ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

τι ικανοτητα ειναι αυτη που εχει και μπορει να βλεπει το παρελθον??? και μαλιστα το παρελθον αυτων των 6???
και αυτοι οι 3 λυκανθρωποι, ειναι αυτοι που τις κυνηγησαν την πρωτη μερα?
τελικα η ραμονα ειχε δικιο οταν ειπε οτι δεν τσακωθηκαν για την καρολινα. μαλλον το ενστικτο της δουλευει καλα!

και εχω και αλλη μια απορια....τελικα η καρολινα και η ραφαελα πως πεθαναν???

σωστα... τοσο καιρο αναφερονται και πραγματικα δεν εχουμε ιδεα πως πεθαναν

λοιπον πρωτα απο ολα κοριτσια ....

ευα..: δν μπορει να το βλεπει ειναι σαν να της το εχει στειλει καποιος αθελα του ή να της το εχει στειλει... ή απλα θα ήτανε οραματαα....

οχι ήτανε οι γιοι τους....

μαλλον ναι δουλευει καλα...!!

και αδερφουλες η Καρολινα και η Ραφαελα πεθαναν απο.... δεν σας λεω ειναι εκπληξη....!!!


ααα εχω να σας πω κιολας οτι εχω αλλαξει λιγο πλ την ιστορια αμα θελετε να σας την βάλω ξανα απο την αρχη... ξερω ειμαι χαζη....

ξανα απο την αρχη?

εγω δεν εχω προβλημα, αλλα ρωτα και τους αλλους

οκ ρωτα την αδερφη σου ή ξερεις μπορει να κανω edit στην αρχη...!!

εσυ επιλεγεις!

εγω θα κανω edit αλλα και αυτοι που διαβαζουν την ιστορια μου αργουν να μπαινουν...!! :Ρ

θα το δουν και θα ξαναπανε να διαβασουν αυτα στα οποια εκανες edit. απλα πες μας σε ποια κεφαλαια

χμμμ δεν εβαζα κεφαλαια αλλα θα σας πω πχ. στπ δευτερο κομματι..., στο τριτο κομματι..! και παει λεγοντας...!!

οκ

τελικα για να ξερεις τα διόρθωσα ολα...

οχ. παμε παλι απο την αρχη

χαχαχα δν πειραζει μωρεεε !!

περιμενω σχολια μετα...!!! ελπιζω να ειναι καλα...!!

οκ

σας βάζωω το επόμενο κεφάλαιο... ελπίζω η ιστορία μου να είναι καλή και να σας αρέσει.... ( αφου εχω κανει και τις μικρο αλλαγες σε ολα τα κεφαλαιααα!!! χαχα ) :Ρ

enjoyy!!!



