουν κολλημένη στον τοίχο. Μα και όταν προσπάθησα να φύγω από αυτόν τον τοίχο, αμέσως αυτός με μια γρηγοράδα ήρθε μπροστά μου κολλώντας λίγο το κορμί του απάνω του. Με έπιασε από το σαγόνι μου και είπε:
- Το μόνο που θέλω είναι απαντήσεις. Μαγεύτηκα από τα μάτια του έτσι του είπα:
- Πες μου τι θες, και θα σου απαντήσω… το είπα με μια φωνή σαν να ήμουν μαγεμένη από τα δικά του μάτια. Αυτός άφησε το σαγόνι μου και μου έγνεψε να καθίσω στο κρεβάτι το οποίο αυτό το έκανα αμέσως. Έπειτα μου είπε:
- Λοιπόν πως σε λένε;
- Ραμόνα… του είπα κάπως διστακτικά, όταν τελικά ξύπνησα και δεν κοίταζα άλλο τα μάτια του.
- Ωραία σε τι ηλικία είσαι;
- 16, του είπα κοφτά. Αναστέναξε και μετά μου είπε πιο σοβαρά.
- Να φανταστώ σου είπανε ‘τα αγόρια του σπιτιού’ σχετικά για την Καρολίνα και την Ραφαέλα…ε;
- Ναι μας είπανε… ήθελα να τον ρωτήσω κάτι που είχα στο μυαλό μου αλλά συγκρατήθηκα. Αλλά αυτός σαν να διάβασε την σκέψη μου είπε:
- Τι θες να με ρωτήσεις;
- Να… δίστασα αλλά μετά είπα όσο θαρραλέα μπορούσα να ήμουν. Να απλά θέλω να μάθω ποιον αγαπάς εσύ και ο Τζόσεφ. Αυτή η ερώτηση μάλλον τον παραξένεψε και σίγουρα τον έπιασε η πικρία του. Έτσι μου είπε:
- Εσύ μοιάζεις με την Καρολίνα πάρα πολύ… και για μένα και για τον Τζόσεφ υπήρχε μια γυναίκα ίδια, πολύ ξεχωριστή που αγαπούσαμε… η οποία ήτανε η Καρολίνα. Εγώ έμεινα κόκαλο μόλις άκουσα το όνομα. Γι’αυτό μάλλον δεν με σκότωσε όταν το έγραψε στο τοίχο του δωματίου μας.
- Και γιατί μας απείλησες εμένα και την ξαδέρφη μου ότι θα πεθάνουμε; Τότε εκείνη την στιγμή είχα πάρει φόρα.
- Γιατί πολύ απλά δεν σας είχα δει… είπε αυτός με πίκρα.
- Αλλά αυτό που κολλάει; Τον ρώτησα κοφτά από τις σκέψεις που σίγουρα θα έκανε.
- Κολλάει. Επειδή από τότε που πέθαναν τα κορίτσια δεν ήθελα κανένας να ξανά πατήσει το δωμάτιο τους. Έτσι είπα ότι θα σας σκότωνα. Αλλά μάλλον εσύ έχεις λόγο να κοιμάσαι εκεί. Η ξαδέρφη σου δεν το νομίζω. Είπε οργισμένα.
- Μπα και η ξαδέρφη μου έχει το λόγο να κοιμάται. Του είπα το ίδιο οργισμένα με αυτόν και σηκώθηκα από το κρεβάτι.
- Χα! Και γιατί το λες αυτό δεσποσύνη; Είπε με ένα ειρωνικό τόνο που μέσα από τις λέξεις και αυτές, φαινότανε η οργή του.
- Γιατί αν την έβλεπες θα καταλάβαινες… του απάντησα με ήρεμο τόνο αλλά κοροϊδευτικό. Πόσο απόλαυσα την μούρη του όταν το είχα πει. Έτσι όταν πήγε να πει την επόμενη ερώτηση του τραύλισε.
