ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Λοιπόν τελειώνει η ιστορία αυτή πάρτε αυτό το κεφάλαιο και θα πάρετε και το άλλο κάποια στιγμή...

Κεφάλαιο 20ο

Ήμουν έξω από το «Τεράστιο σπίτι», είδα τους τρεις άντρες να μιλάνε με τον Ντάνιελ και με τους υπόλοιπους. Διαισθάνθηκα τον φόβο που κυρίευε στο μυαλό όλων. Ξαφνικά ακούστηκε η φωνή της Εύας απελπισμένη.
«Μα είπατε, πως δεν θα μας πειράξετε αν πήγαινε μόνο η Ραμόνα!»
«Ότι λέμε δεν είναι πάντα και αλήθεια;»
«Σωστά Ρικ;»
«Σωστό Χρυσέ μου!» είπε ο Ρικ στον άντρα με τα χρυσά δόντια.
Είπαν και γέλασαν σαρκαστικά.
«Αστούς υπόλοιπους, και πάρε έμενα. Αφού έτσι και αλλιώς μόνο εμένα θες» είπε ο Ντάνιελ σοβαρά.
«Όχι, δεν θα γίνει τίποτα!» είπα και πετάχτηκα από το μέρος που ήμουν κρυμμένη.
Όλοι έστριψαν το κεφάλι τους για να με αντικρίσουν. Είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα.
«Μα πως; Πως ξέφυγες;» είπε οργισμένα ο Ρικ.
«Με λίγη βοήθεια» είπα και του χαμογέλασα πονηρά.
Με κοίταξαν με άγριο ύφος αλλά δεν είπαν τίποτα, ώσπου αυτός με το χρυσό δόντι σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και άρχιζε να φωνάζει προς το δάσος.
«Λύκοι, εμφανιστείτε, και σκοτώστε την…»
«Λύκοι; Μα δεν είδα κανέναν λύκο εγώ» αναρωτήθηκα από μέσα μου.
Ξαφνικά γύρω μου με είχαν περικυκλώσει εφτά λύκοι, ήτανε έτοιμοι να με κατασπαράξουν. Όταν γύρισα απότομα το κεφάλι μου και είδα τον πιο μεγάλο λύκο. Έκείνος με κοίταξε, χαλάρωσε τα πόδια του και χαμήλωσε το βλέμμα του. Μόλις το έκανε αυτό, οι υπόλοιποι λύκοι έκαναν πιστά την κίνηση του προς τα μένα. Ήτανε σαν να μου υποκλίνονταν.
«Μα τι γίνεται; Επιτεθείτε είπα! Επιτεθείτε!» είπε με γεμάτο θυμό ο άντρας με το χρυσό δόντι.
Οι λύκοι όμως δεν έκαναν τίποτα, τότε ο μεγάλος ο λύκος ήρθε κοντά μου ήρεμα και αργά. Αν και ο άντρας με το χρυσό δόντι, στην αρχή με αυτή την κίνηση του λύκου, χάρηκε, αλλά όταν είδε ότι στο τέλος ο λύκος είχε σκύψει για να τον χαϊδέψω, τα μάτια του είχαν λάμψει από θυμό. Τον αγνόησα, και έμενα να κοιτάζω τον λύκο. Άπλωσα το χέρι μου για να τον χαϊδέψω και τότε το είδα... Ένα όραμα για μένα, για το μέλλον. Κατάλαβα γιατί γινόταν όλο αυτό, ποια ήμουν και τι κινδύνους μου είχε επιφυλάσσει το μέλλον. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα του 3 λύκους. Όταν μου ανταπέδωσαν την μάτια τους με ένα γρύλισμα. Ο ένας από αυτούς, ο Ρικ φώναξε.
«Επίθεση, φίλοι μου!» είπε και μεταμορφώθηκαν σε λύκο, και έπειτα μου όρμισαν με μια γρηγοράδα.
«Ραμόνααα!!!» φώναξαν ταυτόχρονα τα παιδιά, έντρομοι.
Ο μόνος ήχος που ακούστηκε ήτανε ένα «σπλάτς», δεν πληγώθηκα όχι αλλά τα δυο σπαθιά μου, τα οποία τα έβγαλα με γρηγοράδα από την πλάτη μου, βρήκαν στην καρδιά των δύων λύκων, του Ρικ και του άλλου που ποτέ δεν έμαθα, όνομα. Ο άντρας με το χρυσό δόντι, μόλις το είδε μου γρύλισε. Μου επιτέθηκε την στιγμή όμως που δεν το περίμενα, και δεν πρόλαβα να το επιτεθώ, αλλά ευτυχώς την επίθεση του, την σταμάτησε ο μεγάλος ο λύκος.
Οι δυο λύκοι, ο ένας λυκάνθρωπος και ο άλλος λύκος να τσακώνονται με αγριάδα. Ξαφνικά είδα την Άρτεμις δίπλα μου.
«Η λύκαινα αυτή λέγεται Moon, θα σε βοηθήσει στο μέλλον!» μου είπε κοιτάζοντας την Moon, έπειτα γύρισε προς το μέρος μου για να την κοιτάξω και εγώ, και μου συνέχισε.
«Μπορείς να επιτεθείς τώρα!» κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου προς αυτήν. Και έπειτα όρμισα. «Σπλατς», πάει και αυτός. Πήγα για να δω ξανά την Άρτεμις αλλά είχε εξαφανιστεί. Η Moon μου υποκλίθηκε από ευγνωμοσύνη, και έπειτα έφυγε με τους άλλους λύκους με γρηγοράδα.
«Θα τα ξανά πούμε σύντομα Moon» ψιθύρισα σιγανά και κοίταξα πέρα από το δάσος.