13ο Κεφάλαιο

Φόρεσα τα εσώρουχα που είχα πάρει. Έπειτα φόρεσα το φόρεμα. Όντως ήτανε σέξι. Καταρχάς ήτανε πιο πάνω από τα γόνατα, κόκκινο, ήτανε λίγο ανοιχτό μπροστά και ήτανε πάρα πολύ καλοκαιρινό. Έπειτα φόρεσα τα παπούτσια μου, τα οποία ήτανε all stars σε χρώμα γρι. Με κάτι πεταλούδες μαύρες και μωβ. Όταν βγήκα ο Ντάνιελ με περίμενε με κάτι κόκκινες γόβες που είχαν λίγο τακούνι. Δείχνοντας μου με τα χέρια του, ότι δεν θα φόραγα αυτά τα all stars στην αρχή γκρίνιαξα. Αλλά μετά με έπεισε. Τα έβαλα σε μια σακούλα με τα ρούχα μου. Και φόρεσα τις γόβες. Έπειτα πήγα σε έναν καθρέφτη που υπήρχε στο δωμάτιο λίγο πιο πέρα και έφτιαξα στα μαλλιά μου στο πλάι. Αφού ήτανε ήδη σγουρά θα μου πήγαιναν πάρα πολύ. Έπειτα ο Ντάνιελ μου έδωσε κάτι καλλυντικά. Παραξενεύτηκα που τα είχε, αλλά μου είπε ότι ήτανε όλα τις πρώην του κοπέλα που την σκότωσε ένας λύκος. Αφού έβαλα μάσκαρα, μολύβι, μέικ απ, ρουζ και κραγιόν ήμουν έτοιμη. Αφού μου έδωσε μια ζακέτα μαύρη τον ρώτησα γιατί ντυθήκαμε πολύ επίσημα. Αφού και αυτός είχε φορέσει ένα πολύ επίσημο κουστούμι. Θα ήτανε σαν να πηγαίναμε σε γάμο. Και αυτός το μόνο που μου είπε ήτανε:
- Το ξέρουν ότι θα πάμε εκεί. Και μην νομίζεις και οι υπόλοιποι έχουν φορέσει τα καλά τους.
- Α! οκ! Πάμε; Τον πρότεινα.
- Ναι πάμε! Μου είπε και μου έπιασε το χέρι μου. Βγήκαμε έξω και περπατάγαμε για λίγο αμίλητοι. Μέχρι που δεν άντεξα και τον ρώτησα:
- Τι έκανες μετά από την τελευταία συζήτηση με τους λύκους;
- Πήγα βρήκα τις κοπελιές, τις έκανα υποβολή και μετά πήγαν στα παιδιά αυτές και το είπαν ότι το έκανα εγώ. Είπε με πίκρα.
- Αμ… και τι έγινε μετά, ρώτησα ανυπόμονα αν και θα ήξερα το τέλος.
- Μετά το μάθανε τα αγόρια στην αρχή δεν το πιστεύανε αλλά μετά το πιστέψανε, είπε ο Ντάνιελ ενώ περάσαμε από την γεφυρούλα τώρα.
- Α! κατάλαβα… και οι 3 λυκάνθρωποι; Πήρες ποτέ την εκδίκηση σου;
- Όχι! Το άφησα… και ακόμα ζουν. Είπε με μίσος.
- Να φανταστώ είναι ηλικιωμένοι; Ρώτησα στα χαζά.
- Όχι αυτοί όπως και ο Κίλαν είχαν πιει ένα φίλτρο που ήτανε για την αθανασία. Έτσι δεν πέθαναν από τα γεράματα… πεθαίνουν όμως από ένα στιλέτο που είναι μόνο για τους αθάνατους λύκους ή και βρικόλακες ποτέ δεν ξέρεις.
- Αχα… ο Τζόσεφ ήξερε ότι αγαπάτε την ίδια κοπέλα;
- Ναι στην αρχή δεν είχαμε πρόβλημα αλλά όταν έγιναν όλα αυτά και έπρεπε να κάνω και υποβολή στα κορίτσια. Η Καρολίνα διάλεξε τον Τζόσεφ. Και εκεί τελείωσαν όλα. Η ζωή μου, οι φιλίες μου και η μοναδική αγάπη μου τότε.
- Αχα… κατάλαβα. Του είπα ενώ του έτριψα την πλάτη του φιλικά. Και φυσικά καταλάβαινα αφού τώρα όλα τα όνειρα είχαν νόημα.
- Λοιπόν φτάσαμε! Μου είπε ο Ντάνιελ απογοητευμένος, όταν φτάσαμε μπροστά στην πόρτα…
- Ντάνιελ υπόσχομαι ότι όλα καλά θα πάνε. Του είπα συμπονετικά και τον αγκάλιασα όσο πιο σφιχτά μπορούσα. Τότε άνοιξε η πόρτα και εμφανίστηκε η Τζένιφερ με τον Ματ. Αμέσως αποτραβηχτήκαμε μόλις ακούσαμε το «ωωω» της Τζένιφερ σαν να έλεγε με λόγια «συγνώμη που σας διακόψαμε». Τέλος μίλησε ο Ντάνιελ.
- Γεια… χαιρέτισε πικρά τον Ματ και την Τζένιφερ.
- Γεια, είπε και ο Ματ στον ίδιο τόνο.
- Λοιπόν παιδιά έχουμε πολλά να πούμε, είπα για να αλλάξουμε και λίγο την ατμόσφαιρα. Μπήκα μέσα, αλλά ο Ντάνιελ είχε μείνει πίσω από την πόρτα. Έπειτα μετά από λίγη ώρα μπήκε. Τότε ξαφνικά εμφανίστηκε ο Κίλαν και ο Τζόσεφ. Κοιτάζοντας τον Ντάνιελ με μισό μάτι έτοιμοι να τσακωθούν. Και είχα δίκιο ο Τζόσεφ αμέσως πήγε να τον χτυπήσει αλλά εγώ μπήκα ανάμεσα τους.
- Άσε με να το σκοτώσω το σκουλήκι. Είπε οργισμένα ο Τζόσεφ. Και τότε όλοι άρχισαν να μιλάνε. Μέχρι που θύμωσα και είπα δυνατά.
- Σκασμός όλοι σας! Ή θα κάτσετε κάτω μόνοι σας ή θα σας βάλω εγώ. Τώρα! Τώρα! Είπα ουρλιάζοντας, κοιτάζοντας με όλοι τους τα είχαν χαμένα. Όταν κάτσανε όλοι τους φρόνιμα σαν τα προβατάκια. Είπα ήρεμα:… Λοιπόν παιδιά συμμαζευτήκαμε εδώ σήμερα, για να λύσουμε ένα πρόβλημα του παρελθόντος. Ναι; Τους ρώτησα γεμάτη με θυμό και χαράς με τα μάτια μου να γυαλίζουν.
- Ναιι… είπαμε όλοι τους με μια φωνή.
- Ωραία γνωρίζετε το παρελθόν; Ρώτησα.
- Ναιι! Είπανε όλοι τους εκτός από την Τζένιφερ. Έτσι την ρώτησα.
- Τζένιφερ εσύ δεν την ξέρεις;
- Όχι, αλλά κιόλας έβλεπα κάτι περίεργα όνειρα. Μόλις μου το είπε η Τζένιφερ της έγνεψα να έρθει μαζί μου λέγοντας προς τους άλλους:
- Εσείς το νου σας! Θα σας ακούω! Τους προειδοποίησα. Όταν πήγαμε κάπου απόμερα χωρίς να μας ακούν οι άλλοι την ρώτησα για τα όνειρα της. Ήτανε ακριβώς τα ίδια με τα δικά μου αλλά αυτή είχε δει και το τέλος. Το τι είχε γίνει. Στο τέλος μου είπε:
- Στην αρχή νόμιζα ότι είναι απλά όνειρα που μας βάζει το υποσυνείδητο μας αλλά μετά ρώτησα κάτι για τους 3 τεράστιους λύκους και μου είπε ο Ματ που τους ξέρω.
- Τζένιφερ όλα αυτά είναι αλήθεια που συμβαίνουν στο παρελθόν. Πρέπει να βοηθήσουμε τον Ντάνιελ.
- Τι συμβαίνει με αυτόν; Με ρώτησε με ένα πονηρό χαμόγελο.
- Χαχα! Θα σου πω μετά, στο δωμάτιο μας. Πάμε τώρα πριν σφαχτούν τα παιδιά. Της απάντησα γελώντας
- Χαχα! Καλά! Πάμε! Συμφώνησε η Τζένιφερ μαζί μου. Όταν πήγαμε εκεί ήτανε έτοιμοι να σφαχτούν όπως είχα πει. Αλλά όταν μας είδαν, κάθισαν ήρεμα.
- Λοιπόν αγόρια, όλα αυτά που έγιναν στο παρελθόν και ότι και καλά το έκανε ο Ντάνιελ αυτό το πράγμα στα κορίτσια… πήγα να πω αλλά με διέκοψε η Τζένιφερ.
- Ήτανε ψέματα για να συνεχίσουν να έχουν ειρήνη οι βρικόλακες με τους λυκάνθρωπους. Είπε η Τζένιφερ και ανακουφίστηκε και μαζί της και εγώ.
- Αλήθεια λένε Ντάνιελ; Είπε ο Τζόσεφ.
- Ναι… αλλά καλύτερα να πάμε να το συζητήσουμε εμείς τα αγόρια χωρίς τα κορίτσια… είπε ο Ντάνιελ σοβαρά.
- Τι μετά από όλα σου έκανα; Πάτε να το συζητήσετε μόνοι σας; Είπα ενώ είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα, το ίδιο και η Τζένιφερ. Το μόνο που έκανε ο Ντάνιελ όταν σηκώθηκε είπε ενώ έβαλε το δάκτυλο του μπροστά στα χείλι μου.
- Σουτ… θα τα πούμε πιο μετά. Είπε και έφυγε ενώ ο Τζόσεφ κοίταζε με ανοιχτό το στόμα το ίδιο και η Τζένιφερ, η οποία μόλις έφυγαν τα αγόρια με τράβηξε από το χέρι και με πήγε στο δωμάτιο μας λέγοντας μου όταν έκλεισε την πόρτα από πίσω μας.
- Πες τα μου όλα… και τότε ένα ξαφνικό πονηρό χαμόγελο της εμφανίστηκε…
- Να λοιπόν… άρχισα και της τα είπα όλα λεπτομερώς, από τότε που είχα φύγει από το τραπέζι. Όταν τελείωσα, της έκανα νόημα να μου πει την γνώμη της.
- Έχω μείνει… δεν το περίμενα καθόλου αυτό. Και είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρη ότι ο Ντάνιελ θα σε γουστάρει. Πολύ όμως… είπε και άρχισε να χαμογελάει πονηρά.
- Σταματά πονηρό μυαλό, αμέσως το μυαλό σου εκεί. Της είπα γελώντας ενώ την σκούντησα ελαφριά στον ώμο της.
- Εγώ; Ποτέ! Μην το ξαναπείς αυτό… είπε και έσκασε στα γέλια. Όταν σταμάτησε, με κοίταξε χαμογελώντας. Και έπειτα είπε: Ραμόνα τι λες βγαίνουμε να δούμε τι γίνετε με τα παιδιά;
- Αχα! Και δεν βγαίνουμε; Το μόνο που ελπίζω είναι να μην έχουν πιαστεί στα χέρια. Είπα ενώ στο μυαλό μου ήρθε η σκηνή του αγριεμένου Τζόσεφ και του Ντάνιελ που είχαν τσακωθεί κάτω στο σαλόνι.
- Συμφωνώ μαζί σου, πάμε! Μου είπε η Τζένιφερ. Βγήκαμε έξω από το δωμάτιο και κατευθυνθήκαμε προς τις σκάλες. Ακούγαμε από κάτω στο σαλόνι γέλια και φωνές, αμέσως αναρωτηθήκαμε ποιοι να ήτανε. Κατεβήκαμε γρήγορα τις σκάλες, αυτό που αντικρίσαμε ήτανε απίστευτο, είδαμε τον Ντάνιελ, τον Τζόσεφ, τον Κίλαν και τον Ματ να γελάνε μέχρι σκασμού, κάτι θα είχανε πει κάτι αστείο. Δεν φαινόντουσαν καν να είναι θυμωμένοι. Αφού δεν μας είχανε πάρει χαμπάρι, η Τζένιφερ αμέσως μου ψιθύρισε:
- Μπας και τα ξαναβρήκανε;
- Λες; Έτσι φαίνεται πάντως. Της είπα παραξενευμένη.
- Χμμ… αν τα ξαναβρήκανε, το καλύτερο για σένα…!!! Μου είπε αστεία η Τζένιφερ.
- Χαχα… σκάσε ρε χαζούλα…!! Της είπα και της χάιδεψα την πλάτη της απαλά κάνοντας μια αστεία φάτσα προς αυτήν. Έπειτα μου το ανταπέδωσε και αυτή κάνοντας μια αστεία φάτσα λέγοντας μου;
- Πάμε τώρα προς τα κει μην μας πάρουν χαμπάρι και έρθουν και μας πούνε ότι τους κατασκοπεύουμε, μου είπε δίνοντας μου το χέρι της, που το οποίο το έπιασα το χέρι μου και κατευθυνθήκαμε προς τα αγόρια. Μόλις φτάσαμε κοντά τους. Αμέσως είπε ο Ντάνιελ χαμογελώντας:
- Νάτα και τα όμορφα κορίτσια μας…!!!
- Χα! σε ευχαριστούμε Ντάνιελ, γι’αυτό το ωραίο καλωσόρισμα που μας έκανε μόλις τώρα, του ανταπέδωσα, λέγοντας του χαμογελώντας. Αν και είχα κοκκινίσει λίγο με αυτόν τον τρόπο ου το είπε. Αυτό το πρόσεξε η Τζένιφερ αφού με σκούντησε απαλά στον ώμο μου. Και έπειτα μου είπε ψιθυριστά, νομίζοντας ότι δεν θα ακούγανε τα αγόρια.
- Πρόσεχε μικρούλα…! Καρφώνεσαι…!! Μετά από λίγο όμως σαν να είχε συνειδητοποιήσει ότι αυτό το άκουσαν τα αγόρια μου είπε… ωχ! Αυτό δεν έπρεπε να το ε;
