ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

αλλα που ειναι πια αυτη η συνεχεια? ανυπομονουμε!!!!

νατηννν ολοφρεσκη!:Ρ




15ο Κεφάλαιο

- Ραμόναα! Τρέξε! Ακούστηκε μια άγνωστη φωνή.
Μα τότε εκείνη την στιγμή κάτι διαπέρασε τον σώμα μου και έπεσα κάτω στο έδαφος, με το αίμα να βγαίνει σιγά-σιγά. Ανάσαινα βαριά, έκλαιγα όχι από το πόνο αλλά επειδή ήμουν μόνη και κανείς δεν νοιάστηκε να έρθει. Μόνο εκείνη η άγνωστη φωνή. Και ξαφνικά κάποιος ήτανε από πάνω μου, λέγοντας μου:
- Δεν έπρεπε να τα βάλεις μαζί μας και ειδικά μόνη σου. Φαντάσου τι θα πάθει η ξαδέλφη σου όταν σε αποτελειώσουμε μια και καλή… ήτανε μια φωνή από τους 3 λύκους. Μα ξαφνικά:
- Ραμόνα! Ραμόνα! Ραμόνα! Ξύπνα επιτέλους!
Ακούστηκε η φωνή της Τζένιφερ. Πετάχτηκα απότομα από το κρεβάτι μου το οποίο ήτανε όλο μουσκεμένο και από το κλάμα και από τον ιδρώτα. Ανάσαινα βαριά δύσκολα από το σοκ που είχα πάθει. Η Τζένιφερ με κοίταξε και με περιεργάζονταν. Έπειτα είπε:
- Όλα ήτανε σίγουρα ένας απαίσιος εφιάλτης. Μα τι στο καλό είδες πάλι; Με ρώτησε με ανησυχία.
Την κοίταξα με απορία. Δηλαδή όλο αυτό που είδα ήτανε ένα απλό όνειρο που μετατράπηκε σε εφιάλτη; Ή κάτι παραπάνω; Συνειδητά έπιασα το σημείο που με είχε διαπεράσει αυτό το κάτι. Αλλά τίποτα δεν ήτανε εκεί. Ήτανε απλά ένας εφιάλτης.
Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είχα μπει στο δωμάτιο μου σκεπτόμενη σχετικά για τον Τζόσεφ και τον Ντάνιελ. Έπειτα είχα βγάλει τα ρούχα που φόραγα και έβαλα τις πιτζάμες μου. Μετά από αυτό είχα πέσει ξερή κατά τις 13:30 το μεσημέρι. Είχα κοιμηθεί πάρα πολύ. Αφού η ώρα είχε πάει 18:00. Κοίταξα την ξαδέλφη μου η οποία ακόμη περίμενε απάντηση. Αλλά εγώ αντί να της απαντήσω αμέσως την αγκάλιασα και της απάντησα ξεροκαταπίνοντας.
- Αρκεί που είσαι καλά.
- Ραμόνα είσαι καλά; Με ρώτησε ακόμα πιο ανήσυχη.
- Μια χαρά… της είπα ψέματα για να μην την ανησυχούσα ακόμα περισσότερο. Έπειτα σηκώθηκα από το κρεβάτι μου προσθέτοντας στην Τζένιφερ: Πάω να κάνω ένα μπάνιο και θα έρθω. Αν μπορείς άλλαξε τα σεντόνια.
Πήρα το κινητό μου και μια πετσέτα. Μπήκα μέσα στο μπάνιο χωρίς να βάλω το θερμοσίφωνα, έπειτα έβαλα τέρμα την μουσική. Έβγαλα τα ρούχα μου και τελικά μπήκα μέσα. Άνοιξα το νερό στο πολύ κρύο. Στην αρχή ανάσαινα πολύ βαριά, αφού ήτανε παγωμένο. Απλά ήθελα να ξεχαστώ από εκείνον τον εφιάλτη που είχα δει. Σε κάποια στιγμή άκουσα την φωνή της Τζένιφερ να λέει κάτι και μετά να κλείνει την πόρτα. Δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς έλεγε αλλά από τον τρόπο που έκλεισε την πόρτα κατάλαβα ότι είχε φύγει εσπευσμένα. Ανενόχλητη από αυτό συνέχισα να κάνω μπάνιο και να σκέφτομαι πολύ. Άρχισα να σκέφτομαι ότι θα καιγότανε ο εγκέφαλος μου από τις πολλές σκέψεις που έκανα κάθε μέρα. Ξαφνικά άκουσα κάτι από το δωμάτιο. Πήρα την πετσέτα και την τύλιξα γύρω μου για να μην φαίνονται τα ακατάλληλα σημεία. Ήμουν ξυπόλητη αλλά αυτό δεν με πείραζε. Άνοιξα την πόρτα με το πιστολάκι για κάθε ενδεχόμενο. Ξαφνικά είδα γυαλιά, είχε σπάσει το τζάμι. Αλλά από τι έγινε; Για λίγα δευτερόλεπτα κοίταζα γύρω μου, μέχρι που σε κάποια στιγμή η ματιά μου σταμάτησε σε μια πέτρα η οποία είχε πάνω της ένα γράμμα που κάποιος σίγουρα το είχε τυλίξει με ένα σχοινί. Ξαφνικά άκουσα βηματισμούς να έρχονται προς το μέρος μου τότε εγώ αμέσως πήρα το γράμμα που από ότι είχα δει είχε αποδέκτη εμένα, και γρήγορα το έβαλα μέσα σε ένα συρτάρι που είχα όλα τα εσώρουχα μου. Το έβαλα κάτω-κάτω για να μην το προσέξει κανένας, «έτσι για το καλό» είπα από μέσα μου.
