ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

χαχα

Ευχαριστώ πολύ κ να η συνέχεια!
Απολαύστε το

17ο Κεφάλαιο

Είχα ξυπνήσει πριν από μερικά λεπτά, ήμουν ιδρωμένη και η πληγή μου με πονούσε πολύ. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω αλλά αυτό που ήξερα ήταν ότι είχε έρθει το τέλος μου, το είχα νοιώσει.
Είχαν περάσει κιόλας 3 εβδομάδες και 5 μέρες από τότε που πρωτοφτάσαμε στο «Τεράστιο σπίτι». Γενικά, ήμουν μια χαρά αν καλοσκεφτείς τα τόσα επεισόδια που είχαν διαδραματιστεί στην ζωή μου: τα είχα ξαναβρεί με τα παιδιά και περνούσαν ευχάριστα οι ώρες, οι οποίες ήτανε γεμάτες γέλιο και αγάπη. Η ξαδέλφη μου, η Τζένιφερ, από ό, τι είχα προσέξει, μετά τον Τζόσεφ και τον Ντάνιελ, την φλέρταρε πάρα πολύ ο Ματ και ο Κίλαν. Κανένας από τους δυο όμως δεν είχε καταλάβει τα συναισθήματα που είχαν γι’ αυτήν, μα ούτε καν το είχαν πει ανά μεταξύ τους ή σε κάποιον άλλον. Μια μέρα, την δεύτερη εβδομάδα νομίζω, η Τζένιφερ, καθώς περπατούσε, κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι και χωρίς να κοιτάζει που πήγαινε, έπεσε κατά λάθος πάνω στον Ματ. Ούτε αυτός την είχε προσέξει στο παρελθόν, έτσι, είχαν αρχίσει να μιλάνε και οι δυο τους ταυτόχρονα. Κανένας σίγουρα από τους δυο δεν κατάλαβε τίποτα, μέχρι που ο Ματ την σταμάτησε και την παρότρυνε να μιλήσει αυτή πρώτη. Εν τω μεταξύ, πίσω από τις σκάλες, καθόμουν εγώ με τον Ντάνιελ και παρακολουθούσαμε με προσοχή όλο αυτό το όμορφο θέαμα!
- Συγνώμη Ματ, αλλά δεν έβλεπα που πήγαινα. Ήμουν...ήμουν τόσο απορροφημένη από αυτό το βιβλίο, είπε αναστενάζοντας θλιμμένα η Τζένιφερ.
- Δεν πειράζει. Ό, τι έγινε, έγινε! Έτσι και αλλιώς, έπεσες επάνω σε κάποιον που τυχαίνει να του αρέσουν εξίσου τα βιβλία! Ποιο βιβλίο διαβάζεις; Είπε με όλο χαμόγελο ο Ματ.
- Ε… Κάποιο θα διαβάζω και εγώ! Του είπε χαμογελαστά η Τζένιφερ, που φαινόταν ελαφρώς αναψοκοκκινισμένη.
- Αχά, είπε ο Ματ, κοιτάζοντας την στα μάτια, με ένα χαμόγελο στα χείλη. Έπειτα, από εκεί που δεν το περίμενε η Τζένιφερ, ο Ματ της πήρε το βιβλίο από τα χέρια της.
- Έλα Ματ δώσ' το, σε παρακαλώ! Είπε, εντελώς παραπονιάρικα, η Τζένιφερ.
- Όχι ακόμα, περίμενε… είπε ο Ματ, διαβάζοντας στην συνέχεια τον τίτλο του βιβλίου. Διαβάζεις Τζέιν Ώστεν; Την ρώτησε εκείνος απορημένος.
- Ναι, κατά κάποιον τρόπο, εγώ και η Ραμόνα, ε δηλαδή… κόμπιασε εκείνη
- Πες το με δικά σου λόγια. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Δεν θα μας διακόψουν. Είπε ο Ματ χαμογελώντας, ενθαρρύνοντας την να συνεχίσει. Η Τζένιφερ χαμογέλασε νευρικά και συνέχισε, με περισσότερο θάρρος αυτή την φορά.
- Ε να, η Τζέιν Ώστεν είναι μια από τις αγαπημένες μας συγγραφείς. είπε χαμογελώντας, ενώ συνέχισε, λέγοντας. Και ναι, ξέρω πως εσένα μπορεί να σου φαίνεται ότι είμαι ηλίθια που διαβάζω τα βιβλία της ή ακόμα και την ζωή της, αλλά έτσι είμαι εγώ και αν σου αρέσει. Εν τω μεταξύ, όση ώρα μιλούσε η Τζένιφερ, κούναγε νευρικά τα χέρια της, κοιτάζοντας ελαφρώς ντροπιασμένη και νευρική τον Ματ. Όταν τελείωσε, άρπαξε από τα χέρια του το βιβλίο και έστριψε προς τις σκάλες για να φύγει, μέχρι που άκουσε τον Ματ να της λέει.
- «Περηφάνια και Προκατάληψη» Είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Η Τζένιφερ, ακούγοντας αυτό, χαμογέλασε, νιώθοντας ένα σκίρτημα στην καρδιά, συνεχίζοντας να ανεβαίνει τις σκάλες.
Αυτή η προσπάθεια του Ματ να την φλερτάρει μας εξέπληξε έμενα και τον Ντάνιελ. Όταν είχαν φύγει και οι δυο από το οπτικό μας πεδίο, βγήκαμε από την κρυψώνα μας, γελώντας και μη μπορώντας να σταματήσουμε. Ξαφνικά, ακούσαμε την φωνή του Τζόσεφ:
- Γιατί γελάτε; Ρώτησε απορημένος, ανασηκώνοντας τους ώμους του.