Ωραίο μάνα άντε βάλε κ το τελευταίο κεφάλαιο

Με τον επίλογο κιόλας!:Ρ

Κεφάλαιο 21ο

Τελευταία μέρα που έβλεπα τον ήλιο να δύει κάτω από την γεφυρούλα που καθόμουν συνήθως τα απογεύματα πιο πέρα από το «Τεράστιο Σπίτι». Ξαφνικά κάποιος ήτανε από πίσω μου, γύρισα για να αντικρίσω τον Τζόσεφ.
«Χειι!» μου είπε προσπαθώντας να κάνει το καλύτερο χαμόγελο του.
«Χειι!» του είπα και εγώ με ένα ψεύτικο χαμόγελο και γύρισα ξανά στον ήλιο που έδυε εκείνη την στιγμή.
«Τα μάζεψες εσύ τα πράγματα σου; Ή θα στα μαζέψουμε εμείς; Όχι ότι έχουμε πρόβλημα, αλλά μήπως σε πειράξει που κάποιος θα εισβάλει στα εσώρουχα σου!» μου είπε καθώς ερχόταν κοντά μου για να με κάνει να γελάσω. Εγώ γέλασα σιγανά και γύρισα για να τον δω καλά.
«Τα μάζεψα…Μάλλον δεν θα έχεις την ευκαιρία ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος για να εισβάλει στα εσώρουχα μου.» Του είπα στα αστεία με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μου.
«Γαμώτο!» είπε τάχα στεναχωρημένος, ενώ έκανε μια κίνηση με το χέρι του . Γελάσαμε και οι δυο μας με την ψυχή μας. Όταν σταματήσαμε να γελάμε με κοίταξε κατάματα και με ρώτησε «Είσαι καλά;» Αυτή η ερώτηση φυσικά, εννοεί πολλά. Το αν είσαι καλά μπορεί να σημαίνει ότι μάλλον πόναγες και τώρα κάποιος σε ρωτάει αν είσαι καλά, αν νοιώθεις καλύτερα. Ή μπορεί να είναι, αν είσαι καλά τώρα. Αλλά η ερώτηση του, αναφερόταν αυτό που είχε γίνει πριν 2 μέρες, που είχα σκοτώσει του 3 λύκους με 2 μικρά αλλά καλά σπαθιά. Όταν θυμάμαι να χώνω τα σπαθιά μου μέσα στην καρδιά τους, ανατριχιάζω. Ποτέ μου στο παρελθόν δεν είχα σκοτώσει κάποιον, αλλά τώρα είχα αλλάξει μέσα μου. Είχα γίνει άλλη, το ένοιωθα. Θυμάμαι την λύκαινα την Moon να με κοιτάζει με τα μεγάλα πράσινα μάτια της, πριν φύγει για το δάσος. Μετά από λίγα λεπτά από εκείνη την σκηνή έχασα το έδαφος. Έπεσα…είχα λιποθυμήσει. Μα όταν ξύπνησα, και ένοιωθα καλύτερα έπρεπε να αντικρίσω τα βλέμματα όλων να μου λένε είτε «Συγνώμη» είτε «Τι συνέβει;». Μόνο ο Ντάνιελ δεν μου είχε μιλήσει, λες πως τα ήξερε όλα. Το τι είχε συμβεί με μένα, το ότι έβλεπα ένα μικρό φαντασματάκι. Θυμάμαι πως όταν όλοι είχαν σταματήσει να με ρωτάνε επειδή τους είχα πει ότι «Δεν θυμάμαι τι είχε συμβεί» είχα πει ψέματα, αλλά ήτανε για το καλό τους. Αν ήξεραν περισσότερα θα είχαν κινδύνους στο μέλλον, και δεν το ήθελα για κανέναν αυτό. Ο Ντάνιελ, με είχε κοιτάξει εκείνη την μέρα και μου είχε πει ένα απλό «περαστικά» και έφυγε νευρικός από το δωμάτιο. Έδιωξα τις σκέψεις μου, και απάντησα με πολύ ειλικρίνεια αν και δεν ήθελα και τόσο.
