ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

ναιιιι

και εγω το εχω ξανακουσει αυτο το ονομα!!! καλα γραφεις πολυ ωραια!!!! και οντως ο δασκαλος τσαο ειχε απολυτο δικιο με αυτα που ελεγε....καλα αυτες οι ψωναρες τι κολλημα εχουν και σχολιαουν συνεχεια τα καημενα τα κοριτσια???

νομιζουν οτι τα κοριτσια αυτα θα τους παρουν τον Τζόσεφ τον Ματ ή το Κίλαν! ειναι ηλιθιες!!!

τελειως ομως....

ναι ετσι τις καναμε στην ιστορια και που να δεις πιο μετα τι θα γινει....

ααα θα υπαρξει και συνεχεια με αυτες??? ωραια!!!

μπουαχαχαχα θα δεις τι θα παθουν τα χαζα!!

θα παθουν κατι κακο? ωραια! (ειμαι κακια, το ξερω! )

χαχαχα πλ κακοοο!! απλα ενα μαθημα θα παρουν... αλλα μετα οι ηλιθιες θα καρφωσουν τα κοριτσια σε ενα υδριβιοοο!! φανταζομαι να ξερετε τι ειναι!!

οχι δεν ξερω...τι ειναι????

ειναι μισος λυκανθρωπος μισος βρικολακας!

αααα...υπαρχουν και τετοιοι??? ωραια....

ωω ναι μα φυσικα υπαρχουν!! χαχα! θα δειτε στην συνεχεια!!

ωραια τοτε!!! περιμενουμε με αγωνια!!!

να και η συνεχειαα ελπιζω να σας αρεσειιι.... enjoy!