Κάθισα στην άκρη του δωματίου και περίμενα, κοιτάζοντας μια την πόρτα, μια τα ρούχα που είχα βγάλει. Ήθελα να ντυθώ, αλλά και πάλι θα με αναζητούσαν αυτοί που ερχόντουσαν από σε στιγμή σε στιγμή. Όταν τελικά αποφάσισα να πάω να ντυθώ, ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο Ντάνιελ και ο Τζόσεφ. Μόλις με είδανε με την πετσέτα, βγήκανε αμέσως έξω λέγοντας μου, με μια φωνή «Το νέο δίδυμο» :
- Συγνώμη δεν ξέραμε ότι ήσουν με την πετσέτα, το συγνώμη δεν νομίζω και να το εννοούσαν, αλλά δεν με πείραζε αυτό, με πείραζε το τι θα είχε μέσα το χαρτάκι. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα από σκεφτικό αυτό είπα στα παιδιά:
- Μπορείτε να μπείτε μέσα, θα ντυθώ αργότερα.
- Μπαίνουμε δηλαδή; Ρώτησε διστακτικά ο Τζόσεφ.
- Ναι, αν είσαι χαζό όμως και δεν το καταλαβαίνεις με την φορά, μένεις απέξω. Του είπα με ένα τόνο εκνευρισμό και ειρωνείας.
- Αυτές τις εξυπνάδες να τις κόψεις, είπε ο Ντάνιελ μπαίνοντας μέσα και κοιτάζοντας με μέσα στα μάτια μου.
- Ότι πεις μαμά, συνέχισα εγώ κοροϊδευτικά.
- Ραμόνα!!! Είπε με ένα επιτακτικό ύφος ο Ντάνιελ.
- Καλά, καλά! Σταματάω…, του είπα εκνευρισμένη.
- Ωραία, είπε και χαμογέλασε πονηρά. Τώρα πες μου τι έγινε εδώ!
- Τι να γίνει; Δεν βλέπεις; Κάποιος έσπασε το παράθυρο με αυτήν την πέτρα. Του είπα δείχνοντας με το ένα μου χέρι την πέτρα, και από το άλλο κρατώντας την πετσέτα, για να μην μου φύγει.
- Και δεν ξέρεις, ποιος το έκανε αυτό; συνέχισε ο Τζόσεφ δείχνοντας όλο το σκηνικό και έπειτα σταύρωσε τα χέρια του, με ένα βλέμμα σαν να κυριαρχούσε αυτός εδώ.
- Αν ήξερα, δεν θα με βλέπετε εδώ τώρα. Τους ανταπέδωσα.
- Χμ, τι έχουμε εδώ; είπε ο Ντάνιελ ανοίγοντας το συρτάρι με τα εσώρουχα μου. Για λίγα δευτερόλεπτα τον κοίταζα σαστισμένη. Αλλά ξύπνησα, και του βάρεσα τα χέρια του, που εκείνη την στιγμή κρατούσε ένα εσώρουχο μου.
- Μπορείς να μην γίνεσαι τόσο ανώμαλος; Του είπα παίρνοντας το εσώρουχο από τα χέρια του και έπειτα έκλεισα το συρτάρι.
- Καλάάά…, είπε με ένα μυστήριο ύφος ο Ντάνιελ, κάτι θα είχε καταλάβει, ήμουν πολύ σίγουρη γι’αυτό, δεν το απέκλεια.
- Λοιπόν όταν μάθουμε θα σε ειδοποιήσουμε, είπε με ένα ήπιο τόνο ο Τζόσεφ.
- Εντάξει, σας ευχαριστώ, είπα εγώ για να μην φανώ και τόσο αγενής προς αυτούς.
- Γεια σου, είπαν και οι δυο μαζί χωρίς να με κοιτάξουν.
Έκλεισαν την πόρτα σιγά-σιγά. Κάτι δεν πήγαινε καλά, αυτό ήτανε το μόνο σίγουρο. Αφού αναρωτήθηκα για λίγα λεπτά, για το μυστήριο ύφος του Ντάνιελ, αποφάσισα να σκουπίσω το πάτωμα, να μην το έβρισκε έτσι η Τζένιφερ, το πάτωμα από τα γυαλιά. Και αυτό έκανα, πήρα την σκούπα και το φαράσι από μια ντουλάπα που χρησίμευε σαν σκευοφυλάκιο και σαν αποθήκη ταυτόχρονα , όπως να αλλάξει κάποιος τα σεντόνια, να πλύνει τα τζάμια και όλα αυτά τα σχετικά. Κανονικά δεν τον κάναμε εμείς αυτό αλλά οι υπηρέτριες που είχε το «Τεράστιο Σπίτι». Αυτή η ντουλάπα υπήρχε σε κάθε δωμάτιο με τα ίδια προϊόντα μέσα. Έτσι και εγώ από εκεί τα πήρα, από την ντουλάπα. Όταν τελικά είχα τελειώσει, τα έβαλα στην θέση τους. Έπειτα πήρα μερικά ρούχα και πήγα να ντυθώ, μέσα στο μπάνιο το οποίο ήτανε δίπλα από τις ντουλάπες και τα συρτάρια με τα ρούχα. Έβγαλα επιτέλους την βρεγμένη πετσέτα από πάνω μου, που από το βρεγμένο μου σώμα, το είχε απορροφήσει και κόλλαγε απάνω μου. Αφού είχα σκουπιστεί καλά, φόρεσα τα ρούχα που είχα πάρει μαζί μου. Έπειτα, έκανα τα μαλλιά μου μπούκλες και βάφτηκα λίγο. Όταν βγήκα από το μπάνιο πήγα κατευθείαν προς το συρτάρι με τα εσώρουχα, το άνοιξα με αγωνία, μα όταν ήτανε να πιάσω υποτίθεται το χαρτί από εκεί πέρα, αυτό είχε κάνει φτερά. Εκνευρισμένη έκλεισα το συρτάρι με δύναμη. Θυμωμένη με τον εαυτό μου, που δεν το διάβαζα πιο πριν, πήγα και ανακάθισα στο κρεβάτι που ήτανε δίπλα στο παράθυρο, μάλλον στο σπασμένο παράθυρο. Κοίταζα απέξω τον ορίζοντα, προσπαθώντας να ηρεμήσω, όταν ξαφνικά άκουσα την φωνή του Ντάνιελ:
- Ψάχνεις γι΄αυτό;