- Και να στο λέγαμε, μπορεί και να μην μας πίστευες, του είπα εγώ με μια πονηρή έκφραση.
- Τι, τι έγινε; Τι μαθαίνετε εσείς πρώτοι και εμάς μας αφήσατε να το μάθουμε τελευταίοι; Τι; Μας κοιτούσε, γεμάτος περιέργεια αυτή την φορά. Μετά, κοίταξε εμένα, παροτρύνοντας με να του πω, εφόσον όμως έβλεπε ότι δεν μπορούσα να συγκρατήσω το γέλιο μου, κοίταξε τον Ντάνιελ, γεμάτος ελπίδα ότι, εκείνος τουλάχιστον, θα του έλεγε τι είχε συμβεί. Ο Ντάνιελ σοβάρεψε απότομα και άρχισε να λέει:
- Λοιπόν άκου…
Και έτσι του τα είπε όλα. Όταν τελείωσε, είπα εγώ, αναστενάζοντας από ευτυχία για εκείνους.
- Ερωτευμένοι φαίνονται!
- Ωχ! Ντάνιελ μίλησε η ειδική, είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου ο Τζόσεφ και είχαν σκάσει στα γέλια μαζί με τον Ντάνιελ. Τους αγριοκοίταξα και έπειτα είπα, σε πιο ήρεμο τόνο:
- Δεν θα το σχολιάσω αυτό, για το δικό σας το καλό. Για να αλλάξω θέμα, πότε θα παίξουμε μπουγέλο;
- Θα πάει αύριο ο Κίλαν να πάρει νεροπίστολα και ό,τι άλλο μπορεί να χρειαζόμαστε και θα είμαστε έτοιμοι! Είπε ο Ντάνιελ, χαμογελώντας πονηρά.
- Ωραία! Λοιπόν σας αφήνω τώρα, έχω να κάνω κάτι, τους είπα και τους χαιρέτησα, κουνώντας τα χέρια μου.
Όταν είχα φύγει μακριά τους και καθώς ανέβαινα τις σκάλες, κοίταξα τριγύρω μου και αισθάνθηκα ότι έπρεπε να έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα προτού φύγω εντελώς από αυτό το σπίτι. Έτσι, ξεκίνησα να βλέπω τα πάντα γύρω μου, διαγράφοντας το τοπίο ξεκάθαρα μες στο μυαλό μου.
Πρώτα- πρώτα, εφόσον ήμουν στο επάνω πάτωμα, θα έλεγα ότι οι σκάλες ήτανε στο κέντρο του σπιτιού και γύρω στα 4 μέτρα πλάτος. Δεξιά και αριστερά από τον διάδρομο, υπήρχανε δωμάτια, που μερικά από αυτά, όπως μας είχε πει και ο Ρον την δεύτερη μέρα, κρύβανε πάρα πολλά μυστικά. Ορισμένα από αυτά οδηγούσαν και σε άλλα δωμάτια ή ακόμη και σε μυστικούς διαδρόμους. Θυμάμαι μια μέρα που μπήκα, κατά λάθος, σε ένα δωμάτιο μικρό, με μια αντίστοιχα μικρή βιβλιοθήκη. Ξαφνικά, άγγιξα τυχαία κάτι από την βιβλιοθήκη και τραβήχτηκε από μόνο του σαν μοχλός, εμφανίζοντας μια μυστική είσοδο. Ήμουν έτοιμη να την διασχίσω, μέχρι που μπήκε μέσα στο δωμάτιο ο Τζόσεφ λέγοντας μου απαγορεύεται! Ώρες-ώρες, μπορεί να γίνει μέχρι και εκνευριστικό αυτό το παιδί. Δεν είχα δώσει, όμως, και πολύ σημασία σε αυτό το θέμα.
Συνεχίζοντας να παρατηρώ τον χώρο γύρω μου, πρόσεξα δυο πίνακες ζωγραφικής. Ο ένας απεικόνιζε ένα καράβι που προσπαθούσε να αντισταθεί στην καταιγίδα και ο άλλος αναπαριστούσε έναν άνθρωπο με ολόμαυρα τα μάτια, λες και ήτανε τυφλός. Κρατούσε και μια καρδιά στα χέρια του. Τότε, πρόσεξα πως υπήρχε και μια επιγραφή στο τέλος του. Την διάβασα ψιθυριστά. «Ακόμη και η Αγάπη μπορεί να είναι τυφλή» ''Πόσο σοφό ήτανε αυτό;'' αναρωτήθηκα ξαφνικά από μέσα μου, χωρίς να ξέρω το γιατί.
Γύρισα το βλέμμα μου και μπορούσα να δω προς τα κάτω, προς το μεγάλο σαλόνι όπου εκεί μαζευόμασταν για τα πάρτι μας ή, για να το θέσω καλύτερα, για τις γιορτές μας. Το μεγάλο σαλόνι βρισκόταν προς τα δεξιά, προτού καν φτάσεις όμως σε αυτό υπήρχε και ένα μικρό σαλονάκι για να βρισκόμαστε εκεί τις καθημερινές μας. Λίγο παραδίπλα, που βρισκότανε το γραφείο των παιδιών, παρατήρησα πως ήτανε κάπως μεγαλούτσικο, έχοντας μέσα δυο μπανιέρες και αντίστοιχες τουαλέτες. Είχα μπει και στα δυο μπάνια από δυο φορές. Η μια φορά ήτανε γύρω στην δεύτερη μέρα, με το παράξενο σημείωμα που τελικά άνηκε στον Ντάνιελ, και αποκοιμηθήκαμε εκεί μιλώντας σχετικά με αυτό. Την άλλη την φορά, επρόκειτο για τη συνομιλία μου με τον Τζόσεφ και τον Ντάνιελ ώστε να τα ξαναβρούμε. Επίσης, στο μικρό σαλονάκι μπορούσες να διακρίνεις μια ντουλάπα με διαφανεί τζάμια, όπου εμπεριέχονταν όλα τα είδη των ποτών.