- Όχι αλλά δεν πειράζει… όλοι κάνουν λάθη, της είπε ο Ματ αστεία. Έπειτα η Τζένιφερ απάντησε ντροπαλά στον Ματ:
- Ναι… έπειτα στράφηκε και σε μένα κοιτάζοντας με, με ένα βλέμμα που ήτανε σαν να έλεγε «Συγγνώμη». Εγώ αμέσως την αγκάλιασα για να μην νοιώθει άσχημα. Εντάξει μπορεί να είπε κάτι που δεν ήθελα να μάθουν τα αγόρια, αλλά έτσι και αλλιώς θα το μάθανε αργά ή γρήγορα. Δεν πειράζει σημασία είχε να ήτανε καλά η ξαδέλφη μου, ήξερα και ήξερε ότι μαζί είχαμε περάσει πολλά τα οποία τα πιο πολλά μας είχαν πληγώσει. Αλλά τώρα ήτανε αλλιώτικα. Ξαφνικά κάποιος μου διέκοψε τις σκέψεις. Και αφού ήμουν αγκαλιασμένη κάπως σφιχτά μαζί με την ξαδέλφη μου, την άφησα και γύρισα να δω ποιος ήτανε. Αφού είδα ποιος ήτανε έκανα μια ξινή μούρη και όταν είδε και η Τζένιφερ με έπιασε από το χέρι λέγοντας στα αγόρια που τόση ώρα μας κοίταζαν χαμένοι:
- Θα τα πούμε παιδιά έχουμε μια δουλίτσα. Αλλά πριν φύγουμε κάποιος από το άλλο χέρι με είχε πιάσει. Γύρισα και είδα τον Ντάνιελ, χαμογελώντας μου είπε:
- Θα σε δω μετά έτσι;
- Ναι… νομίζω, του είπα σχεδόν βεβιασμένα από την βιασύνη της Τζένιφερ. Και από μια μούρη που μας την έδινε αφού ήτανε μια από τις ψωνισμένες. Ήτανε η Εύα.
- Ωραία! Είπε αυτός χαμογελαστά. Έβλεπε ο Τζόσεφ αλλά τίποτα στο πρόσωπο του δεν έδειχνε. Μάλλον ήτανε στο μυαλό μου ότι αυτός θα μπορούσε να του αρέσω. Σίγα μην του άρεσα εγώ. Όταν έβγαλα αυτήν την σκέψη από το μυαλό μου ήμασταν έξω από το σπίτι. Πήγα να μιλήσω για το που πηγαίναμε αλλά με πρόλαβε η Τζένιφερ.
- Πω! Μου την έσπασε πάρα πολύ η Εύα, νομίζει πάντα ότι είναι κάποια. Είπε και ξεφούρνισε από τα νεύρα που είχε.
- Έχασα κανένα επεισόδιο όταν έλειπα; Και που στο καλό πηγαίνουμε; Της είπα με περιέργεια.
- Πάμε στην γεφυρούλα που σε βρήκε ο Τζόσεφ. Έχω να σου πω πολλά επεισόδια που έχασες. Αλλά καλύτερα να πάμε στην γεφυρούλα πρώτα και θα στα πω από την αρχή όπου έφυγες από το τραπέζι… ένα σου λέω πολύ ξεσηκωμός. Είπε και χαμογέλασε πονηρά αν και είχε ακόμα νεύρα.
Έτσι περπατήσαμε αργά αλλά ανυπομονούσα να φτάσω για να μου τα ξεράσει όλα. Ήμουν πολύ περίεργη να μάθω τι είχε γίνει γενικά χθες που έλειπα. Κάθε δεύτερο βήμα άκουγα την Τζένιφερ να ξεφουρνίζει, εγώ την βοηθούσα να ηρεμήσει αλλά δεν έπιανε έτσι στο τέλος τα παράτησα. Θα έβλεπα τι θα έκανα όταν θα φτάναμε στην γεφυρούλα. Όταν περπατήσαμε λίγο πιο γρήγορα λες και μας κυνηγάν, φτάσαμε. Καθίσαμε από κάτω από την γεφυρούλα. Και έπειτα άκουσα την Τζένιφερ να παίρνει μια αναπνοή, και να αρχίζει να λέει κάτι πολύ γρήγορα, έτσι την σταμάτησα και της είπα:
- Πες τα αργά και καθαρά…
- Καλά…μου είπε μισό χαμογελαστά, έπειτα είπε. Λοιπόν όταν έφυγες από το τραπέζι… είπε και άρχισε να διηγείται. Έτσι ότι μου έλεγε το είχα στο μυαλό το πως έγινε:
Όταν έφυγα ο Τζόσεφ ρώτησε αμέσως την Τζένιφερ.
- Έκανα κάτι κακό;
- Αστό Τζόσεφ αφού δεν καταλαβαίνεις, μην ρωτάς. Άντε γεια σας.
- Που πας; Ρώτησε ο Ματ
- Πάω να βρω την ξαδέλφη μου. Το απαγορεύεις; Ρώτησε νευριασμένα η Τζένιφερ.
- Όχι αλλά δεν θα έπρεπε να το συζητήσουμε ήρεμα αυτό το θεματάκι; Ρώτησε ήρεμα ο Ματ.
- Τι θέλετε να πούμε; Αρκετά ρεζίλη δεν κάνετε την Ραμόνα μπροστά στο τραπέζι; Είπε αρκετά νευριασμένη η Τζένιφερ.
- Ωραία πάμε να το συζητήσουμε στο γραφείο. Είπε ο Ματ το ίδιο ήρεμα όπως και πριν.
- Μην φύγεις, βρε Ματ εσύ. Τους διέκοψε η Εύα αγκαλιάζοντας τον από τους ώμους του. Η Τζένιφερ κατάλαβε προς το που το πήγαινε η Εύα, αλλά ήτανε ήδη αργά. Είχε γίνει πράσινη από την ζήλεια της. Και όπως είχε και τα νεύρα μαζί, ήτανε έτοιμη να της ορμίσει. Αλλά ευτυχώς μπήκε στην μέση ο Κίλαν πριν πάει η Τζένιφερ να της ορμίσει και τα καταλάβουν όλα όλοι τους. Έτσι ο Κίλαν είπε:
- Συγνώμη Εύα αλλά θα στον πάρουμε, πάμε παιδιά, είπε απευθυνόμενα στα παιδιά τον Τζόσεφ, τον Ματ και την Τζένιφερ ενώ είχε σηκωθεί από την καρέκλα του.
Τα παιδιά τον ακολούθησαν. Μέχρι που έφτασαν στην πόρτα του γραφείου. Μπήκανε όλοι μέσα, στην πολυθρόνα κάθισε ο Ματ, στην άλλη πολυθρόνα ο Κίλαν, η Τζένιφερ κάθισε στον καναπέ ενώ ο Τζόσεφ ήτανε όρθιος και πήγαινε περπατώντας πέρα δώθε εκνευρισμένος. Ώσπου σταμάτησε και κοίταξε την Τζένιφερ διάπλατα ρωτώντας της όλο απορία:
- Τι έπαθε Τζένιφερ, η Ραμόνα και έφυγε από το τραπέζι έτσι; Της έκανα κάτι κακό;