- Τι… τι εννοείς;
- Εννοώ μεσιέ ότι και η ξαδέρφη μου μοιάζει πάρα πολύ με την άλλη πριγκίπισσα την Ραφαέλα. Του είπα καμαρώνοντας.
- Άρα λοιπόν είστε κάτι σαν ομοιώματα τους; Ρώτησε με απορία.
- Ναι κάπως έτσι μπορείς να το πεις. Αλλά να ξέρεις ότι εμείς δεν έχουμε τον ίδιο χαρακτήρα σαν αυτές.
- Το βλέπω με σένα όταν σε κοιτάζω μέσα στα μάτια σου. Μου είπε γυρνώντας το κεφάλι του προς τα εμένα και κοιτάζοντας με στα ίσα με τα μάτια μου, με ένα μέτρο απόστασης. Έπειτα είπε. Δεν θα φύγεις βραδιάτικα τώρα ενώ βρέχει. Θα σε πάω εγώ το πρωί στα παιδιά.
- Ναι αλλά δεν θα θελήσουν να σε σκοτώσουν; Του είπα εγώ με έναν λυπημένο τόνο.
- Μπορεί να το θελήσουν, αλλά και πάλι θα τους πω ότι ήτανε μια παρεξήγηση. Μου είπε με πίκρα. Ενώ κάθισε στο κρεβάτι. Ένοιωθα απαίσια γι’αυτόν έτσι του είπα ταυτόχρονα ενώ κάθισα δίπλα του:
- Συγνώμη για όλα, ή αλλιώς λυπάμαι, είπα κουνώντας μου το κεφάλι πέρα δώθε, ώσπου του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο. Αυτός το μόνο που έκανε ήτανε να με κοιτάξει με ένα πρόσωπο άγιο και μετά να μου πει:
- Ευχαριστώ…
Εκεί τελείωσε η κουβέντα μας. Μετά από λίγη ώρα τον είδα να σηκώνεται λέγοντας μου ότι θα πάει να φέρει κάτι να φάω. Του είπα ευχαριστώ και τότε έφυγε. Για λίγα λεπτά κοίταζα το ταβάνι που είχε διάφορα ονόματα. Κάπου εκεί είδα του Ματ, της Καρολίνας, της Ραφαέλας, του Κίλαν και του Τζόσεφ. Παραξενεύτηκα που είχε των αγοριών τα ονόματα στην κατηγορία των αγαπημένων αντί στους εχθρούς.
Έπειτα θυμήθηκα ότι υπήρχαν και κάτι κορνίζες γυρισμένες έτσι πήγα στα ράφια και γύρισα μια κορνίζα για να δω την φωτογραφία. Εκείνο που είδα με εξέπληξε. Ήτανε ο Κίλαν, ο Ματ, ο Τζόσεφ και ο Ντάνιελ γελαστοί, και είχανε την ατμόσφαιρα της αιώνιας φιλίας. Γιατί είχανε τώρα απομακρυσμένοι; Γιατί; Την κοίταξα για πολύ ώρα σίγουρα. Έπειτα γύρισα μια άλλη και είδα τα ίδια άτομα μα ανάμεσα από τον Κίλαν και τον Ματ ήτανε η Ραφαέλα και ανάμεσα στον Τζόσεφ και στον Ντάνιελ ήτανε η Καρολίνα. Έμεινα και τους χάζευα. Σίγουρα δεν είχα τσακωθεί λόγο την αγάπη τους προς την Καρολίνα ο Τζόσεφ και ο Ντάνιελ. Σίγουρα ήτανε κάτι άλλο το αισθανόμουν.
Ξαφνικά άκουσα βήματα, σίγουρα θα ήτανε ο Ντάνιελ. Ήθελα να αφήσω κάτω την κορνίζα για να μην πειραχτεί που κοίταζα τα πράγματα του αλλά με έπιασε στα πράσα. Νόμιζα ότι θα με έβριζε ή θα πει κάτι άλλο θυμωμένα αλλά τελικά το μόνο που είπε ήτανε:
- Καλές εποχές τότε. Είπε και γέλασε.