Στα αριστερά, κάπου στο βάθος, παρευρίσκονταν συνήθως το προσωπικό του «Τεράστιου Σπιτιού» και λίγο πιο δίπλα η κουζίνα. Ξαφνικά, μπορούσες να δεις μια μυστική είσοδο ή έξοδο όπου εκεί μπαινόβγαινε το προσωπικό. Λίγο πιο πέρα, ήτανε μια μεγάλη τραπεζαρία για περίπου 40 άτομα ή και περισσότερο, μα για να το δεις αυτό, έπρεπε να ανοίξεις την πόρτα και να μπεις μέσα. Εκτός της τραπεζαρίας, συνεχίζονταν το μικρό σαλονάκι, με μικρούς καναπέδες και ένα μαύρο, ξύλινο σχεδόν και σε μισό μέτρο τραπεζάκι. Την δεύτερη μέρα που ήταν και ο χορός, ο χορός μου και της Τζένιφερ, με λίγα λόγια, τον είχαμε κάνει στο μικρό το σαλονάκι, όπου και στα δεξιά του είχε αναμμένο και το τζάκι.
Έπρεπε να το παραδεχτώ, αυτό το σπίτι ήταν πολύ μεγάλο. Προτού φύγω, από 'κει που απλώς παρατηρούσα, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στους πολυελαίους. Ήτανε πραγματικά πολύ ωραίοι και με χρυσό επάνω τους. Αυτό το σπίτι σε μάγευε από εκεί που δεν το περίμενες.
Έκανα στροφή προς τα αριστερά, εκεί όπου βρίσκονταν και το δωμάτιο μου. Έφτασα μπροστά στην πόρτα. Την άνοιξα και μπήκα. Δεν είχα παρατηρήσει μέχρι τότε το δωμάτιο που διέμενα εγώ με τη Τζένιφερ:
Αυτό το δωμάτιο ήτανε το αγαπημένο μου. Ήταν αρκετά μεγάλο και ευρύχωρο, εφόσον χωρούσαν δυο διπλά κρεβάτια μέσα του. Τα κρεβάτια είχανε τέσσερα σιδερά, ένα σε κάθε άκρη τους, τα οποία ήταν στολισμένα με σκούρο και ανοιχτό πράσινο που έπεφταν από πάνω μέχρι κάτω σαν κουρτίνες. Ήτανε σαν τα παλιά κρεβάτια για τις βασιλικές οικογένειες. Το στρώμα τους ήτανε μέτριο, ούτε πολύ μαλακό αλλά ούτε και πολύ σκληρό. Ήταν ό, τι έπρεπε. Το ένα κρεβάτι είχε ως θέα το παράθυρο. Αυτό ήταν το δικό μου. Δίπλα μου, βρισκόταν και το κρεβάτι της Τζένιφερ. Έπειτα, μπροστά μας και προς τα δεξιά, υπήρχαν πέντε μεγάλες ντουλάπες, βαμμένες σε γαλάζιο και λίγο άσπρο χρώμα. Στις δυο από αυτές υπήρχαν παλιά φορέματα που φορούσαν η Ραφαέλα και η Καρολίνα. Επίσης, περιέχονταν και ασορτί γόβες. Οι άλλες δυο είχανε τα δικά μας πράγματα, ενώ η άλλη χρησίμευε ως σκευοφυλάκιο.
Δίπλα στο παράθυρο, σχεδόν από κάτω του, βρισκόταν ένα κομοδίνο, ενώ ένα άλλο χώριζε τα κρεβάτια μας και ένα άλλο ήταν κοντά στην πόρτα. Προς τα αριστερά, υπήρχαν δυο μικρές πόρτες που σε οδηγούσαν σε δυο πολυτελείς μπανιέρες γεμάτες με διάφορα αφρόλουτρα και διάφορα άλλα είδη υγιεινής. Έξω από αυτές τις πόρτες και λίγο πιο δίπλα ήταν δυο μεγάλα γραφεία, σε περίπτωση που ήθελες να φτιαχτείς ή να διάβαζες.
Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι σε απαλό ροζ και λίγο μοβ στον ένα τοίχο. Υπήρχαν, επίσης, κάτι φωτογραφίες σε κορνίζα της Ραφαέλας και της Καρολίνας. Όσον αφορά τον φωτισμό, είχαμε δυο φωτιστικά και δυο πολυελαίους. Όλα ήταν έξοχα, μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Κατευθύνθηκα προς το παράθυρο και έριξα μια ματιά προς τα έξω. Το σπίτι αυτό, εκτός του ότι ήτανε πολύ μεγάλο, είχε και μεγάλο κήπο. Προς τα δεξιά του, υπήρχε το ράντζο, το οποίο και αυτό ήταν αρκετά μεγάλο. Προτού φτάσεις την πόρτα με τα σιδερένια κάγκελα, βρίσκονταν ένα σημείο όπου το μικρό ρυάκι χώριζε την γη στα δυο. Γι’ αυτήν την ειδική περίσταση, είχαν μια γεφυρούλα, η γνωστή σε εμάς. Απέναντι από την γέφυρα και προς τα αριστερά ήτανε το μεγάλο δάσος, όπου η προέκτασή του έφτανε μέχρι και πίσω από το «Τεράστιο σπίτι» Λίγο πιο μακριά από το παράθυρο μου υπήρχαν τα παλιά ερείπια που είχαμε βρει μια μέρα με την Τζένιφερ.
«Μπαμ» Κάποιος είχε ρίξει μια μικρή πετρούλα στο παράθυρο, προσέχοντας να μην σπάσει. Έριξα μια ματιά προς τα κάτω και μόλις είδα το άτομο που έριξε την πέτρα, άνοιξα το παράθυρο και του είπα, όσο πιο σίγα μπορούσα.
- Έρχομαι.

