Καταραμενες Ψυχες

Λοιπον, αποφάσισα να ανεβάσω μια ιστορία που είχα γράψει απο πολύ καιρό αλλά τωρα βρήκα ευκαιρία να την ανεβάσω! Μου βγήκε μικρό το πρώτο κεφάλαιο αλλά αν δεν είναι ωραία δεν την συνεχίζω αλλά αν είναι ευχαριστως τη συνεχιζω.
(Δέχομαι ντομάτες ρίξτε όσο θέλετε)


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1.


Τελίωσα το πρωινό μου σε λιγότερο απο 5 λεπτά και έφυγα γρήγορα για το σχολείο, το οποίο βρίσκεται στην άλλη ακρη της γής και παρα να μου πάρουν οι γονείς μου κανένα αυτοκίνητο ή τουλάχιστον ποδήλατο, πηγαίνω κάθε μέρα με το λεωφορείο που περνάει κάθε μισή ώρα και για να χάσω ένα θα πρέπει να περιμένω κανα μισάωρο ίσως και περισσότερο (αργεί μερικές φορές απο την κίνηση που υπάρχει στο κέντρο).
Έφτασα στη στάση η οποία ήταν 3 στενα πιο κάτω απ'το σπίτι μου και περίμενα το λεωφορείο. Στη στάση περίμενε ένα τσούρμο που θαρρώ και αν ήταν άδειο το λεωφορείο θα χωρούσανε με το ζόρι μέσα και ίσως μείνουν κάποιοι απ' έξω. Έβγαλα το παλιό μου mp3 καθώς οι γονείς μου δεν θέλουν να μου πάρουν mp4 λέγοντας τα συνιθισμένα λόγια ''Πήγαινε να διαβάσεις, πάρε καλούς βαθμούς και μετά έλα να ζητήσεις mp4 και ipod'' τέλος πάντων, εφόσον άνοιξα το mp3, στήριξα το βάρος μου στο τοίχο μιας πολυκατοικίας και περίμενα το λεωφορείο τραγουδώντας το ''Storytime''. Ξαφνικά είδα μια γριά να με κοιτάζει και να κάνει το σταυρό της τρομαγμένη λες και είδε δεν ξέρω και εγώ τι! Έλεος πια με αυτούς τους περίεργους ανθρώπους και μετά λένε εμένα περίεργη και αφυσικη. Την κοίταξα και εγώ και έτσι στα ξαφνικά βγήκα μπροστά της κάνοντάς της ένα ''ΜΠΟΥ'', άρχισε να ουρλιάζει και να με χτυπάει με την τσάντα της στο κεφάλι μου, δεν πόνεσε βέβαια, γιατί στο κάτω κάτω είναι μια γριά (αδύναμη). Έφυγα γελώντας σατανικα (έτσι για να την φοβήσω) και βάζω στοίχημα ότι εκείνη τη στιγμή όλο εκείνο το τσούρμο που περίμενε το λεωφορείο μας κοιτούσε παρα να σταματήσει το λεωφορείο, εκείνη τη στιγμή φώναξα ''το λεωφορείο'' και όλοι γύρισαν για να ανεβούν, εκεί όμως που έτρεχα για να μπώ πρώτη, δεν πρόλαβα και έμεινα έξω τελευταία και το χειρότερο δεν χωρούσε άλλο το λεωφορείο, ήμουν 100% σίγουρη ότι θα πάθουν όλοι τους ασφιξία (καλά να πάθουν δεν πάνε στο διάολο καλύτερα λέω εγώ), βέβαια άρχισα να βλαστημάω και να βρίζω και να κλοτσάω τις πέτρες που βρισκοντουσαν στο δρόμο και ένα κουτάκι κοκα κόλα που βρήκα εντελώς τυχαία.