- Το κακό είναι ότι ερωτεύθηκε λάθος άτομο, είπε ήρεμα η Τζένιφερ αλλά όλο με νόημα.
- Άρα είναι ερωτευμένη μαζί μου; Εγώ δεν… δεν είμαι μαζί της. Οι λέξεις του δύσκολα έβγαιναν από το στόμα του, σαν να μάσαγε τα λόγια του. Αυτό η Τζένιφερ το διέκρινε και μου το είπε.
- Αφού τώρα έμαθες τι συμβαίνει, να πάω στην ξαδέλφη μου; Ρώτησε ήρεμα η Τζένιφερ αλλά η απάντηση του Τζόσεφ την παραξένεψε αφού ήτανε ένα απλό « όχι» και μετά από λίγο να της λέει:
- Θα πάω εγώ…
Αφού είχε τελειώσει το σκηνικό του Τζόσεφ το πως πήραν τα πράγματα, η Τζένιφερ αναστέναξε και μου είπε όταν βρισκόμουν στην πραγματικότητα πια.
- Αυτά τα λίγα έγιναν, με το θέμα Τζόσεφ αγαπητή μου. Τα υπόλοιπα τα είδες. Ήρθε να σε βρει… και εσύ του είπες όλα εκείνα που μου είπες στο δωμάτιο. Πάντως να ξέρεις όταν γύρισε έβριζε και κοπανούσε τα χέρια του στο τραπέζι δυνατά, δεν ξέρω τι τον έπιασε. Μάλλον κανένας δεν ήξερε… εγώ νόμιζα ότι τσακωθήκατε άγρια, αλλά από ότι μου είπες δεν έγινε αυτό. Άρα… πιστεύω ότι νοιώθει κάτι για σένα απλά φοβάται να στο δείξει. Είπε η Τζένιφερ παίρνοντας μια ανάσα, όταν τελείωσε εκείνο το μεγάλο συμπέρασμα. Το μόνο που της είπα εγώ ήτανε:
- Αφού ξέρεις Τζένιφερ ότι δεν είναι αυτό, αναστέναξα , έτσι παίρνοντας μια ανάσα και εγώ από το καθαρό αέρα πρόσθεσα έπειτα. Με τον Ματ και με σένα τι γίνετε;
- Σαν τι να γίνετε;
- Τζένιφερ, ξέρεις τι εννοώ, έγινε τίποτα μεταξύ σας; Α! και τώρα που το θυμήθηκα πως ξέρατε ότι ήμουν με τον Ντάνιελ.
- Σχετικά για τον Ντάνιελ, μύρισε την μυρωδιά του στην γεφυρούλα ο Κίλαν. Όποτε ενστικτωδώς όλοι τους εκτός από μένα σας περιμέναμε. Και το βράδυ είδα εκείνα τα περίεργα όνειρα σαν και αυτά που είδες. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Αλλά τότε που μου είπες ότι είδαμε τα ίδια και ήτανε κομμάτια του παρελθόντος τα πίστεψα. Το μόνο όνειρο που δεν είδα και το είδες εσύ, ήτανε αυτό με τον Ντάνιελ και τον Τζόσεφ που τσακωνόντουσαν για την Καρολίνα. Αν και έχω ήδη ξεφύγει από αυτά που με ρώτησες, από ότι κατάλαβα ο Τζόσεφ… Ραμόνα, φοβάται να αγαπήσει ξανά. Γιατί κοίτα! Είπε και έβγαλε ένα κομμάτι χαρτί κίτρινο και λίγο καμένο. Έπειτα είπε η Τζένιφερ. Αυτό ήτανε ένα κομμάτι χαρτί από το ημερολόγιο του Τζόσεφ.
- Πως το βρήκες; Ρώτησα με αγωνία και απορία μαζί.
- Έψαχνα ένα βιβλίο που μου ζήτησε ο Ματ από την βιβλιοθήκη στο γραφείο των αγοριών, και κατά λάθος έριξα ένα άλλο βιβλίο και άνοιξε και είδα αυτό το χαρτί. Διάβασε το αν θες.
Και φυσικά ήθελα πολύ να το διαβάσω το πήρα από τα χέρια της. Και ναι ήτανε ημερολόγιο αφού στην αρχή είχε αυτήν την ημερομηνία «23 Ιουλίου 1411». Πριν το διαβάσω μου ήρθαν εικόνες της οικογένειας μου.
Πέρυσι τέτοια μέρα όπως και του ημερολόγιου 23 Ιουλίου 2010 είχαμε γλέντια μεταξύ της οικογένειας μου και της Τζένιφερ. Η Τζένιφερ έκλεινε τα 18 και ένοιωθε απέραντη ευτυχία αφού θα πήγαινε στο κολέγιο. Ενώ εγώ έκλεινα τα 16 θα πήγαινα στην Δευτέρα λυκείου. Ήμουν πιο μικρή από την Τζένιφερ αλλά αυτό δεν είχε σημασία για μένα. Αυτό που είχε σημασία ήτανε ότι μπορούσαμε να κάνουμε τα γενέθλια μας μαζί. Σήμερα όμως ήτανε 16 Ιουνίου 2011. Εκείνο το ταξίδι που ανυπομονούσαμε να πάμε, αλλά πήγε στραβά. Πέρασαν 5 μέρες από τότε. Δεν ήτανε πολλές μέρες, το ξέρω. Αλλά για μένα μου φάνηκε για αιώνες. Ξαφνικά με ταρακούνησε η Τζένιφερ να ξυπνήσω από τις αναμνήσεις, λέγοντας μου:
- Εγώ φεύγω να το διαβάσεις μόνη σου.
- Οκ! Αλλά που θα πας εσύ τώρα; Της είπα με απορία.
- Θα πάω να φάω τίποτα γιατί πείνασα. Μου είπε, πιάνοντας την κοιλιά που εκείνη την στιγμή έκανε παράπονα στην Τζένιφερ.
- Οκ! Καλή όρεξη της είπα χαμογελώντας. Έκανε μεταβολή και έκανε δυο βήματα, έπειτα σαν να θυμήθηκε κάτι σταμάτησε και στράφηκε σε μένα λέγοντας μου:
- Α! ξέχασα να σου πω… ότι και αν διαβάσεις στο κομμάτι του χαρτιού από το ημερολόγιο είναι όλα αλήθεια. Αναστέναξε και έπειτα μου είπε: Μου τα επιβεβαίωσε ο Ματ.
Πριν προλάβω να της πω και πως την άφησε ο Ματ να το κρατάει ακόμη αυτό το κομμάτι χαρτιού από το ημερολόγιο. Ήτανε ήδη αργά. Είχε απομακρυνθεί. Έτσι εγώ έμεινα κοιτάζοντας το χωρίς να το διαβάζω, κάτω από την γεφυρούλα. Δεν ξέρω τι με περίμενε να δω σε αυτό το χαρτί. Ότι και αν ήτανε έπρεπε να το διαβάσω. Έτσι ξεκίνησα και άρχισα να το διαβάζω σιγανά.