- Ναι φαντάζομαι… του είπα. Ενώ αυτός μου έδωσε ένα δίσκο με ένα πιάτο φαγητό. Ήτανε μπριζόλα με πατάτες. Έτσι του είπα… Μην μου πεις ότι μαγειρεύεις κιόλας; Του είπα αστεία.
- Ε… στον ελεύθερο μου χρόνο. Μην νομίζεις πριν από κάτι χρόνια στην σύγχρονη ζωή πάντα, ζήλευα τους σεφ να μαγειρεύουν λαχταριστά πιάτα για τους ανθρώπους. Έτσι πήγα στο μεγαλύτερο σεφ της χρονιάς εκείνη την εποχή. Και του έκανα υποβολή να μου μάθει να μαγειρεύω. Και μου έμαθε. Και τώρα απλά το έχω σαν χόμπι. Μου είπε άνετα με ένα χαμόγελο στα χείλι.
- Σαν χόμπι; Του είπα στα αστεία και γελάσαμε και οι δυο. Έπειτα μου είπε:
- Φάε τώρα εσύ και πες μου την γνώμη σου. Είπε χαμογελώντας. Έφαγα μια μπουκιά και έπειτα είπα:
- Μμ… ωραίο! Μπράβο στο σεφ Ντάνιελ. Του είπα κοροϊδευτικά. Και σκάσαμε και οι δυο στα γέλια.
Έτρωγα από μια μπουκιά, τον επαινούσα και μετά γελούσαμε. Όταν το τελείωσα το δίσκο με το πιάτο το πήγε στην κουζίνα. Έπειτα όταν ξαναήρθε. Αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα. Του μίλησα για την Τζένιφερ και όλα τα υπόλοιπα για μας, όταν του είπα ότι είμασταν οι εκλεκτές το μόνο που είπε ήτανε ότι το περίμενε. Έπειτα του είπα ότι ήμουν σε ένα συγκρότημα στο οποίο τραγούδαγα εγώ και η Τζένιφερ. Έτσι πήρε θάρρος και μου είπε:
- Ω σενιορίτα! Τραγούδα μαζί μου να γίνουμε ένα. Εγώ μόλις τον άκουσα να το τραγουδάει με την υπέροχη φωνή του. Έσκασα στα γέλια. Ας είχε υπέροχη φωνή αλλά με τον υπέροχο τρόπο που έκανε τις κινήσεις ήτανε μόνο για να σκάσεις στα γέλια εκείνη την στιγμή. Έτσι του είπα.
- Αγαπημένε μου Ζορό, συγνώμη που θα στο πω, αλλά δεν μπορώ να σου τραγουδήσω εδώ. Ντρέπομαι πολύ να είσαι μπροστά μου σαν ένα φως σκοτεινό. Αχ Ζορό. Όταν είχα τελειώσει αρχίσαμε να γελάμε.
Έπειτα όταν ησυχάσαμε μιλούσαμε για την οικογένεια μου και για την δικιά του. Για το πώς περνούσα εδώ. Και επειδή τον είχα εμπιστευτεί πολύ του είπα και για τις περιπέτειες μου μέχρι εκείνες τις μέρες στο « Τεράστιο Σπίτι» του είπα για τους φίλους μου, ότι πέρναγα φουρτούνες. Και στο τέλος με ρώτησε:
- Γιατί βρισκόσουν κάτω στην γεφυρούλα;
- Εμ.. κοίτα , είχα διστάσει για μια στιγμή αλλά μετά τα ξεφούρνισα όλα σχετικά για την στάση του Τζόσεφ προς εμένα. Όλα μα όλα, τίποτα δεν παρέλειψα.