Θυμάμαι απο μικρή που πάντα έλεγα η κακή μέρα φαίνεται απ'το πρωί και τώρα το ξαναλέω, ενώ δεν χωρούσε άλλο το λεωφορείο και οι πόρτες κλείσανε με το ζόρι, έμεινα απ'εξω και πριν φύγει το λεωφορείο είδα εκείνη τη γριά να με κοιτάζει απο το τζάμι, της έβγαλα τη γλώσσα αποκαλύπτωντας το σκουλαρίκι που είχα στη γλώσσα και γύρισα πίσω στο τοίχο της πολυκατοικίας περπατώντας νευρικά! Βέβαια δεν θα στεκόμουνα εκεί στη θέση μου συνεχίζοντας το τραγούδι και τη μεγάλη χαρά που ναι μεν έφτασα νωρίς στη στάση αλλά δεν χωρούσε αλλο το λεωφορείο, αλλα θα έπρεπε να κάνω κάτι, ή θα περίμενα το επόμενο λεωφορείο μισή ώρα ή θα πήγαινα με τα πόδια μάλλον τρέχντας (σφαίρα) να προλάβω την πρώτη ώρα που έχουμε με τη κρεατοελιά-είναι ο καθηγητής των Αγγλικών και των έβγαλα έτσι με την κολλητή μου επειδή έχει μια τεράστια κρεατοελιά στο πιγούνι του- βέβαια ή δεύτερη επιλογή ήταν χίλιες φορές καλύτερη απ'τη πρώτη και έτσι άρχισα να περπατάω γρήγορα και βιαστικά, δεν είχα χρόνο να παρατηρήσω το χώρο γύρω μου αλλά ένα έχω να πώ ότι ο δρόμος ήταν γεμάτος απο ξερά κιτρινα φύλλα που έχουν πέσει απ'τα δεντρα καθώς είχαμε μπεί για τα καλά στο Φθινόπωρο και απ'το πρωί έβλεπα γκρίζα σύννεφα. Καθώς όμως προχωρούσα ένας με μια μηχανή ήρθε και σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου και ποιον να αντικρίσω τον ηλίθιο τον Κρίστιαν που πάντα με ενοχλούσε, ήταν κάτι σαν χόμπι ή αλλιώς η μοναδική του ασχολία εφόσον η ζωή του ήταν βαρετή και μονότονη και ήθελε να την κάνει ακόμα πιο βαρετή με εμένα, έλεος! Όμως απο ότι φαίνεται είχε αγοράσει καινούρια μηχανή.
- Πω, δεν θα μου πείς μεγεια? Είπε αμέσως ο Κρίστιαν δείχνωντας με το χέρι του την μηχανή και βγάζοντας το κράνος, απλά δεν του απάντησα και εκίνος συνέχισε. Μήπως είναι τυχαίο που σε συναντω πρωι πρωι? Δεν νομίζω αλλά για να ξέρεις μου φέρνεις πάντα γρουσουζια.
- Αν σου φέρνω γρουσουζια τότε σταμάτα πια να με πειράζεις!
- Πωπω το μικρό φρικιό έμαθε να μιλάει κι όλας εεε? Μου είπε ειρωνικά γιατί συνήθως δεν του απαντούσα αλλά ξαφνικά ο τόνος της φωνής του άλλαξε και μου είπε σοβαρα. Απο που και ως που μου αντιμιλάς? Τα είχα πάρει στο κρανίο, εδώ και καιρό όλοι με πείραζαν και δεν έδινα απλά σημασία και τόσο καιρό τα είχα όλα μέσα μου! ''Ήρθε η ώρα να ξεσπάσω''
- Μικρό είναι το μάτι σου, αλλά για να ξέρεις δεν έμαθα μόνο να μιλάω αλλά και να χτυπάω. Και στα ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενε αυτός αλλα ούτε και εγώ περίμενα κάτι τέτοιο του έχωσα μια μπουνιά στο μάτι του και έφυγα τρέχοντας. Προς μεγάλη μου τύχη δεν με ακολούθησε για να μου ανταποδώσει τη μπουνιά αλλά έφυγε με την μηχανή του για σχολείο και προς μεγάλη μου ατυχία ξέσπασε μια ξαφνική νεροποντή!