οι 3 λυκοι εστειλαν το σημειωμα?
και τι εγραφε αραγε??? οτι θα παθουν η ραμονα και η τζενιφερ τα ιδια με την καρολινα και την ραφαελα? οτι ηρθε η δικη τους σειρα?

και πως στο καλο καταλαβε ο ντανιελ οτι εκρυβε κατι στο συρταρι της, εξ'αρχης? ασχετως αν οι υποψιες του επιβεβαιωθηκαν εξαιτιας της αντιδρασης της

μηπως διαβαζει μυαλα? η βλεπει πισω απο πορτες?

τι εγραφε αραγε; ποιος το εστειλε;
αμμ δεν ξερω και δεν λεω!!

αα στο επομενο κεφαλαιο αυτοοο! χαχα

επιτηδες με αφηνεις σε αγωνια? κακια!!

ναι ειμαι καλη το ξερωω! :Ρ

τουλαχιστον βαλε την συνεχεια γρηγορα, για να λυσω τις αποριες μου, αφου εσυ δεν μου τις λυνεις...

πολυυυ συντομααα!! το ελπιζω! :Ρ

ωραια

Ωωωω έλα τώρα!!!!!!!! Πού είναι η συνέχεια..? Διάβασα όλη την ιστορία και έχω σκάσει!!!!!!!! Σε παρακαλώ παραμυθένια δημοσίευσέ την!!!!!!!!

χαχαχα σε ευχαριστώ πλ που την διάβασες και σου άρεσε!

κοίτα όσον αφορά για την συνέχεια παίζει να αργήσει άλλο λίγο... αλλά να ξέρετε είναι στις διορθώσεις!

Άντε!!!!! Περιμένω με ανυπομονησία!!!!!

λοιπόν και μετά από κάμποσο καιρό να η συνέχειαααα...