- Δεν πειράζει… μου είπε και μετά το συνέχισε. Αυτός χάνει. Είπε στο τέλος και μου έκλεισε το μάτι.
- Χαχα! Το μόνο που χρειάζομαι είναι κάπως να τον ξεχάσω… του είπα.
- Ναι έχω έναν τρόπο… μου είπε με ένα πονηρό χαμόγελο.
- Τι σκέφτεσαι κατά νου σου Ντάνιελ; Τον ρώτησα γελώντας.
- Μπα τίποτα… χαχα! Αμέσως ψάρωσες. Είπε γελώντας.
- Αι ρε βλάκα! Του είπα και του έδωσα μια ελαφριά φάπα στο λαιμό του. Τότε αυτός με αστραπιαία κίνηση με ξάπλωσε στο κρεβάτι κρατώντας τα δυο μου χέρια σφιχτά και μου είπε και καλά στα θυμωμένα:
- Εμένα μην με ξανά πεις βλάκα, μικρούλα. Είπε χαμογελώντας και μου χαλάρωσε λίγο τα χέρια μου. Αλλά δεν είχε φύγει από πάνω μου. Τότε του είπα εγώ:
- Τι έτσι θα είμαστε; Σε αυτήν την φάση; Του είπα γελώντας.
- Όχι απλά μου αρέσει να κοιτώ τα μάτια σου. Λοιπόν μικρούλα άντε για ύπνο τώρα. Είπε γελώντας σαν να ευχαριστιότανε που με έλεγε μικρούλα. Σηκώθηκε ξαφνικά από πάνω μου σαν να θυμήθηκε κάτι. Έπειτα μου είπε. Καληνύχτα μικρούλα! Μου είπε και έκλεισε το μάτι.
- Καληνύχτα μεγάλε. Του είπα γελώντας μέσα μου. Και μετά από την τόση κούραση έκλεισα τα μάτια μου αμέσως και ονειρεύτηκα ένα όνειρο περίεργο.
- Τρέξε Τζόσεφ, άκουσα μια ξαφνική κοντινή φωνή να λέει. Γύρισα και είδα τον Ντάνιελ. Αυτός δεν με έβλεπε. Μάλλον έπρεπε να ήμουν πάλι ο θεατής στο όνειρο που έβλεπα.
- Και εσύ Ντάνιελ τι θα κάνεις; Ρώτησε με αγωνία ο Τζόσεφ.
- Θα προσέχω! Τρέχα να σωθείς εσύ τώρα! Εγώ είμαι μισός βρικόλακας και μισός λυκάνθρωπος. Δεν θα μπορέσουν να μου κάνουν τίποτα οι λυκάνθρωποι. Του είπε ο Ντάνιελ σοβαρά αλλά σαν να φοβότανε κάτι.
- Πρόσεχε φίλος! Αυτό ήτανε το μόνο που είπε ο Τζόσεφ και τον χτύπησε στην πλάτη του ελαφριά. Έπειτα έφυγε, κοιτάζοντας κάθε φόρα πίσω του, δεξιά του και αριστερά του. Χάθηκε μέσα στο σκοτάδι. Τα μάτια μου έπεσαν στον Ντάνιελ. Φαινόταν νευρικός. Ήθελα να του πω ότι θα πάνε καλά ότι και αν συνέβαινε, αλλά όταν πήγα να του μιλήσω βγήκε μια πνιχτή φωνή που τελικά όταν μίλαγα δεν έβγαινε τίποτα.