Απο ότι φαίνεται δεν θα φτάσω σχολείο ουτε τον άλλο αιώνα και όπως είπα και πρίν η κακη μέρα φαίνεται απο το πρωί. Προσωπικα μου άρεσε η βροχή αλλά σήμερα δεν έχω φέρει ομπρέλα και θέλω να πάω σχολείο (είναι αυτο που λέμε διψα για μάθηση) και εκτός απο αυτό δεν ήθελα με τίποτα να βραχεί η τσάντα μου με τα βιβλία και να τα ακούσω μετά απο τον κάθε ''κύριο και κυρία''. Προχωρούσα σιγα σιγα για να μην γλιστρίσω δεν φτάνει δηλαδή που φορούσα μπαλαρίνες, οι σταγόνες απο τη βροχή μαστίγωναν το πρόσωπό μου, τα διερχόμενα αυτοκίνητα με πιτσίλιζαν και είγα γίνει παπί. Μέσα απο το μαρτύριό μου σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν αν ο Κρίστιαν έκανα κανένα ωραίο ατυχημα (δεν ξέρω γιατί σκέφτηκα κάτι τέτοιο αλλά ήμουν νευριασμένη). Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο που άρχισε να μου κορνάρει μου διέκοξε τις σκέψεις μου, σκέφτηκα πως θα ήταν κάποιος που ήθελε να σχολιάσει την εμφάνισή μου όπως κάνουν συνήθως οι πεζοί αλλά που τέτοια όρεξη μες στη βροχή? Προσπέρασα το αυτοκίνητο και ενώ πήγα να περασω απέναντι για να στρίψω στη γωνία, το αυτοκίνητο ήρθε και μου έκλεισε το δρόμο.

Ποιος ήταν μες στο αυτοκίνητο; ΠΟΙΟΟΟΟΣ;;; Μίλα! -.-

Ο Κρίστιαν πάλι γιατί τα έχει βάλει μαζί της;

Και αυτή γιατί στο καλό τα έχει βάλει με όλο τον κόσμο; Μου φαίνεται λιγάκι οξύθυμη και παρορμητική

Α, επίσης: πότε θα μας κάνεις την τιμή να ανεβάσεις το επόμενο κεφάλαιο; Εύχομαι άμεσα.

Αυτά. Δεν πιστεύω να σε πίεσα καθόλου ή να σε έπηξα στις ερωτήσεις

Λοιπον, είσαι σωστη είναι παρορμητικη και θα έλεγα επιθετικη (λιγακι)
για το ποιος ήταν μεσα στο αυτοκίνητο είχα σκεφτει ποιος θα είναι αλλά σκέφτομαι να το αλλάξω βέβαια δεν μπορω να πω ποιος είναι και η συνεχεια αυριο (είμαι γρηγορη)!
Δεν με πίεσες καθόλου!
(Μήπως έκανα λάθη π.χ παραγραφοι κ.τ.λ)

Ο Κρίστιαν δεν μου είπες γιατί είναι εναντίον της

Έκανες κάνα-δυο ορθογραφικά λάθη, αλλά σιγά το πράγμα. Οι παράγραφοι ήταν μια χαρά. Το κείμενο τώρα θέλει περισσότερη προσοχή, καθώς και περισσότερες συνδετικές λέξεις-φράσεις.

Απλά δεν την συμπαθει ουτε και αυτή τον συμπαθεί, αλλά θα έχει σημαντικό ρόλο ο Κρίστιαν πολύ σημαντικο παρόλο που δεν θα είναι (στην αρχή τουλαχιστον) πολυ σημαντικος!
Ωραία την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να το κάνω καλύτερο!

Ανυπομονώ να δω τότε τι θα γίνει στο επόμενο κεφάλαιο

Το διάβασα κι εγώ!

Αυτή είναι όντως λίιιγουλακι οξύθυμη! Όσο πατάει ο ελέφαντας, μωρέ, ψιλοπράγματα.

Αυτή η (βλαμμένη) γρια γιατί την είδε και άρχισε να σταυροκοπιέται;

Περιμένω επόμενο κεφάλαιο σύντομα!

Πςςςς μπράβο τρομερή ιστορία....!!

Συμφωνώ με τα παιδιά πολύ ωραία η ιστορία σου!

Ο Κρίστιαν θα παίξει σημαντικό ρόλο; σαν τι;

Μμμ.... περιμένουμε συνέχεια! Και σε παρακαλώ να την βάλεις!

Σας ευχαριστώ όλους και εφόσον σας άρεσε θα την συνεχίσω!
Ο Κρίστιαν θα είναι στην αρχή αντιπαθητικός και ηλίθιος, ενώ για τη γριά που άρχισε να σταυροκοπιέται, το έκανε αυτό γιατί η εμφάνισή της είναι κάπως...

Ω θα γίνει μετά το αντίθετο ε? χμμμμ

Ανυπομονούμε!

Πότε η συνέχεια;

Σήμερα ή σε λίγο ή το βράδυ!