6ο Κεφάλαιο

Σε κάποια φάση που μιλάγαμε και γελάγαμε. Είπα στην Τζένιφερ γεμάτη θάρρος…:
- Ρε Τζένιφερ ούτε που με νοιάζει να δουν το πρόσωπο μου, τι λες πάμε να ετοιμαστούμε και να παίξουμε κυνηγητό εδώ μέσα; Θα έχει φάση! Έλα σε παρακαλώ! Της είπα για να την πείσω.
- Ναι σύμφωνοι, να σου πω την αλήθεια βαρέθηκα να φοράω την κουκούλα, άσε που κάνει και ζέστη. Χαχα! Κάτσε να φτιάξουμε ίσια τα μαλλιά μας και να βρούμε τα κατάλληλα ρούχα για να μην μας βρουν απροετοίμαστες.
- Σύμφωνοι! Τι λες αυτά τα σέξι αθλητικά σορτς; Και εκείνες τις μπλούζες τις κοντομάνικες που φτάνουν στο μάκρος τους μέχρι στα σορτς;
- Ναι, τέλεια! Μου χαμογέλασε η Τζένιφερ.
Κάναμε ίσια τα μαλλιά μας σε 10 λεπτά, τόσο γρήγορες είμασταν τελικά. Φορέσαμε στα τσάκα-τσάκα τα ρούχα μας. Και είμασταν έτοιμες. Βγήκαμε από το δωμάτιο μας και αρχίσαμε να εξηγούμε τους κανόνες η μια στην άλλη.
- Ραμόνα έχω καλύτερη ιδέα γιατί δεν εξερευνούμε το σπίτι;
- Μπράβο Τζένιφερ να μια καλή ιδέα που ήρθε από το μυαλουδάκι σου. Της είπα αστεία.
- Χαχα! Αι μωρέ! Ξεκινάμε; Με ρώτησε χαμογελώντας η Τζένιφερ.
- Τι να ξεκινήσετε κορίτσια; Μας ρώτησε ο Ρον αφού ανέβαινε τα σκαλιά.
- Τίποτα μωρέ Ρον εκείνη την εξερεύνηση που λέγαμε να κάνουμε με την Ραμόνα μόνες μας; Του υπενθύμισε η Γιασμίν.
- Α! μόνες σας; Ρώτησε τότε ο Ρον σαν να μας έλεγχε.
- Ναι μωρέ μόνες μας! Του είπα εγώ. Δεν παθαίνουμε και τίποτα μόνες μας, παθαίνουμε; Γύρισα απότομα στην Τζένιφερ και την ρώτησα.
- Όχι! Μα φυσικά όχι είμαστε φρόνιμες κοπέλες εμείς. Είπε η Τζένιφερ και μετά έσκασε στα γέλια.
- Χαχα Τζένιφερ σουτ! Θα μας καταλαβαίνουν, της είπα αστεία. Το μόνο που έκανε η Τζένιφερ ήτανε να μου ρίξει μια ματιά και μετά να συνεχίσει το γέλιο της.
- Χμ! ας το πιστέψουμε. Είπε ο Ρον με ένα σοβαρό ύφος. Άντε να μην σας κουράζω άλλο εγώ, πηγαίνετε! Αλλά να προσέχετε. Είπε ενώ τα λόγια του γινόντουσαν πιο έντονα και χανόντουσαν μαζί του όσο περπατούσε προς το γραφείο του.
- Ευχαριστούμε πολύ Ρον. Λοιπόν Ραμόνα πάμε! Μου είπε η Τζένιφερ.
- Ναι αλλά από που πάμε Τζένιφερ; Την ρώτησα.
- Εμ… από εκεί είπε και μου έδειξε έναν διάδρομο που είχε διαλέξει στην τύχη.
- Καλά πάμε! Της είπα και της έκανα μια γκριμάτσα σαν να έλεγε «δεν έχω πρόβλημα».
Περάσαμε πολλά δωμάτια που ήτανε άδεια. Απορούσαμε γιατί δεν πήγαμε σε ένα από αυτά. Μετά όμως καταλάβαμε το γιατί. Σε εκείνον το διάδρομο που πήγαμε ήτανε πολύ σκοτεινό κάποια στιγμή όσο πιο βαθιά προχωρούσαμε μέσα σε αυτό. Αλλά δεν ήτανε μόνο αυτό, ακούσαμε περίεργους ήχους όπως γρυλίσματα, κάποιος να χτυπάει την πόρτα μέχρι που όσο προχωρούσαμε νοιώσαμε ένα χέρι στο ώμο μας, γυρίσαμε αργά-αργά έντρομες από τον φόβο μας και όταν είδαμε ποιος ήτανε ανακουφιστήκαμε.
- Ρον μας κατατρόμαξες! Του απολογήθηκε η Τζένιφερ.
- Συγνώμη κορίτσια αλλά πρέπει ξέρετε ότι εδώ είναι ένας απαγορευμένος διάδρομος γι’αυτό είναι τόσο σκοτεινά μπας και τρομάξει κανένας αλλά επειδή ξέραμε ότι αυτό σίγουρα δεν θα τους τρομάξει βάλαμε και κάτι τρομακτικά ηχητικά εφέ.
- Πλάκα μας κάνεις; Τον ρώτησα.
- Όχι και σας παρακαλώ για ακολουθήστε με, «απαγορευμένος διάδρομος» εδώ, μας είπε χαμογελαστά.
- Και γιατί είναι απαγορευμένος; Τι κρύβει αυτός ο διάδρομος; Γιατί είναι άδεια τα δωμάτια; Γιατί και γιατί; Αυτές οι ερωτήσεις μας, ζάλισαν τον Ρον λέγοντας μας μόνο:
- Είμαι σίγουρος κορίτσια ότι οι ερωτήσεις σας θα απαντηθούν σιγά-σιγά. Είμαι πολύ σίγουρος γι΄αυτό. Μας απάντησε με το ίδιο πρόσωπο όπως και πριν.
- Καλά! Καλά ότι πει ο κύριος Ρον. Αλλά σας παρακαλώ κύριε Ρον μην μας σφίγγετε και πολύ τα χέρια μας θα έχουμε κοκκινίλες μετά. Είπε αστεία η Τζένιφερ και του χαμογέλασε.
- Καλά κορίτσια είστε απίστευτες πότε μα ποτέ δεν χάνετε το χιούμορ σας; Μας ρώτησε ο Ρον κάπως στα σοβαρά αλλά πάλι είχε αυτό το χαμόγελο του στην φάτσα του.
- Όχι Ρον σε όποια στιγμή και αν είμαστε πάντα με το ίδιο χιούμορ θα είμαστε. Σε πειράζει; Του είπα αστεία.
- Όχι, όχι κορίτσια δεν έχω κανένα πρόβλημα μόνο μην με σκοτώσετε. Μας είπε ο Ρον αστεία.
- Χαχα και μετά λες για μας Ρον. Του είπε η Τζένιφερ, κλείνοντας του το μάτι.
- Χμ ναι συγνώμη τότε. Είπε αστεία αλλά κάνοντας μας τον λυπημένο.
- Τώρα Τζένιφερ που προτείνεις να πάμε; Την ρώτησα.
- Ξέρω εγώ που θα πάτε! Μας είπε ο Ρον χαμογελαστά.
- Αλήθεια που; Τον ρωτήσαμε.
- Εμ… έξω για περίπατο! Μας είπε σαν να ήθελε να μας ξεφορτωθεί.
- Α… ωραία και να σου πούμε μπορούμε να πάρουμε τα άλογα; Τον ρωτήσαμε ξανά.
- Ναι μα φυσικά μόνο μην τα χάσετε και μην σας χάσουν. Μας είπε τώρα στα αστεία ο Ρον.
- Χαχα Ρον δεν πας καλά σήμερα. Του είπε η Τζένιφερ χαμογελαστά.
- Γιατί το λέτε αυτό κορίτσια;
- Γιατί είσαι χειρότερος από εμάς;! Του είπα και εγώ χαμογελαστά.
- Χαχα όχι κορίτσια απλά μου φτιάξατε την διάθεση ! Μας είπε.
- Γιατί πριν ήσουν πολύ πεσμένος ψυχολογικά, να φανταστώ. Του είπε η Τζένιφερ και τον χάιδεψε στην πλάτη. Έτσι συνήθως με αυτόν τον τρόπο δίναμε κουράγιο σε κάποιον.
- Ναι αλλά δεν πειράζει, γιατί είχα εσάς και μου φτιάξατε την διάθεση. Μας είπε αφού είχαμε κατεβεί τις σκάλες και στεκόμασταν στην πόρτα.
- Όποτε θες, Ρον είμαστε στις υπηρεσίες σου! Του είπα χαμογελαστά.
- Ευχαριστώ κορίτσια αλλά τώρα θα ήτανε καλύτερο να κάνετε το πρώτο σας περίπατο χωρίς κουκούλες! Μας είπε αστεία.
- Χαχα άσε Ρον θα μου λείψουν! Του είπε η Τζένιφερ κάπως λυπημένα αλλά προς το αστείο πήγαινε ο τόνος της φωνής της.
- Λοιπόν Ρον γεια σου θα τα πούμε το βράδυ. Σε φιλούμε! Του είπα και τον φιλήσαμε στο μάγουλο.
- Ει κορίτσια πριν το ξεχάσω το βράδυ θα βάλετε κάτι ρούχα που φοράγανε οι πριγκίπισσες. Τα ρούχα τους είναι στις δίπλες ντουλάπες που έχετε τα δικά σας. Θα παριστάνετε με κάποιο τρόπο ότι είστε εσείς. Εντάξει;
- Εντάξει! Συμφωνήσαμε!
- Α! πάρτε το κλειδί για τις ντουλάπες. Θα σας το έδινα πιο νωρίς αλλά δεν πήγατε στον περίπατο με τους άλλους. Μας είπε ο Ρον.
- Καλά δεν πειράζει κάνουμε την διαφορά. Του είπε η Τζένιφερ χαμογελαστά.
- Σίγουρα την κάνετε και θα την κάνετε στο μέλλον. Μας είπε ο Ρον κλείνοντας μας την πόρτα σιγά-σιγά και κουνώντας τα χέρια του.
- Χαχα ο Ρον δεν πάει καλά, είπε η Τζένιφερ βάζοντας το κλειδί στην τσέπη του σορτς της.
- Ναι Τζένιφερ, αλλά που ξέρεις κάποια στιγμή θα έχουν νόημα τα λόγια του. Της είπα κλείνοντας το μάτι μου προς αυτήν.
- Ναι έχεις δίκιο λοιπόν πάμε να πάρουμε τα άλογα μας; Μου είπε χαμογελώντας.
- Ναι πάμε! Έχω μια απορία όμως που είναι οι άλλοι; Την ρώτησα.
- Χμ… περίμενε θα σου πω τώρα σε λίγο. Μου είπε ενώ περιεργαζόταν το μέρος γύρω της. Να! Τους βλέπω είναι εκεί πέρα χίλια μίλια μακριά, νομίζω όμως ότι δεν μας βλέπουν. Τι κρίμα! Μου είπε η Τζένιφερ χαμογελαστά.
- Χαχα άστα αυτά και πάμε να πάρουμε τα άλογα μας. Της είπα ενώ της χτύπησα απαλά την πλάτη της.
Περπατάγαμε προς το ράντζο. Συζητούσαμε και γελάγαμε. Αυτές ήτανε οι μέρες μας, αφού κανένας δεν μπορούσε να μας διώξει την χαρά μας ακόμη και αν μας κακολογούσαν. Μπήκαμε μέσα στο ράντζο, είδαμε τα άλογα μας τα όμορφα. Νοιώθαμε ότι μας ανήκανε τώρα και ότι κανένας δεν θα μπορούσε να τα πάρει από κοντά μας. Έτσι ανεβήκαμε απάνω τους. Και βγήκαμε από το ράντζο. Με τα άλογα μας πηγαίναμε αργά. Μέχρι που μια στιγμή καταλάβαμε ότι κάτι γυάλιζε λίγο πιο πέρα από το « Τεράστιο σπίτι». Δηλαδή από πίσω του που πέρα ήτανε ένα δάσος. Έτσι είπα στην Τζένιφερ.
- Πάμε να δούμε τι είναι!
- Πάμε, μου είπε η Τζένιφερ με ένα σοβαρό τόνο στην φωνή της.