τωρα μολις το διαβασα αλλα εχω μπερδευτει με την υποθεση.
μαλλον επειδη δεν θυμαμαι τι ακριβως εγινε στο τραπεζι που αναγκασε την ραμονα να φυγει και ποτε πηγε ο τσοζεφ στο δωματιο της.

μπορεις λιγακι να μου κανεις μια μικρη αναδρομη???

χαχα δεν πειραζει.... να κοιτα:

1. Η Ραμονα ειχε φυγει εξαιτιας του Τζοσεφ που την ειχε ρεζιλεψει μπροστα στους αλλους ενω σκεφτοταν κατι ή αλλιως επειδη ητανε στον κοσμο της.

2. Ο Τζοσεφ δεν ειχε παει στο το δωματιο της, οταν ειχε φυγει η Ραμονα μετα απο λιγο πηγε να την βρει. Και μιλουσαν μια εντονα μια ηρεμα ολα αυτα στην γεφυρουλα.... και μετα απο κατι που ειπε η Ραμονα εφυγε ο Τζοσεφ.. και εμεινε μονη βλεποντας μετα και τα ονειρα.

3.Την επομενη μερα που ειχε ερθει και με τον Ντανιελ η Ραμονα τα ειχε πει ολα αυτα στην Τζενιφερ στην ξαδερφη της αυτα που ειχαν συμβει την προηγουμενη μερα! και με τον Ντανιελ και με τον Τζοσεφ.

4. προς το τελος η Τζενιφερ κανει μια αναδρομη στο παρελθον το πως εφεραν τα πραγματα πριν ο Τζοσεφ φυγει και ψαξει για να βρει την Ραμονα μες το χαος....

Ελπιζω να σε καλυψα....

με καλυψες

και αυτο λιγο μικρουτσικο αλλα enjoy it!