«Είμαι καλύτερα!» του χαμογέλασα με ένα αβέβαιο χαμόγελο.
«Εντάξει ας σε πιστέψουμε» πριν φύγει μου είπε σιγανά αλλά στοργικά, «δεν ξέρω πραγματικά τι σου συνέβη Ραμόνα, αλλά να ξέρεις ότι θα είμαι πάντα δίπλα σου. Να το ξέρεις»
Τα μάτια μου κοκκινισμένα τώρα, έκλεισαν, έπεσαν δυο μικρά δάκρυα από αυτά.
«Το ξέρω…» είπα ψιθυριστά για τον Τζόσεφ αλλά εκείνος είχε ήδη φύγει. Ο ήλιος είχε δύσει… και εγώ καθόμουν κάτω από την γεφυρούλα σκεφτόμουν. Όταν ξαφνικά, είδα την Άρτεμις μαζί με την Moon να έρχονται να κάθονται δίπλα μου. Άπλωσα να τα χέρια μου να χαϊδέψω το απαλό, χνουδωτό δέρμα της Moon.
«Ξέρω, νοιώθω ότι δεν έχει τελειώσει ακόμα…» είπα αντικρίζοντας το μικρό ρυάκι να κατρακυλάει ήρεμα από κάτω από την γεφυρούλα.
«Έχεις δίκιο, δεν έχει τελειώσει η ιστορία σου ακόμα, έχεις μεγάλο δρόμο ακόμα για να τα καταφέρεις..» κοίταξε πέρα από το δάσος προτού βγάλει από την μικρή της τσέπη δυο κολιέ απλά. «Το ένα είναι για την Moon, γράφει το όνομα της και ότι θα σου ανήκει. Το άλλο είναι για το μέλλον, θα το χρησιμοποιήσεις σε πολλές σου μάχες. Φόρα το… και φόρα αυτό στην Moon.» μου είπε, δίνοντας τα δυο κολιέ και έπειτα εξαφανίστηκε όπως συνήθως.
Φόρεσα το μικρό κολιέ στην Moon και έπειτα φόρεσα το δικό μου. Έπειτα από λίγη ώρα σηκώθηκα για να φύγω. Σηκώθηκε και η Moon με κοίταξε, μου έγλειψε το χέρι και έφυγε.
Μπαίνοντας στο «Τεράστιο σπίτι», βρήκα την Τζένιφερ να με περιμένει, λέγοντας μου ότι είχα αργήσει. Και εγώ της απάντησα με ένα χαμόγελο στα χείλη μου.
«Απόλαυσε την τελευταία σου μέρα εδώ…!»
Με κοίταξε και μου χαμογέλασε, έπειτα μου είπε με μια ζωηράδα στα χείλη της.
«Είσαι για μια τελευταία ιππασία;»
«Αν σου πω ότι είμαι, θα το πιστέψεις;» της είπα στα αστεία.
«Θα έρθω και εγώ!» είπε ξαφνικά ο Τζόσεφ που μόλις είχε μπει στο σαλόνι.
«Και φυσικά και εμείς..» πετάχτηκε και ο Κίλαν που είχε μπει μαζί με τον Τζόσεφ αλλά και με τον Ματ.
«Εντάξει!» είπε με ενθουσιασμό η Τζένιφερ.
«Εσείς τα άλογα σας, κορίτσια και εμείς τα δικά μας…» είπε ο Ματ με περηφάνια.
«Ε παιδιά, τι συμβαίνει; γιατί είστε όλοι μαζεμένοι εδώ;» ρώτησε ο Ντάνιελ που μόλις είχε μπει στο σαλόνι, βγαίνοντας από το γραφείο. Τον λόγο τον πήρα εγώ, έτσι του είπα με ενθουσιασμό.