Ωραία περιμένουμε!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Το αυτοκίνητο ήταν μαύρο και πολύ μεγάλο, έμοιαζε με εκείνα τα αυτοκίνητα που βλέπεις στις ταινίες και αναρωτιέσαι αν υπάρχουν τέτοια αυτοκίνητα στη πραγματικότητα και αν υπάρχουνε τελικά, πόσο άραγε να κόστιζαν! Ήταν καταπληκτικό αυτοκίνητο,σιγα σιγα όμως άρχισε να καταιβαίνει το παράθυρο και έτσι φάνηκε το αγόρι που οδηγούσε που ήταν περίπου στην ηλικία μου!
- Θές να σε πάω κάπου?
- Εμ... πηγαίνω στο σχολείο...στο Secret Harbour...Mου έγνεψε να μπώ μέσα και αυτό έκανα! Το αυτοκίνητο ήταν άνετο και ζεστό, εφόσον είχε αναμένο το κλιματιστικό. Το αγόρι δεν φαινόταν πολύ κοινωνικός αφού δεν μου έχει πεί τίποτα απο τότε που μπήκα μέσα, αλλά ήταν πολύ όμορφος, είχε γκριζοπράσινα μάτια, μαύρα μακριά μαλλιά και κάτασπρη επιδερμίδα, η γνώμη μου όμως για αυτόν άλλαξε όταν επιτέλους αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή και να μου μιλήσει.
- Το ξέρεις ότι και εγώ, πηγαίνω σε αυτό το σχολείο?
- Δηλαδή είσαι καινούριος στο σχολείο, γιατί εγώ δεν σε έχω ξαναδεί.
- Γενικά είμαι καινούριος σε όλη τη χώρα.
- Καλωσήρθες λοιπόν! Του είπα χαμογελώντας, και εκείνος μου χαμογέλασε επίσης, δείχνωντας τα κατάλευκα και τέλεια δόντια του.
Η διαδρομή ήταν ευχάριστη, αλλά με το που στέγνωσα, είχαμε είδη φτάσει στο προορισμό. Κατέβηκε απ'το αυτοκίνητο και μου άνοιξε τη πόρτα ρωτώντας ευγενικά.
- Θές να μοιραστούμε την ομπρέλα μου?
- Κανένα πρόβλημα! (ποιος και θα αρνιόταν).Με το που περάσαμε τη μεγάλη σιδερένια πύλη του σχολείου όλα τα βλέμματα έπεσαν πάνω μας, βασικά πάνω του, ζήλεψα λιγάκι που τον κοιτούσαν όλα τα κορίτσια αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι, προσπεράσαμε την αυλή του σχολείου και μπήκαμε στο κτίριο όπου εκεί έκλεισε την ομπρέλα και απομακρυνθήκαμε λιγάκι, αλλά με το που μας είδε η Τσέλσι έμεινε με ανοιχτό στόμα. Την ξέρω την κολλητούλα μου θα με πρήξει για μια εβδομάδα και θα με πιέσει στις ερωτήσεις και θα με βάλει στην αίθουσα ανάκρισης, ουφ! Δεν έκατσε βέβαια να με περιμένει η τσέλσι γιατί ήξερε πως μπορεί και να μην της έδινα σημασία και για αυτό ήρθε και με τραβηξε απ΄το χέρι ενω εγώ παράλληλα πέταξα σε εκείνο το αγόρι ένα ''Ευχαριστώ''.
- Κορνέλια ποιος είναι αυτός ο ''θεός''?
- Ξέρω εγώ!
- Αν δεν ξέρεις εσύ ποιος ξέρει?
- Κοίτα, σήμερα το πρωί... Δεν πρόλαβα να συνεχίσω και το παλιοκουδούνι χτύπησε! Έτρεξα γρήγορα να πάρω απ'το ντουλάπι μου το βιβλίο αγγλικών και ύστερα ξανα έτρεξα γρήγορα στη τάξη μου, έκατσα στη θέση μου και περίμενα να μπεί η κρεατοελια, βέβαια με το που μπήκε όλοι το βουλώσανε, ποιος ήθελε να κάτσει μετά απο το σχολείο να κάνει εργασίες ή ακόμα χειρότερα να τακτοποιήσει κανένα εργαστήριο ή βιβλιοθήκη?
- Λοιπόν παιδιά σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα κατα της ενδοσχολικης βίας και θέλω να γράψετε μια έκθεση στα αγγλικά, αρχίστε τώρα και έχετε χρόνο.Κοίταξε το ρολόι του και ύστερα συνέχισε. Μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι, νομίζω ότι σας φτάνει και με το παραπάνω, καλή επιτυχία! Έκοψα ένα φύλλο χαρτί και συγκεντρώθηκα, πάντα ήμουνα καλή στις εκθέσεις, έπρεπε να γράψω μια καλή έκθεση για να ανεβάσω τους βαθμούς μου στα αγγλικά, τις σκέψεις μου όμως τις διέκοψε ένα χτύπημα στη πόρτα. Όλοι κοιτάξαμε και ποιον να αντικρίσω, το αγόρι που με έφερε το πρωί.
- Εσύ παιδί μου γιατί άργησες?
- Συγνώμη αλλά είμαι καινούριος και μέχρι να βρώ τη τάξη, μέχρι να πάρω το πρόγραμμα απ'το γραφείο...
- Καταλάβαμε έχει ξημερώσει. Πετάχτηκα εγώ απο την άκρη της αίθουσας
-Κορνέλια, κοίτα να γράψεις καλά και άσε με να κάνω εγώ τη δουλειά μου γιατί δεν νομίζω ότι θα πάρεις καλούς βαθμούς. Μου είπε χαμογελώντας (ειρωνικά), ενώ ήμουνα έτοιμη να απαντήσω, το αγόρι συνέχισε.
- Μπορώ να περάσω?
- Ναι πέρνα. Είπε η κρεατοελιά και άρχισε να κοιτάει κάτι χαρτιά που είχε στο γραφείο.
- Να, λέγεσαι Λίαμ Τζέφερσον, λοιπον γράφουμε έκθεση με θέμα την ενδοσχολικη βία, πάρε ένα φυλλο χαρτι και γράψε. Με το που τελίωσε η κρεατοελια, ο Λίαμ είχε βρεί είδη μια θέση για να κάτσει που ήταν ακριβώς μπροστά μου, του πέταξα ένα γειά και συνέχισα το γραψιμο.

