Ποίηση εσωψύχων...

και εγώ θα στείλω κάτι στο διαγωνισμό...

Ασεεεε καλύτερα Χριστίνα... δεν είναι για εδώ

Αν είναι για να στέλεις στο διαγωνισμό, τότε γιατί να μην είναι για εδώ; Εκτός κι αν μας βρίζεις μέσω ποίησης, οπότε τότε αλλάζει λίγο... :Ρ

Δεν στέλνω ποίημα, δόξα τω Θεό

Όχιιι καλέ από μέναα;;; Πάτε καλά;;

Πλάκα σου κάνω!
Αλλά θα ήθελα να δω κάτι δικό σου εφόσον γράφεις.

Πάλι καλά...:Ρ

Χαχα μπορεί να δεις κάτι στο παρόν..:Ρ

Ωραία!

Ο Θεός μέρες χάριτος μου δίνει.
Τα σου 'ταξα σου τα 'δωσα μου λέει και γελά.
Μα γλυκιά μου κοίτα εδώ ότι καλό το έχεις.
Δεν είναι τόσο εύκολο, να δω άμα τ' αξίζεις.
Αυτά λέει και εμπόδια και πειρασμούς βάζει στην καρδιά μου.
Και ότι θέλησα και πόθησα ποτέ γεμίζει τα μυαλά μου.
Να 'ντέξεις θέλεις; Το μπορείς;
Τόσα εγώ σου δίνω!
Ωραία και εφήμερα αντί αυτών που έχεις.
Τα οποία είναι δύσκολα μα θέλει δύναμη και σθένος να τα κρατήσεις.
Την ψυχή σου ελεύθερη ν' αφήσεις...

Λοιπόν μου ρθε κ έγραψα κάτι σαν ποίημα , που μόνο ποίημα δεν είναι , αλλά επειδή μοιάζει κάπως έτσι , το αποκαλώ ποίημα οπότε το βάζω και σ αυτό το τόπικ. Ορίστε :

Xορεύοντας με τον Θάνατο...

Σκοτάδι απλώνεται παντού , στη φύση , στη ψυχή μου..
Σκοτάδι απλώνεται παντού, και τρέμει η ύπαρξη μου..
Στάσου κ άκου μια στιγμή τους γύρω σου θορύβους ,
Στάσου κ άκου τα μνήματα , πως τρίζουν που ανοίγουν..
Βαριές ανάσες και λυγμοί και ψίθυροι και κλάμα..
Είναι αυτά φαντάσματα? Ψυχές καταραμένες?
Ή μήπως είναι δύστυχοι , τον δρόμο τους που ψάχνουν?
-----
Τ ’ αστέρια έχουνε κρυφτεί , φεγγάρι δεν υπάρχει..
Ένα αεράκι δροσερό τα φύλλα ταξιδεύει...
Τ ‘ αγρίμια δεν ακούγονται , το λέει το ένστικτό τους ,
Στις τρύπες τους χωθήκανε και είναι τρομαγμένα..
Απόψε περπατούν στη γη πλάσματα που δεν πρέπει ,
αιώνια , απέθαντα , πάντα καταραμένα ,
που ο Παράδεισος δεν δέχτηκε κ η κόλαση δεν παίρνει…
-----
Μα τί ‘ναι αυτό που ακούγεται? Χλιμίντρισμα αλόγων?
Ποια άμαξα μας έρχεται , ποιος τώρα ταξιδεύει?
Τα νιάτα του δεν σέβεται? Κατάρα δε φοβάται?
Κεριά για φώτα έχουνε , το δρόμο να τους δείξουν ,
Και άλογα ξεκούραστα , που κούραση δε νιώθουν.
Μα απ’το δάσος θα διαβούν? Μέσα από την ομίχλη?
Οι απέθαντοι τους άκουσαν κ εκεί τους περιμένουν...
-----
Τα άλογα το ένιωσαν , και πάγωσαν το βήμα..
Στα πόδια τους σηκώθηκαν και γύρω τους κοιτάνε..
Η άμαξα σταμάτησε , στη μέση του ξεφώτου..
Ο άρχοντας κατέβηκε , και κοίταξε τριγύρω..
Μα τίποτα το βλέμμα του δεν έπιασε , κ ας σφίχτηκε η καρδιά του ,
Τα άλογά του χάιδεψε , μα εκείνα αλλού κοιτούσαν ,
Στα δέντρα ανάμεσα και τις σκιές , σκιές που τους κυκλώναν..
-----
Ανάσα δεν ακούστηκε , μόνο έπεσε στο χώμα ,
Και πάνω του απέθαντοι ριγμένοι να τον τρώνε ,
Αθόρυβα , ανέκφραστα σαν να ‘ ναι αγγαρεία..
Κ όταν αυτού τελειώσανε , την άμαξα ανοίξαν.
Μα τι ήταν τούτο που έλαμπε? Μην ήταν το φεγγάρι?
Μην ήταν άστρα που ο νεκρός στην άμαξα είχε κρύψει?
Όχι , ήτανε δυο λαμπερά , καταγαλάζια μάτια ..
-----
Η κόρη η αρχόντισσα , όμορφη σαν τη νύχτα..
Μα αμίλητη τους κοίταζε και ήταν τρομαγμένη..
Κ εκείνοι ανέκφραστοι ετοιμάστηκαν την πείνα να χορτάσουν..
Μα κάτι τους σταμάτησε , και πίσω εκείνοι κάναν..
Και πρώτη φορά στα μάτια τους τρόμος εφανερώθει!
Ήταν Αυτός που ερχότανε , την κόρη για να πάρει!
Ο ένας , ο μοναδικός , αιώνια πεθαμένος..
-----
Πλησίασε κ εκείνοι σκόρπισαν στα μνήματα να μπούνε..
Ετούτον τον φοβόντουσαν αιώνιοι κ ας ήταν..
Γιατί βασανιστήρια και πείνα θα ερχόταν ,
Αν τον δυσαρεστούσανε , Αυτόν , τον Άρχοντά τους..
Την κόρη ετούτος κοίταξε και νόημα της κάνει..
Κ εκείνη μη το θέλοντας , στην αγκαλιά του πήγε..
Το σώμα της υπάκουε στο βλέμμα του και μόνο..
-----
Στην αγκαλιά την κράτησε , και βγήκε το φεγγάρι..
Κ εκεί οι δυο , στο ξέφωτο , ένα χορό χορέψαν..
Χορό αργό και γρήγορο , χορό καταραμένο..
Κ όταν ετούτος τέλειωσε δυο άστρα μαζί σβήσαν..
Τα μάτια της τα λαμπερά , μεμιάς θολά γινήκαν..
Κ η ομορφιά της χάθηκε , όπως και η ψυχή της.
Μα δυό σημάδια στο λαιμό θα έμεναν για πάντα..