16ο κεφάλαιο

Μόλις πρόσεξα το χαρτί ότι το είχε αυτός, ούρλιαξα από το θυμό μου λέγοντας του:
- Πως τόλμησες να το κάνεις αυτό; Δεν έχεις καν το δικαίωμα!
- Συγνώμη κοπέλια αλλά είναι για το καλό σου το έκανα!
- Ποιο καλό μου ρε; Λες πως δεν μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου και μόνη μου;! Δηλαδή τόσο άχρηστη με έχετε;
- Δεν είπα αυτό, Ραμόνα αλλά αν διάβαζες αυτό το χαρτί, είμαι σίγουρος ότι θα πήγαινες να το κάνεις! Είπε ο Ντάνιελ και αναστέναξε.
- Και εσύ που στο καλό το ξέρεις αυτό και πως το βρήκες και ποιος νομίζεις ότι είσαι;
- Καταρχάς είμαι αυτός που προσπαθεί να σε προστατεύσει από τους 3 λύκους που σου έστειλαν αυτό το γράμμα. Και αν είμαι σίγουρος ότι θα το έκανες γιατί το διαισθάνθηκα από το όνειρο που σου έστειλαν!
- Πως ξέρεις για το όνειρο; Τον ρώτησα σαστισμένη.
- Είναι μια άλλη ιστορία αυτό Ραμόνα, απλά έχε μου εμπιστοσύνη και θα σκεφτούμε όλοι μαζί ένα καλό σχέδιο για να τους αποτελειώσουμε μια και καλή! Να μην σας ξανά ενοχλήσουν. Είπε ο Ντάνιελ και κάθισε δίπλα μου γυρνώντας το κεφάλι του στο δικό μου.
- Καλά, ότι πεις… είπα με ένα τόνο αβεβαιότητας.
- Α! και πρέπει να φτιάξουμε και το παράθυρο σου! είπε με ένα τόνο αστείο, μάλλον για να κάνει πιο ήρεμο το κλίμα. Εγώ του χαμογέλασα και έπειτα του είπα:
- Και τώρα δρόμο από το δωμάτιο!
- Καλά ντε μην με φας! Είπε ο Ντάνιελ πριν φύγει από το δωμάτιο μου. Εγώ γέλασα! Ο Ντάνιελ βλέποντας αυτό με ρώτησε δειλά-δειλά πριν κλείσει την πόρτα τελείως. Είμαστε πάτσι;
- Τι εννοείς; Τον ρώτησα με απορία.
- Εννοώ, σχετικά με μένα και τον Ιαν, δεν θα μας κρατάς πια μούτρα έτσι; Ρώτησε ο Ντάνιελ κάνοντας τα γλυκά μάτια.
- Θα το σκεφτώ σοβαρά, του είπα με ένα σοβαρό τόνο.
- Έλα μωρέ Ραμόνα, για βλακείες είσαι μουτρωμένη! Είπε ο Ντάνιελ κάπως εκνευρισμένα.
- Το ξέρω! Του είπα χαμογελώντας!
- Το ξέρεις; Με ρώτησε σαστισμένος.
- Ναι, μάλλον το κατάλαβα πριν από λίγο! Του είπα γελώντας.
- Ραμόνααα! Δεν μας τα λες καλά! Είπε ο Ντάνιελ χαμογελώντας σαν χαζός.
- Δεν πειράζει! Τέλος πάντων σαν μια κανονική κοπέλα, δεν μπορώ να κάνω σαν τις άλλες; Τον ρώτησα με απορία.
- Τι εννοείς; Με ρώτησε ανήσυχος.
- Εννοώ δεν μπορώ να κάνω την δήθεν ακόμα μουτρωμένη, δεν έχω και εγώ το δικαίωμα σαν μια φυσιολογική κοπέλα;
- Το μόνο που δεν είσαι είναι ότι δεν είσαι φυσιολογική! Είπε γελώντας ο Ντάνιελ.
- Καλά. Το παραλείπουμε αυτό! Θα το σκέφτωωω! Του είπα χαμογελώντας! Και του έκλεισα την πόρτα στα μούτρα του. Από απέξω ακούστηκε ένα «Άου»
- Άλλη φορά να ξέρεις και να προσέχεις πώς να κλείνεις μια πόρτα! Είπε ο Ντάνιελ.
- Συγνώμη, δεν θα το ξανά κάνω! Θα προσέχω την άλλη φορά. Του είπα στα αστεία και αυτός γέλασε. Έπειτα από λίγο έφυγε.
Πέρασαν λεπτά που σκεφτόμουν το τι στο καλό συνέβαινε με τον Ντάνιελ και πως ήξερε για το όνειρο μου. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, όταν ξαφνικά μπήκε μέσα στο δωμάτιο η Τζένιφερ κοιτάζοντας με κάπως εκνευρισμένη και σαστισμένη. Μάλλον ο Ντάνιελ πρόλαβε να τα πει όλα σε όλους! Ο Μαρτυριάρης! Την κοίταξα και έπειτα της είπα με σοβαρό τόνο:
- Θα στο έλεγα όταν θα ήμουν έτοιμη να στα πω!
- Καλά δεν το πιστεύω πως, χωρίς λόγο τώρα κρατάς μούτρα έτσι στα παιδιά! Είπε σαστισμένη η Τζένιφερ.
- Ε; ρώτησα ακόμα πιο σαστισμένη εγώ.
- Τι ε; μωρέ χαζό; Αυτό που άσκουσες! Δεν φτάνει που μας προστατεύουν και μας δίνουν στέγη και εσύ κάνεις έτσι γιατί έτσι σου κάπνισε. Είπε εντελώς εκνευρισμένα η Τζένιφερ αλλά και πάλι δεν το διέκρινα αυτό στον τόνο της!
- Τζένιφερ, είσαι καλά κοπέλα μου; Τι ασυναρτησίες λες τώρα ξαφνικά;
- Εγώ ασυναρτησίες; Άρχισε και φώναζε δυνατά! Αα το είχε χάσει η κοπελιά, σκέφτηκα από μέσα μου!
- Αα! Το χάσες! Της είπα σοβαρά. Κατευθύνθηκε προς το μέρος μου με μια εγρήγορση, ακούγοντας αυτό που της είχα πει, κοίταξε το καλό της χέρι για μια στιγμή. Έπειτα γέλασε σαρκαστικά, μάλλον ήθελε να με χαστουκίσει, δεν ήτανε σίγουρα η Τζένιφερ. Τσιμπήθηκα για να δω αν ήτανε όνειρο και έβλεπα εφιάλτες με την εξέλιξη της Τζένιφερ. Αλλά δεν ήτανε. Σε κάποια στιγμή έβλεπα την Τζένιφερ να έρχεται όλο και πιο κοντά έχοντας έτοιμο το χέρι της και γελώντας σατανικά! Πριν κάνει το επόμενο της βήμα. Σηκώθηκα και την κοίταξα μέσα στα μάτια στα σοβαρά: Α! κάτι σε ποτίσανε εσένα! Τι ήπιες χθες; Μόλις το άκουσε αυτό η Τζένιφερ σταμάτησε να έρχεται πιο κοντά σε μένα, αλλά άρχιζε να γελάει πολύ νευρικά: Α! καλά πάει το μυαλό κάνει φτερά! Είπα εγώ πιο πολύ στον εαυτό μου, πάρα στην Τζένιφερ. Και ανακάθισα πάλι στο κρεβάτι μου.
- Χαχα! Ούτε να στο παίξω θυμωμένη δεν μπορώ! Πάντα μου το χαλάς στο τέλος! Και θα έβγαινε ένα καλό θέατρο!
- Ναι ότι πεις! Εμένα αγάπη μου κανένας δεν με ξεπερνάει! Χο! Χο! Της είπα αστεία.
- Χαχα! Σταμάτα δεν μπορώ άλλο να γελάω! Πονάω!
- Έτσι, Τζένιφερ γέλα, γέλα να κάνεις και κοιλιακούς! Της είπα μισό σοβαρά και μισό αστεία.
- Χαχα! Εντάξει σταματάω! Αποκρίθηκε εκείνη.
- Επιτέλους! Της είπα χαμογελώντας. Αυτή αμέσως σηκώθηκε από το πάτωμα στο οποίο είχε πέσει όταν από ξαφνικά άρχισε το νευρικό της γέλιο. Και κάθισε δίπλα μου.
- Μόλις μας τα είπε ο Ντάνιελ και για το όνειρο που είδες και δεν μου το είπες, είπε η Τζένιφερ τονίζοντας την τελευταία πρόταση, μάλλον για να μου το χτυπήσει, έπειτα συνέχισε: Τέλος πάντων είπε κιόλας ότι έτσι και καλά είσαι μουτρωμένη, για βλακείες! Τα οποία ξέρω και εγώ αυτές τις βλακείες, μου είπε πάλι τονίζοντας μου την τελευταία πρόταση γελώντας!
- Ναι συνέχισε, της παρότρυνα εγώ γελώντας.
- Ε! και είπα να το παίξω δήθεν σαστισμένη και εκνευρισμένη! Είπε αυτή αστεία.
- Χμ! πάντως έχεις βελτιωθεί, κατά κάποιον τρόπο! Της είπα χαμογελώντας!
- Χαχα! Ευχαριστώ Ραμόνα, με υποχρέωσες! Είπε γελώντας!
- Τίποτα! Της είπα γελώντας και εγώ.
- Πάμε κάτω να τα βρεις και με τους υπόλοιπους και να καταστρώσουμε ένα σχέδιο για τους 3 λύκους! Μου είπε μισό γελώντας.
- Εντάξει πάμε! Είπα αναστενάζοντας ενώ σηκωνόμουν από την το κρεβάτι μου. Η Τζένιφερ, η οποία είχε σηκωθεί λίγο πιο πριν από μένα είπε:
- Άντε νύχτωσε! Κουνήσου!
Γέλασα αμέσως μετά από αυτό, που μου είπε. Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς στην πόρτα, και βγήκαμε!