Η ώρα πέρασε γρήγορα αλλά μου έφτασε ο χρόνος, με το που χτύπησε το κουδούνι πετάχτηκα σαν ελατήριο απο τη θέση μου και βγήκα έξω ενώ ο Λίαμ με ακολούθησε.
- Να σου πω, με βοηθάς λίγο για να βρω το ντουλάπι μου? Είναι τόσα ντουλάπια που δεν μπορώ να βρώ το δικό μου.
- Βεβαίως! Του απάντησα και μου έδειξε το χαρτάκι με τον αριθμο, αλλά μόλις το είδα έμεινα άφωνη!
- Μα... μα πως και σου έδωσαν αυτό!
- Γιατί? Τι έχει!
- Το ντουλάπι 666 είναι...
- Ααααα κατάλαβα, εγώ δεν πιστεύω σε αυτα επειδη είχα τη τύχη να έχω αυτό το ντουλάπι, δεν σημαίνει και τίποτα.
- Μα ξέρεις πέρσυ τι έγινε, το παιδί που είχε το ντουλάπι απο τη μια στιγμη στην άλλη άρχισε να απομονώνεται, απο εκεί που ήταν απο τα δημοφιλές παιδιά και σε κάποια φάση, άρχισε να λείπει συχνα και μετα δεν τον ξαναείδαμε!
- Κοιτα δεν πιστεύω σε αυτά, αν είναι μην με βοηθήσεις να το βρώ αντίο! Μάλλον θύμωσε, δεν ξέρω και έγω, έπρεπε να βρώ περισσότερες πληροφορίες για το συγκεκριμένο θέμα. Έψαξα την Τσέλσι και στο τέλος την βρήκα στο πίσω μέρος του σχολείου να καπνίζει με τα άλλα βλαμένα αλλά με το που με είδε πέταξε το τσιγάρο και με ακολούθησε, πήγε να μιλήσει αλλά δεν την άφησα.
- Κοίτα θα με βοηθήσεις να μάθω τι συνέβει με το ντουλάπι 666, για να τελειώσουμε με αυτή την ιστορία και μετά θα σου πω ποιος είναι ο καινουριος και τι συνέβει το πρωί και μπλα μπλα μπλα οκ?
- Καλά, τα ξέρει όλα ο Τζέρεμι, τι λές?
- Ωραία πάμε να τον βρούμε! Πήγαμε στο στέκι της παρέας του Τζέρεμι. Ο Τζέρεμι ήταν απο εκείνα τα σπασικλάκια που ξέρουν τα πάντα και το παραμικρό που γίνεται στο σχολείο, εεε βεβαια αφού έχει καλές σχέσεις με τη διευθήντρια και γενικά με όλους τους καθηγητές. Μόλις μας είδε να πλησιάζουμε, πήγε να φύγει αλλά η Τσέλσι μπήκε μπροστά του.
- Που πάει το αγόρι μου?
- Άσε με, δεν θέλω να έχω καμία σχέση με αυτην εδώ. Έτσι όπως είπε αυτην εδω, ήταν σαν να με βρίζει δεν άργησα όμως να του απαντήσω.
- Να σου πω εσύ, ή θα μάθεις να μιλάς καλυτερα ή να μην μιλάς καθόλου, εχω όνομα και όλο το σχολείο με ξέρει.
- Έλα ησύχασε κορνέλια, απλά δεν θέλει να ανακατευτεί μαζί σου, θα μιλήσω με τον Τζέρεμι μόνη μου, εφόσον δεν θέλει να ανακατευτεί μαζί σου, δικαίωμά του! Πάμε αγάπη μου σε ένα απομακρυσμένο μέρος? Το ξέρω ότι η Τσέλσι αστειευόταν, έπαιζε καλά το ρόλο της, του την έπεφτε, για να πάρουμε τις πληροφορίες που θέλουμε και μετα άντε γειά Τζέρεμι! Πήγα και έκατσα σε ένα παγκάκι και άρχισα να μασουλάω μαρσμελοους περιμένωντας την Τσέλσι, περίμενα πολύ αλλά δεν ήρθε έτσι αποφάσισα να την ψάξω, εξάλου σε πέντε λεπτά χτυπάει. Έψαξα παντου αλλά δεν τη βρήκα και έτσι αποφάσισα να πάω τουαλέτα για να πλύνω τα χέρια μου, ενώ η Τσέλσι θα με έβρισκε μετά στη τάξη αλλά με το που άνοιξα τη πόρτα της τουαλέτας βρήκα την Τσέλσι αναίσθητη στο πάτωμα.