ωραιο! τι να ειναι αραγε?
και οντως ολα αυτα ηταν απλα ηχητικα εφε?

το τι θα ειναι το λεει η συνεχεια!

και ναι ηταν ηχητικα εφε γτ πλ απλα κρυβουν μυστικααα σε καποια δωματια που κανενας δν πρεπει να μαθει... και οπλα φυσικα...!!

μμμ... ενδιαφερον!

πλ!

να και η συνεχειαα!!!

7ο Κεφάλαιο

Κατευθυνθήκαμε προς αυτό που γυάλιζε γρήγορα με τα άλογα μας. Όσο προχωράγαμε τόσο κρύο έκανε. Μέχρι που όταν γυρίσαμε πίσω να δούμε που είναι το «Τεράστιο σπίτι» προσέξαμε ότι είμασταν πολύ μακριά. Αλλά δεν τα παρατήσαμε μόνο σε κάποια στιγμή τα άλογα μας , μας κάνανε να πέσουμε κάτω στο έδαφος και έφυγαν τρέχοντας. Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι είμασταν μόνες μας, είπα στην Τζένιφερ:
- Τζένιφερ, είσαι καλά;
- Ναι είμαι εσύ;
- Και εγώ καλά είμαι το μόνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί έφυγαν έτσι τα άλογα, είπα και σηκώθηκα από το έδαφος.
- Από κάτι σίγουρα θα τρόμαξαν. Κοίτα κάποιος τα μάζεψε αλλά δεν βλέπω ποιος, μάλλον θα είναι ένα από τα αδέρφια ή ο ξάδερφος. Μου είπε η Τζένιφερ χαμογελαστά.
- Όποιος και να ναι δεν πρέπει να μας δει εδώ. Πρέπει να βρούμε τι είναι αυτό που γυάλιζε και τι έκανε στα άλογα μας να φοβηθούν τόσο. Σύμφωνοι; Έδωσα το χέρι μου στην Τζένιφερ να σηκωθεί λέγοντας μου:
- Σύμφωνοι! Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτός ο κάποιος είναι ο Κίλαν και μας είδε και έρχεται προς τα εδώ. Τι θα κάνουμε τώρα Ραμόνα; Με ρώτησε η Τζένιφερ που ο τόνος της φωνής της τώρα ήτανε κάπως τρεμάμενος.
- Τρέξε… της ψιθύρισα στο αυτί με μια αποφασιστικό βλέμμα. Έτσι εγώ και η Τζένιφερ τρέχαμε μέχρι να φτάναμε σε εκείνο που γυάλιζε. Ο Κίλαν έτρεχε και αυτός από πίσω μας μέχρι που μας έχασε και αυτός στα καλά. Τον ακούγαμε που ψιθύριζε «τα έχασα τα κορίτσια τώρα ποτέ δεν θα μάθω ποια ήτανε» ή «γιατί ήμουν τόσο μα τόσο μακριά χωρίς να βλέπω να πρόσωπα τους» και ή «θα με σκοτώσει ο Ρον». Εκεί αυτά τα ψιθυρίσματα τελείωναν. Τον είδαμε να φεύγει απογοητευμένος. Έτσι εμείς προχωρήσαμε ήρεμα. Μέχρι που είδαμε κάτι καταπληκτικό. Έτσι μου είπε η Τζένιφερ:
- Κοίτα Ραμόνα, λίγα χιλιόμετρα από το σπίτι αυτό το ερείπιο και έπρεπε να φαίνεται. Γιατί όμως δεν φαίνεται;
- Μάλλον κρύβουν μυστικά, πολλά μυστικά. Και πρέπει να τα ανακαλύψουμε Τζένιφερ.
- Ραμόνα κοίτα αυτό που γυαλίζει είναι απάνω σε αυτό το σπίτι, πάμε!
- Οκ! Πάμε γρήγορα γιατί αρχίζει να σκοτεινιάζει.
Πήραμε ένα γρήγορο βάδισμα. Ώσπου όταν φτάσαμε εντελώς προς το παλιό σπίτι καθόμασταν και το κοιτάζαμε με περιέργεια. Ήτανε ένα τρομακτικό παλιό σπίτι. Μέχρι που μου είπε η Τζένιφερ.
- Ραμόνα κλώτσησε την πόρτα εσύ αν μπορείς, γιατί εγώ φοβάμαι να την πλησιάσω.
- Οκ… λοιπόν πάμε θα πούμε ένα, δυο, τρία και μετά την κλωτσάω οκ;
- Ναι ξεκινήσουμε; Πριν σκοτεινιάσει πολύ, πολύ ε τι λες;
- Ναι ας ξεκινήσουμε! Λοιπόν πάμε!
- Ένα, δυο τρία και… όταν φωνάζαμε δυνατά μέχρι το τρία για να κλωτσήσω την πόρτα και να ανοίξει κάτι συνέβη πριν καλά, καλά κλωτσήσω την πόρτα αυτή άνοιξε μόνη της. Η Τζένιφερ μου έπιασε το χέρι μου που το οποίο σαν το δικό της ήτανε ιδρωμένο από το φόβο. Μέχρι που μου είπε η Τζένιφερ.
- Ραμόνα καλύτερα είναι να φεύγουμε σιγά-σιγά.
- Όχι θα προχωρήσουμε δεν γίνεται να τα παρατήσουμε τόσο εύκολα.
- Οκ τότε μπες πρώτη και εγώ θα είμαι από πίσω σου οκ;
- Οκ! Ξεκινάμε, και να θυμάσαι ότι αυτό που γυαλίζει είναι στο πάνω όροφο. Τότε εντελώς ξαφνικά ανάψανε τα κεριά. Εμένα και της Τζένιφερ μας κόπηκε η ανάσα τότε ξανά άκουσα την Τζένιφερ να μου λέει:
- Ραμόνα το δείπνο σερβίρετε στις 8:20 και η ώρα είναι 6:30 να κάνουμε πιο γρήγορα γιατί έχω την αίσθηση κιόλας ότι μας παρακολουθούν.
- Και εγώ έχω αυτή την αίσθηση. Τζένιφερ ας προχωρήσουμε προς την πόρτα. Και θυμήσου εμείς δεν πρέπει να φοβόμασταν τίποτα. Πάμε;
- Πάμε! Είπε η Τζένιφερ τότε με αποφασιστικότητα.
Είμασταν κοντά στις σκάλες τις οποίες τις ανεβαίναμε σκαλί-σκαλί από το φόβο μας. Όταν τελικά φτάσαμε στον επάνω όροφο, κοιτάζαμε γι’αυτό που γυάλιζε και τότε προσέξαμε δυο ωραία χρυσά βραχιόλια που δίπλα τους υπήρχαν δυο τετράδια ωραία που έμοιαζαν σαν ημερολόγια. Και τελικά είχαμε δίκιο ήτανε ημερολόγια. Τα οποία επάνω τους ήτανε δυο κλειδιά. Εγώ πήρα το ένα ημερολόγιο και η Τζένιφερ το άλλο. Το δικό μου άνηκε στην Καρολίνα ενώ της Τζένιφερ στην Ραφαέλα άνηκε. Ξαφνικά προσέξαμε ότι κάτω από αυτά υπήρχε ένα παλιό χαρτί. Το ανοίξαμε το οποίο έλεγε:
«ΠΡΟΣΟΧΗ»
«Όποιος διαβάζει αυτό σημείωμα σίγουρα θα είναι οι εκλεκτοί ή μάλλον οι εκλεκτές.. Γιατί τα βραχιόλια μας μόνο σε αυτούς ή αυτές θα γυαλίσουν. Τέλος πάντων αυτό που θέλουμε να πούμε είναι φορέστε τα βραχιόλια σας τα οποία μπορείτε να τα κάνετε και κολιέ. Να ξέρετε είναι σημαντικό να τα φοράτε αυτά θα σας προστατέψουν. Και τέλος πάρτε τα ημερολόγια μας θα σας χρησιμεύσουν πολύ.
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: αφού το διαβάσετε εντελώς το γράμμα πάρτε αυτά τα οποία σας είπαμε και φύγετε από το σπίτι γρήγορα πριν εξαφανιστεί με τα ερείπια. Γρήγορα!»
Η Τζένιφερ το διάβαζε δυνατά. Και αφού είχε διαβάσει την προειδοποίηση αμέσως πήραμε τα πράγματα, δεν παραλείψαμε τίποτα. Τρέξαμε, είμασταν πια έξω από το σπίτι καλά που το φοβόμασταν. Αφού τρέξαμε για άλλο λίγο έξω από τα ερείπια. Προσέξαμε ότι σε κάποια στιγμή εξαφανίστηκαν όλα τους. Αφού είχε πάει 7:00 τρέξαμε, μέχρι που φτάσαμε στο «Τεράστιο σπίτι». Είμασταν κάτω από το παράθυρο από το δωμάτιο μας. Και αφού δεν θέλαμε να τα ακούσαμε πάλι είπαμε να σκαρφαλώσουμε στο παράθυρο μας. Έτσι και κάναμε! Πρώτη ανέβηκε η Τζένιφερ και μετά ήμουν εγώ. Αφού είμασταν τώρα μέσα το δωμάτιο έπρεπε να ετοιμαστούμε. Μπήκαμε για μπάνιο αφού είχαμε αφήσει ήδη πάνω στα κρεβάτια μας, τα ημερολόγια και τα κλειδιά των ημερολόγιων, τα βραχιόλια και τα κλειδιά της ντουλάπας.