«Θα πάμε για ιππασία θα έρθεις;»
«Όλοι σας;» με ρώτησε με απορία. Του κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου, έπειτα συνέχισε αδιάφορα, «μπαα έχω δουλειά εδώ…» η ματιά του κατέληξε σε μένα. Χμ κατάλαβα.
«Εντάξει εμείς πάμε!» είπε ο Τζόσεφ, και έφευγε μαζί με τα παιδιά, ώσπου σταμάτησε απότομα αφού είδε ότι δεν είχα φύγει από την θέση μου, και κοίταζα ακόμη τον Ντάνιελ. «Ραμόνα θα έρθεις;» Γύρισα λίγο το κεφάλι μου, και η ματιά μου μια κοίταζε τον Τζόσεφ μια τον Ντάνιελ.
«Θα έρθω να σας βρω μετά εγώ, θα ήθελα να μιλήσω λίγο με τον Ντάνιελ…»
«Εντάξει, θα τα πούμε.» είπε και γύρισε για να φύγει.
Όταν έφυγε εντελώς, γύρισα το βλέμμα μου τελείως στον Ντάνιελ. Με κοίταξε προσεκτικά, και έπειτα μίλησε πρώτος ενώ κάθισε σε ένα από τους καναπέδες.
«Λοιπόν;»
«Λοιπόν…» άρχισα να λέω ενώ κάθισα δίπλα του, γυρνώντας για να τον δω. «Τι σου συνέβη; Γιατί μου συμπεριφέρεσαι παράξενα;»
«Ραμόνα δεν είναι αυτό που φαίνεται…» άρχισε να λέει και αυτός όταν η φωνή του σταμάτησε και έπεσε στο κολιέ που φορούσα. «Ποιος στο έδωσε αυτό;». Σηκώθηκα απότομα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα για έξω.
«Μια φίλη, λοιπόν Ντάνιελ, αντίο!» είπα και αναστέναξα. Βγήκα έξω, ο αέρας που ήρθε καταπάνω μου, με πάγωσε. Στην άκρη του ματιού μου, έπιασε μια γρήγορη κίνηση να έρχεται προς τα εμένα. Ο Ντάνιελ! Με άρπαξε από τον ώμο μου και μου είπε θυμωμένα.
«Μην παίζεις με την ζωή, Ραμόνα! Και κυρίως δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό! Παράκουσες τις εντολές μου… σου είπα να μείνεις μακριά από αυτούς. Μα όπως πάντα κάνεις του κεφαλιού σου! Από μικρή έκανες του κεφαλιού σου, όσο και να σου έλεγε η μάνα σου «Μη» αλλά εσύ, εσύ!» μου είπε αγριεμένα δείχνοντας με.
«Και πως ξέρεις εσύ για την ζωή μου; Δεν ξέρεις τίποτα για μένα!» του πέταξα αγριεμένα, ξεφεύγοντας από την λαβή που με είχε πιάσει.
«Ξέρω περισσότερα από όσα ξέρεις εσύ…» είπε λίγο πιο ήρεμα αυτός.
«Ε τότε πες τα και σε μας να τα μάθουμε!» του πέταξα ειρωνικά.
«Θα τα μάθεις σιγά-σιγά» Έκανε για να φύγει αλλά σταμάτησε στο άνοιγμα της πόρτας, «Ραμόνα πρόσεχε!».
Εξαφανίστηκε γρήγορα από τα μάτια μου. Έμεινα μόνη μου πάλι. Πήγα στους στάβλους, και πήρα το όμορφο άλογο μου, που το όνομα του ήτανε Άστρο. Ένα άλογο που στο μέλλον θα με φρόντιζε.