Bad news, Τσέλσι! 0_0 Επίσης, να κάνω μια παρατήρηση: όσο κούκλος και αν ήταν ο άλλος, πως δέχτηκε τόσο εύκολα να μπει στο αμάξι ενός αγνώστου; Ακόμα, μου φαίνεται ότι κι αυτός έχει ένα ''θεματάκι'' με τα νεύρα του και, έτσι ασπρουλιάρης και ασπροδόντης που είναι, το ντουλάπι 666 δεν θα αποτελεί και τόοοσο μεγάλο πρόβλημα γι' αυτόν :P

με όσα λέει η Αργυρώ...!

Αλλά πιστεύω ότι αυτός είναι κάτι το μεταφυσικό!

Ωραία η συνέχεια!

Για πότε λες να το επόμενο κεφαλαίο;

Εμ, λοιπόν έχεις πέσει κοντα Μαρία, και ναι όντως είναι περίεργο να μπεί στο αυτοκίνητο ενος αγνωστου...
Συνέχει ή σήμερα ή τη παρασκευή

Πολύ ωραίο Λία

Ειρήνη

Τίποτα Λία
Θέλω και εγώ συνέχεια

Σύντομα ελπίζω να προλάβω

Μακάρι

Χααα έπεσα κοντά; Μου αρέσει αυτό!

Περιμένουμε συνέχειααααααααααααα!!!

Το διάβασα κι εγώ! Και τώρα θέλω συνέχεια!

Να, είπα να βάλω συνέχεια γιατί μετά απο το 3ο κεφάλαιο θα πρέπει να περιμένετε εώς τη παρασκευή.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3.