πωπω....τελειο ηταν....ειδικα η σκηνη μες στο σπιτι ηταν πολυ τρομαχτικη...τι σημαινει οτι ειναι οι εκλεκτες??? δηλαδη εκλεκτες να κανουν τι??? και απο τι θα τους προστατευσουν τα βραχιολια???? τα ημερολογια θα τους λυσουν ολες τις αποριες??? για αυτο τους τα αφησαν μαζι με α βραχιολια???

1.λοιπον για να σημαινουν οτι ειναι εκλεκτες θα σωσουν το κοσμο οχι και ολο αλλα απο το κακο... γτ το αιμα τους οποιος το εχει γινεται ακομα πιο δυνατος! γι'αυτο δν θελουνε να πεσουν σε λαθος χερια! και αμα σκοτωθουν και παλι δν θα καταφερουν τπτ... γι'αυτο πρεπει να επιζησουν! και να πολεμησουν το κακο!
2. τα βραχιολια θα τις προστατευουν κυριως απο το κακο... τι ειδικοτητα τρ εχουν θα το δουμε στην συνεχεια...!!
3. τα ημερολογια θα τους λυσουν και μερικες αποριες αλλα και καποια προσωπα!
4.ναι γι'αυτο τα αφησαν μαζι με τα βραχιολια!

ωραια καλυφθηκα...ολο αποριες ειμαι

καλα κι αυτες, πηγαν και αφησαν το πραγματα εκτεθειμενα? και αν τους τα παρουν?
και μια απορια. ο ρον και οι αλλοι ξερουν για αυτα τα πραγματα?

χαχα δν πειραζει Χρυσααα!!

Ευα οσο για τα πραγματα δν θα μπορουσαν να τους τα παρουν γτ παντα χτυπαγαν την πορτα.... και ο Ρον και οι αλλοι θα δεις στην συνεχεια τι θα γινει...!

και να η συνεχεια....!!!