14ο Κεφάλαιο

‘23 Ιουλίου 1411’ ‘κάπου στα μεσάνυχτα’

‘Αγαπητό μου σημειωματάριο ή αλλιώς ημερολόγιο. Τέλος πάντων αυτό που θέλω να σου γράψω είναι ότι θα πάρω εκδίκηση ειδικά από τους 3 λύκους. Ή από τον Ντάνιελ αν και δεν έκανε τίποτα αυτή την φόρα, δεν με νοιάζει ή είμαι πολύ κακός; Εγώ αυτήν την φόρα; Δεν με νοιάζει, Τέλος! Για να καταλάβεις με το ζόρι τα γράφω αυτά που γράφω. Ήτανε μια πολύ δύσκολη νύχτα… το άτομο που αγαπούσα και αγαπούσε ο αδερφός μου κάηκαν μέσα στις φλόγες που άναψαν οι 3 λύκοι. Τώρα μόνο την σκόνη από το σώμα τους έχουμε. Έχω τόσο μίσος και τόση οργή, που είμαι έτοιμος να σκοτώσω ότι βρω μπροστά μου. Δεν αντέχω ούτε ένα λεπτό από την αγαπημένη μου Καρολίνα. Θέλω να δω το χαμόγελο της, να νοιώσω την ζεστασιά της, να νοιώσω ξανά τα ζεστά της φιλιά. Αλλά τίποτα αυτή έφυγε νωρίς από την ζωή μου. Δεν θέλω να ξανά ερωτευθώ για να πεθαίνει το άλλο μου μισό, εξαιτίας μου επειδή είμαι βρικόλακας. Εγώ, δεν μπορώ να ξανά ερωτευθώ, αλλά για τον αδερφό μου τον Ματ δεν το αποκλείω. Ήτανε λες πως η Καρολίνα και η Ραφαέλα ξέρανε ότι θα πεθάνουνε. Κάνανε κάτι διάφορα. Όπως, μας είχαν πει χθες ότι τα βραχιόλια τους και τα ημερολόγια θα κρύβανε σήμερα. Και όντως, δεν τα βρήκαμε ψάξαμε αλλά τίποτα. Το μόνο που μας είπαν ήτανε ότι τα βραχιόλια και τα ημερολόγια θα αποκαλυπτόντουσαν στους άλλους εκλεκτούς, επειδή είχανε κάνει κάτι μάγια με δυο άλλες φίλες μας, την Μπρέττα και την Κιμ, οι οποίες είναι μάγισσες. Αλλά και αυτές μαζί με τα κορίτσια κάηκαν στις φλόγες. Λοιπόν, αφού σου έγραψα αυτό που νοιώθω θα σου πω καληνύχτα να πάω να σκεφτώ μόνος μου και να ξεκουραστώ και λίγο. Καληνύχτα σου.