πότε θα βάλεις επόμενπ καιφάλαιο???

Θα αργήσω μάλλον..

Αχ μη μας τα κανεις αυτα!!!

Συγνώμη παιδιά, αλλά αν είχα ένα σωστό πληκτρολόγιο θα σας έδινα συνέχεια...:/

Παρόλο που δεν μου αρέσουν οι ιστορίες με πριγκίπισσες και όλα τα σχετικά αυτή εδώ είναι καταπληκτική και λίγα λέω... Πότε είναι η συνέχεια??

Ω σε ευχαριστώ!

Επειδή όμως γράφω την ιστορία του διαγωνισμού παίζει να αργήσουν λίγο τα κεφάλαια!

Δεν πειράζει, καλή επιτυχία!!!

Ευχαριστώ αλλά δν νομίζω να προλάβω..:Ρ

Είναι απο τις αγαπημένες μου ιστορίες θα την συνεχίσεις (Γενικά)

Χαχα δεν το περίμενα... Βασικά θα το συνεχίσω... Αλλά μάλλον το βράδυ γιατί τώρα δεν μου κάνει η όρεξη! Και πάλι

Όμορφο

Σε ευχαριστώ!

Τίποτα.

Να λοιπόν η συνέχεια όχι και ότι καλύτερο...