8ο Κεφάλαιο

Είχαμε τελειώσει το μπάνιο και τώρα το μόνο που μας έμενε ήτανε να ντυθούμε και να φτιάξουμε τα μαλλιά μας. Πρώτα από όλα φτιάξαμε τα μαλλιά μας ίσια, πρόγκα ήτανε. Μετά πήραμε κλειδιά της ντουλάπας και διαλέξαμε δυο όμορφα ωραία φορέματα. Το δικό μου ήτανε ένα ωραίο άσπρο φόρεμα με μια χρυσή κορδέλα από πίσω, λίγο φουντωμένο από κάτω γιατί έτσι ήτανε τα φορέματα τα παλιά. Και κάτι παπούτσια άσπρα με χρυσό ήτανε γοβάκια. Ενώ της Τζένιφερ ήτανε ένα πολύ ωραίο άσπρο φόρεμα με μια κορδέλα πίσω της η οποία ήτανε σε χρώμα ανοιχτό πράσινο. Ενώ τα παπούτσια της ήτανε άσπρα με ανοιχτό πράσινο. Δείχναμε καταπληκτικές. Το μόνο που μας έλειπε να φορέσουμε ήτανε τα χρυσά βραχιόλια. Όταν τα φορέσαμε και είμασταν εντελώς έτοιμες ακούσαμε έναν χτύπο στην πόρτα ήτανε ο Ρον λέγοντας μας:
- Είστε έτοιμες κορίτσια; Γιατί είστε οι μόνες που περιμένουν κάτω!
- Ναι Ρον είμαστε πανέτοιμες, άνοιξε την πόρτα και πες μας πως σου φαινόμαστε! Του είπε η Τζένιφερ χαρούμενα. Όταν μπήκε ο Ρον μέσα το μόνο που είπε αφού είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα ήταν:
- Είστε καταπληκτικές! Μας είπε χαμογελαστά.
- Ευχαριστούμε Ρον! Του είπα εγώ.
- Να σου πω Ρον απλά θα κατέβουμε κάτω ε; τον ρώτησε η Τζένιφερ.
- Χμ! κορίτσια όχι απλά θα κατεβείτε κάτω, απλά εγώ θα είμαι κάτω στο σαλόνι και θα να ανακοινώσω τα ονόματα ως εσείς Ραμόνα και Τζένιφερ και μετά θα πω τα ονόματα των κοριτσιών που έμεναν εδώ βασιλικά. Επειδή ο καθένας παριστάνει ότι είναι ή ο πρίγκιπας ή η πριγκίπισσα που έμενε στο δωμάτιο οι οποίοι κοιμούνται. Καταλάβατε;
- Ναι καταλάβαμε αλλά εγώ ποια θα είμαι; Ρώτησε η Τζένιφερ με έναν ενδιαφέρον προς τον Ρον.
- Εσύ θα είσαι η Ραφαέλα και εσύ Ραμόνα η Καρολίνα οκ;
- Οκ! Είπαμε! Και σκεφτήκαμε πως τα πέτυχε ο Ρον. Και που να ήξερε.
- Ωραία κορίτσια ελάτε μαζί μου, μας είπε ο Ρον λες πως ανυπομονούσε για κάτι. Φτάσαμε στις σκάλες η Τζένιφερ όπως πάντα πήγαινε στην άλλη κουπαστή και εγώ παράμενα στην άλλη. Της ευχήθηκα καλή επιτυχία και αυτή το ίδιο για μένα. Και χαμογελάσαμε, μέχρι που ακούσαμε τον Ρον να ανακοινώνει:
- Λοιπόν Κυρίες και Κύριοι σας ανακοινώνω τις τελευταίες πριγκίπισσες. Παρακαλώ υποδεχθείτε θερμά τις δεσποινίδες Τζένιφερ που υποδύεται την πριγκίπισσα Ραφαέλα μια σπάνια και πανέμορφη κοπέλα. Και την Ραμόνα που υποδύεται την ξαδέρφη της Ραφαέλας την Καρολίνα που και αυτή ήτανε μια πανέμορφή και σπάνια κοπέλα.
Πριν ξεκινήσουμε ακούσαμε τον Τζόσεφ και τον Ματ να λένε στο Ρον πως μπόρεσε να μας δώσει αυτό το δωμάτιο. Αλλά ο Ρον το μόνο που τους είπε ήτανε «έχετε υπομονή αγόρια και θα δείτε». Εκεί ήτανε όσα ακούσαμε από μακριά αν και τα λέγανε ψιθυριστά όπως πάντα. Τότε ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες με ένα χαμόγελο που μάγευε πολλούς όπως μας είχε πει παλιότερα η μητέρες μας όταν είμασταν λίγο πιο μικρές . Αντηχούσε στα αυτιά μας όταν είπαν «το χαμόγελο σας θα μαγεύει πολλούς, γι’αυτό προσοχή κορίτσια». Εγώ με την Τζένιφερ και εκείνο το χαμόγελο μας ήτανε υπέροχα. Είχαμε το ίδιο βηματισμό. Μέχρι που όταν φτάσαμε κάτω στο σαλόνι ο Τζόσεφ, ο Κίλαν και ο Ματ μας κοίταζαν από την κορυφή ως τα νύχια. Μέχρι που μας χαμογέλασαν. Έτσι υποκλιθήκαμε σε αυτούς και προχωρήσαμε προς τους φίλους μας που εκείνοι μας υποδέχθηκαν πολύ θερμά.
- Καλά πως μοιάζουν τόσο πολύ, ρώτησε ο Τζόσεφ.
- Δεν ξέρω αδερφέ αλλά θα το μάθουμε σύντομα. Είπε ο Ματ.
- Καλά εγώ τις έχω ξαναδεί μετά από μια περιπετειώδη εμπειρία που σίγουρα θα είχανε, είπε ο Κίλαν.
- Τι εννοείς; Ρώτησε ο Τζόσεφ με απορία.
- Θα σας εξηγήσω ελάτε πιο εδώ να μην μας ακούει κανένας άλλος.
Αυτά τα λέγανε ψιθυριστά αλλά και πάλι εμείς του ακούγαμε μέχρι που είπα στην Τζένιφερ στο αυτί της:
- Απόψε θα είναι μια μεγάλη νύχτα! Και της έκλεισα τα μάτι μου.
- Ναι πολύ μεγάλη! Μου είπε εκείνη πίνοντας μια γουλιά από το κόκκινο κρασί που κρατούσε σε ένα ποτήρι.
Καθόμασταν με τα παιδιά γενικά όλα εκτός από την Ζωή και την Λίζα που καθόντουσαν μαζί με τις ψωνισμένες. Απορούσα πως τις κάνανε παρέα. Έτσι ρώτησα το Άλαν τι πάθανε αυτές και μιλάνε και με τις ψωνισμένες. Βέβαια δεν του το είπα έτσι αλλά με τα ονόματα τους. Και αυτός το μόνο που μου είπε είναι ότι από τότε που εμείς χανόμαστε αυτές βρήκανε άλλες παρέες επειδή νομίζανε ότι δεν τις θέλουμε στην παρέα μας. Έτσι είπα στην Τζένιφερ:
- Όλη αυτή η ιστορία θα μας χάσει τους φίλους μας. Να η Ζωή και η Λίζα… πήγα να της πω αλλά με διέκοψε.
- Ναι ξέρω, το άκουσα από τον Άλαν δεν πειράζει ακόμη και αν χάσουμε πολλούς θα είμαστε μαζί; Ε; μου είπε η Τζένιφερ με μια λυπημένη φωνή.
- Μα φυσικά βρε χαζούλα, αφού ξέρεις ότι είμαστε οι αγαπημένες ξαδέρφες ε; της είπα για να την παρηγορήσω γιατί είχε πάρει τα πιο γλυκούλικα μάτια.
- Ναι! Είσαι μια αδερφή ψυχή για μένα. Και το ξέρουμε! Μου είπε η Τζένιφερ που ο τόνος φωνής της τώρα είχε ανεβάσει λίγο προς το καλύτερο πάντα.
- Ξέρεις πάμε να μιλήσουμε στην Ζωή και στην Λίζα να ξεκαθαρίσουμε; Της πρότεινα.
- Ναι πάμε! Συμφώνησε μαζί μου η Τζένιφερ.
Προχωράγαμε προς την Ζωή και στην Λίζα αφού περάσαμε πρώτα τα αγόρια, τον Τζόσεφ, τον Ματ και τον Κίλαν που μας κοίταζαν παράξενα. Οι ψωνισμένες αμέσως το προσέξανε και άρχιζαν τα σχόλια. Αλλά εμείς δεν αλλάξαμε πορεία είχαμε σκοπό να πάμε να μιλήσουμε στα κορίτσια. Δεν θα μας το χαλάγανε αυτές. Όταν φτάσαμε προς αυτές, σταματήσανε να σχολιάζουν και είπαν ένα γεια. Της είπαμε και εμείς ένα γεια με ένα χαμόγελο πολύ ειρωνικό που αυτές μάλλον δεν καταλάβανε. Έτσι αφού τα είπαμε με αυτές, έσκυψα στο αυτί της Λίζας και της Ζωής και τους είπα:
- Θέλουμε να σας μιλήσουμε, μπορείτε;
- Ναι μπορούμε, μας είπαν η Ζωή και η Λίζα.
- Ας πάμε καλύτερα έξω να μην έχουμε φασαρία, πρότεινε η Τζένιφερ. Και εμείς οι υπόλοιπες συμφωνήσαμε. Κατευθυνθήκαμε προς την πόρτα, την ανοίξαμε και πήγαμε και καθίσαμε σε κάτι καρέκλες που υπήρχαν έξω. Για ένα λεπτό είμασταν αμίλητες αλλά μετά μίλησε η Λίζα.
- Λοιπόν τι μας θέλατε;
- Λοιπόν σας θέλαμε γιατί μάθαμε ότι… και εκεί η Τζένιφερ τους είπε το τι μας είχα πει ο Άλαν.
- Ναι γιατί δεν έχουμε δίκιο; Ρώτησε η Ζωή.
- Όχι κατά κάποιο μέρος. Σίγουρα πιο πολύ θυμώσατε για την πρώτη νύχτα εδώ και μετά για σήμερα. Έτσι δεν είναι κορίτσια; Τις ρώτησε η Τζένιφερ.
- Ναι κατά κάποιο λόγο έτσι είναι. Πρώτον στην πρώτη νύχτα γιατί δεν μας είπατε ότι θα πάτε έξω αντί να μας πείτε ψέματα; Μας ρώτησε η Λίζα.
- Γιατί ξέραμε την απάντηση σας: όχι, θα λέγατε γιατί όποτε πάμε να κάνουμε κάτι μας λέτε ότι δεν πρέπει. Έτσι δεν είναι Λίζα και Ζωή;
- Ναι έτσι είναι… συμφώνησαν τα κορίτσια.
- Ναι αλλά γιατί δεν ήρθατε να φάτε σήμερα μεσημεριανό και στην ξενάγηση; Ρώτησε η Λίζα.
- Γιατί ξέρετε ή μάλλον ακούσατε τα σχόλια των άλλων κοριτσιών που τα γνωρίσαμε εδώ τι λένε για εμάς έτσι δεν είναι; Ρώτησε η Τζένιφερ.
- Ναι έτσι είναι γι’αυτό το λόγο; Μας ρώτησε η Ζωή.
- Ναι Ζωή το μεσημέρι μας κάνανε κατά κάποιο λόγο χάλια και δεν μπορούσαμε καθόλου μετά να πάμε στην ξενάγηση. Της είπα.
- Καλά ε;! ένα σας λέω θα τις βάλω στις θέσεις τους. Μας είπε η Λίζα κλείνοντας μας το μάτι. Και μετά ξανά όλες μας αγγελιαστήκαμε.
- Έχω μια ιδέα κορίτσια! Μας είπε ενθουσιασμένα η Ζωή.
- Ωχ! Όταν έχεις ιδέα Ζωή εμείς φοβούμαστε. Της είπα αστεία και γελάσαμε.
- Χαχα! Ακούτε! Τζένιφερ και Ραμόνα σας σχολιάζουν αυτές πως τις λέτε; Αποκλείεται να μην τις βγάλατε παρατσούκλι… μας είπε η Ζωή, αλλά την διέκοψε η Τζένιφερ.
- Σε αυτό έχεις ένα απόλυτο δίκιο… χαχα! Τις έχουμε βγάλει ψωνισμένες.
- Ότι πρέπει γι’αυτές είναι, είπε αστεία η Λίζα.
- Λοιπόν όπως λέγαμε οι ψωνισμένες σας ζηλεύουν! Μας είπε η Ζωή.
- Γιατί; Ρώτησε με ένα ενδιαφέρον η Τζένιφερ.
- Εμ… γιατί άραγε; Χαχα! Επειδή ο Τζόσεφ, ο Ματ και ο Κίλαν σας κοιτάζουν περισσότερο από ότι κοιτάζουν αυτές. Και όπως ξέρετε αυτές είναι ξετρελαμένες γι’αυτούς.
- Χαχα! Αυτό ειδικά δεν το περίμενα να συμβεί. Είπα εγώ χαμογελαστά.
- Χαχα ναι λοιπόν είστε έτοιμες να ακούσετε την ιδέα μου; Μας ρώτησε η Ζωή ενθουσιασμένα.
- Ναι! Είπαμε οι υπόλοιπες ανυπόμονα.
- Λοιπόν λέω η Τζένιφερ και η Ραμόνα να τραγουδήσουν για να έχουν την προσοχή των αγοριών και να σπάσουν τα νεύρα στις ψωνισμένες. Ε τι λέτε; Μας πρότεινε η Ζωή.
- Εγώ λέω ναι! Πετάχτηκε η Λίζα.
- Ε Ζωή θα λέγαμε και εμείς ναι αλλά δεν ξέρουμε ποιο τραγούδι να πούμε!
- Εμ τι λέτε για το Enchanted της Taylor Swift;
- Αχα μπορούμε! Τζένιφερ θα παίξεις εσύ κιθάρα ή εγώ; Ρώτησα την Τζένιφερ.
- Εγώ! Θα σκίσουμε! Μας είπε ενθουσιασμένα η Τζένιφερ.
- Ναι μα φυσικά αλλά πάμε μέσα τώρα γιατί έχει ψόφο από κρύο φυσικά! Μας είπε χαμογελαστά η Λίζα.