Ωχ, όχι τι έπαθε? Έτρεξα κοντά της και δεν έδωσα καμια σημασία στο κουδούνι που είχε μόλις χτυπήσει! Έσκυψα πάνω της για να δώ το σφυγμό της και την ταρακούνησα για να συνέλθει αλλά τίποτα! Είχα τρομοκρατηθεί και δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω αλλά με το που της γυρισα το κεφάλι παρατήρησα αίμα να ρέει απ'το λαιμό της και αυτο ήταν αρκετό για να τρομοκρατηθώ ακόμα πιο πολύ! Η άσπρη μπλούζα της είχε λερωθεί και ίσα ίσα το πάτωμα είχε λίγο αίμα. Άραγε τι να έπαθε, η κατάσταση ήταν σοβαρή και δεν ήταν ώρα να το παίξω Σέρλοκ Χόλμς και για αυτό χωρίς να χάσω άλλο χρόνο, έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και πήγα στο γραφείο της διευθήντριας. Βέβαια, δεν χτύπησα τη πόρτα και μπήκα πανικοβλημένη μέσα και φωνάζοντας.
- Κυρία, κυρία. Πήρα μια ανάσα και ύστερα συνέχισα. Μια μαθήτρια, η Τσέλσι είναι αναίσθητη στις τουαλέτες των κοριτσιών και έχει μια πληγή στο λαιμό, πάρτε τηλ... δεν χρειαζόταν να πω τίποτα περισσότερο γιατί είχε ήδη καλέσει το ασθενοφόρο όσο μιλούσα και έτσι με ακολούθησε για να της δείξω που είναι η Τσέλσι. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής (απο το γραφείο μέχρι τις τουαλέτες) η διευθήντρια ήταν πολύ νευριασμένη ενώ τα τακούνια της ακουγόντουσαν Γκαπ Γκουπ Γκαπ Γκουπ μου είχαν σπάσει τα νεύρα, είχα είδη το θέμα με τη Τσέλσι, είχα και απο πάνω τα τακούνια της διευθήντριας! Όμως όσο και αν με νευρίαζε, είχα ένα σημαντικοτερο θέμα, τη κολλητή μου τη Τσέλσι που την ήξερα απο το δημοτικό, την αγαπούσα πολύ και έτσι και πάθαινε τίποτα, θα το πλήρωνε πολύ ακριβά ο Τζέρεμι γιατί με αυτόν ήταν τελευταία φορά.
Είχαμε φτάσει ήδη στη πόρτα αλλά με το που την έσπρωξα έμεινα άφωνη! Η Τσέλσι πουθένα και το πάτωμα πεντακάθαρο χωρίς ίχνος αίματος, αυτό ήταν αρκετό για να τα ακούσω.
- Που είναι η Τσέλσι? Είπε η διευθήντρια κοιτώντας δεξιά και αριστερά.
- ήταν πριν λίγο εδώ αναίσθητη αλλά...
- Αλλά κάνεις πλάκα? Έχεις όρεξη για αποβολές, νομίζεις ότι αυτό που κάνεις είναι έξυπνο? Σήμερα όταν σχολάσεις να περάσεις απ'το γραφείο για να δούμε τι θα γίνει μαζί σου και θύμισε μου λίγο το όνομα σου?
- Μα αλήθεια λέω, πριν λίγο ήταν...
- Είπα να μου πείς το όνομά σου!!! Φώναξε η διευθήντρια και για να πώ την αλήθεια φοβήθηκα γιατί δεν την έχω ξαναδεί έτσι.
- Κορνέλια Ολγιελουντ. Της είπα και έφυγε με το συνηθισμενο ήχο Γκαπ Γκουπ Γκαπ Γκουπ!!!