Από τον
Τζόσεφ…’
Κατάλαβα… κατάλαβα τι περνούσαν, ο Τζόσεφ, ο Ματ και ο Κίλαν οι οποίοι ήτανε τόσο επιφυλακτικοί. Κατάλαβα τι είδους άνθρωποι είναι οι 3 λύκοι. Κατάλαβα τι περνούσε ο Ντάνιελ. Κατάλαβα τι αδικία κρατούσε τόσα χρόνια. Κατάλαβα πως πεθάνανε η Ραφαέλα και η Καρολίνα. Κατάλαβα πως βρήκαμε τα ημερολόγια με τα βραχιόλια… αλλά κατάλαβα ότι είχαμε έναν μεγάλο κίνδυνο να περάσουμε. Ο οποίος είναι οι 3 λύκοι. Και ότι για μένα πάει ο Τζόσεφ, το μόνο που έχω να κάνω είναι να περνάω καλά. Και αυτό θα κάνω.
Καθόμουν για λίγη ώρα στην γεφυρούλα αφότου είχα διαβάσει το κομμάτι από το χαρτί του ημερολογίου του Τζόσεφ, και σκεφτόμουν. Το είχα βάλει μέσα. Σκεφτόμουν και πάλι σκεφτόμουν. Ώσπου ένα χέρι με έφερε στην πραγματικότητα… ήτανε του Ντάνιελ, ο οποίος είχε ένα πονηρό γέλιο στα χείλι του. Τον κοίταζα, και με κοίταζε. Του είπα να καθίσει δίπλα μου, αυτός αμέσως είπε ναι και κάθισε. Για λίγη ώρα δεν μιλάγαμε ώσπου αναστέναξε και έπειτα μου είπε:
- Ξέρεις… είναι πολύ ωραία από εδώ η θέα.
Εγώ του κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Και φυσικά συμφωνούσα. Μπροστά μας ήτανε το μικρό ποταμάκι που πήγαινε στο προορισμό του, που στο πλάι του έβλεπες μικρά βραχάκια. Από την άλλη πλευρά ήτανε χλωρό χορταράκι, λίγο πιο πέρα προς τα αριστερά ήτανε ένα δάσος στην αρχή συμπαθητικό αλλά όσο και αν πήγαινες μέσα ήτανε τρομακτικό. Πολύ τρομακτικό. Αλλά αυτό εμένα δεν με ένοιαζε και πολύ. Πολλά μέτρα παρά πέρα ήτανε τοίχος με μια καγκελόπορτα αυτή ήτανε η έξοδος για να φύγεις από το «Τεράστιο σπίτι». Ήτανε όμως ένα πολύ ωραίο μέρος. Εκτός από όλα αυτά, υπήρχε ο καθαρός αέρας, που ανάσανες σαν να ήσουνα στο παράδεισο. Έτσι ένοιωθα εγώ.
Πήρα μια βαθιά ανάσα. Έπειτα ξανά κοίταξα γύρω μου, αφού είχα πάρει μια δόση από αυτήν την ομορφιά, έστρεψα το κεφάλι μου στο Ντάνιελ που τόση ώρα με κοίταζε σαν να ήμουν το μικρό παιδάκι που ήθελε νταντά. Και του είπα:
- Είναι πάρα πολύ ωραία, όταν σιγά-σιγά μαθαίνεις την αλήθεια.
- Ναι… αλλά και φυσικά όταν έχεις κάποιον εδώ για να σε συντροφεύει. Είπε ο Ντάνιελ με σοβαρό τόνο κοιτάζοντας μια στα μάτια μου, μια στην θέα.
- Ναι έχεις δίκιο, του χαμογέλασα πονηρά. Μια που το συζητάμε αυτό, πως και από εδώ;
- Ε… έλεγα να σου κάνω λίγη παρέα.
- Έλα Ντάνιελ σιγά μην είναι αυτό, θα είναι και κάτι άλλο σίγουρα. Του είπα χαμογελαστά.
- Χμ… κάτσε να σκεφτώ…! Χμ.. τώρα που το σκέφτομαι υπάρχει κάτι.
Όταν είχε τελειώσει την πρόταση του, με κοίταξε μέσα στα μάτια με τα δικά του. Έβαλε τα χέρια του γύρω από το πρόσωπο μου, το χάιδευε με αργές κινήσεις. Έκλεισε τα μάτια του αργά, έπειτα σιγά-σιγά τα χείλη του έφταναν στα δικά μου. Ξαφνικά άνοιξε τα μάτια του και απομακρύνθηκε. Σηκώθηκε. Με κοίταξε μέσα στα μάτια πάλι και μου είπε μονότονα:
- Καλύτερα να πάμε μέσα.
- Ναι… του απάντησα ξερά. Αυτός πήγε να μου δώσει το χέρι του για βοήθεια να σηκωθώ. Αλλά τον απέρριψα λέγοντας του: Μπορώ και μόνη μου.
Έφυγα χωρίς να τον κοιτάξω, με είχε εκνευρίσει τόσο πολύ η στάση του πριν. Που δεν ήθελα καν να τον κοιτάξω ξανά, ούτε να του μιλήσω. Γιατί;;; Γιατί είναι ίδιος ο Τζόσεφ. Νομίζει ότι όλες θα είναι τα παιχνίδια τους. Τέρμα αυτό. Δεν θα ασχοληθώ άλλο με αυτό το θέμα. Και πάλι είχα πάρει τις απαντήσεις μου για την συμπεριφορά του Τζόσεφ. Αλλά και πάλι δεν μπορούν οι άντρες να κάνουν εμάς τις γυναίκες ότι θέλουν.
Τον είχα αφήσει 10 μέτρα πίσω μου, με κοίταζε σαν χαμένος. Αλλά δεν πολύ νοιάστηκα! Είχα τόσο θυμό μέσα μου που το κομμάτι χαρτιού από το ημερολόγιο του Τζόσεφ το κράταγα τόσο σφιχτά που σίγουρα θα είχε βρεχτεί από τον ιδρώτα μου.
Άνοιξα με τα δυο μου χέρια την πόρτα από το «Τεράστιο Σπίτι» και μπήκα μέσα. Σίγουρα θα είχα κάνει θόρυβο, γιατί όσοι ήτανε στο δωμάτιο με κοίταξαν με απορία. Έκανα ένα δυνατό χτύπο με τις γόβες μου, και χαμογέλασα στον Τζόσεφ ο οποίος ήτανε εκεί. Αλλά αυτό το χαμόγελο δεν ήτανε παρά για να του σπάσω τα νεύρα. Και τα είχα καταφέρει, αφού αντί να του πω κάτι σαν ένα «Συγνώμη είχες δίκιο». Του γύρισα την πλάτη κάνοντας του μια χειρονομία. Αφού είχα δει ότι είχε σφίξει τις γροθιές του από τον θυμό του. Του γύρισα την πλάτη και έφυγα περηφάνια για τον εαυτό μου. Το είχα ευχαριστηθεί. Έτσι έφυγα, ακούγοντας μόνο τον ήχο από τις γόβες μου. Ανέβηκα τις σκάλες, ακούγοντας τον Τζόσεφ να βρίζει. Και όταν τελικά είχα φτάσει στο τελευταίο σκαλί. Γυρνάω το κεφάλι μου που εκείνη την στιγμή συγχρόνως μπήκε μέσα ο Ντάνιελ. Με κοίταξε μέσα στα μάτια, εγώ του χαμογέλασα σαρκαστικά, έπειτα του έστρεψα την πλάτη μου και έφυγα με έναν τρόπο που τον εξέπληξε. Όταν είχα φτάσει απέξω από την πόρτα του δωματίου μου, έβγαλα το κλειδί και μπήκα μέσα. Έπειτα μπήκα μέσα κλείνοντας αργά την πόρτα. Ακούμπησα απάνω της, και σιγά-σιγά έπεφτα, ώσπου είχα ακουμπήσει κάτω. Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα… « Τώρα τουλάχιστον έμαθαν ότι δεν είμαι το παιχνίδι τους».

την φιλησε τελικα ή απομακρηνθηκε πριν την φιλησει?
και γιατι νομιζει πως ειναι το παιχνιδι τους?

δεν την φιλησε απομακρυνθηκε!!
ειναι σαν να παιζουν μαζι της αυτα τα δυο αγορια, αλλα θα ειναι κατι αλλο... γι'αυτο και αυτη νομιζει οτι ειναι ενα απο το παιχνιδακι τους!

ειπα κι εγω. γιατι κι εγω καταλαβα οτι απομακρυνθηκε, και αναρωτηθηκα γιατι θυμωσε

χμμ θα δουμε τι θα γινει στην συνεχεια!