- Χαχα! Ας πάμε! Και θα το κανονίσω εγώ με τα παιδιά και με τον Ρον. Σύμφωνες;
- Σύμφωνες! Της είπαμε ενθουσιασμένα.
- Έχω να σας πω και κάτι απίστευτο. Μας είπε η Ζωή χαμογελώντας πονηρά.
- Τι είναι;; Ριχτό! Είπαμε ενθουσιασμένα εγώ και η Τζένιφερ. Αλλά πριν προλάβει και μιλήσει η Ζωή, την πρόλαβε η Λίζα λέγοντας μας:
- Ένα σας λέω χάσατε! Εγώ φυσικά το έμαθα πρώτη-πρώτη.
- Ιιι! Και εμείς γιατί δεν ήμασταν και εμείς οι πρώτες; Ρώτησε η Τζένιφερ.
- Γιατί δεν ήρθατε στην ξενάγηση… είπε η Ζωή γελώντας.
- Ε τότε πες το μας… της είπα γελώντας.
- Να τα έφτιαξα με τον Μπράτ. Το πρωί όταν τρώγαμε πρωινό. Με είχε λερώσει επίτηδες στο μάγουλο μου δίνοντας μου, μια κουταλιά παγωτού και έπειτα αντί να μου δώσει χαρτί να το σκουπίσω με φίλησε στο μάγουλο και έπειτα στο στόμα. Και μετά μου εξομολογήθηκε πως ένοιωθε. Και τα φτιάξαμε… αυτά… πως σας φάνηκε;; μας ρώτησε ντροπαλά η Ζωή.
- Ααα!!! Χαιρόμαστε πολύ για σένα…!!!της είπαμε χαρούμενα και την αγκαλιάσαμε σφιχτά.
- Χαχα! Αφήστε τώρα το μέλι κορίτσια και πάμε να κάνουμε αυτό που είπαμε. Μας είπε γελώντας η Λίζα.
- Εντάξει πάμε…! Είπαμε οι υπόλοιπες.
Επίσης πριν μπούμε μέσα η Ζωή μας ανέφερε την άλλη φορά με τον Τζόσεφ που ρώταγε για μας. Ήτανε κάπως έτσι το σκηνικό…:
- Και για πες μου Ζωή, γιατί δεν ήρθανε τα κορίτσια στην ξενάγηση; Ρώτησε ο Τζόσεφ με έναν ενδιαφέρον.
- Εμ γιατί δεν ήρθανε; Εμένα μου είπαν ότι δεν έχουν πολύ όρεξη. Είπε η Ζωή.
- Πολύ μυστήριο πάντως οι φίλες σας.
- Ναι από μικρές το είχανε. Είπε χαμογελώντας η Ζωή.
- Τι εννοείς; Είπε ο Τζόσεφ τότε.
- Εμ από μικρές είχανε ένα μυστήριο από τότε που γνωρίσανε έναν δάσκαλο Γιάνγκ.
- Γιάνγκ; Κάτι μου θυμίζει αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς.
- Δεν πειράζει σημασία έχει ότι η Ραμόνα και η Τζένιφερ είναι πολύ μυστήριες, όπως το προσδιόρισες. Είπε χαμογελώντας η Ζωή.
- Ναι είναι. Είπε ο Τζόσεφ μπερδεμένος.
Όλα μας φαινόντουσαν περίεργα. Άλλα δεν δώσαμε και πολύ σημασία. Έπειτα μπήκαμε μέσα και είδαμε όλους να χορεύουν η Ζωή και η Λίζα πήγαν στα παιδιά και έπειτα θα πήγαιναν στο Ρον. Ενώ εμείς θα πηγαίναμε προς το δωμάτιο αν δεν μας σταματούσαν ο Τζόσεφ, ο Ματ και ο Κίλαν λέγοντας μας ο Κίλαν:
- Επ που πάτε κορίτσια δεν τελείωσε ακόμα το πάρτι.
- Χαχα! Το ξέρουμε ρε έξυπνο απλά πάμε να πάρουμε κάτι και θα ξανά έρθουμε. Του είπα χαμογελαστά.
- Καταρχάς κοπελιά μάλλον Ραμόνα μην του λες «ρε έξυπνο» δεν το ξέρεις και από χθες! Μας είπε αστεία ο Τζόσεφ.
- Που ξέρεις μπορεί να τον ξέραμε, του απάντησα και εγώ τότε με τον ίδιο τρόπο που μου το είπε και αυτός.
- Χμ… καλά και τι θα πάρετε αν επιτρέπεται; Μας ρώτησε ο Ματ.
- Εμ θα πάρουμε κάτι που θα δείτε πολύ σύντομα.
- Καλά τότε κορίτσια αφού είναι έτσι σας αφήνουμε. Είπε ο Κίλαν χαμογελαστά.
- Έτσι μπράβο! Του είπα εγώ.
- Ε! λίγα- λίγα δεν μας ξέρετε και πολύ καλά. Είπε ο Ματ.
- Ούτε και εσείς , είπε η Τζένιφερ κλείνοντας του το μάτι. Και φύγαμε.
Εν τω μετάξι την ίδια στιγμή η Λίζα, η Ζωή και τα παιδιά κανόνιζαν αυτό που είχαμε πει πριν από λίγο να κάνουμε. Και έπειτα ήτανε ο Ρον. Ο Ρον το μόνο που τους είπε ήτανε:
- Ωραία ανυπομονώ να τις ακούσω! Είπε ενθουσιασμένα.
Τα φτιάξανε όλα. Ενώ εμείς είχαμε φτάσει στο δωμάτιο μας, πήραμε την κιθάρα και όταν φτάσαμε στα σκαλιά, αρχίσαμε να τα κατεβαίνουμε. Και τότε μας είδανε τα αγόρια και είπε ο Τζόσεφ:
- Ωραία θα μας κάνουν καντάδα.
- Ναι ωραία να ακούσουμε πιο καθαρά την φωνούλα τους! Είπε ο Ματ αστεία προς τους άλλους. Και άλλοι γέλασαν. Αλλά τους διέκοψε ένα μικρόφωνο το οποίο ήτανε στηριγμένο καλά. Και τότε μίλησε ο Ρον.
- Λοιπόν από τα μέλη του γνωστού συγκροτήματος “DarkDevils” σας παρουσιάζουμε τις δυο τραγουδίστριες τους την Ραμόνα και την Τζένιφερ! Ένα θερμό χειροκρότημα γι’αυτές σας παρακαλώ. Είπε ο Ρον ενθουσιασμένα. Εμείς του κλείσαμε το μάτι και του χαμογελάσαμε. Οι ψωνισμένες το μόνο που είπαν ήτανε:
- Αυτές στο συγκρότημα “DarkDevils” αποκλείεται! Και αποκλείεται να είναι οι τραγουδίστριες, αποκλείεται! Α! ας ελπίσουμε να τα πάνε χάλια.
Αυτά ήτανε τα λόγια που λέγανε για εμάς, αλλά εμείς δεν τα παρατήσαμε πήγαμε μπροστά στα δυο μικρόφωνα που ήτανε καλά στηριγμένα σε κάτι μπαστούνια. Η Τζένιφερ κούρδισε την κιθάρα και μετά πήρε τον λόγο και είπε:
- Θα σας τραγουδήσουμε το Enchanted της Taylor Swift!