18ο Κεφάλαιο

Άνοιξα το παράθυρο του δωματίου μου, σκαρφάλωσα και έπειτα πήδηξα με μεγάλη ευκολία. Όταν προσγειώθηκα στο έδαφος τον κοίταξα και του είπα χαμογελαστά:
«Κίλαν τι με ήθελες;»
«Εεεε, ήθελα να σου μίλησα σχετικά για την ξαδέρφη σου…» Είπε ο Κίλαν και τότε φάνηκε στο πρόσωπο του ότι σαν ένοιωθε ντροπή που μιλούσε γι’αυτό το θέμα μπροστά μου.
«Ναι, πες μου…» του είπα εγώ παρακινώντας τον με ένα χαμόγελο όλο χάρη.
«Εεεχμ, πως να στο πω Ραμόνα αυτό τώρα; Ντρέπομαι να σου πω την αλήθεια…» είπε και έσκυψε το κεφάλι του.
«Ντρέπεσαι εμένα;;; Την μοναδική σου φίλη που σε ακούει ατελείωτες ώρες να κλαψουρίζεις;» Του είπα στα αστεία.
«Εντάξει τώρα το παράκανες..» είπε ο Κίλαν με ένα σοβαρό υφάκι που όμως έκρυβε το γέλιο του.
«Ναι εντάξει το παράκανα…» είπα χαμογελώντας και έπειτα συνέχισα σοβαρά προς αυτόν. « Λοιπόν τι με ήθελες;»
«Εντάξει θα στο πω… Μου αρέσει η ξαδέρφη σου…»
«Ω!» ήτανε το μόνο που μπορούσα να πω, όχι γιατί μου άρεσε! Για το όνομα του Θεού, απλά και ο Ματ την γούσταρε! Α ρεεε Τζένιφερ που με έμπλεξες.
«Ε; Είσαι καλά; Τι σκέφτεσαι πάλι; Είπε ο Κίλαν φέρνοντας με στον αληθινό κόσμο, από τις βαθιές μου σκέψεις.
«Ναι μια χαρά! Λοιπόν αστό απάνω μου, θα της μιλήσω εγώ σχετικά γι’αυτό με τρόπο» του είπα χαμογελαστά.
«…Εντάξει… Νομίζω ο,τι μπορώ να συμφωνήσω μαζί σου.. είπε ο Κίλαν ειρωνικά.
«Υπονοείς κάτι;» Του είπα με μισό μάτι.
«Εγώ; Όχι… συγνώμη αλλά πρέπει να φύγω» είπε νευρικά αλλά χαμογελώντας μου.
Και τον είδα να τρέχει με μια γρηγοράδα «Σνιφ, Λυκάνθρωποι», σκέφτηκα από μέσα μου.
Με το ίδιο τρόπο που είχα κατεβεί με τον ίδιο τρόπο ανέβηκα. Όμως αυτός που με περίμενε στο δωμάτιο με έκανε αναπηδήσω λέγοντας του:
«Σαν δεν ντρέπεσαι, να μπαίνεις κρυφά στο δωμάτιο ενός κοριτσιού!».
«Συγνώμη, που μπήκα έτσι στα ξαφνικά πριγκίπισσα μου!» μου είπε σοβαρά εκείνος κάνοντας μου μια ταπεινή υπόκλιση.
«Που ζούμε; Στον μεσαίωνα;» του είπα ειρωνικά.
Αυτός χαμογέλασε μόνο, με κοίταξε και προχώρησε προς το μέρος μου, πέρασε από δίπλα μου και έκλεισε το παράθυρο κοιτάζοντας προς τα έξω. Έπειτα έκλεισε τις κουρτίνες και κάθισε στο κρεβάτι μου.
«Που ήσουν;» με κοίταξε στα ίσια σοβαρά εκείνος.
«Μιλούσα με τον Κίλαν! Κάτι με ήθελε…» είπα ενώ στεκόμουν μπροστά του.
«Χμ… Ραμόνα θέλω να μου υποσχεθείς κάτι!»
«Τι;» τον ρώτησα.
«Τα βράδια μην ξαναβγείς ποτέ έξω μόνη σου!»
«Γιατί θα με φάει ο κακός ο λύκος;» του πέταξα ειρωνικά.
«Ναι μπορεί να σε φάει ο κακός ο λύκος» είπε σοβαρά εκείνος.
«Άσε μας ρε Ντάνιελ! Λες πως δεν είμαι δυνατή αρκετά για να προστατευτώ!»
«Δεν είσαι ακόμη έτοιμη για να αντιμετωπίσεις τέτοιους κινδύνους έξω!» σηκώθηκε και κοίταξε έξω, σαν κάτι να φοβότανε αυτό που υπήρχε πέρα από το δάσος. Δεν ήθελα να τσακωθώ μαζί του απλά ακολούθησα την ματιά του και είπα ήρεμα.
«Καλά, θα προσπαθήσω!» γύρισα και τον κοίταξα και του είπα στην συνέχεια, «θέλω να με βοηθήσεις σε κάτι…».
«Σε τι;» γύρισε και με κοίταξε ρωτώντας με.