Εμένα μια χαρά ποιήμα μου φάνηκε. Αλλά βέβαια, εγώ δεν ξέρω και πολλά από ποίηση, οπότε δεν είμαι η κατάλληλη να κρίνω. Πάντως μου άρεσε πολύ το θέμα του και οι εικόνες που δημιουργούσε. Ήταν πολύ ζωντανό.
Στη στροφή που χόρευαν μου ήρθε στο μυαλό το Danse Macabre

Μουχαχααα...
ΜΟΥΧΑΧΑΑΑΑ!

Αυτό το ποίημα ξυπνάει το επιθυμητικό μου ^.^ Hail to the dark lord και στην θλιμμένη-μαραμένη κόρη!
(''Χορεύοντας με τον Θάνατο,'' ''Ισκιομακελάρης,'' ''Στο χείλος του γκρεμού και του θανάτου'' και κάτι άλλο εξίσου σκοτεινό θα ήταν απόλυτα ταιριαστό, νομίζω ^.^ )

Το ''χορεύοντας με το θάνατο'' μου άρεσε!! Θα το βάλω!

Εξ' αρχής, σκέφτηκα το ''Φλερτάροντας,'' αλλά το απέφυγα, γιατί το βρήκα κάπως cheesy >.< Πολύ μου άρεσε πάντως το ποίημα σου ^.^ Και ο Ισκιομακελάρης

είναι η πρώτη μου απόπειρα!

You' re welcome! Ήταν πολύ καλό για πρώτο ποίημα

Argy, ωράιος τίτλος.
DK, πάρα πολύ καλό για πρώτη προσπάθεια.

Χριστινάκι μου, ευχαριστώ. Έτσι μου ήρθε. Έτσι ξαφνικά :P

κ από μένα! Ελπίζω να σας άρεσε!

Μας άρεσε!

Πολυ ωραιο!! Και οι εικονες εμφανιζονταν μπροστα μου!

Τέλειο Γιώργο!!! Έτσι για να βάλετε κι άλλοι!!!

Συμφωνώ με τους άλλους!! Τέλειοοο!! Ούτε ταινία να μην ήτανε!!! => Και εννοώ οτι είναι καταπληκτικό!

όλους σας! Ισως γράψω κανα δυο ακόμα , γιατί για ιστορία , έμπνευση καμία!

Εμείς σαφώς και δεν σε πιέζουμε

Σπόιλερ:

ξεκινάωωωω!!!!!

Ωραία :P