- Ωραία! Ξεκινήστε! Είπε ο Ρον χαμογελαστά.
- Οκ Ρον ξεκινάμε! Του είπα και εγώ. Και άρχισε να παίζει κιθάρα η Τζένιφερ. Το πρώτο στίχο το είπε αυτή:
- Here I was again tonight forcing laughter, faking smiles
Same old tired, lonely place
Walls of insincerity
Shifting eyes and vacancy vanished when I saw your face
All I can say is it was enchanting to meet you.
- Your eyes whispered "have we met?"
Across the room your silhouette starts to make it's way to me
The playful conversation starts
Counter all your quick remarks like passing notes in secrecy
And it was enchanting to meet you
All I can say is I was enchanted to meet you. Είπα τον επόμενο στίχο.
- This night is sparkling, don't you let it go
I'm wonderstruck, blushing all the way home
I'll spend forever wondering if you knew
I was enchanted to meet you
The lingering question kept me up
2am, who do you love?
I wonder till I'm wide awake
Now I'm pacing back and forth, wishing you were at my door
I'd open up and you would say,
It was enchanted to meet you
All I know is I was enchanted to meet you
This night is sparkling, don't you let it go. Είπαμε μαζί.
- I'm wonderstruck, blushing all the way home
I'll spend forever wondering if you knew
This night is flawless, don't you let it go
I'm wonderstruck, dancing around all alone
I'll spend forever wondering if you knew
I was enchanted to meet you
This is me praying that this was the very first page
Not where the story line ends
My thoughts will echo your name until I see you again
These are the words I held back as I was leaving too soon
I was enchanted to meet you
Please don't be in love with someone else
Please don't have somebody waiting on you
Please don't be in love with someone else
Please don't have somebody waiting on you
This night is sparkling, don't you let it go
I'm wonderstruck, blushing all the way home
I'll spend forever wondering if you knew
This night is flawless, don't you let it go
I'm wonderstruck, dancing around all alone
I'll spend forever wondering if you knew
I was enchanted to meet you
Please don't be in love with someone else
Please don't have somebody waiting on you… και μετά όλα αυτά τα είπαμε μαζί.
Και το τέλος το τελείωσε η κιθάρα. Όλοι είχανε μείνει εκτός από τα παιδιά τα δικά μας αφού αυτοί ξέρανε ότι τραγουδάμε υπέροχα, αλλιώς δεν θα μπαίναμε στο συγκρότημα. Μετά από λίγη σιγή όλοι χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι εκτός από τις ψωνισμένες που αυτές χειροκροτούσαν άθελα τους. Αφού είχε τελειώσει η παράσταση που κάναμε. Ο Ρον έβαλε παλιά τραγούδια για να χορέψουμε με ζευγάρια. Όλα τα ζευγάρια που ξέραμε εγώ και η Τζένιφερ χόρευαν. Ενώ εμείς καθόμασταν μόνες μας και συζητούσαμε και γελάγαμε. Ξαφνικά ο Τζόσεφ ήρθε και έπιασε το χέρι μου και ο Ματ ήρθε αλλά έπιασε το χέρι της Τζένιφερ και μας πρότειναν:
- Δεσποινίς Ραμόνα θα χορέψετε μαζί μου; Είπε ο Τζόσεφ.
- Και εσείς Δεσποινίς Τζένιφερ θα χορέψετε μαζί μου; Την ρώτησε ο Ματ.
Εκείνη την στιγμή εγώ και η Τζένιφερ κοιταχτήκαμε ντροπαλά και χαμογελάσαμε. Και όταν γυρίσαμε προς αυτούς είπαμε:
- Μετά χαράς, και τους χαμογελάσαμε.
Έτσι πιάσαμε το χορό και σαν δυο ζευγάρια που είμασταν στο χορό τότε, αρχίσαμε να συζητάμε και να γελάμε για διάφορα θέματα όπως πόσο χρονών είμαστε, για το τραγούδι που τραγουδήσαμε και τέτοια διάφορα χαζά. Έτσι η βραδιά μας πέρασε υπέροχα. Όλοι είχανε πάει να κοιμηθούν εκτός από μένα, τον Τζόσεφ, την Τζένιφερ και τον Ματ. Χορεύαμε ένα μπλουζ τότε. Ο Κίλαν μίλαγε με τον Ρον το τι δεν ξέραμε και δεν μας ένοιαζε αφού περνάγαμε τέλεια.
Μέχρι που ήτανε εντελώς αργά και τότε είπαμε στα παιδιά ότι έπρεπε να φύγουμε να πάμε να κοιμηθούμε. Το μόνο που είπανε ήτανε:
- Καληνύχτα κορίτσια, όνειρα γλυκά. Τα λόγια τους μας είχανε μαγέψει που παραλίγο να σκοντάψουμε και τότε είπε ο Τζόσεφ:
- Να μην πίνετε πολύ κρασί, είδατε τι παθαίνετε! Είπε στα αστεία.
- Καληνύχτα και σε σένα Τζόσεφ! Του είπα χαμογελαστά. Ενώ η Τζένιφερ είπε στον Ματ:
- Καληνύχτα Ματ! Και του χαμογέλασε.
Ανεβήκαμε τα σκαλιά προσεκτικά αυτή την φορά και κατευθυνθήκαμε προς το δωμάτιο μας. Όπου εκεί που το ανοίξαμε προσέξαμε κάτι σοκαριστικό που μας έκανε να ουρλιάξουμε.

Τι να τις έκανε να ουρλιάξουν άραγε? Μήπως λείπουν τα ημερολόγια?