Τότε ξαφνικά είδα 3 τεράστιους λύκους. Όρμησαν κατευθείαν στον Ντάνιελ. Τον έριξαν κάτω και προσπαθούσαν να τον τραυματίσουν, αλλά δεν κατάφερναν τίποτα. Μα όταν τα πράγματα δυσκολεύονταν για τον Ντάνιελ, πήγα να τον βοηθήσω μα κάτι σαν αόρατο τοίχος με εμπόδιζε, τότε άρχισα να το κοπανάω και να ουρλιάζω κλαίγοντας για τον Ντάνιελ. Σε κάποια στιγμή σταμάτησαν να προσπαθούν να τον τραυματίσουν και τους είδα να παίρνουν την κανονική τους μορφή. Ήτανε πολύ γεροδεμένοι αλλά ήτανε σε μεγάλη ηλικία. Ήτανε σχεδόν ολόιδιοι, το μόνο που ξεχώριζε στον καθένα ήτανε. Ότι ο ένας δεν είχε τίποτα διαφορετικό απάνω του. Ο άλλος ήτανε κοντός με ένα μουστάκι. Και ο άλλος όταν χαμογελούσε σατανικά έβλεπες τα δόντια του να ήτανε χρυσά. Σε κάποια φάση μίλησε ο ένας με το μουστάκι:
- Ντάνιελ, πες στα παιδιά ότι εσύ το έκανες! Τελευταία ευκαιρία.
- Ποτέ δεν θα το κάνω αυτό, αφού είναι μονάχα ένα από τα ψέματα σου. Είπε ο Ντάνιελ θυμωμένα αφού είχε σηκωθεί από το έδαφος σκουπίζοντας τα ρούχα του.
- Ντάνιελ, δεν νομίζω να σου άρεσε να βλέπεις τους φίλους να χάνονται μπροστά στα μάτια σου έτσι ε; είπε γελώντας σαρκαστικά αυτός με τα χρυσά δόντια.
- Έτσι και τους πειράξεις θα σε κανονίσω εγώ ο ίδιος. Είπε αγριεμένα ο Ντάνιελ.
- Θα τους πειράξουμε αν δεν πεις ότι εσύ επιτέθηκες τις ‘ εκλεκτές’. Είπε απειλητικά ο κανονικός που δεν είχε τίποτα για να ξεχωρίσει με τους άλλους ακόμα περισσότερο.
- Α! και να τις κάνεις υποβολή για να πουν ότι εσύ το έκανες. Πρόσθεσε ο άλλος με το μουστάκι.
- Καλά… είπε τότε με πίκρα ο Ντάνιελ σαν να πονούσε.
- Πάλι καλά που είσαι και εσύ Ντάνιελ. Αν και είσαι πιο ισχυρός από εμάς, κατανοείς τους κανόνες μας. Γεια χαρά σου τώρα, έχουμε κάτι δουλειές τώρα. Είπε σατανικά ο κανονικός. Και τον χτύπησε δυνατά στην πλάτη του Ντάνιελ. Τον χαιρέτησαν και οι άλλοι. Όταν είχαν φύγει από αυτόν μια και καλή. Ο Ντάνιελ είπε ψιθυριστά:
- Θα σας κανονίσω μια μέρα που θα μου πάει…
Εκεί είχε τελειώσει το όνειρο, αν φυσικά ήτανε όνειρο αυτό. Ήμουν στην καλύβα του Ντάνιελ, συνέχιζε το όνειρο. Είδα τον Τζόσεφ, τον Ματ, τον Ντάνιελ, την Καρολίνα, την Ραφαέλα και τον Κίλαν. Να γράφουν τα ονόματα τους στον επάνω τοίχο, στους αγαπημένους. Τότε κατάλαβα ότι αυτό που έβλεπα σίγουρα δεν ήτανε όνειρο! Ήτανε κάτι σαν να έβλεπα το παρελθόν των παιδιών. Τι γινότανε. Ξαφνικά άκουσα μια κραυγή. Σηκώθηκαν η Ραφαέλα και η Καρολίνα από τις θέσεις τους. Και είπανε:
- Αυτή η κραυγή ήτανε της υπηρέτριας μας.