Δεν ήθελα να πάω για μάθημα εκτός του ότι θα τα ακούσω απο τη καθηγήτρια φυσικής, δεν είχα και όρεξη να πάω μετα απο τα όσα έγιναν πριν. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έγινε, πως απο τη μια στιγμη στην άλλη εξαφανίστηκε η Τσέλσι, λίγα λεπτά έλλειψα και το κυριότερο απο όλα τι έπαθε, που χτύπησε? Όλες αυτές οι σκέψεις με βασανιζαν μέχρι που στο τέλος βρήκα μια ιδέα. Στο σχολείο μας είχαμε έναν μεγάλο πίνακα ανακοινώσεων όπου εκεί υπάρχει ένα πρόγραμμα και το όνομα του κάθε μαθητή, που δείχνει ποιο μάθημα έχει ο καθένας οπότε κοίταξα το πρόγραμμα αυτο και βρήκα ότι τη δεύτερη ώρα ο Τζέρεμι έχει Γεωμετρία και τι έκπληξη ο Λίαμ είναι και αυτός στην ίδια τάξη. Πήγα λοιπόν στην τάξη τους και χτύπησα τη πόρτα, όπου μου άνοιξε ένας καθηγητής και με ρώτησε τη θέλω.
- Γεια σας, η διευθήντρια με έστειλε να φωνάξω τον Τζέρεμι, τον θέλει στο γραφείο της, μπορεί να έρθει? Είπα όσο πιο γλυκά μπορούσα για να με πιστέψει.
- Και βέβαια! Μου είπε. Ποιος είναι ο Τζέρεμι? Ρώτησε την υπόλοιπη τάξη ενω εγώ βρήκα την ευκαιρία στο να κοιτάξω να βρώ τον Λίαμ αλλά δεν τον είδα πουθενά. Με το που βγήκε ο Τζέρεμι απ΄τη τάξη, του έριξα ένα βλέμμα και μετα προχώρησα μπροστα ενώ αυτός με ακολούθησε, υποτίθεται προς το γραφείο τον καθηγητών.
- Που πάμε? Με ρώτησε ενώ εγώ δεν απάντησα απλά συνέχισα το περπάτημα.
- Το γραφείο δεν είναι απο εδώ! Συνέχισε να μιλάει.
- Οπα ρε τι μου λές? Του είπα και εκεί που δεν το περίμενε του έχωσα μια κλωτσιά και τον έσπρωξα στο τοιχο.
- Θα μου πείς τι συνέβει με τη Τσέλσι ή θα φάς ξύλο?
- Τι έγινε... τι συνέβει με τη Τσέλσι?
- Σε ρωτάω για να μου απαντήσεις, όχι για να με ρωτάς και εσύ, και άμα ήξερα τι της συνέβει δεν θα βρισκόσουν εδώ! Του είπα σχεδόν τσιρίζοντας αλλά εφόσον είμασταν κοντα απο την αποθήκη, σιγα μην μας άκουγε κανείς, εκτος και αν εχει καλή τύχη και περάσει κάποιος απο εκεί εντελώς τυχαία!
- Κοίτα ή θα μου απαντήσεις στις ερωτήσεις μου ή δεν θα φύγεις απο αυτό το σχολείο ζωντανός!!!
- Αλήθεια σου λέω, δεν ξέρω τι έγινε! Αφου δεν έλεγε να συμμορφωθει τότε αντε και μια άλλη σφαλιάρα.
- Αουτς...αλήθεια σου λέω...(Άντε πάλι, τα νεύρα μου.)
- Κοιτα, η Τσέλσι, βρέθηκε αναίσθητη στις τουαλέτες με μια πληγη στο λαιμο, ποιος ήταν μαζί της τελευταία φορά εσύ, οπότε...
- Σου λέω αλήθεια, δεν ξέρω τίποτα, εγώ απλά την άφησα στο διάδρομο και πήγα να πάρω κάτι σημειώσεις απο έναν φίλο μου για το διαγώνισμα ιστορίας... αν δεν με πιστεύεις ρώτα τον...εγω τι να της κάνω... Εντάξει μπορεί και να είχε δίκιο γιατί αυτός φοβάται τη σκιά του, τι θα της έκανε και να της έκανε κάτι για ποιο λόγο, η Τσέλσι είναι αξιαγάπητο άτομο! Τον άφησα να φύγει αλλά τον προειδοπείησα αν τολμήσει να πεί τίποτα πουθενά την έχει βάψει οπότε έφυγε τρέχοντας για τη τάξη του και δεν γύρισε ούτε μια φορά να κοιτάξει πίσω του.

Έκανα βόλτες σε όλο το σχολείο, βαριόμουνα πολύ και σκεφτόμουνα το όλο θέμα με τη Τσέλσι αλλά δεν μπορούσα να βγάλω άκρη. Η ώρα δεν έλεγε να περάσει και απορούσα που να ήταν ο Λίαμ γιατί δεν ήταν στη τάξη, καθώς όμως περπατούσα και έκοβα βόλτες μπροστά απο μια άδια αίθουσα, άκουσα μια γνωστή φωνή αλλά δεν ήξερα που την είχα ξανακούσει δεν μπορούσα να θυμηθώ. Τέντωσα τα αυτιά μου για να ακούσω καλύτερα
- Ναι, την έφερα...αφου δεν θα έχει άλλη επιλογη θα συμφωνησει...όλα τα τακτοποιήσα...καλά τα λέμε σύντομα. Ποιος να ήταν άραγε και ποια έφερε, ποια θα συμφωνήσει και τι τακτοποίησε? Εκεί όμως που ετοιμαζόμουν να φύγω πριν βγεί ο άγνωστος και με πιάσει, η πόρτα είχε ήδη ανοίξει και ποιον να αντικρίσω, τον Λίαμ.