«Το θέμα Κίλαν-Τζένιφερ-Ματ» του είπα χαμογελώντας πονηρά.
«Τι έγινε με αυτούς;» με ρώτησε με απορία.
«Εμ να ο Κίλαν και ο Ματ γουστάρουν το ίδιο άτομο!»
«Τι;;;» είπε σαστισμένα.
«Ναι και θέλω βοήθεια σε αυτό!»
«Αν θέλεις βοηθάω και εγώ» είπε ο Τζόσεφ που εκείνη την στιγμή έμπαινε μέσα χαμογελώντας.
«Ω ήρθε ο ειδικός!» είπα εγώ και χαμογέλασα προς αυτόν.
«Αγαπητή μου, είμαι ο πιο ειδικός εδώ μέσα;» μου είπε και μου έκλεισε το μάτι.
«Παιδιά κλείστε δωμάτιο!» είπε ο Ντάνιελ πονηρά και στους δυο μας.
«Άντε ρε, που θα κλείσω και δωμάτιο με αυτόν;» είπα τάχα πειραγμένη.
«Γιατί έχω κάτι κακό; Και ομορφιά έχω και σέξι είμαι! Και με θέλουν όλες!». Είπε δείχνοντας τον εαυτό του.
Μόλις το έκανε αυτό ο Ντάνιελ και εγώ κοιταχτήκαμε, έπειτα κοιτάξαμε τον Τζόσεφ και σκάσαμε στα γέλια.
«Τι;» έκανε αυτός τάχα με απορία. Μετά όμως έσκασε και αυτός από τα γέλια.
Οι μέρες μου στο «Τεράστιο σπίτι» περνούσαν ευχάριστα. Η Τζένιφερ είχε γίνει το κυρίως θέμα που σχολίαζαν οι ψωνισμένες. Η Τζένιφερ δεν ήξερε ποιον από τους δυο να διαλέξει τον Ματ ή τον Κίλαν; Τελικά κατάλαβε ότι είχε συναισθήματα για τον Ματ έτσι είπε στον Κίλαν ότι τον νοιώθει σαν φίλο και ότι τον Ματ τον αγαπάει. Ο Κίλαν στην αρχή ήταν οξύθυμος αλλά στην συνέχεια μαλάκωσε και ήτανε όπως πριν. «Ερωτική απογοήτευση» σκεφτόμουν συνέχεια.
Όσο και αν οι μέρες περνούσαν είχα ένα κακό προαίσθημα που μέρα με την μέρα γινόταν όλο και πιο δυνατό. Μια μέρα οι ψωνισμένες έλειπαν για μια ολόκληρη μέρα από το «Τεράστιο σπίτι» και αυτό με ανησύχησε πιο πολύ αλλά δεν είπα τους φόβους μου στους άλλους. Τα παιδιά του συγκροτήματος μάθανε περισσότερα για τα παιδιά. Γενικά μάθανε ότι μερικοί είναι βρικόλακες, ο ένας λυκάνθρωπος και ο άλλος υβρίδιο, τίποτα κακό!
Όταν γύρισαν οι ψωνισμένες στο σπίτι ήτανε πολύ διαφορετικές λες πως φοβόντουσαν κάτι.
Πέρασαν λίγες μέρες ώσπου, η Εύα από τις ψωνισμένες ήρθε κοντά μου, εγώ καθόμουν στην γεφυρούλα και όταν άκουσα τα βήματα της, γύρισα και της είπα με ψυχρό τόνο.
«Πως ήτανε οι μέρες σας με εκείνους τους τρεις άντρες, που ο ένας είχε χρυσά δόντια;» εκείνη σταμάτησε το βήμα της, και με κοίταζε σαστισμένη.
«Πως…Πως το ξέρεις αυτό;» με ρώτησε σαστισμένα.
Σηκώθηκα από εκεί που καθόμουν, και πήγα κοντά της κοιτάζοντας της στα μάτια.
«Απλά το ξέρω!» της είπα ξερά, έπειτα συνέχισα στο ίδιο τόνο. «Τι θέλουν από μένα;».
Αν και η Εύα εξακολουθούσε να είναι σαστισμένη μου είπε στα σοβαρά:
«Αν δεν πας στο λημέρι τους θα σκοτώσουν την ξαδέρφη σου και όλους τους υπόλοιπους! Αλλά και μένα και τις φίλες μου! Μην μας πάρεις όλους στο λαιμό σου, μόνο εσένα θέλουν. Σε παρακαλώ πήγαινε!»
«Ποιος σου είπε ότι δεν θα πάω;» είπα και κοίταξα πέρα στο δάσος.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΩΡΑ!!!!!!!!!
Τι θα πάθει ώχ όχι! Καλά έκανε που θα πάει, και έχει δίκιο η Έυα καλύτερα μην τους πάρει όλους στο λαιμό της καλύτερα ένας παρα όλους αυτούς!