- Χμ… εγώ με τον Κίλαν και τον Ματ πάμε να ελέγξουμε εσύ Ντάνιελ μείνε με τα κορίτσια. Είπε ο Τζόσεφ δίνοντας το χέρι του στον Ντάνιελ. Ο Ντάνιελ και τα κορίτσια έβλεπαν να έφευγαν. Ώσπου άκουσα κάτι έξω κοντά, το άκουσε και ο Ντάνιελ και πήγε να δει τι ήτανε, αφήνοντας τα κορίτσια μόνα τους. Τότε ξαφνικά μπήκαν οι 3 τεράστιοι λύκοι που είχα δει στην προηγούμενη ξενάγηση που μου έκανε το όνειρο μου, να ορμάνε στα κορίτσια και να τα τραυματίζουν. Ξαφνικά μπήκε ο Ντάνιελ όρμησε απάνω τους. Τότε αυτοί άρχισαν να τρέχουν. Έπειτα μετά από λίγο μπήκαν οι υπόλοιποι λέγοντας ότι η κραυγή της υπηρέτριας ήτανε επειδή είχε δει κατσαρίδα, μα όταν είδαν τα κορίτσια τραυματισμένα, πήγαν κατευθείαν να τις βοηθήσουνε μαζί και ο Ντάνιελ. Λέγοντας τους τι έγινε.
Ξαφνικά τελείωσε το όνειρο και ξεκίνησε ένα άλλο. Ήτανε απόγευμα από ότι κατάλαβα επειδή είχε αρχίσει να νυχτώνει. Και είδα τους ίδιους να μιλάνε για κάποιο σχέδιο. Από ότι κατάλαβα σχεδιάζανε να κλέψουν κάτι πολύτιμο από τους 3 τεράστιους λύκους. Και μετά θα τους κυνηγούσαν στα σίγουρα. Αλλά μάλλον πήγε στραβά γιατί μπροστά τους εμφανίστηκαν οι 3 τεράστιοι λύκοι έτοιμοι να ορμήσουν καταπάνω τους. Αμέσως ο Ματ και ο Τζόσεφ πήραν τα κορίτσια καβάλα και τα πήγαν κάπου ασφαλές από ότι είδα. Έπειτα ο Ντάνιελ είπε στον Κίλαν:
- Τρέξεε! Αμέσως με το που το είπε ο Κίλαν άρχισε να τρέχει. Έπειτα οι 3 τεράστιοι λύκοι ξαναήρθαν στην μορφή του ανθρώπου. Ήτανε οι ίδιοι που είχα δει στο πρώτο όνειρο μου. Αυτός με τα χρυσά δόντια είπε:
- Απλά θέλουμε να φέρουμε στα ίση με τις εθνικότητες μας. Λύκοι από εδώ και βρικόλακες από εκεί. Είπε κάνοντας τις κινήσεις με τα χέρια του. Θέλουμε να είμαστε σε ειρήνη και πάλι γι’αυτό θα πεις ότι το έκανες εσύ. Αφού είσαι ενδιάμεσα, δεν θα έχεις προβλήματα…
Αλλά εκείνη την στιγμή που τα έλεγε, ξαφνικά κατέφθασε ο Τζόσεφ ιδρωμένος αρπάζοντας από το χέρι του Ντάνιελ για να αρχίσουν να τρέξουν. Και τότε τρέχανε. Οι 3 άνθρωποι πήρανε ξανά την μορφή του λύκου και αρχίσανε να τους παίρνουν από πίσω.