Επίλογος

Το φως του ηλίου που έμπαινε μέσα από τα παράθυρα του λεωφορείου μας, με προειδοποίησε ότι σε λιγότερο από μια ώρα θα φτάναμε στο προορισμό μας. Όλο το συγκρότημα, ο Άλαν, η Λίζα,ο Σαμ, ο Τζακ, ο Τζειμς, ο Άριαν, ο Μπράτ, ο Όλιβερ, ο Ντένζελ, ο Πίτερ, η Ζωή, η Ελίζαμπεθ, η Λουϊζιάνα , η Ηλέκτρα, η Τζένη, η Σαβίνα, η Δανάη, η Αριάδνη, η Ναταλία και η Τζένιφερ ήμασταν ξανά στο λεωφορείο ενωμένοι όπως πριν. Και φυσικά, ο καλός μας ο οδηγός ο Τζόναθαν. Μπορεί να είχαμε χάσει την συναυλία που θα πηγαίναμε εδώ και 6 εβδομάδες αλλά, τα άτομα που γνωρίσαμε εκεί που πήγαμε, μας έκαναν να νοιώθουμε σαν το σπίτι μας. Ο οικοδεσπότης ο Ρον, με δυο υπέροχα ανίψια, τον Τζόσεφ και τον Ματ, οι οποίοι είχαν ξάδερφο τον Κίλαν. Και όλοι μαζί είχαν έναν πολύ καλό φίλο, τον Ντάνιελ.
Υπάρχουν αποχαιρετισμοί που κλαις, αλλά με αυτά τα άτομα, γελούσα με την ψυχή μου ακόμα και την τελευταία τους στιγμή μαζί. Είμαι σίγουρη ότι θα τους ξανά συναντήσω. Και ίσως στο κοντινό μέλλον. Ποτέ κανείς δεν ξέρει το τι θα γίνει. Όσον αφορά για τις ψωνισμένες μπορεί στο τέλος να μου έλεγαν συνέχεια συγνώμη, αλλά βράζανε από μέσα τους που δεν μπορούσαν να έχουν, τον Ματ, τον Κίλαν, τον Τζόσεφ και τον Ντάνιελ. Αλλά δεν μπορούσα να φύγω από ένα μέρος γεμάτη μίσος… Έτσι τις συγχώρησα για όσα είχαν κάνει. Μου κάνει. Και προχώρησα. Μπορώ να πω ότι ήτανε ένας καλός αποχαιρετισμός.
Μπορεί να αντιμετώπισα διάφορα πλάσματα με την ξαδέρφι μου την Τζένιφερ, αλλά αυτό μας ένωσε πιο πολύ για το τι είμαστε. Αλλά τώρα πια έμαθα, ότι είμαι κάτι παραπάνω από Εκλεκτή. Κάτι παραπάνω που θα σώσει τον κόσμο. Δεν θα ηρεμίσω μέχρι να βρω τι είναι. Και ο Ντάνιελ που στο καλό κολλάει;

Αυτό δεν ειναι τέλος, περιμένουμε κ συνέχεια..:Ρ

Έλα ρεεε...:Ρ θα γράψω και καλά και "2 βιβλίο:Ρ "

ΑΑ έτσι το δέχομαιιιι

Χαχα είσαι βλάκας:Ρ

Γραφεις πολυ ωραια , συγχαρητηρια. Διαβασα ολη την ιστορια και τωρα ανυπομονω.
Παλι μπραβο

Ωραία!!!! Περιμένουμε με το καλό και το δευτερο βιβλίο και μπραβο σου μου άρεσε πολύ η συνέχεια!

Μάνα, όταν το ολοκληρώσεις θα φροντίσω να εκδοθούν τα βιβλία σου :Ρ

Σε ευχαριστώ πολύ Δημήτρη..

Λία θα περιμένεις πολύ... Θα αργήσω λίγο... γτ έχω λίγες δουλειές...

Γιε, ότι πεις καμάρι μ... Αν στα δώσω για εκδόση να μην με λένε Μαρία...

Σας ευχαριστώ παιδιά...