Πολύ ωραίο αυτό το κεφάλαιο αλλά κάπως μικρό σε σχέση με τα προηγούμενα..! Βέβαια δεν είχες πολύ χρόνο να το γράψεις..! Όμως και πάλι είναι πολύ ωραίο!!!!!!!!

η τζενιφερ για πλακα τα εκανε ολα αυτα, ετσι? δεν ειναι οτι κατι συνεβει... καποιος την ελεγχει...
πως στο καλο ηξερε ο ντανιελ για το ονειρο?

η ραμονα ειναι θυμωμενη επειδη νομιζει οτι παιζουν μαζι της?

ναι η Ραμόνα αυτό νομίζει Εύα...

Έτσι για πλάκα το έκανε αφού πιο παλιά (όταν το γράψω βέβαια) έκανε λίγο το μάθημα της θεατρολογίας.
και όσον αφορά για τον Ντάνιελ θα το δούμε στην συνέχεια!

πάντως σας !!

Ναι Μορένα βγήκε κάπως μικρό αλλά νταξ μετά από την άλλη εβδομάδα που θα έχω χρόνο θα βγουν και τα μεγάλα!

καταλαβα... αντε να δουμε τι αλλες ικανοτητες και κρυμμενα μυστικα εχει ο ντανιελ

Χαχα άντε να δούμε!

ποτε η συνεχεια?

αχ! ρε ντανιελ... τι μας κανεις με τα μυστικα σου!

πολλά και διάφορα! είναι σκορπιός μάλλον και τα κρατάει όλα μέσα τ! :Ρ χαχα

μυστικοπαθεις ειναι οι σκορπιοι?

οι τοξοτες τι ειναι?

μυστικοπαθεις και εγωιστες!

ενα ξερω οτι δεν μπορουν να αποφασισουν και παντα αποφασιζουν τελευταια στιγμη! :Ρ

ειμαι εγω μυστικοπαθεις και εγωιστρια?
για το πρωτο ισως μερικες φορες... το δευτερο δεν ξερω... οι αλλοι θα μου πουν...

βασικα αφηνω τα παντα και τα κανω τελευταια στιγμη... τι να κανουμε?
αλλα εχω και μια ταση να οργανωνω πολλα

χαχαχα κάπου το έλεγε και αυτό! ο,τι διοργανώνουν πάρα πολλά! ;Ρ

την καλύτερη δουλειά κάνεις! ;Ρ