Ξύπνησα ουρλιάζοντας. Ο Ντάνιελ ήρθε κατευθείαν κοντά μου. Ήμουν λουσμένη εντελώς από τον ιδρώτα… ο Ντάνιελ το μόνο που μου έλεγε ήτανε « πέρασε τώρα ήτανε ένας εφιάλτης, τώρα είμαι εγώ δίπλα σου, τίποτα δεν θα σου συμβεί». Και το έλεγε συνέχεια, μέχρι που σχεδόν είχα συνέλθει και του είπα σχεδόν ξεψυχισμένα:
- Γιατί… το έκανες; Αφού μπορούσες να τους… σκοτώσεις;
- Ποιους Ραμόνα; Τι λες; Ηρέμησε… μου έλεγε σοκαρισμένος επειδή νόμιζε ότι τα είχα χάσει. Αλλά εγώ όταν είχα συνέλθει κανονικά του είπα στα ίσα τι εννοούσα…
- Αφού μπορούσες να σκοτώσεις του 3 τεράστιους λύκους γιατί συμφώνησες να κάνεις το σατανικό τους σχέδιο;
- Ααα… αυτό λες; Μου είπε σαν να μην με πίστευε.
- Ναι αυτό λέω! Ήσουν πιο δυνατός από αυτούς. Είπα δυνατά τώρα για να με ακούσει.
- Πες μου μόνο αυτό είδες; Με ρώτησε σοβαρά. Έτσι εγώ του διηγήθηκα τα όνειρα που είχα δει. Και στο τέλος του είπα:
- Γιατί το έκανες;
- Γιατί αν δεν το έκανα θα έφερνε στους λύκους και στους βρικόλακες πόλεμο. Τότε θα ήτανε πιο δύσκολα για τους φίλους μου, τα παιδιά.
- Γιατί τώρα τι είναι οι βρικόλακες και οι λύκοι; Δεν είναι εναντίον; Τώρα μπορείς να τους πεις την αλήθεια, Ντάνιελ. Του είπα λυπημένα.
- Τώρα είναι πολύ αργά. Δεν θα με πιστέψουν.
- Θα με πιστέψουν εμένα. Έλα Ντάνιελ σήκω να πάμε. Του είπα όταν είχα σηκωθεί από το κρεβάτι δίνοντας μου το χέρι. Ας προσπαθήσουμε δεν θα χάσουμε και τίποτα, του είπα με νόημα.
- Εντάξει! Αλλά κάνε μπάνιο πρώτα. Μου είπε γελώντας.
- Εντάξει κύριος! Του είπα γελώντας.
Τον ρώτησα προς τα πού ήτανε το μπάνιο, αυτός με βοήθησε να το βρω. Αμέσως εγώ έκανα ένα μπάνιο γρήγορα. Στέγνωσα τα μαλλιά μου τα οποία τα άφησα στο φυσικό τους το οποίο ήτανε κάτι ανώμαλες μπούκλες που μου πήγαιναν πολύ. Έπειτα βγήκα από το μπάνιο ρωτώντας τον Ντάνιελ:
- Ντάνιελ, ξέρεις που θα βρω καθαρά ρούχα να φορέσω; Ή θα βγω με την πετσέτα; Του είπα γελώντας, κοιτάζοντας τον. Αυτός γέλασε και έπειτα είπε:
- Έχω ένα φόρεμα που το φόραγε μια πρώην μου. Και κάτι εσώρουχα, μου χαμογέλασε πονηρά.
- Χαχα! Που θα τα βρω; Τον ρώτησα γελώντας.
- Στο συρτάρι τα εσώρουχα, μου είπε δείχνοντας το συρτάρι. Και στην ντουλάπα το φόρεμα, είπε πάλι δείχνοντας την ντουλάπα. Αλλά πρόσεχε είναι πολύ σέξι το φόρεμα. Μην πάθουν τίποτα τα ματάκια του Τζόσεφ. Μου είπε γελώντας.
- Χαχα! Αφού σου είπα ότι πρέπει να το ξεχάσω, γιατί μου τον θυμίζεις πάλι; Του είπα και καλά στα λυπημένα. Αφού είχα πάρει το φόρεμα και 2 εσώρουχα πήγα κατευθείαν στο μπάνιο. Από πίσω ακούστηκε η φωνή του Ντάνιελ να λέει:
- Μην αργήσεις! Γιατί έχει πάει ήδη 10 η ώρα.
- Δεν αργώ! Του είπα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.