Χαχα ευχαριστώ!

η συνέχεια θα αργήσει λίγο, αλλά θα την πάρεις!

Ωραία εφόσον θα τη πάρω θα περιμένω (αν δεν θα την έπερνα θα ερχόμουν στο Αγρίνιο- έχω και μια φίλη μου εκεί που είναι το χωριό της- και θα σε έψαχνα παντού για να τη γράψεις)

Χαχαχα δεν θα με έβρισκες ούτως ή άλλως :Ρ

Θα την πάρεις μην ανησυχείς!:Ρ

Θα σε έβρισκα...είμαι ντεντέκτιβ (μ' αρέσει που το λέω παντου αν πραγματικά ήμουνα- και καλα- θα έπρεπε να το βουλώσω)

Ωραία περιμένω!

Χαχα και εγώ πολύ θα ήθελα να ήμουν...:Ρ Αλλά όνειρα!:Ρ
Κεφάλαιο 19ο

Την επόμενη στιγμή με θυμάμαι να είμαι στο δάσος ολομόναχη, φοβόμουν, αλλά δεν ήθελα να κάνω κακό στους άλλους. Είχε δίκιο η Εύα, μην τους πάρω όλους στο λαιμό μου. Είδα τους τρεις άντρες να έρχονται προς τα εμένα χαμογελώντας πονηρά. Ένας πριν ακόμα φτάσει κοντά μου, είπε φωνάζοντας μου.
«Είσαι το μεγαλύτερο κορόιδο που υπάρχει!»
«Τι εννοείς;» τον ρώτησα σαστισμένη.
«Αυτό με την Εύα…» είπε εκείνος με τα χρυσά δόντια, κουνώντας τα χέρια του είπε συνεχίζοντας « Είναι ψέμα! Μια απάτη, που σχεδιάζαμε για να βγεις από καβούκι σου.»
«Δηλαδή…τα κάνατε όλα για να πιάσατε τον Ντάνιελ;»
«Μπράβο! Μπορούμε να πούμε ότι είσαι και λίγο έξυπνη!» είπε ο άλλος σταματώντας στα 10 μέτρα. Έπειτα σταμάτησαν και οι άλλοι.
«Πρέπει να ειδοποιήσω τον Ντάνιελ!» η φωνή μου ακούστηκε σιγανή, αλλά το συναίσθημα που αισθανόμουν εκείνη την στιγμή ήτανε δυνατό.
«Α τώρα δεν μπορείς να φύγεις…» είπε ο άντρας με τα χρυσά τα δόντια κάνοντας να με πιάσει. Θα καθόμουν στην θέση μου αν δεν είχα ακούσει εκείνη την άγνωστη φωνή να μου λέει.
«Ραμόναααα, τρέξε!» την επόμενη στιγμή θυμάμαι να τον κλοτσάω και να τρέχω με όλη μου την δύναμη. Η άγνωστη φωνή νοιάστηκε για μένα, κανένας άλλος. Αλλά δεν μπόρεσα να πάω και πολύ μακριά. Κάτι διαπέρασε το σώμα μου. Έπεσα κάτω στο έδαφος, κλαίγοντας όχι μόνο από τον πόνο αλλά επειδή ήμουν μόνη, χωρίς να είμαι γύρω από τα αγαπημένα πρόσωπα μου. Έκλεισα τα μάτια μου, αφήνοντας τον πόνο να με απαλύνει.
Είχα ξυπνήσει πριν από λίγα λεπτά, ήμουν γεμάτη ιδρώτα και η πληγή μου με πονούσε πολύ. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω αλλά αυτό που ήξερα ήτανε ότι είχε έρθει το τέλος μου, το είχα νοιώσει. Όταν άκουσα ξαφνικά άκουσα εκείνη την άγνωστη φωνή.
«Ξέρω πως μπορείς να βγεις!»
«Που είσαι;» ρώτησα με απορία.
«Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια!» μου είπε ξανά εκείνη.
«Μα και να έφευγα, δεν θα μπορούσα να πάω μακριά, είμαι πληγωμένη.» είπα ενώ πονούσα.
«Θα το φροντίσω εγώ αυτό!» είπε η άγνωστη φωνή.
Πριν την ρωτήσω πως στο καλό θα το έκανε αυτό, εμφανίστηκε από το πουθενά ένα μικρό κοριτσάκι περίπου δέκα χρονών. πριν προλάβω να συνέλθω από την μια έκπληξη με περίμενε μια άλλη... το κοριτσάκι άγγιξε την πληγή μου και αφού είπε κάτι σαν ξόρκι , η πληγή εξαφανίστηκε
«Πως το έκανες αυτό;» την ρώτησα.
«Είμαι γεννημένη μάγισσα, αλλά πέθανα σε πολύ μικρή ηλικία.»
«Αλλά αν πέθανες; Πως μπόρεσες να το κάνεις αυτό;» την ρώτησα σαστισμένη.
«Η αποστολή μου είναι να σε βοηθήσω και μέχρι τότε δεν θα σε αφήσω, γιατί αυτό που έπαθες τώρα δεν είναι τίποτα. Το μέλλον σου επιφυλάσσει πολλά περισσότερα. Και πρέπει να είμαι κοντά σου, αλλιώς ο κόσμος θα πέσει σε καταστροφικά χέρια. Με λίγα λόγια θα είμαι κάτι σαν φύλακας άγγελος σου! Όταν η αποστολή μου ολοκληρωθεί, θα εξαφανιστώ… να το θυμάσαι αυτό!» μου είπε με στοργική φωνή. «Τώρα πάμε!» μου είπε τείνοντας της το χέρι.
«Τα όνειρα, εσύ τα έστελνες;» την ρώτησα με απορία, ακολουθώντας την.
«Όχι, τα όνειρα είναι δικό σου χάρισμα…» είπε εκείνη.
«Πως δεν σε έπιασαν εσένα;»
«Όπως σου είπα είμαι νεκρή, αλλά το να εμφανίζομαι μπροστά σου δεν σημαίνει ότι εμφανίζομαι και στους άλλους» απάντησε, που εκείνη την στιγμή περνούσαμε από ένα μικρό τούνελ.
«Άρα μπορεί να σε δει και η ξαδέρφη μου, είναι και αυτή η εκλεκτή.» είπα εγώ κάνοντας υποθέσεις. Σε κάποια στιγμή σταμάτησε και γύρισε και με κοίταξε με ένα τρόπο που σαν να μην ήξερε το πώς να μου πει κάτι.
«Ραμόνα, η ξαδέλφη σου δεν μπορεί να με δει…» είπε τελικά και γύρισε ξανά στο μικρό περπάτημα της.
«Είναι κάτι που δεν μου λες;» την ρώτησα.
«Είναι πολλά που δεν πρέπει να σου πω ακόμα, απλά τώρα ακολούθα με.»
«Μια ακόμη ερώτηση, γιατί θέλουν τον Ντάνιελ;»
«Για να το σκοτώσουν, αλλά αν φτάσουμε νωρίς στο σπίτι και τον ειδοποιήσουμε, θα ζήσει» είπε κάνοντας μου ένα βεβιασμένο χαμόγελο.
Δεν της ξαναμίλησα… Ήμασταν περίπου για μισή ώρα στο τούνελ. Όταν τελικά φτάσαμε σε μια καγκελόπορτα, αυτή κάνοντας ένα ξόρκι η καγκελόπορτα πετάχτηκε έξω.
Όταν ήμασταν έξω, είδα ότι με περίμενε το άλογο μου. Εκείνη με κοίταξε και μου είπε.
«Πάρε αυτά τα δυο σπαθιά, είναι μικρά και ελαφριά, αλλά κάνουν την δουλειά τους. Όταν φτάσεις στο σπίτι, οι τρεις λύκοι θα είναι απέξω κάνοντας μια κουβέντα με τον Ντάνιελ και με τους άλλους. Να τους καρφώσεις στην καρδιά, αν διστάσεις όλοι θα είναι νεκροί, μαζί και με σένα» μου είπε στα σοβαρά.
«Εντάξει! Εσύ δεν θα έρθεις;» την ρώτησα με απορία.
«Όχι, δεν είναι δικιά μου, μάχη, είναι δικιά σου.» μου είπε πιάνοντας μου το χέρι.
«Μα είπε ότι θα είσαι μαζί μου στα δύσκολα…» είπα με μια λύπη.
«Το να είμαι δίπλα σου κάνοντας τον φύλακα άγγελο σου, δεν θα μάθεις ποτέ… Μην φοβάσαι! Η φύση είναι μαζί σου πίστεψε με, τώρα εγώ πρέπει να φύγω.» είπε εκείνη, αφήνοντας μου το χέρι, κάνοντας να φύγει. Την σταμάτησα ρωτώντας την.
«Πως σε λένε;»
«Με βάπτισαν Άρτεμης…» είπε και εξαφανίστηκε.

Συνεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεχεια τωρα!!!

Περιμένω κι εγώ την συνέχεια με ανυπομονησία